Η Μίτση και η Λάκτα

  

Τις είδες τις γατούλες μας;  Εδώ, στη φωτογραφία λέω. Παιχνιδιάρες και αγαπησιάρες... Δεν ήταν πάντα  έτσι..
Α, συγνώμη να σου τις  συστήσω πρώτα.
Η μαυρούλα είναι η Μίτση και η καφετούλα είναι η Λάκτα.
Την καφετούλα είχαμε εξαρχής σπίτι μας. Ναι ναι ξέρω τι σκέφτεσαι, πώς θα είναι το σπίτι με δυο γατάκια μέσα, ναι; 
Βλέπεις και την αυλή  μας; Έχουν ρημάξει τα φυτά. Δεν τα τρώνε ξέρεις, αλλά τους αρέσει να πειράζουν τα πάντα με τα νυχάκια τους. Βάλε τη φαντασία σου να δουλέψει και θα καταλάβεις πώς είναι το σπιτάκι  μας.
Φυσικά ναι,  υποκοριστικά θα χρησιμοποιώ  σήμερα, για να μη με θυμώνουν οι αταξίες τους. Το κατάλαβες πιστεύω, έτσι;
Που λες η Λάκτα μας είναι η αγαπημένη της κόρης μου. Πώς να της στερήσεις μια χαδιάρα φίλη;
Εντάξει θα το πω, προσπάθησα να της εξηγήσω ότι γάτα στο σπίτι δεν μπαίνει, αλλά το κλάμα ήταν γοερό για μέρες, γι αυτό και αφόρητο. Οπότε ξανασκέφτηκα  και είπα,  ότι γάτα στο σπίτι δεν μπαίνει εκτός από την καφετούλα τη Λάκτα.
 Η Λάκτα είναι κόρη της γατούλας της γιαγιάς μας. Ναι συγγένεια διπλή  έχουμε,  γι αυτό η πεθερά μου μας επισκέπτεται συχνότερα πια!
Στο σπίτι και στην αυλή η καφετούλα ήταν η πριγκίπισσά μας. Ανεξάρτητη όμως. Και έφευγε όποτε ήθελε, πήγαινε ποιος ξέρει πού, αλλά πάντα ξαναγυρνούσε προς μεγάλη ανακούφιση της κόρης μου. Πώς να της εξηγήσω ότι δεν φεύγει γιατί δεν την αγαπά; Μιλήσαμε πολύ για την ανεξαρτησία της γάτας και τι κατάφερα; Να υιοθετήσει ανεξάρτητη στάση και η κορούλα μου, μια σταλιά παιδί... αλλά αυτά τα βάσανα θα στα πω άλλη φορά.
Τώρα μιλάμε για γάτες.
Που λες ο γιος μου  άρχισε τα δικά του.  Γιατί επιτρέπουμε  γάτα στην αδελφή του και  σ' εκείνον όχι... Είχα μάχες να δώσω, το ήξερα, γι αυτό οπλίστηκα  και ξεκίνησα τον αγώνα ...Θες να μάθεις για το αγώνα; Α θα σου πω την κατάληξη για να μην αγωνιάς. Πήραμε άλλο ένα γατάκι μαύρο αυτήν τη φορά για τον γιο και λεβέντη μας.
Που λες έτσι αποκτήσαμε και τη Λάκτα και τη Μίτση
Τι με ρώτησες; Πώς δέχτηκε η Λάκτα τη Μίτση; Με μισό μάτι. Την κοιτούσε περίεργα στην αρχή, δεν την πλησίαζε και της νιαούριζε απειλητικά. Ναι νιαουρίζουν απειλητικά τα γατάκια, τι νόμιζες; Και μάχες είχαμε με νύχια και δόντια.  Γι αυτό τα παιδιά ανέλαβαν να διευθετήσουν τα πράγματα. Τι στο  καλό; Μια οικογένεια είμαστε!
 Χώρισαν την αυλή σε δυο μέρη, χώρισαν τα δοχεία φαγητού αλλά και νερού, χώρισαν παιχνίδια και άλλαξαν γωνιές στα κρεβατάκια τους. Τώρα βέβαια γιατί έχουμε κρεβατάκια για τα γατάκια δεν θα το συζητήσω. Ποτέ δεν τα είδα να κοιμούνται εκεί.
Ο γιος μου όμως έχει πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες με αποτέλεσμα το μαυράκι μας, η Μίτση, να μένει χωρίς το αφεντικό της, χωρίς χάδια και παιχνίδια για ώρες. Κι  όσο  έβλεπε στον χώρο της Λάκτας την κόρη μου να παίζει μαζί της, τόσο λοξοκοιτούσε με παράπονο.
'Επαψε να φεύγει κι  η Λάκτα από το σπίτι, στο είπα; Η αντίζηλος δεν έπρεπε να μένει μόνη,  ενώ η Μίτση δεν έφευγε ποτέ. Παράξενα πλάσματα οι γυναίκες, εννοώ οι γάτες, συγνώμη.
Ζηλιαρόγατα η Λάκτα τελικά... Δικαίωσε το είδος της! 
Και νυχιές βλέπαμε παντού στο σπίτι, κάτι που δεν έκανε πριν η Λάκτα και το μαυράκι λούφαζε  όταν την αγριοκοίταζε η καφετούλα...χμ χμ και τι να κάναμε; 
Ζητήσαμε συμβουλές από ειδικούς. Βάλαμε τα μεγάλα μέσα που λένε.
Η πρώτη συμβουλή ήταν  να πάψουν τα διαχωριστικά στην αυλή και στο χώρο του σπιτιού. Ανοικτά λοιπόν όλα τα δωμάτια όταν έμπαιναν οι γάτες μέσα. Και η αυλή ένας ενιαίος χώρος. Για την αυλή δεν με νοιάζει, αλλά οι κουρτίνες μου...τα τραπεζάκια μου....τα μπιμπελό που έσπαζαν...αλλά αυτά τα βάσανα θα στα πω άλλη φορά.
Τώρα μιλάμε για γάτες.
Που λες, η δεύτερη συμβουλή ήταν  να ασχολούμαστε και με τα δυο ζωάκια εξίσου. Ό,τι στο ένα, το ίδιο και στο άλλο. 
Αν  τα καταφέραμε θα ρωτήσεις, ξέρω. Το παλέψαμε αρκετό καιρό και στο τέλος η Λάκτα ηρέμησε έως και η ανάγκη της δεν μύριζε έντονα μια και έπαψε να οριοθετεί το χώρο της, αλλά το μαυράκι έγινε μελαγχολικότερο και μαζεμένο στη γωνιά.
Ωραία τα καταφέραμε, σκέφτηκα. Κάναμε ένα νέο μέλος της οικογένειας να γίνει καταθλιπτικό. Και πάψαμε να δηλώνουμε την παρουσία μας. Μήπως ήμασταν εμπόδιο;
Μέχρι που σκεφτήκαμε να τους βρούμε ποντικό να έχουν ένα κοινό θήραμα. Αλλά σ' αυτό  ήμουν κάθετα αντίθετη κι έτσι εγκαταλείφθηκε η ιδέα.
Τι άλλο έμενε; Μήπως να φέρναμε ένα σκύλο για να ενωθούν οι δυο τους εναντίον του;
Κι αν αγαπούσε τη μια γατούλα ο σκύλος και όχι την άλλη; ήταν η απορία του γιου μου. Εκεί πάτησα και γλύτωσε το σπίτι από άλλο ένα ζώο.
Έτσι ακολουθήσαμε την τρίτη συμβουλή που ήταν ΥΠΟΜΟΝΗ!
Η ζωή κυλούσε πια, εμείς   υπομέναμε την ζηλιάρα και την καταθλιπτική   και τα γατάκια έξω στη αυλή όλη μέρα μόνα. 
Γυρνώντας από τα ψώνια μια μέρα και ενώ μιλούσα στο κινητό, τι βλέπω μπαίνοντας στην αυλή; 
Ναι, σωστά κατάλαβες από τη φωτογραφία που τράβηξα ευθύς αμέσως
Η Λάκτα δεν άντεξε την κατάθλιψη της Μίτσης ως φαίνεται και της έκανε μια αγαπησιάρικη αγκαλιά. Για να πω την αλήθεια μου και ενώ τράβηξα τη φωτογραφία, η αγκαλιά δεν έλεγε να τελειώσει οπότε δικαιολογημένα αναρωτήθηκα μπας και την πνίγει...λες;
Δικαιολογημένα; Μην με ακούς  εμένα... το μυαλό μου ανεξάρτητα δουλεύει, σαν γάτα... γι αυτό και σκέφτηκε το πνίξιμο...
Όλα καλά είναι τώρα και τα δυο μας γατάκια είναι αγαπημένα και όλα  μαζί τα κάνουν. Και παιχνίδια, και βόλτες στη γειτονιά, και γρατσουνιές παντού... Να, προχθές μου κατέβασαν την κουρτίνα από το κουρτινόξυλο!  Αλλά αυτά τα βάσανα θα στα πω άλλη φορά!!

Σας είχα υποσχεθεί άλλο ένα διήγημα που έγραψα με αφορμή την εικόνα της Αννέτας μας για την Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη.Αυτό είναι το χιουμοριστικό που επέλεξα να το δημοσιεύσω εκτός σκυτάλης.

Και το δημοσιεύω τώρα μια και σας ψυχοπλάκωσα με την προηγούμενη ανάρτησή μου, τη συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις''.

Σας αποζημίωσα;

Η κόλαση είναι εδώ /19ο ''Παίζοντας με τις λέξεις''

Ήταν μόνη, όπως κάθε μέρα. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι ανάμεσα σε άλλους  ασθενείς, ένοιωθε μόνη όσο ποτέ. Οι εξετάσεις επιβεβαίωσαν όσα οι γιατροί υποψιάζονταν. Στα 45 της  τελείωνε η ζωή της  άσχημα!  Μα δεν την ένοιαζε...
Την πονούσε μόνο  που θα έφευγε και δεν  ένιωσε ποτέ το χάδι του. Που δεν  θα τον έβλεπε ξανά. Μάτωνε  η αγκαλιά της από την απουσία του. Μόνο δυο φορές  τον είχε δει από μακριά και μετά έχασε τα ίχνη του.
Τι να ξέρει το παιδί της για εκείνη; Τι να του έχουν πει;  
 Έκανε λάθος,  το  ήξερε, μα δεν άντεχε...16 ετών ήταν όταν ο πατέρας της  την πάντρεψε  με έναν κατά 18 χρόνια μεγαλύτερο.
Και έσκυψε το κεφάλι. Φοβόταν; Ναι φοβόταν τον άντρα της που ασκούσε την εξουσία του επάνω της. Φοβόταν  γιατί δεν είχε γωνιά να κρυφτεί. Φοβόταν γιατί δεν είχε μια αγκαλιά να παρηγορηθεί.
Όταν γέννησε  το γιο της, ο φόβος της μεγάλωσε.  Κι αν ήταν βίαιος και στο παιδί;
Το χειρότερο   όλων ήταν που έφερε τη μητέρα του να ζήσει μαζί τους. Για να μεγαλώσει το παιδί η γιαγιά μια και  η μάνα, ήταν τόσο νέα .
Το χαστούκι  συμμόρφωσης ήταν πλέον καθημερινό τρατάρισμα και από τους δυο. Και τι έκανε; Απλά έτρεχε να πάρει το παιδί της αγκαλιά όταν έκλαιγε...Μα ποιον ρώτησε και τόλμησε; Απλά τάιζε το μωρό της με τραγούδια και γελάκια. Πώς είναι δυνατόν να γίνει  άντρας έτσι; Απλά το αγαπούσε υπερβολικά...Μα τι ζητούσε; Να τον κάνει μαλθακό;
Μέχρι που μια μέρα που το αίμα κραύγαζε  μέσα από το διάφανο δέρμα που είχε χτυπηθεί, αποφάσισε να φύγει. Να πάρει το μωρό και να εξαφανιστεί μακριά από το χωριό και τον άντρα της. Της δόθηκε η ευκαιρία.  Μα κάποιοι συγχωριανοί της, δεν το κράτησαν κρυφό. Και ο άντρας της  την πρόλαβε την ώρα που επιβιβαζόταν στο λεωφορείο. Την χτύπησε γερά μπροστά σε όλους. Μα κανείς δεν τη βοήθησε. Της πήρε το παιδί και την έδιωξε ''Αν σε ξαναδώ θα σε σκοτώσω''της είπε.  Έτσι ωμά, έτσι απλά!  
 Πέρασαν τα χρόνια δουλεύοντας ως λαντζέρισσα. Με τα δάκρυα της ξέπλενε τον πόνο της και ονειρευόταν. Στάλα στάλα στέγνωνε κάθε ελπίδα μέσα της. Γιατί τα   όνειρα έγιναν στάχτη στο καμίνι του χρόνου .
 Και τώρα μόνη   αποχαιρετά τη ζωή   χωρίς να τη νοιάζει. ''Χάρισμα σου η ζωή Θεέ μου'', μονολογούσε.'' Στην κόλαση ήδη έζησα'' 
Και οι μέρες περνούσαν ίδιες με τις νύχτες. Και φως από πουθενά.
Ως ότου ήλθε το τέλος. Το ένιωθε.
Και η χάρη η Θεϊκή έγινε και τον είδε. Ήταν κοντά της. Παλικάρι   όμορφο στα 28  του χρόνια.
Της κρατούσε το χέρι. Της χαμογελούσε. Δεν τον άκουγε καλά...αχ η αρρώστια!  ''Παιδί μου'' του φώναξε, ''σπλάχνο μου εσύ, σ' ευχαριστώ που ήλθες. Άφεση ζητώ γιατί σε άφησα μάτια μου. Συγχώρα με...'' και ταξίδεψε γαληνεμένη, εκεί που  δεν μπορούσε να την πονέσει  κανείς!

 ''Τα φάρμακα προκαλούν παραισθήσεις'' είπε ο γιατρός στη νοσοκόμα.  ''Τελείωσε''!

Ήταν η δική μου συμμετοχή στο λογοτεχνικό δρώμενο της Μαρίας μας  ''Παίζοντας με τις λέξεις'' που οργανώνει ακούραστα  στο αγαπημένο μας blog '' Μ'ένα χάρτινο καραβάκι ''  

Σας ευχαριστώ όλους και γι αυτήν την εμπειρία. Ήταν υπέροχα.

Νικήτρια η Μαρία του ''Απάγκιο'' μας με το ''Ευ θνήσκειν''!

Συγχαρητήρια Μαρία Κανελλάκη!

Σ' ευχαριστώ και γι αυτήν τη φιλοξενία Me Maria !
Καλό, χαρούμενο  και ανοιξιάτικο μήνα σε όλους!

Μια νύχτα με βροχή / Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #3

πηγή

Νύχτωσε πια. Ο ουρανός βαρύς   και  θεοσκότεινος είχε κατέβει χαμηλά, λες και ήθελε να αγγίξει τη γη. Κι εκείνος περπατούσε με σκυφτό το κεφάλι  χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό. 

Οι σκέψεις  άναρχες σφυροκοπούσαν το μυαλό του και  ξαφνικά χάνονταν , αφήνοντας το μαύρο του ουρανού να παίρνει τη θέση τους.

Ένα ερώτημα μόνο στροβιλιζόταν μέσα του δημιουργώντας δίνες που  απειλούσαν να ρουφήξουν κάθε του ενέργεια   ''πώς συνέβη όλο αυτό;''

Η βροχή όταν ξεκίνησε έδειξε τις  άγριες διαθέσεις της. Κι εκείνος συνέχισε να περπατά με τον ίδιο ρυθμό. Το νερό της βροχής γρήγορα σχημάτισε  ρυάκια στο πλάι του δρόμου. Και τα φώτα των αυτοκινήτων που περνούσαν  αραιά και που, τον τύφλωναν στο άσκοπο περπάτημά του.

Ράπισμα η κάθε σταγόνα στο πρόσωπό του μα δεν τον ένοιαζε. Η απελπισία είχε αγκαλιαστεί με τον καιρό και τον απειλούσε. 

Παράπαιε από τη βροχή, από τον πόνο του νου και της ψυχής , από την κούραση. Ήδη περπατούσε πολλές ώρες. 

Ένα χέρι τον τράβηξε στην άκρη. Τα ‘χασε. Γύρισε να δει την αιτία που παραπάτησε, προετοιμασμένος ότι κάτι κακό συνέβαινε.

''Έλα, βρέχει καταρρακτωδώς δεν το πρόσεξες;’’  του είπε ένας μεσήλικας με χοντρό  παλτό που του έπεφτε μεγάλο  στο σώμα   και καπέλο κάπως τσαλακωμένο   στο κεφάλι . ''Έλα εδώ στη στοά, φαίνεσαι να ταξιδεύεις σε άλλους κόσμους . Έλα έχουμε  και φωτιά να ζεσταθείς''

Κοίταξε τη στοά ανάμεσα στα  δυο κτίρια, με μαγαζιά κλειστά. Καθισμένοι καταγής  ήταν τρεις  άντρες πάνω σε κουβέρτες,  με ένα τενεκέ στη μέση που ανάβλυζε μυρωδιά ενοχλητική από όσα έκαιγαν για να ζεσταθούν.

''Κάτσε εδώ κοντά στη φωτιά να στεγνώσεις. Όπως πήγαινες καλή κατάληξη δεν θα είχες''

Αφέθηκε αν και  κοιτούσε τριγύρω του περίεργα. Με το καλοραμμένο του κουστούμι,που  ήταν μούσκεμα από τη βροχή, ξεχώριζε από την υπόλοιπη παρέα με τα τσαλακωμένα και παράταιρα ρούχα. 

Του έδωσαν ένα χαρτόνι και μια κουβέρτα να καθίσει. Το κρύο τσουχτερό και τα βρεγμένα επάνω του το έκαναν πιο έντονο.

''Πάρε να πιεις να ζεσταθείς. Μπορεί να έχεις συνηθίσει το ακριβό κρασί αλλά τέτοια ώρα είναι καλό και αυτό εδώ. Θα σε ζεστάνει  και θα πάρει μερικές έγνοιες να τις πνίξει στο κατακάθι   του'' του είπε κάποιος από την παρέα.

Κάθισε κάτω , δίπλα στη φωτιά, σκεπάστηκε με την κουβέρτα και ήπιε από το ίδιο μπουκάλι που έπιναν όλοι. Κάτι πρωτοφανές για εκείνον, αλλά αυτήν τη  βραδιά δεν τον ένοιαζε. 

Δεν μιλούσε. Κανείς δεν τον ρώτησε τίποτε. Μιλούσαν μεταξύ τους  και οι ώριμες σκέψεις τους, οι γεμάτες σοφία  συζητήσεις τους, απέσπασαν το νου του από όσα θλιβερά συνέβησαν πριν ...αιώνες ή  ...ώρες;

Μπισκότα και  λίγο ψωμί , ένα μήλο, δυο τρία πορτοκάλια προστέθηκαν  στο τρατάρισμα που   συνόδευε το κρασί. 

Φιλόξενοι,  μόνοι    και  άστεγοι.... και απόψε ήταν η δική του παρέα. Κι ένιωθε ζεστά κοντά τους, ασφαλής και σίγουρος ότι ήταν κάποιος άλλος αυτός που πονούσε.

''Εδώ κοιμάστε;'' ήταν το πρώτο πράγμα που τους ρώτησε. 

''Καμιά φορά, αλλά αν κάνει πολύ κρύο πάμε στου Δήμου τις υποδομές, τρώμε και στα συσσίτια, εντάξει είναι, παρέα κάνουμε οι 4 μαζί   και... καλά περνάμε.''

Μα τι του λένε; Περνάνε καλά με το να μην έχουν πού να κοιμηθούν, ένα δικό τους χώρο να ζεσταθούν,   τρώνε εξαιτίας φιλανθρωπίας  και περνάνε καλά; Εκείνος ζούσε σε άνετο σπιτικό  με   τη γυναίκα του  και ποτέ δεν είπαν ''καλά περνάμε''!

''Ξαναγύρισες στις ίδιες σκέψεις έτσι; '' τον ρώτησε ο μεσήλικας ''Φαίνεται από το ύφος σου. Άκου παλικάρι μου, δεν ξέρω τι σε τρώει απόψε, ούτε ξέρω ποιος είσαι,  αν και φαίνεσαι να είσαι καλοστεκούμενος,  αλλά αν δεν υπάρχει θέμα υγείας όλα τα προβλήματα λύνονται, το ξέρεις έτσι;''

Το κούνημα του κεφαλιού ήταν η μόνη ένδειξη ότι ο νέος άντρας άκουγε, ότι ήταν εκεί, αλλά η λαλιά είχε δεθεί κόμπος στο λαρύγγι του. Το ήξεραν , το έβλεπαν.

Σώπασαν. Ο ήχος της βροχής και το τριζοβόλημα της φωτιάς ήταν οι μόνοι ήχοι εκεί στη στοά της φιλοξενίας.

Και ξαφνικά άρχισε να μιλά...

''Ο αδελφός μου, το αίμα μου, το άλλο μου μισό έπεσε νεκρός δίπλα μου. Στην εταιρεία μας την ώρα  του meeting. Καρδιακή προσβολή η αιτία θανάτου. Καρδιακή προσβολή σε έναν 30άχρονο υγιέστατο χωρίς ιστορικό οικογενειακό; Κι όμως...

Έφυγε... πριν δυο μήνες. Ξαφνικά ....έφυγε... αδύνατον να περιγράψω το σοκ της απώλειας. Άφησε γυναίκα και παιδιά μόνους να προσπαθούν να διαχειριστούν το χαμό. Κι εγώ;  Να μην μπορώ να πιστέψω''.

Κάποιο χέρι τον χτύπησε απαλά στην πλάτη... Ένα ''κουράγιο'' ακούστηκε ψιθυριστά από 4 στόματα. Και βρήκε το κουράγιο να συνεχίσει.

''Δεν ήξερα τίποτε όμως από ό,τι θα ακολουθήσει. Πριν λίγες ημέρες με κάλεσε η Εφορία για να με ρωτήσει αν αποδέχομαι την κληρονομιά του.

''Έχει γυναίκα και παιδιά'' είπα. ''Γιατί ρωτάμε εμένα;''

''Τα παιδιά ανήλικα και η σύζυγος δεν αποδέχθηκε την κληρονομιά του''

Τα ‘χασα. Μα τι λένε;

''Γιατί;''

''Γιατί όταν αναλάβετε ό,τι κληρονομήσατε θα αναλάβετε και όλες τις ευθύνες των πράξεών του''

Τότε  ήταν  που  σάστισα. Ποιες ευθύνες; Τι απορρέει από την αποδοχή κληρονομιάς; 

 Οι σκέψεις του έγιναν  γράμματα πάνω στο μαυροπίνακα των ματιών του. ''Μου εξήγησαν...''

'' Ο αδελφός σας ελέγχθηκε  από την Υπηρεσία Οικονομικού Εγκλήματος''. 

Σιγή χωρίς καν ανάσα... τα μάτια ορθάνοιχτα και το στόμα προσπαθούσε να ρουφήξει αέρα.

 ''Εμπλέκεται   σε σκάνδαλα  πολλών εκατομμυρίων με εικονικές εταιρείες και offshore. Του είχε επιδοθεί ειδοποίηση για ανάκριση. Αλλά η είδηση του θανάτου του ήλθε αντ' αυτού''. 

''Κόντεψα να σωριαστώ.  Το σοκ ήταν μεγαλύτερο από το σοκ του χαμού του. Έμαθα όλα όσα τον αφορούσαν. Τώρα καταλάβαινα  την αιτία θανάτου του. Την ίδια ημέρα είχε πάρει ειδοποίηση για να παρουσιαστεί στον ανακριτή. Και δεν άντεξε, γιατί ήξερε....  Καταλαβαίνετε;   Η μισή εταιρεία του ανήκε.  Η οικογένειά του έπαψε να μου μιλά λες και ήξερα. Λες και ήμουν υπαίτιος... Επειδή ήμουν αδελφός του;  Ο ανακριτής επίσης με ανέκρινε. Δεν είχα ιδέα. Δεν είχα καταλάβει το παραμικρό. Και φυσικά δεν αποδέχθηκα την κληρονομιά του. Τώρα θα πρέπει να πουληθεί το σπίτι του, το εξοχικό του, ό,τι καταθέσεις έχει θα δεσμευτούν, αλλά θα πουληθεί και η μισή εταιρεία για να πληρωθούν όλα όσα θα επιβληθούν''

Χείμαρρος η διήγησή του.Ψίθυρος η φωνή του. Η ανάσα του γρήγορη.  Φαινόταν να ξαναζεί   όσα τον πλήγωναν...

''Ο αδελφός μου...ο δικός μου αδελφός ήταν κάποιος άλλος. Δεν τον ήξερα. Δεν ήξερα το άλλο μου μισό. Κατέστρεψε τον εαυτό του και την οικογένειά του αλλά και εμένα.  Σήμερα μπήκε εμπειρογνώμονας για τα ελέγξει την εταιρεία.  Από εκείνη την ώρα περπατώ... ούτε ξέρω πού βρίσκομαι, ούτε τι θα γίνει παραπέρα. Η ζωή έπαψε να είναι πια η ίδια. Και ο αγώνας για να ξεπεράσουμε το χαμό του    αλλάζει χρώμα και μέγεθος. 

Ο δικός μου αδελφός... δεν το πιστεύω... ''επανέλαβε ξανά και τα δάκρυα, σαν τις σταγόνες της μπόρας που μαινόταν δυο βήματα παραπέρα, ξεχύθηκαν  επιτέλους να  ξεπλύνουν την απογοήτευση, τον πόνο, το χαμό.

Τα δάκρυα έγιναν λυγμοί όταν μια αγκαλιά τον έσφιξε δυνατά με την οσμή της φωτιάς αλλά και του κρασιού  να του καίει τα ρουθούνια.

Μια αγκαλιά που μετέτρεψε  τους λυγμούς σε λύτρωση μουσκεύοντας το παλτό που έπεφτε μεγαλύτερο στο σώμα του μεσήλικα!

Aυτή είναι η συμμετοχή μου στη Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #3 που διοργανώνει η Μαίρη  μας με τη ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ της.

Την σκυτάλη παρέλαβα με την εικόνα της Αννέτας μας και με την υποχρεωτική λέξη ''αγκαλιά''.

Ελπίζω να μην κουραστήκατε διαβάζοντας, γιατί μετά την κατάργηση του ορίου των λέξεων, λίγο πριν τη συμμετοχή μου, από τη Μαιρουλίτσα μας, έπαψα να μετράω. Και χάρηκα πολύ γι αυτό ( Εξ ου και το Μαιρουλίτσα!)

Προσπάθησα να περάσουν οι ημέρες για να αναρτήσω, για να ηρεμήσουν λίγο οι επόμενες και να ξεκουραστούν από το ''τρέξιμο'' οι προηγούμενες.

Είχα λοιπόν κάποιες εμπνεύσεις. Μάλιστα η μία είναι και χιουμοριστική και θα την αναρτήσω εκτός Σκυτάλης κάποια στιγμή. Προτίμησα αυτό το διήγημα ως επίσημη συμμετοχή, γιατί με την ιστορία του δείχνει αυτό που ''πήρα'' από την εικόνα, δηλ την αξία της αγκαλιάς και τη διαφορετικότητα. Ήθελα ο ήρωάς μου να έχει κάποιο μεγάλο, για εκείνον, πρόβλημα (γιατί στα προβλήματα αξίζει πιο πολύ η αγκαλιά), αλλά η αγκαλιά να του δοθεί από διαφορετικούς συνανθρώπους μας, στερημένους και περιθωριοποιημένους. Ήθελα,   για να φανεί η αξία της αγκαλιάς, το πρόβλημα να μην προκαλεί οίκτο, ούτε παρηγοριά που θα δινόταν από όλους μας. Έχει αξία η αγκαλιά, όπως πιστεύω, γιατί δόθηκε για ένα πρόβλημα που θα μπορούσε κάλλιστα να προκαλέσει και συναισθήματα θυμού ή ικανοποίησης εξαιτίας  συναισθήματος εκδίκησης των απόρων  απέναντι στον οικονομικά ευκατάστατο  (σκεφθείτε πώς θα μπορούσε να φανεί στους άστεγους το πρόβλημα : απατεώνας αδελφός, οικονομικές ατασθαλίες οικονομικά ευκατάστατων ανθρώπων, οδυρμός και πόνος γιατί πιθανόν να χαθεί η βάση της καλής ζωής κλπ).

Ευχαριστώ Αννέτα μου για την εικόνα σου και ελπίζω να σε ικανοποίησε η συμμετοχή μου.

Δίνω τη σκυτάλη στον Γιάννη μας  με τη  λέξη -κλειδί ''ΑΠΑΤΗΛΟΣ/Η/Ο'' και με την εικόνα:

pixabay

  Καλή επιτυχία Γιάννη!

Μιαν άνοιξη που περιμένουμε/ προσκληση -συμμετοχή

Άνοιξη είναι η παιδική ηλικία του έτους. - Άλφρεντ Τέννυσον

Και ποιος δεν αγαπά ένα παιδί;  Ποιος δε λατρεύει την παιδική ηλικία;
Με τα νάζια της, την αγνότητά της, τα γελάκια της, ακόμη και τη γκρίνια της!!!
Πόσες φορές  δεν ανασκαλεύουμε τις αναμνήσεις μας και ταξιδεύουμε στο τότε της παιδικής μας ηλικίας, που τόση ξεγνοιασιά είχε και τόση ομορφιά αφτιασίδωτη που χάθηκε...
Αυτή είναι η άνοιξη...
Ξεκινά στις 21 του μήνα επισήμως, αλλά είναι ήδη εδώ. Την περιμέναμε  με χαρά και ανυπομονησία, την υποδεχθήκαμε με χαμόγελα και ανοικτές αγκαλιές, όπως της αρμόζει.
Είναι η εποχή που αγαπώ λίγο περισσότερο από τις άλλες. Όλες οι εποχές   έχουν τη δική τους χάρη, αλλά η άνοιξη έρχεται μετά από το χειμώνα, που φέτος ήταν ιδιαιτέρως βλοσυρός.
Μετά το κρύο, βλέπεις ήλιο που σε ζεσταίνει σαν χάδι μητρικό.
Μετά τη συννεφιά, βλέπεις καθάριο ουρανό τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Ακόμη και τα σύννεφα γίνονται πιο αφράτα τις ανοιξιάτικες ημέρες.
Μετά το λήθαργο της φύσης, βλέπεις τη ζωή να ξυπνά, τα μπουμπούκια ξεκινούν ένα νέο ταξίδι, ένα νέο κύκλο ζωής.

Αν και τα φυτά είναι όντως ταλαιπωρημένα από του χειμώνα τα ραπίσματα, η ζωή καλά προφυλαγμένη άντεξε  και συνεχίζει το ταξίδι της.
Ακόμη και όσα πίστεψες ότι πέθαναν, εκείνα αναγεννώνται και μεγαλώνουν από την αρχή. 

 Αγαπώ την Άνοιξη όχι μόνο γιατί η φύση ξανά ζει,( κι ας μην έπαψε ποτέ να ζει), όχι μόνο γιατί τα πουλιά έρχονται να χτίσουν τις φωλιές τους εδώ, όχι μόνο γιατί ο ήλιος σου φτιάχνει τη διάθεση, αλλά γιατί για μένα σηματοδοτεί την αλλαγή.
Ξεφεύγεις από ό,τι άσχημο και μελαγχολικό που ο χειμώνας με το γκρίζο του   επηρεάζει. Τα χρώματα ζωντανεύουν στη φύση και εγώ ζωντανεύω μαζί τους.

Η γη γεμίζει αγριολούλουδα που ξεπετάγονται ακόμη και στα ριζά του βράχου. Είναι σαν να ακούς μουσική τριγύρω, μουσική ζωής. Είναι σαν να έφυγε ένα βάρος και ανάλαφροι ξανασχεδιάζουμε το αύριο. Είναι σαν να ελευθερώθηκες λες και ήσουν σκλαβωμένος.
Ακόμη και  τα προβλήματα αποκτούν μικρότερες διαστάσεις, ακόμη και  στα δύσκολα γεμίζεις αισιοδοξία και ελπίδα ότι θα τα υπερνικήσεις!

Και τόσα μπουμπούκια θαυμαστά, που ξέρεις ότι θα σου προσφέρουν φρούτα λαχταριστά είναι παρόντα και το μόνο που θέλεις είναι ο άνεμος να είναι ευγενικός  μαζί τους και να τα αφήσει ν' ακολουθήσουν το πεπρωμένο τους.

Και η θάλασσα! Τόσο γαλήνια... Δεν μπορεί, θα σκέφτεσαι όπως κι εγώ, ότι σε τρεις μήνες θα έλθει η εποχή της. Γιατί η άνοιξη είναι προπομπός του καλοκαιριού. Της ανεμελιάς. Της διασκέδασης.
Η άνοιξη μας διδάσκει τους κύκλους της ζωής. Μας μαθαίνει να υπομένουμε τις δυσκολίες και ξανά όρθιοι ν' ακολουθήσουμε το δρόμο μας. Η άνοιξη μας γεμίζει αισιοδοξία, όρεξη για δημιουργία, για αλλαγές στη ζωή μας, για θετική ματιά σε κάθε μας βήμα.
Αυτήν την άνοιξη περιμένω κάθε χρονιά. Της ανανέωσης!
Πάμε λοιπόν στη φύση, στο σπιτικό της άνοιξης, να νιώσουμε και να γευτούμε με κέφι και χαμόγελα  τα δώρα που απλόχερα σκορπά! 

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην όμορφη ιδέα της Μαρίας και του blog της ''Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά'', 
Μιαν άνοιξη που περιμένουμε... (Σκέψεις και Εικόνες # 7)