''Ο Τρελοφάν'' #6

                                      Στο σήμερα....

Ο χειμώνας δείχνει τα δόντια του αυτές τις ημέρες. Όλοι οι χειμώνες στο Γκαέλ είναι δύσκολοι. Ζούσαν στην άκρη της χώρας, σε σχετικό υψόμετρο και το κρύο ήταν τσουχτερό.

    Μα εδώ και μια βδομάδα λες και ο χειμώνας αγρίεψε. Κρύο      και αέρας συνεχώς...

Τα χέρια πάγωναν όταν έπιαναν την τσάπα να σκαλίσουν το χώμα. Πάγωναν όταν έπιαναν τη βελόνα να ράψουν το στρίφωμα.
Ευτυχώς που δεν δουλεύουν σήμερα, έχουν αργία στο Γκαέλ.
Δεν είναι μια από τις δυο θρησκευτικές αργίες του χωριού. Που ο Επίσκοπος χοροστατεί στην πολυτελή και μεγάλη εκκλησία του, που βρίσκεται απέναντι από τον πύργο στο λιθόστρωτο. Δεν είναι η ημέρα που θα ανέβει στον άμβωνα και θα βγάλει έναν από εκείνους τους πύρινους λόγους του καταλήγοντας στο ''...Οὐαὶ τοῖς ἁμαρτωλοῖς! ὅταν οἱ δίκαιοι δοξάζονται, κἀκεῖνοι καταδικάζονται'' κουνώντας το δάχτυλο προς τους πιστούς, φοβίζοντάς τους ώστε να κρατηθούν στο δρόμο της αγνότητας όπως όριζε η εκκλησία.
Σήμερα παντρεύεται ο δευτερότοκος γιος του κόμη μια νύφη από το διπλανό φέουδο. Ο βαρόνος του φέουδου αυτού είναι άρρωστος και ζήτησε ο γάμος να γίνει τώρα κι ας ήταν χειμώνας, μήπως και δεν προλάβει να δει την κόρη του νύφη. Μοναχοκόρη και μοναχοπαίδι, ο καημός του βαρόνου που δεν απέκτησε κληρονόμο. Έτσι το φέουδο περνούσε στην κόρη του, άρα στον άντρα που θα παντρευόταν
Ο γάμος θα γινόταν στον πύργο του βαρόνου, αλλά ο κόμης έδωσε αργία την ημέρα αυτή στους δικούς του χωρικούς, όπως και τότε που παντρεύτηκε ο πρωτότοκος του. Αλλά είχε και χαρά μεγάλη για την τύχη του γιου του. Το δικό του φέουδο θα το κληρονομούσε ο Φρανσουά, έτσι ήταν η παράδοση. Οι άλλοι δυο γιοι θα έπαιρναν σε χρήμα μερτικό από την περιουσία του. Ο δεύτερος γιος του όμως κατευθείαν φεουδάρχης! Πώς να μην καμαρώνει;

Εξαιτίας του κρύου δεν θα γινόταν το τραπέζι για τους χωρικούς έξω στην ύπαιθρο όπως συνηθιζόταν σε γιορτές και γάμους. Σε κάθε οικογένεια όμως, με εντολή του κόμη, μοιράστηκε κρέας και ψωμί και κρασί για να γιορτάσουν τη χαρά του.
Έκανε τόσο βαρύ χειμώνα φέτος, τόσο δυνατό κρύο που η παγωνιά εισχωρούσε μέσα από στρώματα μάλλινων που φορούσαν οι χωρικοί πηγαίνοντας στη δουλειά. Και πάγωνε το σώμα, έτρεμαν τα χείλη και η ζέστη στα σπίτια ήταν τόσο λίγη και η ζέστη στη δουλειά τόσο ανύπαρκτη!
Γι αυτό ματαιώθηκαν και οι αγώνες του στρατού. Σε καιρό ειρήνης, σε τακτά χρονικά διαστήματα που τους ανακοινώνονταν, μαζεύονταν μόνον οι άντρες του Γκαέλ σε ειδικό χώρο μεγάλο και καθαρισμένο για να παρακολουθήσουν τους αγώνες των Ιπποτών με τα κοντάρια πάνω στα άλογα, ή με τα σπαθιά σώμα με σώμα. Ήταν η ψυχαγωγία του χωριού αλλά και τρόπος εξάσκησης του στρατού.* Τους Ιππότες** ακολουθούσαν οι στρατιώτες. Μετά το πέρας των αγώνων, οι νικητές κάθε αγωνίσματος βραβεύονταν από τον κόμη.
Οι αγώνες αυτοί γίνονταν Κυριακή συνήθως, μια και εξ αιτίας του Επισκόπου, τα τελευταία χρόνια τις Κυριακές δεν εργάζονταν. Οι αγρότες βέβαια είχαν πάρει άφεση από τον Επίσκοπο να κάνουν τις απαραίτητες εργασίες όταν κρινόταν απαραίτητο, ακόμη και Κυριακή, ακόμη και την ώρα της Θείας Λειτουργίας. Όχι και να κινδυνέψει και η παραγωγή!

 Ήθελε όμως ο Επίσκοπος να έχουν ελεύθερη μια μέρα οι χωρικοί, να εκκλησιάζονται και να διδάσκονται από το κήρυγμά του που εκφωνούσε από τον άμβωνα.

Μετά το πέρας της λειτουργίας οι χωρικοί πήγαιναν στο χώρο των αγώνων ενώ οι  γυναίκες γυρνούσαν  σπίτι, για να στολίσουν τις αυλές τους με τα πλυμένα τους, απλωμένα και καθαρά.*** Έριχναν και νερό να κατευνάσουν το χωματόδρομο να κρατήσει αγκαλιά του τη σκόνη  ως να στεγνώσει η μπουγάδα τους .

Η Σιμώνη καθισμένη δίπλα στη φωτιά ράβει κι ας είναι πρωί. Ευκαιρία να τελειώσει ό,τι έχει αρχίσει εδώ και μέρες. Είχε ζητήσει από το αφεντικό της αν περισσεύει μάλλινο ύφασμα σκούρο, να το πάρει για να ράψει πανωφόρι.  Εκείνος την είχε κοιτάξει καλά και την ρώτησε για ποιον προορίζεται. ''Για σένα;   ή μήπως για τον πατέρα σου;''

''Για τον Μιχαήλ. Η μητέρα μου του είχε φτιάξει μια χοντρή κάπα, αλλά έλιωσε όπως βλέπω, δεν τον ζεσταίνει πλέον''.  Φυσικά ικανοποιήθηκε η επιθυμία της, γνωστό σε όλους εξάλλου ότι το αφεντικό της συμπαθούσε τον Μιχαήλ.

Γάζωσε στη μηχανή το πανωφόρι, το επένδυσε και είχε μόνο λίγες λεπτομέρειες να τελειώσει. Αυτό έκανε τώρα.  Ο πατέρας της είχε βγει για τα κτήματά του,  αν και εκείνη προσπάθησε να τον κρατήσει μέσα. Είχε άσχημη εμπειρία από κρύο δυνατό και άγριο χειμώνα.

Ήταν σαν τότε πριν 4 χρόνια ακριβώς, σκεφτόταν.

Εκείνη την ώρα η πόρτα χτύπησε δυνατά. Ο Μιχαήλ μπήκε στο σπίτι '' Σιμώνη Σιμώνη θα πάμε; Σήμερα Σιμώνη σήμερα ''

''Ναι Μιχαήλ κάθισε λίγο εδώ στη φωτιά να ζεσταθείς. Δεν πας ούτε αυτές τις κρύες ημέρες στους φούρνους;''

''Δεν μπορώ Σιμώνη δεν μπορώ. Ποτέ ξανά ποτέ ξανά'' της είπε σκύβοντας το κεφάλι.

Πριν 4 χρόνια είχαν το ίδιο κρύο στο χωριό. Δυνατό κρύο που δεν είχαν ξανανιώσει.  Η μόνη που δεν καταλάβαινε την παγωνιά στη δουλειά ήταν η μητέρα της.

Μια βδομάδα κράτησε αυτός ο παγωμένος αέρας. Μια βδομάδα ο Μιχαήλ πήγαινεστους φούρνους, τάχα μου να βοηθήσει και χάρη στη μητέρα της Σιμώνης δεν τον έδιωχναν. Δεν τον ήθελαν κοντά τους όσοι δούλευαν εκεί και δεν ήταν οι μόνοι. Άλλος γιατί έλεγε πως για να γίνει έτσι ήταν κακορίζικος και ο Θεός δεν τον αγαπούσε, άλλοι γιατί τους θύμιζε τις αμαρτίες που είχαν κάνει οι δικοί του, όπως έλεγε ο Επίσκοπος, άλλος γιατί δεν ήθελε ''χαζούς'' δίπλα του. Η μητέρα της Σιμώνης τους υπενθύμιζε ότι ο κόμης έχει δώσει εντολή να μην ενοχλεί κανείς τον Τρελοφάν. Ζεσταινόταν ο καημένος στους φούρνους, ως να πάει σπίτι να τυλιχτεί με ζεστά σκεπάσματα και να ανάψει τα δυο -τρία ξύλα που εξοικονομούσε την ημέρα από τον πύργο.
Η Σιμώνη θυμάται, ότι πήγαινε στη δουλειά σκυφτή να μην αισθάνεται την παγωνιά να της πετσοκόβει το πρόσωπο. Ο πατέρας της δεν είχε πολλές δουλειές εκείνες τις ημέρες στα κτήματα. Απλά πήγαινε να ελέγξει τα φυτά που μεγάλωναν.
Η μητέρα της μέσα στη ζέστη δεν καταλάβαινε κρύο. Αλλά ζεστή όπως ήταν και ιδρωμένη, έβγαινε στο χειμωνιάτικο σκηνικό, το ψυχρό και άπονο για τους φτωχούς ανθρώπους και αρρώστησε. Βήχας δυνατός και πυρετός ήταν τα κύρια συμπτώματα. Μα συνέχιζε να πηγαίνει δουλειά. Εκείνο το σιτάρι το σκεφτόταν που θα στερείτο η οικογένεια αν απουσίαζε. Ο Τρελοφάν ανησύχησε. Πήγε ένα πρωινό στη δουλειά της Σιμώνης
''Σιμώνη Σιμώνη, έλα έλα '' τη φώναξε έξω. Εκείνη ανήσυχη τον ρώτησε τι συμβαίνει ''Κακό, θα γίνει κακό δεν θα προλάβεις θα γίνει κακό'' της έλεγε και την αγκάλιασε κλαίγοντας
Η Σιμώνη τα χασε. Μα όταν γύρισε στο σπίτι, είδε τη μητέρα της στο κρεβάτι να παραμιλά και να τρέμει από τον βήχα και τον υψηλό πυρετό. Είχε χειροτερέψει. Τι να κάνουν; Έτρεξε ο πατέρας να βρει το γιατρό του πύργου.Της έδωσε φάρμακα και καταπλάσματα που δίνει συνήθως, αλλά δεν έφεραν καμιά βελτίωση.
Έτσι, η οικογένεια της Σιμώνης, χρησιμοποίησε και γιατροσόφια που ήξεραν κάποιοι στο χωριό. Δέκα μέρες παραμιλούσε η καημένη η μητέρα της. Δέκα νύχτες προσπαθούσαν να της ρίξουν τον πυρετό. Αλλά το πρωί ξαγρυπνισμένοι πήγαιναν δουλειά και η άρρωστη έμενε στα χέρια του Μιχαήλ, που δεν έφευγε από κοντά της. Εκείνος να τη φροντίζει σαν να είναι μικρό παιδί, κάτι να πιει, κάτι να φάει, να της βάζει κομπρέσες στο μέτωπο να ρίξει τον πυρετό ... ''κι αμέσως καίγονταν Σιμώνη, καίγονταν οι κομπρέσες'' της έλεγε τα βράδια που γυρνούσε από τη δουλειά.
Την ενδέκατη ημέρα ησύχασε και έπαψε να τρέμει, να παραμιλά, να καίγεται στον πυρετό, να αναπνέει. Πέταξε ψηλά ελεύθερη από βάσανα και ασθένεια.
Την κλάψανε πολύ σύζυγος και κόρη μα και ο Τρελοφάν από κοντά, έκλαιγε σαν μικρό παιδί.
Ο χαμός της άφησε μεγάλο κενό και για τον άντρα της αλλά και για την 20χρονη Σιμώνη. Η μητέρα της ήταν νέα ακόμη για να φύγει, δεν το περίμενε κανείς, και η απουσία της, βύθισε το σπίτι σε μεγάλη οδύνη. Πώς είναι δυνατόν ένας τόσο δυνατός άνθρωπος σαν τη μητέρα της να βρίσκεται κάτω από το χώμα;
Ακόμη και σήμερα, 4 χρόνια μετά, υπάρχουν στιγμές που την αναζητά, που νομίζει ότι θα την δει μπαίνοντας στο σπίτι.
Ο Τρελοφάν έκανε μέρες να βγει τότε από το σπίτι του. Η Σιμώνη και το αφεντικό της ήταν που τον βοήθησαν να ξεχαστεί και να ξεπεράσει τη θλίψη του, δίνοντάς του δουλειές να κάνει να απασχολείται.
Για το μυαλό του ήταν σαν να έχασε τη μητέρα του, για τα χρόνια του σαν να έχασε τη μικρή του αδελφή, ο πόνος ίδιος δυνατός και αβάσταχτος.
Ο πατέρας της Σιμώνης κατέπεσε με το χαμό της γυναίκας του. Γιατί πίστευε ότι ήταν εκείνος η αιτία να χαθεί η γυναίκα του εδώ στο τέλος του κόσμου που την έφερε. Κατέπεσαν οικονομικά και είναι γνωστό ότι ο χειμώνας είναι η εποχή που μισεί την ανέχεια και εκδικείται τους φτωχούς!
Η κόρη του ήταν δίπλα του, προσπαθούσε να του δίνει κουράγιο παρόλο τον δικό της πόνο. Το άδειο σπίτι την στοίχειωνε τότε...
Μα τον πρώτο καιρό, νόμιζε ότι ''άκουγε τη φωνή της μητέρας της να της μιλά, θυμόταν τις συζητήσεις τους τα κρύα βράδια δίπλα στη φωτιά, ένιωθε τη ζεστασιά της αγκαλιάς της, αντηχούσε ακόμη το γάργαρο γέλιο της στους τοίχους και μάτωνε με την απουσία της.
Πάντα θα θυμάται πόσα της δίδαξε, πόσα από αυτά που πίστευαν οι συντοπίτες της και τα θεωρούσε λάθος ή ήταν δεισιδαιμονίες, προκαλούσαν συζητήσεις που το ξημέρωμα τις προλάβαινε δίπλα στην πυροστιά με τη φωτιά. Πόσες φορές δεν της είπε ''φυλάξου από τα στόματά τους που ανοίγουν και δεν ξέρουν τι λένε και μην πιστεύεις ό,τι εύκολα καταγγέλλει η εκκλησία''. Την πείραζε τότε, πως ήταν κόρη ιερέα και έλεγε τέτοια πράγματα. Γελούσαν παρέα. Ήταν πάντα για τη Σιμώνη, εκτός από μητέρα και μέντοράς της..
Το πόσο της έλειπε αυτή η μοναδική μαμά, όπως την έλεγε, κατάφερε να το κρύψει από τον πατέρα της για να κρατηθεί εκείνος ορθός και δυνατός, αλλά κι εκείνη πλάι του.
Και η ζωή ξαναγύρισε στα γνωστά της με όλο τον πόνο να καταχωνιάζεται κάτω από το άγχος της καθημερινότητας.
Τώρα, θα πλήρωναν για το στάρι του χρόνου τους. Πόσο τιμάται ένας άνθρωπος όταν φεύγει; σκεφτόταν τότε.

Σήμερα, ο Μιχαήλ ήλθε να πάνε στο νεκροταφείο όπως κάθε χρόνο. Μα σήμερα όλα θυμίζουν εκείνη την ημέρα.
Λίγο πριν φύγουν, η Σιμώνη έβαλε τον Μιχαήλ να δοκιμάσει το πανωφόρι. ''Για μένα Σιμώνη, για μένα;''
''Για σένα Μιχαήλ, να είσαι ζεστός με τόσο κρύο.''
Δάκρυσε ο καημένος και αγκάλιασε τη Σιμώνη σφιχτά ''ευχαριστώ Σιμώνη ευχαριστώ '' και χάιδευε το πανωφόρι του συνεχώς στο δρόμο για το νεκροταφείο.
''Είναι ζεστό Σιμώνη πολύ ζεστό... την κάπα δεν την πετάω, δεν την πετάω Σιμώνη''
''Φυσικά να την κρατήσεις, για να θυμάσαι εκείνη που στην έφτιαξε και να την φοράς όταν δεν θα κάνει τόσο κρύο.''
Στον τάφο, σ' εκείνο το βουναλάκι από χώμα με το ξύλινο φαγωμένο σταυρό, ήταν ο πατέρας της. Καθόταν και χάιδευε εκεί που ήταν το σώμα της γυναίκας του και της μιλούσε. Γύρισε το κεφάλι από την άλλη πλευρά μη δουν τα δάκρυά του και σηκώθηκε. Ο Μιχαήλ άφησε ένα κλαδάκι δέντρου πάνω στον τάφο εκείνης που ήταν οικογένεια όπως την έλεγε. ''Τώρα; είμαστε οικογένεια τώρα, είμαστε;'' ρώτησε μια μέρα τη Σιμώνη.
''Οικογένεια είμαστε Μιχαήλ. Πάντα θα είμαστε μην ανησυχείς. Μας κοιτάζει από ψηλά και μας καμαρώνει, να το ξέρεις''
Κι εκείνος σήκωνε τα μάτια ψηλά και κοιτούσε λες και θα έβλεπε τη μητέρα της Σιμώνης ανάμεσα στα σύννεφα του ουρανού. Ίσως και να την έβλεπε ..οι αγνές καρδιές όλα τα μπορούν!

.......................

 * (Μεσαιωνική Ευρώπη: Φεουδαρχία)

**Οι Ιππότες ήταν επαγγελματίες πολεμιστές και έχαιραν εκτίμησης στο κάστρο του φεουδάρχη. Επειδή ήταν ευγενείς τους αποκαλούσαν ''Σερ''.  Στα 8 τους χρόνια τα αγόρια στέλνονταν δίπλα σε έναν έμπειρο Ιππότη ως μαθητή  του, ως υπηρέτη του. Η εκπαίδευση κρατούσε πολλά χρόνια. Και δεν ήταν μόνο  οι τεχνικές για τη μάχη όσα διδάσκονταν. Μάθαιναν να φροντίζουν τα άλογα, μάθαιναν ανάγνωση, τραγούδι, σκάκι, κυνήγι γερακιών (Μεσαιωνική Ευρώπη: Φεουδαρχία)

***Ποιητική αδεία αντέστρεψα   ό,τι συνηθιζόταν τότε.  Δηλαδή, οι φτωχοί δεν πλένονταν, δεν έπλεναν ούτε τα ρούχα τους, ενώ οι πλούσιοι φρόντιζαν να είναι σχετικά καθαρά τα ρούχα που φαίνονταν.Με πρωτεργάτη την εκκλησία που θεωρούσε την απογύμνωση το πρώτο στάδιο για ν’ ακολουθήσουν μιαρές πράξεις και με την συνεπικουρία μιας κομπογιαννίτικης ιατρικής πολύ κατώτερης του Ιπποκράτη και του Γαληνού, η επαφή του ανθρωπίνου σώματος με το νερό θεωρήθηκε πρακτική επιβλαβής για την υγεία και πράξη βαθιά αμαρτωλή. (Η απλυσιά στον Μεσαίωνα ήταν κανόνας)

Συνεχίζεται...

Κεφ. 1 Εδώ

Κεφ.2 Εδώ

Κεφ. 3 Εδώ

Κεφ.4-5 Εδώ

                                                   Οι εικόνες είναι από την google  και τα πνευματικά δικαιώματα                                                                   ανήκουν στους δημιουργούς τους

Εύχομαι σε όλους καλό Πάσχα. Να περάσετε όσο το δυνατόν καλύτερα. Είθε η Ανάσταση να αναστήσει κάθε όνειρό σας.