''Τα Άλμπατρος'' #3-4-5#

 

Τα δυο πρώτα κεφάλαια  ΕΔΩ

                                        3.   Ο μίτος της... Αντζελίκ

               

Το πάρκο πια δεν ήταν ίδιο όπως το γνώρισε μικρός. Δεν ήταν η όαση της φύσης που απόδιωχνε το άγχος της πόλης και πρόσφερε δροσιά και χαλάρωση. Δεν ήταν τόπος παιχνιδιού και ανεμελιάς.  Ήταν άγριο, μια βλάστηση οργιώδης και το χορτάρι τόσο ψηλό που  σκέπαζε τον μικρό Όλιβερ.

Και εκείνος κοιτούσε τριγύρω  χαμένος, τρομαγμένος. ''Μαμάααα'' , φώναζε με αγωνία. Πού είχε χαθεί; Γιατί ήταν μόνος; Πού να πάει;  Ένα βήμα ακόμη, να ψάξει να τη βρει, ίσως να ήταν πίσω από τα δέντρα. Έκανε στην άκρη αγριόχορτα να περάσει.  

Μα το ποτάμι που ξαφνικά ξεδιπλώθηκε μπροστά του, του έκλεινε το δρόμο. Ορμητικό νερό, να φοβάσαι και να πλησιάσεις την όχθη. Και γεμάτο ζώα, όλα αυτά που ο μικρούλης είχε δει στα παραμύθια του. Ψάρια μεγάλα και μικρά, νερόφιδα, αλλά και κροκόδειλοι περνούσαν από μπροστά του. Δεν ήταν  ζωγραφιές με χρώματα μέσα στο βιβλίο του. Ήταν ζωντανά, απειλητικά ζώα, που άνοιγαν το στόμα και έδειχναν τα κοφτερά τους δόντια.  Φοβόταν τους κροκόδειλους. Το νερό έτρεχε στο διάβα του. Σκούρο και ορμητικό, τον φόβιζε.   ''Μανούλααααα'' συνέχισε να φωνάζει.

Τώρα φοβόταν περισσότερο. Δάκρυα τρέχανε από τα ματάκια του. Και αχ αυτοί οι ήχοι, κρωξίματα και γρυλίσματα, βουίσματα και τιτιβίσματα δυνατά.  Και τότε  άκουσε το όνομά του. ''Όλιβερρρ''! Από κάπου ερχόταν η φωνή της… ’’Μαμάα  εδώ μαμά, πού είσαι; ’’Η μάνα του ήταν απέναντι από το ποτάμι. Νάτην, εκεί... τόσο κοντά μα τόσο μακριά. Το ποτάμι σαν φίδι απλώνεται ανάμεσά τους επικίνδυνο, τρομαχτικό. Τους χωρίζει. ''Τρέχα Όλιβερ τρέχα όπως κι εγώ να βρούμε σημείο να περάσω. Τρέχα γιε μου, εσύ εκεί κι εγώ από εδώ''. Κι όλο έτρεχε και λαχάνιαζε και η καρδούλα του χτυπούσε δυνατά, φοβισμένα, άναρχα.  Τα δέντρα, όσο έτρεχε τόσο μεγάλωναν, γίνονταν ψηλά και του έκρυβαν τον ήλιο. Μα του έκρυβαν και τη μάνα του που έτρεχε απέναντί του. Πάλευε με το χορτάρι, μάτωναν τα χέρια του από τα αγριάγκαθα, πονούσε, φοβόταν... ''Μαμάαα'' μαμάαα'' φώναζε και... πετάχτηκε καθιστός στον καναπέ.

Κάθιδρος και με ταχυκαρδία κοίταξε το γράμμα που παρέμενε στο χέρι του Κύριος οίδε πώς. Σηκώθηκε να πιει λίγο νερό. Είχε ξημερώσει πια .Ήταν μια νέα μέρα, ώρα να φεύγει. Να συνέλθει, να μπορεί να καθαρίσει ο νους του να βρει το βηματισμό του. Και θα αποφάσιζε τι θα έκανε.

Ήπιε ένα καφέ πρώτα  και τηλεφώνησε στην ιδιοκτήτρια  επειδή  ήθελε να της αφήσει τα κλειδιά. Κανόνισαν ώρα συνάντησης και στρώθηκε στη δουλειά.

Έδωσε τα τελευταία έπιπλα, πέταξε τα σκουπίδια και όταν τελείωσε, παρέδωσε το κλειδί στην ιδιοκτήτρια που τον κοιτούσε με λύπη. Τον έχει κατατροπώσει ο θάνατος της μητέρας του, σκεφτόταν για το παλικάρι που συμπαθούσε τόσο. Μα δεν ήξερε για τα απανωτά πλήγματα που δέχτηκε αυτό το παλικάρι και που δεν είχε αποφασίσει ακόμη  πώς να τα διαχειριστεί.

Προχωρημένο πρωινό ήταν, όταν έφυγε από το άδειο σπίτι του. Κοντοστάθηκε στην πόρτα κι έριξε μια τελευταία ματιά στο έρημο σπιτικό, συγκρατώντας όλες τις σκιές των αναμνήσεών του που έστεκαν εκεί, ακλόνητοι μάρτυρες των στιγμών που έζησε με την οικογένειά του.

Πήρε και  τις αποσκευές του για να τις αφήσει  στο αεροδρόμιο. Θα περνούσε από το νεκροταφείο πρώτα. Τα κουτιά με τα βιβλία του είχαν ήδη φύγει. Και η Σαρλότ ενήμερη ότι θα γυρνούσε μια μέρα νωρίτερα. Της φάνηκε κάπως η φωνή του, αχνή, χωρίς δύναμη μα το απέδωσε στο θάνατο που βίωσε ο αγαπημένος της. Δεν της είπε τίποτε για το γράμμα. Δεν ήταν ώρα και δεν λέγονται αυτά από μακριά. Δεν μπορούσε ακόμη να το χωνέψει, πόσο δε μάλλον να το εξιστορήσει. 

Εκείνος πήγε στο νεκροταφείο. Δεν της πήρα λουλούδια, σκέφτηκε, μα γιατί; Λες να της είμαι θυμωμένος; Γονάτισε στο χορτάρι μπροστά στη μαρμάρινη στήλη με το όνομά της. ''Αχ μάνα τι ήταν αυτό που άφησες για το τέλος; Δεν είμαι θυμωμένος καλή μου, μα θα έπρεπε να μου το είχες πει. Για μένα εσύ είσαι η μάνα που με γέννησε και με μεγάλωσε. Αλλά γιατί να μη ξέρω τις ρίζες μου; Πώς θα τις βρω τώρα ; Πέρασαν τόσα χρόνια !''  Έμεινε εκεί αμίλητος, σκοτεινός, πικραμένος, μπερδεμένος να στοχάζεται. Η μάνα του που δεν τον γέννησε, κείτονταν εκεί στην πατρίδα του που ούτε εκείνη τον είχε γεννήσει. Ένιωθε  ένα κουβάρι από μπερδεμένες ρίζες ζωής που αδυνατούσε να βρει την άκρη.

Και τότε σκέφτηκε να κάνει μια πρώτη κίνηση για να βρει τη βιολογική του μητέρα. Πήγε λοιπόν, στην Πρεσβεία της Ιταλίας. Κρατούσε το γράμμα της μάνας του και έδωσε τα στοιχεία της οικογένειας που υιοθέτησαν την 14χρονη τότε Αντζελίκ Λούμπα. Ονοματεπώνυμο, οικογενειακή κατάσταση, επάγγελμα και διεύθυνση κατοικίας όπως του τα είχε γράψει η μητέρα του.  Του είπαν να έλθει ξανά σε ένα δίωρο, θα του είχαν απάντηση. Θα την έβρισκαν ή θα είχαν χαθεί τα ίχνη της  εδώ και 30 χρόνια;

Περιπλανήθηκε   στους δρόμους της πατρίδας του, που τελικά δεν ήταν δική του. Πώς ένιωθε τώρα; Παράξενα. Σαν ξένος. Σαν κάποιος που δανεικά στοίβαζε αναμνήσεις από τη χώρα, από τους γονείς του, από τη ζωή που πέρασε.  Είχε μεγαλώσει εκεί, είχε αγαπήσει τους δρόμους της, τη φύση της, τους ανθρώπους που στη γειτονιά του τους γνώριζε με τα μικρά τους ονόματα. Είχε χτίσει τις δικές του  βάσεις σε μια χώρα που πίστευε και δική του. Κι όμως, τώρα γιατί ένιωθε ξένος; Σαν να του πήραν ένα κομμάτι της ζωής του, γιατί δεν ήταν δικό του κι ας ήξερε αλλιώς. Το πάλευε, δεν ήθελε να νιώθει έτσι.  Μα η αλήθεια είναι ότι αισθανόταν σαν να τον εξαπάτησαν. Αν ήξερε εξαρχής ...μα τι ανόητος που είναι, κάκιζε τον εαυτό του. Είναι δυνατόν να διαγράψει ό,τι έζησε και όσα αισθάνθηκε ποτέ; Τι σημασία έχει  πού γεννήθηκε; Σημασία έχει ο τόπος  που έφτιαξε αναμνήσεις, εκεί που έζησε και πάλεψε να γίνει ένας ενήλικας σωστός. Είναι αυτό που έγινε εξαιτίας των γονιών που τον μεγάλωσαν...

Αποφασιστικά πήγε πάλι στην Πρεσβεία. Του είπαν ότι η οικογένεια είχε φύγει. Οι Αντονιάνι δεν ζούσαν πλέον και η Αντζελίκ  Λούμπα γύρισε στο Κονγκό!  Γύρισε  πριν 15 χρόνια του είπαν… να η αρχή, την βρήκε. Σειρά είχε το υπόλοιπο κουβάρι να ξεμπερδευτεί.

                                               

                                       

                            4.   Ταξίδι στην Αφρικανική ενδοχώρα    

           

         Το αεροπλάνο  με προορισμό την Κινσάσα απογειώθηκε με δυο ώρες καθυστέρηση. Το ταξίδι θα ήταν μεγάλο και αγωνιώδες. Ο Όλιβερ δεν ήθελε να πάρει μαζί του την Σαρλότ όσο και αν επέμενε. Βλέπεις, δεν ήξερε τι θα αντιμετωπίσει και η κατάσταση στη χώρα ήταν ρευστή πολιτικά. 

Γυρνώντας από τη Γερμανία ήταν συγκλονισμένος από το χαμό της μητέρας που τον μεγάλωσε και από το μυστικό που του φανέρωσε στο γράμμα της. Μα τι έχει πάθει; Δεν κατανοούσε τον ίδιο του τον εαυτό.'' Η μητέρα που με μεγάλωσε'' έλεγε από εκείνη τη στιγμή που έμαθε για την υιοθεσία του. Αλήθεια ήταν βέβαια, αλλά τι έγινε το ''εσύ είσαι η μοναδική μητέρα για μένα '';  

Δεν μπορούσε να μιλήσει στη Σαρλότ τις πρώτες ημέρες. Τακτοποιήθηκε, παρέλαβε τα  βιβλία του , τα τακτοποίησε στην βιβλιοθήκη του και δούλευε σαν μηχανάκι χωρίς να μιλά. Δουλειά - σπίτι ήταν το καθημερινό του πρόγραμμα και η Σαρλότ εκεί, γεμάτη κατανόηση για τον πόνο που πίστευε ότι γινόταν περισσότερο αισθητός, όσο περνούσαν οι ημέρες. Νιάξιμο και σεβασμός στις στιγμές τις δύσκολες του Όλιβερ. Αυτό ήταν το πιστεύω της, αυτή η στάση της.

Κοίταξε από το παράθυρο του αεροπλάνου. Σύννεφα κάλυπταν τον ουρανό και δεν άφηναν τίποτε κάτω από αυτά να είναι ορατό. Σύννεφα, τα άτια των αγγέλων, που έπαιρνε θεϊκή σημασία η ύπαρξή τους. Τους κρατούσαν ασφαλείς από το χάος που υπήρχε από κάτω τους.  Τα ίδια σύννεφα πλάκωναν την καρδιά του. Μόνο που αυτά ήταν μαύρα γεμάτα μπόρα και οδύνη.

Και μια μέρα της μίλησε. Έτσι ξαφνικά, έτσι χωρίς πρόλογο, χωρίς προειδοποίηση. 

 Ένας κεραυνός που έπεσε λες και ξεδιάλυνε την καταχνιά. ''Είμαι υιοθετημένος. Το έμαθα μια μέρα πριν γυρίσω εδώ '' της είπε με μια σβησμένη φωνή, ίσα να μαρτυρά ότι είναι ζωντανός. Η Σαρλότ δεν μίλησε, μα αμέσως κατανόησε όλη τη συμπεριφορά του, όλες τις απορίες που είχε μια και δεν έμοιαζε για Γερμανός. Κατανόησε κυρίως το τούνελ που είχε μπει το μυαλό του και την απραξία του σαν να χάθηκε στο λαβύρινθο, να κάθισε σε μια γωνιά  και ν' αφέθηκε στη μοίρα του. Μα ο Όλιβερ ήταν συγκλονισμένος γιατί η μάνα που τον μεγάλωσε δεν ήταν η βιολογική του. Τι σημασία έχει; Ποιος μεγαλώνει το παιδί έχει σημασία, αυτή είναι η αληθινή μάνα, εκείνη που είναι δίπλα του και τον μαθαίνει να είναι ακέραιος ενήλικας επαναλάμβανε συνέχεια στον εαυτό του. Μα για τον Όλιβερ είχε σημασία πέρα από τις δυνάμεις του και τη λογική του.

Η αεροσυνοδός σέρβιρε  τους επιβάτες και εκείνος πήρε διψασμένα το ποτό που ζήτησε. Λίγο αλκοόλ ίσως να τον τόνωνε. Κι αν απογοητευόταν με ό,τι θα συναντούσε; Κι αν δεν την έβρισκε;

Στις Βρυξέλλες έκανε έρευνες για το πού είναι η μητέρα του. Βρήκε το πότε ταξίδεψε και την τοποθεσία που δήλωσε ότι θα βρίσκεται. Ο λόγος επίσκεψης: να βρει τη μητέρα της. Κι εκείνη έψαχνε για τη δική της μάνα; Είχε φύγει πριν 15 ολόκληρα χρόνια και κατόρθωσε να αναγνωριστεί ο τόπος γέννησής της που ήταν το Κονγκό. Έτσι μπορούσε να μείνει όσο ήθελε και από ότι φαίνεται έμεινε με τη μητέρα της χωρίς ποτέ να ψάξει για το γιο της. Κι εκείνος που πίστευε ότι της στέρησαν το παιδί της με τη βία… χωρίς να της αφήσουν επιλογή! Τι οδύνη του έφερε αυτή η επίγνωση!! Τι τον ένοιαζε; μάλωσε τον εαυτό του. Να μάθει ήθελε το λόγο ύπαρξής του. Να μάθει ποιες είναι οι ρίζες του και τέλος. Αυτό επαναλάμβανε συνεχώς  μια και ο φόβος της απογοήτευσης καραδοκούσε.

Η Σαρλότ τον πίεσε να ψάξει για τη μητέρα του. Τον έσπρωξε στην κυριολεξία να ταξιδέψει με τις καλοκαιρινές διακοπές του στον Κονγκό. Και τον έβαλε να της υποσχεθεί ότι θα γύριζε πάλι πίσω. Για καλό και για κακό πρότεινε να πάει μαζί του. Επέμενε μα ο Όλιβερ ήταν ανένδοτος. Στην οικογένειά της δεν είχε μιλήσει για όλα αυτά. Ποιος ξέρει πώς θα τα αντιμετώπιζαν;  Ήθελε να γνωρίσουν πρώτα τον Όλιβερ  και μετά θα άνοιγαν τα χαρτιά τους. Έτσι  κι αλλιώς ο γάμος αναβαλλόταν λόγω πένθους.

Μα προείχε να βρει την αληθινή του ταυτότητα.

Το αεροπλάνο ήταν γεμάτο. Άνθρωποι λογιών λογιών, κυρίως έμποροι, πήγαιναν στον ίδιο προορισμό. Λίγοι τουρίστες που αναζητούσαν το εξωτικό προορισμό, το διαφορετικό, την άγρια φύση και τα παράξενα ζώα. Άλλοι σιγομιλούσαν με την παρέα τους,  άλλους τους πήρε ο ύπνος, η τέλεια χαλάρωση εκεί ψηλά που βρίσκονταν, ανάμεσα στα σύννεφα. Ο Όλιβερ έβαλε τα ακουστικά του να ακούσει μουσική. Προσπαθούσε να  ηρεμήσει το μυαλό του, να δείξει την πόρτα στις άσχημες σκέψεις που τον άγχωναν. Πήρε βαθιά ανάσα και αφέθηκε στη μελωδία.

Τα μάτια του έκλεισαν. Ήταν εύκολο να κοιμηθεί με τόσο ήρεμη μουσική και το ελαφρύ ταρακούνημα του αεροπλάνου. Δεμένος στο κάθισμά του, άφησε τον ύπνο να στρογγυλοκαθίσει στο μυαλό του και να του κλείσει τα βλέφαρα. Τα σύννεφα της καρδιάς του , έμεναν βουβά  στην αναμονή.

Σε λίγες ώρες θα προσγειωνόταν!                               

                                                

                                                 5.   Βελγικό Κονγκό   

             

       ''Δεινοπάθησαν οι κάτοικοι κατά την κατάκτησή τους από τους Βέλγους. Από το 1908  ως το 1960 που έφυγαν, μας είχαν ως αποικία της  η Βελγική κυβέρνηση.  Αλλά ήμασταν αποικία τους πολύ πιο πριν και μάλιστα κάτω από σκληροτράχηλο ζυγό. 

Μη νομίζεις ότι δεν εναντιώθηκαν οι δικοί μας εναντίον των αποικιοκρατών. Μα πνίγηκαν στο αίμα. Όμως, τα θύματα που θρηνήσαμε  ήταν πολύ περισσότερα, εξαιτίας των εγκληματικών πράξεων των στρατιωτών του Βασιλιά του Βελγίου, που ως το θάνατό του, εκείνος έδινε τις εντολές και σε εκείνον ανήκαν τα πλούτη από την αποικία του. Λεοπόλδος με τ' όνομα. Ο πιο πλούσιος άνθρωπος της εποχής του. Βλέπεις, η αποικία του, εμείς, ήταν προσωπικό του κατόρθωμα και δεν είχε ανάμειξη η κυβέρνηση του Βελγίου. Ήταν αποικία του στέμματος πριν το 1900.  Γι αυτό έκανε και ό,τι έκανε... Γι αυτό μας  πήρε η Βελγική Κυβέρνηση τότε... Σταμάτησαν με νόμους τα βασανιστήρια, αλλά μην ακούς, έβρισκαν τρόπο να επιβάλλουν τα δικά τους!''

 Τα διηγείται έτσι όπως τις τα διηγήθηκαν παππούδες και γιαγιάδες που τα έζησαν.

Ξέρεις   τι  της έλεγαν που συγκλονίζει; Ότι ακρωτηρίαζαν τους εργάτες, αν η παραγωγή τους δεν ήταν η αρεστή!

 ''Οι στρατιώτες του βασιλιά, ναι αυτό έκαναν! Πολλές φορές ακρωτηρίαζαν τα παιδιά του εργάτη για να τον τιμωρήσουν επειδή η απόδοσή του δεν τους ικανοποιούσε. Και έδιναν τα κομμένα άκρα στο γονιό, για να διδαχθεί. Σταύρωναν σε ξύλα μανάδες με παιδιά, σκότωναν μικρά παιδάκια για τιμωρία των πατεράδων τους. Καουτσούκ, αυτό ήθελαν και ήθελαν συγκεκριμένη ποσότητα κάθε φορά από τον καθένα. Μαστιγώματα ήταν η πιο μικρή τιμωρία. Και μην πιστέψεις ότι ήταν απλά μαστίγια. Δέρματα από ιπποπόταμο τόσο σκληρά που τα σημάδια έμεναν ανεξίτηλα. Μάλιστα πολλές φορές πέθαιναν εργάτες από τα πολλά μαστιγώματα. Μετά ήταν οι ακρωτηριασμοί. Των ίδιων των εργατών, ή των μελών των οικογενειών τους.Σκέψου, τότε λένε πως   10 εκατομ. πέθαναν από βασανισμό και αρρώστιες!

Τρελαίνεσαι και μόνο να τα διηγείσαι. Σκέψου να τα ζεις!

Είναι δυνατόν να κάνει τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα, άνθρωπος σε άνθρωπο; Δεν ξέρω τελικά, γιατί καυχιέται ο άνθρωπος ότι είναι κατ' εικόνα του Θεού. Ίσως όμως  γι αυτό, για να καλύψει το στίγμα του δαίμονα που τον έχει ποτίσει''.

Όσα έζησε εκείνη, ή όσα έμαθε μέσω διηγήσεων, τα  ακούς να τα διηγείται και διακρίνεις  το θυμό στη φωνή της.

''Νόμους είχαν '' θα πει, ''δίκαιους νόμους τους λέγανε, γι αυτό απαγορευόταν να πιέζεται ο  ντόπιος να εργαστεί στους λευκούς, μα τι καλά που τα κατάφερναν να δουλεύουν κι εκείνοι που δεν ήθελαν! Και νόμους που απαγόρευαν στους ντόπιους να δραστηριοποιηθούν πολιτικά. Αλλά και νόμους αυστηρούς για όσες από εμάς έκαναν δεσμό με Βέλγους. Απαγορευόταν ρητά''! 

Πόσο ζωντανά τα θυμάται η Λέα. Λίγο μετά τα 70 σήμερα μπορεί να σου διηγηθεί την περίοδο εκείνη σαν να ήταν χθες.'' Σκλαβοπάζαρο ήμασταν για τους Βέλγους.  Γι αυτό και απήγαγαν όσα παιδιά γεννήθηκαν από Βέλγο πατέρα και μάνα Κονγκολέζα. Γιατί θεωρούσαν την ύπαρξή τους έγκλημα''. Ένα δάκρυ αφήνει να κυλήσει στον πόνο που βίωσε.

Μα δεν ήταν όλοι στυγνοί βασανιστές'' θα πει μετά.

Θυμάται κι εκείνον, τον γνώρισε στη δουλειά. Εκείνος γιος του αφεντικού κοντά στα 30 κι εκείνη 18. Εκείνη δούλευε στη συσκευασία του καουτσούκ ώστε να φύγει για το Βέλγιο. Εκείνος επιστατούσε στην επιχείρηση του πατέρα του. ''Μην νομίζεις ότι δεν ήταν αυστηρός, αλλά δεν έδινε εντολές για βασανιστήρια, ούτε για τιμωρίες''. 

Σκύβει το κεφάλι καθώς τα θυμάται. Το κόκκινο χρώμα βάφει τα μαύρα της μάγουλα. Ναι... κι όμως κοκκινίζουν. '' Ήταν λάθος μου ΄', θα πει, ''λάθος γιατί ήξερα ότι απαγορεύονταν όχι μόνο οι γάμοι μα και  οι σχέσεις  Βέλγου και γυναίκας από το Κονγκό. Μα αγαπηθήκαμε. Εγώ πολύ, πιστεύω και εκείνος''.

Η Λέα μια γοητευτική και τροφαντή ηλικιωμένη χαμογελά. ''Στα 18 μου ήμουν κούκλα, νομίζεις ότι λέω ψέματα; Κούκλα σου λέω γι αυτό ο Βέλγος έχασε τα μυαλά του. Και αυτό το σημάδι το άσπρο πάνω από το φρύδι μου τον ξετρέλαινε. Έπαιζε μαζί του και αργότερα που η σχέση μας προχώρησε έπαιζε και σε κάποια άλλη θέση που το έχω''. Γελά πονηρά. ''Το ίδιο σημάδι στις ίδιες θέσεις έχει πάρει και η θυγατέρα μου. Η Αντζελίκ μου. Αχ πόσο πόνεσα  όταν στα 4 της χρόνια την απήγαγαν από μένα!

Σκύβει να σκουπίσει ένα δάκρυ της. ''Δεν ήξερα πού την πήγαν. Απαγορευόταν και να ρωτήσω. Μην νομίζεις ότι πήραν μόνο την Αντζελίκ μου. Περίπου 20.000 παιδιά απήγαγαν. Παιδιά Βέλγων με ντόπιες. Ναι, σου λέω φοβερό. Χάσαμε τα ίχνη τους. 

Τελικά, ο Στεφάν έφυγε. Τον πήρε ο πατέρας του και δεν ξαναγύρισε. Κι εγώ απέμεινα να αναρωτιέμαι τι έγινε το παιδάκι μου. Όχι δεν ήταν κακός, μην το σκεφτείς αυτό. Ο νόμος ήταν αυστηρός, δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Και εκείνος θα τιμωρείτο και εγώ. Ναι, ήξερε για την εγκυμοσύνη μου αλλά τι να έκανε το παλικάρι μόνο του;   Μου άφησε κάποια χρήματα και αποχωριστήκαμε μέσα στα κλάματα. Και όμως, συνέχισα τη ζωή μου και μόνο μια περίοδο ένιωσα χαρά, όταν έφυγαν οι άποικοι και ελευθερωθήκαμε!  Α και  άλλη μια, πριν μερικά χρόνια όταν ξαναβρέθηκα με την κόρη μου ''

                             

Συνεχίζεται...

Σημ: Οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους