'' Ο Τρελοφάν ''# 10-11

    ΙΙ.

 Η καθημερινότητα επέστρεφε σιγά σιγά στο Γκαέλ, στην ίδια ρουτίνα και μονοτονία με πριν, αλλά με νέα δεδομένα.

Η Σιμώνη στα 24 της, είχε γίνει η έγνοια του πατέρα της γιατί δεν έχει δεχθεί  κανένα συνοικέσιο ως τα τώρα για να παντρευτεί, να μη μείνει μόνη όταν εκείνος θα έφευγε για το τελευταίο ταξίδι στα  μέρη της αγαπημένης του γυναίκας. ''Μου λες πατέρα μου'' του απαντούσε η Σιμώνη όποτε ξεκινούσε παρόμοια συζήτηση, '' να μην παντρευτώ από έρωτα όπως εσύ με τη μητέρα, αυτό μου προτείνεις;''

Εκείνος δεν είχε κάτι να πει. Ο γάμος από έρωτα ήταν ευχή για την κόρη του, γιατί μόνο με την αληθινή αγάπη αντέχεται η ζωή που ζουν, αλλά πού να το βρει το ταίρι της; Εδώ, σ'αυτό το χωριό που την έφερε πώς να βρει κάποιον να της αξίζει; Εργάτες ή καλλιεργητές χωρίς να ξέρουν γράμματα,  πολλές φορές άξεστοι, να πίνουν στο καπηλειό τα βράδια, να παίζουν ζάρια μέχρι αργά, ποιος να κερδίσει την καρδιά της;  Και πόσοι από αυτούς θα ήταν  βίαοι ως σύζυγοι... ούτε να το σκεφθεί δεν ήθελε αν  τύχαινε τέτοιος  σύζυγος της κόρης του. 

Μαράζι το χε ο πατέρας της ότι κατέστρεψε τη Σιμώνη του στην άκρη του κόσμου που ήλθε για ένα πιάτο φαγητό και ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Μα δεν έβρισκε τι άλλο να κάνει τότε.

Η προξενήτρα της έφερε μερικά προξενιά, αλλά διάφορες συγκυρίες  δικαιολογούσαν την άρνησή της.

Το πρώτο ήταν στα 17 της και είπαν  ότι είναι πολύ μικρή ακόμη και δεν θέλει τώρα γάμο. 

Ένα άλλο προξενιό ήλθε όταν η μητέρα της αρρώστησε. Ο θάνατός της και η συμπαράσταση στον πατέρα της για να ξεπεράσει το χαμό της γυναίκας του, ήταν ακόμη ένας σοβαρός λόγος άρνησης.

Ακόμη ένα προξενιό της έφερε η κυρά  Αμπέλ λίγο καιρό πριν, από την υφαντουργία που δούλευε. Ένας εργάτης την είχε προσέξει πολύ, αλλά δεν τολμούσε να της μιλήσει. Έτσι έβαλε τα μεγάλα μέσα, την κυρά Αμπέλ για να τη ζητήσει σε γάμο. Προξενήτρα με το όνομα ήταν και δεν χαιρόταν με τις αρνήσεις. Μετρούσε στο βιογραφικό της μόνο τις επιτυχίες της.

''Θα το σκεφθώ της είχε πει '' η Σιμώνη και   σκέφτηκε να το πει στον Τόμας μήπως μπορούσε να κάνει κάτι. Την φοβόταν την Αμπέλ

Κι εκείνος; Ως ολετήρας όρμησε να βρει λύση, να απομακρύνει τον εργάτη της υφαντουργίας. Τον έστειλε με παραγγελία  στον αδελφό του στο  δικό του φέουδο, για να τον κρατήσει στη δούλεψή του. Όχι μόνο για να κάνει το χατίρι της Σιμώνης, αλλά και για να μην έχουν κανένα πρόβλημα από τον επίδοξο μνηστήρα. Έτσι και έγινε. Και όλοι ηρέμησαν.

Στο καθορισμένο τους ραντεβού, η αγκαλιά του ενός στον άλλον, σκόρπιζε σύννεφα και φόβους μακριά.

''Μου έλειψες πολύ, τόσο καιρό που έχω να σε δω '' της είπε εκείνο το πρωί της Κυριακής. Με τις ταραχές στο Γκαέλ είχε περάσει αρκετό διάστημα που το ζευγάρι δεν πήγαινε τις Κυριακές εκεί στο πλάτωμα του καταρράκτη, τη φωλιά της αγάπης του.

''Και εμένα μου έλειψες, αλλά όλες αυτές οι φασαρίες, οι στρατιώτες δεξιά και αριστερά να κυκλοφορούν με φόβιζαν να έλθω''

''Το ξέρω αγάπη μου και έχουμε δρόμο ακόμη ως να φτιάξουν τα πράγματα’’

Καθισμένοι εκεί, δίπλα στον καταρράκτη που ακούραστα έπεφτε χαμηλότερα, με τη δροσιά του νερού να απαλύνει την θέρμη  που ένοιωθαν, αφήνονταν στα φιλιά και στα χάδια τους.

Η λαχτάρα του ενός για τον άλλον ήταν αβάσταχτη. Η ένωσή τους, απαραίτητη να θρέψει την ακόρεστη επιθυμία του σώματος, να ενωθεί με την  ψυχή και η αγάπη τους να βασιλέψει ανάμεσα. Ντροπαλή η Σιμώνη δεν τολμούσε να παραδεχθεί πόσο πολύ ήθελε τον αγαπημένο της. Αλλά εκείνος, ηφαίστειο σωστό, την πήρε στην αγκαλιά του και με την ωριμότητά του, την ταξίδεψε σε κόσμους πρωτόγνωρους που μόνο στα βιβλία είχε διαβάσει.

Όχι χωρίς τη θέλησή της, αλλά με αγάπη και σεβασμό περπάτησαν βήμα βήμα μαζί,  στης ηδονής τους τόπους, στης αγάπης την πλήρωση, στης ευτυχίας την ολοκλήρωση.

Κάθε σημείο του σώματός της μαρτυρούσε τα φιλιά που δέχτηκε  από τον αγαπημένο της. Κι εκείνη, ω πόσο της άρεσε το σώμα του, να τον αγγίζει, να τον εξερευνά και μαζί να εξερευνά τους δρόμους του πάθους και της αγάπης.

Εκρηκτικός συνδυασμός το πάθος με την αγάπη.

Μεθάει το μυαλό, ζαλίζει την καρδιά, ανασταίνει τα όνειρα, ζωντανεύει τις αισθήσεις.

Ζούσαν τον έρωτά τους ρουφώντας  το νέκταρ από κάθε άνθος του, όταν βρίσκονταν μαζί

Μα όταν χώριζαν η πραγματικότητα φάνταζε ζοφερή και αμείλικτη

Ήξερε η Σιμώνη  πως αν κάποιος υποψιαζόταν τη σχέση της με τον Τόμας, μπορούσε να της κάνει κακό και ο κόμης σίγουρα δεν θα την άφηνε ατιμώρητη. Τώρα δεν του ανήκε όμως, σκεφτόταν. Θα την έδιωχνε το πολύ πολύ. Και ο Τόμας;  Δεν θα τον ξανάβλεπε; Την πονούσε και μόνο η σκέψη.

Κι ο πατέρας της; Πώς θα αντιδρούσε ο πατέρας της;

Θα τη θεωρούσε αμφιβόλου ηθικής; Θα αισθανόταν ντροπιασμένος; 

Τόσες αμφιβολίες και φόβοι της ροκάνιζαν την ψυχή.

Αλλά οι Κυριακές τους την έκαναν να τα βλέπει όλα ρόδινα, όλα θετικά και όμορφα πασπαλισμένα με χρυσόσκονη που μόνο οι ερωτευμένοι έχουν το προνόμιο να διαθέτουν. Αν την ρωτούσες τι θετικό έβλεπε στη σχέση της δεν θα ήξερε να σου πει, μα η αγάπη της για εκείνον είχε κάνει αναγκαία την ύπαρξής της.

Ο ήλιος του καλοκαιριού μεσουρανούσε στην ψυχή της και η διάθεση της είχε προσεχθεί από τον πατέρα της.

''Χαίρομαι που είσαι τόσο κεφάτη κόρη μου, υπάρχει κάποιος λόγος;''

Κι εκείνη να δαγκώνεται ''τι ανόητη που είμαι να μην προσέχω'', μα πώς να κρύψεις την ευτυχία; Όλα τα άγχη της καθημερινότητας δεν μπορούσαν να κάμψουν τον έρωτά της.

''Όχι πατέρα μου δεν υπάρχει λόγος, άλλαξαν τα πράγματα, όλα βαίνουν καλύτερα και εσένα σε βλέπω δραστήριο και ζωντανό να ασχολείσαι με το βιος σου πλέον'' είπε μόνο.

Τον ξεγέλασε, τον παρέσυρε και άρχισε να της μιλά για την παραγωγή τους. Μπορεί τα κτηματα να μην ήταν δικά του αλλά η παραγωγή ήταν και ''να δεις που το φθινόπωρο θα την πουλήσουμε και θα έχουμε καλά έσοδα. Αν τα καταφέρουμε κόρη μου ίσως σε δυο χρόνια μπορέσουμε να φύγουμε κι εμείς'' .

Να φύγουν!  Ήθελε να φύγουν εκείνη; Και ο Τόμας; Να μια μαχαιριά που της έμπηξε στην καρδιά ο πατέρα της.

Ας κάνει υπομονή ποτέ δεν ξέρεις, σκεφτόταν.

Η ελευθερία επιλογής του τρόπου ζωής, αλλά και η αυτοδιάθεση είχαν το τίμημά τους. Ωρίμαζαν λοιπόν, αποδεχόμενοι ήττες και νίκες. Θα δοκίμαζαν τη νίκη εκείνοι ή την ήττα;

Οι ερωτευμένοι συνέχιζαν τα προσεκτικά ραντεβού τους και μίλαγαν για όλα. Πολλές φορές ο Τόμας μοιραζόταν ανησυχίες του με τη Σιμώνη στην αγκαλιά του. Κι εκείνη, έλεγε τη γνώμη της, έξυπνη ήταν, βοηθούσε με ιδέες, μα πιότερο με συμπαράσταση και παρηγοριά.

Μα ποτέ δεν του εξομολογήθηκε  τα δικά της άγχη και τους φόβους της. Δεν ήθελε να σκεφθεί ότι τον φέρνει σε δύσκολη θέση. Και τι να κάνει; Αδιέξοδο. Μόνο το σήμερα είχαν στη σχέση τους! Το έβλεπε μα το ξεχνούσε όταν η ανάγκη να τον δει γινόταν δίψα ζωής.

Το καλοκαίρι πλησίαζε στο τέλος του και ο κόσμος εξακολουθούσε να μένει έξω από τα σπίτια του.

Ο ήλιος μπορούσε να φωτίσει όχι μόνον τον κόσμο, αλλά και τις καρδιές όλων.  Γιατί έφτιαχνε τη διάθεση και έφερνε αισιοδοξία. Ήταν το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής της, σκεφτόταν. Έγινε γυναίκα ολοκληρωμένη και ερωτευμένη αυτούς τους μήνες του καλοκαιριού, αλλά μόνον εκεί, κάτω από τα δέντρα, ή στις ρηχές σπηλιές των βράχων στην αγκαλιά του Τόμας, μόνον κοντά του ήταν η ευτυχίας της. Τις υπόλοιπες ώρες και ημέρες ένοιωθε την έλλειψή του να την κατατρώει. Και τις ανησυχίες να την πολιορκούν.

Μα στο φέουδο συνέβαιναν ανακατατάξεις. Πολλοί έφυγαν και άφησαν χέρσα κτήματα. Νέοι εργάτες ήλθαν, κυρίως με μεροκάματο δούλευαν τα χωράφια, μα έπρεπε να αναβαθμίσουν την παραγωγή. Τα νέα που έφερναν από την πόλη τους δεν  ήταν ικανοποιητικά και έκαναν τους κτηματίες που ήθελαν να φύγουν, να διστάζουν.* Οι βιομηχανίες  μπορεί να βοήθησαν  να αυξηθεί ο πληθυσμός αφού μειώθηκαν οι θάνατοι, μπορεί να βελτίωσαν το βιοτικό επίπεδο αλλά με μεγάλο τίμημα. Άνθρωποι πλέον δούλευαν σαν μηχανές όλη μέρα και ειδικά οι αγρότες δεν είχαν συνηθίσει τέτοια ωράρια και συνθήκες τόσο δύσκολες.**

Η ολοκλήρωση της υφαντουργιάς στο Γκαέλ προχωρούσε ολοταχώς.

Η απόφαση για την αποψίλωση του δάσους  ήταν ευθύνη του κόμη. 

Η έντονη καλλιέργεια του εδάφους, έδινε πλέον χαμηλότερης ποιότητας παραγωγή. Το χώμα ήθελε ξεκούραση.  Οι νέοι τρόποι καλλιέργειας  ***δεν είχαν πείσει τον κόμη. Γι αυτό το δάσος θα εξαφανιζόταν. Εντολή του φεουδάρχη και άμεσα εκτελέσιμη.

Ο Τόμας είχε τις αντιρρήσεις του, αλλά η ευθύνη της γης και των ζωντανών ανήκε στον αδελφό του. Κι ο Φρανσουά, όσο κι αν επέμενε στον πατέρα του ότι τα κτήματα θα μένουν χέρσα, δεν  κατόρθωσε  να τον πείσει  να μην εφαρμόσει το σχέδιο που είχε το μυαλό του. Έτσι έμειναν  να παρακολουθούν  τους εργάτες που σιγά σιγά ξεκίνησαν να ροκανίζουν  το δάσος, κατέστρεφαν περιοχές πλούσιες σε χλωρίδα και πανίδα και φυσικά εξαφάνιζαν την πηγή τροφής για τα νοικοκυριά, δωρεάν τροφής που ήταν χόρτα ή μανιτάρια, ή ακόμη και κυνήγι ζώων  με παγίδες, που δεν πλήρωναν πουθενά.

Τώρα, έβλεπαν σιγά σιγά μεγάλες εκτάσεις να καθαρίζονται, το έδαφος να σκάβεται βαθιά να βγουν οι ρίζες των δέντρων που άψυχα κείτονταν στη γη περιμένοντας τους ξυλοκόπους να τα κομματιάσουν και τα ξύλα να στοιβάζονται στις φεουδαρχικές αποθήκες.  Άνθρωποι του πύργου παρίσταντο για να κατευθύνουν στο πού και το πώς  θα διαμορφωθούν οι εκτάσεις του δάσους. 

Ο κόμης παρακολουθούσε τις εργασίες και έδινε εντολές. Αφού τα κτήματα δεν απέδιδαν, σκέφτηκε να δημιουργήσει νέα κτήματα με ξεκούραστο χώμα. Και ας έμεναν χέρσα αρκετά από τα παλιά κτήματα. Και ας υπήρχε τρόπος ενδυνάμωσης του εδάφους αλλά ο κόμης ούτε άκουγε, ούτε έβλεπε το μέλλον.

Όμως τα νέα μαθεύτηκαν και οι κτηματίες ανησύχησαν για τα νέα κτήματα που θα απέδιδαν καλύτερη παραγωγή από τα δικά τους. Θα έπρεπε εκείνοι να αλλάξουν καλλιέργειες;  Θα έπρεπε να ενημερωθούν, να δράσουν, ή θα έπρεπε να ζητήσουν ανταλλαγή των κτημάτων τους με τα νέα;

Όλα αυτά ήταν ένας νέος λόγος τριβής.

...........................................

*Η απλοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του κόστους της εργατικής δύναμης τόσο από την άποψη της διαμόρφωσης της,  αφού χρειαζόταν περίοδος λίγων εβδομάδων ή και ημερών για να  γίνει άμεσα αξιοποιήσιμη, όσο και από την άποψη της τιμής της επειδή πλέον μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν άτομα με μικρή  διαπραγματευτική ικανότητα και γι' αυτό εκτεθειμένα σε  σκληρότερη οικονομική εκμετάλλευση όπως ήταν οι γυναίκες και  τα παιδιά. Ένα σημαντικό πρόβλημα ήταν η δημιουργία ενός εργατικού δυναμικού αναγκασμένου να εργαστεί στην βιομηχανία, με άλλα λόγια, η δημιουργία βιομηχανικού προλεταριάτου. Η εισαγωγή των μηχανών και οι βαθιές τομές που προκάλεσαν στην οργάνωση της  εργασίας δημιούργησαν την ανάγκη αλλαγών στις μέχρι τότε νοοτροπίες για την εργασία. Το εργοστάσιο απαιτούσε ένα άλλου τύπου εργατικό δυναμικό υπάκουο και πειθαρχημένο, το οποίο θα εργαζόταν όχι πλέον με τους δικούς του φυσικούς ρυθμούς που ίσχυαν μέχρι  τότε στο εργαστήριο, αλλά με τους τεχνητούς, μη ανθρώπινους ρυθμούς που επέβαλλαν οι  μηχανές. Ο αγροτικός πληθυσμός ήταν οι πιο εμφανείς πηγές εργατικού δυναμικού, τις οποίες συμπλήρωναν οι διάφοροι μικροπαραγωγοί και οι φτωχοί εργαζόμενοι.(Α'Βιομηχανική Επανάσταση)

**Πολλοί ιστορικοί, οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι, βασιζόμενοι σε στατιστικά στοιχεία και ποσοτικές μετρήσεις, υπογραμμίζουν ότι η Βιομηχανική Επανάσταση αντιπροσώπευε μια μεγάλη πρόοδο, επειδή συνοδευόταν από μιαν αισθητή βελτίωση των συνθηκών ζωής των εργαζομένων. Ο Τόμσον υπενθυμίζει αντίθετα ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι τη βίωσαν ως «ολέθρια εμπειρία», που χαρακτηριζόταν από εντονότερη εκμετάλλευση, περισσότερη ανασφάλεια και επιδείνωση της ανθρώπινης εξαθλίωσης. Και αμφισβητεί την ταύτιση της ιδέας της προόδου με την οικονομική ανάπτυξη. «Είναι πολύ πιθανόν –σημειώνει- οι στατιστικοί μέσοι όροι και οι ανθρώπινες εμπειρίες να ακολουθούν αντίθετες κατευθύνσεις». Ακόμη και αν σημειώθηκε μια ελαφρά βελτίωση σε κάποιους ποσοτικούς δείκτες, το βιοτικό επίπεδο μεγάλων τομέων του εργαζόμενου πληθυσμού δεν ξεπερνούσε την απλή επιβίωση.(Η ανάδυση του εργατικού κινήματος Ε.Π. Τόμσον)  

** Η αύξηση της παραγωγής έγινε με την  υιοθέτηση μεθόδων οι οποίες εγκαινιάστηκαν για πρώτη φορά στις αρχές του 18ου αιώνα. Εναλλαγή των καλλιεργειών (σύνθεση  αμειψισποράς, βοτανικά φυτά, χορτονομές) που αποσκοπούσε στον καλύτερο εμπλουτισμό της γης με θρεπτικά συστατικά (επανάσταση του αζώτου), και είχε ως  αποτέλεσμα την βελτίωση των αποδόσεων,  την διαφοροποίηση των προϊόντων και την  σταδιακή κατάργηση της αγρανάπαυσης

                                                                   11.

ιιι.

Κάθε χωριό που σέβεται τον εαυτό του την εποχή εκείνη αλλά και τους αιώνες που ακολούθησαν, είχε την προξενήτρα του.

Στο Γκαέλ είναι η Αμπέλ!

Όποιον κι αν ρωτήσεις  θα σου πει ότι η Αμπέλ  ήταν από πάντα εκεί και  την θυμάται όπως ακριβώς είναι αυτήν τη στιγμή που ρωτάς.

Μια   γυναίκα, ξερακιανή, γύρω στα 60 της χρόνια,με δεμένο  το μαλλί σε κότσο, με μαντήλι που το έδενε με περίτεχνο τρόπο τελείως παράξενο, με ένα πανωφόρι χειμώνα καλοκαίρι, με το σταθερό και περήφανο βήμα  να περπατά και να γνωρίζει τους πάντες στο χωριό.

Έτσι την θυμούνται όλοι. Ηλικιωμένοι, νέοι και παιδιά,  έτσι όπως είναι σήμερα τη γνωρίζουν  από πάντα. Έτσι λένε...

Αν ρωτήσεις την Αμπέλ θα σου πει ότι οι γονείς της ήλθαν εδώ να δουλέψουν και εκείνη ήταν μωρό. ''Τους έχασα νωρίς τους καημένους, ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή τους'', θα σταυροκοπηθεί και θα αλλάξει συζήτηση.

Η κυρά Αμπέλ μένει σε ένα σπιτάκι περιποιημένο, γεμάτο με ένα σωρό πράγματα που της δωρίζουν γονείς που φροντίζει  το γάμο των παιδιών τους.

Δεν ξέρει  τι θα πει αποτυχία με ό,τι και αν καταπιαστεί.

Σαν κύρια ασχολία της έχει τον καθαρισμό της Εκκλησίας, αλλά το χόμπι της είναι να παντρεύει νέους ανθρώπους.

Επιμονή, πείσμα, περιέργεια, εμμονή την χαρακτηρίζουν.

Δεν παντρεύτηκε ποτέ η Αμπέλ. Μόνη μένει, πίσω από την εκκλησία της οποίας έχει  την ευθύνη, τρίβει καθημερινά  το θρόνο του επισκόπου να γυαλίσει και σκουπίζει τα αγάλματα  των Αγίων ''τη βοήθειά τους να χω''! Όχι αφιλοκερδώς βέβαια ''δεν έχω ανάγκη να φάω κι εγώ;''

Ακόμη και χρυσαφικά έχει  σε ένα κουτί που κρύβει σε κρυψώνα του σπιτιού της. Ένα σταυρό μιας μάνας για το ευχαριστώ που προξένεψε καλό παιδί στην κόρη της, ήταν από τα τελευταία της αποκτήματα. Ένα δαχτυλίδι γάμου για να ολοκληρώσει ένα άλλο συνοικέσιο το φοράει  στο χέρι,   ίσως χρόνων απωθημένο. Τι κρύβει αλήθεια η ψυχή κάθε ανθρώπου! Και τα χρυσαφικά λοιπόν, μειώνονταν, ειδικά στα σπίτια που είχαν θυγατέρες και αυξάνονταν στο κουτί της. Τι θα τα έκανε η κυρά Αμπέλ; Κανέναν δεν είχε. 

Μα σε όσους τολμούσαν να τη ρωτήσουν εκείνη έλεγε ''έχω εγώ κανένα να με φροντίσει; Αυτά είναι τα γεράματά μου! Ω να μου χαθείτε που τα λοξοκοιτάτε κιόλας.''

Μα η κυρά Αμπέλ δεν ήταν κακός άνθρωπος. Μπορεί να κοιτούσε το συμφέρον της, δεν είχε και κανέναν δικό της να τη νοιαστεί, τι να έκανε; Αλλά δεν είχε βλάψει κανένα, τουλάχιστον κανείς δεν έχει κάτι άσχημο να της καταμαρτυρήσει.

Το ότι η Σιμώνη αρνιόταν να παντρευτεί το είχε καταλάβει. Τόσο όμορφη κοπέλα και να είναι μόνη; Δεν της πήγαινε η καρδιά. Απ' την άλλη δεν θα ήθελε ένα ωραίο  και άξιο παλικάρι να αγγίξει την καρδιά της; σκεφτόταν. Κανένας δεν ήταν κατά τα γούστα της κυρά Αμπέλ για να τον ταιριάξει με την Σιμώνη.

Όσες προσπάθειες έκανε απέτυχαν.  Δεν ήταν και ό,τι καλύτερο οι γαμπροί που της βρήκε, το ήξερε. Μήπως δεν κατάλαβε τι προέκυψε με τον εργάτη στη δουλειά της; Όλα τα καταλαβαίνει η Αμπέλ. Μα κατανοούσε τη Σιμώνη. Είχε προσόντα, ναι πολλά προσόντα. Πώς να πάρει όποιον τύχει;

'Ήταν και προκομμένη η Σιμώνη, κουμάνταρε την βιοτεχνία, ήταν το δεξί χέρι του αφεντικού...χμ χμ ναι ήταν του αφεντικού χμ...μπα...λες; Όχι καλέ αποκλείεται''.

Η Σιμώνη απ' την άλλη δεν ήθελε να την προκαλέσει με την απόλυτή άρνησή της. Φοβόταν ότι θα άρχιζε να ψάχνει, να παρακολουθεί και ήταν η μόνη ανησυχία της, που είχε εκμυστηρευτεί στον Τόμας.

Στο ραντεβού της Κυριακής  το ζευγάρι μας ήταν ανήσυχο. Περπατούσαν πέρα δώθε στο πλάτωμα δίπλα στον καταρράκτη. Όρθιοι και οι δυο μονολογούσαν '' τι θα κάνουμε τώρα'';

Το φθινόπωρο είχε μπει για τα καλά και το δάσος αποψιλωνόταν. Οι ξυλοκόποι περιδιάβαιναν ανάμεσα στα δέντρα και ήταν ζήτημα ημερών να φτάσουν το ξέφωτο. Πώς θα βλέπονταν; Σε πιο μέρος θα συναντιόνταν;

''Άσε με να το σκεφθώ και θα βρω τρόπο'' της είπε ο Τόμας. ''Αλλά εδώ δεν θα ξανάρθεις, ούτε εσύ ούτε εγώ, εντάξει;''

Οι κάτοικοι του χωριού εκκλησιάζονταν αυτήν την ώρα και σήμερα δεν εργαζόταν κανείς, εκτός από κάποιους αγρότες που ήταν όμως στα κτήματα.  Μόνο η Σιμώνη δεν ήταν εκκλησία και ο Μιχαήλ. 

Μόνο εκείνοι; Λάθος. Και η κυρά Αμπέλ  ήταν μακριά από την εκκλησία, στο κατόπι της Σιμώνης για να δει ποιον συναντά, γιατί σίγουρα κάποιον συναντά.

Την είδε που μπήκε στο δάσος και ακολούθησε. Μα η θέα του Τρελοφάν την έκανε διστακτική. Κι αν φώναζε ο Μιχαήλ; Και αν τον έπιανε κρίση; Έπρεπε να βρει άλλο δρόμο.

Ευτυχώς είχαν ανοίξει μονοπάτια οι ξυλοκόποι.

Μα επίμονη ήταν, δεν θα έβρισκε το σημείο του ραντεβού;

Μόλις είδε το ζευγάρι κάλυψε το στόμα της για να μη βγει   φωνή έκπληξης   και ακουστεί. Δεν πίστευε στα μάτια της. ''Με το αφεντικό η Σιμώνη; Εντάξει όμορφη ήταν, εντάξει προκομμένη ήταν, εντάξει καλλιεργημένη ήταν, ε νισάφι τόσο ψηλά κοίταξε;'' σκεφτόταν κοιτάζοντας τους δυο τους που αντάλλασσαν  ένα θερμό φιλί.

''Μπράβο Σιμώνη, μπράβο''! μονολογούσε η κυρά Αμπέλ η προξενήτρα.  ‘’Κεραυνός θα πέσει Σιμώνη, κεραυνός και θα σε κάψει’’. 

Δεν μπορούσε να το αποδεχθεί αυτό. Την τρόμαζε ό,τι  είδε. Πήγε στο σπίτι της γρήγορα και περπατούσε πέρα δώθε. Μα με το αφεντικό; 

''Τι ξετσίπωτη''! 

''Αλλά όχι'' , μονολογεί και κλείνει το στόμα με το χέρι της για το χαρακτηρισμό που ξεστόμισε.  Δεν μπορεί να πει, δεν είναι ξετσίπωτη... Ούτε ανόητη είναι όμως. Ποιος δαίμονας την έριξε σε τέτοιες φασαρίες; 

Σκεφτόταν άλλοτε φωναχτά, άλλοτε σιωπηλά, μα τελείως αναστατωμένη. Το αναγνωρίζει... η Σιμώνη είναι καλό κορίτσι. Φταίει εκείνη που είναι τόσο όμορφη; Και ο Τόμας; Νέος και γοητευτικός είναι. Μαζί δουλεύουν, ε λογικό είναι, δεν είναι; Σάμπως η καρδιά κοιτάει τη θέση του καθένα στην κοινωνία, για να χτυπήσει τρελά; σκεφτόταν συνεχώς αλλάζοντας γνώμη στη στιγμή.

''Μα με το αφεντικό; Τον γιο του άρχοντα του τόπου;''

Και τι θα πει γιος του κόμη και κόρη κολίγου; Άνθρωποι δεν είναι  και οι δυο; Ναι αλλά αυτό δεν θα έχει καλή κατάληξη και η λύπη της στρέφεται  στη Σιμώνη. Απα πα πα κάτι κακό θα συμβεί σίγουρα και μόνο στη σκέψη τρομάζει.

Δεν έχει και μάνα να την κατευθύνει. Τι θα γίνει; Θα δεις, κάποιο δράμα θα συμβεί...κάτι πρέπει να κάνω.

Ε τι; Απαθής θα μείνω;

Συνεχίζεται.............

                                                                   

 

Κεφ. 1 Εδώ

Κεφ.2 Εδώ

Κεφ.3 Εδώ

Κεφ.4-5 Εδώ

Κεφ.6 Εδώ

Κεφ.7 Εδώ

Κεφ.8 Εδώ

Κεφ.9 Εδώ

Οι εικόνες είναι από την google και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους