Δίλημμα...

Να καταγγείλω ή όχι την άσχημη διαβίωση τριών μικρών σκυλιών στην αυλή της γειτόνισσας, εκεί στο εξοχικό που πέρασα τις Πασχαλινές διακοπές;
Ω, μη νομίζεις ότι είμαι απλά αναποφάσιστη.
Εξάντλησα κι εγώ και οι άλλοι γείτονες ό,τι μέσο διαθέταμε, όποια προσφορά ή συμβουλή στην ιδιοκτήτρια των σκύλων για να βοηθήσουμε.
Τρία σκυλάκια ζουν δεμένα όλη μέρα με λίγο φαγητό, αν τύχει, και μόνο νερό καθημερινά.
Τρία σκυλάκια είναι βρώμικα, το τρίχωμά τους δεν ξέρεις τι έχει επάνω, είναι αδύνατα και τα νύχια τους τεράστια. Αν μείνουν έτσι άκοπα θα σκληρύνουν και δεν θα μπορούν να περπατήσουν τα καημένα τα ζώα.
Τρία σκυλάκια διαφορετικής ηλικίας είναι χωρίς εμβόλια, χωρίς περίθαλψη και φροντίδα.
Το ένα αλυσοδεμένο με μικρή αλυσίδα που το εμποδίζει να κάνει πάνω από τρία βήματα ολόγυρα.
Το δεύτερο αδύνατο εμφανώς, με σκοινί δεμένο, μακρύ μεν, αλλά τριγυρίζει γύρω από το δέντρο που έχει δεθεί και μπερδεύεται μένοντας έτσι μακριά από το νερό του
Το τρίτο πρέπει να είναι κουταβάκι που όλο κλαίει και μένει δεμένο κάτω από ένα θάμνο.
Η εξήγηση της κυρίας είναι ότι δεν μένουν ελεύθερα για να μην της χαλάσουν τα καλλιεργημένα τμήματα του κήπου της.
Η εξήγηση της κυρίας είναι ότι δεν τους χρειάζεται εμβολιασμός αφού δεν έρχονται σε επαφή με άλλα σκυλάκια
Η εξήγηση της κυρίας είναι ότι μένουν νηστικά όταν απουσιάζει.
Τι τα χρειάζεται;
Για παρέα!
Για προστασία!
Μην νομίζεις ότι δεν προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε. Όχι τόσο εγώ που έχω να πάω στο εξοχικό από το καλοκαίρι αλλά όλοι οι άλλοι οι γείτονες. Και φαγητό τους πηγαίναμε και ξηρή τροφή αγοράσαμε στην κυρία και γείτονας της βρήκε δωρεάν εμβολιασμό και στείρωση, αλλά εκείνη δεν δέχτηκε.
Να την καταγγείλουμε ...αλλά...
Ένα μεγάλο ''αλλά'' ακόμη με κρατά αναποφάσιστη και σπρώχνει τις ενοχές μου κάτω από το πανωφόρι της καθημερινότητας.
Το σπίτι της είναι κοντά μας. Μια βιλίτσα που σήμερα απλά διηγείται περασμένα μεγαλεία για να κλαις.
Μια κυρία που ζει στην απόλυτη ένδεια μετά το διαζύγιό της και βιώνει τη  μοναξιά στην εξοχή, ως μόνιμη πλέον κατοικία της
Μια κυρία που επιζητά την παρέα όταν γεμίσει η γειτονιά με ανθρώπους για να μιλήσει και να χαμογελάσει αφήνοντας να μετρήσουμε τα δόντια που της λείπουν.
Μια κυρία που τρέφεται από το κοινωνικό παντοπωλείο και ό,τι η γη της προσφέρει.
Αν της προσφέρεις, σου προσφέρει ό,τι εκείνη έχει και έτσι στερείται διπλά.
Πώς να την καταγγείλω;
Θα πληρώσει πρόστιμο, θα τιμωρηθεί ίσως, θα χάσει την παρέα όπως εκείνη την θεωρεί.
Την γνωρίζω χρόνια, χωρίς να έχουμε φιλικές σχέσεις και της έχω μιλήσει για τα ζώα της που τα υιοθέτησε σώζοντάς τα από τα σκουπίδια.
Το Πάσχα έλειπε. Και τα ζωάκια ήταν μόνο με ένα δοχείο νερού. Αγώνα κάναμε όλοι για να φτάσει το φαγητό στο σημείο που ήταν δεμένα.
Σημαδέψαμε τα δοχεία με το ποτιστικό λάστιχο για να τα γεμίσουμε νερό.
Και όταν μάθαμε ότι ένας κύριος που μένει πιο μακριά από το σπίτι της, είχε τα κλειδιά για να βάζει νερό στα ζωάκια, μπήκαμε στην αυλή μαζί του.
Μόνο που δεν έκλαψα...
Και πιο κει, κάτω από την κρεμαστή βεράντα της,ένας  συρματοπλεγμένος χώρος με δυο γάτες μέσα.
Έπαθα σοκ...αλλά ακόμη αναποφάσιστη δηλώνω.
Τα σκέφτομαι συνεχώς...
Μα λυπάμαι τόσο και την ηλικιωμένη κυρία!!
Μπορεί να πεις ότι οι άνθρωποι έχουν σημασία, εδώ η κυρία μένει νηστική πολλές μέρες από όσα έχω μάθει, τα ζώα μας ενδιαφέρουν;
Κι αυτά ψυχούλες είναι και χωρίς να φταίνε ζουν άσχημα και επιπλέον είναι δεμένα και δεν μπορούν να βρουν το φαγητό τους μόνα τους.
Αλλά και η βοήθειά μας είναι περιστασιακή...τι γίνεται όλο το χρόνο και ειδικά το χειμώνα, μόνο να το φανταστώ μπορώ.
Τι μπορώ να κάνω;
Ουφ σου τα είπα...
... και ακόμη αναποφάσιστη δηλώνω!