Κραυγή από το χθες!

  


      237η ημέρα του 2073  σήμερα και είχα λεπτή αποστολή. Ήμουν επιφορτισμένος να εμποδίσω αναταραχές που συνέβαιναν κάθε τέτοια μέρα του χρόνου. Αναταραχές που μπορεί να κλυδώνιζαν τους βιομηχανικούς ομίλους της χώρας μας. 

Κάθε τέτοια ημέρα του χρόνου, τα νερά ποταμών και λιμνών, εκεί που τα λήμματα είχαν αλλάξει  χρώμα και ποιότητα του νερού, εκεί που το τοξικό περιβάλλον σκότωνε ό,τι είχε το θράσος να προσπαθήσει να ζήσει, καθάριζαν. Ή για να το πω πιο σωστά, παραμέριζαν φερτά υλικά και γίνονταν διαυγή.

Πολλοί επιστήμονες μίλησαν για την επήρεια του φεγγαριού  στη Γη και στο νερό της αλλά ο κόσμος δεν νοιαζόταν για επιστημονικές εξηγήσεις. Νοιαζόταν γι αυτό που έβλεπε. Και έβλεπε ο καθένας ένα μικρό παιδί που ζούσε σε έναν τόπο όπως ονειρευόμαστε τον παράδεισο. Τα νερά άνοιγαν ένα παράθυρο σε μια ειδυλλιακή εικόνα που ο κόσμος διψούσε να ζει.

Δύσκολο να εμποδίσεις τον όχλο. Έτσι τον έλεγε το αφεντικό μου. Δύσκολο να τιθασεύσεις τους ''αχάριστους'' όπως τους χαρακτήριζε ο ίδιος. Και ήταν αχάριστοι για εκείνον γιατί ''είχαν όλοι δουλειές. Κανένας άνεργος! Και τι πειράζει αν ο αέρας ήταν τοξικός; Γι αυτό έχουμε τις μάσκες.  Τι θέλουν και ζητούν τώρα, αυτό που οι πρόγονοί μας είχαν και το κατέστρεψαν  σαν περιττό και άχρηστο;΄

 Μήπως να σας περιγράψω   πώς καίγονταν τα δάση κάθε καλοκαίρι; Μήπως να σας πω για ολόκληρα βουνά που καταπατούνταν για να φτιάξουν την πισίνα τους οι πρόγονοί μας; Μα και εκείνοι που δεν είχαν πολλά χρήματα συνέβαλαν στο να φτάσουμε στο σήμερα.

 Όλοι τους πάσχιζαν να εργάζονται διπλά και τριπλά τότε, για  να εξοικονομούν περισσότερα χρήματα, όχι για να  ταΐζουν τα παιδιά τους, αλλά για να μπορούν να έχουν μια τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο, ένα αυτοκίνητο για κάθε μέλος της οικογένειας, για να έχουν  όλοι τάμπλετ και τα τελευταία μοντέλα τηλέφωνα  κινητά και υπολογιστές αλλά και τόσα γκάτζετ που κυκλοφορούσαν. Όλοι ήθελαν την πληθώρα καλλυντικών, χημικών παρακαλώ, την πληθώρα αξεσουάρ που ''ομορφαίνουν'', όλοι ήθελαν να αγοράζουν παιχνίδια στα παιδιά τους τελευταίας τεχνολογίας.  Όλοι προετοίμαζαν ταξίδια όλο το χρόνο και ήθελαν ταχύτερα μέσα μεταφοράς. Και πώς παράγονται αυτά; Εσάς ρωτώ που είστε αχάριστοι για όσα έχουμε επιτύχει. Παράγονται βιομηχανικά και υπάρχουν επιπτώσεις. Στη φύση, στον άνθρωπο, στα ζώα'' 

Έλεγε και άλλα τόσα στην ομιλία του κάθε τέτοια ημέρα. Πάνω κάτω στο ίδιο σκεπτικό κινούνταν και τα άλλα αφεντικά σε όλη τη χώρα. Ο πρωθυπουργός πάλι έβγαζε λόγο υποσχόμενος ότι θα καλυτερεύσουν τα πράγματα. '' Νοιαζόμαστε μόνο για τον άνθρωπο, γι αυτό σας υπόσχομαι ότι θα βρεθούν λύσεις σε όποια προβλήματα μας ταλαιπωρούν''!

Μα ο κόσμος δεν πειθόταν. Περίμενε να πάει τρεις το μεσημέρι μιας μέρας το χρόνο, που ήταν η ώρα που θα έβλεπε τον παράδεισο να καθρεπτίζεται στο βρώμικο και ρυπαρό νερό. Την επόμενη ώρα θα γινόταν πάλι το τοξικό υγρό περιβάλλον που πλέον γνώριζε και στην όψη και στην οσμή. Εκείνη την ώρα του χρόνου άνθρωποι έκλαιγαν βλέποντας ό,τι έχασαν, φώναζαν ή διαμαρτύρονταν, και στο τέλος γίνονταν βίαιοι. Μάσκες πετάγονταν από τα πρόσωπα, άνθρωποι μεταφέρονταν στα νοσοκομεία, η αστυνομία επενέβαινε για να επαναφέρει την τάξη.

Εγώ έπρεπε να επισκεφθώ τα νερά της περιοχής μου. Κι άλλοι συνάδελφοι σαν και μένα είχαν τον ίδιο στόχο. Να ρίξουμε χημικά στο νερό να θολώσει ώστε αυτή η παρατυπία της φύσης να πάψει να ταλανίζει τους ανθρώπους. Εμείς οι επιφορτισμένοι με αυτό το καθήκον,  βγαίναμε έξω στον τοξικό αέρα με τον κόκκινο ουρανό να μας σκεπάζει, από νωρίς. Και συνοδευόμασταν από φρουρά με όπλα που περικύκλωνε την περιοχή για να μην πλησιάσει κανείς.

Ήλθε η στιγμή που γονατιστός θα έπαιρνα το μπουκάλι  με το χημικό από το σάκο μου και θα το έριχνα  στο νερό. Περίμενα μόνο λίγο να πλησιάσει η ώρα για να δράσω

Μα τότε το είδα. Τα νερά καθάρισαν νωρίτερα σήμερα. Και το παιδί απέναντί μου με κοιτούσε έντρομο. 

Έπρεπε να βιαστώ, να ρίξω το χημικό να σβήσει η εικόνα, αλλά μου μαγνήτιζε το βλέμμα εκείνος ο ουρανός και ο ήλιος ο ολόλαμπρος να καμαρώνει για τα δέντρα και τα βουνά, να ζεσταίνει το παιδί και το σκύλο. Κοιτούσα τα καταπράσινα βουνά,  τα πουλιά να πετούν και το χορτάρι να σκεπάζει τη γη και όχι τα σκουπίδια. Αχ τι καθαρή εικόνα είναι αυτή. Και δεν την έζησα ποτέ.



-Ποιος είσαι εσύ που με κοιτάζεις; 

Άκουσα τη φωνή του αγοριού  ολοκάθαρα σαν να ήταν δίπλα μου

-Εσύ ποιος είσαι; Πού είσαι; Πώς έρχεσαι εδώ ως εικόνα μέσα στα νερά;

-Είμαι ο Λεωνίδας Παπασπύρου και ζω στη Ονειρία

-Από ποια εποχή είσαι; 

-2023 έχουμε φέτος και είναι καλοκαίρι

-Πώς και μας βλέπεις μέσα στο νερό;

-Δεν ξέρεις εσύ που είσαι μεγάλος, εγώ μικρό παιδί θέλεις να σου πω;

Αλλά τι είναι εκεί που ζεις; Γιατί τόση σκοτεινιά; Γιατί φοράς μάσκα; Τι χρώμα είναι αυτό που έχει ο ουρανός σου;

Προσπάθησα να απαντήσω αλλά η φρουρά με αγριοκοίταζε.  Ήθελα να του πω πολλά, να προσέξει τη φύση, να μην επιτρέψει να την καταστρέψουν  η απληστία για το κέρδος, αλλά δεν μπορούσα, δεν ήμουν μόνος. Και φοβόμουν!

-Πρέπει να δουλέψω με συγχωρείς δεν μπορώ να συζητώ.

Έβγαλα το χημικό από το σακίδιο στην πλάτη. Προσπάθησα να το ρίξω στο νερό με αργές κινήσεις. Γιατί δεν μπορούσα; Γιατί αισθανόμουν ότι σκοτώνω τον μικρό με το σκύλο του;

Αλλά ο φόβος επικράτησε. Το χημικό απλώθηκε πάνω στο νερό του ποταμού που θόλωσε μεμιάς και άρχισε να αναβράζει. Ο  επικεφαλής της φρουράς το κοίταξε και ειδοποίησε με το κινητό ότι στέφθηκε με επιτυχία η αποστολή. Η εικόνα πλέον δεν υπήρχε.

Μα ό,τι είδα   δεν έμελλε να φύγει από το νου μου.

Ήταν αλήθεια ότι έλεγε το αφεντικό; Οι πρόγονοί μου είχαν αυτόν τον παράδεισο και τον κατέστρεψαν;

Δίπλα μου άκουσα μια ψιθυριστή φωνή '' είδα κι εγώ αυτήν την ομορφιά... πρέπει κάτι να κάνουμε''!

Γύρισα το κεφάλι μου και είδα ένα νεαρό φρουρό να με κοιτάζει.

''Τι μπορούμε να κάνουμε; Τίποτε δεν μπορούμε. Πώς θα ξαναγεννηθεί ό,τι καταστράφηκε;

'' Το βράδυ έλα στο υπόγειο του σχολικού κτιρίου στην πλατεία. Με προσοχή μη σε δει κανείς. Έλα να μιλήσουμε από κοντά και να γνωρίσεις όσους μοιράζονται μαζί μας τις ίδιες απόψεις.''

''Και πού ξέρεις εσύ ποιες είναι οι απόψεις μου; ''ρώτησα καχύποπτα

''Είδα την αντίδρασή σου όταν μιλούσες στον μικρό. Είδα τα μάτια σου πώς δάκρυσαν. Άκουσα  την ανάσα σου πώς κοφτά και γρήγορα ρούφαγε το χημικό οξυγόνο. Λάθεψα μαζί σου;''

Δεν του απάντησα. Φοβήθηκα. Αλλά δεν μπορούσα να ησυχάσω ως το βράδυ. Κλωθογύριζα στο μυαλό μου τη φράση ''να γνωρίσεις όσους μοιράζονται μαζί μας τις ίδιες απόψεις''. Ήταν κι άλλοι. Και αυτοί δεν φοβούνταν. Μόνον εγώ;

Όταν η νύχτα έπεσε, τα βήματά μου με οδήγησαν στην πλατεία. Προσεχτικά, κοιτώντας τριγύρω μου. Ακόμη φοβόμουν...

Ένα χέρι στον ώμο με έκανε να τιναχτώ. Ήταν ο φρουρός που με περίμενε. Χαμογέλασε. ''Δεν απαγορεύεται να κυκλοφορούμε έξω, να πηγαίνουμε εσώκλειστοι σε μπαρ για ποτό, έτσι; Μη φοβάσαι λοιπόν και έλα μαζί μου.''

Μπήκα διστακτικά στην αυλή του σχολείου, Κοιτούσα τριγύρω μπας και κάποιος μας παρακολουθεί. Κάμερες υπήρχαν παντού,  αλλά το παλικάρι που δεν ήξερα ακόμη το όνομά του, μου είπε να μην ανησυχώ. Για τα πάντα έχουν προβλέψει.

Κατέβηκα τα σκαλιά του υπογείου. Μπήκα σε μιαν αίθουσα γεμάτη κόσμο. Χωρίς μάσκες με τεχνητό οξυγόνο στην αίθουσα δεν χρειάζονταν. Είδα γνώριμους, δυο γείτονες, μια κοπέλα στο διοικητικό της βιομηχανίας που εργαζόμουν. Είδα και μαγαζάτορες που γνώριζα καλά ή εξ όψεως. Όλοι μου χαμογέλασαν.

Στους τοίχους υπήρχαν εικόνες αλλοτινής εποχής με πουλιά να πετούν πάνω στα δέντρα, να φτιάχνουν τις φωλιές τους, άνθρωποι να κολυμπούν στις καθαρές θάλασσες, πράσινο και καθαρός ουρανός υπήρχε σε κάθε εικόνα. Και κυρίως άνθρωποι χωρίς μάσκες! Ανέπνεαν τον καθαρό αέρα που υπήρχε γύρω τους.

Ο φρουρός με ξεναγούσε. Απαντούσε στις ερωτήσεις μου. Ναι ήταν εικόνες από βιβλία που έχουν κριθεί απαγορευμένα γιατί εξιτάρουν τη φαντασία του κόσμου. Είπαμε, δεν θέλαμε αναταραχές.

Όλοι σιγοκουβέντιαζαν. Τα παράθυρα ερμητικά κλειστά και σφραγισμένα όχι μόνο για να μην μας δουν απέξω, αλλά και για να λειτουργεί ο τεχνητός αέρας μέσα στην αίθουσα.

Χαμογελαστά πρόσωπα, λες και είχαμε γιορτή, αισιόδοξα βλέμματα λες και είχαν βρει τη λύση, με κοιτούσαν και με χαιρετούσαν.

Κανένας δεν είχε φοβισμένο βλέμμα. 

Εκείνοι δεν φοβόντουσαν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να βρουν τρόπο να την αλλάξουν. 

Εγώ γιατί φοβάμαι;

Πήρα κουράγιο. '' Πολλοί είμαστε και θα τα καταφέρουμε να αντιστρέψουμε την καταστροφή'', είπε στην ομιλία του ένας κύριος μεγαλύτερης ηλικίας από εμένα.

Επιστήμονες που είναι μαζί μας εργάζονται για τη λύση που τόσο ποθούμε''. Είπε κι άλλα που σε έκανε να ονειρεύεσαι ξανά.

Σήμερα μια νέα μέρα ξεκινά και ίσως οι απόγονοί μας να ζουν σαν το μικρό αγόρι στα διαυγή νερά του ποταμού!

Ίσως... να βρούμε τη λογική που έχασαν οι πρόγονοί μας και εξαιτίας του κέρδους κατέστρεψαν τη φύση. 

Ίσως εμείς είμαστε η γενιά που θα αντιδράσει!

Ίσως!



Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Μαίρης και της ''Γήινη ματιά''  ,  ''Στείλε μήνυμα''!


Η εικόνα είναι μια από τις 9 που μας πρότεινε.

 

Που λες....καλημέρα!!

 


Καιρό έχω να σας καλημερίσω από εδώ.

Διάθεση δεν υπάρχει για καταγραφή σκέψεων ή άλλων θεμάτων.

Τόσα που συμβαίνουν γύρω μας και μας ''βομβαρδίζουν'' καθημερινά, ''κλέβουν''  στιγμές δύναμης και  αντίδρασης.

Τόσο πολύ μας τυλίγουν στην άσχημη είδηση, στο κακό, στο θρίλερ που όμως συμβαίνει πραγματικά, που αρχίζω να ανησυχώ μήπως συνηθίσουμε τα άσχημα στη ζωή μας και επιδείξουμε αδιαφορία.

Ίσως συνεχίσουμε με κάποιες αντιδράσεις στα σόσιαλ και μετά επιστροφή στην δική μας κανονικότητα.

Η πλύση εγκεφάλου με ό,τι θέλουν να αποδεχθούμε είναι δεδομένη. Μένει να δούμε πόσοι από εμάς έχουν αντοχές.

Άρχισαν και οι μυθοπλασίες στην τηλεόραση. Σκέψου ότι είδα τις πρώτες ενάρξεις με μισό μάτι, γιατί έχω ογκώσει από θλιβερά γεγονότα και μάλλον θα καταλήξω σε κωμωδίες.

Εκεί φτάσαμε, να μην αντέχουμε να βλέπουμε ''αναπαράσταση '' της ζωής στην οθόνη μας. Εγώ δηλαδή, γιατί κάποιοι το επιδιώκουν κιόλας.

Λίγο διάβασμα, κάποιο παιχνίδι στο τάμπλετ την ώρα που κάνω παρέα στον άντρα μου για τη θεραπεία του, περνάει η ώρα.

Α, μια και είπα για παιχνίδι, να σου πω ότι ένα -δυο παιχνίδια  που παίζω, είναι παιχνίδια μνήμης και παρατηρητικότητας. Τα εγκαθιστάς στο τάμπλετ δωρεάν. Αλλά αυτό συνεπάγεται και διαφημίσεις άλλων παιχνιδιών. Που λες, κάθομαι για λίγο και παρακολουθώ τις διαφημίσεις της εταιρείας και ξαφνικά τι βλέπω;

Ένα παιχνίδι που είναι παζλ νομίζω και το θέμα είναι να βοηθήσει ο παίχτης την γυναίκα που χρειάζεται βοήθεια. Η μία εικόνα είναι μια κυρία που έχει γύρω τις ένα ή δυο παιδάκια και βλέπουμε σηκωμένη τη μπλούζα, ώστε να φαίνεται η κοιλιά όλο ραγάδες από τις εγκυμοσύνες. Απέναντί της ο άντρας με μια ''γκόμενα'' , βγάζει τη γυναίκα με τα παιδιά του στο δρόμο από το σπίτι, με ύφος απέχθειας. Εκεί τη βοηθάμε.

Μια άλλη εικόνα δείχνει να  κάνουν βαρκάδα η γυναίκα  με τα παιδιά και ο αντρας μαζί, αλλά με την κοπελάρα δίπλα του και μας δείχνει να  πετάει στα βαθιά στη θάλασσα, τη γυναίκα που δεν είναι πλέον όμορφη, με τα παιδιά. Η αλήθεια είναι ότι έγινα πυρ και μανία. Και δεν μπήκα να δω στα παιχνίδια τι άλλο δείχνουν, γιατί έπρεπε να τα εγκαταστήσω και δεν ήθελα. Όμως, έκανα καταγγελία στην εταιρεία. 

Ακόμη ένα διαφημιζόμενο παιχνίδι. Πετάει από το αεροπλάνο ο κύριος την κοπελιά που ονειρεύεται πρόταση γάμου. Φοράει αλεξίπτωτο βέβαια, αλλά πέφτει σε νησί και καλείται ο παίχτης να τη βοηθήσει να στήσει μια φάρμα. 

Φοβερό ε; Ή μόνο σε μένα κάνει εντύπωση;

Τι πρότυπα να πάρουν τα παιδιά, οι νέοι ; Που ξέρουμε  ότι είναι με ένα τάμπλετ στο χέρι;  Όλοι βέβαια είμαστε...μην λέμε ανακρίβειες. Τα παιδιά από πού μαθαίνουν; Από εμάς τους γονείς. 



Δεν πάμε καθόλου καλά. 

Κατηφορίζουμε ολοταχώς. Και επειδή στην κατηφόρα γκρεμοτσακίζεσαι, προσπαθώ να χρησιμοποιώ φρένο όσο μπορώ.

Γι αυτό, καλημέρα σας!


''Τα ζώα δεν διώχτηκαν ποτέ από τον Παράδεισο…''

 


Μια εικόνα είναι αρκετή να προβληματίσει. Να σκεφθείς τι είναι ο άνθρωπος. Στ'αλήθεια είμαστε το πιο ευφυές και τέλειο δημιούργημα;

Σε μια εταιρεία ζουν δυο μεγάλοι σκύλοι προφανώς φύλακες και προστάτες.

Ήλθε η ώρα του φαγητού. Μια μεγάλη λεκάνη με φαγητό μπαίνει μπροστά στην εταιρεία και οι σκύλοι ζυγώνουν για να φάνε. Μαζί  μ' αυτούς και εφόσον η οσμή ταξιδεύει, ζυγώνουν και τρεις γάτες, δυο πουλιά,  δυο αρουραίοι και μάλιστα μεγάλοι. Κανένα ζώο δεν βλέπει τον εχθρό που όρισε η φύση ως τέτοιον για τον καθένα.

Τρώνε αρμονικά από την ίδια λεκάνη, ήρεμα και αδελφωμένα. 

Κάθεσαι και χαζεύεις την εικόνα. Σου προκαλεί εντύπωση. Γιατί ως άνθρωπος είσαι μαθημένος με το ''δικό σου'' που είναι δικαίωμά σου να το υπερασπιστείς, είσαι μαθημένος ότι το φαγητό δεν το μοιράζεσαι και μάλιστα με εχθρό.

Μάθημα ζωής δίνουν τα ζώα. Εφόσον δεν πεινούν, εφόσον έχουν εξασφαλισμένο φαγητό τι έχουν να μοιράσουν;



Αυτή η εικόνα μου θύμισε ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει παλαιότερα. Εκεί που ζουν οι καμηλοπαρδάλεις, τα λιοντάρια, οι ύαινες. Εκεί που ο νόμος της ζούγκλας επικρατεί και βεβαιώνεσαι πως ο πολιτισμός είναι ανθρώπινο επίτευγμα. Και καμαρώνεις...χμ χμ

Δυο καμηλοπαρδάλεις δείχνει η εικόνα του ντοκιμαντέρ

Η μια πέθανε. Η άλλη κάθεται δίπλα στη νεκρή καμηλοπάρδαλη και όπως εξηγούν οι ειδικοί του ντοκιμαντέρ, πενθεί. Δυο μέρες και δυο νύχτες χωρίς νερό και φαγητό έμεινε δίπλα στη νεκρή.

Εν τω μεταξύ το κουφάρι του νεκρού ζώου τράβηξε σαρκοφάγα της περιοχής. Δυο λιοντάρια κατέφθασαν. Όρνεα ήλθαν από ψηλά. Τρεις λεοπαρδάλεις και 4-5 ύαινες πλησίασαν. Όλα  έμειναν σε απόσταση. Κανένα δεν επιτέθηκε στο άλλο, ούτε στη ζωντανή καμηλοπάρδαλη. Και περίμεναν υπομονετικά. 



Μόλις πέρασαν οι δυο μέρες, η καμηλοπάρδαλη σηκώθηκε και έφυγε. Όσο έκλαψε τη φίλη της, την έκλαψε. Τέλος

Τότε τα δυο λιοντάρια πλησίασαν και άρχισαν  να τρώνε. Μόνον αυτά.  Πήραν και ένα κομμάτι στο στόμα και έφυγαν. Ήλθε η σειρά των λεοπαρδάλεων. Όλα τα ζώα περίμεναν υπομονετικά. Έφαγαν και οι λεοπαρδάλεις. Μετά οι ύαινες. και τέλος ήλθαν για φαγητό τα όρνεα. Δεν άφησαν τίποτε. Κόκκαλα έμειναν να θυμίζουν τη νεκρή καμηλοπάρδαλη.

Εντυπωσιάζεσαι με τα ζώα; Σεβασμός στο πένθος της καμηλοπάρδαλης, σεβασμός στην ιεραρχία, φαγητό υπήρχε γιατί να τσακωθούν μεταξύ τους; 

Κι εμείς; 

Πού συγκαταλεγόμαστε οι άνθρωποι;

Θυμάμαι τις εικόνες και τα βιντεάκια που έχω δει. Άνθρωπος νέος να καλοπιάνει μια γατούλα με φαγητό για να πλησιάσει και όταν το κατορθώνει να τη χτυπά στο κεφάλι με ένα μεγάλο κουτί μπύρας. Γέλια να δεις και ν'ακούσεις

Ανήλικα παιδιά να κρατούν κουταβάκια νεογέννητα στα χέρια και να τα πετούν στον αέρα αφήνοντας τα να πέσουν με πάταγο στο έδαφος. Φρίκη; Μεγάλη ειδικά γιατί πρόκειται για νέα παιδιά

Για να μην πούμε για το παστούρωμα των ζώων, που τους δένουν τα πόδια και δεν μπορούν να κινηθούν, αφήνοντάς τα νηστικά και διψασμένα. 

Για ποιο πολιτισμό μιλάμε;

Δεν θα σου αναφέρω τα βασανιστήρια ανθρώπων από άνθρωπο. Όχι δεν θα αναφέρω σε περίοδο πολέμου τι συμβαίνει, γιατί, πες, η αυτοσυντήρηση είναι δυνατή

Αλλά σε περιόδους ειρήνης, έτσι για το ''γούστο'' του κάθε ανώμαλου;

Ή μήπως το άλλο;... Παρακολούθησε τις ουρές καταναλωτών, εκεί που δίνουν προσφορές ή που μοιράζουν τρόφιμα. Πατά ο ένας τον άλλον. Έχουν τραυματιστεί άνθρωποι και έχουν πεθάνει από το ποδοπάτημα. Ποιος θα περάσει πρώτος. Ποιος θα πάρει το καλύτερο.... Αν είναι δυνατόν!

Πώς είμαστε λοιπόν το τέλειο δημιούργημα;

Μάλλον ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο από λάσπη  όπως ξέρουμε, αλλά με τα ζώα που είχε δημιουργήσει πριν, ανάμειξε με τη λάσπη και τα κόπρανά τους. Γι αυτό πολλές φορές γινόμαστε χειρότεροι και από τα κόπρανα των ζώων!

Δεν έχω άλλη εξήγηση!



Το γεγονός πως ο άνθρωπος γνωρίζει το καλό και το κακό, αποδεικνύει την ανωτερότητα της σκέψης του σε σχέση με τα ζώα. Το γεγονός πως παρ’ όλα αυτά, κάνει το κακό, αποδεικνύει την ηθική κατωτερότητα σε σχέση με τα ζώα.

Μαρκ Τουαίην


οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο.

Ο τίτλος οφείλεται στη ρήση αυτή:

Τα ζώα δεν διώχτηκαν ποτέ από τον Παράδεισο…

Μίλαν Κούντερα