''Ο Τρελοφάν ''#8

 ΙΙΙ.

 

Η Σιμώνη δεν έμεινε ασυγκίνητη από το αφεντικό της. Η καρδιά της ήξερε μόνο πώς χτυπούσε τρελά κάθε φορά που τον έβλεπε να μπαίνει στη βιοτεχνία. Όταν μάλιστα πλησίαζε κοντά της, τότε ο χρόνος σταματούσε να κυλά και έμενε να ακούει τους παλμούς της να καλπάζουν ξέφρενα.

Μα ήξερε ότι δεν ήταν σωστό. Δεν ήταν δυνατόν να αφήσει το μυαλό της να φαντάζεται βασιλόπουλα και άσπρα άλογα.

Προσπαθούσε να  φέρεται φυσιολογικά και να συζητά για τη δουλειά άνετα και ψύχραιμα.

Γοητευτικός ο Τόμας, με το χαμόγελο στα χείλη, ήξερε να κλέβει καρδιές. Και η καρδιά της Σιμώνης δεν έμεινε άτρωτη.

Τον περίμενε κάθε πρωί να μπει στη βιοτεχνία, μόνο για να τον δει, να ακούσει τη φωνή του, τον ονειρευόταν τα βράδια όταν αργούσε ο ύπνος να την πάρει παρέα του. Τον σκεφτόταν την ώρα της δουλειάς, κάθε στιγμή η εικόνα του πεταγόταν μπροστά της, πλάι της, να της χαμογελά, να ακούει το γάργαρο γέλιο του,  να την παρασύρει να ονειρεύεται. Μα προσπαθούσε, αφάνταστα πολύ, να τον βγάλει από το νου της. Μια άνιση πάλη. Ένας αγώνας του ''πρέπει'' με τον  έρωτα. Πόσα ''πρέπει'' άραγε να έχουν νικήσει τον έρωτα ;

 

Εκείνος έλειψε τρεις ημέρες στην πρωτεύουσα μετά την επιστροφή των ενδυμάτων τους. Γύρισε με αναπτερωμένο ηθικό φέρνοντας πρώτες ύλες για να υφανθούν  νέα   υφάσματα πιο φίνα και λεπτεπίλεπτα. Στο τμήμα της Σιμώνης όμως, έφερε έτοιμα υφάσματα,* υφασμένα από πρώτες ύλες από τις αποικίες, ως να βγουν τα δικά τους από τη δική τους παραγωγή.

Τα άπλωσε μπροστά της ...

''Τι μπορείς να κάνεις με αυτά τα λεπτεπίλεπτα; Θα γίνουν ενδύματα όμορφα;'' της είπε κοιτάζοντάς την.

Η Σιμώνη εντυπωσιάστηκε και κάλεσε όλες τις γυναίκες για να δουν τα νέα υφάσματα που κλήθηκαν να ράψουν. Ήταν η προφυλακή της οι παρουσίες άλλων, ήταν η κάλυψή της. Φοβόταν τον εαυτό της αν έμενε μόνη μαζί του, φοβόταν την ικανότητά της να κρύβει αισθήματα.

Όλες περιτριγύρισαν το αφεντικό και εκείνος γελούσε με τις ένθερμες αντιδράσεις τους. Πλησίασε τη Σιμώνη και της ψιθύρισε μέσα στις ευχάριστες συζητήσεις και στα επιφωνήματα.

''Μπορείς να ράψεις και ένα δικό σου φόρεμα αν θες. Έχεις την άδεια από μένα''

Εκείνη κοκκίνισε, ''σας ευχαριστώ, μα δεν είναι σωστό''!

Τι θα έλεγε ο περίγυρός της αν φορούσε τέτοιο φόρεμα;

 Η αλήθεια είναι ότι ο σχεδιασμός και η ραφή φορεμάτων με αυτά τα υφάσματα δεν ήταν εργασία, ήταν γιορτή τέχνης για τη Σιμώνη.

Έδωσε τον καλύτερό της εαυτό και σχεδίασε όμορφα σχέδια, και όταν τελείωσαν τα ενδύματα ήταν χάρμα οφθαλμών. Κρεμασμένα στη σειρά μέσα στη βιοτεχνία, έγιναν αντικείμενο θαυμασμού από τον Τόμας.

Το χάρηκε το αφεντικό. Γι αυτό  έδωσε  ύφασμα ως δώρο  στην κάθε μια ράφτρα, για να ράψει και δικό της φόρεμα. Έτσι πήρε και η Σιμώνη το μερτικό της, χωρίς να προκαλέσει ερωτήσεις περίεργες.

''Εσύ θα πάρεις και αυτό'' της είπε δίνοντάς της ένα κομμάτι μετάξι. Το είπε δυνατά να το ακούσουν όλες.  '' Το αξίζεις γιατί τα σχεδίασες κιόλας και είναι πανέμορφα''

Η Σιμώνη μοιράστηκε, μετά το ευχαριστώ της για το μετάξι,  μια ιδέα της με το αφεντικό της για τα ενδύματα που επιστράφηκαν. Να αλλάξει συζήτηση, να βρει τις ισορροπίες της. ''Ας βρούμε αγοραστές για αυτά, μοναχές στα μοναστήρια ίσως τα θελήσουν και εμείς θα κάνουμε ό,τι μεταποιήσεις θέλουν. Επίσης μπορούμε να τα προσαρμόσουμε   για κορίτσια σε ορφανοτροφεία''

''Πολύ έξυπνο Σιμώνη, θα το κοιτάξω και θα σας πω''

Με κάθε του έπαινο καμάρωνε. Μα περισσότερο λάτρευε να είναι χαρούμενος, κεφάτος.

Το νέο εμπόρευμα έφυγε για την αγορά. Το πήγε ο ίδιος ο Τόμας για να δει εντυπώσεις και να κανονίσει τιμή πώλησης.

Και βρήκε όντως αγοραστή για την παραγωγή που επιστράφηκε,   ορφανοτροφεία που ήθελαν φορέματα για κορίτσια. Η μετατροπή έγινε και το εμπόρευμα αυτό δεν καταγράφηκε πια στα κατάστιχα ως παθητικό, εξαιτίας της Σιμώνης, όπως είπε το αφεντικό.

Όλα κυλούσαν ξανά ήρεμα και φυσιολογικά.

Και οι ανησυχίες στις βιοτεχνίες κόπασαν.

Όταν άκουσε την καμπάνα να σημάνει το τέλος της βάρδιας εκείνο το απόγευμα, η Σιμώνη βγήκε από τη δουλειά, τελευταία όπως πάντα, έκλεισε το χώρο εργασίας και ξεκίνησε για το λιθόστρωτο. Ο καιρός ήταν γλυκός και η άνοιξη ήταν προ των πυλών. Την καλωσόριζε η Σιμώνη γιατί μισούσε τους χειμώνες.

Ο Μιχαήλ τη φώναξε από το χωματόδρομο της καλύβας του

''Σιμώνη, Σιμώνη, έλα έλα''. Εκείνη γύρισε και πήγε κοντά του.

''Πήγαινε εκεί Σιμώνη'' και της έδειξε τη μεριά των δέντρων. ''Εκεί, εκεί Σιμώνη και εγώ θα είμαι εδώ, εδώ να προσέχω''

Δεν κατάλαβε τι εννοούσε, αλλά πήγε όπου της έδειξε

Την περίμενε ο Τόμας ανάμεσα στα δέντρα!

Εκείνη κοντοστάθηκε. Κοκκίνισε ελαφρώς, αλλά ευτυχώς υπήρχε αρκετή σκιά λόγω της δύσης του ήλιου και των δέντρων.

''Σιμώνη, ήθελα να σε δω μόνη σου'' τον άκουσε να της λέει

''Ξέρεις, μου αρέσεις πάρα πολύ, με ενδιαφέρεις, πρέπει να το έχεις καταλάβει ... και ναι ξέρω ότι είναι απαγορευμένο, αλλά δεν μπορώ να διατάξω την καρδιά μου να υπακούσει''

Μα τι άκουσε η Σιμώνη; Του αρέσει; Του άρχοντα του πύργου; Ενδιαφέρεται γι αυτήν ο Τόμας ο γιος του κόμη; Και δεν μπορεί να διατάξει την καρδιά του είπε; 

Εκεί, ανάμεσα στα δέντρα του δάσους που μόνο νεράιδες κατοικούσαν, ο Τόμας κράτησε τα χέρια της Σιμώνης και της ορκίστηκε ότι νοιάζεται στ' αλήθεια γι αυτήν.

Της υποσχέθηκε ότι ποτέ δεν θα την έφερνε σε δύσκολη θέση.

Μα ήταν ήδη σε δύσκολη θέση η Σιμώνη κι όμως πετούσε σε πελάγη ευτυχίας.

Τον κοίταξε στα μάτια. Μ'αυτό το βλέμμα που τον μάγευε. Του είπε πόσο δύσκολο είναι να υπόσχεται εκείνος, ο άρχοντας του τόπου, στην κόρη ενός κολίγου. Μα το χαμόγελό της άλλα του έλεγε

''Πρέπει να φύγω, δεν γίνεται να αργήσω κύριε''

''Το ξέρω Σιμώνη, το ξέρω και για σένα είμαι ο Τόμας, τουλάχιστον όταν είμαστε μόνοι. Θα μπορούσα να σου ζητήσω να έλθεις μια βόλτα μαζί μου την ερχόμενη Κυριακή;''

Τρόμος...ναι αυτό ένοιωσε. Πού θα πάει βόλτα και δεν θα τη δουν;

''Μην ανησυχείς θα σε ειδοποιήσει ο Τρελοφάν και δεν θα σε δει κανείς. Μα πες μου τι ώρα να τον στείλω, τι ώρα θα μπορέσεις;''

Η λογική της βροντοφώναζε, '' όχι δεν θα μπορέσω''

Και η καρδιά φώναξε ''Την ώρα της λειτουργίας θα μπορέσω'' και η λογική έφυγε εξορία.

Την Κυριακή το πρωί φόρεσε το φόρεμα το καινούργιο που έραψε, όχι το μεταξωτό βέβαια, τάχα, για να πάει στην Εκκλησία. Ο Τρελοφάν την περίμενε και τη φώναξε

''Σιμώνη, Σιμώνη, θέλω βοήθεια βοήθεια'' της είπε δυνατά και εκείνη πήγε κοντά του.Τι ωραία που είχε καθοδηγηθεί ο Μιχαήλ. Κανείς δεν θα καταλάβαινε κάτι αν τον άκουγε. Ο Μιχαήλ πάντα συνήθιζε να απευθύνεται για ό,τι τον απασχολούσε στη Σιμώνη.

 Την οδήγησε ανάμεσα από τα δέντρα σε ένα μονοπάτι που ήταν αδύνατον να το έβρισκε μόνη της. Περπάτησαν έναν τέταρτο.

''Εκεί, εσύ θα πας εκεί και εγώ θα περιμένω εδώ εδώ'' της είπε. Εκείνη πήγε εκεί που της έδειξε. Ένα πλάτωμα άνοιγε μετά τα δέντρα. Από κάτω γκρεμός και το ποτάμι έπεφτε με δύναμη σχηματίζοντας καταρράκτη, όχι μεγάλο βέβαια, αλλά ικανό με την πολυλογία του να πνίξει συζητήσεις και ήχους. Το ποτάμι συνέχιζε το δρόμο του χαμηλότερα για άλλες πολιτείες.

Δεξιά υπήρχαν δυο πλευρές  με βράχια που σχημάτιζαν γωνία μεταξύ τους και  έκαναν την περιοχή δύσβατη. Υπήρχαν και μεγάλες εσοχές στα βράχια. Θα λεγες ότι σχημάτιζαν ρηχές σπηλιές  και στις δυο πλευρές. Γυμνά και αιχμηρά τα βράχια, λεία και  αρκετά ψηλά κάλυπταν την ορατότητα  από τη μεριά του χωριού. Οι άλλες δυο πλευρές καλύπτονταν από το δάσος και τον καταρράκτη.

 

    Εκεί περίμενε ορθός ο Τόμας, γοητευτικός όπως πάντα και γοητευμένος όσο ποτέ από τη θέα της Σιμώνης.

''Σου πάει πανέμορφα το φόρεμα. Αυτά τα υφάσματα είναι για σένα, για να αναδεικνύουν την ομορφιά σου''

Εκείνη φτερούγισε με το κομπλιμέντο του και πλησίασε κοντά. Κοίταξε κάτω το γκρεμό. ''Δεν υπάρχει δρόμος για να έλθει κάποιος ε;'' αναρωτήθηκε δυνατά

''Μόνο από το δρομάκι που ήλθες και ο Μιχαήλ είναι φρουρός, μην ανησυχείς'' της είπε. Κάθισαν στο χορτάρι κουβεντιάζοντας για χίλια δυο πράγματα από τη ζωή τους. Έμαθε για εκείνη τόσα που δεν ήξερε και εκείνη έμαθε γι αυτόν τόσα που ονειρεύεται να κάνει.

Της κρατούσε το χέρι χαϊδεύοντας τα δάχτυλά της ένα προς ένα. Ηλεκτρικά κύματα μετέδιδε στο σώμα της το κάθε άγγιγμά του και ένοιωθε μαγνητισμένη!

Ο χρόνος κυλούσε και το δίωρο πέρασε γρήγορα. Μα πώς περνά η ώρα όταν είσαι ευτυχισμένος;

Ήλθε η ώρα του αποχωρισμού. Κανόνισαν να συναντώνται με αυτόν τον τρόπο, γιατί ναι, θα τον ξανασυναντούσε.

Τότε εκείνος αποχαιρετώντας την, έσκυψε και τη φίλησε απαλά στα χείλη, ίσα να σηκώσει κύματα πάθους στο κορμί της, ίσα να δυναμώσει τη φλόγα στην καρδιά της που τραγουδούσε μαζί με όλα τα πουλιά αντάμα.

Από εκείνη την ημέρα, μετρούσαν αντίστροφα ως την επόμενη Κυριακή, όποτε μπορούσαν.  Την ώρα της λειτουργίας. Με κάθε προσοχή και με μεγάλη προσμονή. Γι αυτό η Σιμώνη τον τελευταίο καιρό περιφρουρούσε τη ζωή της. Για το μεγάλο της μυστικό. Κάθε μέρα  βλέπονταν στη δουλειά, αλλά εκεί  δεν μπορούσαν να μιλήσουν και άφηναν  τα μάτια να πουν όσα τα χείλη αδυνατούσαν.  Πού και πού πήγαινε στην Εκκλησία για να μην λένε οι κακές γλώσσες αν πρόσεχαν  την απουσία της. Ειδικά τις ημέρες που έβρεχε και δεν μπορούσαν να συναντηθούν. 

Μα συνήθως, βρισκόταν στην αγκαλιά του ακούγοντας λόγια αγάπης.

Ευτυχισμένη όσο ποτέ  πετούσε στα σύννεφα, ενώ ο καιρός υποσχόταν ότι το καλοκαίρι πλησίαζε.

 ...................συνεχίζεται  

*Η εισαγωγή πρώτων υλών από τις τροπικές χώρες (μπαχαρικά,χρωστικές ύλες και αρώματα), και η εισαγωγή έτοιμων προϊόντων από τις ανατολικές χώρες (τάπητες, μεταξωτά και βαμβακερά υφάσματα, βελούδο) ήταν μερικά από τα είδη που εισάγονταν στην Ευρώπη μετά την ανάπτυξη του εμπορίου.

 Κεφ.1 ΕΔΩ

Κεφ.2 ΕΔΩ

Κεφ.3 ΕΔΩ

Κεφ.4-5 ΕΔΩ

Κεφ.6 ΕΔΩ

Κεφ. 7 ΕΔΩ

Οι εικόνες είναι από τη google  και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους