''Ο Τρελοφάν'' #12

                                             Ήχησαν οι σάλπιγγες

Ι.

Δεν πρόλαβε η κυρά Αμπέλ να αναλάβει δράση γιατί οι σάλπιγγες του πολέμου ήχησαν.

Ψίθυροι σεργιανούσαν στα δρομάκια, έμπαιναν στις δουλειές, έρχονταν στα σπίτια και σιγομουρμούριζαν  ότι ο στρατός ετοιμάζεται. Ασκούνται καθημερινά στρατιώτες  μαζί με τους Ιππότες. Γιατί; 

Στη δουλειά της Σιμώνης εκείνο το πρωί ήλθε ο Πιέρ να τους  ανακοινώσει ότι εκείνος θα αναλάμβανε για λίγο καιρό τις βιοτεχνίες. Οπότε ό,τι ήθελαν, ό,τι  πρέκυπτε σε εκείνον  θα έπρεπε να απευθυνθούν. Θα βρισκόταν στο γραφείο, τους είπε, ένα δωμάτιο χτιστό ανάμεσα  στις βιοτεχνίες. Λίγο πιο πέρα από της Σιμώνης τη δουλειά.

Ησυχία έπεσε  με την ανακοίνωση του Πιερ. Η Σιμώνη γούρλωσε τα μάτια. Να που οι ψίθυροι γίνονταν κραυγές απόγνωσης και τρύπωναν στο κεφάλι της. 

Θα έχουν πόλεμο; Εδώ στο Γκαέλ τι θα γίνει;  Τι θα πρέπει να κάνουν; Μήπως θα έφευγε ο στρατός μόνο; Αλλά και ποιος θα ηγείτο; Ο κόμης μεγάλωσε πια, ή ο Φρανσουά ή ο Τόμας!! Και μόνο που ψιθύρισε το όνομά του η Σιμώνη ανατρίχιασε από φόβο.

Γι αυτό θα λείψει, να δεις τίποτε καλό δεν θα βγει από αυτό.

Κανείς δεν είχε όρεξη για δουλειά σήμερα. Δεν είναι εύκολο να αψηφήσεις τις σάλπιγγες πολέμου όταν ηχούν. Και ποιος άντρας από το χωριό θα έφευγε ; Ανησυχούσαν κουβεντιάζοντας οι άλλες γυναίκες.

Δεν άντεξε η Σιμώνη.  Θα πήγαινε στο γραφείο. Θα ρωτούσε τον Πιέρ. Δεν μπορούσε να περιμένει. Μια στιγμή να σκεφθώ... τι δικαιολογία να πω ; ''Φεύγω κορίτσια πάω στο γραφείο αυτά τα δείγματα να πάρω απάντηση τι θα κάνουμε''

''Όρεξη που έχεις Σιμώνη για δουλειά! '' τη μάλωσαν

''Τυχερή είσαι, ο πατέρας σου είναι μεγάλος δεν θα φύγει. Γιατί να ανησυχήσεις;''

Τι να τους πει και τι να μαρτυρήσει; 

''Κάνετε λάθος. Ο πόλεμος δεν είναι καλός ποτέ και ανησυχώ και εγώ για τους συντοπίτες μας. Για τους άντρες σας για τους γιους σας. Βέβαια όχι σαν και σας, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Θα προσπαθήσω να μάθω και γι αυτό '' τους είπε και βγήκε από τη βιοτεχνία.

Σταμάτησε έξω στο λιθόστρωτο. Πήρε βαθιά ανάσα και περίμενε να καταλαγιάσουν λίγο οι χτύποι της καρδιάς της. Με βιαστικό βήμα έφτασε έξω από το γραφείο του Τόμας.

Ο Πιέρ την υποδέχτηκε εγκάρδια. ''Το ήξερα πως θα ρθεις'' της είπε. '' Τι δικαιολογία είπες;''

Του έδειξε τα δείγματα και τον ρώτησε στα ίσα

''Έχουμε πόλεμο* Πιερ;''  

''Ναι Σιμώνη θα φύγει σε δυο μέρες ο στρατός μας και ο Τόμας θα ηγηθεί των Ιπποτών όπως γίνεται πάντα. Ευτυχώς ο στρατός μας είναι αρκετός και δεν θα πάνε κάτοικοι''

''Ο Τόμας; Γιατί ο Τόμας;  Ξέρω ότι ο επικεφαλής του πύργου ηγείται πάντα του στρατού, αλλά επικεφαλής, αφού είναι μεγάλος σε ηλικία ο κόμης, θα πρέπει να είναι ο πρωτότοκος γιος του και κληρονόμος του Γκαέλ''

''Ησύχασε Σιμώνη και μίλα χαμηλόφωνα μην ακουστούν αυτά που λες. Έτσι αποφάσισε ο κόμης και έτσι θα γίνει. Ο στρατός θα ενωθεί με άλλους των ευγενών και θα συναντήσει το στρατό του βασιλιά στα σύνορα. Ελπίζω ότι θα τελειώσουν γρήγορα και μικρές αψιμαχίες θα είναι. ''

Η Σιμώνη με τη βία συγκρατούσε τα δάκρυά της που έκαιγαν στην άκρη των ματιών της,  δάκρυα  ζυμωμένα στο καμίνι της   απελπισίας και του  φόβου.

Ευχαρίστησε τον Πιέρ και βγήκε έξω.

Τι θα έκανε; Απολύτως τίποτε δεν μπορούσε να κάνει. 

Ο Μιχαήλ τη βρήκε λίγο πριν μπει στη βιοτεχνία.

''Σιμώνη Σιμώνη, αύριο το πρωί να είσαι στο πλάτωμα. Εκείνος έτσι είπε Σιμώνη, έτσι είπε''

Αύριο το πρωί; Και τι θα έλεγε στη δουλειά; 

Μα το απόγευμα ανακοινώθηκε ότι το πρωί θα πρέπει όλοι να μαζευτούν στο λιθόστρωτο μπροστά στον πύργο που ήθελε να τους μιλήσει ο κόμης. Να λοιπόν πώς θα πήγαινε στον Τόμας. Την ώρα εκείνη. Θα έβλεπε τι θα έλεγε στον πατέρα της. 

Το μυαλό της  δεν έλεγε να λειτουγήσει σωστά. Είχε καταληφθεί από φόβο που γεννά ο πόλεμος και η  αγωνία για τη ζωή εκείνου που αγαπά  παίρνει τα ηνία. Πώς να φερθεί φυσιολογικά; Πώς να εργαστεί; 

Σκέψεις, άσχημες σκέψεις κατέκλυζαν το νου της, καλύπτονταν με την αράχνη του φόβου, φώλιαζαν στην καρδιά της και έκαναν τους παλμούς της άλλοτε να χορεύουν τρελά και άλλοτε ίσα που ακούγονταν.

Η δικαιολογία ότι πρέπει να συμπαρασταθεί σε συναδέλφισες που ίσως θα έφευγαν για τον πόλεμο οι άντρες τους και οι γιοι τους, έπεισε τον πατέρα της να πάει μόνος στο λιθόστρωτο.

Εκείνη βρισκόταν πρώτη στο πλάτωμα. Τον περίμενε εναγωνίως. Βημάτιζε πέρα δώθε και ευτυχώς κανείς ξυλοκόπος δεν δούλευε.

Εκείνος ήλθε. Την πήρε με λαχτάρα στην αγκαλιά του. Χωρίς λόγια, μόνο με φιλιά. Μόνο με την ανάγκης της, να αισθανθεί ζωντανός και ασφαλής. Την οδήγησε στη δική τους σπηλιά και εκεί άφησαν το άγχος να πνιγεί από το πάθος τους. Πήρε και έδωσε ο ένας στον άλλον αγάπη και έρωτα, προσπαθώντας  να κρατήσουν τη στιγμή περισσότερο, να  ακουστούν οι παλμοί της καρδιάς τους από την αγάπη  του ενός για τον άλλον που έκρυβαν στα βάθη της, να διώξουν το φόβο που σαν ύπουλο φίδι είχε εισχωρήσει και προσπαθούσε να εγκατασταθεί εκεί που ο Τόμας κατοικούσε, εκεί που η Σιμώνη βασίλευε. Την έσφιγγε δυνατά στα μπράτσα του ψιθυρίζοντάς της λόγια αγάπης

''....και Σιμώνη θα με περιμένεις, σωστά;'' Κι εκείνη να τον κρατά γερά, να μην τον αρπάξει ο κίνδυνος, να τον κρατήσει κοντά της, μέσα της.

''Το ρωτάς Τόμας; Μα γιατί εσύ; Γιατί όχι ο αδελφός σου; ''

''Γιατί έχει παιδιά Σιμώνη, γιατί ο πατέρας μου θεώρησε καλύτερη λύση να ηγηθώ εγώ.  Μην ανησυχείς χαρά μου, θα γυρίσω, θα δεις.''

''Πρόσεχε Τόμας, πρόσεχε'' του είπε φιλώντας τον πολλές φορές ενώ τον αποχαιρετούσε.

Μα πριν φύγει η Σιμώνη, εκείνος έβαλε το χέρι στην τσέπη και έβγαλε ένα μενταγιόν για τη Σιμώνη. Τα έχασε εκείνη. ''Τι κάνεις Τόμας; Γιατί; Τι είναι αυτό;''

''Αύριο είναι τα γενέθλιά σου καρδιά μου, νομίζεις ότι το ξέχασα; Κρίμα που είναι η μέρα που φεύγω, αλλά σου ορκίζομαι του χρόνου θα τα γιορτάσουμε όπως τους αξίζουν''

'Έκλαψε συγκινημένη η Σιμώνη. Δεν τα ξέχασε τα γενέθλιά της, μα δεν την ένοιαζε αυτό κιόλας... Συνέχισε να κλαίει και  στην επιστροφή  της.  Φοβόταν. Δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί αυτό που ένοιωθε. Τρόμος; Απελπισία; 

Πρώτη φορά θα τον αποχωριζόταν και μάλιστα για άσχημο λόγο. Δεν μπορούσε να κρύψει την αγωνία της.

Πήγε  στο σπίτι της κακόκεφη και αμίλητη.

Ο πατέρας της γύρισε και τη βρήκε να μαγειρεύει. Με γρήγορες, νευρικές κινήσεις η Σιμώνη έκανε τις δουλειές της, βαριανάσαινε... μα γιατί άραγε; ποτέ δεν ήταν τόσο νευρική, ''τι έπαθες κόρη μου;''

''Τι είπαν πατέρα; Πόλεμος; Θα μας φτάσει;'' ρώτησε με  αγωνία η Σιμώνη

''Μη φοβάσαι παιδί μου, ο πόλεμος γίνεται στα σύνορα και ο κόμης έχει μεγαλώσει τον στρατό και κανένας χωρικός δεν θα φύγει.  Μόνο μίλησε ο κόμης για την ανάγκη να μπουν με βάρδιες φρουρές από τους κατοίκους, αφού θα φύγει ο στρατός.  Καλά νέα ε;'' 

Τον κοίταξε επίμονα. ''Δεν είναι ποτέ καλά νέα ο πόλεμος πατέρα. Κι αν χάσουμε; Δεν θα μπουν οι εχθροί στη χώρα μας;''

''Μην ανησυχείς τόσο Σιμώνη μου, ξέρω ότι στη μνήμη σου έρχεται η εποχή που πήγα κι εγώ σε έναν τέτοιο πόλεμο, μα τώρα δεν έχεις λόγο να φοβάσαι''

Να ουρλιάξει ήθελε. Ναι αυτό ήθελε. Να κλάψει και να φωνάξει δυνατά, να βγάλει από τα σωθικά της όλη την αντάρα που μαινόταν μέσα της αλύπητα, κατασπαράζοντας κάθε ίχνος ελπίδας και αισιοδοξίας για το αύριο.

Μα τίποτε από αυτά δεν έκανε.

Η αλήθεια είναι ότι η Σιμώνη δεν έζησε πόλεμο στο Γκαέλ. Αλλά θυμάται στα 17 της χρόνια, τον κόμη να καλεί νέους χωρικούς να συμμετάσχουν  στο στρατό του, που θα έστελνε για βοήθεια του βασιλέα τους που μαχόταν τους βαρβάρους. Επικεφαλής του στρατού του ο ίδιος ο κόμης.

Ο πατέρας της, νέος στην ηλικία, κλήθηκε να εξασκηθεί και να φύγει μαζί με το στρατό. Δεν μπορούσε να αρνηθεί. Κάθε άρνηση μπορούσε να επιφέρει το θάνατό του, αφού τη συμμετοχή του την είχε υπογράψει ως υποχρέωσή του.

Το φέουδο έμεινε με λίγους στρατιώτες για φύλαξη και οι επιδρομές για να λεηλατηθεί ό,τι μπορούσε να αρπαχθεί από ληστές, τη μάστιγα της εποχής,  έλαβαν χώρα εκείνη την περίοδο.

Θυμάται η Σιμώνη την καμπάνα να χτυπά και τους αλαλαγμούς από το λεφούσι των ληστών πάνω στα άλογα να σκορπούν τρόμο και θάνατο. Ο φόβος επικράτησε. Γυναίκες και παιδιά κρύφτηκαν όπου μπορούσαν και  οι χωρικοί οπλίστηκαν σαν στρατιώτες και υπερασπίστηκαν τη ζωή τους, το βιος τους, την οικογένειά τους, το φέουδο, αφού οι λίγοι στρατιώτες,  βρίσκονταν γύρω από τον πύργο για να τον υπερασπιστούν. 

Ο Μιχαήλ γεμάτος τρόμο έτρεξε ασθμαίνοντας στης Σιμώνης το σπίτι. Οι δυο γυναίκες δεινοπάθησαν να τον ηρεμήσουν που έτρεμε σαν μικρό παιδί από το φόβο του. Τον πήραν μαζί τους στο δάσος που το πυκνό φύλλωμα των δέντρων και οι μεγάλοι  κορμοί τους τους έκρυβαν καλά. Εκεί κρύφτηκαν τα περισσότερα γυναικόπαιδα.

Έθαψαν αρκετούς εκείνη την ημέρα, αλλά η φρουρά με χωρικούς πολλαπλασιάστηκε.

Ο καιρός που έλειπε ο πατέρας της Σιμώνης, φάνηκε πολύς,   έφηβη ήταν  τότε, και η αγωνία της ενωνόταν με της μητέρας της που δεν σταμάτησε να κοιτάζει πέρα μακριά για τη σκόνη  που δήλωνε καλπασμό αλόγων. Ρωτούσε και όσους πήγαιναν εμπορεύματα στην πρωτεύουσα, αν έμαθαν νέα, αλλά δεν είχε κάτι συγκεκριμένο να πιαστεί, να αισιοδοξήσει.

Το χωράφι έμεινε στην φροντίδα της Σιμώνης και της μητέρας της όταν επέστρεφε από τη δουλειά της. Μα και ο Μιχαήλ δεν έπαψε να βοηθάει. Δεν θα είχαν τόσο καλή σοδειά φέτος, αλλά ο κόμης θα τους απάλλασσε από τα τέλη που θα πλήρωναν, αφού ο άντρας της ήταν στρατιώτης.

Ο καιρός περνούσε και ο Μιχαήλ τους καθησύχαζε ότι δεν είχε κακά μαντάτα για τα μελλούμενα. 

Η Σιμώνη έπρεπε να αρχίσει να εργάζεται και τότε στάλθηκε στο ραφείο, που σιγά σιγά με την πάροδο των χρόνων έγινε η βιοτεχνία που δουλεύει στα 25 της χρόνια, σήμερα.

 Ένα βράδυ αργά, θυμάται, άκουσαν καλπασμό αλόγων και οχλαγωγία στο χωριό. Πετάχτηκαν μάνα και κόρη να δουν τι συμβαίνει. Ως να φτάσουν στο κεντρικό δρόμο, στο λιθόστρωτο μπροστά στον πύργο, οι στρατιώτες που επέστρεψαν από τον πόλεμο, γιατί αυτοί ήταν, είχαν ξεπεζέψει, είχαν καταγραφεί και ήταν έτοιμοι να γυρίσουν στα σπίτια τους.

Τον είδαν από μακριά. Κουρασμένος, καταβεβλημένος, αλλά γερός και αυτό είχε σημασία. Το πρόσωπό του όμως ήταν αγριεμένο από όσα είχε δει, όσα βίωσε στην αποκτήνωση που επιβάλλει κάθε πόλεμος.  Έτρεξαν στην αγκαλιά του χαρούμενες που τελείωσε αίσια γι αυτούς αυτό το κακό. Μα δεν τελείωσε έτσι για όλους.

Την άλλη μέρα χοροστάτησε ο Επίσκοπος σε λειτουργία για την ανάπαυση ψυχών των πεσόντων. Η καμπάνα ηχούσε πένθιμα. Όλοι ήταν εκεί, το προαύλιο γεμάτο κόσμο και ο στρατός απέδιδε τιμές.

Για ποιους άραγε θα χοροστατήσει ο Επίσκοπος αυτήν τη φορά;

Πόσο μισητός είναι ο πόλεμος. Για ένα λόγο παραπάνω σήμερα τον μισεί ακόμη περισσότερο

...........................

*

                          (ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ)

 

Κεφ.1 Εδώ

Κεφ.2 Εδώ

Κεφ.3 Εδώ

Κεφ.4-5 Εδώ

 Κεφ.6 Εδώ

Κεφ.7 Εδώ

Κεφ.8 Εδώ

Κεφ.9 Εδώ

Κεφ.10-11 Εδώ

Οι εικόνες είναι από την Google και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους