Το ημερολόγιο των διακοπών !

 Το ταξίδι τελείωσε!

Ξανά στα δικά μας πια...

Ένα καλοκαίρι ήσυχο έφυγε, χωρίς πολλές εξόδους, μαζεμένοι οι περισσότεροι στα σπίτια μας και με μάσκες παντού, κάτι τρομαχτικό για μένα. Δεν θα το συνηθίσω ποτέ.

Οι λίγες εξορμήσεις μας ήταν σε κοντινά μέρη έτσι για να ξαναθυμηθούμε όμορφες γωνιές του νησιού μας. Όχι πως τις είχαμε ξεχάσει, απλά το μάτι μας ήθελε λίγη περισσότερη ομορφιά.

Τουρίστες υπήρχαν λίγοι, οι περισσότεροι  με γιοτ και ιστιοφόρα. Περισσότεροι ήταν οι έλληνες τουρίστες...

 Ούτε πανηγύρια, ούτε τραγούδια και χοροί, ούτε συνωστισμός στα μαγαζιά.

 

Η θάλασσα μας αποζημίωσε. Εκτός από δυο μέρες που μας έκανε  απιστίες φλερτάροντας με τον αέρα, τις υπόλοιπες ήταν ήρεμη, να την ''περπατήσεις''. Και οι ομπρέλες σε απόσταση η μια από την άλλη.

Αλλά μη νομιζεις ότι δεν ήλθαμε σε επαφή με τους δικούς μας στο χωριό. Και βέβαια χωρίς μάσκα...λάθος λες;

Τι θα πεις; ''Γειας σας, δεν μπαίνετε σπίτι αν δεν φοράτε τη μάσκα σας ή  περιμένετε να βάλω τη  δική μου; 

Φίλοι, συγγενείς, γειτονες, μικροί και μεγάλοι ερχόμασταν σε επαφή έχοντας την πεποίθηση ότι κανένας δεν είναι φορέας του ιου.

Μέχρι στιγμής όλα καλά.

 Οι ασχολίες στο χωριό πολλές.Το σπίτι ένα χρόνο στο κρύο και τη μοναξιά ζητά ν'ασχοληθείς μαζί του. Αλλά και εκτός των εργασιών, υπήρχε ώρα για διάβασμα, υπήρχε χρόνος για κατασκευές... 

 

Πώς πέρασαν οι ημέρες!    

    Ούτε που το  κατάλαβα. Σαν να γυρνούσαν οι σελίδες του ημερολογίου δυο δυο την ημέρα. Σαν τα τρελαθηκαν οι δείκτες του ρολογιού και γύριζαν γρήγορα...

Φτάσαμε στο τέλος των διακοπών και δεν το πιστεύαμε.

 

Καλή προσαρμογή σε όλους όσους γύρισαν από διακοπές. Με καταλαβαίνουν είμαι σίγουρη...Εσείς που μείνατε σπίτι σας είστε πιο ασφαλείς από εμάς. Τώρα καραντίνα για καλό και κακό. 

Καλό Σεπτέμβρη να έχουμε και να ελπίζουμε να είναι ανέφελος!

ΥΓ.

Ξέχασα να σου δείξω κάτι που με εντυπωσίασε

Στην φωτογραφία βλέπεις μια καφετέρια που ήπιαμε τον καφέ μας.

Δες τις ομπρέλες της. Δεν είναι  υπέροχες; Και σαν ιδέα και σαν εκτέλεση. Μόνο που δεν ξέρω αν είναι χρήσιμες στον ήλιο ...αλλά αποζημιώνει η εμφάνιση, έτσι;

και οι πολυθρόνες πλεκτές

                          Ξετρελάθηκα...εσύ;

Γυναίκες στη θάλασσα...ΤΌΤΕ!!

πηγή

Εκείνα τα χρόνια δεν έκαναν ελεύθερα μπάνιο στη θάλασσα οι γυναίκες!
Ήταν ντροπή για μια κυρία αλλά και μια νεαρή να φορέσει μαγιό. Και τι μαγιό!!  Μακρύ κουστούμι για να μπει στα ρηχά να πλατσουρίσει.
Σε ορισμένα κράτη υπήρχαν ειδικές άμαξες που τις οδηγούσαν πιο βαθιά στη θάλασσα και απόμερα, με άλογο, που επάνω στην άμαξα υπήρχε καμπίνα. Εκεί άλλαζε η γυναίκα μόνη, και κατέβαινε τη σκαλίτσα για να κολυμπήσει. Μετά ανέβαινε πάλι στην άμαξα, φορούσε τα ρούχα της και έβγαζε μια σημαιούλα να τη δει ο αμαξάς από την ακτή και να έλθει να την πάρει.

Μα εκείνη δεν έκανε μπάνιο ποτέ στη θάλασσα.
Το ζήλευε το μπάνιο. Η μητέρα της ανένδοτη. Κι ας είχαν αρχίσει τα μπάνια γυναίκες και άντρες σε ξεχωριστές παραλίες βεβαίως, αλλά δροσίζονταν, όσοι ήθελαν, στη θάλασσα. Την γεύονταν, έμπαιναν στην αγκαλιά της και ξεχνούσαν κοινωνικές ανισότητες, άγχη και φόβους, Ακόμη και την πείνα ξεχνούσαν. 

πηγή

Αλλά εκείνης της το απαγόρευαν. Και στην αδελφή της φυσικά, αλλά η αδελφή της δεν αγαπούσε τη θάλασσα. Την φοβόταν!
Οι γονείς της,  τις  λιγοστές  γυναίκες που έμπαιναν στη θάλασσα τις χαρακτήριζαν  ελαφρών ηθών και αλίμονο στην κοπέλα που αποκτούσε τέτοιο όνομα. Ειδικά για μια φτωχή νέα, ήταν ό,τι χειρότερο να καταστραφεί το όνομά της.

 Η ηθική της ήταν η προίκα της.

πηγή

Πάντα εύρισκε ευκαιρία να βρεθεί κοντά στη θάλασσα. Ήταν πρώτη και καλύτερη για να μαζέψει πεταλίδες από τα βραχάκια  κοντά  στο σπίτι της.
Τις τρώγανε όλοι τους τις πεταλίδες. Αυτά τα σκληρά όστρακα που αφθονούσαν στις ακτές και ειδικά στα βράχια στη χώρα μας. Το γεύμα του φτωχού. 

Τις έβρισκε προσκολλημένες στα βράχια με τα δόντια τους γύρω από το όστρακό τους που αν δεν πρόσεχε τις κομμάτιαζαν τα δάχτυλα.

Έτσι την άφηναν να πηγαίνει μόνη για πεταλίδες.
Προσοχή, της έλεγε η μητέρα της, προτιμότερο να βραχείς παρά να σηκώσεις τη φούστα σου.
Κι εκείνη πήγαινε τρεχάτη με ένα μαχαιράκι και ένα δοχείο για τα θαλασσινά της, γιατί λάτρευε το πιλάφι με τις πεταλίδες που έφτιαχνε η μητέρα της, έτσι έλεγε. Η αλήθεια ήταν ότι λάτρευε να βγάζει τα παπούτσια της, να σηκώνει τη φούστα ως το γόνατο και να πλατσουρίζει ως τα βραχάκια για να ξεκολλήσει τις πεταλίδες. Κυρίως όμως να νιώσει τη θάλασσα να την αγκαλιάζει, να αισθανθεί τη δροσιά στα πόδια της, να γευτεί την αλμύρα της.
 Πολλές φορές ξεχνιόταν πηδώντας και κλωτσώντας το νερό ή αφήνοντας το κυματάκι να τη χαϊδέψει ψιθυρίζοντάς  της τρυφερά λόγια και κολακείες. Έτσι ένιωθε!

Έπειτα καταλάβαινε ότι πέρασε η ώρα και βιαζόταν  να μαζέψει τις πεταλίδες από βραχάκι σε βραχάκι, μην τυχόν και έλθει η μάνα της  και τη δει με τη φούστα ως τα γόνατα.
''Ξέρεις πόσες φορές σκέφτηκα'',ελεγε κάθε φορά που διηγιόταν την επαφή της με τη θάλασσα, ''αφού δεν υπήρχε κόσμος τριγύρω, γιατί να μη  βουτήξω στα νερά με το φόρεμα; Τι θα γινόταν; Το μόνο που φοβόταν ήταν μην το μάθουν οι γονείς της. 

Αύγουστος 1919 στο Essex  

Αλλά μια φορά δεν άντεξε.'' Έκανε ζέστη'', έλεγε ''και τόλμησα να βραχώ λυγίζοντας τα πόδια για να φτάσει η θάλασσα ως το πηγούνι μου''.Το διηγιόταν και καμάρωνε. Ήταν η δική της αντίδραση, η επανάστασή της, η κατάκτηση του απαγορευμένου.
''Δεν μπορείς να φανταστείς πώς ένοιωσα'', έλεγε.'' Όχι κανείς δεν φαντάζεται να γεύεσαι έστω κι έτσι, κάτι που αγαπάς και όμως στο απαγορεύουν. Πόσο θα ήθελα να ήμουν άντρας''!
Εκείνη την ημέρα φρόντισε να μαζέψει πολλές πεταλίδες. Στέγνωσε το φόρεμα βέβαια, αλλά φαινόταν το αλάτι και το τσαλάκωμα από το θαλασσινό νερό.
''Γλίστρησα και έπεσα στο νερό'' ήταν αυτό που είπε στους γονείς της όταν την είδαν.
Ο πατέρας της πλέον ανένδοτος να την ξαναφήσει να πάει μόνη της
Πω πω τι θα έκανε; 
Η μητέρα της την έβλεπε που έκλαιγε πολλές φορές όταν της αρνιόταν να πάει για πεταλίδες.  Δεν στερήθηκαν τη λιχουδιά αυτή γιατί πήγαινε η μητέρα. Την έπαιρνε μαζί,  αλλά δεν την άφηνε ούτε τα παπούτσια να βγάλει. Στεκόταν πιο πέρα κρατώντας το δοχείο για να βάζει η μητέρα τα όστρακα

Και εκείνη,  συζητούσε με το νου με τη θάλασσα που τη στερήθηκε αλλά που δεν μετάνιωσε ποτέ!
''Ξαναμπήκα ως τα γόνατα στη θάλασσα παντρεμένη πια. Τι κι αν με παρότρυνε ο άντρας μου να κολυμπήσω;
Ντρεπόμουν πάρα πολύ να βάλω μαγιό, ω μου αρκούσε το νερό στα πόδια
Μα τα παιδιά μου τα έσπρωξα να κολυμπούν από μικρά.
Καθόμουν εκεί στην ακτή και τα πρόσεχα, χαιρόμουν με τις φωνούλες τους και φρόντιζα να τους δίνω φιλιά όταν έβγαιναν. Φιλιά και σ'εκείνα και στη θάλασσα που είχε αφήσει το ίχνος της επάνω τους’’.
Αυτή ήταν η γιαγιά μου που λάτρευε τη θάλασσα
Και της άρεσε τόσο πολύ να της διηγείσαι ιστορίες θαλασσινές.
''Πεταλίδα όμως δεν έχω δοκιμάσει ποτέ'', της είχα πει. '' Παιδάκι μου μολύνθηκαν τόσο πολύ τα νερά που και τα βράχια μένουν γυμνά και οι ακτές είναι ακατάλληλες και να πατήσεις ακόμη''
Πόσα κατέκτησαν οι γυναίκες στην πάροδο του χρόνου! Ακόμη και το δικαίωμα να κολυμπούν!!
Σ'αυτήν την εποχή θα έπρεπε να έχεις γεννηθεί γιαγιά!!
Γι αυτό κάθε καλοκαίρι όταν πρωτομπαίνω στη θάλασσα, κοιτάω ψηλά και  λέω '' για σένα γιαγιά το πρώτο μου μπάνιο και φέτος''!

Είναι η συμμετοχή μου στις ''Ιστορίες του καλοκαιριού'' του Κειμένου της Μαρίας Νικολάου

''Επετράπη ο απόπλους''!

Επιτέλους λίγες ημέρες ακόμη στο κλεινόν άστυ. 
Και είμαστε σε αναβρασμό προετοιμασιών.

Αποσκευές ετοιμάζονται, καταγράφονται ό,τι θα πάρουμε μαζί...α μην ξεχάσω και ένα πακέτο μάσκες αλλά και απολυμαντικά.
Θα μας θερμομετρήσουν φυσικά, και ελπίζω...ω ναι ελπίζω ακόμη, ότι θα βρεθούμε πια στο νησί μας.
Φέτος όλα πήγαν ανάποδα. (Κι έκανα και αφιέρωμα- ανάρτηση στο 2020, να το κανακέψω,Πουφ!)
Και ανάγκη είχαμε να φύγουμε, αλλά το Σύμπαν συνωμότησε αλλιώς. Αλήθεια σου λέω, συνωμοσία του σύμπαντος είναι, δεν εξηγείται αλλιώς.
Και εκεί που είπαμε ότι επετράπη να ταξιδέψουμε, παρουσιάστηκαν διάφορα μικρο-εμπόδια για να καθυστερήσουμε.
Και ελπίζω λέω ξανά, να μην απαγορευτεί ο απόπλους μετά την αύξηση των κρουσμάτων.
Να ξεκουραστούμε...(καλά αυτό μην το πάρεις τοις μετρητοίς)!
Να αλλάξουμε παραστάσεις...  
Να πιω καφέ στην βεράντα μου αγναντεύοντας το βουνό...(Θεέ και Κύριε δεν πίστευα ότι θα μου έλειπε τόσο!)

Και μέσα στις αποσκευές και το φωτιστικό που ήταν για πέταμα.
Μόνο ο μεταλλικός σκελετός υπήρχε και κάτω μια τεράστια βίδα που δεν ξέρω τι διακοσμητικό, ίσως, συγκρατούσε.
Το πήρα και εγώ.
Του άλλαξα καλώδιο, έκοψα τα 2/3 της βίδας και με πηλό έφτιαξα αυτό το χωνί που βλέπεις πάνω στο σώμα της  υπόλοιπης βίδας.
Έβαλα τα διακοσμητικά του και το έβαψα μαύρο, το σκούπισα και με στεγνό πινέλο το πέρασα χρυσαφί απαλό, ίσα στα ανάγλυφα.
Μετά βγήκα στο κέντρο της Αθήνας, για λαμπόγυαλα
Να το, έτοιμο αφού δοκιμάστηκε στο δωμάτιο και θα πάει στο πατρικό να βρει τη θέση του.
Καλό δεν έγινε; Εμένα μου αρέσει πολύ...

Επίσης δυο πιατελίτσες ψάθινες της αδελφής μου, πήγαιναν για το απορριμματοφόρο. 
Πςςςς εδώ είμαι εγώ!

Το ένα καλαθάκι ανάποδα φτιάχτηκε με ντεκουπάζ ρολόι για τον τοίχο της κουζίνας. Μετάνιωσα βέβαια που δεν έβαλα πάστα διαμόρφωσης για να ισιώσει ο πάτος, γιατί πίστεψα ότι θα είναι ωραίο να διαγράφεται το καλάθι απο κάτω, αλλά διαψεύστηκα. Τώρα είναι αργά  πλέον (επειδή δεν προλαβαίνω!)

Το δεύτερο καλαθάκι, δέχτηκε ένα πιατάκι μιας χρήσης που κολλήθηκε και έκανα ντεκουπάζ και σ'αυτό. Πατίνες και χρώματα και λούστρο και θα συντροφεύει το ρολόι στον τοίχο του πατρικού.
Πάω να τελειώσω αποσκευές!
Τα λέμε ξανά από Σεπτέμβρη.
Εκτός αν ακούσετε ότι απαγορεύεται ο απόπλους της οικοδέσποινας του Ατενίζοντας, οπότε να ξέρετε θα έχω ''σκάσει'' από το κακό μου.
Καλά να περάσετε