''Ο Τρελοφάν'' # 1

 Πριν λίγο καιρό, διαβάσατε μια νουβέλα μου ''Τα Άλμπατρος'' και με συγκίνησαν ειλικρινά οι αντιδράσεις σας.

Σήμερα θα ξεκινήσω να ακουμπώ στην κρίση σας μια νέα νουβέλα μου σε συνέχειες .

Η μυθοπλασία εκτυλίσσεται την περίοδο του τέλους της φεουδαρχίας με αρχή της βιομηχανικής επανάστασης.

''Ποιητική αδεία'' χρησιμοποιώ πολλά στοιχεία του φεουδαρχικού συστήματος από όλους τους αιώνες της ύπαρξής του.  

Η έμπνευση της ιστορίας αυτής οφείλεται στο δρώμενο του Γιώργου Δερβεντλή ''Μουσικές Ιστορίες'' που εκεί έγραψα με τους ίδιους ήρωες στην ίδια περίοδο   ένα μικρό διήγημα που είχα όμως την επιθυμία να το κάνω μεγάλο. Γι αυτό και έγιναν πολλές αλλαγές. Είναι αλήθεια ότι οι  ''Μουσικές Ιστορίες''  του ''my little stories'' του Γιώργου, έχουν δώσει υπέροχες εμπνεύσεις. Ήδη τώρα παρακολουθούμε του Γιάννη την έμπνευση, ''Το Δάσος της Λήθης''. Και είναι απίθανο ομολογουμένως. 

Πάμε στα δικά μας λοιπόν. Θα δημοσιεύω κάθε 4 με 5 ημέρες από μια συνέχεια αν τα κεφάλαια είναι μεγάλα , μπορεί και δυο κεφάλαια μαζί αν είναι μικρότερα.

Ελπίζω να με τιμήσετε με την γνώμη σας.

                                                    1.  Νέα αρχή

           

Η άμαξα κυλούσε αργά στον χωμάτινο δρόμο.  Φορτωμένη με το βιος μιας οικογένειας, με τα θαμμένα τους όνειρα,  με το βάρος  από απογοητεύσεις και με αποσκευές το φόβο  που γεννά η ανασφάλεια, έψαχναν  τόπο για μια νέα αρχή.

Το άλογο είχε πολλά χρόνια στην πλάτη του και το μακρύ ταξίδι από το νότο στα βορειοανατολικά, ήταν γι αυτό ένας άθλος.  Μα αγόγγυστα προχωρούσε μεταφέροντας την αγαπημένη του οικογένεια που έζησε καλά κοντά τους . Το πρόσεχαν και το φρόντιζαν και εκείνο έδειχνε την ευγνωμοσύνη του δουλεύοντας τους όλα αυτά τα χρόνια. Μα πιο πολύ αγαπούσε το μικρό κοριτσάκι που μετέφερε μαζί με τους γονείς του. 

Η Σιμώνη!  Πέντε ετών,  ένα πανέμορφο πλάσμα που δεν ξεχνούσε ποτέ να ζητήσει από τον πατέρα της να την πάρει αγκαλιά για να φτάσει το άλογό τους, να το αγκαλιάσει από το λαιμό    και να του πει ''σ' αγαπάω  Ντόρια''. Νομίζεις τα ζώα δεν την νοιώθουν την αγάπη; Τρέφονται απ' αυτήν και την ανταποδίδουν στο τριπλάσιο. 

Για χάρη του Ντόρια σταματούσαν συχνά στο δρόμο, έξω από χωριά ή δίπλα σε πηγές για να ξεκουραστεί το άλογο, να πιει νερό,  να πάρει μια ανάσα που χρειάζεται η γεροντική του καρδιά. 

Η φύση επηρεασμένη  από το χάδι του χειμώνα, γινόταν αφιλόξενη όσο ανέβαιναν ψηλότερα.

Το χιόνι ήταν μαζεμένο στην άκρη του δρόμου, έτσι δεν δυσκόλευε το βηματισμό του αλόγου. Το νερό κυλούσε από το λιώσιμό  του   πάγου, εκεί που ο ήλιος τον ζέσταινε. Η κίνηση στα χωριά που συναντούσαν ήταν λιγοστή. Οι περισσότεροι ήταν στα χωράφια να τα ετοιμάζουν να υποδεχθούν την άνοιξη.

Δύσκολη εποχή διάλεξε η οικογένεια να αφήσει το σπιτικό της. Μα πλέον  δεν ήταν δικό τους το βιος τους και το φευγιό ήταν η μόνη λύση. Πόσο πόνεσαν όταν αποχαιρέτησαν το σπίτι τους, χτισμένο  με  χιλιάδες μικρούλες και μεγάλες στιγμές της ζωής τους. Σαν να το πρόδωσαν, σαν να το εγκατέλειψαν κι εκείνο είχε αισθήματα και ένιωθε πληγωμένο. Όταν γύρισαν την πλάτη και ανέβηκαν στην άμαξα με δάκρυα στα μάτια, θα ορκίζονταν ότι άκουσαν το θρήνο του, ή μήπως ήταν ο θρήνος της καρδιάς τους;

Η Σιμώνη το διασκέδαζε το ταξίδι. Δεν καταλάβαινε και πολλά, μα της άρεσε να κοιμάται στην άμαξα που κούναγε  ρυθμικά και την έπαιρνε εύκολα ο ύπνος. Της άρεσε αυτή η βόλτα όπως έλεγε, με τον αγαπημένο της Ντόρια να οδηγεί.

Η μητέρα της ήταν στην σκεπαστή καρότσα μαζί της, να της λέει παραμύθια και τραγουδάκια για να περνά η ώρα. Την είχε τυλιγμένη στα ζεστά της για να εμποδίζει το κρύο να την διαπεράσει. Ο πατέρας της οδηγούσε την άμαξα στο νέο τόπο που θα πήγαιναν, σκεφτικός και συνοφρυωμένος.

Ο σταθερός καλπασμός του αλόγου αφήνει το νου του να χαλαρώσει, να καλπάσει πίσω. Την εποχή της καταστροφής, την εποχή που αδυνατούσε να αντιμετωπίσει τα έξοδα της ζωής τους. Ακόμη αδυνατεί. Καταστράφηκε, κι όχι μια φορά, αλλά δυο. Εκεί, ανάμεσα στα νεκρά φυτά του, νέκρωσε και ο ίδιος. Θυμάται και το κρύο... να διαπερνά το δέρμα του, να εισχωρεί στα μύχια της ψυχής του, να παγώνει τα όνειρά του και τις ελπίδες του. Και δεν ήταν το κρύο του χειμώνα. Ήταν η παγωνιά που η σκοτεινιά φέρνει αντάμα, όταν σε τυλίγουν μύριες μαύρες  σκέψεις για ένα αύριο δυσοίωνο. Οικονομική καταστροφή είπε η αγαπημένη του γυναίκα, ''εμείς να είμαστε καλά'' . Τι ειρωνεία! Πώς να σαι καλά όταν νοιώθεις άρρωστος, αδύναμος να αντιδράσεις, όταν δυο πράσινα παιδικά ματάκια σε κοιτάζουν αθώα και δεν ξέρουν τι θα τους στερήσεις από τη ζωή. ''Εμείς να είμαστε καλά'' . Τι ειρωνεία όταν το μόνο που θες είναι να ουρλιάξεις από απόγνωση γιατί μόλις ξεψύχησε  η επόμενη στιγμή,  η στιγμή μιας αξιοπρεπούς ζωής.   Δεν έχει σημασία λες; Μα είναι το μόνο που ίσως έχει. Και μετά τι; Δανεισμός για να ορθοποδήσεις. Το πίστεψες ότι θα ορθοποδήσεις έτσι;  Οι δανειστές να σε φροντίζουν, ενώ τα κορακίσια  τους μάτια με τα ένστικτα του κυνηγού να οσμίζονται το πτώμα της περιουσίας σου. Και ξαφνικά, ή μήπως πέρασε καιρός;  έμεινες γυμνός χωρίς όπλα να κυνηγήσεις στη ζωή.  Πώς να ριχτείς στη μάχη;  Σε ποια μάχη όταν οι πόρτες κλείνουν η μία πίσω από την άλλη;

Ο νους του γυρνούσε στο τώρα και η μεγάλη αγωνία του αν θα τον δεχθούν, αν θα του  προσφέρουν δουλειά, αν θα ξαποστάσει σε ένα σπίτι, του κρατούσε την ανάσα.

Νέος ακόμη γύρω στα 30, μα οι ρυτίδες του άγχους αυλάκωναν το πρόσωπό του. Θα βρει δουλειά; Ήταν αφεντικό με τα λίγα  κτήματάκια του, ζούσαν καλά και είχε μια επιφάνεια στο χωριό του, μα τώρα; Θα γίνει κολίγος άρα για πάντα φτωχός. Τι να περιμένει για την κόρη του; Μα δεν είχε άλλη λύση. Ούτε την πολυτέλεια να ονειρεύεται.

Πλησίαζαν στον προορισμό  τους

Τρεις μέρες πέρασαν ως ότου δουν το ορόσημο του νέου τους τόπου. Σταματούσαν σε απάνεμα σημεία στα χωριά να περάσουν τη νύχτα και το πρωί συνέχιζαν. Έφταναν στο τέλος του ταξιδιού. Θα τους καλοδεχτούν;

Στο βάθος ορθωνόταν ο πύργος του Γκαέλ, του κόμη Μαρσέλ του Γ' , που λεγόταν ότι ήταν πιο δίκαιος από τους άλλους, αλλά κρατούσε το φέουδό του όπως παλιά, με τους κανόνες της αρχής της φεουδαρχίας.*

Δεν ήταν μεγάλος ο πύργος, αλλά ήταν αρχοντικός και  όριζε μια περιοχή τεράστια από αγροκαλλιέργειες, με στάνες για τα κοπάδια του, με σπίτια διάσπαρτα ενός χωριού που έλεγχε και του ανήκε.

Τρεις γιους είχε ο κόμης. Τρία αγόρια, που άφησε ορφανά η αγαπημένη του σύντροφος μια και πέθανε στη γέννα του τρίτου της παιδιού. Μεγάλο πένθος σκέπασε το Γκαέλ για τρεις ολάκερους μήνες. Μα σιγά σιγά βρήκαν όλα το ρυθμό τους.

 Ο κόμης ασχολείτο με όλα όσα αφορούσαν το φέουδό του. 

Επέβλεπε τους άντρες του, οργάνωνε το στρατό του, ήλεγχε τα προϊόντα  που παρήγαγε και εξήγαγε στην αγορά της χώρας του. Ψηλός και αυστηρός, προκαλούσε σεβασμό μα και φόβο, απαραίτητο όπλο για τον έλεγχο των υποτελών του.

Ήταν αργά το απόγευμα σαν έφτασαν. Οι στρατιώτες σταμάτησαν στην πύλη την άμαξα. Οι συνηθισμένες ερωτήσεις,  ο έλεγχος, ''προχώρα σ' εκείνο το σημείο και περίμενε εκεί'' και ο Ντόρια οδηγήθηκε   σε ένα πλάτωμα για τα άλογα με τις άμαξες.

Οι οδηγίες που του έδωσαν μέσα από τον πύργο ήταν σαφείς.

''Αύριο πρωί θα γίνει η ακρόαση με τον κόμη. Ευθεία μπροστά είναι το χάνι που μπορείτε να κοιμηθείτε και δίπλα του το καπηλειό για φαγητό'' και του γύρισαν την πλάτη.

Ένα βράδυ ακόμη ως να μάθουν... και είναι χειμώνας και κάνει τόσο κρύο! Πώς να κοιμηθείς στο χάνι αν χρήματα δεν υπάρχουν; Πώς να φας στο καπηλειό; Πώς να νιώσεις άνθρωπος αν είσαι φτωχός;

Βρήκαν κάπου να σταθμεύσουν την άμαξα. Να ξεζέψουν το ζωντανό να ξεκουραστεί. Σανός για τροφή και νερό να ξεδιψάσει.

Εκείνοι; Στην άμαξα καλά σκεπασμένοι με ψωμοτύρι για βραδινό, λίγο καπνιστό για συνοδεία και μια μεγάλη προσευχή να τελειώσουν τα βάσανά τους!

........................................................

* Επί φεουδαρχίας, όλοι οι χωρικοί υπάγονταν στον κύριο του φέουδου, αφού αυτός αντιπροσώπευε τη δημόσια εξουσία. Του κατέβαλλαν διάφορα τέλη και δικαιώματα για τα κτήματα που καλλιεργούσαν αλλά και για τη χρήση ορισμένων μέσων παραγωγής, όπως των μύλων. Επιπλέον, ήταν υπόχρεοι σε προσωπικές αγγαρείες, τις οποίες μπορούσαν να εξαγοράζουν.

(Μεσαιωνική και Νεότερη Ιστορία ) 

Οι πληροφορίες με αστερίσκο είναι από την βιβλιογραφία 

                                    Οι εικόνες που χρησιμοποιώ είναι από την google και τα πνευματικά                                                        δικαιώματα   ανήκουν στους δημιουργούς τους