''Ο Τρελοφάν'' 16

            Τετ α Τετ

Δεν κοιμήθηκε καλά αυτήν τη νύχτα η Σιμώνη. Στριφογύριζε στο κρεβάτι ενώ ανατριχιαστικές  σκέψεις  της παρουσίαζαν ένα τρομαχτικό μέλλον και ένα παρόν εφιαλτικό.

Τα λόγια της  Αμπέλ μπερδεύονταν με τους φόβους της και γίνονταν βεβαιότητα. Οι αμφιβολίες της ρίζωναν στη μέσα πλευρά του νου για τη στάση του Τόμας. Θα τη βοηθούσε να φύγει; Εκείνη δεν είχε απομακρυνθεί από το Γκαέλ. Μερικές επισκέψεις με την άμαξα και τους γονείς της  είχε πάει ως τη διπλανή πόλη. 

Πώς θα ταξίδευε μόνη, πού θα πήγαινε,  με ένα μωρό στην κοιλιά, με τους ληστές να καιροφυλαχτούν σε ερημικά μονοπάτια και χωρίς χρήματα και τόπο να μείνει;

Φοβόταν, φοβόταν πολύ και θα έλεγες ότι θα είχε μετανιώσει που αφέθηκε στην αγκαλιά του Τόμας αυτόν τον καιρό των κρυφών ραντεβού τους.

Μα θα ήταν ψέμα αν έλεγε κάτι τέτοιο. Ήταν και είναι ό,τι ωραιότερο συνέβη στη ζωή της.

Τα ξημερώματα την πήρε ο ύπνος. Η καμπάνα που σήμανε το πρωινό ξύπνημα την έφερε στην πραγματικότητα.

Πήγαινε  στη δουλειά της ανόρεχτη αυτές τις ημέρες. Ο Τόμας είχε γυρίσει στα καθήκοντά του, αλλά ήταν διακριτικός. Δεν της ζήτησε να συναντηθούν, την άφησε να πενθήσει. 

 

Πέρασαν έτσι δυο βδομάδες. Ο Μιχαήλ ειδοποίησε τη Σιμώνη για το ραντεβού της Κυριακής, έξω στην έξοδο του χωριού θα την περίμενε εκείνος, όπως τον έλεγε.

Εκείνη όμως παραμονή της Κυριακής είπε του Μιχαήλ ότι δεν μπορούσε να πάει, να ειδοποιήσει τον Τόμας ότι είναι κουρασμένη  και δεν θα μπορέσει.

Τι δικαιολογία να εύρισκε; Τώρα δεν υπήρχε και ο πατέρας της για να τον χρησιμοποιήσει. Δεν μπορούσε να βρεθεί τετ α τετ με τον Τόμας ακόμη. Πώς θα τον κοίταζε στα μάτια;

Τη Δευτέρα στη δουλειά όλα ήταν ήσυχα και κρύα.

Ο Τόμας μπήκε φουριόζος μετά από λίγο.

''Πρέπει να πω σε όλες σας'' είπε με έντονη φωνή, '' τώρα που γύρισα ενημερώθηκα ότι οι πωλήσεις μας μειώθηκαν αισθητά. Οι βιομηχανίες παράγουν μαζικά και με εισαγόμενα φθηνά υφάσματα, έτσι μπορούν και πωλούν φθηνότερα από μας. Πρέπει να δούμε πώς θα το αντιμετωπίσουμε.  Σιμώνη'',  είπε γυρνώντας τη ματιά του στο χλωμό της πρόσωπο ,  '' σε περιμένω το μεσημέρι να έλθεις στο γραφείο να συζητήσουμε στρατηγικές αντιμετώπισης''

Κι εκείνη,   χωρίς να καταλάβει το γιατί, ''δεν μπορούμε να τα πούμε εδώ;'' τον ρώτησε

Ο Τόμας γύρισε απότομα. ''Σου ζητά το αφεντικό να έλθεις στο γραφείο του και εσύ του λες ούτε λίγο ούτε πολύ, έλα εσύ εδώ;'' της μίλησε έντονα.

Εκείνη τα έχασε. Ο Τόμας είναι έξαλλος, γιατί; Για τις πωλήσεις μόνο; ''Το μεσημέρι στο γραφείο''! φώναξε και έκλεισε με δύναμη την πόρτα.

Όταν έφυγε, οι συνάδελφοί της ήλθαν κοντά να την παρηγορήσουν για τις φωνές του αφεντικού και '' μην ανησυχείς για τη δουλειά θα τη βγάλουμε εμείς '' και '' δεν μπορεί Σιμώνη να σου ρίξει το φταίξιμο'' και '' πρέπει να πας, κάνουμε ό,τι πει το αφεντικό'' ήταν μερικά λόγια παρηγοριάς και στήριξης.

Πώς περνούν οι ώρες; Τρεις φορές ξήλωσε ό,τι έραψε εκείνο το πρωινό. Άλλες τόσες τρυπήθηκε με τη βελόνα και πέταξε σχέδια στο καλάθι ως άχρηστα.  Ήλθε η ώρα να μιλήσουν αλλά  πώς θα αντιδρούσε ο Τόμας;

Η ώρα του μεσημεριού έφτασε. Με χτυπήματα συμπάθειας στην πλάτη της, με ''κουράγιο, μην ανησυχείς'', '' ψηλά το κεφάλι θα τα καταφέρεις''   των συναδέλφων της, βγήκε για το γραφείο.

Ο καιρός ήταν γλυκός, αν και χειμώνας πλέον   και  τα  κλαδιά των  δέντρων έριχναν τα τελευταία φύλλα τους . Εξακολουθούσαν να γεμίζουν το μονοπάτι με την καφεγκρι  φορεσιά τους, μουρμουρίζοντας  σε κάθε βήμα της Σιμώνης.

Ένα χτύπημα στην πόρτα σιγανό, πιο σιγανό από τους χτύπους της καρδιάς της, την έφερε μέσα στο γραφείο. 

Ο Τόμας σηκώθηκε  όταν την είδε.

Έκλεισε την πόρτα πίσω της και την πήρε στην αγκαλιά του.

''Συγνώμη αγάπη μου για τις φωνές το πρωί, αλλά δεν βρήκα άλλον τρόπο να σε φέρω μεσημεριάτικα εδώ χωρίς να κινήσουμε υποψίες.

Εκείνη, ακούμπησε στο στέρνο του, εκεί που όλα της φαίνονταν απλά και μηδαμινά, εκεί που ένοιωθε ασφαλής όπως πουθενά αλλού και άφησε τα δάκρυα που συγκρατούσε τόση ώρα ή μάλλον τόσους μήνες,  να τρέξουν χωρίς ντροπή.

Ο Τόμας την κράτησε σφιχτά επάνω του. Απόθεσε μικρά τρυφερά φιλιά στα μαλλιά, στα δάκρυα που έτρεχαν ανεξέλεγκτα, σαν προσκύνημα σε κάτι ιερό.

Όταν θεώρησε ότι η Σιμώνη είχε χαλαρώσει, την κάθισε στην καρέκλα και κάθισε κι εκείνος απέναντί της να μιλήσουν.

''Και τώρα Σιμώνη μου σ' ακούω, πες μου τι συμβαίνει, γιατί συμβαίνει οπωσδήποτε κάτι. Δεν είναι μόνο ο χαμός του πατέρα σου. Το νιώθω Σιμώνη. Εσύ για να μην έλθεις στο πρώτο μας ραντεβού μετά την επιστροφή μου κάποιο λόγο σοβαρό έχεις''

Κι εκείνη, διστακτικά στην αρχή, του μίλησε

''Φοβάμαι Τόμας...τι θα κάνω;... Περιμένω παιδί ξέρεις''

''Και γιατί φοβ... τι είπες; παιδίιι; Το παιδί μας Σιμώνη; Είσαι σίγουρη;''

Ο Τόμας πετάχτηκε ορθός, να βηματίζει, να χτυπά τα χέρια ''ένα παιδί, ένα παιδί δικό μας '' να μουρμουρίζει, να την κοιτά με χαμόγελα και αγάπη.

Όλα της φαίνονταν σωστά και εύκολα απλώς κοιτάζοντάς τον. 

Ήταν τόσο έντονη η χαρά του, το χέρι του χάιδευε την κοιλιά της και χαμογελούσε λέγοντας ότι θα γίνει πατέρας ενός υπέροχου γιου,  ''και πού ξέρεις ότι θα είναι αγόρι; Μπορεί να είναι κορίτσι ''  του απαντούσε η Σιμώνη πειραχτικά,  παρασυρόμενη από τη δική του έξαψη και τα όνειρα λες και ήταν όλα φυσιολογικά.

Όταν ηρέμησαν και οι δυο, η Σιμώνη του μίλησε για τους φόβους της. Για όσα η Αμπέλ της είπε.

''Το ξέρει και η Αμπέλ;'' τη ρώτησε

Του εξιστόρησε τα πάντα... ''και πόσο μηνών είσαι; ''  

'' Πρέπει κατά τους υπολογισμούς μου να είμαι τεσσάρων. Σε λίγο Τόμας θα αρχίσει να φαίνεται. Τι θα κάνουμε;''

Ο Τόμας άρχισε να βηματίζει ξανά αλλά με άλλη διάθεση αυτήν τη φορά και  με το βλέμμα της Σιμώνης να παρακολουθεί το βηματισμό του.

''Σιμώνη, μου έχεις εμπιστοσύνη;''

''Απόλυτη, και τη ζωή μου στα χέρια σου ακουμπώ. Γιατί το ρωτάς;''

'' Άκουσε αγάπη μου, το να φύγουμε μαζί δεν είναι λύση. Θα στείλουν στο κατόπι μας όλο το στρατό. Ο πατέρας μου έχει τη δύναμη και έχει και δεσμούς με το παλάτι. Όχι δεν είναι αυτή η λύση, ούτε να μείνεις, γιατί έχει δίκιο η Αμπέλ. Και δεν θα μπορώ να σε υπερασπιστώ  χωρίς να πάθεις κακό.  Αλλά ναι θα φύγεις. Άσε με να το σχεδιάσω και να είσαι έτοιμη όταν σου πω. Συμφωνούμε;''

Η Σιμώνη μόνο που δεν έβαλε τα κλάματα πάλι. Θα χώριζαν. Δεν θα τον ξαναέβλεπε. Αλλά και τι να έκανε; προέχει το παιδί τους.

''Είναι ώρα να γυρίσεις στη δουλειά χαρά μου'', της είπε

''Και θα πεις αν σε ρωτήσουν μέσα, ότι αποφάσισα να φέρω μηχανήματα για παραγωγή μεγαλύτερη και είδαμε σχέδια κλπ ξέρεις τι θα πεις. Σιμώνη, πρόσεχε τον εαυτό σου και το μωρό μας, εντάξει; Μου το υπόσχεσαι;''

Η Σιμώνη χώθηκε ξανά στην αγκαλιά του, πήρε και έδωσε ένα μεγάλο φιλί-ίσως ήταν και το τελευταίο τους- και γύρισε στη δουλειά

Τώρα ήταν στην αναμονή. Και σιχαινόταν να περιμένει, αλήθεια τι; Δεν ήξερε, αλλά θα ακολουθούσε ό,τι ο Τόμας αποφάσιζε. Του είχε εμπιστοσύνη, το  σίγουρο ήταν ότι θα έφευγε από εδώ.

Το βράδυ στο σπίτι, πιο ήρεμη είναι η αλήθεια από χθες, ετοίμαζε ρούχα που θα έπαιρνε μαζί. Τα έκανε μπόγους και τα άφηνε στην άκρη.

Η πόρτα χτύπησε. Ήταν η Αμπέλ.

Μπήκε με τη συνηθισμένη της άνεση και γρηγοράδα. 

''Τι έγινε Σιμώνη; Μίλησες εκείνου;''

''Ναι κυρά Αμπέλ, ναι μιλήσαμε και τα ξέρει όλα. Θα φύγω, είναι η μόνη λύση και μου είπε να είμαι έτοιμη και εκείνος θα ετοιμάσει το ταξίδι''

Η καημένη  η κυρά Αμπέλ ξεφύσησε ανακουφισμένη.

''Ως εδώ καλά. Θα φύγεις. Θα σου πει πού. Τουλάχιστον το μωρό σου θα το μεγαλώσεις μόνη σου και ελεύθερη από φόβο και ''κυνήγι μαγισσών''. Σίγουρα θα σου δώσει και χρήματα για τον πρώτο καιρό τουλάχιστον, '' μονολογούσε η Αμπέλ κάνοντας ορατές τις στροφές που έπαιρνε ο νους της και τις σκέψεις της να χοροπηδάνε από τόσες στροφές.

Η Σιμώνη έκατσε κοντά της.

Της κράτησε τα χέρια. ''Με συγκινεί που με σκέφτεσαι τόσο. Με νοιάζεσαι έτσι. Δεν ξέρω  πώς να σ' ευχαριστήσω'' κι έκανε να βγάλει το μενταγιόν του Τόμας το χρυσό με τα σκαλίσματα και να της το δώσει

Μα η Αμπέλ αγρίεψε. ''Τι κάνεις Σιμώνη; Σου έκανα καμιά δουλειά ή τέλεσα κανένα προξενιό και πας να με ξεπληρώσεις; Τα αισθήματα δεν πληρώνονται Σιμώνη''

Ντράπηκε, λες να την πρόσβαλε;

''Αυτό είναι κειμήλιο Σιμώνη. Χρειάζεται στο παιδί σου να έχει αναμνήσεις από τους παππούδες του''. Δεν ήξερε ότι είναι δώρο του Τόμας στα γενέθλιά της και δεν της είπε τίποτε. 

Σου κάνει εντύπωση γιατί σε νοιάζομαι; Δεν ξέρω πώς με έχεις χαρακτηρίσει, αλλά αναίσθητη δεν είμαι'' είπε και σηκώθηκε να φύγει.

''Περίμενε κυρά Αμπέλ. Ποτέ δεν σε είπα αναίσθητη. Μα ήθελα απλά να έχεις από μένα ένα ενθύμιο. Κάτι πολύτιμο για μένα που να δείχνει την ευγνωμοσύνη μου και το σεβασμό μου. Να με θυμάσαι τώρα που θα φύγω''

''Μου αρκούν τα λόγια σου Σιμώνη, μου αρκούν.''

Κι έφυγε γρήγορα όπως ήλθε. Παράξενη και παρεξηγημένη γυναίκα η Αμπέλ. Δεν περίμενε ποτέ τόση συμπαράσταση.

Οι άνθρωποι πάντα έχουν τον τρόπο να σε εκπλήσσουν!

Συνεχίζεται....

Ενημέρωση:

Για όσους φίλους θέλουν να γραφτούν στο newsletter μπορούν να βάλουν το mail τους στη φόρμα της δεξιάς στήλης που υπάρχει κάτω από τους αναγνώστες. Θα πάρετε ένα mail της πλατφόρμας για επιβεβαίωση και μετά θα λαμβάνετε τις νέες αναρτήσεις. Σας ενημερώνω γιατί αυτό το newsletter είναι νέας πλατφόρμας επειδή η παλιά κλείνει εντός ολίγου.   Η νέα πλατφόρμα είναι το follow it .

Ευχαριστώ