Η κόλαση είναι εδώ /19ο ''Παίζοντας με τις λέξεις''

Ήταν μόνη, όπως κάθε μέρα. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι ανάμεσα σε άλλους  ασθενείς, ένοιωθε μόνη όσο ποτέ. Οι εξετάσεις επιβεβαίωσαν όσα οι γιατροί υποψιάζονταν. Στα 45 της  τελείωνε η ζωή της  άσχημα!  Μα δεν την ένοιαζε...
Την πονούσε μόνο  που θα έφευγε και δεν  ένιωσε ποτέ το χάδι του. Που δεν  θα τον έβλεπε ξανά. Μάτωνε  η αγκαλιά της από την απουσία του. Μόνο δυο φορές  τον είχε δει από μακριά και μετά έχασε τα ίχνη του.
Τι να ξέρει το παιδί της για εκείνη; Τι να του έχουν πει;  
 Έκανε λάθος,  το  ήξερε, μα δεν άντεχε...16 ετών ήταν όταν ο πατέρας της  την πάντρεψε  με έναν κατά 18 χρόνια μεγαλύτερο.
Και έσκυψε το κεφάλι. Φοβόταν; Ναι φοβόταν τον άντρα της που ασκούσε την εξουσία του επάνω της. Φοβόταν  γιατί δεν είχε γωνιά να κρυφτεί. Φοβόταν γιατί δεν είχε μια αγκαλιά να παρηγορηθεί.
Όταν γέννησε  το γιο της, ο φόβος της μεγάλωσε.  Κι αν ήταν βίαιος και στο παιδί;
Το χειρότερο   όλων ήταν που έφερε τη μητέρα του να ζήσει μαζί τους. Για να μεγαλώσει το παιδί η γιαγιά μια και  η μάνα, ήταν τόσο νέα .
Το χαστούκι  συμμόρφωσης ήταν πλέον καθημερινό τρατάρισμα και από τους δυο. Και τι έκανε; Απλά έτρεχε να πάρει το παιδί της αγκαλιά όταν έκλαιγε...Μα ποιον ρώτησε και τόλμησε; Απλά τάιζε το μωρό της με τραγούδια και γελάκια. Πώς είναι δυνατόν να γίνει  άντρας έτσι; Απλά το αγαπούσε υπερβολικά...Μα τι ζητούσε; Να τον κάνει μαλθακό;
Μέχρι που μια μέρα που το αίμα κραύγαζε  μέσα από το διάφανο δέρμα που είχε χτυπηθεί, αποφάσισε να φύγει. Να πάρει το μωρό και να εξαφανιστεί μακριά από το χωριό και τον άντρα της. Της δόθηκε η ευκαιρία.  Μα κάποιοι συγχωριανοί της, δεν το κράτησαν κρυφό. Και ο άντρας της  την πρόλαβε την ώρα που επιβιβαζόταν στο λεωφορείο. Την χτύπησε γερά μπροστά σε όλους. Μα κανείς δεν τη βοήθησε. Της πήρε το παιδί και την έδιωξε ''Αν σε ξαναδώ θα σε σκοτώσω''της είπε.  Έτσι ωμά, έτσι απλά!  
 Πέρασαν τα χρόνια δουλεύοντας ως λαντζέρισσα. Με τα δάκρυα της ξέπλενε τον πόνο της και ονειρευόταν. Στάλα στάλα στέγνωνε κάθε ελπίδα μέσα της. Γιατί τα   όνειρα έγιναν στάχτη στο καμίνι του χρόνου .
 Και τώρα μόνη   αποχαιρετά τη ζωή   χωρίς να τη νοιάζει. ''Χάρισμα σου η ζωή Θεέ μου'', μονολογούσε.'' Στην κόλαση ήδη έζησα'' 
Και οι μέρες περνούσαν ίδιες με τις νύχτες. Και φως από πουθενά.
Ως ότου ήλθε το τέλος. Το ένιωθε.
Και η χάρη η Θεϊκή έγινε και τον είδε. Ήταν κοντά της. Παλικάρι   όμορφο στα 28  του χρόνια.
Της κρατούσε το χέρι. Της χαμογελούσε. Δεν τον άκουγε καλά...αχ η αρρώστια!  ''Παιδί μου'' του φώναξε, ''σπλάχνο μου εσύ, σ' ευχαριστώ που ήλθες. Άφεση ζητώ γιατί σε άφησα μάτια μου. Συγχώρα με...'' και ταξίδεψε γαληνεμένη, εκεί που  δεν μπορούσε να την πονέσει  κανείς!

 ''Τα φάρμακα προκαλούν παραισθήσεις'' είπε ο γιατρός στη νοσοκόμα.  ''Τελείωσε''!

Ήταν η δική μου συμμετοχή στο λογοτεχνικό δρώμενο της Μαρίας μας  ''Παίζοντας με τις λέξεις'' που οργανώνει ακούραστα  στο αγαπημένο μας blog '' Μ'ένα χάρτινο καραβάκι ''  

Σας ευχαριστώ όλους και γι αυτήν την εμπειρία. Ήταν υπέροχα.

Νικήτρια η Μαρία του ''Απάγκιο'' μας με το ''Ευ θνήσκειν''!

Συγχαρητήρια Μαρία Κανελλάκη!

Σ' ευχαριστώ και γι αυτήν τη φιλοξενία Me Maria !
Καλό, χαρούμενο  και ανοιξιάτικο μήνα σε όλους!