Η Μίτση και η Λάκτα

  

Τις είδες τις γατούλες μας;  Εδώ, στη φωτογραφία λέω. Παιχνιδιάρες και αγαπησιάρες... Δεν ήταν πάντα  έτσι..
Α, συγνώμη να σου τις  συστήσω πρώτα.
Η μαυρούλα είναι η Μίτση και η καφετούλα είναι η Λάκτα.
Την καφετούλα είχαμε εξαρχής σπίτι μας. Ναι ναι ξέρω τι σκέφτεσαι, πώς θα είναι το σπίτι με δυο γατάκια μέσα, ναι; 
Βλέπεις και την αυλή  μας; Έχουν ρημάξει τα φυτά. Δεν τα τρώνε ξέρεις, αλλά τους αρέσει να πειράζουν τα πάντα με τα νυχάκια τους. Βάλε τη φαντασία σου να δουλέψει και θα καταλάβεις πώς είναι το σπιτάκι  μας.
Φυσικά ναι,  υποκοριστικά θα χρησιμοποιώ  σήμερα, για να μη με θυμώνουν οι αταξίες τους. Το κατάλαβες πιστεύω, έτσι;
Που λες η Λάκτα μας είναι η αγαπημένη της κόρης μου. Πώς να της στερήσεις μια χαδιάρα φίλη;
Εντάξει θα το πω, προσπάθησα να της εξηγήσω ότι γάτα στο σπίτι δεν μπαίνει, αλλά το κλάμα ήταν γοερό για μέρες, γι αυτό και αφόρητο. Οπότε ξανασκέφτηκα  και είπα,  ότι γάτα στο σπίτι δεν μπαίνει εκτός από την καφετούλα τη Λάκτα.
 Η Λάκτα είναι κόρη της γατούλας της γιαγιάς μας. Ναι συγγένεια διπλή  έχουμε,  γι αυτό η πεθερά μου μας επισκέπτεται συχνότερα πια!
Στο σπίτι και στην αυλή η καφετούλα ήταν η πριγκίπισσά μας. Ανεξάρτητη όμως. Και έφευγε όποτε ήθελε, πήγαινε ποιος ξέρει πού, αλλά πάντα ξαναγυρνούσε προς μεγάλη ανακούφιση της κόρης μου. Πώς να της εξηγήσω ότι δεν φεύγει γιατί δεν την αγαπά; Μιλήσαμε πολύ για την ανεξαρτησία της γάτας και τι κατάφερα; Να υιοθετήσει ανεξάρτητη στάση και η κορούλα μου, μια σταλιά παιδί... αλλά αυτά τα βάσανα θα στα πω άλλη φορά.
Τώρα μιλάμε για γάτες.
Που λες ο γιος μου  άρχισε τα δικά του.  Γιατί επιτρέπουμε  γάτα στην αδελφή του και  σ' εκείνον όχι... Είχα μάχες να δώσω, το ήξερα, γι αυτό οπλίστηκα  και ξεκίνησα τον αγώνα ...Θες να μάθεις για το αγώνα; Α θα σου πω την κατάληξη για να μην αγωνιάς. Πήραμε άλλο ένα γατάκι μαύρο αυτήν τη φορά για τον γιο και λεβέντη μας.
Που λες έτσι αποκτήσαμε και τη Λάκτα και τη Μίτση
Τι με ρώτησες; Πώς δέχτηκε η Λάκτα τη Μίτση; Με μισό μάτι. Την κοιτούσε περίεργα στην αρχή, δεν την πλησίαζε και της νιαούριζε απειλητικά. Ναι νιαουρίζουν απειλητικά τα γατάκια, τι νόμιζες; Και μάχες είχαμε με νύχια και δόντια.  Γι αυτό τα παιδιά ανέλαβαν να διευθετήσουν τα πράγματα. Τι στο  καλό; Μια οικογένεια είμαστε!
 Χώρισαν την αυλή σε δυο μέρη, χώρισαν τα δοχεία φαγητού αλλά και νερού, χώρισαν παιχνίδια και άλλαξαν γωνιές στα κρεβατάκια τους. Τώρα βέβαια γιατί έχουμε κρεβατάκια για τα γατάκια δεν θα το συζητήσω. Ποτέ δεν τα είδα να κοιμούνται εκεί.
Ο γιος μου όμως έχει πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες με αποτέλεσμα το μαυράκι μας, η Μίτση, να μένει χωρίς το αφεντικό της, χωρίς χάδια και παιχνίδια για ώρες. Κι  όσο  έβλεπε στον χώρο της Λάκτας την κόρη μου να παίζει μαζί της, τόσο λοξοκοιτούσε με παράπονο.
'Επαψε να φεύγει κι  η Λάκτα από το σπίτι, στο είπα; Η αντίζηλος δεν έπρεπε να μένει μόνη,  ενώ η Μίτση δεν έφευγε ποτέ. Παράξενα πλάσματα οι γυναίκες, εννοώ οι γάτες, συγνώμη.
Ζηλιαρόγατα η Λάκτα τελικά... Δικαίωσε το είδος της! 
Και νυχιές βλέπαμε παντού στο σπίτι, κάτι που δεν έκανε πριν η Λάκτα και το μαυράκι λούφαζε  όταν την αγριοκοίταζε η καφετούλα...χμ χμ και τι να κάναμε; 
Ζητήσαμε συμβουλές από ειδικούς. Βάλαμε τα μεγάλα μέσα που λένε.
Η πρώτη συμβουλή ήταν  να πάψουν τα διαχωριστικά στην αυλή και στο χώρο του σπιτιού. Ανοικτά λοιπόν όλα τα δωμάτια όταν έμπαιναν οι γάτες μέσα. Και η αυλή ένας ενιαίος χώρος. Για την αυλή δεν με νοιάζει, αλλά οι κουρτίνες μου...τα τραπεζάκια μου....τα μπιμπελό που έσπαζαν...αλλά αυτά τα βάσανα θα στα πω άλλη φορά.
Τώρα μιλάμε για γάτες.
Που λες, η δεύτερη συμβουλή ήταν  να ασχολούμαστε και με τα δυο ζωάκια εξίσου. Ό,τι στο ένα, το ίδιο και στο άλλο. 
Αν  τα καταφέραμε θα ρωτήσεις, ξέρω. Το παλέψαμε αρκετό καιρό και στο τέλος η Λάκτα ηρέμησε έως και η ανάγκη της δεν μύριζε έντονα μια και έπαψε να οριοθετεί το χώρο της, αλλά το μαυράκι έγινε μελαγχολικότερο και μαζεμένο στη γωνιά.
Ωραία τα καταφέραμε, σκέφτηκα. Κάναμε ένα νέο μέλος της οικογένειας να γίνει καταθλιπτικό. Και πάψαμε να δηλώνουμε την παρουσία μας. Μήπως ήμασταν εμπόδιο;
Μέχρι που σκεφτήκαμε να τους βρούμε ποντικό να έχουν ένα κοινό θήραμα. Αλλά σ' αυτό  ήμουν κάθετα αντίθετη κι έτσι εγκαταλείφθηκε η ιδέα.
Τι άλλο έμενε; Μήπως να φέρναμε ένα σκύλο για να ενωθούν οι δυο τους εναντίον του;
Κι αν αγαπούσε τη μια γατούλα ο σκύλος και όχι την άλλη; ήταν η απορία του γιου μου. Εκεί πάτησα και γλύτωσε το σπίτι από άλλο ένα ζώο.
Έτσι ακολουθήσαμε την τρίτη συμβουλή που ήταν ΥΠΟΜΟΝΗ!
Η ζωή κυλούσε πια, εμείς   υπομέναμε την ζηλιάρα και την καταθλιπτική   και τα γατάκια έξω στη αυλή όλη μέρα μόνα. 
Γυρνώντας από τα ψώνια μια μέρα και ενώ μιλούσα στο κινητό, τι βλέπω μπαίνοντας στην αυλή; 
Ναι, σωστά κατάλαβες από τη φωτογραφία που τράβηξα ευθύς αμέσως
Η Λάκτα δεν άντεξε την κατάθλιψη της Μίτσης ως φαίνεται και της έκανε μια αγαπησιάρικη αγκαλιά. Για να πω την αλήθεια μου και ενώ τράβηξα τη φωτογραφία, η αγκαλιά δεν έλεγε να τελειώσει οπότε δικαιολογημένα αναρωτήθηκα μπας και την πνίγει...λες;
Δικαιολογημένα; Μην με ακούς  εμένα... το μυαλό μου ανεξάρτητα δουλεύει, σαν γάτα... γι αυτό και σκέφτηκε το πνίξιμο...
Όλα καλά είναι τώρα και τα δυο μας γατάκια είναι αγαπημένα και όλα  μαζί τα κάνουν. Και παιχνίδια, και βόλτες στη γειτονιά, και γρατσουνιές παντού... Να, προχθές μου κατέβασαν την κουρτίνα από το κουρτινόξυλο!  Αλλά αυτά τα βάσανα θα στα πω άλλη φορά!!

Σας είχα υποσχεθεί άλλο ένα διήγημα που έγραψα με αφορμή την εικόνα της Αννέτας μας για την Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη.Αυτό είναι το χιουμοριστικό που επέλεξα να το δημοσιεύσω εκτός σκυτάλης.

Και το δημοσιεύω τώρα μια και σας ψυχοπλάκωσα με την προηγούμενη ανάρτησή μου, τη συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις''.

Σας αποζημίωσα;