''ΤΑ ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ'' #1-2#

       Πριν λίγο καιρό, διάβασα ένα άρθρο που αφορούσε την εποχή της αποικιοκρατίας στο Κονγκό από το Βέλγιο. Ο επηρεασμός μου από αυτό το άρθρο ήταν έντονος. Και εξαιτίας της επιρροής που μου άσκησε, είχα αυτήν την έμπνευση. Την έμπνευση ενός διηγήματος.  Αυτό το διήγημα βασίζεται σε ιστορικά στοιχεία της εποχής εκείνης. Είναι μυθοπλασία όμως με προσαρμογή κάποιων περιόδων της. Βγήκε βέβαια λίγο μεγάλο και η παρακίνηση του πολύ καλού φίλου Γιάννη με έκανε να σας το παρουσιάσω. Ελπίζω να σας αρέσει. Κάθε δυο με τρεις μέρες θα βάζω τις συνέχειες για να μην ξεχνιέται η πλοκή.   Καλή ανάγνωση!                             

                                  1.  Ο  αποχωρισμός   

         Ο Όλιβερ ξύπνησε ανόρεχτος σήμερα το πρωί. Πλησίαζαν οι μέρες που θα γυρνούσε στη δουλειά του.  Πριν τρεις εβδομάδες πήρε άδεια βιαστική για να έλθει στη Γερμανία, αφού τον ειδοποίησε η μητέρα του ότι  ήταν στο νοσοκομείο. 

''Τι έχεις μάνα; '' τη ρώτησε ανήσυχος. 

'' Αν μπορέσεις να έλθεις αγόρι μου, θα σου πουν οι γιατροί'' 

'' Δεν είναι κάτι σοβαρό ε;'' ήθελε εγγύηση να ηρεμήσει. 

'' Δεν μπορώ αγόρι μου να μιλάω πολύ ώρα, θα τα πούμε όταν έλθεις''! Αυτά ήταν όλα κι όλα όσα του είπε και τον έζωσαν τα φίδια. 

 Όλα θα πάνε καλά, σκεφτόταν όταν έφευγε από τις Βρυξέλλες. Η Γερμανία δεν είναι μακριά, αλλά το ταξίδι μέσα στον ωκεανό της αγωνίας του, του φάνηκε πολύωρο και ψυχοφθόρο.

Η μητέρα  του στο νοσοκομείο! Νέα ήταν ακόμη για να φοβάται ότι έφτασε το τέλος –λες και το τέλος έχει χρονικό περιορισμό -αλλά ο χαμός του πατέρα του τον είχε κάνει υπερευαίσθητο με τη μάνα του. Και να πεις ότι δεν επικοινωνούσαν! Κάθε μέρα  μιλούσαν για ώρα στο τηλέφωνο. Πώς δεν κατάλαβε τίποτε;

Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Είχε τα χάλια του. Το σημάδι πάνω από το αριστερό του μάτι, αυτό το  μικρό λευκό σημάδι έστεκε εκεί από τον καιρό που γεννήθηκε  όπως του είχε πει η μητέρα του. Το μισούσε αρχικά,  στην εφηβεία του μάλιστα θεωρούσε ότι τον ασχήμαινε . Για ένα διάστημα δεν μπορούσε να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Η αλήθεια είναι ότι οι γονείς του τον βοήθησαν να το δει σαν μέρος του εαυτού του, να το αποδεχθεί και να πάψει να τον ενοχλεί. Έτσι αδιαφόρησε για την ύπαρξή του.

Μα η Σαρλότ τον είχε κάνει να το αγαπήσει. Εκεί  ακουμπούσε τα χείλη της τις περισσότερες φορές. ''Σαν άλμπατρος μοιάζει '' του είχε πει . Με λίγη φαντασία ναι, σαν άλμπατρος έμοιαζε. Το ίδιο σημάδι είχε και στον αριστερό μηρό του στην εσωτερική μεριά, αλλά εκεί δεν φαινόταν. ''Σημαντικό μήνυμα ξέρεις ''του έλεγε συχνά η Σαρλότ. '' Τα άλμπατρος όταν γίνουν ζευγάρι μένουν μαζί ως το τέλος της ζωής τους.  Κι εσύ αυτό το μήνυμα το έχεις διπλό! Πώς να μην σε εμπιστευτώ; '' του έλεγε χαμογελώντας  και τον γέμιζε φιλιά.   Χαμογέλασε στη θύμηση αυτή.

 Με τη Σαρλότ είχαν γνωριστεί στη δουλειά και είχαν ταιριάξει αμέσως. Εκείνος Γερμανός, εκείνη Βελγίδα, μα ήταν σαν να είχε βρει την αδελφή ψυχή του. Την είχε γνωρίσει και η μητέρα του. Πόσο το χάρηκε που συναντήθηκαν σε μια της επίσκεψη στο Βέλγιο και γνωρίστηκαν! Δεν θα ήθελε να μην γνωρίζει η μάνα του  τη Σαρλότ που τόσο αγαπούσε. 

Είχαν  πλέον αποφασίσει να παντρευτούν, την είχε ζητήσει σε γάμο με όλους τους τύπους σαν ρομαντικός  που είναι και θα κανόνιζαν ημερομηνία να επισκεφθεί με τη μητέρα του τους δικούς της. Θέμα χρόνου ήταν, αλλά τώρα;

 Αχ η μητέρα του, πόσο του έλειπε! Όσο μεγάλος και αν είναι ο άνθρωπος, ο χαμός του γονιού πάντα ανοίγει πληγή και πονά. Το κενό χάσκει στην καρδιά του, σκέφτηκε ενώ σκούπισε δυο δάκρυα που δεν άφησε να κυλήσουν.   30 ετών δεν τον έλεγες μικρό, αλλά θεωρούσε τον εαυτό του ορφανό πλέον. Θα καλυφθεί ποτέ αυτό το κενό; Θα πάψει να πονάει; Ή θα αραχνιάσει με την πάροδο του χρόνου και θα ξεχαστεί; Δεν είχε συγκλονιστεί τόσο με το χαμό του πατέρα του. Σπουδαίος και εκείνος. Αλλά η μάνα του ήταν η αδυναμία του.

Τώρα μόνος πια, κοίταξε τον καθρέφτη με τα αξύριστα γένια να φωνασκούν, μα αρκέστηκε να χτενίσει μόνο  τα πλούσια μαύρα μαλλιά του, να τα ηρεμήσει από το κατσάρωμα του ύπνου και ετοιμάστηκε για να βγει να ολοκληρώσει τις διαδικασίες. Δύσκολες οι   προηγούμενες ημέρες. Πέρασε περίπου και τις τρεις εβδομάδες δίπλα στη μητέρα του στο νοσοκομείο, δεν την άφησε καθόλου μόνη. Το σοκ γι αυτόν ήταν μεγάλο όταν οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι δυστυχώς είναι θέμα ημερών ίσως και ωρών. Τίποτε δεν γίνεται του είπαν και τον συγκλόνισαν.  Και πριν δυο μέρες την αποχαιρέτησε στο ταξίδι της  να βρει τον πατέρα του εκεί ψηλά, με τα μάτια της ακουμπισμένα στο πρόσωπό του '' Σ' αγάπησα πολύ γιέ μου... πολύ'' ήταν τα τελευταία της λόγια.

Δύο  ημέρες του απέμεναν να αδειάσει το σπίτι, να τακτοποιήσει τα γραφειοκρατικά και να γυρίσει στη δουλειά του.  Δεν ήταν δικό τους περιουσιακό στοιχείο. Με ενοίκιο έμεναν μετά την πώληση του σπιτιού των γονιών του, για να σπουδάσει ο κανακάρης τους. Η ιδιοκτήτρια του ακινήτου δεν τον πίεσε καθόλου, είν' η αλήθεια.  '' Με την ησυχία σου '' του είπε '' και νοίκι επιπλέον δεν θέλω''. Τους αγαπούσε αυτή η κυρία, και μάλιστα προθυμοποιήθηκε να τον βοηθήσει σε ό,τι χρειαζόταν. Ακόμη και  από την εργασία του μπορούσε να πάρει κι άλλη άδεια λόγω θανάτου αλλά, δεν ήθελε να μείνει εκεί μόνος και η Σαρλότ δεν μπορούσε να πάρει άδεια πολλές μέρες για να βρίσκεται κοντά του. Ήλθε μόνο για την κηδεία και επέστρεψε με βαριά καρδιά.

Βγήκε στους πολύβουους δρόμους και ξεκίνησε  για τις γραφειοκρατικές διεκπεραιώσεις. Πήγε και στο νεκροταφείο να αφήσει δυο λουλούδια στη φρεσκοθαμμένη μητέρα του. Δεν είχε όρεξη να γυρίσει σπίτι. Δεν είχε διάθεση να φάει, μα κάθισε στο παγκάκι του μεγάλου πάρκου με έναν καφέ στο χέρι και τις σκέψεις του να ταξιδεύουν άναρχα στο χθες, στο τώρα.

Η ματιά του χάιδευε τον κόσμο που εκμεταλλευόμενος την καλοκαιρινή ημέρα μέσα στην καρδιά της άνοιξης, είχε ξεχυθεί στο πάρκο. Εκείνο το ζευγάρι αριστερά του είχε ξαπλώσει πάνω στο γκαζόν και μιλούσαν πιασμένοι χέρι χέρι. Δίπλα του, έπαιζαν σκάκι δυο φίλοι ηλικιωμένοι, καθισμένοι σε τραπεζάκι του πάρκου, πειράζοντας ο ένας τον άλλον.  Πίσω τους, έπαιζε ο μικρούλης κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της μαμάς του. Σίγουρα μητέρα του ήταν, γιατί αυτό το βλέμμα μόνο οι μαμάδες το διαθέτουν, προστατευτικό αλλά συνάμα απαγορευτικό για κάθε κακό που θα είχε το θράσος να πλησιάσει το βλαστάρι τους.

Η ματιά του γύρισε στην παιδική του ηλικία. Πόση αγάπη του είχαν δώσει  οι δικοί του. Ναι βίωσε τη γονική αγάπη στο έπακρον, αλλά μη νομίζεις ότι του έκαναν τα χατίρια. Μια υγιής αγάπη ήταν των γονιών του και καθόλου εγωιστική.  Βλέπει τον εαυτό του να  παίζει με τη μπάλα του ενώ η μητέρα του   του φωνάζει να μην απομακρύνεται. Να τος πάλι, εκεί στο χορτάρι καθισμένος πάνω στο χαλάκι για το πικνίκ να τρώει το σάντουίτς του μαζί με τους   γονείς του. Τόσο αρμονικά δεμένοι και οι τρεις και τόσο διαφορετικοί. Οι γονείς του ξανθοί με ίσιο μαλλί και άσπρη επιδερμίδα, κανάκευαν το βλαστάρι τους που ήταν μελαχρινό με κατσαρό μαλλί. ''Είμαστε τόσο διαφορετικοί, γιατί δεν σας έμοιασα; '' ρωτούσε μεγαλώνοντας. ''Έχεις την ομορφάδα του παππού σου, τι κρίμα που δεν τον γνώρισες, του λέγανε. Και οι φωτογραφίες του παππού ασπρόμαυρες, με το λευκό μαλλί και τις ρυτίδες, δεν έδειχναν την ομοιότητα. Αλλά βλέπεις  πάντα, ό,τι θέλεις να δεις .  

                                                  2.    Η αποκάλυψη

Γύρισε στο σπίτι του. Με βαριά καρδιά άνοιξε την πόρτα. Ησυχία  αδυσώπητη. Κι όμως, αν ήθελες να αφουγκραστείς θα άκουγες τη φωνή της μάνας, θα μοσχομύριζες τα διαλεχτά φαγητά που του ετοίμαζε,θα ένιωθες τη ζεστασιά της φωνής της.  Λες και είχαν ποτιστεί οι τοίχοι από ομιλίες, από οσμές, από συναισθήματα. Σίγουρα όμως είχε ποτιστεί η καρδιά  του, που  τώρα μάτωνε από το ξαφνικό χαμό.

Να ξεκαθαρίσει γρήγορα και να αδειάσει το σπίτι. Το πήρε απόφαση να δουλέψει εντατικά να ξεχαστεί, να τελειώνει. Το τηλέφωνο άναψε. ΜΚΟ θα έπαιρναν τα ρούχα της το απόγευμα. Γείτονες θα μοιράζονταν έπιπλα και συσκευές. Υπήρχαν τόσοι με οικονομική ανημπόρια. Μα τα βιβλία που είχε αφήσει εδώ μετά την εγκατάστασή του στις Βρυξέλλες, θα τα έπαιρνε. Θα του κόστιζε η μεταφορική το ήξερε, αλλά ευτυχώς η ΕΟΚ πλήρωνε καλά τους υπαλλήλους της.

Γέμιζε τις κούτες. Ήξερε ότι θα τελείωνε γρήγορα, μα πώς μπορείς να μην ξεφυλλίσεις κάθε βιβλίο που έχει και την ιστορία του; Γεμάτα σκόνη τα βρήκε. Φαίνεται η νοικοκυρά μάνα του, που είχε ψυχαναγκασμό με την καθαριότητα, είχε καταπέσει πολύ καιρό πριν μάθει εκείνος την ασθένειά της! Αχ μάνα!

Γέμισε 4 μεγάλες κούτες. Και βαριές. Αλλά δεν ήταν ώρα να σκεφθεί τιμή και ζύγι μεταφοράς! 

Γείτονες ήλθαν και πήραν όλα τα έπιπλα πλην λίγων που θα τα έδινε τελευταία. Γυαλικά δόθηκαν όπου τα ήθελαν. Και λευκά είδη επίσης. Το σπίτι άδειαζε. Ερήμωσε!  Όλα  τα έπιπλα, από  καλοδουλεμένο ξύλο καρυδιάς, αρχοντικό σαν τους γονείς του, βρήκαν νέους ιδιοκτήτες. Ευχόταν μόνο να τα πότιζαν κι εκείνοι, με νέες αναμνήσεις γλυκές και αγαπημένες σαν τις δικές τους. 

Στοίβαξε ρούχα σε βαλίτσες να είναι έτοιμες για τη ΜΚΟ και ετοιμάστηκε να αδειάσει συρτάρια με εσώρουχα. Αυτά θα πετάγονταν. Πολύ προσωπικά είδη, δεν χαρίζονταν.

Το κουδούνι τον διέκοψε. Η ΜΚΟ παρέλαβε τα ρούχα, αλλά  και παπούτσια, τσάντες, εσάρπες. Τελείωσε κι αυτό!

Έμεινε πάλι μόνος.

Είχε βραδιάσει για τα καλά. Και δεν είχε βάλει μπουκιά στο στόμα του. Δεν είχε όρεξη, μα ήξερε ότι κάτι έπρεπε να φάει. Πήγε στο ψυγείο. Έφτιαξε ένα τοστ και κάθισε στον καναπέ  που θα τον έδινε κι αυτόν  τελευταίο. Άνοιξε την τηλεόραση. Χάζεψε λίγο, μα η διάθεσή του δεν ήταν κατάλληλη για τίποτε το στενόχωρο. Την έκλεισε και πήρε στο τηλέφωνο τη Σαρλότ. Μίλησαν κάμποση ώρα. Ήξερε εκείνη να ακούει, να καταλαβαίνει, να  κατανοεί  τη λύπη του, να τον παρηγορεί όπως χρειαζόταν.

Το ρολόι έδειχνε 11 το βράδυ. Να ξαπλώσει σκέφτηκε και ας  τελειώσει την επόμενη ημέρα. Μα δεν είχε διάθεση ούτε για ύπνο, ούτε ήθελε να μείνει με τις σκέψεις του και τη στενοχώρια του. Να απασχολήσει το νου του ήθελε.

Ξαναγύρισε στα συρτάρια της κρεβατοκάμαρας. Άδειαζε ένα- ένα και γέμιζε σακούλες. Κάθε συρτάρι είχε και κάτι κάτω από τα ρούχα φυλαγμένο. Και τι δεν βρήκε, στο ένα φωτογραφίες  ασπρόμαυρες και έγχρωμες, όσες ξέμειναν από τα άλμπουμ που βρίσκονταν ανάμεσα στα βιβλία του. Τις χάζευε μια μια. Θα τις έπαιρνε, ήταν η ιστορία της οικογένειάς του. Βρήκε γράμματα δικά του ή της μάνας με τον πατέρα του. Ναι θα τα έπαιρνε κι αυτά. Έγινε πολύ αισθηματίας αυτές τις ημέρες. Όχι πως δεν ήταν, αλλά η ευαισθησία του άγγιξε κόκκινο τελευταία.

 Πέταγε ό,τι δεν ήταν χρήσιμο αλλά  τα κοσμήματα  που φύλαγε η μάνα του κάτω από τα ρούχα θα τα έπαιρνε μαζί του. Μπορεί να άρεσαν στην Σαρλότ. Μπορεί να έμεναν κάτω από τα δικά του εσώρουχα σε κάποιο συρτάρι. Ναι θα τα έπαιρνε γιατί ήταν δικά της.

Και εκεί που τελείωνε, στο τελευταίο συρτάρι, είδε ένα φάκελο. Μεγάλος, καθαρογραμμένος με το όνομά του απέξω. Ο γραφικός χαρακτήρας της μάνας του. Αναστατώθηκε.

Τι να ήταν αυτό; Γιατί γράμμα; Τι να έγραφε;

Δεν αποφάσιζε να το ανοίξει. Το γυρνούσε και από τις δυο πλευρές λες και ήθελε να το εξαγνίσει. Τελικά το άνοιξε.

Καθαρογραμμένες οι δυο σελίδες με τον αραιό  γραφικό της χαρακτήρα. Μα σίγουρα το χέρι της δεν ήταν σταθερό. Το έβλεπε στα γράμματα. Κι εδώ τι να ναι; Λεκές... αποτύπωμα από δάκρυα. Η μάνα του έκλαιγε όταν το έγραφε; Άραγε να του εξηγεί για την αρρώστια της; 

''Αγαπημένε μου, γλυκό μου παιδί. Κοντεύουν οι ώρες που θα  πάω κοντά στον πατέρα σου να του κάνω συντροφιά. Δεν ξέρω αν προλάβω να σε δω, δεν ήθελα να σε ανησυχήσω και δεν σου είπα εξαρχής για την ασθένειά μου. Μη  κακοκαρδίσεις. Τώρα προέχει κάτι άλλο. Θέλω να το μάθεις , πρέπει να το μάθεις γιατί όταν φύγω δεν υπάρχει κανείς άλλος να στο πει.

Θα έπρεπε παλικάρι μου να στο έχω πει από παλιά, πολύ παλιά. Ο μπαμπάς σου με πίεζε, αλλά εγώ φοβόμουν. Είσαι γιος μου και έτσι ήθελα να παραμείνεις.

Τι εννοώ, θα σκέφτεσαι καρδιά μου, καλό μου παιδί...

Από την αρχή του γάμου μου ήθελα να γίνω μάνα. Ένα σπλάχνο μου που το ονειρευόμουν νύχτα και μέρα. Μα δεν μπόρεσα ψυχή μου.

Το κατάλαβες αυτό που θέλω να σου πω;

Εσύ Όλιβερ, δεν είσαι δικό μου σπλάχνο. Σε έχουμε υιοθετήσει μάτια μου. Αλλά σε κανένα χαρτί δεν φαίνεται ότι είσαι υιοθετημένος. Μωρό νεογέννητο σε πήραμε στην αγκαλιά μας και γέμισες το σπίτι μας.

Ξέρω θα τα έχεις χαμένα, μα δεν νομίζω να αγαπούσα περισσότερο το παιδί που θα γεννούσα, αν μπορούσα.''

Τα χε χάσει. Τα δάχτυλά του είχαν ασπρίσει έτσι όπως κρατούσε σφιχτά το γράμμα που του άλλαξε τη ζωή. Ποιος ήταν; Γι αυτό δεν έμοιαζε με τους γονείς του. Ποια ήταν η ιστορία του άραγε; Αισθανόταν σαν να δέχτηκε γροθιά στο στομάχι. Τον πονούσε ήδη. Ανακατευόταν, τι ήταν αυτό που έμαθε απόψε;

Συνέχισε να διαβάζει

''Την εποχή που γεννήθηκες, πριν 30 χρόνια, η μητέρα σου ήταν μόλις 14 ετών. Και γίνονταν υιοθεσίες ανηλίκων με τη μεσολάβηση της Βελγικής Κυβέρνησης τότε. 

Μέσα στο φάκελο θα βρεις και τα στοιχεία της μητέρας σου όπως μου τα έδωσαν. Βέβαια μπορεί να άλλαξε το όνομά της γιατί και εκείνη υιοθετήθηκε από μια οικογένεια στην Ιταλία. Αντζελίκ Λούμπα είναι το όνομά της όπως μου δηλώθηκε. Δεν έχω φωτογραφία της και η οικογένεια που την υιοθέτησαν είναι από την Ιταλία και λέγονται Αντονιάνι.  Πιο κάτω θα βρεις αναλυτικά όλα τα στοιχεία τους. Την έφεραν από το Κονγκό και ήταν έγκυος σε σένα. Σε γέννησε στο Βέλγιο και εκεί σε υιοθετήσαμε καθώς και οι Ιταλοί τη μητέρα σου. Υπήρχαν και άλλα παιδιά  για υιοθεσία γιε μου.  Πολλά παιδιά. Δεν είδαμε ποτέ τη μητέρα σου γιε μου, μόνο εσένα που σε πήραμε αμέσως.

Οι νέοι γονείς της μητέρας σου δεν ήθελαν   ένα μωρό, έτσι άνοιξε η τύχη μας και σε πήραμε.

Αυτό ήθελα να το ξέρεις. Κανείς άλλος δεν το ξέρει παιδί μου. Εύχομαι να με συγχωρήσεις αν φάνηκα τόσο εγωίστρια και σε ήθελα δικό μου, κατάδικό μου παιδί.

Να είσαι καλά και δυνατός πάντα

Σ' ευχαριστώ που ήσουν το παιδί που ονειρεύτηκα

Την ευχή μου να έχεις!

Σ' αγαπώ πολύ 

Η μητέρα σου''

Κρατούσε το γράμμα και το κοιτούσε έντρομος. Γιατί τόσος τρόμος αλήθεια; Άφησε την ανάσα του να βγει με δύναμη. ''Τι σημασία έχει;'' ρώτησε δυνατά. '' Σημασία έχει ότι με μεγάλωσαν δυο θαυμάσιοι γονείς και μου πρόσφεραν τα πάντα και μια ανιδιοτελή αγάπη’’, μιλούσε έντονα λες και αντέκρουε κάποιον στο άδειο δωμάτιο. Κι όμως έχει σημασία ποιες είναι οι ρίζες σου ήταν η απάντηση του άλλου του εαυτού!

Γιατί η αλήθεια είναι ότι ταράχτηκε. Η αλήθεια είναι ότι η 14χρονη βιολογική του μάνα θα χει μια ιστορία να του πει. Σίγουρα την υποχρέωσαν να δώσει το μωρό της, σωστά; Ήταν και τόσο μικρή. Πόσο θα πόνεσε που αποχωρίστηκε το μωρό της.  Από το Κονγκό; Μα τι στο καλό ιστορία υπάρχει πίσω στην απαρχή της ζωής του; Ποιος να ήταν ο πατέρας του;  Ήθελε να μάθει; Ναι το ήθελε πολύ μα το σοκ είναι μεγάλο. ''Γι αυτό τα χρώματά μου είναι σκούρα. Δεν είμαι όμως μαύρος. Άρα ο πατέρας μου λευκός; Τι στο καλό ιστορία είναι πίσω από μένα; Πώς θα βρω άραγε αυτήν την γυναίκα που με γέννησε ;''αναρωτιόταν δυνατά. ''Θα ζει άραγε;'' μιλούσε συνεχώς με μεγάλη  ταραχή για την ανατροπή όσων ήξερε για τη ζωή του.

Με τόσα ερωτήματα και με μια καρδιά φουρτουνιασμένη από ανέμους αφρικανικούς, με το γράμμα σφιγμένο στα δάχτυλά του, έγειρε στον καναπέ και εκεί τον πήρε ο ύπνος.

                                              

                                          

                                     Συνεχίζεται

Σημ: Οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους