Τα δάκρυα ως ένδειξη αδυναμίας

 
 
πηγή

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ

'' .......αδέκαστος, έντιμος, ανυποχώρητος στην πάταξη του εγκλήματος απ' όπου κι αν προέρχεται, σκηρός αλλά δίκαιος, πολεμούσε την ιδιοτέλεια και την ολιγωρία...'' ήταν όλα όσα άκουσα από τον επικήδειο του πατέρα μου. 
Συνάδελφοι αστυνομικοί,  απέδωσαν τιμές σε έναν αξιωματικό που έπεσε την ώρα του καθήκοντος.
Η οικογένειά του, εμείς τα παιδιά του και η γυναίκα του, σοβαροί και αμίλητοι, δεν χαλαλήσαμε ούτε ένα δάκρυ ως κατευόδιο.
Ένα λουλούδι που μου δόθηκε στο χέρι, δεν αποφάσισα να το πετάξω στον τόπο της τελευταίας του διαμονής.
Η κηδεία πέρασε σαν κινηματογραφική ταινία και εμείς ως  κομπάρσοι ακολουθούσαμε απλά τους κανόνες.
Ήμουν μουδιασμένη, αλλά δεν ξέρω αν πονούσα για το χαμό του πατέρα μου.
Στο σπίτι η μητέρα πήγε να ξαπλώσει αναστενάζοντας  βαθιά. Κάτι σαν λύτρωση, κάτι σαν ανακούφιση, κάτι σαν περαίωση.
Το σπίτι παραδόξως θορυβώδες. Δεν υπήρχε πια εκείνος που επέβαλε ησυχία, τάξη και υπακοή.
Σκληρός είπε ο Διοικητής του στον λόγο του. Ναι σκληρός... αυτό θυμάμαι από τον πατέρα μου. Μια απουσία συναισθήματος. ''Τα δάκρυα είναι ένδειξη αδυναμίας'' έλεγε και τα εξόρισε από μέσα μας.
Κι αν πετύχαινε   το παιδί του τους στόχους του, έλεγε συνήθως'' περιμένεις επιβράβευση γιατί έκανες το καθήκον σου; ή έλεγε συχνότερα '' μπορούσες και καλύτερα''.  
Το πρώτο πράγμα που έκανα μπαίνοντας στο σπίτι μας, ήταν να πετάξω τα παπούτσια που μου καταδυνάστευαν τα πόδια με μια ενοχή προς στιγμήν , περιμένοντας να με παρατηρήσει για την αταξία που προκαλούσα.
Αλλά  ήμασταν πλέον ελεύθεροι. Να φωνάξουμε, να γελάσουμε, να υλοποιήσουμε τα όνειρά μας χωρίς επικρίσεις και παρεμβάσεις στη ζωή μας.

Η εικόνα που η Ρούλα μου έδωσε στην συμμετοχή μου στην Φωτο -Συγγραφική Σκυτάλη#5

Πήγα κατευθείαν στο γραφείο του. Τα περισσότερα βράδια τον έβλεπα να κάθεται εκεί και να γράφει σε ένα μικρό μπλογκ. Με την πένα του έγραφε με μανία, αλλά αν πλησίαζε κανείς το έκλεινε φωνάζοντας για έλειψη σεβασμού στην ατομικότητά του.
Η δική του είχε αξία... η δική μας;
Το βρήκα κλειδωμένο στη θέση του.
Ήθελα εδώ και καιρό να δω τι γράφει. Ήθελα εδώ και καιρό να διαβάσω μυστικά που πίστευα ότι περιέχει.  Το άνοιξα. Το ξεφύλισσα στα γρήγορα. 
Ήταν ένα ημερολόγιο. Ένα ημερολόγιο της ζωής του από τα μικρά του χρόνια.
Πήρα βαθιά ανάσα. Ξεκίνησα από την αρχή.
                     
                          ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ

'' Στα μικρά μου χρόνια πέρασα δύσκολα'', έγραφε. 
''Ζώντας στον τόπο μου μαζί με τους γονείς μου, έπαιζα με τα άλλα παιδιά ξέγνοιαστος. 
Μα η  ζωή είχε άλλες βουλές για μένα. Οικονομικά τα φέρναμε βόλτα με ζόρι. Έτσι,  ο πατέρας έφυγε για τη ξενιτιά και μετά από λίγο θα έπαιρνε και εμάς. Τη μητέρα, εμένα και τον αδελφό μου.
Δεν ήθελα να φύγουμε, αλλά θα ζούσαμε καλύτερα εκεί έξω που οι δουλειές πληρώνονταν πιο καλά. Τα χωράφια μας τι κέρδος να αφήσουν;  Οι γονείς μου με είχαν πείσει. Θα πηγαίναμε σχολείο με ωραιότερα ρούχα, θα αγοράζαμε παιχνίδια και φυσικά το ποδήλατο που λαχταρούσα.
Μα ο πατέρας ποτέ δεν γύρισε. Ποτέ δεν έδωσε σημεία ζωής. Ποτέ δεν έστειλε χρήματα, ούτε θέλησε να πάρει εμάς κοντά του. Μας ξέχασε και τον ξέχασα!
Η μάνα άρχισε να ξενοδουλεύει. Και τα χωράφια κουμάνταρε σαν άντρας. Εμείς τα παιδιά, πηγαίναμε σχολείο  και ανεχόμασταν την κοροιδία των συμμαθητών μας γιατί είμαστε άχρηστοι αφού ούτε ο πατέρας μας μας ήθελε.
Μα η μάνα δεν άντεξε. Αρρώστησε από στενοχώρια είπαν, από κούραση άλλοι. Και μας άφησε εντελώς μόνους. Δυο μικρά παιδιά στο δημοτικό, ξαφνικά βρεθήκαμε έρημα και ορφανεμένα.'΄

πηγή

Πήρα βαθιά ανάσα. Ήταν  τραγικό. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον πατέρα μου παιδί ορφανό να πονά και να κλαίει...Γιατί δεν τα  ξέραμε αυτά; Δεν ήθελε ποτέ ο πατέρας μας να μιλά για το παρελθόν του. Γιατί;  
Ακόμη και η γραφή του ήταν σχεδόν στεγνή.

''Αμέσως  κατέφθασε ο θείος από το διπλανό χωριό, που ενώ μας είχε ξεχασμένους ήλθε για να βοηθήσει, όπως είπε. Ο πόνος για το χαμό της μάνας ήταν μεγάλος για μας τα παιδιά. Κάθε βράδυ κοιμόμουν αγκαλιά με τον μικρό μου αδελφό κλαίγοντας και οι δυο,   χωρίς να λέμε ούτε μια λέξη. Ο θείος   έτρεχε, όπως είπε, για να διεκπεραιώσει διαδικασίες γραφειοκρατικές.  Μα αργότερα έμαθα ότι το μόνο που ήθελε ήταν να μας στείλει σε ιδρύματα και να πάρει τα χωράφια και το σπίτι μας. Αυτές ήταν οι διαδικασίες.Αυτό  κατάφερε. 
Θυμάμαι την αγκαλιά του μικρού μου αδελφού την ώρα του αποχαιρετισμού. Πώς είχε αγκιστρωθεί επάνω μου, πώς έκλαιγε γοερά. Και τα δικά μου  δάκρυά  στάλαζαν στο κεφαλάκι του που πίστευε ότι εγώ ως μεγαλύτερος είχα τη δύναμη να τον κρατήσω κοντά μου. Αλλά δεν την είχα...Πόσο σιχάθηκα τον εαυτό μου που ήμουν μικρός και αδύναμος!!
Τον πήραν αλλού από εμένα. Εκείνος σε άλλο ίδρυμα και εγώ σε διαφορετικό. Λόγω χώρου όπως είπαν. Εγώ κατάφερα και το έσκασα μόλις φτάσαμε στην Αθήνα.Ορκίστηκα ότι θα τον βρω και θα τον πάρω μαζί μου.
Κρυβόμουν για μέρες. Έτρωγα από σκουπίδια ό,τι πέταγαν άλλοι. Άλλες φορές έκλεβα   ψωμί ή χρήματα, ό,τι μπορούσα. Ω, δεν είμαι περήφανος γι αυτό. 
Κάποια μέρα βρήκα ένα σπίτι με την πόρτα ανοικτή. Καθάριζαν. Ήταν πρωί. Μπήκα κρυφά και έψαχνα στην κουζίνα κάτι να φάω. Πεινούσα πολύ. Ακόμη και χρήματα αν έβρισκα θα τα έπαιρνα.

Η κυρία  που μπήκε με είδε ξαφνικά και έμεινε να με κοιτάζει σουφρώνοντας τα φρύδια
Την είδα. Έκανα να φύγω, μα δεν με άφησε. 
 ''Τι κάνεις εδώ; '' με ρώτησε αυστηρά.
''Πεινάω'' ...
''Πώς σε ΄λένε;...  Έλα να πλυθείς και εγώ θα σου ετοιμάσω κάτι να φας...βρωμάς ολόκληρος.... Περίμενε λίγο εδώ, μην κουνήσεις βήμα '' ήταν τα λόγια της που τα θυμάμαι σαν τώρα, εντολές διαφορετικές και αντικρουόμενες. 
Είχα κοκκαλώσει...φοβόμουν... κι αν ειδοποιούσε το ίδρυμα; Αλλά παραδόξως, δεν έκανα βήμα.
Γύρισε και μου έδωσε   ρούχα. Είναι καθαρά και καινούργια μου είπε. Εδώ δίπλα έχει κατάστημα για παιδιά. Πήγαινε στο βάθος και κάνε ένα μπάνιο. Εγώ θα σου ετοιμάσω να φας.
Υπάκουα  πήγα στο μπάνιο, πλύθηκα και ντύθηκα για πρώτη φορά με καθαρά ρούχα μετά από μέρες.
Πήγα στην κουζίνα. Ένα πιάτο με αυγά  και μπέικον,  ψωμί, τυρί και ντομάτες με περίμεναν  στο τραπέζι
Έτρωγα λαίμαργα και θυμάμαι ακόμη, πόσο με μάλωνε μαλακά να μην μπουκώνομαι τόσο και να μασάω καλά μην πονέσει η κοιλιά μου.
''Θάνος Αβραμίδης είναι το όνομά μου''της είπα και άρχισα να της εξιστορώ τα πάντα.  
Δεν ήξερα γιατί ήθελα να της πω όλη την αλήθεια...μα το έκανα.
Έμεινε σκεπτική κοιτάζοντάς με.
''Μην ανησυχείς'', με καθησύχασε μετά απο λίγο. ''Θα βρούμε τον αδελφό σου και θα τον πάρουμε εδώ μαζί μας'' μου είπε
Αφού έφαγα με πήρε από το χέρι και με ανέβασε στον επάνω όροφο.'' Εδώ είναι το σπίτι μου'' μου είπε. ''Θα μείνεις εδώ και δεν θα βγεις έξω ως να τα κανονίσουμε , εντάξει;''
Έμεινα εκεί. Η κυρία έλειπε ως αργά το βράδυ, αλλά την ημέρα ήταν στο σπίτι και με φρόντιζε.
Πολύ αργότερα έμαθα ότι το ισόγειο ήταν οίκος ανοχής και η κυρία η ιδιοκτήτρια.
Με κράτησε κοντά της. Βρήκε τρόπο να γίνει κηδεμόνας μου. Οι πελάτες της, βοήθησαν. Με έστειλε σχολειο. Με έντυσε με καθαρά και ωραία ρούχα, με φρόντισε,  μα μου ζήτησε να μην πω ποτέ πού μένω στους φίλους μου.
΄΄Κανείς δεν θα καταλάβει ότι άλλο η δουλειά μου'', είπε,'' και άλλο η ζωή μου''.

Έκλεισα με θόρυβο το ημερολόγιο.
Θεέ και κύριε! Τον πατέρα μου τον μεγάλωσε μια ιερόδουλη!!
Στα 26 μου χρόνια, ακόμη με άφηναν άναυδη πολλά τερτίπια της ζωής.
Αυτός ο άνθρωπος που θάφτηκε σήμερα μου ήταν παντελώς άγνωστος!
Ακούμπησα το λουλουδι, που δεν έριξα στο μνήμα του, επάνω στη σελίδα  και κοίταξα τη φωτογραφία που έπεσε από το ημερολόγιο.
''Να ταν οι γονείς του πατέρα μου; Η γιαγια και ο παππούς; '' Ούτε γι αυτούς ήξερα τίποτε. Αναστέναξα.
Συνέχισα να διαβάζω
Σε κάθε σελίδα μιλούσε με αγάπη γι αυτήν την γυναίκα που τον μεγάλωνε
Διηγόταν ωραίες ιστορίες καθημερινές και εγώ ρουφούσα κάθε του λέξη

''Ήλθε και η ημέρα που η Αντιγόνη θα πήγαινε στο ίδρυμα να βρει τον αδελφό μου. Με πήρε μαζί της. Είχαμε χαρτιά και μπορούσε να πάρει την κηδεμονία του. 
Είχαν  περάσει  δυο χρόνια ως να τα καταφέρει.
Μα να η μέρα έφτασε. Η ωραιότερη και η χειρότερη της ζωής μου
Όταν φτάσαμε στο ίδρυμα μας υποδέχθηκαν με σκεπτικισμό. Μας έστειλαν στο διευθυντή.
Εγώ κοιτούσα τριγύρω. Έψαχνα με το βλέμμα τον αδελφό μου.
Αλλά δεν ήταν εκεί...δεν έμεινε πολύ μας είπαν. Τσακωνόταν συνέχεια με τα άλλα παιδιά, ώσπου κάποιο τον έσπρωξε και εκείνος χτύπησε στο κεφάλι.
Χάθηκε  ο αδελφούλης μου, βρίσκεται εκεί ψηλά, αγκαλιά με τη μαμά σκέφτηκα!
Ο χαμός του με καθήλωσε αμίλητο και άκλαυτο
Πήγαινα στην τελευταία τάξη του δημοτικού. Επαψα να πηγαίνω σχολείο. Η Αντιγόνη με κανάκευε προσπαθώντας να με κάνει να συνέλθω.
Και μια μέρα δέχτηκα να πάμε   στο μνήμα του. Ένας χορταριασμένος τάφος που έγραφε σε ένα σταυρό το όνομά του. Σωτήρης Αβραμίδης ετών 7...
Τότε ήταν που έκλαψα όσο ποτέ. Τότε ήταν που αγκάλιασα το χώμα και έμεινα   όλο το πρωί, με  την Αντιγόνη δίπλα μου, να κλαίω τον μικρό μου αδελφό. Δεν ήμουν ικανός να τον σώσω όπως τον εαυτό μου...''  
  
                    Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ

....... εκεί σ'αυτό το σημείο σταμάτησα να διαβάζω έκπληκτη.
 Κοιτούσα το σημάδι, το άγγιζα. Για πρώτη φορά έστω και έμεσσα, χάιδεψα τα δάκρυα του πατέρα μου που η σελίδα είχε ρουφήξει.
Έκλεισα το ημερολόγιο.
Ναι βαριανάσαινα...είχα θυμώσει;
Οι εικόνες διαδέχονταν η μια την άλλη:
ο πατέρας μου μικρός...
ο πατέρας μου πονεμένος...
ο πατέρας μου με λυγμούς πενθεί τον αδελφό του
ο πατέρας μου στην αγκαλιά της ιερόδουλης βρήκε παρηγοριά
ο πατέρας   που δεν γνώρισα!!
Γιατί ήταν τόσο σκληρός μαζί μας; 
Γιατί μας επέβαλε τόσους κανόνες και υπακοή στη θέλησή του;
 Δεν ήξερα τι ένοιωθα ακριβώς. Συγκλονισμένη σίγουρα, ίσως και σοκαρισμένη...  
Συνέχισα το διάβασμα. Όλοι πλέον είχαν πέσει για ύπνο και εγώ διάβαζα  λέξη τη λέξη, γραμμή τη γραμμή για όλα όσα έζησε ο πατέρας μου και τα καταμαρτυρούσε σ'αυτές  σελίδες.
Τον είδα μέσα από το γραπτό του,παιδί αλλά και έφηβο. Είδα τις ανησυχίες του, έμαθα για την πρόοδό του. Για τις πληγές που γιάτρεψε η νέα του μάνα, μέχρι που μπήκε στη σχολή Αστυνομίας, γιατί το όνειρό του ήταν να τιμωρεί τους ενόχους...
Και σταμάτησα εκεί που ξανά η ζωή δεν του χαρίστηκε.
Ανάσανα βαθιά. Πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος;
Φοιτούσε πια στη σχολή αστυνομίας όταν μαθεύτηκε στους συναδέλφους του ότι η κηδεμόνας του, που τη φώναζε και μητέρα, ήταν μια ιερόδουλη. Το τι έγινε δεν λέγεται. Όχι μόνο καζούρα του έκαναν, όχι μόνο έφτασε στο διευθυντή  με το χαρακτηρισμό του νταβατζή της πόρνης, αλλά μια ομάδα φοιτητών πήγαν στον πρώην  οίκο ανοχής και του έβαλαν φωτιά. Αν και η Αντιγόνη πλέον ήταν μεγάλη για να δουλεύει, αν και πλέον είχε νοικιάσει το ισόγειο ως κατοικία, εν τούτοις ήταν στο σπίτι και δεν κατάφερε να γλυτώσει από τη φωτιά καθώς και δυο άτομα από τους ενοίκους του κάτω σπιτιού. Και οι υπαίτιοι, ήταν τα μελλοντικά όργανα της τάξης!!
Δεν έγραψε πουθενά τι έγινε με τους ενόχους. Αν τιμωρήθηκαν, αν έγιναν ανακρίσεις.Τίποτε για ό,τι ένοιωσε. Δεν καταμαρτυρούσε πόσο τον πόνεσε η απώλεια της δεύτερης μάνας του.
Γιατί; Είχε κουραστεί να πονά; Δεν μπορούσε να τα ξαναζήσει γράφοντάς τα;
Τώρα κατανοούσα γιατί δεν χαριζόταν σε κανέναν ο πατέρας μου. Γι αυτό ήταν σκληρός. Αμείλικτος. Αδέκαστος. 
Σε κάποια στιγμή εκεί κοντά στο τέλος της εξυστόρησης έγραφε:

''γνώρισα τη γυναίκα που ονειρευόμουν μα δεν της χάρισα ελεύθερα την καρδιά μου. Φοβόμουν;
Δεν της ανοίχτηκα. Το να δείξεις τις πληγές σου σε κάνει ευάλωτο.
Απέκτησα παιδιά και λαχταρούσα μια αγκαλιά, ένα τους φιλί μα δεν τα ήθελα αδύναμα.
Η ζωή είναι τόσο ύπουλη και τα θέλω με δυνατό χαρακτήρα. Και μόνο η πειθαρχία σε όλα θα τα κάνει ισχυρά και αυτάρκη.''

Ώστε ο πατέρας μου εκσεμμένα φερόταν σκληρά γιατί πίστευε ότι θα μας κάνει δυνατούς της ζωής! 
Πόσο άδικο είχε, μα τον κατανοούσα πλέον.
Γιατί δεν μας μίλησες ποτέ πατέρα ρώτησα ψηλά το κενό...λες να μας έβλεπε; 
Κοίταξα εξουθενωμένη τις σελίδες που απέμειναν...λίγες ακόμη, μόνο για ένα γεγονός που συνέβη πριν δυο χρόνια και δεν το μάθαμε ποτέ.

''Σήμερα είχα μια δυσάρεστη έκπληξη. Ένας κύριος με πλησίασε, ζητώντας να μιλήσουμε.
Ήταν ηλικιωμένος και άγνωστος σε μένα.Τον δέχτηκα στο γραφείο μου. Μου έδειξε μια φωτογραφία. Αυτή την αναγνώρισα. Η μητέρα και ο πατέρα μου νέοι. Τον κοίταξα απορημένος. Ποιος είσαι; τον ρώτησα
-Ο πατέρας σου γιε μου, μου είπε με θράσος.
-Ώστε ζεις; 
-Συγνώμη που δεν σας έγραψα, αλλά δύσκολα τα πράγματα και πού να σας φέρω; Στην ξενιτιά δεν ήταν όπως μας τα έλεγαν.
-Και μας άφησες χωρίς να ξέρουμε τι κάνεις και χωρίς να νοιαστείς πώς ζούμε;
Έμεινε αμίλητος. 
-Τι θες τώρα από μένα;Πώς με βρήκες;
-Έψαχνα καιρό ως ότου είδα το όνομά σου στην εφημερίδα. Κατάλαβα ότι έγινες μέγας και τρανός γιέ μου.
Γύρισα πια, ήλθα να σου ζητήσω να με συγχρωρέσεις και να σου πω ότι γέρασα, είμαι μόνος πλέον....
 -ΦΥΓΕ! Δεν σε ξέρω του είπα...Για μένα είσαι νεκρός!
Και τον έδιωξα χωρίς ίχνος ενοχής! 
Την φωτογραφία όμως την κράτησα
Έτσι για να φαντάζομαι ότι μπορούσαν να γίνουν αλλιώς τα πράγματα αν ήμασταν λίγο τυχεροί...'' 

                                  Η ΛΥΤΡΩΣΗ

...και αυτό ήταν το τελευταίο που έγραψε!
Έκλεισα το ημερολόγιο...συντετριμμένη 
Θεέ μου!! Επιτέλους κατάλαβα τον πατέρα μου, τον ένοιωσα και τον δικαιολόγησα.
Επιτέλους τον αναγνώρισα
Μα είναι τοσο αργά.......
Ο κόμπος είχε δεθεί στο λαιμό μου.
Πονούσα πλέον τόσο πολύ και ακούμπησα το κεφάλι μου στα χέρια μου αφήνοντας για πρώτη φορά τα δάκρυα να κυλήσουν για τον πατέρα που δεν γνώρισα! Για τον πατέρα που έχασα. Για τις ευκαιρίες που ασκεφτα πήγαν χαμένες.


Αυτό το διήγημα είναι η δεύτερη έμπνευση που μου έδωσε η φωτογραφία της Ρούλας μας .
Την επίσημη συμμετοχή μου για τη Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #5 '' Ο Θησαυρός'', την διαβάσατε εδώ

42 σχόλια:

  1. Πολύ πολύ έξυπνο το παιχνίδι σου :) Αυτά τα ημερολόγια είναι τρομερές εστίες αλήθειας.
    Ωραίες οι στροφές στην γραφή σου
    Σε φιλώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι όντως τα ημερολόγια είναι έτσι αλλά μόνο αν γράφεις αλήθειες. Αλλά και πάλι δείχνουν το χαρακτήρα του κατόχου.
      Το πιστεύεις ότι ποτέ δεν κράτησα ημερολόγιο;
      Σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου
      Τα φιλιά μου

      Διαγραφή
  2. Πόσο πόνο έκρυβε αυτός ο άνθρωπος κάτω από την σκληρότητά του!!
    Συγκλονιστική η ιστορία σου, 'Αννα μου!!!!!
    Μπορώ να πώ πως με συγκίνησε ακόμα περισσότερο και από τον "Θησαυρό".
    Τα φιλιά μου και καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι είναι μια δραματική ιστορία που εμπνεύστηκα πρώτα από όλα . Αλλά προτίμησα το θησαυρό να δημοσιεύσω για να απαλύνω λίγο την ατμόσφαιρα
      Καλό μήνα και σε σένα
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
  3. Άννα μου συγκλονιστικό , λέξεις και συναισθήματα υφαίνουν ένα υπέροχο κείμενο για όλους μας . Ευχαριστώ για αυτό που μας χάρισες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Άννα μου εξαίρετο! Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου!
    Υπεροχο, ακρως αληθινο! Μπερδευα την αληθεια με την ουτοπια!
    Σε φιλω πολυ!

    εχεις παντα την αγαπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Κικίτσα μου
      Μ'αρέσει όταν γράφω κάτι να μοιάζει με αληθινό πάντα
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  5. Άλλο ένα κείμενο γεμάτο αλήθειες, Άννα μου και μπράβο σου που βάλθηκες να γράφεις πιο συχνά παρόμοιες ιστορίες!
    Οι γονείς μας, άλλες γενιές, άλλα μυαλά, μας μεγάλωσαν όπως είχαν μάθει από τους γονείς τους και αυτοί απ' τους δικούς τους, ευτυχώς οι εποχές άλλαξαν και χάρη στην πληροφόρηση μπορούμε να φερθούμε διαφορετικά στον περίγυρο μας.
    Τελικά όμως μήπως τα πάντα είναι θέμα ανοιχτής καρδιάς και Αγάπης;

    ΑΦιλάκια πολλά πολλά και πολύ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα Στεφανία μου ''έτσι για να περνά η ώρα'' σκαρώνω κειμενάκια.
      Ναι οι γονείς πιο παλιά αλλά και τώρα ακόμη, ήταν σκληροί και έλεγες άπονοι. Αλλά ελπίζω ότι έχουν αλλάξει τα πράγματα.
      Πόσο άσχημο είναι να χάνεις το γονιό σου και να μην τον έχεις γνωρίσει στ'αλήθεια!!!
      Ναι αυτή η ανοικτή καρδιά και η Αγάπη όλα μα όλα τα διορθώνει. Το πιστεύω απόλυτα
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  6. Καλημέρα Αννούλα μου!
    Μέ συγκλόνισε η ιστορία σου και η εξαιρετική γραφή σου!
    Ενα υπέροχο κείμενο γεμάτο από συναισθήματα!
    Συγχαρητήρια γιά την συμμετοχή σου!! Καλό μήνα και καλό Σ/Κ! Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Δήμητρά μου
      Χαίρομαι που σου άρεσε παρότι δραματικό.
      Καλό μήνα να έχεις
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  7. Άννα μου δεν βρίσκω λόγια να εκφράσω τα συναισθήματα μου ένοιωθα σε κάθε φράση του διηγήματος σου. Με μάγεψε, με αιχμαλώτισε,με κατέκτησε.Η ζωή φίλη μου έχει δώσει σε κάθε άνθρωπο χτυπήματα που άλλαξαν τον χαρακτήρα και την ρότα της πλεύσης του μέσα σε αυτή. Θα κλείσω το σχόλιο μου απλά με ένα ευχαριστώ για το άρτιο διήγημα σου που το ..ρούφηξα μέχρι το τέλος του. Παραδέχομαι πως η..ηλεκτρονική ανάγνωση γενικά δεν μου αρέσει, προτιμώ να κρατώ ένα..γήινο πακετάκι χαρτί στα χέρια μου. Εσύ με τα γραφόμενα σου μου έδωσες αυτή την αίσθηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Γεωργία μου. Κοκκίνησα λίγο με το σχόλιό σου. Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε.
      Ναι και εγώ αγαπώ το βιβλίο το έντυπο αλλά υπάρχουν τόσα αξιόλογα σε e-book που αξίζει τον κόπο να τα διαβάσεις. Και με το τάμπλετ τα παίρνω όπου κι αν είμαι.
      Να σαι καλά και σ'ευχαριστώ ξανά.
      Τα φιλιά μου

      Διαγραφή
  8. Αυτό κι αν ήταν "θησαυρός"!
    Μια δραματική ιστορία ζωής, τόσο γλαφυρά γραμμένη, που ένιωσα έναν αβάσταχτο πόνο για τη "μετά θάνατον" αναγνώριση του πατέρα. Τι τραγικά παιχνίδια παίζει η μοίρα σε κάποιους ανθρώπους!
    Αχ βρε Άννα μου!... Μπράβο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Μαρία μου τι όμορφα λόγια! Σ'ευχαριστώ πολύ. Όταν ΕΣΥ χαρακτηρίζεις θησαυρό αυτό που έγραψα εγώ κοκκινίζω
      Να σαι καλά Μαράκι μου

      Διαγραφή
  9. Συγκινήθηκα Άννα μου
    Πολλές φορές η ζωή πλέκει τέτοια σενάρια.
    Πολύ καλογραμμένη και τούτη η ιστορία σου, γεμάτη συναισθήματα. Μπράβο!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου χαίρομαι που σου άρεσε. Να σαι καλά. Ναι η ζωή είναι απρόβλεπτη και πλέκει χειρότερα σενάρια πολλές φορές
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  10. Ούτε ένα δάκρυ για αυτόν; Ούτε ένας πόνος; Μια κραυγή; Ένα κενό στην ψυχή για το αίσθημα της απώλειας;
    Πόσα από όλα αυτά που δεν αποδόθηκαν τη στιγμή που έπρεπε, βγήκαν μετά;
    Μια κραυγή μέσα στη νύχτα με ένα ημερολόγιο ανοιχτό κρατημένο σφιχτά στην αγκαλιά της τόσο μα τόσο πολύ λες και ήθελε να ξεριζώσει απ τις σελίδες τη μορφή του ανθρώπου που την έφερε στη ζωή. Τον πατέρα της!
    Τον πατέρα της!
    Αυτόν τον άνθρωπο που είχε τη δύναμη να κρατήσει μέσα του κλειδωμένα στα Τάρταρα της ψυχής του όλα τούτα τα βιώματα.
    Ένας "σκληρός-άπονος συναισθηματικά άνθρωπος" Που μέσα στο διάβα της ζωής του κρύβει τα πάντα.
    Την ώρα εκείνη που η κόρη του διαβάζει τα μυστικά του, τη στιγμή εκείνη που βροντοχτυπά τις ξύλινες πόρτες της μνήμης του, το δευτερόλεπτο εκείνο που αφήνεται να βουλιάξει μέσα στο έρεβος των μυστικών και των αναμνήσεων. Ω πόσο την ένιωσα! Ω πόσα δάκρυα άφησα να τρέξουν στο πρόσωπό μου.

    Ένα διήγημα υπόδειγμα συναισθηματικής έντασης, ένα λογοτέχνημα που αποθεώνει τον νατουραλισμό και τον κοινωνικό ρεαλισμό. Ένα πόνημα που βροντοφωνάζει για αλήθειες τραγικές και ξεγυμνώνει ψεύτικες αρχές.
    Μια "πουτάνα" που μεγαλώνει σαν διαμάντι ένα μικρό ξένο παιδί. Που του ανοίγει την αγκαλιά της και το στέργει στα σπλάχνα της λίγο μετά που διάφοροι βυσοδομούν μέσα στο δικό της κορμί τα εμέσματά τους.
    Μια "πουτάνα" που ψάχνει για τον αδελφό του. Και μια ΓΥΝΑΙΚΑ που θα έρθουν οι μέλλοντες υπερασπιστές της "τάξεως, του νόμου και της ηθικής" να την κάψουν ζωντανή!
    Πόση φρίκη Θεέ μου.

    Και τα ερωτήματα στο τέλος. Άραγε γιατί πρέπει να κρατάμε κλειστή την καρδιά μας και απρόσιτα τα σκοτεινά της μέρη; Γιατί πρέπει να δείχνουμε σκληροί τη στιγμή που δεν είμαστε; Γιατί ο πατέρας αυτός να μην είχε προλάβει να μεταλαμπαδεύσει τη δύναμη της αγάπης και στην κόρη του και στη γυναίκα του;
    Να ένα ακόμα σου μήνυμα. Κρατάμε τις καρδιές μας ανοιχτές!

    Άννα μου, μένω συγκλονισμένος από το διήγημά σου. Δεν με εκπλήσσει πλέον τίποτα μπροστά στον εκφραστικό και δημιουργικό σου οίστρο. Η γραφή σου πάντα έχει χαρακτήρα διδαχής για την ίδια τη ζωή και τις καθαρές της αξίες.
    Σε ευχαριστούμε για ένα σου ακόμα διαμάντι με όλη μας την καρδιά.
    Υ.Γ. Σε παρακαλώ! Γράφε πιο συχνά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό δεν είναι σχόλιο!! Είναι ''σχολιάρα''! Και ναι φίλε μου καλέ, ανοικτή καρδιά πρέπει να έχουμε και να μιλάμε. Αλλά και έτοιμοι να είμαστε για τις αντιδράσεις των οικείων μας σε όσα πούμε.
      Αγάπη, αν υπάρχει αγάπη όλα γίνονται και οι άνθρωποι είναι ήρεμοι και χαρούμενοι.
      Ναι το έχω αυτό το κουσούρι, η γραφή μου θέλω να διδάσκει κάτι από την ίδια τη ζωή.
      Σ'ευχαριστώ τόσο πολύ!!!!!!
      Και γράφω όσο γίνεται συχνά, μη βαρεθείτε κιόλας
      Να σαι καλά

      Διαγραφή
    2. Άννα μου πας καλά; Να βαρεθούμε τέτοια γραπτά; Πως γίνεται αυτό; Κάθε φορά ανατρέπεις και τα όρια του προηγούμενου έργου σου προς τα πάνω; Αυτό δεν δείχνει κάτι;
      Στο κομμάτι αυτό της πλοκής συγκίνησης και ιστοριών από το παρελθόν γράφεις σχολή καλή μας φίλη.
      Ειλικρινά μένω συγκινημένος. Τι να πω.

      Διαγραφή
    3. Τι να πεις;;;;
      Είπες τόσα που έχω βάλει φτερά και πετώ!!!
      Αλλά σοβαρά τώρα, εντάξει γράφουμε κάποιες ιστορίες αλλά δεν ξέρεις αν αρέσουν σε όλους όσο κι αν τα σχόλια είναι θετικά .
      Μην κάνουμε κατάχρηση θέλω να πω
      Σ'ευχαριστώ πολύ όμως για την πίστη σου στη γραφή μου. Με εκτινάσεις ψηλά να το ξέρεις

      Διαγραφή
  11. Καταπληκτικό.
    Τι να αναφέρω,την σύλληψη,την διήγηση ή τους διαλόγους;
    Πολύ ωραίο Άννα, συγχαρητήρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Γιώργο μου. Σημαντική η γνώμη ενός συγγραφέα.
      Καλό μήνα να έχεις

      Διαγραφή
  12. Τώρα φταίω εγώ να βάλω όρο της σκυτάλης τις δύο ιστορίες ο καθένας; Άννα μου τι υπέροχη ιστορία έγραψες βρε ψυχή μου! Και η πλάκα είναι πως το απόγευμα στη δουλειά λέω δεν μπαίνω να χαζέψω λίγο... και τη διαβάζω και συγκινήθηκα στο γραφείο. Πω πω υπέροχη τι να σου πω η Ρούλα με την εικόνα της σε ενέπνευσε γερά. Αυτό θα πει δημιουργία! Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α μη σου πω ότι έχω εμπνευστεί και τρίτη ιστορία από την εικόνα της Ρούλας!! Όχι δεν στο λέω μπας και βάλεις τρεις χαχααχααα
      Κοίτα όταν μ'αρέσει μια εικόνα πάντα έχω διαφορετικές εμπνεύσεις...χαίρομαι όμως όταν σας αρέσουν.
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  13. Κάτι μορφές που παίρνει ώρες-ώρες η ανάγκη να αγαπάς και να αγαπιέσαι, όταν μάλιστα συνοδεύεται από σκληρά παιδικά βιώματα. Αλλά και πόσο όμορφο, παρήγορο και καθοριστικό ρόλο θα παίξει η αγάπη, η πραγματική στερημένη αγάπη που δεν γνωρίζει όρια, στεγανά, φραγμούς, παρά μόνο ανθρωπιά.
    Τι υπέροχο νόημα για την δύναμη της ψυχής, τη διαχείριση της μοναξιάς και πόσο όμορφα η θλίψη γίνεται συγκίνηση που αναπάντεχα έρχεται από μια φυλαγμένη μνήμη.
    Καταπληκτική η ιστορία σου Άννα μου, καλογραμμένη, με πλοκή απίστευτη, με εκφραστική δύναμη για κάποια σημάδια που για άλλους σηματοδοτούν το τέλος και για άλλους δίνουν το έναυσμα της ζωής. Φτάνει να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος στο δρόμο σου.
    Μπράβο Άννα! Συγχαρητήρια!
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ανάγκη να αγαπιέσαι πρωτίστως και να αγαπήσεις βεβαίως παίρνει απίστευτες μορφές όπως η ίδια η ζωή μας έχει αποδείξει.
      Το κακό με τη φυλαγμένη μνήμη είναι ότι προκαλεί συγκίνηση αργά για τον μοναχικό άνθρωπο που διψάει για αγάπη, αλλά δεν τολμά. Φοβερό για μένα είναι ο φόβος της απόρριψης. Που σε κάνει να κουμπωθείς από τους δικούς σου ανθρώπους.
      Σ'ευχαριστώ Αννίκα μου. Χαίρομαι που σου άρεσε, στ'αληθεια.
      Να σαι καλά
      Καλό Σ/Κο να περάσεις

      Διαγραφή
  14. Ιστορία σκληρή, μα πιο σκληρή η ίδια η ζωή στην οικογένεια του πρωταγωνιστή σου!
    Την διάβασα με δυσκολία, ορισμένες στιγμές αναρωτιέσαι πόσο πόνο μπορούν να κρύψουν μέσα στην ψυχή τους οι άνθρωποι. Και πώς ο πόνος αυτός, επηρεάζει την οικογένεια τους;
    Ωραία γραφή, Άννα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο σκληρή είναι η ίδια η ζωή πολλές φορές!! Ναι Βασίλη μπορούν να κρύψουν πολλά αλλά όχι χωρίς επιπτώσεις στον ψυχικό τους κόσμο. Όταν δεν ανοίγεις την ψυχή σου, δεν εισπράττεις κανένα θετικό συναίσθημα. Μοναξιά και πόνο!!
      Σ'ευχαριστώ Βασίλη μου
      Να σαι καλά
      Καλό Σ/Κο να περάσεις

      Διαγραφή
  15. Άννα μου πόσο καλογραμμένη αλλά και συγκλονιστική η ιστορία σου!
    Πόσο αυτός ο πατέρας μου θύμησε τον δικό μου αγαπημένο πατέρα, που ήταν ευαίσθητος γιατί πολύ φορές δάκρυζαν με τον πόνο των άλλων τα ματάκια του αλλά ως εκεί. Εμάς μας ήθελε δυνατές, μην ''νιαουρίζεις'' μου έλεγε όταν ήθελα να κλαφτώ στην αγκαλιά του. Ποιά αγκαλιά; Ούτε συζήτηση!
    ''Εσύ φταις'' μου έλεγε πάντα όταν παραπονιόμουν ότι κάποιος δεν μου φέρθηκε καλά, ''εσύ κάτι του έκανες''.
    ''Απέκτησα παιδιά και λαχταρούσα μια αγκαλιά, ένα τους φιλί μα δεν τα ήθελα αδύναμα.Η ζωή είναι τόσο ύπουλη και τα θέλω με δυνατό χαρακτήρα. Και μόνο η πειθαρχία σε όλα θα τα κάνει ισχυρά και αυτάρκη'', ακριβώς όπως εξαιρετικά το περιγράφεις. Αυτός ήταν ο λόγος αυτών των ανθρώπων της γενιάς που δυσκολεύτηκε ως προς την επιβίωση.

    Και το ημερολόγιο, τί εύρημα.. ποιό παιδί δεν θα ήθελε να ανακαλύψει έναν τέτοιο θησαυρό. Και τί αποκαλύψεις!!!

    Ο γραπτός λόγος και το προσωπικό ενός ημερολογίου είναι καταλυτικά για έναν άνθρωπο που δεν εκφράζεται στην κοινωνική του ή την οικογενειακή του ζωή.

    Επίσης, για αυτή την ας την πούμε χαλαρή ικανοποίηση που νιώθουν τα παιδιά όταν ένας τόσο κλειστός άνθρωπος φεύγει από την ζωή, την ας την πούμε χαρά του τώρα είμαι μόνος και μπορώ να κάνω ότι θέλω και όπως το θέλω.

    Όμως στην πραγματικότητα οι όποιες στιγμές με τους γονείς μας είναι μοναδικές και δεν ξαναγυρνούν, δεν αντικαθίστανται και δεν ξεχνιούνται, ποτέ μα ποτέ!

    Να είσαι καλά με φόρτισες συναισθήματα, νοσταλγικά!

    τα φιλιά μου Άννα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω πόσα βιώματα ανέσυρε το διήγημά μου!! Ναι οι γονείς δεν ξεχνιούνται ποτέ. Εγώ απ' την άλλη είχα τόσο τρυφερό μπαμπά εν αντιθέσει με τη μαμά μου που δεν ήταν τόσο τρυφερή. Ανάποδα τα πράγματα. Σκέψου ότι όταν κόντευε να φύγει ο μπαμπάς μου και προσπαθούσα να τον πείσω να φάει, μου είπε:'' δεν θέλω τίποτε άλλο παρά μόνο να μπορώ να ακουμπήσω το κεφάλι μου στον ώμο σου''!! Στο λέω και κλαίω!!
      Είναι φοβερό ευαίσθητοι άνθρωποι να κάνουν τους σκληρούς γιατί πιστεύουν ότι κάνουν καλό στα παιδιά τους! Πόσο στερημένοι και οι ίδιοι από τρυφερότητα και αγάπη!
      Σ'ευχαριστώ Στέλλα μου για την κατάθεση σκέψεων και συναισθημάτων
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  16. ΜΠΡΆΒΟ Άννα μου!
    Τί ιστορία!
    Έκλαψα πολύ γιατί πόνεσα γι'αυτόν τον άνθρωπο,
    αλλά και για τους δικούς του.
    Με άγγιξε στα βάθη της καρδιάς μου.
    Όπως είπε και ο Γιάννης, γράφε πιο συχνά.
    Δεν πρόκειται να βαρεθούμε.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Ρένα μου για το εμψυχωτικό σχόλιό σου.
      Θα προσπαθήσω να γράφω και αν βαρεθείτε πρόβλημα δικό σας 😊
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  17. Μέσα στον χρόνο της ανάρρωσης μου Αννιώ μου είπα να κάνω σταδιακά τις βόλτες μου...
    Ερχόμενη εδώ πόσο συγκλονίστηκα με ότι έγραψες για τον μπαμπά σου.!!!!!!!
    Θα ξεκινήσω από το τέλος της ανάρτηση σου την δικαίωση που του έδωσες γράφοντας αυτό που ένιωσες ...
    <>
    Είναι ότι ωραιότερο θα μπορούσες να πεις για εκείνον που σίγουρα θα νιώθει ανακουφισμένος και γαλήνιος πια..αν εκεί πάνω υπάρχει μια άλλη ζωή.) προσωπικά θέλω να το πιστεύω φίλη μου.. ποτέ δεν είναι αργά για τίποτε.
    Η συγκλονιστική ιστορία του μπαμπά σου..
    Φορτίστηκα συγκινησιακά.. με γύρισες πολλά χρόνια πίσω στην δική μου ζωή στα χρόνια εκείνα τα δύσκολα που η επιβίωση ήταν το πρωτεύων τότε ..που καιρός για συναισθήματα..και ποιος να σου τα διδάξει όταν δεν υπήρχε κάποιος δίπλα σου να σου μάθει να αγαπάς Αννιώ μου..καμιά φορά γίνεται και το αντίθετο..δίνεις απλόχερα την αγάπη που έχεις στερηθεί μικρός..
    Διαμόρφωνε η ζωή χαρακτήρες και μια από αυτές ήταν η σκληρότητα που αν ήξερες να διαβάζεις κάτω από αυτήν υπήρχε πάντα κάπου κρυμμενη η ευαισθησία που όμως δεν έβρισκε το μονοπάτι να βγει από εκεί..και για το αγόρι ήταν ακόμα πιο δύσκολο..(ακόμα και τώρα τα αγόρια μεγαλώνουν με το....οι άντρες δεν κλαίνε)
    Ολα φίλη μου είναι βιώματα στην ζωή μας.. με συγκίνησε πάρα πολύ που μια εικόνα που βρήκα ψάχνοντας
    στο διαδίκτυο και που την λάτρεψα και εγώ...αφού σε έκανε να γράψεις και να μοιραστείς μαζί μας ότι συναίσθημα
    σου δημιούργησε το ημερολόγιο που κρατούσες στα χέρια σου..κράτα αυτά που ένιωσες μέσα σου είναι όμορφα..!!
    Σε ευχαριστώ πολύ για την συγκίνηση.. να είσαι καλά Αννιώ μου να έχεις ένα όμορφα μηνά και ένα καλοκαιράκι 🌞όπως το θέλεις..η ζωή είναι όμορφη απόλαυσε τη..την αγάπη μου φιλιααα!! 😀


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρούλα μου το διήγημά μου δεν είναι βιωματικό. Δεν αφορά τον δικό μου μπαμπα. Είναι φανταστικό και το εμπνεύστηκα από την εικόνα που μου έδωσες για τη σκυτάλη. Είναι όντως υπέροχη εικόνα. Έχω εμπνευστεί ακόμη ένα και θα το δημοσιεύσω αργότερα. Προτίμησα το '' Θησαυρό'' για επίσημη συμμετοχή στη Σκυτάλη μας.
      Σ'ευχαριστώ πάντως για το σχόλιο. Αν ήταν ο δικος μου μπαμπάς τέτοιο σχολιασμό θα ήθελα
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
    2. Ηταν τόσο αληθοφανή η ιστορία σου Αννιώ μου (πόσα δεν γράφει η ίδια η ζωή;) που πράγματι μου φάνηκε βιωματική..αλλά νομίζω ότι τα ίδια θα σου έγραφα πάλι έτσι κι αλλιώς κορίτσι μου γιατί η ιστορία σου ήταν συγκλονιστική...!! την αγάπη μου.. ❤

      Διαγραφή
    3. Κι αυτό με κάνει και χαίρομαι διπλά. Μια φανταστική ιστορία να περάσει για βιωματική δεν είναι λίγο σωστά; Σ'ευχαριστώ πολύ

      Διαγραφή
  18. Διάβασα την ιοτορία βραδάκι. Συγκινήθηκα και δεν μπόρεσα να σχολιάσω τότε, αν και το ήθελα.
    Συμφωνώ με τα κορίτσια, η ιστορία ακούγεται αληθινή. Νομίζω πως όλοι μας γνωρίζουμε κάποιον/κάποια που ξεκίνησε τη ζωή με βαθιά τράυματα και βαθιές πληγές. Και στην πορεία, μπορεί να έγινε χρήσιμο μέλος της κοινωνίας, όμως μέσα του/της ήταν σαν νεκρός.
    Προσωπικά, μπορώ να ταυτιστώ με ένα κομμάτι της ιστορίας, όταν για συγκεκριμένο λόγο, σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή, πορευόμουν με 'νεκρή ταχύτητα'.
    Νομίζω πως αυτή είναι η δύναμη της ιστορίας σου, έχει κομμάτια με τα οποία μπορούμε να ταυτιστούμε.. έκανες καλά που τη μοιράζεσαι μαζί μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι Τζοάννα μου που σου άρεσε. Ναι πάντα βρίσκουμε ταυτόσημα σημεία στις ιστορίες που διαβάζουμε με τη ζωή μας. Ίσως αυτό προκαλεί και συγκίνηση επιπλέον.
      Δεν μπορώ να σε φανταστώ με ''νεκρή ταχύτητα'' να πορεύεσαι.
      Πάντως αυτές οι κακές στιγμές πέρασαν και εύχομαι ανεπιστρεπτί
      Σ'ευχαριστώ πολύ και για το ομορφο σχόλιο
      Να σαι καλά

      Διαγραφή