Το ''Α'' του Σχολείου!

Φθινόπωρο! Σεπτέμβριος !Τα σχολεία άνοιξαν!
Πρώτη μέρα στο σχολείο. Πρώτη φορά σε σχολείο. Πρώτη τάξη. 
Πόσος φόβος, πόσο άγχος, πόση ανασφάλεια!
Η μαμά με κρατούσε από το χεράκι μου. Κι εγώ της το έσφιγγα πολύ, μήπως  και φύγει και τότε εγώ θα...χαθώ!
Κι άλλα παιδάκια, κι άλλες μαμάδες στην αυλή. Η δική μου η μαμά,  προσπαθούσε να με κάνει να γνωριστώ με άλλα συνομήλικα παιδάκια. Δυο τρεις κουβέντες και χωρίζαμε.
Μόνη σαν χαμένη κοιτούσα ολόγυρα.
Χτύπησε το κουδούνι, θα κάναμε σειρές και Αγιασμό. Μετά θα μπαίναμε στην τάξη μας. Τα μεγαλύτερα παιδιά ήξεραν αμέσως τι να κάνουν. Τα πρωτάκια ήταν ένας σωρός με χεράκια απλωμένα στις μαμάδες που απομακρύνονταν  στην άκρη της αυλής.
Κοίταξα τη μαμά μου στα μάτια. Να πάρω δύναμη, να νιώσω ότι δεν είμαι ολομόναχη. Η δασκάλα της πρώτης τάξης έκατσε μπροστά στο μπουλούκι των 6άχρονων καθοδηγώντας  τα να κάνουν σειρά από τρία παιδιά τη φορά. Χωριστά τα κορίτσια, χωριστά τα αγόρια. 
Με έσπρωχναν θυμάμαι και όλο πιο πίσω βρισκόμουν. Κάποια στιγμή ένοιωσα ένα σκούντημα στον ώμο. 
-Κοριτσάκι πώς σε λένε;
-Άννα, εσένα;
-Κατερίνα. Θες να γίνουμε φίλες;
-Αμέ!  είπα αμέσως, χαρούμενη, μια και η νέα μου φίλη θα έδιωχνε τη μοναχικότητά μου μακριά, αλλά και θα με έκανε να νιώθω άτρωτη από τα σπρωξίματα
Η Άννα και η Κατερίνα. Η ξανθομαλλούσα 6αχρονη με τη μελαχρινή, λίγο πιο ψηλή   νέα της φίλη και συμμαθήτρια θα γίνονταν αχώριστες. Ως τα σημερινά χρόνια.
Άρχισε ο Αγιασμός...Χαλάρωσα. Σαν να μεγάλωσα, σαν να ένιωσα σπουδαία που έκανα τα πρώτα μου ανεξάρτητα βήματα.
Μετά μπήκαμε στις τάξεις. Το θυμάμαι... χέρι- χέρι με την Κατερίνα να κάτσουμε μαζί να πιάσουμε θρανίο. 

Θρανία μεγάλα, μονοκόμματα, θέση και κάθισμα ενωμένα που κάθονταν και τρεις μαθητές μαζί.
''Πρώτο  πρώτο θρανίο να βλέπουμε στον πίνακα'' είπα, θυμούμενη τη συμβουλή της μαμάς.
-Α όχι, πηγαίνετε πιο πίσω, εδώ θα κάτσει η κόρη μου με τη φίλη της, μας είπε μια μητέρα. 
Πώς να αντικρούσεις μια μαμά; Και γιατί δεν ήλθε η δική μου μαμά στην τάξη; με έπιασε το παράπονο!
Στη δεύτερη σειρά λοιπόν και δεν πειράζει. Ως ότου μια άλλη μητέρα μας έσπρωξε γιατί ''αυτό το θρανίο είναι πιασμένο''.
Βρεθήκαμε στην τέταρτη σειρά. Καλά ήταν, βλέπαμε και στον πίνακα και δεν μας έβλεπε και η δασκάλα αν κάναμε τη ζαβολιά μας. Όλα αυτά βέβαια  τα είπαμε στο τέλος της χρονιάς που κάναμε τον απολογισμό μας και υποσχεθήκαμε ότι και στη δευτέρα τάξη στο τέταρτο θρανίο θα κάτσουμε. 
Μας μοίρασαν βιβλία. Τα πρώτα μου  βιβλία, τα  ξεφύλλιζα και προσπαθούσα να συλλαβίσω ό,τι ήξερα. Ό,τι είχα μάθει στην προσχολική μου ηλικία. 
Και αναγνωστικό, και Αριθμητική και Πατριδογνωσία.  Μεγάλωσα , το αποδεικνύουν και τα βιβλία. Δικά μου είναι τώρα, σκέφτηκα. Μου τα χαρίζουν γιατί μεγάλωσα, εγώ θα τα διαβάζω, εγώ θα μάθω ό,τι γράφουν. 
''Πω πω πω πόσο μεγάλωσες'' μου είπε η μαμά και ο μπαμπάς όταν είδαν τα βιβλία.
Τι ωραία που χώραγαν στην καινούργια μου τσάντα!
Πόσο βαριά ήταν τώρα η τσάντα μου! 
Και πού θα έμπαινε το κολατσιό μου; Η κασετίνα μου; Τα τετράδια; Νέο άγχος, νέα προβλήματα για το μικρό μου μυαλουδάκι.
Να τα ντύσουμε με μπλε κόλα και να βάλουμε  ετικέτα,  αλλά να μη γράψουμε τίποτε επάνω, είπε η δασκάλα. Μας είπε πολλά, αλλά...πού είναι η μαμά; Θα τα θυμάμαι άραγε;
Και μας έδωσε ένα φύλλο χαρτί για να αγοράσουμε όσα έγραφε. 
Και αυτά τα πολλά θα έμπαιναν στην τσάντα μου; 
Πόσο μεγάλωσα αφού μπορώ να σηκώνω τόσο βάρος!!!
Πρώτη μέρα στο σχολείο
Πρώτη μέρα, υπεύθυνη της ζωής μου
Πρώτη μέρα που συνειδητοποίησα ότι  δεν με πειράζει να μην κρατάω το χέρι της μαμάς.
Κι όταν άρχισαν  τα μαθήματα μετά από λίγες μέρες, θυμάμαι τη δασκάλα μας να μας σηκώνει όρθιους, ένα- ένα παιδί, να μιλήσουμε  με δικά μας λόγια για το Φθινόπωρο!!
''Το φθινόπωρο έχουμε τα πρωτοβρόχια ....'' ξεκίνησα να λέω και η φωνούλα μου έβγαινε σιγανή, αλλά  σιγά σιγά δυνάμωνε  μια και το κεφάλι της δασκάλας έγνεφε καταφατικά σημάδι ότι τα πήγαινα καλά.
Πρώτη τάξη του Δημοτικού!
Σε θυμάμαι σαν να είναι τώρα!

Παίρνει μέρος στο δρώμενο της Μαρίας Νικολάου στο blog  ''Το κείμενο ''   ''Ιστορίες του φθινοπώρου''

 

Τι παραδόσεις θα παραδώσεις

Κεφαλλονίτικος Μπάλος

Μετρούσα καλοκαίρια αρκετά, όταν αποφάσισα ότι έπρεπε τα παιδιά να μάθουν για τις παραδόσεις των παππούδων τους, των γονιών τους.
Φυσικά ακολουθώ τις παραδόσεις όπως τις πήραμε από τους γονείς μας. 
Αλλά ξέρεις τι παρατηρώ;
Πώς σκουριάζουν τα σίδερα από τις καιρικές συνθήκες και την αφροντισιά; Ε, τι κάνεις μετά; Τρίβεις, ξύνεις να φύγει η σκουριά και περνάς με μίνιον για προστασία και μετά βάφεις. Έτσι και με τις παραδόσεις...ξύσε ξύσε τόσες γενιές,  κρατάμε ό,τι είναι διασκεδαστικό και προσθέτουμε νέα στοιχεία που πολλές φορές χάνονται  οι παλιές οι παραδόσεις. Σαν να γεννάμε νέες. 
Είπα κι εγώ ότι πρέπει να ακολουθήσουμε ό,τι μας κληροδότησαν οι παλιοί, να μετέχουμε όλοι μαζί, όλη η οικογένεια, να μάθουμε το πώς και το γιατί, να διατηρήσουμε για να παραδώσουμε στους απογόνους.
Αλλά δεν ήλθαν τα πράγματα όπως τα σχεδίαζα.
Πρώτα ''τρέλανα'' τα παιδιά μου με τη μουσική του νησιού, να τους μάθω τους χορούς, να έλθουν σε επαφή με πολιτιστικούς συλλόγους ''μήπως θα θέλατε να γραφτείτε για να μάθετε τους χορούς;''  Αλλά βαρέθηκαν γρήγορα. 
Έμεινα να περιμένω από τα πανηγύρια για να μάθουν, να γευτούν, να συμμετέχουν στο χορό και  να εξοικειωθούν με τη μουσική...κάτι κατάφερα εκεί. Αλλά μόνο τα καλοκαίρια στο νησί. 
Έψαχνα να μάθω και για άλλες συνήθειες των παλιών και αποφάσισα ότι καιρός είναι να μαγειρέψω και εγώ στην τσερέπα. Τουλάχιστον τα καλοκαίρια. Να διατηρηθεί και η παράδοση στη μαγειρική   και να μάθουν τα παιδιά.

Αυτή είναι η τσερέπα (δυστυχώς όχι δικιά μου)

Βρήκα και τον μάστορα που έφτιαχνε τσερέπες-μεγάλες πήλινες γάστρες (σαν μια λεκάνη ) που σκεπάζει το ταψί.
Πηλός και άχυρο και τέχνη χρειάζεται για να φτιαχτεί.
Εντάξει; Μου είπε. 
Αλλά εκεί άρχισαν οι ενστάσεις. Και πού θα την τοποθετήσουμε; Θέλει ειδικό χώρο γιατί ανάβεις φωτιά για να την κάψεις. Να φτιάξουμε... αμ ξέρεις πόσο θα στοιχίσει; Και άντε πες ότι φτιάξαμε το χώρο, τι θα κάνουμε; Θα καίμε ξύλα για καναδυο ώρες για να κάψει η πήλινη γάστρα μας, ν' αλλάξει χρώμα για να σκεπάσει το φαγητό μας και να ψηθεί από τη θερμότητα της τσερέπας. 
Και ξανά ενστάσεις...Μέσα στο καλοκαίρι, με καύσωνα θα καίμε δυο τρεις ώρες ξύλα ...μα θα με βοηθάνε τα παιδιά. Αμ δε, κι εκεί αντιρρήσεις. Διακοπές κάνουμε όχι να γυρίσουμε στην χειρωνακτική εργασία.

Ενας τέτοιος χώρος χρειάζεται για να μπει η τσερέπα και τα ξύλα που θα την καίνε

Και πού θα μάθεις το πώς να  μαγειρεύεις με τσερέπα; ήλθε η σοβαρότερη ερώτηση. Θα μου μάθει η ανιψιά μας που ξέρει...και γέλασαν πολύ. Μα πάρα πολύ γιατί εκείνη έκανε χρόνια-μου είπαν- παρακολουθώντας τη μητέρα της για να μάθει ...(το ότι είμαι έξυπνη δεν το έλαβαν υπόψη, ε;) 
Και έτσι πάει και αυτή η προσπάθεια. 
Τι άλλο να κάνω; Να μάθουμε να ζυμώνουμε ψωμί...α πα πα κάνουμε δίαιτα δεν τρώμε ψωμί.
Μήπως να μετέχουμε στο πολιτιστικό σύλλογο του χωριού μας; Και θα χάνουμε τα μπάνια μας;
Πάει κι αυτό.
Μετράνε αρκετά καλοκαίρια που παραιτήθηκα από την προσπάθεια να κάνω τα παιδιά μου να μετέχουν στις παραδόσεις του τόπου μας. 
Αλλά τα αφήνω να μαθαίνουν διασκεδάζοντας. Και κάτι αφομοίωσαν.
Η τσερέπα πάντως μου έχει μείνει απωθημένο. Ξέρεις τι νόστιμο είναι το φαγητό εκεί; Να καις με ξύλα την ανασηκωμένη τσερέπα, και μετά να τραβάς τα κάρβουνα, να βάζεις το ταψί σου και να το σκεπάζεις με την καμμένη ''λεκάνη'', να κλείνεις γύρω γύρω με τα κάρβουνα που καίνε και να σιγοβράζει για ένα δίωρο ή τρίωρο ανάλογα το φαγητό!
Νοστιμότερο δεν έχω γευτεί...

Κεφαλλονίτικη κρεατόπιττα

Στην κοινωνία των υποτελών.../16ο Παίζοντας με τις λέξεις

η εικόνα από το διαδίκτυο

''Οι δυνατοί επιβιώνουν... αυτό έμαθα στους δρόμους που μεγάλωσα.
Και βάλθηκα να γίνω δυνατός. Τι νόμιζες; Εγώ υποτελής δεν γίνομαι. Και δεν σκύβω το κεφάλι σε κανέναν. Οι άλλοι όμοιοί μου έπρεπε να καταλάβουν ποιος είναι το αφεντικό των δρόμων. Εκείνοι θα μου έβρισκαν φαγητό, εκείνοι θα με προστάτευαν, εκείνοι θα εκτελούσαν τις εντολές μου.
Θα ήμουν ο οδοδείκτης τους. Καλά μην αναρωτιέσαι πού έμαθα τόσο ωραίες λέξεις. Παρατηρούσα τους ανθρώπους και τους άκουγα. Οι άλλοι σκύλοι εντυπωσιάζονταν με κάτι τέτοια, αλλά υποτελείς πώς θα γίνονταν;
Μόνο με το φόβο.
Και το φόβο τον προκαλεί η βία.
Και τη βία την επιβάλλει μόνο ο ισχυρός, χωρίς συναισθήματα και αηδίες ανάλογες.
Κι έτσι όλα τα σκυλιά, αρσενικά ή θηλυκά ήταν έρμαια των ορέξεών μου. Μη νομίζεις ότι τα βίαζα, κάθονταν με τη θέλησή τους-ο φόβος είπαμε- κι ας έσκουζαν. Κάποιες δαγκωνιές, γιατί ήμουν στην ανατολή της ζωής μου και είχα δύναμη, ήταν αρκετές για να επικρατήσω. Ναι εντάξει, κάποιοι σκύλοι δεν άντεξαν και πέθαναν. Στο καλό, να μας γράφουν από εκεί πάνω, όπως γράφω και εγώ τώρα. Αυτοί έγιναν παράδειγμα για τους άλλους.
Και που λες, έτσι είχα φτιάξει την Κόζα Νόστρα μου, τη συμμορία μου ντε.
Τα κατηύθυνα να ορμάνε σε ανθρώπινες δημιουργίες για να μάθουν να εκτελούν εντολές που δεν ήθελαν.
Τα κατηύθυνα να βουτάνε διάφορα από αυλές και ανοικτές πόρτες για να μάθουν τη δουλειά της συμμορίας.
Και καλοπερνούσαμε. Εγώ δηλαδή περνούσα όμορφα και ας έσκουζαν τα σκυλιά τα βράδια όταν ικανοποιούσα τις επιθυμίες μου. Ήξερα ότι αυτός ο πόνος θα τους έκανε πιο εξαρτημένους.
Ενέχυρο η ζωή τους στα χέρια μου. Το ήξεραν και συμμορφώνονταν.
Αλλά πάντα υπάρχει ο πιο ισχυρός και δεν υπολόγισα τη δύναμη του ανθρώπου. Τι τον ένοιαζε τον άνθρωπο το τι κάναμε εμείς τα σκυλιά; Εξάλλου εκείνον είχα πάντα ως πρότυπο.
Ομίχλη είχε εκείνο το βράδυ και όρμησα να φάω τη λιχουδιά που μου μύρισε στη διπλανή αλάνα. Ήταν το καταφύγιό μου εκεί και δεν πλησίαζαν τα άλλα σκυλιά.
Όταν μετά από λίγο άρχισαν οι πόνοι, το κατάλαβα. Με δηλητηρίασαν με φόλα.
Θα πέθαινα και τα διαολόσκυλα κοιτούσαν ακίνητα τους σπασμούς μου.
Τώρα είμαι στο βασίλειο των ζώων. Δεν μου μιλάνε τα άλλα σκυλιά και δεν περνάνε νταηλίκια. Δεν έχω τι να κάνω και σου γράφω.
Στην κοινωνία των ανθρώπων όπως και των ζώων πάντα ο ισχυρός επικρατεί.
Αν θες να γίνεις ισχυρός φύλαγε τα νώτα σου.
Θυμήσου το!''
Και πσιτ, μη φεύγεις. Ξεφορτώσου τα αισθήματα. Βασικό προσόν κάθε δυνατού της Γης!''

 Σημ:  Σε γειτονιά της Αθήνας υπήρχε ομάδα σκύλων αδέσποτων που είχαν για αρχηγό έναν άγριο που τα βίαζε και ήταν ο φόβος και ο τρόμος εκείνης της γειτονιάς. Τον δηλητηρίασαν με φόλα και τα άλλα σκυλιά ησύχασαν αμέσως. Με αφορμή το γεγονός έπλασα αυτήν την ιστορία για το διαγωνισμό μας.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο αγαπημένο μας παιχνίδι το ''Παίζοντας με τις λέξεις '' που διοργανώνει η Μαρία μας, του mytripsonblog και που έχει αγαπηθεί τόσο που περιμένουμε το επόμενο με λαχτάρα. Ευχαριστούμε πολύ Μαρία για τη φιλοξενία σου! Με κόκκινο οι υποχρεωτικές 5 λέξεις.

Νικήτρια του 16ου παιχνιδιού μας η Αννέτα με το ποίημά της ''Νούφαρο ριζώνω'' που μας άγγιξε βαθιά.

Αννέτα μου συγχαρητήρια!

Συγχαρητήρια και σε όλους τους φίλους και φίλες που συμπορευτήκαμε σ'αυτό το δρώμενο.

Πάμε για το επόμενο, το Νοέμβρη!!

Ο πόνος της απώλειας.../Φωτο-συγγραφική Σκυτάλη #2

πηγή

Του έλειπε! Του έλειπε πολύ!
Καθισμένος στο γραφείο του κοιτούσε  τις εικόνες  της κοινής τους ζωής που το μυαλό του πρόβαλε μπροστά του!
Τα ταξίδια τους στις διακοπές...... πόσο διασκέδαζαν!
Τις γιορτές που περνούσαν παρέα.....πόση αξία αποκτούσαν!
Τις καθημερινές, με τις μικρές ιεροτελεστίες της ζωής τους που λάτρεψε γιατί έδιναν ζεστασιά στο σπιτικό τους!
Τις συνήθειές της! Μία μία τις έφερνε στο νου. 
Δεν ήθελε συζητήσεις μόλις ξυπνούσε...κι εκείνος σιωπηλός της χάριζε τις πρώτες ώρες του πρωινού να αποξυπνήσει.
Ήταν αλλεργική στα λουλούδια κι όμως οι γλάστρες στο μπαλκόνι ήταν γεμάτες από άνθη που αγαπούσε εκείνος.
Η πολυθρόνα της...η πολυθρόνα του! 
Έβλεπε τις ερωτικές τους στιγμές! Τι πάθος τους ένωνε. Τα σώματά  τους ήταν, λες, σμιλεμένα από τον ίδιο γλύπτη.

Όλη την ημέρα σαν  μηχανή δούλευε και το βράδυ, ω το περίμενε με λαχτάρα.
Γύριζε στο σπιτικό τους που όλα ήταν όπως τα άφησε εκείνη. Όπως τα είχε τακτοποιήσει. Ακόμη και τα πιάτα άπλυτα, όπως έμειναν το βράδυ που την πήρε το ασθενοφόρο. Κι όταν ήλθε το τέλος...ούτε να το πιστέψει μπορούσε.
Και την κράτησε εκεί. Μέσα του. Στο σπιτικό τους. Η καρδιά του έπαυε να ματώνει όταν  την έβλεπε κάθε βράδυ να κάθεται στην πολυθρόνα της, να διαβάζει το βιβλίο της, όσο εκείνος παρακολουθούσε τους αγώνες.
-Σου έπλυνα τα πιάτα, της είπε πριν λίγο. Για να μην βρέξεις τα χεράκια σου.
Άπλωνε το χέρι και τη χάιδευε. Την ένοιωθε στην παγωμένη του παλάμη, τον ζέσταινε, τον φιλούσε και το ένοιωθε.
Μόνο στο γραφείο του έμενε μόνος για να κάνει το τσιγάρο του, που εκείνη δεν το ήθελε στο σπίτι. Μόνον  ο χώρος αυτός υπήρξε το άβατό του. Εκεί δεν υπήρχε ούτε το άρωμά της.

Του έλειπε και αυτή τη στιγμή που οι αναμνήσεις  τον είχαν κυριεύσει. Το τσιγάρο ξεχάστηκε στα χείλη και οι ώρες στο νοσοκομείο περνούσαν μπροστά από τα μάτια του.Τι εφιάλτης κι αυτός! 
Όχι δεν θα την άφηνε να φύγει.

Γρήγορα γύρισε στο σαλόνι...
Εκεί παρέα της γελούσε με τις προσπάθειές της να μην τον αφήσει να την φιλήσει γιατί μύριζε τσιγάρο
-Πού θα πάει; Θα σε κάνω να το κόψεις, του είπε γελώντας
-Πού θα πάει; Θα σε κάνω να σ' αρέσει η μυρωδιά του τσιγάρου, της ανταπάντησε φιλώντας την
 Έβαλε μουσική...
-Έλα να χορέψουμε. Την πήρε από το χέρι και χόρευε μαζί της στο σαλόνι. Οι φιγούρες τους ήταν μοναδικές, όλοι το έλεγαν ότι χόρευαν τέλεια.

Άκουσε χτυπήματα στην πόρτα του. Αλαφιάστηκε.
Χαμήλωσε τη μουσική, της έδωσε πεταχτά ένα φιλί και πήγε να ανοίξει. Ο αδελφός του ήταν μόνος.
Τον προσκάλεσε μέσα
-Όχι μην κάθεσαι εκεί, δεν την βλέπεις που κάθεται; του είπε.
Κοίταξε εκείνος την κενή πολυθρόνα. 
-Κανείς δεν είναι Ίαν του είπε
-Είναι αυτή που θέλω εγώ να είναι...και με κάνει ευτυχισμένο.
-Ας την να φύγει , πρέπει...
- Όχι δεν θα τη διώξω γιατί αν φύγει με πονάει πολύ η απουσία της. Τόσο πολύ που κόβεται η ανάσα μου, που κομματιάζεται η καρδιά μου...
Και δεν αντέχω τον πόνο!
Δέξου το ή φύγε!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στη Φωτο-συγγραφική Σκυτάλη #2, που διοργανώνει η Μαίρη του blog ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ.Η φωτογραφία από την οποία εμπνεύστηκα είναι επιλογή του Γιάννη του blog Ηδύποτον (και όχι μόνο).

                               

                                       
                                 
                                 Η φωτογραφία που επέλεξα για την Ανέσπερη  

pixabay.



Ζωή μου καλή σου επιτυχία!  Ελπίζω να σε διευκολύνει η φώτο μου αν και δεν το χρειάζεσαι. Είμαι σίγουρη ότι θα διαβάσουμε διαμάντι γιατί ξέρω πώς γράφεις.

Μαίρη μου, σ'ευχαριστούμε γι αυτό το όμορφο δρώμενο που αν και είναι η δεύτερη φορά που το παίζουμε εν τούτοις αγαπήθηκε πολύ. 

 Εδώ το blog της Φωτο-Συγγραφικής Σκυτάλης.

                                         

Γράμμα τζόγια μου...

πηγή

Αγαπητό μου παιδί,
καλά είμαι το αυτό επιθυμώ για σένα.
Χάρηκα που μόγραψες ότι είσαι καλά γιόκα μου.
Εγώ σενιάρω το σπίτι εποχή που ναι.
Σου  απανταίνω σε κειο που μόγραψες αν ταρτω Αθήνα
Τρυγητή  έχουμε τζόγια μου το ξέχασες; Τα σταφύλια θα τρυγήσουμε  για το κρασί μας.
Κανονικά θα πρεπε να 'ρτεις και συ για βοήθεια, αλλά νομίζεις δε νογάω ότι έχεις δουλειές;
Μη μου γράφεις αλαλιές να αφήκω το αμπέλι μας.
Τα κόπια του πατέρα σου είναι, μα τον Άι να κάμει καλό καιρό να τα μαζώξουμε να μην χαλάσει η σοδειά μας, εφκειό σκέφτομαι μονάχα.
Όλα τα χω κανονισμένα.
Έκαμα τα ψώνια μου να χω φαγί για τσου ανθρώπους που θα τρυγήσουν.
Ο λινός και το ποδόχι έτοιμα στην πάστρα και το βαρέλι και οι κόφες όλα τα σεστάρισσα* και περιμένω να περάσουν τρεις μερούλες να ξεκινήσουμε πουρνό πουρνό.
Α δε σου πα πόσο σπαβεντάρισσα* όταν μ'ο πανε ότι εφκειός ο Δημητρός δεν ημπορεί να 'ρτει για μάζεμα, ούτε εκειός ο Νικόλας τσι Βαρβαρούλας. Τι θα καμω; σκιάστηκα για λίγο και τότενε ήρτε ο Φώτης και μ'ο πε ότι θα ρτει εκειός και ο αδελφός του. Και ο αναδεξιμιός μας θα ρτει. Και η Μαριώ για βοήθεια.
Γαιδούρια δυο θα φέρουνε του μπαρμπα Αντρέα να φορτώσουμε τσι κόφες. Όλα έτοιμα αφέντη μου. 
Στον Άι σταυροκοπιέμαι για βοήθεια μπας και βρέξει και δεν τρυγήσουμε πάλι. 
Τα σταφύλια μας είναι ζουμερά ζουμερά. Μακάρι να τα βλεπες τζόγια μου. 
Μετά θα τα φέρουμε  εδεπά να τα απιθώσουμε στο λινό να τα πατήσουν τα παιδιά, ξέρεις οι γιοι του Αντρέα  και του Βρασίδα.
Να μαζέψουμε το μούστο και μετά αναλαβαίνω εγώ.
Σειρά μετά από μένανε έχει ο μπάρπα Αντρέας κι εκεί θα πάω για βοήθεια κι εγώ.
Έτσι γίνεται πάντα, το ξέρεις.
Και μετά θα προσέχω το κρασί μας δεν ημπορώ να ρτω εκεί.
Παιδάκι μου μην μου ματαγράψεις να 'ρτω Αθήνα. Δεν ημπορώ τόση φασαρία και να μη βλέπω το βουνό μας γιόκα μου.
Φθινόπωρο είναι ακόμη δεν ήρτε ο χειμώνας με τα κρύα. Αλλά και το χειμώνα μη με ξανακουρλάνεις για να 'ρτω...έχουμε τσ' ελιές μη το ξεχάσεις.
Σπίτι χωρίς το  λάδι, το κρασί, τ'αλεύρι του, τα όσπριά του δεν νογάται σπίτι.
Ερπίζω να μπορέσεις να κάμεις καμιά βόρτα κατά δω.
Το σπίτι θα χαρεί να σε ιδεί αφέντη μου
Φιλιά τσι γυναικός σου Και τα εγγόνια μου να τα τριπλοφιλήσεις.
Σε φιλώ η μάνα σου

πηγή

τζόγια μου=χαρά μου(χαϊδευτικό)
σεστάρισσα =νοικοκύρεψα
σπαβεντάρισσα=τρόμαξα
................
Ένα γράμμα που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει στείλει μια Κεφαλλονίτισσα μάνα στο γιο της στην Αθήνα την εποχή του τρύγου το φθινόπωρο.

Παίρνει μέρος στο δρώμενο της Μαρίας Νικολάου και του blog της ''Το κείμενο'', 
 ''Ιστορίες του  Φθινοπώρου''