'' Ο Τρελοφάν '' #15

Τα καλά και άσχημα της ζωής!

Είχε αλλάξει ο καιρός. Ο χειμώνας ερχόταν καλπάζοντας και ο ουρανός γέμιζε συχνά με μολυβένια σύννεφα που κουβαλούσαν όλα τα δάκρυα του ουρανού. Το κρύο άρχισε να μαζεύει τους πάντες δίπλα στη φωτιά και ήταν φανερό ότι  άλλος ένας χειμώνας  θα ερχόταν, μα τόσο διαφορετικός φέτος.

Η Σιμώνη όλο ανέβαλε για αύριο τη συζήτηση με τον πατέρα της. Πρωί σήμερα, έφτασε στη δουλειά και ο  Πιέρ εκεί να την περιμένει και να της ζητά τα νέα σχέδια των ενδυμάτων. 

''Ναι, τα τελειώνω σε λίγα λεπτά ''του είπε και εκείνος:

''Μπορείς να μου τα φέρεις στο γραφείο;''

 Όταν τελείωσε πήγε στο γραφείο και εκεί ωωωω η καρδιά της πετάρισε! Τι υπέροχη έκπληξη! 

Η κραυγή χαράς ακούστηκε σίγουρα ως πέρα σ'όλο το χωριό  μα δεν την ένοιαζε τώρα. Δεν άκουσε τον στρατό που γύρισε. Πώς ; Ο Τόμας ήταν εκεί και την κοιτούσε χαμογελαστός απλώνοντας τα χέρια  του. 

Ο Πιέρ βγήκε από το γραφείο κλείνοντας την πόρτα και παραμένοντας απέξω τάχα,  ότι  ασχολείτο με κάτι. 

Οι δυο τους στην αγκαλιά ο ένας του άλλου δεν μιλούσαν, μόνο αφουγκράζονταν την αγωνία τους  να ξεθυμαίνει, την  προσμονή και την αδημονία να συναντηθούν. Μόνο απολάμβαναν τα φιλιά τους, φιλιά λαχτάρας  αλλά και ανακούφισης.

''Αγάπη μου είσαι καλά; Μα πώς και δεν σας ακούσαμε; ''

'' Ήλθαμε ήσυχα Σιμώνη, αρκετοί οι τραυματίες και οι νεκροί μας, εγώ έτρεξα εδώ και μετά θα πρέπει να ενημερώσω τον κόμη και τους συγγενείς των στρατιωτών''

Τον κοιτούσε...κουρασμένος, ταλαιπωρημένος, έζησε τον κίνδυνο και σίγουρα αυτή η ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια ήταν απομεινάρι όσων είδε...μα ήταν καλά.

''Χαίρομαι που είσαι καλά, δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι''

Λίγος ο χρόνος της αγκαλιάς και των φιλιών τους, μα τόσο γεμάτος αγάπη και έρωτα!

 Μπήκε στην βιοτεχνία με ένα χαμόγελο που ήταν αδύνατο να ελέγξει.

Ένα αμούστακο παλικαράκι, ο γιος ενός γείτονα, καλό παιδί και προκομμένο, ήλθε εκείνη την ώρα ασθμαίνοντας

Χτύπησε την πόρτα και φώναξε

''Κυρία Σιμώνη έλα, γρήγορα, γρήγορα, ο πατέρας σου'' είπε και έφυγε τρέχοντας.

Η Σιμώνη τα έχασε. Τρομοκρατήθηκε. Τι έπαθε ο πατέρας της; Λες να χτύπησε; Έτρεξε δίπλα στο γραφείο του Τόμας, να πει,  ότι φεύγει. 

 Τρέχοντας όσο μπορούσε έφτασε στο σπίτι της. Κόσμος είχε μαζευτεί. Η κυρά Αμπέλ εκεί. Ο Μιχαήλ επίσης.

Μπήκε στο σπίτι. Ο πατέρας της ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ακίνητος, χλωμός, παγωμένος, είχε ταξιδέψει σε άλλους κόσμους, εκεί που θα αντάμωνε τη γυναίκα του.

''Πατέρα μουυυ'', κραύγασε και τον αγκάλιασε κλαίγοντας.

Να του αγγίζει το πρόσωπο, να τον σκουντά, να του φιλά τα χέρια...να μην πιστεύει στο χαμό του!

 Έμεινε έτσι ώρα, να  κλαίει με λυγμούς , να τον παρακαλά να σηκωθεί, να της μιλήσει, να του πει ότι έχει σχέδια να γυρίσουν πίσω, να τον κανακέψει, να ηρεμήσει... ''πατέρα μου γλυκέ, σήκω και μίλα μου, μη μ' αφήνεις μόνη. Θα κάνω ό,τι θες, αλλά μίλα μου...'' Να την τραβούν από το νεκρό και εκείνη να γαντζώνεται επάνω του, ''αφήστε με είναι κρύος να τον ζεστάνω λίγο, αφήστε με'' φώναζε σοκαρισμένη!

Έκλαψε πολύ τον πατέρα της. Πόνεσε για το χαμό του, για τη μοναξιά της, γιατί έφυγε νωρίς. Οι γείτονες στάθηκαν  δίπλα της, οι συνάδελφοι επίσης. Ακόμη κι ο Τόμας ήλθε στην κηδεία, ταλαιπωρημένος και  κουρασμένος,  πάνω στο άλογο  να στέκεται διακριτικά, να παρακολουθεί τη Σιμώνη, να πονά μαζί της, να θέλει να τρέξει δίπλα της να την παρηγορήσει στην αγκαλιά του και να μην μπορεί.

''Κακώς,  πολύ κακώς σκέφτομαι τα πάντα στο φέουδο και δεν σκέφτομαι τη Σιμώνη και το μέλλον της'' σκεφτόταν συνεχώς.

Της είπαν ότι εκεί που τσάπιζε το χωράφι του  ο πατέρα της, έπιασε την καρδιά του και έπεσε κάτω. Ήταν κοντά του ένας καλλιεργητής για να συζητήσουν για τη νέα σπορά. 

Η εποχή αυτή δεν είχε απαιτήσεις για τα κτήματα. Μόνο όσα κηπευτικά καλλιεργούσε ο κάθε κτηματίας, ήθελαν τη φροντίδα τους. Αργότερα, μετά το χειμώνα, θα άρχιζαν κλαδέματα και οργώματα. 

Ευτυχώς που ήταν κάποιος μαζί του, γιατί θα έμενε μόνος κάτω στο χώμα ως το βράδυ που θα τον αναζητούσε η κόρη του.

Θάφτηκε δίπλα στη γυναίκα του. Η Σιμώνη τον έκλαψε πολύ. Έκανε δυο μέρες να πάει στη δουλειά. Αύριο θα γυρνούσε στο πόστο της, μα απόψε, δίπλα στη φωτιά, άφηνε τα δάκρυα να ξεπλύνουν πόνο και άγχος από μέσα της. Δεν είχε συνέλθει ακόμη. Έκλαιγε και του μιλούσε, μιλούσε μόνη της στους μοναδικούς δικούς της ανθρώπους, τους γονείς της που έφυγαν και την άφησαν μόνη νωρίς.

Η αύρα τους ήταν μέσα στο σπίτι, ζούσε μαζί της με όλες τις αναμνήσεις της. Ήταν οι δικοί της άνθρωποι και τους έχασε.

''Μην του το πεις, άσε τον να φύγει'' επαναλάμβανε τα λόγια του Μιχαήλ που βγήκαν αληθινά. Να φύγει.. ναι έφυγε ο πατέρας της και δεν έμαθε. Δεν πικράθηκε. Μα ένιωθε σαν να τον είχε προδώσει...

Άκουσε χτύπημα στην πόρτα. Σηκώθηκε με βαριά καρδιά να ανοίξει. Ήθελε τη μοναξιά της απόψε. Της συμπαραστάθηκαν όλοι, και  ήταν ευγνώμων, αλλά ήθελε να μείνει μόνη λίγο. Να παλέψει με τις αμφιβολίες της, να νικήσει τους ενδοιασμούς της, να σκεφθεί, να ατσαλωθεί για τις επόμενες ημέρες.

Στην πόρτα είδε την κυρά Αμπέλ. 

Για όνομα του Θεού, σκέφτηκε. Λες να ήλθε για προξενιό τώρα, σήμερα, τέτοια στιγμή, τέτοια ώρα;

''Μπορώ να περάσω Σιμώνη; Τι ρωτάω, θα περάσω οπωσδήποτε '' είπε και στρογγυλοκάθισε δίπλα στο τζάκι.

''Σ' ευχαριστώ για τη συμπαράσταση στο πένθος μου κυρά Αμπέλ. Μην ανησυχείς, τα καταφέρνω''

''Α δεν είμαι και πολύ σίγουρη γι αυτό Σιμώνη. Έχεις αρχίσει να αδυνατίζεις και να είσαι μελαγχολική συνεχώς και πριν το θάνατο του πατέρα σου. Και ξέρω τι συμβαίνει''

''Ξέρεις; Μα τι είστε όλοι εδώ στο Γκαέλ; Ξέρετε τα μελλούμενα;'' είπε λίγο αγριεμένα

''Ηρέμησε κορίτσι μου και δε λέω παλαβομάρες σαν τον Τρελοφάν. Ξέρω τι σε απασχολεί και δεν ήλθα να σου πετάξω τη πέτρα στο κεφάλι, ήλθα να σου δώσω μια συμβουλή, να σε βοηθήσω αν μπορώ''

''Τι θες να πεις κυρά Αμπέλ;''

''Ξέρω για σένα και τον άρχοντα, ξέρω...'' 

Η Σιμώνη πετάχτηκε ορθή, ξαφνιασμένη και φοβισμένη

''Ποιος άλλος ξέρει;'' ρώτησε έντρομη

''Κάθισε κοπέλα μου, μη φοβάσαι. Αν ήταν θα είχα μιλήσει από το καλοκαίρι που σας είδα μαζί στο ξέφωτο του δάσους, του πρώην δάσους πριν το καταστρέψουν οι κακορίζικοι. Ξέρω για τη σχέση σας. Καταλαβαίνω  το άγχος σου. Ο Τόμας είναι γιος του άρχοντα του τόπου και εσύ; Η κατάστασή σου δύσκολη''

''Αχ κυρά Αμπέλ σ' ευχαριστώ που νοιάστηκες για μένα. Μα μη μιλήσεις σε κανένα, σε παρακαλώ. Ναι είναι δύσκολη η κατάστασή μου και σε λίγο καιρό δεν θα κρύβεται. Θα φανεί η εγκυμοσύνη και τι θα πω στον κόσμο; Τι θα κάνω;''

Τώρα ήταν η σειρά της Αμπέλ να πεταχτεί όρθια.

''ΕΙΣΑΙ ΕΓΚΥΟΣ ΣΙΜΩΝΗΗΗ;''

''Σσσσ μη φωνάζεις κυρά Αμπέλ! Δεν το  ‘ξερες;''

''Από πού να το ξέρω; Είδα το φιλί σας δεν είδα κάτι άλλο... δεν φαντάστηκα... κορίτσι μου τι είναι αυτό που σε βρήκε;''

Η Σιμώνη κόντευε να πέσει λιπόθυμη με την ανοησία της, που ουσιαστικά εκείνη το είπε στην Αμπέλ

Κι εκείνη, η κυρά Αμπέλ, να βηματίζει νευρικά, να βγάζει το περίτεχνα δεμένο μαντήλι από το κεφάλι της και να το ξαναδένει και να μουρμουρίζει ακατάληπτα.

''Τι θα κάνεις Σιμώνη; Μυαλό δεν έχεις στο κεφάλι σου; Νομίζεις θα σε αφήσουν να σμίξεις με τον άρχοντα; Νομίζεις ότι θα σε αφήσουν να γεννήσεις το παιδί σου και να το μεγαλώσεις;''

''Δεν ελπίζω σμίξιμο με τον Τόμας κυρά Αμπέλ. Ξέρω τη θέση μου. Μα γιατί να μην μ' αφήσουν να γεννήσω το παιδί μου;''

''Γιατί είσαι η αμαρτία του χωριού Σιμώνη*. Ο Επίσκοπος θα στο πάρει το παιδί. Θα το δώσει για υιοθεσία και μη σου πω εσένα...   θα σε κλείσει σε κανένα μοναστήρι να προσεύχεσαι να συγχωρεθεί η αμαρτία σου''

Η Σιμώνη έβαλε τα κλάματα

Ήταν απελπισμένη. Είχε δίκιο η κυρά Αμπέλ. Ούτε οι γείτονες θα δέχονταν μια αστεφάνωτη μάνα ανάμεσά τους. Τι θα έκανε;

''Πρέπει να μιλήσεις με τον άρχοντα Σιμώνη. Ο Τόμας θα βρει τρόπο, θα σε βοηθήσει. Τώρα γύρισε απ'τον πόλεμο, πρέπει να του μιλήσεις. Δεν πιστεύω να σε κοροϊδεύει ε;''

''Αχ κυρά Αμπέλ αγαπιόμαστε τόσο πολύ με τον Τόμας, το καταλαβαίνεις;'' είπε μέσα στα κλάματά της

''Έλα έλα μην κλαις'' μαλάκωσε η προξενήτρα'' έλα δεν κάνεις καλό στο μωρό. Κοίτα, εγώ όσο μπορώ θα βοηθήσω, αλλά μίλα με τον Τόμας. Πρέπει να κανονίσει να φύγεις από δω Σιμώνη. Ακούς; να φύγεις''

 ..................................

* Από εκείνα τα χρόνια η  εκκλησία ήδη σκιαγραφεί τη γυναίκα ως αιτία της ντροπής που χαρακτήριζε την ανθρωπότητα λόγω του προπατορικού αμαρτήματος, αλλά και ως ένα αδύναμο ον, επιρρεπές σε σαρκικούς και άλλους πειρασμούς

Κεφ.1Εδώ                  Κεφ.4-5 Εδώ                 Κεφ.8 Εδώ                             Κεφ. 12 Εδώ

Κεφ.2 Εδώ                 Κεφ.6 Εδώ                     Κεφ.9 Εδώ                             Κεφ.13 Εδώ

Κεφ.3 Εδώ                 Κεφ.7 Εδώ                     Κεφ.10-11 Εδώ                     Κεφ. 14 Εδώ

Οι εικόνες είναι από την google και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους