''Ο Τρελοφάν '' 14

 ΙΙΙ.   

Ο καιρός γλυκός σήμερα, από εκείνες τις  ημέρες που νιώθεις το φθινόπωρο να θέλει να γαντζωθεί να  μείνει λίγο ακόμη, αν και η ώρα του έφτασε να αποχαιρετήσει  τους ανθρώπους.

Η αλλαγή του χωριού δεν άρεσε στη Σιμώνη. Το σπίτι της  ήταν στην άκρη,  δίπλα στο δάσος, σ'εκείνο το δάσος που πήγαινε για βόλτα πολλές φορές, όχι όμως πολύ βαθιά στην καρδιά του, όχι   εκεί που τα δέντρα πύκνωναν τόσο πολύ αφήνοντας στις ακτίνες του ήλιου  να ρίχνουν κλεφτές ματιές μόνο,  σε ό,τι φύτρωνε στην ποδιά τους, αλλά στην άκρη της πλαγιάς, εκεί που κατηφόριζαν κορμοί και κλαδιά καταπράσινα  και έβλεπε τον κάμπο να απλώνεται μπροστά της, να αγγίζει, στο βάθος, το γαλάζιο στερέωμα και να ηρεμεί η ψυχή της. Καθόταν κατάχαμα και αγνάντευε πλάθοντας όνειρα. 

Από τη μια μεριά του δάσους ήταν το δικό της σπίτι με τις πλαγιές καταπράσινες και από την άλλη μεριά ο καταρράκτης του ποταμού που ταξίδευε μουρμουρίζοντας. 

Τώρα το σπίτι ήταν δίπλα σε κτήματα και σκεφτόταν αυτό το πρωί που ξεκινούσε για τη δουλειά της, πού θα κρύβονταν αν σήμαινε συναγερμός και ληστές έμπαιναν στο χωριό. 

Ο Πιέρ φώναξε τη Σιμώνη στο γραφείο όταν έφτασε.

''Σιμώνη ήλθαν κάποιοι τραυματίες από το στρατό μας. Ο Τόμας είναι καλά, να το ξέρεις''

Η χαρά της ήταν μεγάλη.  ''Σ'ευχαριστώ Θεέ μου, σ'ευχαριστώ '' είπε σιωπηλά. Ήθελε να τραγουδήσει, να χορέψει μα απλά τον ευχαρίστησε και γύρισε στη δουλειά της. 

Ευτυχώς οι τραυματισμένοι στρατιώτες έφεραν νέα και ευχάριστα μάλιστα. Ευτυχώς ο Τόμας είναι γερός...ακόμη! Ευτυχώς η νίκη έγερνε προς εκείνους. Ευτυχώς οι στρατιώτες δεν ήταν βαριά πληγωμένοι και θα γίνονταν καλά. Τόσα ''ευτυχώς'' πώς να μην ευχαριστεί το Θεό;

Σιγουρευόταν όλο και περισσότερο ότι όντως ήταν έγκυος. Απ' την μια χαιρόταν αφάνταστα για το μωρό που μεγάλωνε μέσα της. Ήταν δικό της και του Τόμας. Ήταν η δική τους ένωση.  Απ' την άλλη αγωνιούσε.

Χάιδευε την κοιλιά της τα βράδια στο κρεβάτι της γιατί αγαπούσε αυτό το μωρό του έρωτά της, μα αγκάλιαζε και το σώμα  της αφήνοντας τα δάκρυα να μουσκέψουν το πρόσωπό της για την ατυχία αυτού του παιδιού να μεγαλώσει μόνο με τη μητέρα του.

Τι θα έκανε; Δεν μπορούσε να αποφασίσει κάτι

Και το πρώτο που σκεφτόταν ήταν πώς θα το πει του πατέρα της. Είχε αποκάμει τόσα χρόνια ο καημένος, από τότε που έφυγε η γυναίκα του. Έμενε ώρες αμίλητος και μόνο όταν την έβλεπε φώτιζε το πρόσωπό του. Μα οι ρυτίδες της έγνοιας, τις ήξερε η Σιμώνη τις αναγνώριζε, ήταν πάντα εκεί, στο πρόσωπό του και δεν τον άφηναν μόνο ποτέ.

Πώς θα του το πει;

Και πώς να του ζητήσει να φύγουν;

Καθισμένη στη ξύλινη τάβλα, ακουμπισμένη στον τοίχο της αποθήκης, περίμενε  να τον δει να έρχεται από μακριά 

Κυριακή σήμερα και τι να έκανε ο Τόμας; Λίγες ημέρες έμειναν για να αποχαιρετίσουν το φθινόπωρο, πόσο καιρό θα έλειπε ακόμη εκείνος; Η κάθε μέρα της φαινόταν διπλή, μα η κατάστασή της, της  αποσπούσε το μυαλό   από δυσάρεστες σκέψεις για τη ζωή του Τόμας, μα της γεννούσε νέες δυσάρεστες σκέψεις για τη ζωή του παιδιού της.

Από μακριά είδε το  Μιχαήλ να έρχεται. Τι να ήθελε πάλι, λες να έχει νέα του;

Δεν είχε όρεξη για κουβέντα, δεν είχε υπομονή για του Τρελοφάν τις διαθέσεις.

Εκείνος πλησίασε και έκατσε κοντά της.

'' Μην στενοχωριέσαι Σιμώνη μην στενοχωριέσαι. Δεν έχω κακά μελλούμενα, δεν έχω'' της είπε. ''Θα γυρίσει Σιμώνη  θα χαρεί να μάθει για το μωρό Σιμώνη, θα χαρεί''

 Πετάχτηκε ορθή στο άκουσμα αυτής της κουβέντας του Μιχαήλ

''Ποιο μωρό; Τι λες βρε Μιχαήλ; ''

''Τα μελλούμενα Σιμώνη, τα μελλούμενα. Ξέρω, το μωρό, ξέρω Σιμώνη'' της είπε και εκείνη έντρομη τον κοίταξε με τα μάτια της να έχουν ανοίξει διάπλατα και να τον κοιτούν αμίλητη.

''Δεν μιλάω Σιμώνη δεν μιλάω''!

Εκείνη την ώρα είδε τον πατέρα της από μακριά.

Ο Μιχαήλ πετάχτηκε όρθιος και την έπιασε από το χέρι

''Μην το πεις Σιμώνη, μην το πεις. Άσε τον να φύγει άσε τον να φύγει ''

Μα να μην μπορεί να τον καταλάβει έστω μια φορά...

Ο πατέρας της την είδε από μακριά, είδε και τον Τρελοφάν και τους φώναξε και τους δυο.

''Θα πάρω τις κόφες να μαζέψουμε ότι είναι ώριμο. Θα μας βοηθήσεις Μιχαήλ; ''

Έτσι ξεκίνησαν να μαζεύουν τα σταφύλια τους και περίμεναν τον έμπορο να τους φέρει τιμή αγοράς από την πόλη. 

Ήξεραν πόσο θα τα αγόραζε ο κόμης και ήθελαν να μάθουν τι τους συμφέρει καλύτερα

Ο Τρελοφάν δούλεψε κοντά τους πολύ, βοηθώντας κυρίως τη Σιμώνη να μην σηκώνει βάρη.

Δούλεψε πλάι τους ως το βράδυ και όλη την εβδομάδα όταν η Σιμώνη ήταν δουλειά. Όταν επέστρεφε βοηθούσε  εκείνη να μαζέψουν τα σταφύλια τους.

''Του χρόνου θα τα κάνουμε κρασί'' είπε ο πατέρα της ευχαριστημένος φέτος με τη σοδειά

Ο έμπορος τους πρόσφερε καλύτερη τιμή από του κόμη.

 Εκείνος που δεν ήταν ευχαριστημένος με όλη αυτήν τη νέα κατάσταση ήταν ο κόμης που δεν γνώριζε πλέον το φέουδό του ''έτσι που έχει καταντήσει''! Όλα άλλαξαν πια!

Η Σιμώνη δεν είχε μιλήσει ακόμη στον  πατέρα της.

 Απόφαση δεν έπαιρνε για το τι πρέπει να κάνει. Αλλά ούτε στον Τόμας θα μιλούσε αν ήταν εδώ. Τι μπορούσε να κάνει;  Εκείνον δεν ήθελε να τον φέρει σε δύσκολη θέση καθόλου, αλλά  ας γύριζε επιτέλους! Δεν της είχε υποσχεθεί τίποτε, δεν την πίεσε ποτέ για τίποτε, πώς να του ζητήσει ...και τι άραγε μπορούσε να του ζητήσει;

Τι θα έκανε; Αναρωτιόταν συνεχώς.

Πήγε στο νεκροταφείο χαράματα της επόμενης ημέρας πριν τη δουλειά της. Γονάτισε στο μνήμα της μητέρας της  και έκλαψε πολύ

''Πού είσαι μάνα μου τώρα που σε χρειάζομαι; Τι έκανα μητέρα; Έκανα λάθος, έτσι  θα μου έλεγες;  Τον αγαπώ πολύ μητέρα μου. Ξέρω ότι θα με καταλάβαινες. Τι πρέπει να κάνω; Να φύγω μόνη; Και πώς να αφήσω τον πατέρα; Να του ζητήσω να έλθει μαζί μου; Πώς θα ξεκινήσει νέα δουλειά σ' αυτήν την ηλικία; Αχ μάνα μου βοήθησέ με''!

Συνεχίζεται...

Κεφ.  1 Εδώ                                Κεφ.2 Εδώ                        Κεφ. 3 Εδώ

   Κεφ. 4-5 Εδώ                              Κεφ. 6 Εδώ                       Κεφ.7 Εδώ    

                                    

                                            Κεφ. 8 Εδώ                                 Κεφ.9 Εδώ                        Κεφ.10-11 Εδώ

                                           Κεφ. 12 Εδώ                               Κεφ.13 Εδώ

Οι εικόνες είναι από τη google  και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους