'' Τα Άλμπατρος '' #9 - 10#

 

Τα δύο πρώτα κεφάλαια #1-2#  ΕΔΩ

Τα  κεφάλαια #3-4-5#  ΕΔΩ

Τα κεφάλαια  #6-7-8#    ΕΔΩ

 

                    9.  Μπροστά στον καθρέφτη

                 Πώς γίνεται να κινείσαι ενώ το μυαλό έχει πάψει να δίνει εντολές;  Πώς γίνεται να πράττεις ό,τι είναι απαραίτητο, ενώ δεν έχεις συνείδηση των πράξεών σου;

Ο Όλιβερ περπατούσε γρήγορα προς το αμάξι. Δεν άκουγε τι του φώναζαν, δεν γύρισε να κοιτάξει τους κατοίκους που στο πέρασμά του τον παρακολουθούσαν απορημένοι.

Έβαλε μπροστά  και έκανε αναστροφή με τόση ταχύτητα που το σύννεφο της σκόνης κάλυψε όλη την μπουγάδα που ήταν απλωμένη  και θόλωσε το τοπίο.

Οδηγούσε γρήγορα,- προσοχή τα παιδιά που παίζουν-, είχε γύρει στο τιμόνι κρατώντας το σφιχτά λες και ήθελε να διακρίνει κάτι μπροστά που δεν ήταν ορατό. Οι κόμποι από τα δάχτυλά του είχαν ασπρίσει έτσι  που έσφιγγε το τιμόνι. Οι μύες του προσώπου του συσπώνταν με δύναμη και τα δόντια του έτριζαν ακούσια. Κι όμως, το λαμπάκι της βενζίνης το είδε που αναβόσβηνε. Το νου σου για βενζινάδικο.

Γρήγορες οι κινήσεις του, αφύσικα γρήγορες, να προκαλούν τα βλέμματα.

Κρύωνε και όμως στάλαζε ο ιδρώτας από το πρόσωπό του. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά, το μέτωπό του έκαιγε, βαριανάσαινε.

Ούτε κατάλαβε πότε έφτασε στο ξενοδοχείο. Ούτε που συνειδητοποίησε πώς μπήκε στο δωμάτιό του. Στιγμές που χάνονταν αυτοστιγμεί από τη μνήμη του. 

Μπήκε στο μπάνιο. Πέταξε τα ρούχα του και ξεκίνησε να πλένεται και να  τρίβει με δύναμη το δέρμα του. Να βγάλει το χώμα που πάτησαν τόσοι άνθρωποι υπεύθυνοι για τη ζωή του, να τρίψει το σημάδι να εξαφανιστεί, να πονέσει το δέρμα του, να εξαγνιστεί, να καθαρίσει το σώμα του αφού η ψυχή του ανάβλυζε δυσωδία.

Βγήκε γυμνός και στάθηκε μπροστά  στον ολόσωμο καθρέφτη του δωματίου του. Έσταζε από τα νερά, μα το βλέμμα του σάρωνε τον καθρέφτη κοιτώντας κάθε πιθαμή του σώματός του.

''Κοίτα πώς είσαι... ένας ανεπιθύμητος. Ένα αποτέλεσμα μιαρής πράξης. Ένα αμάρτημα. Ένα λάθος ύπαρξης''

''Είσαι σπόρος ενός παιδεραστή, το ξέρεις ε;'' είπε στο είδωλό του.

''Κοιτάξου καλά, κάπως έτσι ήταν κι εκείνος. Ποιος ήταν άραγε; Ο πρώτος, ο δεύτερος βιαστής ....κάποιος από όλους.  Κοιτάξου ηλίθιε! Είσαι γιος εκείνου που νοιάστηκε μόνο να αποδείξει πόσο σκουλήκι είναι. 

Δεν τον ξέρεις, δεν θα τον  μάθεις ποτέ. Μα όλα τα σκουλήκια ίδια είναι.

Κοιτάξουυυυ... η μάνα που σε γέννησε σε θεωρούσε βάρος. Άσχημη θύμηση.

 Κοιτάξουυυυ άχρηστε και καμάρωσε τον απόγονο ενός ανώμαλου''!

Λαχάνιαζε και με μάτια διάπλατα κοιτούσε το είδωλό του σαν να έβλεπε το δαίμονα τον ίδιο. 

''Μη με κοιτάςςςς... Ακούςςςςς;;;;;;'' Ούρλιαζε ενώ έδινε γροθιές στον καθρέφτη, που έσπαγε σε κομμάτια στα πόδια του. Ποδοπατούσε κάθε σπασμένο γυαλί μια και καθρέφτιζε ακόμη τμήματα του ειδώλου του. Μάτωνε  και ποδοπατούσε, μάτωνε και ούρλιαζε.

''Εξαφανίσου άχρηστεεεεεεεεεεεεε. Εξαφανίσουυυυ'' .

Ούτε που κατάλαβε πώς βρέθηκε στο ασθενοφόρο. Αργότερα θα μάθαινε για τους πελάτες στα διπλανά δωμάτια πόσο φοβήθηκαν και ειδοποίησαν τον ξενοδόχο. Εκείνος, βλέποντας τη σκηνή με πρωταγωνιστή τον Όλιβερ, ταράχτηκε. Στους νοσοκόμους εξηγούσε ότι πρέπει να προσέξουν αυτόν τον άνθρωπο, ''είναι στέλεχος του συμβουλίου της  ΕΟΚ, πρέπει να τον φροντίσουμε μη βρούμε κανένα μπελά''. Και επειδή δεν εμπιστευόταν ποιος θα μπει στο δωμάτιο, πήρε τα ρούχα του Όλιβερ και τα προσωπικά του αντικείμενα να τα κρατά ο ίδιος για καλό και κακό, σκεφτόταν.

Την επομένη όταν επισκέφθηκε το νοσοκομείο της  Καθολικής Εκκλησίας, το πλέον αξιόπιστο, ρώτησε το γιατρό πριν επισκεφθεί τον ασθενή. '' Τα σωματικά του τραύματα είναι απλές αμυχές, αλλά τα ψυχικά είναι μεγάλα. Είναι σε καταστολή, αφήστε τον να ηρεμήσει'' του συνέστησε ο γιατρός. Πέρασε άλλη μια μέρα με τον Όλιβερ στο νοσοκομείο να αρχίζει σιγά σιγά να έχει επίγνωση του χρόνου, του τόπου, των συμβάντων. Μπήκε ο γιατρός του και τον ρώτησε αν θέλει να μιλήσει, να του πει τι του συμβαίνει. Μα ο Όλιβερ αρνήθηκε.

Γι αυτό κλήθηκε ένας ιερέας να μιλήσει με τον ασθενή.

''Καλημέρα τέκνο μου, πώς αισθάνεσαι σήμερα''; 

Ο Όλιβερ τον κοίταξε με γουρλωμένα μάτια. ''Ήλθες Πάτερ να μου τονίσεις ότι είμαι απόδειξη αμαρτίας; Ήλθες Πάτερ για να με φωνάξεις ''Μέτις'' και να μου υπενθυμίσεις ότι είμαι έργο διαβόλου;''

Ο ιερέας τα έχασε. Αλλά κατάλαβε ακριβώς τι εννοούσε το παλικάρι. Μελαχρινός  στο δέρμα, αλλά όχι μαύρος, πιο ανοικτό από μιγάς. Αλλά μιγάς κι αυτός.  Ποιος ξέρει αν τώρα ανακάλυπτε την ταυτότητά του; Και σίγουρα ήξερε τα σφάλματα της Καθολικής εκκλησίας!

''Εκείνα τα χρόνια τέκνο μου, κάνανε πολλά λάθη απέναντι στους ανθρώπους. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι και απέναντι στο Θεό''

'' Τους το  είπατε Πάτερ; Ζητήσατε συγχώρεση από αυτούς τους ανθρώπους; Δεν κάνει τίποτε βέβαια η συγνώμη σας, αλλά  απαλύνει τις εικόνες βιασμού στη μνήμη των γυναικών που ήταν  κοριτσάκια τότε...''

''Ας τα ξεχάσουμε παιδί μου, μην βασανιζόμαστε και να κοιτάξουμε να γίνουμε καλύτεροι ''

''Αμ δεν ξεχνιούνται Πάτερ. Πολύ βολικό αυτό που ζητάς. Αλλά να, κοίτα με, είμαι η απόδειξη που θυμίζει εκείνες τις αποτρόπαιες πράξεις, επειδή η εκκλησία σας δεν νοιάστηκε'' και γύρισε το κεφάλι του από την άλλη πλευρά κλείνοντας τα μάτια.

Ήξερε, κατάλαβε ο ιερέας τι δαίμονας τον κατέλαβε τον Όλιβερ. Θα προσευχόταν για τις πράξεις τους τότε, που έφεραν ολέθρια αποτελέσματα αντί να βοηθήσουν.

Αλλά η δημόσια συγνώμη θα αργούσε ακόμη καμιά 20ρια χρόνια!!

                             
     

                                         

                           10.    Μια αγκαλιά

           

   

          Μόνος στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του ο Όλιβερ,  μετά το εξιτήριο  που πήρε, είχε υποσχεθεί ότι θα ακολουθούσε τις εντολές των γιατρών για ίαση στο σώμα αφενός και ίαση της ψυχής αφετέρου. Δεν μπορούσε να κάνει πολλά, ακόμη πονούσε λίγο όταν περπατούσε, αλλά έμενε στο κρεβάτι του   τις περισσότερες ώρες και κοιμόταν. Είχαν ήδη περάσει 5 μέρες από την επίσκεψη στο χωριό της μάνας του.

Ο κ. Πωλ Μάθιου, ο ξενοδόχος τον είχε παραλάβει από το νοσοκομείο.

Ο Όλιβερ τον ευχαρίστησε θερμά για το ενδιαφέρον του, του ζήτησε συγνώμη για την φασαρία που προκάλεσε  και ανέλαβε να πληρώσει τις ζημιές. 

Τώρα, καθισμένος στο κρεβάτι ήταν πιο ήρεμος και κοιτούσε επιτέλους το κινητό του. Μηνύματα, αναπάντητες κλήσεις, ένα σωρό από τη Σαρλότ.  

Η πόρτα  του δωματίου του άνοιξε. Κοίταξε να δει αν είναι η καμαριέρα ή ο ξενοδόχος και την είδε!

''Σαρλότ;;''

''Όλιβερ; Επιτέλους είσαι καλά; '' τον ρώτησε με λαχτάρα τρέχοντας να τον αγκαλιάσει

Το ζευγάρι έμεινε έτσι αμίλητο και αγκαλιασμένο.

''Γιατί ήλθες Σαρλότ μου, γιατί;''

''Τόσα τηλέφωνα έκανα αγάπη μου και απάντηση καμιά. Ανησύχησα πάρα πολύ. Πήρα το ξενοδοχείο τηλέφωνο και λέγοντας ποια είμαι, κάποιος Μάθιου μου εξήγησε τι είχες πάθει... Τι φαντάζεσαι; Δεν θα ερχόμουν; Μέχρι να ολοκληρώσω τις διαδικασίες του ταξιδιού βγήκες από το νοσοκομείο. Χαίρομαι τόσο που είμαι εδώ. Έπρεπε να έχω έλθει εξαρχής''

'' Αχ Σαρλότ, νομίζω για το δικό σου καλό μάλλον πρέπει να αρχίσεις να τρέχεις μακριά μου. Δεν έχεις ιδέα τι αίμα τρέχει στις φλέβες μου. Δεν έχεις ιδέα ποιος έμαθα ότι είμαι, ποιος είναι ο υπεύθυνος της γέννησής μου εκτός από την Αντζελίκ, ποιος...’’ δίσταζε τόσο να συνεχίσει!

''Θα μου τα πεις όποτε είσαι έτοιμος Όλιβερ. Ένα πράγμα θα σου πω μόνο: ό,τι και αν έμαθες, όποιος και αν είναι ο πατέρας σου ή η μητέρα σου, δεν αλλάζει το ποιος είσαι. Και ξέρω καλά ποιος είσαι αγάπη μου!''

Η Σαρλότ τακτοποίησε τη βαλίτσα της και έκατσε πλάι του, στο κρεβάτι. 

''Όποτε θες μπορείς να μου πεις... αλλά πες μου πρώτα πονάς; ''

''Είμαι καλά Σαρλότ... και είναι καιρός να μάθεις όσα έμαθα κι εγώ...''

Εκείνη άκουγε τη διήγηση του Όλιβερ. Αυστηρός, πολύ αυστηρός στους χαρακτηρισμούς του ήταν ο αγαπημένος της καθώς της εξιστορούσε τα γεγονότα. Τον ένιωσε. Φοβερό να μαθαίνεις την ιστορία των γονιών σου, να μαθαίνεις το ποιόν τους και να νιώθεις ντροπή.

'' Και μετά από όσα έμαθα φαίνεται πως ξέσπασα και βρέθηκα στο νοσοκομείο όπως ξέρεις. Και νομίζω ότι πρέπει να φύγεις μακριά μου Σαρλότ. Σκέψου το... τι θα πεις στα παιδιά μας; Τι θα τους πεις  για τους παππούδες τους; Τι θα πεις στους δικούς σου;''

''Θα πω Όλιβερ ότι τη γέννησή μας δεν την ελέγχουμε, αλλά το πώς θα μεγαλώσουμε εξαρτάται από τις αρχές που διδαχτήκαμε και επιλέξαμε να ακολουθούμε. Κι εσύ είχες δυο θαυμάσιους γονείς που σε λάτρεψαν, δικαίως, σε μεγάλωσαν σωστά και σε έμαθαν να πατάς γερά στα πόδια σου''

Ο Όλιβερ έσκυψε το κεφάλι. Ένα τρέμουλο  στα χείλη ήταν αρκετό για τη Σαρλότ να καταλάβει.

Ξάπλωσε στο κρεβάτι πλάι του. Τον αγκάλιασε τρυφερά, πήρε το κεφάλι του στον κόρφο της και προσπάθησε να του απαλύνει τον πόνο με όση αγάπη διέθετε και ήταν μεγάλη. 

Του χάιδευε τα μαλλιά δίνοντάς του μικρά φιλιά κι εκείνος αφέθηκε. 

Στην αρχή  το σώμα του μαρτυρούσε το κακό που ζητούσε διέξοδο να βγει. Έτρεμε ολόκληρος και μετά... μετά οι λυγμοί του σιγανοί στην αρχή,  έγιναν κραυγή πόνου και οργής. Τα δάκρυά του, έγιναν ένα  ποτάμι που ζητούσε διέξοδο να ξεπλύνει, να εκτονώσει, να ηρεμήσει από το φόρτο της δυστυχίας που κουβαλούσε.

Έκλαψε πολύ ο Όλιβερ στην αγκαλιά που εμπιστευόταν. Στην αγκαλιά που λάτρευε. Αφέθηκε και έκλαψε για το βιαστή πατέρα του, για τη μάνα που τον γέννησε χωρίς να έχει επιλογή, για το μωρό που υπήρξε και μισήθηκε τόσο. Για το παιδί που αγαπήθηκε και αγκαλιάστηκε από ξένους ανθρώπους. Για το κακό που πέρασαν άνθρωποι μόνο και μόνο γιατί κάποια κράτη τους έβλεπαν σαν μέσο πλουτισμού και όχι σαν υπάρξεις. 

Έκλαψε και ηρέμησε. Ξέπνοος μετά, με την ανάσα του να προσπαθεί να βρει τον ρυθμό της μετά τα αναφιλητά  που βίωσε, έμεινε αμίλητος, κουρνιασμένος και ασφαλής σαν ένα λαβωμένο πουλί στη φωλιά του και κοιμήθηκε έναν ύπνο ήρεμο μετά τόσο καιρό.

                                           

Συνεχίζεται...

Σημ: Οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο

Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους