Ο θησαυρός/ Φωτο-Συγγραφική- Σκυτάλη #5

Ο κ Περικλής ζούσε στο διπλανό σπίτι και κάθε μέρα  πήγαινα εκεί να του κάνω παρέα. Οι γονείς μου τον αποκαλούσαν '' ο φίλος σου'' και ας ήμουν εγώ 8 ετών και εκείνος 88.
Ήξερα τις συνήθειές του, τις ώρες που ξεκουραζόταν, τις ώρες φαγητού αλλά και πότε καθόταν στη βεράντα  τώρα το καλοκαίρι και με περίμενε.
Όταν είχαμε  χειμώνα, έμπαινα στο σπίτι και καθόμουν δίπλα στο τζάκι, ακούγοντάς τον να μου διηγείται παλιές ιστορίες.
Ήταν μόνος, δεν είχε παιδιά και η γυναίκα του είχε πεθάνει εδώ και χρόνια.
Τον αγαπούσα τον κ Περικλή. Ήταν λίγο φωνακλάς, αλλά τα πηγαίναμε καλά πάντα. Του ψώνιζα πολλές φορές ό,τι ήθελε και άλλες φορές του πήγαινα την πίτα που έφτιαχνε η μαμά και του άρεσε.
Καθόμουν στη βεράντα μαζί του  το καλοκαίρι.  Αλλά όταν έρχονταν οι φίλοι μου με τα ποδήλατα, με έδιωχνε να πάω να παίξω μαζί τους.
Γι αυτό στενοχωρήθηκα πολύ όταν πήγε στον ουρανό πλάι στη γυναίκα του. Τουλάχιστον δεν θα ήταν  μόνος!
Δεν είχα όρεξη να παίξω ούτε να κάνω ποδήλατο για μέρες.
Μου έλειπε ο φίλος μου που με περνούσε 80 χρόνια! 

Το σπίτι το ανέλαβε ο δικηγόρος του. Το άδειασε και νοικιάστηκε αλλού. 
Μια μέρα τον είδα να έρχεται στην πόρτα μας.  Με ζητούσε με το όνομά μου.
''Είσαι ο Σωκράτης που έκανε παρέα στον Περικλή;'' με ρώτησε
''Μάλιστα, ήταν φίλος μου''
''Αυτό εδώ το κουτί γράφει απέξω το όνομά σου. Σου ανήκει πλέον. Ήταν του κ Περικλή και στο αφήνει εσένα τώρα''
Πήρα το κουτί και μπήκα στο σπίτι να δω τι μου χάρισε ο φίλος μου.
Μέσα είχε την συλλογή γραμματοσήμων του, που τόσες φορές κοιτούσα. ''Πολύ παλιά και με σπάνια γραμματόσημα'', είπε ο μπαμπάς. ''Δες τις χρονολογίες''!
Έμεινα άφωνος! Τα γραμματόσημα αυτά, τα αγαπούσε ο κ Περικλής. Μου διηγιόταν πώς είχε αποκτήσει το καθένα. Πάντα μου έλεγε να προσέχω όταν κρατώ το άλμπουμ συλλογής του!
Μου χάρισε  επίσης τη συλλογή του με νομίσματα.'' Κι αυτά ήταν παλιά και θα έχουν αξία'' είπαν οι γονείς μου. Εμένα, δεν με ένοιαζε η αξία, με ένοιαζε που ο κ Περικλής μου άφησε για δικό μου, κάτι που αγαπούσε πολύ.
Κοιτούσα τα πράγματα που μου χάρισε, τα χάιδευα απαλά  ενώ  τα μάτια μου έτσουζαν και θάμπωσαν αμέσως. 
Δεν ήθελα να κλάψω, δεν άρεσαν τα κλάματα στον  κ.Περικλή. 
Κράτησα τις συλλογές του αγκαλιά μου και υποσχέθηκα νοερά ότι θα τις προσέχω για πάντα
Είχε ακόμη κάτι το κουτί...δεν το είχα ξαναδεί. Ήταν ένα ημερολόγιο. Δικό του όπως είδα και μέσα είχε μια φωτογραφία ζευγαριού. Να ήταν ο Περικλής νέος με τη γυναίκα του; Δεν τους αναγνώριζα. Επίσης   έγραφε στο ημερολόγιο, ιστορίες που είχε ζήσει και που μου τις είχε διηγηθεί πολλές φορές.
 Αλλά υπήρχε  και ένα χαρτί κιτρινισμένο,  με σχέδιο και ονομασίες, ενώ   στη πάνω δεξιά γωνία υπήρχε  ένα μεγάλο Χ. Στα δεξιά χαμηλά υπήρχε ένα άλλο κεφαλαίο γράμμα το Ψ και η λέξη ''απάντηση''.
Τι ήταν αυτό άραγε; ''Χάρτης θα είναι'' είπε ο μπαμπάς.
Κάτι δείχνει.
Έψαξα στο ημερολόγιο να δω αν λέει κάτι για το χάρτη
Έγραφε για την εποχή που γύρισε από τον πόλεμο:  '' Η ημέρα που γύρισα ζωντανός από εκείνο το κρεματόριο ψυχών, ήταν σημαντική για μένα  και ένοιωθα χαρά αλλά και λύπη΄΄.
 ''Χαιρόμουν που ήμουν πίσω ζωντανός και γερός, αλλά  λύπη γιατί οι εικόνες του νου που δεν έφευγαν νύχτα-μέρα, ήταν  τόσο τρομαχτικές και αφορούσαν τους φίλους που έχασα και  τις αθώες ψυχές που βασανίστηκαν''.
''Η ζωή είναι μικρή και δεν πρέπει να χάνω καιρό!
Ώρα για το θησαυρό της ζωής μου''.
Τίποτε άλλο δεν έγραφε. Τίποτε!

Ο μπαμπάς βάλθηκε να κατανοήσει το χάρτη
Αν είχε βρει θησαυρό ο κ Περικλής τότε δεν θα κρατούσε το χάρτη, ή αν τον είχε για ανάμνηση θα έγραφε για την ημέρα εκείνη, σκεφτόταν δυνατά.
Ο πατέρας μου έπιασε δουλειά.  Μάλλον το διασκέδαζε.
Πήρε μεγάλο χαρτί και άρχισε να ζωγραφίζει ό,τι έδειχνε ο χάρτης.  Γραμμές με ονομασίες και γράμματα. Ποια περιοχή ήταν; Την εποχή του πολέμου, άρα 60 χρόνια πριν...
Ο μπαμπάς και εγώ αρχίσαμε να ψάχνουμε. Εδώ που τα λέμε εγώ ήμουν παρέα του, αλλά δεν ήξερα τι να ψάξω.
''Ας δούμε τώρα για ποια περιοχή πρόκειται. Ναι, είναι  η διπλανή πόλη. Οι ονομασίες των δρόμων υπήρχαν από τότε και κάποιες καινούργιες δεν πρέπει να τις περιέχει. Να και το ποτάμι που τώρα έχει σκεπαστεί'' είπε ο μπαμπάς
Ας βρούμε χάρτη της διπλανής πόλης την εποχή του πολέμου.
Πήγαμε στο Δήμο...μας ρώτησαν τι το θέλουμε και άκουσα το μπαμπά να λέει ψέματα '' τον θέλουμε για μια εργασία''
Δεν μίλησα, αλλά τον ρώτησα αργότερα, γιατί δεν λέμε την αλήθεια.
''Γιατί θα μαζευτούν πολλοί να μας ακολουθούν για ένα θησαυρό που δεν ξέρουμε αν υπάρχει και αν έχει αξία΄΄ μου είπε
Τι να πω τώρα; Ότι το είχα πει στους φίλους μου;

Μετά από μέρες, όταν ο μπαμπάς είχε άδεια είπε ότι θα πάμε με το αμάξι στη διπλανή πόλη σαν εκδρομή , γιατί πλέον είχε κατανοήσει την περιοχή του θησαυρού. Έτσι  πήραμε μια αξίνα μαζί μας -για το σκάψιμο όπως είπε- νερό και σάντουιτς για να φάμε κάτι.
Ένοιωθα έξαψη. Ξεκινούσαμε μυστικά για μια περιπέτεια. Τι θα είχα να διηγούμαι!!
Έξω από το σπίτι μας όμως, ήταν μαζεμένοι οι φίλοι μου με τους δικούς τους πατεράδες!
Τα 'χασα. Όλοι ήλθαν  για να βοηθήσουν, είπαν  και δεν δέχτηκαν να γυρίσουν πίσω,  αν και δεν χρειαζόμασταν βοήθεια όπως είπε ο μπαμπάς
Εν τέλει φύγαμε με τρία αυτοκίνητα,  με 4 άτομα στο καθένα μαζί με εμάς τα παιδιά
Ο μπαμπάς ήταν νευριασμένος, αλλά το έκρυβε καλά. Μόνο που και που μου έριχνε κάτι άγριες ματιές,  μάλλον γιατί το μαρτύρησα  στους φίλους μου.
Φτάσαμε στην πόλη και ο μπαμπάς άνοιξε το χάρτη για να ξεκινήσουμε. Όλοι οι μπαμπάδες ήταν  από πάνω   και εμείς τα παιδιά στην άκρη  του δρόμου, περιμέναμε με έξαψη.  Με είχε ενοχλήσει  όλο  αυτό μια και ο χάρτης ήταν δικός μου, αλλά όταν το είπα του μπαμπά, εκείνος είπε ότι είμαι ανήλικος, άρα ο κηδεμόνας μου έχει την ευθύνη.
Δεν μου άρεσε καθόλου έτσι όπως έκαναν οι μπαμπάδες μας. Αν βρίσκαμε θησαυρό  θα μου τον έπαιρναν; Καθόλου δεν μου άρεσε  όλο αυτό. 
 Μαζεμένοι προχωρούσαμε βήμα το βήμα, όπως έλεγε ο χάρτης. Πού και που σταματούσαμε, γιατί κάποιος δρόμος του χάρτη είχε καλυφτεί, κάποιο κομμάτι του δάσους είχε χτιστεί και ψάχναμε να βρούμε  την πορεία μας.
Τελικά φτάσαμε έξω από ένα σπίτι. Το σπίτι ήταν κλειστό, μάλλον οι ιδιοκτήτες του έλειπαν.
Είδα το μπαμπά να σμίγει τα φρύδια. 
''Την εποχή που έγινε ο χάρτης δεν υπήρχε αυτό το σπίτι'', είπαν οι πατεράδες μας. ''Άρα αν ο θησαυρός είναι από κάτω δεν θα τον βρούμε. ''
''Μάλλον θα βρέθηκε'', είπε ο μπαμπάς μου. '' Για να χτιστεί το σπίτι σημαίνει ότι έσκαψαν. Δεν μπορεί ο Περικλής να έσκαψε τόσο βαθιά, που δεν πάει ο εκσκαφέας...''
''Κι αν είναι σε σημείο του κήπου;'' είπε ένας άλλος μπαμπάς
''Δεν έχουμε δικαίωμα να σκάβουμε σε ξένο χώρο''...
Έτσι καθίσαμε στο δασάκι και φάγαμε τα σάντουιτς
''Τι κάνουμε τώρα; ''ρώτησε ο πατέρας του Γιώργου
''Γυρίστε σπίτια σας'' είπε ο μπαμπάς ''δεν υπάρχει λόγος να μένετε''
''Και γιατί δεν φεύγεις κι εσύ';
Εκείνη την ώρα μια κυρία μεγάλης ηλικίας πλησίαζε με ψώνια στο σπίτι
Ο μπαμπάς την πλησίασε μαζί με τους άλλους μπαμπάδες
''Καλημέρα κυρία μου. Λέγομαι Βασίλης Αβαλιώτης και μένω στην διπλανή πόλη, ήθελα να σας ρωτήσω αν μένετε εδώ από την εποχή που χτίστηκε το σπίτι''
Η κυρία ευγενέστατη μας απάντησε ότι το σπίτι το έχτισε ο πατέρας της μετά τον πόλεμο, γιατί το οικόπεδο ήταν δικό τους.
Τότε τη ρώτησε αν ήξερε τον Περικλή. Φυσικά τον ήξερε ήταν φίλοι από τα νιάτα τους. Έμαθε πως πέθανε και στενοχωρήθηκε πολύ. 
Μας κάλεσε στο σπίτι της. Έδωσε σε μας τα παιδιά χυμό και κουλούρια και στους μπαμπάδες πρόσφερε καφέ.

Έπιασαν τη συζήτηση. Μιλήσανε για τον Περικλή. Το δικό μου φίλο. Στο τραπεζάκι απέναντί,   ήταν η ίδια φωτογραφία που είχε στο ημερολόγιο ο φίλος μου. Τη ρώτησα γι αυτήν. Μου είπε ότι ήταν σε μια βόλτα τους όταν αρραβωνιάστηκε την αδελφή της και η ίδια η αδελφή της  τράβηξε  τη  φωτογραφία. ''Αυτήν την κράτησα γιατί'' ....κόμπιασε η κυρία!
Πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε ότι τώρα μπορεί να πει την αλήθεια. Ο Περικλής και εκείνη αγαπιόντουσαν πριν τον πόλεμο. Νέα παιδιά, το κρατούσαν κρυφό, γιατί ο πατέρας  της ήταν πολύ αυστηρός .
''Έφυγε μετά για τον πόλεμο ο Περικλής και εγώ ήμουν μέσα στην αγωνία.Μα η αδελφή μου επίσης αγωνιούσε. Τη ρώτησα το λόγο και μου είπε ότι αγαπούσε πολύ τον Περικλή και ήξερε πώς κι εκείνος ένοιωθε το ίδιο''.
''Εγώ τα έχασα'', μας είπε η κυρία. ''Από πού το κατάλαβες; Στο εξομολογήθηκε;'' τη ρώτησα
''Μα δεν τον βλέπεις που έρχεται στο κατόπι μας όταν βγαίνουμε  ή είναι έξω από το σπίτι και κρύβεται στις φυλλωσιές; Για ποιον να έρχεται;''
''Δεν της το μαρτύρησα ποτέ. Δεν ήθελα να στενοχωρηθεί, πρώτον γιατί είχε γεννηθεί με μια πάθηση στην καρδιά της και δεύτερον γιατί της έφτανε η αγωνία της , αν θα γυρίσει ζωντανός''.
''Πέρασε ο καιρός και ο Περικλής γύρισε. Κατόρθωσα και του έδωσα ένα γράμμα, ενώ εκείνος μου έδινε ένα φάκελο. Με αποκαλούσε πάντα θησαυρό του  και μέσα στο φάκελο ήταν ένας χάρτης. '' Ένας χάρτης για το θησαυρό μου είπε χαμογελαστά''
Κατάλαβα ότι το σημείο που έδειχνε το Χ ήταν στο οικόπεδο που είχαμε άχτιστο. Αυτό εδώ δηλαδή. Και πήγα και έψαξα το σημείο . Το είχε σημειώσει με ξύλα που σχημάτιζαν το γράμμα χι. Λίγο έσκαψα και βρήκα  το κουτάκι που είχε θάψει με ένα δαχτυλίδι''. 
 ''Στο δικό μου γράμμα, του είχα γράψει την αλήθεια για τα αισθήματα της αδελφής μου και ότι ποτέ δεν θα του έλεγα το ναι,  κάνοντας την αδελφή μου δυστυχισμένη. Τον παρακάλεσα μάλιστα να προσπαθήσει να με ξεχάσει, δείχνοντας το ενδιαφέρον του σε εκείνη. Αν μ'αγαπάς ...του είπα''!
Έκανε μια παύση και αναστέναξε βαθιά.
''Είδα και το σημείο Ψ '' απάντηση''  και ήξερα ότι ήταν το σημείο που με περίμενε για να του πω το Ναι ή το Όχι μου. Εγώ όμως έδωσα το δαχτυλίδι στην αδελφή μου και την έστειλα στο ραντεβού''.
''Να μην σας τα πολυλογώ, θες για να μου κάνει το χατίρι, θες γιατί μου είχε θυμώσει, όπως μου είπε χρόνια μετά, δεσμεύτηκε με την αδελφή μου και παντρεύτηκαν.
Εκείνη  πέθανε  μετά από χρόνια δυστυχώς. Αλλά ποτέ δεν σμίξαμε με τον Περικλή. Δεν τα έφερε έτσι η ζωή!'' 
''Ερχόταν όμως επίσκεψη εδώ συχνά και τα λέγαμε. Σαν δυο καλοί φίλοι''

Γνώρισα λοιπόν το θησαυρό του κ Περικλή.  Ήταν μια γυναίκα. Που αγάπησε πολύ.   Πολύ το χάρηκα, αν και μεγαλώνοντας κατάλαβα τη δυστυχία του κ Περικλή εκείνη την ημέρα που θα διάβαζε το γράμμα της αγαπημένης του. Και ίσως τη δυστυχία όλης της ζωής του!
Οι πατεράδες μας γύρισαν στα αυτοκίνητα και γελούσαν με την καρδιά τους.
Εγώ όμως  ήμουν σκεφτικός. Όταν φτάσαμε στο σπίτι, άνοιξα το ημερολόγιο και ακούμπησα εκεί τη φωτογραφία με την αγαπημένη του που δεν ήταν η γυναίκα του και άφησα ένα λουλούδι κοντά τους  που έκοψα από τον κήπο μας.
Καλό ταξίδι φίλε μου και σ'ευχαριστώ!
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην 5η Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη που διοργανώνει η Μαίρη με τη Γήινη Ματιά της.
Εδώ είναι το blog της Φωτο- Συγγραφικής μας Σκυτάλης, και περιλαμβάνει όλες τις συμμετοχές και των 5 δρώμενων που έχουν διοργανωθεί ως τώρα.
Η φωτογραφία που με ενέπνευσε είναι της Ρούλας μας και η υποχρεωτική λέξη που μου έδωσε είναι ''ημερολόγιο''

Ελπίζω να διασκεδάσατε διαβάζοντας. 
Παραδίδω τη σκυτάλη στην Ελένη μας που γιορτάζει σήμερα. Πολύχρονη κι από εδώ Ελένη μου.
Η φωτογραφία που της δίνω να εμπνευστεί :

pixabay

Η λέξη Ελένη μου είναι : Υποσυνείδητο
Καλή σου επιτυχία!