Τα δάκρυα ως ένδειξη αδυναμίας

 
 

πηγή

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ

'' .......αδέκαστος, έντιμος, ανυποχώρητος στην πάταξη του εγκλήματος απ' όπου κι αν προέρχεται, σκηρός αλλά δίκαιος, πολεμούσε την ιδιοτέλεια και την ολιγωρία...'' ήταν όλα όσα άκουσα από τον επικήδειο του πατέρα μου. 
Συνάδελφοι αστυνομικοί,  απέδωσαν τιμές σε έναν αξιωματικό που έπεσε την ώρα του καθήκοντος.
Η οικογένειά του, εμείς τα παιδιά του και η γυναίκα του, σοβαροί και αμίλητοι, δεν χαλαλήσαμε ούτε ένα δάκρυ ως κατευόδιο.
Ένα λουλούδι που μου δόθηκε στο χέρι, δεν αποφάσισα να το πετάξω στον τόπο της τελευταίας του διαμονής.
Η κηδεία πέρασε σαν κινηματογραφική ταινία και εμείς ως  κομπάρσοι ακολουθούσαμε απλά τους κανόνες.
Ήμουν μουδιασμένη, αλλά δεν ξέρω αν πονούσα για το χαμό του πατέρα μου.
Στο σπίτι η μητέρα πήγε να ξαπλώσει αναστενάζοντας  βαθιά. Κάτι σαν λύτρωση, κάτι σαν ανακούφιση, κάτι σαν περαίωση.
Το σπίτι παραδόξως θορυβώδες. Δεν υπήρχε πια εκείνος που επέβαλε ησυχία, τάξη και υπακοή.
Σκληρός είπε ο Διοικητής του στον λόγο του. Ναι σκληρός... αυτό θυμάμαι από τον πατέρα μου. Μια απουσία συναισθήματος. ''Τα δάκρυα είναι ένδειξη αδυναμίας'' έλεγε και τα εξόρισε από μέσα μας.
Κι αν πετύχαινε   το παιδί του τους στόχους του, έλεγε συνήθως'' περιμένεις επιβράβευση γιατί έκανες το καθήκον σου; ή έλεγε συχνότερα '' μπορούσες και καλύτερα''.  
Το πρώτο πράγμα που έκανα μπαίνοντας στο σπίτι μας, ήταν να πετάξω τα παπούτσια που μου καταδυνάστευαν τα πόδια με μια ενοχή προς στιγμήν , περιμένοντας να με παρατηρήσει για την αταξία που προκαλούσα.
Αλλά  ήμασταν πλέον ελεύθεροι. Να φωνάξουμε, να γελάσουμε, να υλοποιήσουμε τα όνειρά μας χωρίς επικρίσεις και παρεμβάσεις στη ζωή μας.

Η εικόνα που η Ρούλα μου έδωσε στην συμμετοχή μου στην Φωτο -Συγγραφική Σκυτάλη#5

Πήγα κατευθείαν στο γραφείο του. Τα περισσότερα βράδια τον έβλεπα να κάθεται εκεί και να γράφει σε ένα μικρό μπλογκ. Με την πένα του έγραφε με μανία, αλλά αν πλησίαζε κανείς το έκλεινε φωνάζοντας για έλειψη σεβασμού στην ατομικότητά του.
Η δική του είχε αξία... η δική μας;
Το βρήκα κλειδωμένο στη θέση του.
Ήθελα εδώ και καιρό να δω τι γράφει. Ήθελα εδώ και καιρό να διαβάσω μυστικά που πίστευα ότι περιέχει.  Το άνοιξα. Το ξεφύλισσα στα γρήγορα. 
Ήταν ένα ημερολόγιο. Ένα ημερολόγιο της ζωής του από τα μικρά του χρόνια.
Πήρα βαθιά ανάσα. Ξεκίνησα από την αρχή.

                     

                          ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ

'' Στα μικρά μου χρόνια πέρασα δύσκολα'', έγραφε. 
''Ζώντας στον τόπο μου μαζί με τους γονείς μου, έπαιζα με τα άλλα παιδιά ξέγνοιαστος. 
Μα η  ζωή είχε άλλες βουλές για μένα. Οικονομικά τα φέρναμε βόλτα με ζόρι. Έτσι,  ο πατέρας έφυγε για τη ξενιτιά και μετά από λίγο θα έπαιρνε και εμάς. Τη μητέρα, εμένα και τον αδελφό μου.
Δεν ήθελα να φύγουμε, αλλά θα ζούσαμε καλύτερα εκεί έξω που οι δουλειές πληρώνονταν πιο καλά. Τα χωράφια μας τι κέρδος να αφήσουν;  Οι γονείς μου με είχαν πείσει. Θα πηγαίναμε σχολείο με ωραιότερα ρούχα, θα αγοράζαμε παιχνίδια και φυσικά το ποδήλατο που λαχταρούσα.
Μα ο πατέρας ποτέ δεν γύρισε. Ποτέ δεν έδωσε σημεία ζωής. Ποτέ δεν έστειλε χρήματα, ούτε θέλησε να πάρει εμάς κοντά του. Μας ξέχασε και τον ξέχασα!
Η μάνα άρχισε να ξενοδουλεύει. Και τα χωράφια κουμάνταρε σαν άντρας. Εμείς τα παιδιά, πηγαίναμε σχολείο  και ανεχόμασταν την κοροιδία των συμμαθητών μας γιατί είμαστε άχρηστοι αφού ούτε ο πατέρας μας μας ήθελε.
Μα η μάνα δεν άντεξε. Αρρώστησε από στενοχώρια είπαν, από κούραση άλλοι. Και μας άφησε εντελώς μόνους. Δυο μικρά παιδιά στο δημοτικό, ξαφνικά βρεθήκαμε έρημα και ορφανεμένα.'΄

πηγή

Πήρα βαθιά ανάσα. Ήταν  τραγικό. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον πατέρα μου παιδί ορφανό να πονά και να κλαίει...Γιατί δεν τα  ξέραμε αυτά; Δεν ήθελε ποτέ ο πατέρας μας να μιλά για το παρελθόν του. Γιατί;  
Ακόμη και η γραφή του ήταν σχεδόν στεγνή.

''Αμέσως  κατέφθασε ο θείος από το διπλανό χωριό, που ενώ μας είχε ξεχασμένους ήλθε για να βοηθήσει, όπως είπε. Ο πόνος για το χαμό της μάνας ήταν μεγάλος για μας τα παιδιά. Κάθε βράδυ κοιμόμουν αγκαλιά με τον μικρό μου αδελφό κλαίγοντας και οι δυο,   χωρίς να λέμε ούτε μια λέξη. Ο θείος   έτρεχε, όπως είπε, για να διεκπεραιώσει διαδικασίες γραφειοκρατικές.  Μα αργότερα έμαθα ότι το μόνο που ήθελε ήταν να μας στείλει σε ιδρύματα και να πάρει τα χωράφια και το σπίτι μας. Αυτές ήταν οι διαδικασίες.Αυτό  κατάφερε. 
Θυμάμαι την αγκαλιά του μικρού μου αδελφού την ώρα του αποχαιρετισμού. Πώς είχε αγκιστρωθεί επάνω μου, πώς έκλαιγε γοερά. Και τα δικά μου  δάκρυά  στάλαζαν στο κεφαλάκι του που πίστευε ότι εγώ ως μεγαλύτερος είχα τη δύναμη να τον κρατήσω κοντά μου. Αλλά δεν την είχα...Πόσο σιχάθηκα τον εαυτό μου που ήμουν μικρός και αδύναμος!!
Τον πήραν αλλού από εμένα. Εκείνος σε άλλο ίδρυμα και εγώ σε διαφορετικό. Λόγω χώρου όπως είπαν. Εγώ κατάφερα και το έσκασα μόλις φτάσαμε στην Αθήνα.Ορκίστηκα ότι θα τον βρω και θα τον πάρω μαζί μου.
Κρυβόμουν για μέρες. Έτρωγα από σκουπίδια ό,τι πέταγαν άλλοι. Άλλες φορές έκλεβα   ψωμί ή χρήματα, ό,τι μπορούσα. Ω, δεν είμαι περήφανος γι αυτό. 
Κάποια μέρα βρήκα ένα σπίτι με την πόρτα ανοικτή. Καθάριζαν. Ήταν πρωί. Μπήκα κρυφά και έψαχνα στην κουζίνα κάτι να φάω. Πεινούσα πολύ. Ακόμη και χρήματα αν έβρισκα θα τα έπαιρνα.

Η κυρία  που μπήκε με είδε ξαφνικά και έμεινε να με κοιτάζει σουφρώνοντας τα φρύδια
Την είδα. Έκανα να φύγω, μα δεν με άφησε. 
 ''Τι κάνεις εδώ; '' με ρώτησε αυστηρά.
''Πεινάω'' ...
''Πώς σε ΄λένε;...  Έλα να πλυθείς και εγώ θα σου ετοιμάσω κάτι να φας...βρωμάς ολόκληρος.... Περίμενε λίγο εδώ, μην κουνήσεις βήμα '' ήταν τα λόγια της που τα θυμάμαι σαν τώρα, εντολές διαφορετικές και αντικρουόμενες. 
Είχα κοκκαλώσει...φοβόμουν... κι αν ειδοποιούσε το ίδρυμα; Αλλά παραδόξως, δεν έκανα βήμα.
Γύρισε και μου έδωσε   ρούχα. Είναι καθαρά και καινούργια μου είπε. Εδώ δίπλα έχει κατάστημα για παιδιά. Πήγαινε στο βάθος και κάνε ένα μπάνιο. Εγώ θα σου ετοιμάσω να φας.
Υπάκουα  πήγα στο μπάνιο, πλύθηκα και ντύθηκα για πρώτη φορά με καθαρά ρούχα μετά από μέρες.
Πήγα στην κουζίνα. Ένα πιάτο με αυγά  και μπέικον,  ψωμί, τυρί και ντομάτες με περίμεναν  στο τραπέζι
Έτρωγα λαίμαργα και θυμάμαι ακόμη, πόσο με μάλωνε μαλακά να μην μπουκώνομαι τόσο και να μασάω καλά μην πονέσει η κοιλιά μου.
''Θάνος Αβραμίδης είναι το όνομά μου''της είπα και άρχισα να της εξιστορώ τα πάντα.  
Δεν ήξερα γιατί ήθελα να της πω όλη την αλήθεια...μα το έκανα.
Έμεινε σκεπτική κοιτάζοντάς με.
''Μην ανησυχείς'', με καθησύχασε μετά απο λίγο. ''Θα βρούμε τον αδελφό σου και θα τον πάρουμε εδώ μαζί μας'' μου είπε
Αφού έφαγα με πήρε από το χέρι και με ανέβασε στον επάνω όροφο.'' Εδώ είναι το σπίτι μου'' μου είπε. ''Θα μείνεις εδώ και δεν θα βγεις έξω ως να τα κανονίσουμε , εντάξει;''
Έμεινα εκεί. Η κυρία έλειπε ως αργά το βράδυ, αλλά την ημέρα ήταν στο σπίτι και με φρόντιζε.
Πολύ αργότερα έμαθα ότι το ισόγειο ήταν οίκος ανοχής και η κυρία η ιδιοκτήτρια.
Με κράτησε κοντά της. Βρήκε τρόπο να γίνει κηδεμόνας μου. Οι πελάτες της, βοήθησαν. Με έστειλε σχολειο. Με έντυσε με καθαρά και ωραία ρούχα, με φρόντισε,  μα μου ζήτησε να μην πω ποτέ πού μένω στους φίλους μου.
΄΄Κανείς δεν θα καταλάβει ότι άλλο η δουλειά μου'', είπε,'' και άλλο η ζωή μου''.

Έκλεισα με θόρυβο το ημερολόγιο.

Θεέ και κύριε! Τον πατέρα μου τον μεγάλωσε μια ιερόδουλη!!
Στα 26 μου χρόνια, ακόμη με άφηναν άναυδη πολλά τερτίπια της ζωής.
Αυτός ο άνθρωπος που θάφτηκε σήμερα μου ήταν παντελώς άγνωστος!
Ακούμπησα το λουλουδι, που δεν έριξα στο μνήμα του, επάνω στη σελίδα  και κοίταξα τη φωτογραφία που έπεσε από το ημερολόγιο.
''Να ταν οι γονείς του πατέρα μου; Η γιαγια και ο παππούς; '' Ούτε γι αυτούς ήξερα τίποτε. Αναστέναξα.
Συνέχισα να διαβάζω
Σε κάθε σελίδα μιλούσε με αγάπη γι αυτήν την γυναίκα που τον μεγάλωνε
Διηγόταν ωραίες ιστορίες καθημερινές και εγώ ρουφούσα κάθε του λέξη

''Ήλθε και η ημέρα που η Αντιγόνη θα πήγαινε στο ίδρυμα να βρει τον αδελφό μου. Με πήρε μαζί της. Είχαμε χαρτιά και μπορούσε να πάρει την κηδεμονία του. 
Είχαν  περάσει  δυο χρόνια ως να τα καταφέρει.
Μα να η μέρα έφτασε. Η ωραιότερη και η χειρότερη της ζωής μου
Όταν φτάσαμε στο ίδρυμα μας υποδέχθηκαν με σκεπτικισμό. Μας έστειλαν στο διευθυντή.
Εγώ κοιτούσα τριγύρω. Έψαχνα με το βλέμμα τον αδελφό μου.
Αλλά δεν ήταν εκεί...δεν έμεινε πολύ μας είπαν. Τσακωνόταν συνέχεια με τα άλλα παιδιά, ώσπου κάποιο τον έσπρωξε και εκείνος χτύπησε στο κεφάλι.
Χάθηκε  ο αδελφούλης μου, βρίσκεται εκεί ψηλά, αγκαλιά με τη μαμά σκέφτηκα!
Ο χαμός του με καθήλωσε αμίλητο και άκλαυτο
Πήγαινα στην τελευταία τάξη του δημοτικού. Επαψα να πηγαίνω σχολείο. Η Αντιγόνη με κανάκευε προσπαθώντας να με κάνει να συνέλθω.
Και μια μέρα δέχτηκα να πάμε   στο μνήμα του. Ένας χορταριασμένος τάφος που έγραφε σε ένα σταυρό το όνομά του. Σωτήρης Αβραμίδης ετών 7...
Τότε ήταν που έκλαψα όσο ποτέ. Τότε ήταν που αγκάλιασα το χώμα και έμεινα   όλο το πρωί, με  την Αντιγόνη δίπλα μου, να κλαίω τον μικρό μου αδελφό. Δεν ήμουν ικανός να τον σώσω όπως τον εαυτό μου...''  

  

                    Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ

....... εκεί σ'αυτό το σημείο σταμάτησα να διαβάζω έκπληκτη.
 Κοιτούσα το σημάδι, το άγγιζα. Για πρώτη φορά έστω και έμεσσα, χάιδεψα τα δάκρυα του πατέρα μου που η σελίδα είχε ρουφήξει.
Έκλεισα το ημερολόγιο.
Ναι βαριανάσαινα...είχα θυμώσει;
Οι εικόνες διαδέχονταν η μια την άλλη:
ο πατέρας μου μικρός...
ο πατέρας μου πονεμένος...
ο πατέρας μου με λυγμούς πενθεί τον αδελφό του
ο πατέρας μου στην αγκαλιά της ιερόδουλης βρήκε παρηγοριά
ο πατέρας   που δεν γνώρισα!!
Γιατί ήταν τόσο σκληρός μαζί μας; 
Γιατί μας επέβαλε τόσους κανόνες και υπακοή στη θέλησή του;
 Δεν ήξερα τι ένοιωθα ακριβώς. Συγκλονισμένη σίγουρα, ίσως και σοκαρισμένη...  
Συνέχισα το διάβασμα. Όλοι πλέον είχαν πέσει για ύπνο και εγώ διάβαζα  λέξη τη λέξη, γραμμή τη γραμμή για όλα όσα έζησε ο πατέρας μου και τα καταμαρτυρούσε σ'αυτές  σελίδες.
Τον είδα μέσα από το γραπτό του,παιδί αλλά και έφηβο. Είδα τις ανησυχίες του, έμαθα για την πρόοδό του. Για τις πληγές που γιάτρεψε η νέα του μάνα, μέχρι που μπήκε στη σχολή Αστυνομίας, γιατί το όνειρό του ήταν να τιμωρεί τους ενόχους...
Και σταμάτησα εκεί που ξανά η ζωή δεν του χαρίστηκε.
Ανάσανα βαθιά. Πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος;
Φοιτούσε πια στη σχολή αστυνομίας όταν μαθεύτηκε στους συναδέλφους του ότι η κηδεμόνας του, που τη φώναζε και μητέρα, ήταν μια ιερόδουλη. Το τι έγινε δεν λέγεται. Όχι μόνο καζούρα του έκαναν, όχι μόνο έφτασε στο διευθυντή  με το χαρακτηρισμό του νταβατζή της πόρνης, αλλά μια ομάδα φοιτητών πήγαν στον πρώην  οίκο ανοχής και του έβαλαν φωτιά. Αν και η Αντιγόνη πλέον ήταν μεγάλη για να δουλεύει, αν και πλέον είχε νοικιάσει το ισόγειο ως κατοικία, εν τούτοις ήταν στο σπίτι και δεν κατάφερε να γλυτώσει από τη φωτιά καθώς και δυο άτομα από τους ενοίκους του κάτω σπιτιού. Και οι υπαίτιοι, ήταν τα μελλοντικά όργανα της τάξης!!
Δεν έγραψε πουθενά τι έγινε με τους ενόχους. Αν τιμωρήθηκαν, αν έγιναν ανακρίσεις.Τίποτε για ό,τι ένοιωσε. Δεν καταμαρτυρούσε πόσο τον πόνεσε η απώλεια της δεύτερης μάνας του.
Γιατί; Είχε κουραστεί να πονά; Δεν μπορούσε να τα ξαναζήσει γράφοντάς τα;
Τώρα κατανοούσα γιατί δεν χαριζόταν σε κανέναν ο πατέρας μου. Γι αυτό ήταν σκληρός. Αμείλικτος. Αδέκαστος. 
Σε κάποια στιγμή εκεί κοντά στο τέλος της εξυστόρησης έγραφε:

''γνώρισα τη γυναίκα που ονειρευόμουν μα δεν της χάρισα ελεύθερα την καρδιά μου. Φοβόμουν;
Δεν της ανοίχτηκα. Το να δείξεις τις πληγές σου σε κάνει ευάλωτο.
Απέκτησα παιδιά και λαχταρούσα μια αγκαλιά, ένα τους φιλί μα δεν τα ήθελα αδύναμα.Η ζωή είναι τόσο ύπουλη και τα θέλω με δυνατό χαρακτήρα. Και μόνο η πειθαρχία σε όλα θα τα κάνει ισχυρά και αυτάρκη.''

Ώστε ο πατέρας μου εκσεμμένα φερόταν σκληρά γιατί πίστευε ότι θα μας κάνει δυνατούς της ζωής! 
Πόσο άδικο είχε, μα τον κατανοούσα πλέον.
Γιατί δεν μας μίλησες ποτέ πατέρα ρώτησα ψηλά το κενό...λες να μας έβλεπε; 
Κοίταξα εξουθενωμένη τις σελίδες που απέμειναν...λίγες ακόμη, μόνο για ένα γεγονός που συνέβη πριν δυο χρόνια και δεν το μάθαμε ποτέ.

''Σήμερα είχα μια δυσάρεστη έκπληξη. Ένας κύριος με πλησίασε, ζητώντας να μιλήσουμε.
Ήταν ηλικιωμένος και άγνωστος σε μένα.Τον δέχτηκα στο γραφείο μου. Μου έδειξε μια φωτογραφία. Αυτή την αναγνώρισα. Η μητέρα και ο πατέρα μου νέοι. Τον κοίταξα απορημένος. Ποιος είσαι; τον ρώτησα
-Ο πατέρας σου γιε μου, μου είπε με θράσος.
-Ώστε ζεις; 
-Συγνώμη που δεν σας έγραψα, αλλά δύσκολα τα πράγματα και πού να σας φέρω; Στην ξενιτιά δεν ήταν όπως μας τα έλεγαν.
-Και μας άφησες χωρίς να ξέρουμε τι κάνεις και χωρίς να νοιαστείς πώς ζούμε;
Έμεινε αμίλητος. 
-Τι θες τώρα από μένα;Πώς με βρήκες;
-Έψαχνα καιρό ως ότου είδα το όνομά σου στην εφημερίδα. Κατάλαβα ότι έγινες μέγας και τρανός γιέ μου.
Γύρισα πια, ήλθα να σου ζητήσω να με συγχρωρέσεις και να σου πω ότι γέρασα, είμαι μόνος πλέον....
 -ΦΥΓΕ! Δεν σε ξέρω του είπα...Για μένα είσαι νεκρός!
Και τον έδιωξα χωρίς ίχνος ενοχής! 
Την φωτογραφία όμως την κράτησα
Έτσι για να φαντάζομαι ότι μπορούσαν να γίνουν αλλιώς τα πράγματα αν ήμασταν λίγο τυχεροί...'' 

                                  Η ΛΥΤΡΩΣΗ

...και αυτό ήταν το τελευταίο που έγραψε!
Έκλεισα το ημερολόγιο...συντετριμμένη 
Θεέ μου!! Επιτέλους κατάλαβα τον πατέρα μου, τον ένοιωσα και τον δικαιολόγησα.
Επιτέλους τον αναγνώρισα
Μα είναι τοσο αργά.......
Ο κόμπος είχε δεθεί στο λαιμό μου.
Πονούσα πλέον τόσο πολύ και ακούμπησα το κεφάλι μου στα χέρια μου αφήνοντας για πρώτη φορά τα δάκρυα να κυλήσουν για τον πατέρα που δεν γνώρισα! Για τον πατέρα που έχασα. Για τις ευκαιρίες που ασκεφτα πήγαν χαμένες.

Αυτό το διήγημα είναι η δεύτερη έμπνευση που μου έδωσε η φωτογραφία της Ρούλας μας .

Την επίσημη συμμετοχή μου για τη Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #5 '' Ο Θησαυρός'', την διαβάσατε εδώ