''Τα Άλμπατρος '' #13 - 14#

 

Τα κεφάλαια #1-2#  ΕΔΩ

Τα  κεφάλαια #3-4-5#  ΕΔΩ

Τα κεφάλαια  #6-7-8#    ΕΔΩ

Τα κεφάλαια #9- 10#   ΕΔΩ

Τα κεφάλαια  # 11- 12 # ΕΔΩ

                                 13. Η επιστροφή

           

    ''Στα καθ'ημάς πλέον'' είπε η Σαρλότ όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο τους στην πατρίδα τους. Είχαν περάσει όμορφα αυτές τις λίγες ημέρες, βάλσαμο ψυχής ειδικά για τον Όλιβερ που βίωσε απανωτά σοκ τον τελευταίο καιρό.

Γύρισαν στις δουλειές τους με βαριά καρδιά, όπως όλοι οι εργαζόμενοι όταν τελειώνουν οι διακοπές. Ο Όλιβερ ξεκίνησε και συνεδρίες με ψυχολόγο μέρα παρά μέρα και δουλειά -σπίτι -Σαρλότ, ήταν το πρόγραμμά του.

Πέρασε έτσι ένας μήνας. 

Η Σαρλότ θεώρησε ότι ήλθε η ώρα να πάει ο αγαπημένος της σπίτι της να δει τους δικούς της. Είχε γνωρίσει τον πατέρα της βέβαια, αλλά όχι επισήμως. Όλοι ήξεραν ότι θα παντρεύονταν, αλλά ο θεσμός της οικογένειας απαιτεί να κρατάμε και λίγο τις παραδόσεις.

Έτσι όλα ετοιμάστηκαν και με τη σύμφωνη γνώμη του Όλιβερ κανονίστηκε το Σάββατο το βράδυ να τους επισκεφθεί.

Σπίτι της ζούσε και ο παππούς της, ένα λεβεντάντρας γύρω στα 85 του χρόνια που δεν του φαίνονταν καθόλου. Η γιαγιά είχε φύγει πριν καιρό  και η Σαρλότ πάντα έκανε μπλακ χιούμορ πώς οι άντρες της οικογένειάς της μένουν μόνοι και πεθαίνουν τις γυναίκες τους.

Αδέλφια δεν είχε η Σαρλότ  μόνο συγγενείς της μητέρας της που ζούσαν στις ΗΠΑ. Ο  παππούς ήταν ο πατέρας του πατέρα της.

Έφτασε το Σάββατο και ο Όλιβερ πανέτοιμος χτύπησε το κουδούνι ακριβώς την ώρα που είχαν συμφωνήσει. Αισθανόταν λίγο μουδιασμένος για το τι θα έλεγε στην οικογένεια της Σαρλότ για τη δική του ταυτότητα,  το είχε συζητήσει με τον ψυχολόγο του και κατέληξαν, ότι ήταν καλύτερα να ειπωθεί η αλήθεια  γιατί  αυτή ήταν η πραγματικότητα.

Κρατώντας μια σύνθεση με λουλούδια   και έχοντας στην τσέπη του το μονόπετρο της μητέρας του, της μητέρας που τον μεγάλωσε όπως την αποκαλούσε πλέον, έχοντας αλλάξει μόνο την πέτρα με ένα διαμάντι, ένιωθε ευτυχισμένος αν και αγχωμένος.

Το σπίτι της Σαρλότ, μια διπλοκατοικία σε ακριβό προάστιο των Βρυξελλών, δεν σου έκοβε την ανάσα με την πρώτη ματιά, αλλά ήταν μεγάλο και έδειχνε πλούτο.

Ο κήπος φροντισμένος  τραβούσε το μάτι του επισκέπτη, όπως και του Όλιβερ όσο περίμενε να του ανοίξουν.

Το λιβινγκ ρουμ είχε δύο σαλόνια, σε μοντέρνο στυλ, άσπρα με πολύχρωμες μαξιλάρες και τζαμαρίες γύρω- γύρω να αφήνουν το φως να εισχωρεί αλλά και το μάτι να ξεγλιστρά στη θέα του κήπου. Εκεί ήταν μαζεμένη όλη η οικογένεια  Δεξιά σε επίπεδο τριών σκαλοπατιών ψηλά, ήταν η τραπεζαρία, επιβλητική, που τώρα ετοίμαζε το τραπέζι μια κυρία από το υπηρετικό τους προσωπικό.

Η Σαρλότ έκανε τις συστάσεις κυρίως στον  παππού, που δεν   είχε ξανασυναντήσει τον αγαπημένο της.

''Παππού ο Όλιβερ'' σύστησε η Σαρλότ. ''Όλιβερ, ο παππούς μου Στεφάν''!

Ο παππούς   έδωσε το χέρι στον Όλιβερ, το έσφιξε δυνατά και τον κοίταξε χαμογελαστός λέγοντάς του ''λεβέντης είσαι όπως μας τα είπε η Σαρλ...''και  χωρίς να ολοκληρώσει την πρότασή του, έμεινε βουβός, ακίνητος ενώ έπιασε το στήθος του και έπεσε στην πολυθρόνα.

Όλοι τα έχασαν. Ο παππούς μεγάλος  στην ηλικία λογικό ήταν να φοβηθούν και να ανησυχήσουν.  ''Γρήγορα ένα ασθενοφόρο'' φώναξε στο προσωπικό ο γιος του.

''Όχι ό..χι ο..χι φέρε το... το γιατρό '' ψέλλιζε ο παππούς με όση δύναμη είχε.

Τον πήγαν στο δωμάτιό του  και ο γιατρός τον εξέτασε προσεκτικά. Πλούσιος πελάτης και καλός πελάτης δεν θα έκανε το λάθος να δείξει έλλειψη ενδιαφέροντος.

Όταν βγήκε από το δωμάτιο, ο γιατρός τους διαβεβαίωσε ότι δεν ήταν έμφραγμα, ούτε εγκεφαλικό,  ήταν ένα ξαφνικό σοκ και του έκανε ένεση και θα ηρεμούσε. 

''Σας ζητάει να πάτε στο δωμάτιο '' είπε του Όλιβερ. Η Σαρλότ ετοιμάστηκε να μπει μαζί του '' Όχι επιμένει ο παππούς σας, θέλει μόνο τον κύριο Όλιβερ''

Με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του ο Όλιβερ,  μπήκε στην κρεβατοκάμαρα, ένα ευρύχωρο δωμάτιο που βρισκόταν στο ισόγειο για να μη χρειάζεται να ανεβαίνει σκάλες ο ηλικιωμένος. Στην πραγματικότητα ήταν ένα μικρό διαμέρισμα μέσα στο σπίτι μια και είχε σαλόνι, κρεβατοκάμαρα και λουτρό, όλα ευρύχωρα και σοφά μελετημένα για να είναι άνετα  ο ηλικιωμένος.

''Κάθισε εδώ στην καρέκλα κοντά μου'' του είπε ο παππούς που καθόταν καθιστός στο κρεβάτι, χλωμός και λίγο ανήσυχος.

Ο Όλιβερ έκατσε μουδιασμένα είναι η αλήθεια, γιατί δεν ονειρευόταν έτσι αυτήν  τη βραδιά, που ήταν μια σημαντική στιγμή στη  ζωή του.

''Σου ζητώ συγνώμη για την αδιαθεσία μου...''

'' Μα τι λέτε; Δεν επιλέγουμε πότε θα νοσήσουμε... Είστε καλύτερα;''

'' Σ'ευχαριστώ αγόρι μου, μα σε ήθελα μόνο για να σε ρωτήσω κάτι. Αυτό... το σημάδι το άσπρο πάνω από το μάτι σου, πάνω από το αριστερό φρύδι σου, αυτό ...πώς το απέκτησες;''

''Είναι εκ γενετής κύριε. Το έχει και η μητέρα μου και η γιαγιά μου.''

''.............και η γιαγιά σου; Και η μητέρα σου πόσο ετών είναι;''

'' Κοντά στα 45 κύριε''

''Μόνον εκεί το έχετε το σημάδι; ''

Άρχισαν τα φίδια να ζώνουν τον Όλιβερ '' Όχι και στο εσωτερικό του μηρού μας. Το άλμπατρος όπως το λέει η Σαρλότ'' προσπάθησε να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα

''Και η γιαγιά σου πόσο ετών είναι; Πώς λέγεται;''

''Είναι πάνω από 70 και λέγεται Λέα Λούμπα''

Ένα γρύλισμα άκουσε από τη μεριά του παππού, μα η επόμενη ερώτησή του δεν τον άφησε να το αναλύσει

'' Έχει άλλα παιδιά;''

''Όχι κύριε μόνο την μητέρα μου, δεν παντρεύτηκε ποτέ''!!

''Θεέ μου αγόρι μου...''ακουσε τον παππού να του λέει με τρεμάμενη φωνή

''Αγόρι μου...συγνώμη ...  συγνώμη, πιστεύω ότι είσαι ο εγγονός μου!''

                  

                       14.    Ευθύνη είναι...

               

       Πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος;

 Με ρωτάς; Θα σου πω, πολλά. 

Είναι δυνατός ο άνθρωπος, γονατίζει αλλά ξανασηκώνεται. Ηττάται, αλλά ξανά στο στίβο της μάχης ρίχνεται.  Εκείνη η ψυχή όμως, είναι άλλο κεφάλαιο.

Μπορεί να λέμε άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, αλλά αν  την κατοικήσουν   τέρατα γεμάτα μίσος,   δράκοι εκδικητικοί,  φαντάσματα του παρελθόντος,   φίδια γεμάτα ζήλια, αν η μέγγενη του πόνου της καρδιάς και της δυστυχίας την πνίγει , πονά και  η ψυχή,  ματώνει, υποφέρει και   εκρήγνυται με απρόβλεπτες συνέπειες.

Αλλά ακόμη και τότε, αν έχει σφυρηλατηθεί ο άνθρωπος με αρχές και ισχυρό χαρακτήρα, μπορεί να πολεμήσει κάθε τέρας που τον απειλεί.

Μπορεί, αρκεί να το θέλει.

Ο Όλιβερ όταν άκουσε τον παππού να του ομολογεί ότι είναι ο παππούς του, φυσικά το πίστεψε.  Ακλόνητα στοιχεία τα άλμπατρος. Το οικογενειακό τους DNA. Πετάχτηκε ορθός και ψέλισσε μόνο '' παππούς μου και παππούς της Σαρλότ;'' 

Πισωπάτησε συγκλονισμένος ρίχνοντας την καρέκλα που καθόταν και βγήκε ολοταχώς έξω από το δωμάτιο. Το μυαλό του από μόνο του δούλευε πυρετωδώς.  Διπλώθηκε στα δυο... τρέκλισε... ανακατευόταν! Κι εκεί στην μεγάλη γλάστρα του σαλονιού του παππού άδειασε το στομάχι του. Χολή πικρή που του δηλητηρίαζε τα σωθικά.

Μπροστά του παρουσιαζόταν αμείλικτη η απώλεια. Σαν εφιάλτης τον τύλιγε, τον κομμάτιαζε, τον αφόπλιζε. 

Έπεσε στα γόνατα πάνω στο χαλί και σκέπασε το πρόσωπό του με τα χέρια, να κλάψει, να συγκρατήσει την κραυγή που  με ορμή απειλούσε να ξεράσει το θυμό της.

Η Σαρλότ έτρεξε να μάθει τι συνέβη, τον άγγιξε, ''Όλιβερ;'' ,αλλά εκείνος, την έσπρωξε,  χωρίς να μιλά, ενώ τα δάκρυα κυλούσαν ανεξέλεγκτα.

Σκεφτόταν το ίδιο ακριβώς πράγμα συνεχώς '' πρώτη μου ξαδέλφη η Σαρλότ. Η μητέρα  μου αδελφή του πατέρα της. Ο παππούς της παππούς μου. Πρώτη μου ξαδέλφη...Αυτός είναι ο Στεφάν ο Βέλγος της Λέας''.  Ήταν απίστευτο τι μπορεί να σου σκαρώσει η ζωή. Από όλες τις συναδέλφους του ερωτεύτηκε την πρώτη ξαδέλφη του. Είναι δυνατόν; Κι όμως!

Απορημένη η Σαρλότ  και πολύ ανήσυχη, έτρεξε στο δωμάτιο του παππού της μαζί με τον πατέρα της, που είχε ανησυχήσει με ό,τι έβλεπε και δεν κατανοούσε. 

Ησυχία απόλυτη. Δεν ακουγόταν τίποτε από το δωμάτιο. Και μετά... ένα σπαραχτικό  ΌΧΙΙΙΙ   από τα σωθικά της Σαρλότ, που μπήκε στο μυαλό του Όλιβερ, τρύπησε την καρδιά του και μαχαίρωσε κάθε σημείο του σώματός του.

Ήταν σαν να του έδωσε ώθηση. Σηκώθηκε και έτρεξε έξω στο δρόμο, στον αέρα της νύχτας. Μπήκε στο αμάξι του και οδηγούσε χωρίς προορισμό, χωρίς σκοπό, χωρίς συνείδηση.

Πάνε και τα όνειρα που έχτιζε με τη Σαρλότ. Διαλύθηκαν πριν ακόμη χτιστούν. 

Ερωτευμένος με συγγενή πρώτου βαθμού... δεν  χωνευόταν εύκολα. Αλλιώς μεγάλωσε ο Όλιβερ. Και σαν νομικός ήξερε και το γράμμα του νόμου.

Κάθε πράξη τελικά του ανθρώπου έχει αντίκτυπο σε κάποιον άλλον. Δεν υπάρχει ανευθυνότητα όπως και να το δεις.

Ξημερώματα έφτασε στο σπίτι του. Κατάκοπος, εξαντλημένος, πονεμένος και απογοητευμένος. Ένα σωστό ράκος που έσερνε τα πόδια του. Έπεσε στο κρεβάτι με τα ρούχα και καλοδέχτηκε έναν ύπνο κωματώδη,  να ξεχάσει, να τον βοηθήσει να πάψει να νιώθει πως γκρεμίζεται, πως κατρακυλά σε βάραθρο και σταματημό δεν έχει.

Αργά το πρωί, ξύπνησε με το άρωμα του καφέ να γαργαλάει τις οσφρητικές του  οδούς. Χαμογέλασε.

Χωρίς συναίσθηση ακόμη, σηκώθηκε και πήγε  στην κουζίνα.

Εκεί, ήταν εκείνη. Η Σαρλότ του. Η ξαδέλφη του.

Ξύπνησε για τα καλά. Τινάχτηκε και είπε μόνο '' Είσαι εδώ;''

''Πρέπει να μιλήσουμε Όλιβερ.''

Ένα πρόσωπο τσακισμένο από τον πόνο, μάτια κόκκινα, αιχμάλωτα μαύρων κύκλων, τον κοιτούσαν.

Κι εκείνος, να διαβάζει τον πόνο στα μάτια της και να ξεσκίζεται η καρδιά του!

Πήραν τις κούπες με τον καφέ και πήγαν στο σαλόνι.

''Να πούμε τι Σαρλότ;''

''Για μας Όλιβερ. Δεν είναι δυνατόν να τους αφήσουμε να ρυθμίζουν τη ζωή μας''

''Ποιούς εννοείς;''

''Τους δικούς μας Όλιβερ. Έκαναν αυτό που ήθελαν χωρίς να σκεφθούν τις επιπτώσεις των πράξεών τους, χωρίς να πάρουν τις ευθύνες που τους αναλογούν''

''Όχι Σαρλότ. Κανείς δεν έκανε αυτό που ήθελε. Η γιαγιά μου δεν έζησε με τον άντρα που αγάπησε. Δεν μεγάλωσε την κόρη που απέκτησε από αυτήν την ένωση, η μάνα μου αποχωρίστηκε από τη δική της χωρίς επιλογή, έγινε μάνα μετά από αποτρόπαια πράξη και ο παππούς σου αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω, αλλιώς ή θα φυλακιζόταν ή θα κινδύνευε η Λέα από τον νόμο των αποίκων. Κανείς δεν έκανε αυτό που η καρδιά του ζητούσε, κανείς τους. Μόνον οι αποικιοκράτες δεν ανέλαβαν την ευθύνη που έχουν στο ακέραιο''.

'' Και εμείς τι φταίμε; Τι ζητάς να κάνουμε ; Να διαγράψουμε αισθήματα και όνειρα μόνο και μόνο για  μισή συγγένεια;''

''Τι ζητάς Σαρλότ; Να μείνουμε μαζί; Για το νόμο είμαστε συγγενείς.  Μισή, ολόκληρη συγγένεια, δεν έχει σημασία, είμαστε ίδιου αίματος. Και η αιμομιξία καταδικάζεται και στη συνείδηση του κόσμου''

''Και ποιος  το ξέρει Όλιβερ; Πού ξέρει ο νόμος και ο κόσμος  τη συγγένειά μας; Ο  παππούς δεν έχει αναγνωρίσει τη μητέρα σου. Άρα για το νόμο δεν είναι παιδί του. Εξάλλου νομικός είσαι Όλιβερ,  θα βρούμε κάποια χώρα που δεν κυνηγά την αιμομιξία όπως λες''

''Σαρλότ;;;;;;;;;;; Το ξέρουμε εμείς. Ξέρουμε την αλήθεια εμείς. Ξέρεις ότι ο πατέρας σου και η μητέρα μου είναι αδέλφια. Ξέρω ότι η μητέρα μου η Αντζελίκ είναι αδελφή του πατέρα σου. Ετεροθαλή, αλλά αδέλφια. Μπορείς να το παραβλέψεις; Νομίζεις θα μας αφήσουν οι δικοί σου να το παραβλέψουμε; 

Πώς θα ζήσουμε με το φόβο μην φανερωθεί η συγγένειά μας; Πώς θα κάνουμε παιδιά όταν θα ξέρουμε τι ασθένειες προκαλεί η αιμομιξία; Και τι θα πούμε στα παιδιά μας; Σκέψου λίγο Σαρλότ...Πόσα χρόνια θα ζήσουμε καλά, μέχρι την ώρα που θα σιχαθεί ο ένας τον άλλον;''

''Θα ζήσουμε μαζί  και χωρίς παιδιά και αν δεν μας αφήσουν εδώ, θα φύγουμε μακριά. Ακόμη και στο χωριό της μάνας σου πάω μαζί σου, να ζήσω εκεί μέσα στα λασπόνερα'' και το κλάμα της σφράγισε την απόγνωσή της.

Ο Όλιβερ περίμενε τη Σαρλότ να ηρεμήσει. Έτοιμος ήταν να λυγίσει, να στείλει στο πυρ το εξώτερον αρχές και συγγένειες και σωστό και δίκαιο.

Κάθε της δάκρυ πλήγιαζε την καρδιά του , ήδη η ψυχή του νοσούσε.

Όμως, έκανε άλλη μια προσπάθεια, με όσες αντοχές του απέμειναν, περισσότερο να ακούσει ο ίδιος τα επιχειρήματα. 

''Θυμάσαι καλή μου, όταν γνωριστήκαμε, που σου είχα διηγηθεί για την εποχή που σπούδαζα και που στην πατρίδα μου τη Γερμανία γινόταν κίνηση να αναγνωριστεί η  σεξουαλική αυτοδιάθεση και να καταργηθεί κάθε κώλυμα νομικό, όπως η σεξουαλική ένωση συγγενών; Θυμάσαι το δικό μου μανιφέστο που δημοσίευσα μέσα από  την ομάδα που ανήκα και ήταν ενάντια σε κάτι τέτοιο; Ακόμη δεν έχει αλλάξει κάτι στη Γερμανία, αλλά θυμάσαι τι υποστήριζα;''

Η Σαρλότ κούνησε το κεφάλι

''Ναι Σαρλότ μου, το πιστεύω ακόμη. Δεν είμαστε ζώα για να γινόμαστε έρμαιο των σεξουαλικών μας επιθυμιών. Ας αφήσουμε τους συγγενείς να παραμείνουν συγγενείς. Μπορούμε να τιθασεύσουμε ορμές  και βούληση έχουμε και νόηση ως έλλογα όντα με συνείδηση και επιλογές. Αλλιώς τι κοινωνίες θα παραδώσουμε στους απογόνους; Σε τι θα διαφέρουμε από τα  ζώα;

Χωρίς αιδώ ο άνθρωπος Σαρλότ μπορεί να αφήσει τα γενεσιουργά του ένστικτα να επικρατήσουν. Και τότε, τι;  Θα γίνουμε κυνηγοί για το σεξ ακόμη και των μελών της οικογένειάς μας; Μια ζούγκλα χωρίς σεβασμό και αρχές, μόνο για  την ικανοποίηση κάθε επιθυμίας ερωτικής; Με όλες αυτές τις αρχές μεγαλώσαμε Σαρλότ και θα τις καταπατήσουμε πρώτοι εμείς; Και εσύ όταν διάβασες το μανιφέστο μου συμφώνησες μαζί μου.''

Η Σαρλότ χαμογέλασε πικρά. ''Νόμιζα ότι η αγάπη σου ήταν δυνατότερη από νόμους ανθρώπινους και εμπόδια θρησκείας.

Εκείνος ταλαντεύτηκε. Άνθρωπος είναι και πονά ... μα...

''Εντάξει Σαρλότ, αν πιστεύεις ότι η αγάπη μου είναι αδύναμη, έλα, θα φύγουμε μαζί. Μα πρώτα έλα κοντά μου, αγκάλιασε με. Φίλησέ με όπως τόσες φορές έκανες. Έλα να κάνουμε έρωτα Σαρλότ χωρίς να μας νοιάζει αν είμαστε συγγενείς'' της είπε και περίμενε, κοιτάζοντάς την, ενώ στην ουσία έτρεμε σύγκορμος.

Εκείνη, έμεινε να τον κοιτά, να αφουγκράζεται την πάλη της καρδιάς και του μυαλού της. Να ακούει τη συνείδησή της να φωνασκεί και τη ψυχή της να διψάει για οξυγόνο να αναπνεύσει.

Όχι δεν μπορούσε...η αλήθεια τους ήταν ανασταλτικός παράγοντας πλέον. Όταν έχεις αρχές δυνατές...

Άπλωσε το χέρι ίσα τα ακροδάχτυλα της να αγγίξουν τα δικά του

''Υποσχέσου μου ότι θα προσέχεις τον Όλιβερ'' του ψιθύρισε.

''Αν μου υποσχεθείς ότι θα προσέχεις τη Σαρλότ, το ορκίζομαι''

Ο ήχος της πόρτας που έκλεισε,  έβαλε τέλος στο κεφάλαιο αυτό της ζωής τους.

Στο επόμενο το τέλος!

Σημ: Οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο

Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους