''Ο Τρελοφάν '' #13

 ΙΙ.

Την άλλη μέρα πρωί πρωί έφυγε ο στρατός. Εκείνη ήταν στο ύψωμα που έβλεπε την έξοδο του χωριού και νοερά αποχαιρέτησε τον Τόμας που με τη στολή του Ιππότη ήταν πρώτος πρώτος... Θεέ μου σκέφτηκε η Σιμώνη, πρώτος πρώτος μέσα στον κίνδυνο, πρώτος πρώτος να δεχθεί τις επιθέσεις, πρώτος πρώτος να... οχι δεν θα το άντεχε.

Ο ουρανός ήταν καταγάλανος και ο ήλιος βασίλευε ψηλά στέλνοντας τις ακτίνες του να ζεστάνουν τη γη. Όμως η καρδιά της πάγωνε... σαν να έπεσε χειμώνας ξαφνικά. Μια βαθιά ανάσα να οχυρωθεί στα ''πρέπει'' της, με τη σκέψη της να πετά πάνω από τον Τόμας που κάλπαζε με το στρατό για τη μάχη και ξεκίνησε για την καθημερινότητά της.

Έτρεξε στο σπίτι  και ετοιμάστηκε για τη δουλειά της.

Οι συναδέλφισσές της ήλθαν κεφάτες. ''Κανένας δεν πήγε στον πόλεμο Σιμώνη''της είπαν

''Πήγε ο ένας και μοναδικός δικός μου άνθρωπος '' ήθελε να φωνάξει, μα δεν το είπε. Χαμογέλασε μόνο, μια γκριμάτσα  ήταν περισσότερο, που στο κέφι της στιγμής όλοι το πήραν για χαμόγελο.

Και οι ημέρες περνούσαν όμοια η μία μετά την άλλη και βασανιστικά αργά. Δεν είχαν νέα, ούτε ο Πιέρ είχε και πώς να χει; Ας μπορούσε να κοιμηθεί και να ξυπνήσει από τα πειράγματα και τα γέλια του Τόμας...

Ώρες ολόκληρες έμενε ξύπνια τη νύχτα και αναλογιζόταν πώς θα είναι η ζωή της χωρίς τον Τόμας. Τρόμαζε και μόνο με αυτήν τη σκέψη. Μα μάλωνε τον εαυτό της. Από πότε πίστευε ότι έχει ελπίδα για κοινή ζωή με τον Τόμας;

Όχι δεν είχε ελπίδα, το ήξερε, αλλά τον ήθελε ζωντανό, να ξέρει ότι είναι καλά κάπου στο Γκαέλ και ας μην ήταν δικός της. Ψέματα, λες ψέματα της έλεγε μια φωνούλα μέσα της. Σε νοιάζει που δεν μπορεί να γίνει δικός σου...

 Να γυρίσει ζωντανός να γυρίσει και να είναι καλά, μόνο αυτό ήθελε,  ικετεύοντας το Θεό και αδιαφορώντας για τη φωνούλα!

Κι ενώ ο στρατός τους πολεμούσε στα σύνορα, τα πάντα άλλαζαν στο χωριό.

Τίποτε δεν είναι πλέον ίδιο στο Γκαέλ. Πρώτα πρώτα άλλαξε κάτοψη. Εκεί που το σπίτι της Σιμώνης και του πατέρα της ήταν στην άκρη του χωριού, τώρα με την αποψίλωση βρέθηκε να είναι στη μέση περίπου.

Άλλαξε και  όψη το χωριό. Έχασε την γραφικότητά του, την ομορφιά του,  το δάσος το στολίδι του πλέον, είναι παρελθόν

Άλλαξε και η Σιμώνη  όμως. Με διαφορετικές διαθέσεις που άλλαζαν στη στιγμή, με ναυτίες που και η παραμικρή οσμή φαγητού της έφερναν μα το έκρυβε καλά,  με ευσυγκινησία για το κάθε τι, μαζί με όλες τις  γυναικείες αντιδράσεις του σώματός της, ήταν σίγουρη ότι περίμενε παιδί...ω ναι παιδί του Τόμας και δικό της. Τρόμαξε στην διαπίστωση μα  δεν μπορούσε να το πιστέψει... παιδί;... περίμενε παιδί!   Ήταν το πρώτο που σκεφτόταν μόλις ξυπνούσε το πρωί, είχε κατοικήσει στο μυαλό της, είχε γίνει η έγνοια της, πάσχιζε κάπως να το επιβεβαιώσει, κάπως να το διαψεύσει. Μα όσο ο καιρός περνούσε, τόσο και βεβαιωνόταν περισσότερο.

Ο πατέρας της δεν καταλάβαινε κάτι από την αλλαγή της. Όλη μέρα στη δουλειά με μόνο λίγες ώρες το βράδυ να βλέπονται, δεν είχε ευκαιρία να δει αλλαγές  στην κόρη του. Όχι ακόμη στο σώμα, μα ούτε στον ψυχισμό της.

Την ημέρα των γενεθλίων της όμως, ο πατέρας της τη θυμάται κάθε μέρα από τότε. Γύρισε από τη δουλειά και  της ευχήθηκε με τρυφερότητα, υποσχόμενος ότι θα έκανε  τα πάντα  για να φύγουν και να πάνε στην πόλη για καλύτερη ζωή. Αυτό θα ήταν το δώρο του της είπε. Εκείνη δεν απάντησε, μα τον αγκάλιασε και έκλαψε πολύ στην αγκαλιά του.

 Σοκαρίστηκε ο καημένος μα δεν είπε τίποτε. Την κράτησε εκεί στην θαλπωρή της αγκαλιάς του και την παρηγορούσε. Μα η εικόνα της θυγατέρας του να κλαίει με λυγμούς, είχε θρονιαστεί στο μυαλό του και έσκαβε την καρδιά του ο πόνος που ήταν πόνος της κόρης του. Γιατί ήξερε, όπως πίστευε, το λόγο που έκλαψε η θυγατέρα του. Και ήταν εκείνος υπαίτιος, κι αυτό το ήξερε. Μα δεν της είπε τίποτε ποτέ.

Εκείνη έκλαψε για το μωρό της που θα μεγάλωνε χωρίς τον πατέρα του, για τον Τόμας που δεν ήξερε αν ζει, αν θα γύριζε καλά, για το αδιέξοδο της αγάπης της, για το χαμό της μάνας της που την ήθελε τώρα κοντά της. Ένα ξέσπασμα ήταν τόσο συσσωρευμένου άγχους.

Εκείνος όμως πίστευε πως κατάλαβε. Σκεφτόταν πως  το κλάμα της Σιμώνης του, της μοναχοκόρης του, είναι  γιατί έχει δυστυχία στην ψυχή της.  Στα 25 της  είναι ανύπαντρη και μόνη πώς να μην κλάψει; Ήδη ήταν μεγάλη για γάμο, ήδη έπρεπε να είναι μάνα, ήδη έπρεπε να έχει έναν άντρα να την αγαπά και να τη φροντίζει. Και ''φταίω εγώ...αχ συγχώρα με Θεέ μου για το κακό που έκανα στην κόρη μου'' μονολογούσε. Και όλο  βάθαιναν οι ρυτίδες της έγνοιας του.

Στο Γκαέλ συνεχίζονταν οι αλλαγές. Εντατικά δούλευαν στο δάσος.

 Κατόρθωσαν μέσα στους μήνες του καλοκαιριού και του φθινοπώρου, να ολοκληρώσουν το κόψιμο των δέντρων σε ένα μεγάλο τμήμα του. Τις πλαγιές τις άφησαν κατάφυτες, αλλά τώρα τα κτήματα είναι ολοκληρωμένα και πολλά έχουν τους νέους ιδιοκτήτες να τα φροντίζουν. Ήταν εκείνοι που δεν άντεξαν τη δουλειά στο εργοστάσιο. Κυρίως εργάτες ήλθαν στο Γκαέλ.* Κι ως γνωστόν και στις πόλεις η τάξη που δεινοπαθούσε ήταν η νέα εργατική τάξη από τους αστούς που αποτελούσαν τη νέα αστική τάξη που γινόταν μέρα με τη μέρα ισχυρή.**

Το πού θα μείνουν οι νέοι καλλιεργητές ήταν ένα θέμα. Υπήρχαν βέβαια τα σπίτια που άφησαν εκείνοι που έφυγαν μα δεν ήταν αρκετά.

Και δεν είχαν φύγει πολλοί. Μα κάθε τόσο όλο και κάποιοι παρέδιδαν στον πύργο τους χώρους που κατείχαν και πήγαιναν στις πόλεις.  Ο μυλωνάς απ' τους πρώτους, προτίμησε την πόλη, παρέα με τον σιδερά. Δούλευαν πλέον στις βιομηχανίες για καλύτερο μισθό. Έφυγαν και κάποιοι ξυλοκόποι που είχαν κουραστεί από το κόψιμο ξύλων.

Ο νέος που δούλευε το χάνι έφυγε κι αυτός. Μα άλλος το πήρε  να το δουλεύει και μάλιστα με ενοίκιο και με τους νέους καλλιεργητές που δεν έχουν σπίτια ακόμη, βγάζει αρκετά. Ήρθαν νέοι ενοικιαστές να αναλάβουν το μύλο και  την ξυλεία αλλά το σιδηρουργείο έμεινε ορφανό με τις δουλειές να τις έχει αναλάβει ο σιδηρουργός του πύργου που ασχολείτο παλιά μόνο με των Ιπποτών  και των στρατιωτών τις ανάγκες.

Το καπηλειό το δουλεύει ο ίδιος, αφού τα κέρδη είναι δικά του πλέον. Έφυγαν και κάποιοι κτηματίες. Οι περισσότεροι παρέμειναν να δουλεύουν το ίδιο αγόγγυστα μια και η παραγωγή πλέον είναι δική τους, αλλά και γιατί οι εμπειρίες όσων δούλεψαν στις βιομηχανίες δεν ήταν θετικές.***

Όμως, η συνεχής εκμετάλλευση του εδάφους δεν αποφέρει την ίδια ποσότητα παραγωγής πάντα. Και φυσικά ούτε την ίδια ποιότητα.  Αδυνατίζει το έδαφος. Οι παλιοί καλλιεργητές ζήτησαν από τον κόμη κτήματα του δάσους, με χώμα φρέσκο και δυνατό.  Αφού οι καλλιέργειες δεν ακολουθούσαν τους νέους τρόπους για αύξηση παραγωγής, τότε οι αγρότες ήθελαν νέα κτήματα με ακούραστο χώμα.

Μα δεν έτυχαν της σύμφωνης γνώμης του.

Θα ξέσπαγαν πάλι φασαρίες. Ήταν ολοφάνερο. Πολλοί γυρόφερναν τον πύργο και φώναζαν για ικανοποίηση του αιτήματός τους. Δεν ήθελε πολύ να γίνει ανάφλεξη  της έντασης.

Ο καιρός περνούσε! Κι ο στρατός έλειπε!

Ο διάδοχος του φέουδου, πρότεινε να πάρουν όντως οι αγρότες τα νέα κτήματα στη θέση των παλιών. Και το σκεπτικό; ''Αφού θα χτίσουμε νέα σπίτια προς ενοικίαση, γιατί να μη χτιστούν στα κτήματα που είναι ήδη το έδαφος καταπονημένο; Και οι αγρότες να ικανοποιηθούν;'' πρότεινε στον πατέρα του. ''Εκτός αν αποφάσισες πατέρα να υιοθετήσουμε και εδώ τους νέους τρόπους καλλιέργειας. Ήδη έχουμε καθυστερήσει''

Μα ο κόμης το μόνο που αποδέχτηκε είναι να αλλάξουν με κτήματα του δάσους όσοι ήθελαν.

Έτσι κι έγινε. Μέσα στους επόμενους μήνες, τα κτήματα του δάσους άρχισαν να καλλιεργούνται εντατικά αν και έμεναν ακόμη χωρίς δικαιούχους αρκετά.

Σπίτια χτίστηκαν και το χωριό απλώθηκε πιο κοντά στον πύργο, ανάμεσα από καλλιεργημένες εκτάσεις. Γιατί πολλοί  κράτησαν τα παλιά κτήματα, δεν μπορούσαν  να ξεκινήσουν από την αρχή! Το ίδιο και ο πατέρας της Σιμώνης.

Υπήρχαν πάντα και τα μεγάλα κτήματα που ανήκαν στον κόμη και η παραγωγή ήταν δική του. Αγρότες με αμοιβή τα καλλιεργούσαν πλέον.

Τα πάντα γίνονταν γρήγορα για να προλάβουν το χειμώνα που πλησίαζε.

.......................... Συνεχίζεται...

*Φυσικά άλλο πράγμα η δημιουργία ενός υπερπληθυσμού στις πόλεις και άλλο η μετατροπή του σε εργάτες προσαρμοσμένους στις ανάγκες των νέων συνθηκών που απαιτούσε η  βιομηχανία.   Καταρχάς όλοι οι εργαζόμενοι έπρεπε να δουλεύουν με κανονικό και συνεχή ρυθμό  καθημερινής εργασίας, πράγμα τελείως διαφορετικό από τις εποχικές δουλειές του  αγροκτήματος ή την απασχόληση των ανεξάρτητων τεχνιτών. Έπρεπε επίσης να μάθουν να είναι ευαίσθητοι σε χρηματικά κίνητρα. Οι βρετανοί εργοδότες παραπονούνταν συνεχώς για την "τεμπελιά" των εργαζομένων ή την τάση τους να δουλεύουν μόνο όσο χρειαζόταν για να εξασφαλίσουν τα χρήματα που τους αρκούσαν για να ζήσουν. Με άλλα λόγια ήταν πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να μετατραπούν άτομα που είχαν περάσει την ηλικία της εφηβείας σε χρήσιμα βιομηχανικά χέρια, ανεξάρτητα από το αν προέρχονταν από αγροτικές ή βιοτεχνικές απασχολήσεις. Για τον ελεύθερο άνθρωπο, το εργοστάσιο, όπου έμπαινε απλώς ως ανειδίκευτη εργατική δύναμη, ήταν κάτι αντίστοιχο με τη σκλαβιά, γι'αυτό με εξαίρεση τους πολύ πεινασμένους, οι εργάτες προσπαθούσαν να το αποφύγουν.(Α' Βιομηχανική Επανάσταση)

**Οι αστοί ήταν εύπορα άτομα (βιομήχανοι, μεγαλέμποροι, τραπεζίτες, ή μεγαλοϊατροί). Σε όποια ευρωπαϊκά κράτη αναπτύχθηκε η βιομηχανία, οι αστοί προέκυπταν ως η, πλέον, ισχυρή κοινωνική ομάδα. Είχαν υπό τον έλεγχό τους, πρακτικώς, το σύνολο των μέσων παραγωγής, όπως, βιομηχανικές εγκαταστάσεις και κεφάλαια για την προμήθεια νέων υλών και την απασχόληση εργατικού δυναμικού. Για αυτούς είχε μεγάλη σημασία η επιχειρηματική επιτυχία, καθώς και η μόρφωσή τους. Κατά τον 19ο αιώνα, οι αστοί επιχείρησαν την ανάμειξή τους στην πολιτική εξουσία, επειδή, αφορμής των, σταδιακά, πιο φιλελεύθερων καθεστώτων. Γενικώς, η αστική τάξη, πλέον, έγινε η ισχυρότερη κοινωνική τάξη.(Από τη Βικιπαίδεια)

***Οι εργάτες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, αυξάνονταν όσο αναπτυσσόταν η βιομηχανία. Εργάζονταν 12-16 ώρες καθημερινά, δίχως ούτε μια μέρα ανάπαυσης, και έπαιρναν μισθούς πείνας. Ζούσαν, στριμωγμένοι πολλοί μαζί, σε μικρά και ανθυγιεινά σπίτια και πέθαιναν νέοι. Το 1827 ο μέσος όρος ζωής των εργατών της γαλλικής βιομηχανικής πόλης Μιλούζ ήταν τα 27 χρόνια!

 

 

Κεφ.1 Εδώ

Κεφ.2 Εδώ         Κεφ.3 Εδώ

Κεφ.4-5 Εδώ      Κεφ.6 Εδώ

Κεφ.7 Εδώ           Κεφ.8 Εδώ

Κεφ.9 Εδώ

Κεφ.10-11 Εδώ

 Κεφ.12 Εδώ

Οι εικόνες που χρησιμοποιώ είναι από την Google και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους