12 ημέρες περπατά ο νέος χρόνος. Και όλα γύρισαν στο φυσιολογικό τους.
Οι γιορτές πέρασαν, περπατήσαμε τη νύχτα και στην όμορφα φωτισμένη και στολισμένη Αθήνα και γυρίσαμε στη καθημερινότητα, όχι ότι την είχαμε αφήσει στην άκρη, απλά την είχαμε στολίσει να ομορφαίνει τις στιγμές μας.
Κρύο, χιόνια και στιγμές δύσκολες για πολλούς ανθρώπους.
Κι όμως, πόσα πράγματα έχουμε ως δεδομένα....
Καθημερινά ακούμε τόσα νέα που διαγράφουν πολλά από αυτά τα δεδομένα, μην το ξεχνάμε!
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε
Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!
Έφυγε και ο Ηφαιστίωνας, ο ήλιος μας χαϊδεύει στοργικά και μας φωνάζει πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε στη χώρα του. Αυτό έχω επιθυμήσει.
Μια βόλτα στον ήλιο.Μια απλή βόλτα που δεν μας κάνει εντύπωση, αλλά αν την στερηθούμε φαίνεται η αξία της τόσο πολύ.
Ξέρεις τις ωφέλειες του ήλιου, σωστά; Δες εδώ αν θες περισσότερα.
Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ ούτε μια στιγμούλα πώς θα μπορούσαμε να ζούμε χωρίς τον ήλιο...
Κι όμως, στη Νορβηγία η βιομηχανική πόλη που βρίσκεται «χωμένη» βαθιά μέσα στην κοιλάδα στην περιοχή Telemark δεν είχε ηλιακό φως καθ όλη τη διάρκεια του χειμώνα.
Έτσι, ελικόπτερα τοποθέτησαν τρεις τεράστιους καθρέφτες σε κατάλληλη θέση, περίπου 450 μέτρα πάνω από την πόλη, στη βουνοπλαγιά, προκειμένου να «οδηγήσουν» τις ακτίνες του ηλίου στην καρδιά της πόλης. Δες εδώ τις φωτο, κοίταξε τα πρόσωπα των κατοίκων που ανεβαίνουν με ειδικό όχημα, λένε, στην κορυφή του βουνού για να δουν τον ήλιο...κοίτα τη χαρά στα πρόσωπα μικρών και μεγάλων!!
Είναι φοβερό κάτι που για εμάς είναι δεδομένο, τι χαρά προκαλεί σε κάποιους όταν το στερούνται.
Τίποτε και κανείς δεν είναι δεδομένο σ' αυτήν τη ζωή. Ας μην το ξεχνάμε. Στα απλά πράγματα αλλά και στα σπουδαία που όμως τα θεωρούμε αυτονόητα και σίγουρα, είναι η ομορφιά.
Αυτή τη βόλτα θέλω κι εγώ γιατί τη στερήθηκα. Μια βόλτα στον ήλιο. Τον παρακολουθώ μέσα από το παράθυρο και χαμογελώ αφού τη διάθεση μου τη φτιάχνει και έτσι.
Ακόμη και ο πατέρας μου χαμογελά όταν κοιτά την ηλιόλουστη ημέρα από το παράθυρο και αμέσως με ρωτά '' θα πάμε μια βολτούλα τόσο ωραία ημέρα;'' Τι να πεις; Δεν σε σηκώνουν τα πόδια σου μπαμπα; ΄'Ναι θα πάμε όταν το κρύο γίνει ανεκτό '' του απαντώ.
Και συνεχίζω να χαμογελώ σε κάθε ακτίνα του ήλιου που φτάνει το παραθύρι μας!
