Το περιδέραιο της Θάλασσας!

πηγή

Κοίτα με... Με λένε κοχύλι. Είμαι όμορφο και  μεγάλο. Περήφανο για το σχήμα μου και τα χρώματά μου. Παρ όλες τις γρατζουνιές που τα βότσαλα έκαναν στο κέλυφός μου, όταν το κύμα με πέταξε πάνω τους, εξακολουθώ να έχω την ομορφιά μου, δεν συμφωνείς;
 Στο βυθό της θάλασσας που ζούσα,  ήμασταν πολλά κοχύλια με διάφορα σχήματα. Μια οικογένεια που συναγωνιζόταν , ποιο είναι το πιο όμορφο μέλος της. Ω δεν θα το παινευτώ κιόλας, αλλά πολλοί λένε ότι έχω το ωραιότερο χρώμα και σχήμα.
Σαν βεντάλια, σαν κυματισμός  , σαν μια καρδιά, σαν το μενταγιόν της θάλασσας . Το σχήμα μου το αντιγράφουν πολλοί στην τέχνη τους!
 Θυμάμαι ένα καλοκαίρι που είχα βγει στα ρηχά, επειδή, ξέρεις ,μ' αρέσει που οι αχτίνες του ήλιου κυματίζουν μέσα στο νερό. Στα βαθιά δεν βλέπω φως, ενώ στα ρηχά είναι διαφορετικά.

πηγή

Εκεί που περπατούσα σιγά σιγά στην άμμο μέσα στο νερό, να κάτι ποδαράκια πλατσούριζαν δίπλα μου. Ω σκέφτηκα, ήλθαν τα παιδιά για διακοπές. Δεν μπορούσα όμως να πάω γρηγορότερα. Έχω στην πλάτη μου και το σπίτι μου, το νομίζεις εύκολο;
 Ήθελα να φτάσω τα ποδαράκια να τα χαϊδέψω. Τότε ένα άλλο ζευγάρι πόδια  με πάτησε. Με έσπρωξε βαθιά στην άμμο και επειδή η άμμος υποχωρούσε κάτω από τα πόδια του εγώ πήγαινα και πιο βαθιά. Εκεί που κατρακυλούσα, βλέπω μια σχισμή στο έδαφος ίσα ίσα για να χωρέσει το σώμα μου. Κοίταξα να δω τι είναι μέσα στη σχισμή.
Και τότε το νερό και η άμμος με έσπρωξαν πιο  μέσα και κατηφόρισα σε έναν άλλον κόσμο που δεν ήξερα ότι υπήρχε.

πηγή

Νερό και εκεί. Πολύ νερό, πεντακάθαρο και παντού φως.  Από πού έμπαινε ήλιος τόσο βαθιά, απορώ.
Ησυχία παντού. Έβλεπα τα φύκια της θάλασσας σε διάφορα χρώματα, έβλεπα ανεμώνες και κοράλλια. Αλλά και σπόγγους και σπηλιές με άλλα φυτά που ήθελαν την ησυχία τους και το σκοτάδι.
Προχώρησα περισσότερο. Ούτε ψαράκια υπήρχαν, ούτε καμιά κίνηση από μεγαλύτερα ζώα της θάλασσας. Δεν είδα   κοχύλια σε  κανένα σχήμα από το σόι μου.
Άμμος παντού και χρώματα, πολλά χρώματα από λογής λογής φυτά
Λιβάδια ολόκληρα με ποσειδωνίες  ήταν δεξιά μου. Πήγα κατά κει
Βρήκα άφθονο φαγητό και αφού χόρτασα είπα να πάρω έναν υπνάκο.  Μμμ τι ωραία που ήταν. Φως και χρώμα. Άμμος και πεντακάθαρο νερό. 
Με πήρε ο ύπνος και έβλεπα όνειρο τα  παιδάκια να τρέχουν στην παραλία, να βρίσκουν άλλα κοχύλια και να μαλώνουν ποιο θα τα πρωτοπάρει.

πηγη

Φασαρία μεγάλη με ξύπνησε απότομα.
Πολλά ψάρια έρχονταν κατά δω. Μικρά και μεγάλα. Γαρίδες ζωηρές ανάμεσά τους. Χταπόδια, χέλια,  αστακοί. Ένας ολόκληρος κόσμος του βυθού. Τα είδα που   σταμάτησαν παραδίπλα να φάνε.
-Πού ήσασταν όλα εσείς;
-Στη δουλειά μας, να κλείσουμε τα ανοίγματα  του κόσμου μας
-Εγώ από μια σχισμή του εδάφους έφτασα εδώ
-Δείξε μας, δείξε μας τώρα αμέσως είπαν ανήσυχα τα πιο μεγάλα
Προσπάθησα να προχωρήσω γρήγορα αλλά δεν με βοήθαγε το σπίτι που κουβαλούσα. Ένα ψάρι με έπιασε απαλά με το στόμα του και εγώ του έδειχνα προς τα πού να πάει.
Είδαν τη σχισμή. Ήταν μικρή βέβαια αλλά πού ξέρεις αν δεν θα άνοιγε περισσότερο με ένα πάτημα ποδιού;
Μα γιατί φοβόντουσαν τόσο;
- Μην την κλείσετε. Είναι η πόρτα για τον δικό μου κόσμο.
-Και γιατί θέλεις να πας επάνω; Εδώ είμαστε ασφαλείς και όλα είναι πεντακάθαρα
-Ποιος μας απειλεί επάνω; ρώτησα απορημένο
-Οι άνθρωποι είπαν όλα μαζί
-Α εγώ αγαπώ τους ανθρώπους και ειδικά τα παιδιά
-Ναι  τι καλά! με ειρωνεύτηκαν μερικά ψάρια. Τα αγαπάς αλλά τα έχεις δει πώς βρίσκουν κοχύλια και πώς τα σπάνε έτσι για πλάκα; Άλλοι τα μαζεύουν και τα πουλάνε, σκοτώνοντας  έτσι χιλιάδες κοχύλια. Ξέρεις τι καταστροφή είναι αυτή για το περιβάλλον της θάλασσας;

πηγή

Εγώ έμεινα απορημένο. Μα ναι το έκαναν οι άνθρωποι αλλά δεν το είχα σκεφθεί αυτό ως φόνο της δικής μου οικογένειας!
-Μήπως δεν ψαρεύουν και μάλιστα βάζουν δυναμίτη και μας σκοτώνουν, ακόμη  και τα μωρά που γεννάμε; είπε ένα ψάρι
-Και η μόλυνση; φώναξαν τα φύκια σαν να τραγουδούσαν
Σκουπίδια, τσιγάρα αλλά και αντηλιακά, τόσα λύματα τοξικά γεμίζουν το νερό της θάλασσας. Μας σκοτώνουν όλους, είπαν λυπημένα.
-Πώς βρεθήκατε εδώ;
-Εγώ βρήκα αυτόν τον κόσμο είπε ένας αστακός . Ήταν ένας έρημος τόπος και μια χαραμάδα μας χώριζε από τον πάνω κόσμο. Φώναξα άλλα είδη της θάλασσας που κουραστήκαμε να κρυβόμαστε και σιγά σιγά ανοίξαμε τη χαραμάδα σε μια πόρτα για να χωρέσουν όσοι ήθελαν να μας ακολουθήσουν. Μας πήρε πολύ καιρό, αλλά τα καταφέραμε.
Φτιάξαμε έναν κόσμο αγνό όπως πρέπει να είναι. Κυρίως χωρίς ανθρώπους.
Τώρα έπρεπε να  ξανακλείσουμε την είσοδο που ανοίξαμε. Όλοι δουλεύουμε χωρίς σταματημό.
-Και αν θέλουν να έλθουν και άλλα πλάσματα;
-Το έχουμε πει σε όλους και έχουν έλθει όσοι ήθελαν...μα ξέρουν πού είναι αυτός ο κόσμος και  μπορούν να ανοίξουν μια  μικρή πόρτα αν θελήσουν, αλλά  θα την ξανακλείσουμε .
-Εγώ δεν το ήξερα ...
-Γιατί εσύ όλο στα ρηχά πηγαίνεις να δεις τον ήλιο. Πώς θες να ακούσεις τι γίνεται στις συνελεύσεις μας;
-Μα αν έλθουν όλα τα όντα , η θάλασσα θα ερημώσει. Τι θα κάνουν οι άνθρωποι;
-Ας το σκέφτονταν  όταν έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν κακό στη θάλασσα που λένε πως την αγαπούν. Όταν αγαπάς κάτι το φροντίζεις
-Μη, μη κλείσετε το άνοιγμα. Αφήστε με να βγω. Να, σας παρακαλώ  βοηθείστε με να ανέβω και μετά κλείστε. Εγώ θέλω τα παιδιά , θέλω κόσμο, θέλω να βγαίνω στα ρηχά. Θέλω να ξαναδώ την οικογένειά μου
Αμέσως τα ψάρια με βοήθησαν να βγω.
Και τι κατάλαβα;

Μετά από καιρό κατόρθωσα να φτάσω στο σπίτι μου και όλη η οικογένειά μου έλειπαν. Πού πήγαν; Στα δίχτυα ψαράδων που τους μάζεψαν για να τους πάρουν τα σπίτια τους.
Έφυγα κι εγώ πολύ λυπημένο και περιπλανήθηκα καιρό
Τώρα που σου μιλώ είμαι στην παραλία που με πέταξε το κύμα, γιατί κάποιος με πήρε όταν έκανε κατάδυση με τη μάσκα του  και τράβηξε με δύναμη το σώμα μου. Ω ωω πώς πόνεσα!!
Μα δεν ήθελε ούτε το σώμα μου. Αλήθεια το ξέρεις ότι υπάρχει ένα πλάσμα που όταν πεθάνουμε χρησιμοποιεί το σώμα μας για σπίτι του; Είμαστε χρήσιμα πάντα
Τώρα πέθανε ο εσωτερικός μου εαυτός και έμεινα εγώ, μισό κοχύλι γιατί το άλλο μισό το έσπασαν έτσι, για παιχνίδι,  όπως έλεγαν τα ψάρια στον κάτω κόσμο και δεν τα πίστευα.
Τουλάχιστον πάρε με εσύ και κάνε με περιδέραιο να είμαι στο λαιμό σου να σου μιλώ για άλλα τόσα που έχω γνωρίσει. Δεν θα πονέσω μην ανησυχείς. Είμαστε σκληρά εμείς ακόμη και οι επιστήμονές σας μας μελετούν. Και θα σε ομορφαίνω.
Τι λες; Θα με πάρεις;

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στις ''Ιστορίες του Καλοκαιριού '' που η Μ. Νικολάου διοργανώνει στο  ''Κείμενο'' της