''Η σιωπή''/ Η πρώτη ιστορία της Φωτο-Συγγραφικής Σκυτάλης

Η Λίλιαν , ετοιμαζόταν για τις οικογενειακές διακοπές. Ήταν συνήθειο στην τάξη τους, να πηγαίνουν σε θέρετρο εκείνη την εποχή.
Δεν ήθελε να πάει αλλά ποιος τολμούσε να φέρει αντίρρηση στον πατέρα της ; Το μόνο που του έλειπε ήταν ο τίτλος και βάλθηκε να παντρέψει την κόρη του με τον αριστοκράτη   Μπρίλιαν τον οποίο η Λίλιαν σιχαινόταν.
 Στο πολυτελέστατο ξενοδοχείο, η Λίλιαν ξεχώριζε από τις υπόλοιπες πλούσιες κυρίες.  Όχι για την ομορφιά της, ήταν άχρωμη όπως χαρακτήριζε τον εαυτό της, όχι για το ντύσιμό της που   ήταν συντηρητικό με μελαγχολικά χρώματα. Ξεχώριζε  για τον οίκτο που προκαλούσε μια πανέξυπνη, καλοσυνάτη κοπέλα, που όμως τα μάτια της ήταν τόσο θλιμμένα!
 Στο προσωπικό ανήκε κι εκείνος. Ένα καλλιτέχνης. Ένα ήρεμος, σοβαρός και γοητευτικός νέος άντρας. Ο Τζέιμς!
Έπαιρνε την τσάντα του κάθε μέρα και χανόταν στις ομορφιές του βουνού. Σκοπός του ήταν να φωτογραφίζει και να φτιάχνει  καρτ ποστάλ, που έπαιρναν οι πελάτες και ταχυδρομούσαν στους φίλους τους .
 Η μοίρα έφερε κοντά εκείνον κι εκείνη αν και η απόσταση που τους χώριζε ήταν τεράστια.  
50 χρόνια μετά...
ηλικιωμένη   πια, με παιδιά και εγγόνια, θυμόταν  εκείνες τις ημέρες. Τις καλύτερες και χειρότερες της ζωής της. 
Στο γραφείο της, κλειδωμένα στο ντουλάπι,  φύλαγε  ό,τι μπόρεσε να πάρει από το δωμάτιό του εκείνη την τρομερή ημέρα. Γράμματα, φωτογραφίες και καρτ ποστάλ από τοπία της περιοχής.  Τα βρήκε πάνω στο τραπέζι του δωματίου του, δεμένα σε φακέλους μαζί με την πένα του και το μελάνι. Αλλά ήθελε οπωσδήποτε τα γράμματα. Αυτά που έγραφε σε εκείνη χωρίς να της τα δώσει  ποτέ. Κάθε μέρα  και ένα γράμμα. Ό,τι ένοιωθε μετά από κάθε συνάντησή τους, ό,τι ονειρευόταν ενώ ήξερε ότι ποτέ δεν θα πραγματοποιηθεί. Κάθε στιγμή που περνούσαν μαζί ήταν μέσα σε εκείνα τα γράμματα.  
Τα χιλιοδιάβαζε κρυφά και τα έκρυβε   στο ντουλάπι και στην καρδιά της.
Πόση ντροπή ένοιωθε  γιατί   το μόνο που σκέφτηκε εκείνη την ώρα   που ο Τζέιμς έπεσε από το βράχο ενώ σκιτσάριζε τους καταρράκτες και όλοι οι ένοικοι του ξενοδοχείου παρακολουθούσαν τις προσπάθειες  να ανεβάσουν το σώμα του, ήταν να μπει κρυφά στο δωμάτιό του και να πάρει αυτά τα γράμματα απόδειξη της όποιας σχέσης τους!
Ο πόνος για τον χαμό του της ξέσκιζε τα σωθικά .
Και οι ψίθυροι γίνονταν μέσα της κραυγές. Κάποιοι είδαν τον Μπρίλιαν κοντά στον Τζέιμς λίγο πριν το ατύχημα. Κάποιοι υπονοούσαν ...ύστερα σώπασαν... και ο Μπρίλιαν έδειχνε φανερά ικανοποιημένος με το χαμό του Τζέιμς
Κι εκείνη; Έπρεπε να τον παντρευτεί...
Και έπρεπε να τον υπομείνει χρόνια ολόκληρα. Να γεννήσει τα παιδιά του, να τα μεγαλώσει, να αφοσιωθεί ολόψυχα σ' αυτά και να ανέχεται όλα τα προσβλητικά και άσεμνα που ο γλοιώδης άντρας της συνήθιζε.
Πριν ξεψυχήσει αυτός ο απαίσιος άνθρωπος της εκμυστηρεύτηκε με ένα χαιρέκακο χαμόγελο στα χείλη για τότε, για τους ψιθύρους που  ακούστηκαν για την συμμετοχή του στο χαμό του Τζέιμς....  ήταν αλήθεια. 
Δεν θα άφηνε την πλούσια κληρονόμο να του ξεφύγει. 
Και εκείνη; Έπρεπε  να σωπάσει!  
Αλλά πάντα την βασάνιζε ένα ''Αν''. Θα είχε σωθεί ο Τζέιμς  αν πάλευε με  τα ''πρέπει''της;

Αυτό είναι ένα άλλο διήγημα που εμπνεύστηκα από τη φωτογραφία της Ελένης στα πλαίσια του δρώμενου Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη της Μαίρης. Όταν ήλθε η σειρά μου να δημοσιεύσω τη συμμετοχή μου επέλεξα τη δεύτερη  ιστορία που έγραψα. Υποσχέθηκα όμως στην Ελένη, που μου παρέδωσε τη σκυτάλη με μια τόσο εμπνευσμένη φωτογραφία, ότι θα δημοσίευα και το πρώτο διήγημα.

THE VERSATILE BLOGGER AWARD επί 6!!!

Όχι ένα , όχι δυο, όχι τρια, αλλά έξι βραβεία έδωσαν στο μπλογκ μου φίλες και φίλος blogger  και τους  ευχαριστώ όλους πολύ.

Είπα να μην ακολουθήσω επακριβώς τους κανόνες αλλά δεν ήθελα να μπλέξω τη Μαρίνα με την  Blogging Award Police.
Ας ευχαριστήσω πρώτα τα μπλογκ που με πρότειναν -έτσι λένε οι κανόνες.(Εδώ στα αγγλικά από μια νέα φίλη με το αξιόλογο μπλογκ της Μονοπάτια και εδώ μεταφρασμένα από την Μία μας)
Σ' ευχαριστώ  Μαρινάκι μου που κάθε φορά που επισκέπτομαι το μπλογκ σου ''ερωτεύομαι ξανά και ξανά τη ζωή''.
Ευχαριστώ τη Λυγερή μας με το όμορφο μπλογκ της, Blogo Stories vol. 2, μια αγαπημένη φίλη από παλιά στην γειτονιά του pathfinder.
Ευχαριστώ τη Μαρία Γ με το ''Φεύγουμε;'' , αξιόλογη νέα φίλη  αλλά παλιά κάτοικο του pathfinder 
Ευχαριστώ το νέο φίλο Τάκη με το ''Νύχτες ταινιών σε πέπλο μυστηρίου...'' που μας ταξιδεύει στο μυστήριο της 7ης τέχνης, αγγίζοντας την 6η μας αίσθηση.  
Ευχαριστώ τη παλιά-νέα φίλη Δελφινάκι με τα ''Φωτογραφικά Μονοπάτια''της που μας παίρνει μαζί της σε κάθε ταξίδι στην Κύπρο ή στο εξωτερικό
Ευχαριστώ τη Κατερίνα μας και το Pause  της που αν και άλλαξε πλατφόρμα, είναι πάντα κοντά μας και εμείς απολαμβάνουμε πάντα τις αξιόλογες αναρτήσεις της. Εκείνη λοιπόν  με ενημέρωσε ότι μου έδωσε κι εκείνη βραβείο και δεν την είχα αναφέρει εξαρχής



Και τώρα 7 πράγματα που θέλετε δε θέλετε πρέπει να σας γράψω για μένα

1.  Με λένε Άννα  (σιγά το νέο) και κατάγομαι  από την Κεφαλλονιά (ο πατέρας φταίει) και από τον Πειραιά (η μητέρα φταίει) 
  (Γεια σου συμπατριώτισσα Δελφινάκι)

2. Λατρεία οι κόρες μου ( Λυγερή μου κι εγώ μαζί σου)

3.Το καλύτερο δώρο μου το έκανε η κόρη μου όταν γέννησε μια πριγκίπισσα και της έδωσε το όνομά μου!

4.Αγαπώ το χιούμορ στους ανθρώπους και ''ασκώ'' αυτό το χούι μου ανεξάρτητα αν βγαίνει χάλια πολλές φορές.

5.Αγαπώ τα ταξίδια, τις εκδρομές και τις βόλτες αν και τα έχω στερηθεί τελευταία πολύ (βλέπε μπαμπάς υπερήλικας)

6. Δεν νευριάζω εύκολα...μάλλον γιατί έχω ένα ελάττωμα(δεν θα σου πω από τα πολλά που έχω, γιατί δεν έχω πολλά,τι νόμιζες;), δεν ξεχνώ εύκολα τσακωμούς...(ναι ξέρω κακό αλλά ελάττωμα είπαμε)
  7. Αγαπώ τη διακόσμηση (την οποία ενώ σπούδαζα και έκανα τόσα όνειρα για επαγγελματική εξέλιξη, τα άφησα ανεκπλήρωτα και αυτό πονά ακόμη πολύ)

Και τώρα που με γνώρισες καλύτερα, θα προτείνω 15 (ουφ) blog  και θα προσπαθήσω να μην τα έχουν προτείνει άλλοι 
Δεν υπόσχομαι όμως ότι θα ανατρέχω σε όλες τις εγγραφές περί βραβείου και δεν θα σου υποσχεθώ ότι θα θυμάμαι όλα τα 15 Χ πόσες φορές παίξανε οι φίλοι. Να έχεις κατανόηση αν παρόλα αυτά επαναλάβω κάποια.Και να θυμάσαι ότι είμαι φυσιολογικό μυαλό, γιαυτό δυστυχώς δεν είμαι μέλος της Mensa (ΒΛΕΠΕ ΤΑΚΗ!!!!!!!!!!!)

 Προτείνω για το βραβείο :
1. ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ  
2. Funky Monkey   
3.  Elena's blog  
4. Απαγκιο   
5. Aussie Dimi decoupage
6. Δημιουργία
7. Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά
8.  ΜΕΤΑΞΙΑ
9. Ο κόσμος της Ράνιας
10.Ονειροποιείο
11.Στης Γλαύκης το...cafe
12. Ιδέες για διακόσμηση
13.MyDreamland
14. ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
15.to e-periodiko mas

Εύχομαι να διασκεδάσατε όσο κι εγώ. 
Καλά να είστε και σας ευχαριστώ πολύ

Το κυνήγι μια λέξης / 14ο Παίζοντας με τις λέξεις

-Που λες γιατρέ μου το έβαλα στα πόδια. Μην με κοιτάς με απορία. Με το που μου είπε  ότι έχει εκπαιδευτεί Παραστάτης Δικηγόρος στις Διαμεσολαβήσεις άρχισα να τρέμω...Παραστάτης; Και εδώ αυτή η ριμάδα λέξη;
Τα νεύρα μου γιατρέ... τη μισώ αυτήν τη λέξη, τη συναντώ σε όλη μου τη ζωή και μου μουτζουρώνει τις στιγμές  μου
Με κυνηγάει συνεχώς ένας παραστάτης!
Ναι... ναι, θα σου τα πω από την αρχή.
Όταν ήμουν μικρή, η μαμά μου έλεγε ότι κάθε παιδί έχει τον παραστάτη άγγελο να το φροντίζει. Και εγώ ησύχασα. Πώς να ξέρω ότι οι μεγάλοι λένε άνετα ψέματα στα παιδιά τους ενώ τα κοιτάζουν στα μάτια; Πού ήταν όμως ο άγγελός μου όταν σκαρφαλώναμε, παιδιά, τη μάντρα του κ.Θύμιου να κόψουμε φράουλες και μόνο εμένα τσάκωνε στα πράσα;
Πού ήταν ο  άγγελός μου όταν παίζαμε βόλους και εγώ ούτε ένα νόμισμα δεν κέρδισα ποτέ, γιατί  πάντα ήμουν η χαμένη;
Και τα καλοκαίρια πηγαίναμε εξοχή στης γιαγιάς το χωριό. Παλιό σπίτι, δε μου άρεσε, με μια πόρτα τεράστια να μην μπορώ να την ανοίξω. Ξέρεις πόσες φορές είχα χτυπήσει στον μαρμάρινο παραστάτη της πόρτας;
Αμ στο σχολείο; Που δεν κατάφερα ποτέ να γίνω ούτε παραστάτης στις Εθνικές Επετείους;
Σκέψου γιατρέ ότι στη γειτονιά μου με τους συμμαθητές μου, παίζαμε την παρέλαση πολλές φορές. Και εμένα δεν  με έβαζαν σημαιοφόρο, αλλά ούτε παραστάτη. Μόνο ν'ακολουθώ ήθελαν.
Πώς να μη μισήσω αυτήν τη λέξη;
Τιιιι; Δεν ήταν σπουδαίο;
Περίμενε έχει και παρακάτω.
Η Σόνια ήταν  φίλη μου. Ό,τι έκανα το έκανε κι εκείνη. Ήμασταν κολλητές. Που λες, στο Λύκειο έκανα παρέα με το Χρήστο και εκείνη βάλθηκε να τον ξελογιάσει. Χαχα, σιγά μην το καταφέρει σκέφτηκα, αλλά... το κατάφερε. Η φιλία μας θάφτηκε κάτω απ' τις μνήμες του Λυκείου. Ξέρεις όμως ότι ήθελε να την συγχωρήσω όταν χώρισε με το Χρήστο , επειδή  ήταν πάντα καλή φίλη και παραστάτης μου σε κάθε στιγμή της ζωής μου;
Άκου παραστάτης της ζωής μου! Πω πω δεν αντέχω ούτε να τη λέω τη λέξη.
Κάθε φορά που την  ακούω,  χάνω το χρώμα μου  γιατρέ, να κοίτα με!
Και τώρα; Γνώρισα ένα δικηγόρο τον Νίκο Αναγνώστου, γοητευτικός και χαμογελαστός, μου άρεσε πολύ και τόσο ιππότης... α ναι είναι σημαντικό για μένα, να είναι ιππότης ένας άντρας. Βγαίνουμε δυο βδομάδες, όλα υπέροχα,  μέχρι σήμερα που το 'φερε η συζήτηση και μου είπε σε τι έχει εκπαιδευτεί. 
Τον κοιτούσα με ένα βλέμμα γεμάτο τρόμο... Αφού με ρωτούσε συνεχώς  τι συνέβη... τι έπαθα...  τι είδα... Κι εγώ; Να η τρεμούλα!
Σου είπα, το έβαλα στα πόδια και ήλθα   τρέχοντας εδώ.
-Είμαι σοβαρά γιατρέ μου;

Αυτή είναι η δεύτερη συμμετοχή μου στο Παίζοντας με τις λέξεις που διοργανώνει η Μαρία μας και το περιμένουμε με χαρά και ανυπομονησία

''Να πιστέψουμε στην ημέρα της ζωής''

πηγή

απόσπασμα:

Ζωη Καρελλη, “Πριν την Ανασταση”


«Χριστός ανέστη».

Ύμνος κι’ οι κρότοι των όπλων κι’ όλες οι καμπάνες μαζί,
σ’ όλην την πόλη κι’ οι άνθρωποι
όλοι μαζί είχαν την ίδια χαρά,
τέλειωνε η προσφορά της προσπάθειας,
τους πένθους, της συλλοής. Κοιτάζω το παρελθόν.
Δεν σ’ αρνιέμαι, Κύριε, της αγάπης,
της ανάστασης ένδοξης του ανθρώπου.
Πολλή με σκεπάζει αμαρτία της γνώσης,
όμως θα περιμένω μιαν αρχή της αγάπης
ξανά, που δίνεται παρηγοριά
της θλιμμένης επίμονης σκέψης. Αρχή, χαραυγή,
«ήν δε όρθρου βαθέος…»
Να πιστέψουμε στην ημέρα της ζωής.
Ελπίδες, αναμνήσεις δεν αρκούν
οι κόποι. Η σκέψη θολώνει
το κόκκινο της θυσίας αίμα. Πρέπει το σώμα να σηκωθεί,
να πάει με τους άλλους μαζί, να χαρεί
την γιορτή, την απλή χαρά,
να δεχτεί την πλούσια συμμετοχή,
να παραδεχτεί τη χαρά προσιτή.
Ανάσταση να χαρεί, λευτεριά
ύστερ’ απ’ το πλήθος του πόνου,
πίστη, την αγάπη του ανθρώπου.

Χριστός Ανέστη Ανάσταση ζωής, ελπιδας, αγάπης, ανθρωπιάς

Λίγο πριν τις γιορτές...

 Οι ημέρες το απαιτούν και τρέχεις να προλάβεις, δεν ξέρω κι εγώ τι, αλλά τρέχεις.
Και ανάμεσα σε όλα τα τρεχάματα έχεις και δρώμενα στο διαδίκτυο που πρέπει να είσαι συνεπής.
Όμως μια ανάσα είναι απαραίτητη. 
Όταν μάλιστα αυτή η ανάσα είναι δώρο ανέλπιστο από μπλογκόφιλο, τότε είναι και συγκινητικό.
Ένα τέτοιο δώρο παρέλαβα χθες φτιαγμένο με μεράκι για να ομορφύνει τον πάγκο εργασίας μου και να τακτοποιήσει τα ατακτοποίητα. Χειροποίητο και δική του έμπνευση και φτιαγμένο από τον φίλο Giannis Pit του Ηδύποτον αλλά και του Σινεφίλ, και όχι μόνο, που φυσικά δεν χρειάζεται συστάσεις, πασίγνωστος στη γειτονιά μας και αγαπητός.

Το πώς το έφτιαξε θα το μάθετε στη δική του γωνιά της τέχνης στο Τεχνόσπιτό του
Με χρώματα που μου αρέσουν, με τα διακοσμητικά του, με ανάγλυφο και φυσικά με την ....αυλή του επενδυμένη με ψηφιδωτά.

Πήρε τη θέση του στο ράφι στο εργαστήριο και τακτοποίησε πινέλα και πατίνες και σφουγγάρια που ήταν σε σιδερένια κουτιά. Φυσικά η κούτα συνοδευόταν και από κάρτα με ευχές για τις μέρες που έρχονται.
Σ' ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου Γιάννη! Να σαι καλά!!
Και να ξέρεις...επιφυλάσσομαι!

Και ενώ ετοιμαζόμουν για την ανάρτηση αυτή, να και η λήξη του διαγωνισμού στα Φωτογραφικά Μονοπάτια.
Στο διαγωνισμό φωτογραφίας με θέμα την  Άνοιξη πήρα μέρος μαζί με άλλους φίλους και χαρήκαμε χρώμα, λουλούδια και φύση.
Σας ευχαριστώ όλους όσους ψηφίσατε τη δική μου φωτογραφία και ευχαριστώ εσένα Δελφινάκι μου για τη φιλοξενία και την άψογη διοργάνωση. Ευχαριστώ και για το δώρο σου που είναι δουλειά δική σου και ανυπομονώ να το λάβω.
Με αυτήν τη φωτογραφία έλαβα μέρος στο διαγωνισμό.

Καλές γιορτές σε όλους
Η Ανάσταση του Κυρίου ας αναστήσει σε κάθε σπιτικό χαμένα όνειρα και ελπίδες για ένα όμορφο ''Αύριο''!