Κάνοντας ποδαρικό...

πηγή

Καλώς ήλθες νέα χρονιά!!

Περισσότερες από 2019 προσδοκίες σου φορτώσαμε στην πλάτη σου νέε μας χρόνε.

Κάθε φορά το ίδιο κάνουμε, μην αμφιβάλλεις. Ρώτα τους χρόνους που πέρασαν. Και γιορτινά ξεπροβοδίζουμε τον παλιό, με φαί και τραγούδι υποδεχόμαστε το νέο. 
Είναι πια το έθιμο... Το ποδαρικό μέσα σ' αυτά. Για να μην τύχει κάτι κακό στο σπιτικό μας, για να μην ματαιωθούν όσα ζητάμε να μας φέρει ο νέος χρόνος. Για να διώξουμε τη γρουσουζιά!!
Νομίζεις ότι είναι απλά έθιμο;

Για τη μαμά μου ( ας είναι αναπαυμένη) το ποδαρικό ήταν η επιτομή της δεισιδαιμονίας της, από αυτά που πίστευε με πάθος ό, τι και αν της λέγαμε. Δεν μιλάμε μόνο για το ετήσιο ποδαρικό. Και κάθε πρώτη του μήνα έπρεπε πρωί- πρωί να πάει το παιδί της που πίστευε ότι ήταν γουρλίδικο (εγώ εν προκειμένω) και να μπει πρώτο στο σπίτι της.
Ξέρεις πόσο προσπαθήσαμε να την πείσουμε να μην πιστεύει στην αξία του ποδαρικού; Μεγάλη   προσπάθεια μέχρι... παραίτησης. Αφού παραιτηθήκαμε, απλά κουνούσαμε το κεφάλι σε κάθε παρατήρησή της (είδες; αν δεν μου είχες κάνει ποδαρικό αυτό το μήνα το τρακάρισμα μπορεί να ήταν με τραυματία)! Τι να πεις; Γιατί και τραυματίας να υπήρχε, σίγουρα θα με έλεγε γουρλίδικη που δεν πέθανε κανείς... οπότε ναι παραιτηθήκαμε όλοι.

Κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς από τα μικρά μου χρόνια θυμάμαι ότι το νέο χρόνο τον υποδεχόμουν έξω από την πόρτα του σπιτιού. Μετά την αλλαγή του χρόνου και ενώ άκουγα τα μπαλόνια να σπάνε, ενώ άνοιγε πάλι ο γενικός διακόπτης για τα φώτα, άνοιγε και η πόρτα να μπω με το δεξί πόδι, να ευχηθώ καλή χρονιά με το ρόδι που με είχε εφοδιάσει από πριν και να κλείσει η παράσταση με φιλί αλλά και χαρτζιλίκι στο χέρι για το καλό. (Αυτό δεν με χάλαγε βέβαια).
Νομίζεις ότι απλά ήταν μια παράδοση, μια συνήθεια της μαμάς που δεν θέλαμε να της χαλάσουμε το χατίρι; Ξέρεις τι ευθύνη ένιωθα πώς είχα κάθε φορά; 

Όταν ήμουν μικρό παιδί και συνέβαινε κάτι άσχημο στο σπίτι,  ανησυχούσα μην πουν ότι έφταιγα εγώ που έκανα ποδαρικό. Θυμάμαι μια φορά που συνέβη κάτι στενάχωρο, άκουσα τη θεία μου να ρωτά τη μαμά μου ''ποιος σου έκανε ποδαρικό φέτος;'' και με έλουσε κρύος ιδρώτας...Μικρό παιδί τι να σκεφθώ; 

Αλλά όχι ποτέ δεν έφταιγε το ποδαρικό μου κατά τη μαμά. Πώς με έχρισε γουρλού δεν ξέρω, τη ρωτούσα και μου έλεγε ότι πάντα κάτι καλό συνέβαινε με μένα. Είπαμε δεισιδαιμονίες ... πώς να τις πολεμήσεις;
Μεγαλώνοντας διαμαρτυρόμουν κάθε φορά... αλλά ...η σειρά παρέμεινε ίδια :προσπάθησα- παραιτήθηκα-συνέχισα να κάνω ποδαρικό!
Όταν απέκτησα τα παιδιά μου και στάθηκαν στα ποδαράκια τους, τότε πήραν εκείνα τα σκήπτρα, ως αγνές ψυχές κατά τη μαμά. Δεν χάλαγε κανείς χατίρι στη μαμά γιατί και αγνή ψυχή είχε και κανείς δεν ήθελε να ακούει τα παράπονά της όλο το χρόνο!

Βέβαια, δυο χρόνια είναι που λείπει (και μας λείπει) και κανένας μας δεν σκέφτεται το ποδαρικό ... Νομίζεις ότι μου πέρασε τη δεισιδαιμονία της η μαμά; Α όχι όλα κι όλα... απλά κοιτάω από το ματάκι της πόρτας ποιος είναι το πρωί την 1η του έτους, όταν χτυπά το κουδούνι για να ανοίξω.. γελάς; να μην φυλάμε τα ρούχα μας; 

πηγή

Δεν ζήτησα τίποτε άλλο από το νέο χρόνο εκτός από υγεία που ζητώ κάθε φορά και υπομονή να με οπλίσει. Το ξέρω, δικό μου θέμα και επιλογή, αλλά να... νιώθω πολλές φορές να με εγκαταλείπει το κουράγιο και η υπομονή μου. Και δεν θέλω, δεν μ' αρέσει. Βλέπεις η περιποίηση ενός υπερήλικα μπαμπά υπέρ - απαιτητικού, υπέρ-ανικανοποίητου που το μότο του είναι ''τα παιδιά ζουν για τους γονείς και θα ζήσουν τη ζωή τους όταν πεθάνουν οι γονείς'', δεν είναι απλά μια δύσκολη υπόθεση. Είναι πολλές φορές αβάσταχτη.

Ας είμαστε καλά και αυτήν τη χρονιά.

Ας επιλέξουμε τον τρόπο ζωής μας με σωφροσύνη 

Ας διδαχθούμε από τα λάθη μας

Ας γίνουμε αληθινοί Άνθρωποι, αλληλέγγυοι, δίκαοι, με αγάπη!!

Καλή και χαρούμενη η νέα χρονιά