Ζωντανή- Νεκρή /17ο Παίζοντας με τις λέξεις!

Οι δεσμοφύλακες έτρεξαν να χωρίσουν τις δυο κρατούμενες που πάλευαν μεταξύ τους άγρια ''δι' ασήμαντον αφορμήν '' όπως θα έλεγε Εκείνος.
Οι υπαίτιες οδηγήθηκαν στην απομόνωση και έτσι επετεύχθη η αποκατάσταση της ηρεμίας.
Καθισμένη κατάχαμα στην αυλή της φυλακής, σ' εκείνη τη γωνιά που φλέρταρε με τον ήλιο τα πρωινά, παρατηρούσα αποστασιοποιημένη.

-Πάλι κατάπιες τη γλώσσα σου; σχολίασε η συγκάτοικος στο κελί μου και ένθερμη προστάτης μου το τελευταίο διάστημα. Μείναμε αμίλητες, δυο διαφορετικές γυναίκες, με διαφορά ηλικίας, έγκλειστες και οι δυο με μεγάλη ποινή μπροστά μας.
Σε λίγο θα πηγαίναμε στα πόστα εργασίας που μας είχαν αναθέσει. Εγώ ήμουν υπεύθυνη της βιβλιοθήκης και της γραμματείας μια και ήμουν πτυχιούχος.
Το μεσημέρι συγκεντρώνονταν όλες οι φυλακισμένες στο εστιατόριο της φυλακής για φαγητό. Κι εγώ προσποιούμουν ότι μπορούσα να καταπιώ αυτά τα απαίσια παρασκευάσματα που ονομάζονταν γεύμα ανθρώπινο.
Ο συγχρωτισμός με τις άλλες κρατούμενες, είχε κανόνες. Άλλους, τους πληροφορήθηκα και εφάρμοσα αμέσως. Άλλους τους έμαθα με άσχημο τρόπο. Τα σημάδια στο σώμα μου το μαρτυρούν.
Ούτε μια μέρα μετά το θάνατο Εκείνου δεν νοιάστηκα για τη ζωή μου.
Εκείνος! Η μοναδική μου αγάπη δεν υπάρχει πια.
Ο θησαυρός της ζωής μου έφυγε με τη δική μου βοήθεια.

Όχι δεν ήθελε να υποφέρει, δεν ήθελε να αισθανθεί την αναξιοπρέπεια της ασθένειας, όπως έλεγε, δεν ήθελε να φτάσει στο τέρμα διαλυμένος. Το σκέφτηκε, το αποφάσισε, το συζητήσαμε και του το υποσχέθηκα.
Του προσέφερα τη λύτρωση κι έγινα η δολοφόνος του συζύγου της.
Πόσες φορές το άκουσα αυτό στο δικαστήριο! Πόσες φορές μετάνιωσα για ό,τι είχα κάνει, και άλλες τόσες ντράπηκα που λύγιζα ....
Όχι, πάλι θα το ξανάκανα. Πάλι θα τον βοηθούσα να απαλλαγεί από αυτό το ανίατο αυτοάνοσο που τον νίκησε. Παράλυση που θα έφτανε ως τον εγκέφαλο μας εξήγησαν οι γιατροί. Πόνοι και ανημπόρια θα ολοκλήρωναν αυτήν την κόλαση!
Καταδικάστηκα 20 χρόνια. Στα 50 μου θα έβγαινα ελεύθερη πια, μια ζωντανή νεκρή ή ...ποιος ξέρει ;
Θυμάμαι εκείνη την ημέρα. Μου μίλησε, με φίλησε για τελευταία φορά. Αγκαλιαστήκαμε κλαίγοντας για τη ζωή που δεν μας χαρίστηκε. Για όσα μας στέρησε. Και ήπιε το θανατηφόρο κοκτέιλ που εγώ του ετοίμασα
Νεκρός ο καλός μου. Ο κόμπος που μου έσφιξε το στήθος έμεινε εκεί για καιρό. Λύθηκε μόνο από τον ήχο του κλειδιού στο κελί μου. Από τότε είμαι κενή μέσα μου. Δεν υπάρχω. Ένα ζόμπι που εκτελεί εντολές.

Αναρωτιέμαι γιατί ζω. Από δειλία ; Αυτοτιμωρούμαι μήπως;
Νεκρωμένα όλα τα συναισθήματα μέσα μου καθώς και οι επιθυμίες. Δεν με νοιάζει πλέον τίποτε.
Ίσως γι αυτό οι σκληρές της φυλακής με άφησαν ήσυχη μετά από λίγο καιρό. Αδιαφορώντας για τη ζωή μου, δεν αισθανόμουν φόβο. Σίγουρα βοήθησε και η δέσμη χρημάτων που πήραν. Εντολή της προστάτιδάς μου.
Δημοσιογράφοι με πολιορκούσαν για μια επίσκεψη στη φυλακή. Δεν τους δέχτηκα ποτέ. Έγινα πρωτοσέλιδο, έγινα εκπομπή στην τηλεόραση, έγινα επερώτηση στη Βουλή για την Ευθανασία. Μετά από λίγο καιρό με ξέχασαν.
Μόνον Εκείνον κρατώ μέσα μου.
Ίσως να ζω ακόμη για να ζει κι εκείνος μέσα από τις αναμνήσεις μου.
Ίσως...

Αυτή είναι η δεύτερη συμμετοχή μου στο αγαπημένο μας ''Παίζοντας με τις λέξεις''.
Ευχαριστώ τη Μαρία που ''Μ' ένα χάρτινο καραβάκι '' μας ταξιδεύει σε νέους ορίζοντες, φροντίζει το ταξίδι να είναι άνετο και κουμαντάρει το τιμόνι στο χάρτινο καραβάκι της, σαν άξια καπετάνιος που είναι.
Με κόκκινο οι υποχρεωτικές λέξεις του δρώμενου.


Σημ: Το θέμα αφορά την Ευθανασία . Στη χώρα μας απαγορεύεται αλλά σε όσες χώρες έχει νομιμοποιηθεί ,  οι αιτήσεις για τερματισμό της ζωής λόγω ανίατων ασθενειών έχουν αυξηθεί. Εσείς τι πιστεύετε για την ευθανασία;

Ας εμφιαλώσουμε το άρωμα χαρτιού!

πηγή

Μέρες γιορτινές έρχονται, ημέρες που τα δώρα είναι πλέον έθιμο και όλοι γινόμαστε ο Αι -Βασίλης  για τους δικούς μας ανθρώπους, ειδικά για τα παιδιά.
Μικρή σαν ήμουν δεν έμαθα να πιστεύω στον Άι Βασίλη που μοιράζει  δώρα ! Μα κάθε χρόνο  διαβάζω ότι χιλιάδες παιδιά στέλνουν γράμματα πολλά  στον Αι- Βασίλη για τα δώρα που επιθυμούν να λάβουν  (δεν είναι κακό, αλλά δεν προσφέρει και κάτι,έτσι;)

Τι ζητάνε τα παιδιά αυτές τις ημέρες; Κυρίως παιχνίδια. Και τα καλομαθημένα μας δεν αρέσκονται στα χειροποίητα παιχνίδια ως δώρο, μήτε φυσικά χαίρονται όταν παίρνουν βιβλία (τουλάχιστον τα περισσότερα ). Ζητούν παιχνίδια του εμπορίου. Αυτά που η βιομηχανία εντέχνως  διαφημίζει  για να ''παίρνει'' το μυαλό των παιδιών και να ''μαυρίζει'' τις ημέρες των γονιών, που ίσως, αδυνατούν να τα αγοράσουν.  
Τα μεγαλύτερα προτιμούν τα χρήματα  και κάποια αγαπούν ρούχα ,παπούτσια και γκάτζετ.
Δεν είναι λίγες οι φορές που το δώρο μου, ένα βιβλίο κατάλληλο για παιδιά,δέχτηκε ένα συνοφρύωμα και αφέθηκε στην άκρη για άλλα δώρα που προκάλεσαν φωνούλες έκπληξης και χαρούλες!!(Κάπως άσχημα νιώθεις εκείνη την ώρα, ναι;)
'0πως τα μάθεις είπες; Λάθος!  Όπως τα μάθει το σύστημα που δίνει πρότυπα, διαμορφώνει απόψεις και γούστα παιδικά, φτιάχνει καταναλωτές ισχυρούς κι ας έχουν μικρή ηλικία.  Αγώνας των γονιών άνισος μεν, αλλά αγώνας δίχως τέλος .

πηγή

Το βιβλίο είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Αυτό μαθαίνεις στο παιδί σου από την  προσχολική ηλικία.Γι αυτό αγωνίζεσαι ως γονιός...
Γιατί τότε μαθαίνει ένα παιδί να αγαπά το βιβλίο. Από πολύ μικρό. Το  λένε οι παιδοψυχολόγοι.  Αν βλέπει τους γονείς να διαβάζουν , θα τους μιμηθεί  (Αυτό μεταξύ μας δεν είναι κανόνας, απ΄όσα έχω διαπιστώσει έως τώρα) 
Σε πρόσφατη συνάντηση φίλων,  συζητούσαμε για τα βιβλία. Η συζήτηση ξεκίνησε από ένα ζευγάρι νέο με παιδί, που είπε ότι θέλουν να πετάξουν την εγκυκλοπαίδειά τους και να καταργήσουν   βιβλιοθήκες. Δεν ξέρω πόσοι το κατάλαβαν, αλλά σαν να με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα.
Φυσικά επιχειρηματολόγησα υπέρ του βιβλίου.
Ο αντίλογος; Το διαδίκτυο βρίθει από πληροφορίες και προσφέρει γνώσεις στο παιδί ανά πάσα στιγμή. Και επί πλέον βοηθάμε το περιβάλλον αφού δεν θα χρειαζόμαστε τόσο χαρτί!!!
Λες να ένιωθαν σαν και μένα οι αναγνώστες των πρώτων κυλίνδρων παπύρων (αν και ξετύλιγαν μέτρα πολλά για να διαβάσουν),όταν αντικαταστάθηκαν από τα πρώτα σελιδοποιημένα βιβλία codex; Φυσικά, τότε,το μέγεθος άλλαξε μόνο. Και τα σελιδοποιημένα βιβλία  ήταν εύχρηστα για κάθε αναγνώστη. 
Λες να αντιδρώ στην εξαφάνιση του βιβλίου γιατί δεν δέχομαι εύκολα την εξέλιξη;
  ''Ναι'', μου είπε μια κοπέλα.'' Και εμένα οι γονείς μου δεν δέχονται εύκολα την εξέλιξη''.
 (Και τι  καλοσυνάτο επιεικές βλέμμα που  είχε)!!!!
 Ποια εξέλιξη όμως; Δεμένοι στο άρμα του διαδικτύου για κάθε τι στη ζωή μας;
Εξέλιξη είναι αυτή; Ή αιχμαλωσία με περιτύλιγμα;
Λοιπόν μια και το βιβλίο βρίσκεται σε μάχη με το e-book, ένα τάμπλετ θα ήταν ό,τι έπρεπε για τα μεγαλύτερα παιδιά να διαβάζουν λογοτεχνία. Αλλά θα διαβάζουν; Ή θα ταξιδεύουν σε άλλες θάλασσες που είναι πιο λαχταριστές;

Βέβαια όταν σκέφτομαι ότι ίσως φτάσει η ημέρα που θα ξαπλώνω στην ξαπλώστρα μου στην παραλία και θα κρατώ ένα τάμπλετ για να διαβάσω, ή θα αλλάζω σελίδες με τον κέρσορα και δεν θα μπορώ όπως τώρα να χουχουλιάζω στην μπερζέρα μου με ένα  βιβλίο, ή να σημειώνω στο περιθώριο ό,τι με εντυπωσιάζει, νιώθω σαν να ζω    ταινία επιστημονικής φαντασίας

Ναι έχω διαβάσει  από ηλεκτρονικό βιβλίο. Αλλά θα πω την αμαρτία μου. Αυτό  που μου συμβαίνει με το βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου, που μπαίνω   στο πνεύμα  του συγγραφέα, ζω την πλοκή του αφηγήματός του, ταυτίζομαι με τον ήρωα, θυμώνω με τον αντιήρωα, σημειώνω ή υπογραμμίζω ό,τι θεωρώ σπουδαίο, ταξιδεύω στο χωροχρόνο του διηγήματος, δεν μπορώ να το νιώσω απόλυτα με το e-book!!
Συνήθεια είναι είπες; Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί να συνηθίσω...

Ως τότε το βιβλίο  είναι το καλύτερο δώρο τελεία και παύλα! Και  πόσο μου αρέσει και η υφή του και το άρωμά του!!
(Μπήκα μέσα στο βιβλιοπωλείο και ανέπνευσα εκείνο το άρωμα χαρτιού και μαγείας που, περιέργως, κανένας ποτέ δεν σκέφτηκε να εμφιαλώσει. Carlos Ruiz Zafón, 1964 -, Ισπανός συγγραφέας)

Γι αυτό και φέτος τα δώρα μου στα παιδιά θα είναι πάλι βιβλία, αν και το ομολογώ, εκείνο το συνοφρύωμα με κάνει να νιώθω σαν να μου ρίχνουν  παγωμένο νερό!!

 πηγή

Τι είμαι;/ 17ο Παίζοντας με τις λέξεις

Τελευταία αναρωτιέμαι πολύ γι αυτό.
Ξέρω τι θα πεις, ένα 12χρονο παιδί που δουλεύει για να συμπληρώσει το φαγητό της οικογένειας.
Αλλά είμαι άνθρωπος;
Ο επιστάτης στο εργοστάσιο που δουλεύω είπε ότι εκείνοι οι άλλοι, με τα πλούσια σπίτια, από εκεί που περνώ όταν πάω στη δουλειά, λάμπουν σαν αστέρια. ''Αυτοί είναι οι ολοκληρωμένοι άνθρωποι'' !
''Εγώ τι είμαι; ρώτησα. '' Τα ίδια αστέρια δεν κοιτάζουμε'';
''Είσαι ένα τίποτα με μεγάλη γλώσσα'' μου απάντησε
Κι όμως αυτό το τίποτα αναρωτιέται...
Δεν είμαι ολοκληρωμένος άνθρωπος γιατί τα τρύπια μου παπούτσια αφήνουν τις πέτρες να μου ματώνουν τα πέλματα;
Μήπως επειδή τρώω κατάχαμα από ένα πιάτο μαζί με τα 6 αδέλφια μου, ή επειδή φοράω κουρέλια χιλιοφορεμένα; Ή επειδή συνεχώς πεινάω και ονειρεύομαι να ξυπνήσω μια μέρα και να είμαι χορτάτος;
Φταίω εγώ γι αυτό;
Η καρδιά μου δεν χτυπάει το ίδιο όπως εκείνων των παιδιών με τα καθαρά και καινούργια ρούχα, με τα παιχνίδια που μήτε τα 'χα ονειρευτεί ποτέ;
Δεν ζούμε στην ίδια χώρα; Γιατί εκείνοι είναι άνθρωποι;
Επειδή τα παιδιά τους πηγαίνουν σχολείο, ενώ εγώ σταμάτησα γιατί , βλέπεις, στη ζυγαριά το φαγητό βαραίνει πιο πολύ από το σχολείο;
''Εσύ είσαι για να τους ξεσκονίζεις τα παπούτσια'' μου είπε ο επιστάτης.
''Εσένα μπορούν να σε αγοράσουν με μια δέσμη χρημάτων όσο το βδομαδιάτικό σου!
Να τι είμαι λοιπόν!
Ένας μισός άνθρωπος που ξαπλωμένος κατάχαμα στο χράμι το χιλιομπαλωμένο, μπορώ να δω τ' αστέρια μέσα από την τρύπα της καλύβας μας.
Θυμάμαι πόσο είχα σαστίσει βλέποντας για πρώτη φορά, εκείνους που ζούσαν τόσο διαφορετικά από εμάς. Το στομάχι μου δέθηκε κόμπος και έμεινα ακίνητος, ενώ μου φώναζαν να φύγω από το δρόμο τους... ''μας βρωμίζεις'' μου έλεγαν.
Να σου πω ότι έκλαψα; Ναι, έφυγα τρέχοντας κλαίγοντας με λυγμούς. Και άργησα στη δουλειά. Τα άλλα παιδιά έτρεξαν να μάθουν τι συνέβη. Άφησαν τα πόστα τους και η αποκατάσταση της τάξης ήλθε με την τιμωρία μου. Ξύλο με το βούρδουλα. Δεν χαλάλισα ούτε ένα δάκρυ!
Σε μια εκπομπή στο ραδιόφωνο του επιστάτη, άκουσα να λένε ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι, είμαστε ίδιοι.
Τι ψέματα που έλεγαν!
Υπάρχουν οι ολοκληρωμένοι άνθρωποι
Υπάρχουν και οι μισοί άνθρωποι
Το ζω, το βλέπω, εκείνοι είναι τ' αφεντικά μου κι εγώ τους βρωμίζω.
Κι όμως ονειρεύομαι να ζούσα- λέει -σε εκείνη τη γειτονιά. Ονειρεύομαι να γίνω κάποια στιγμή ένας τέτοιος άνθρωπος
Συζητώ με τ' αστέρια το βράδυ πριν κοιμηθώ και τους ζητώ λίγη λάμψη να μου στείλουν, γιατί κουράστηκα να είμαι μισός άνθρωπος!

Αυτή είναι η μια συμμετοχή μου στο υπέροχο ''Παίζοντας με τις λέξεις''. Πρώτευσε η Μαρία μας από το Απαγκιο της με το ''Άριος Πάγος (*)''.
Ευχαριστώ πολύ τη MeMaria που ακούραστα στο ''Χάρτινο καραβάκι '' της διοργανώνει αυτό το διαγωνισμό που τόσο αγαπάμε.

Καλό μήνα σε όλους
*Με κόκκινο είναι οι υποχρεωτικές λέξεις του διαγωνισμού