Τάχα είν΄ όνειρο; /22ο Συμπόσιο Ποίησης

Κρύο, χιονιάς, του χειμώνα είναι παιδιά

Ο βοριάς λυσσομανά,
χουχούλιασμα στο τζάκι μου μπροστά
με του δέντρου τα λαμπιόνια συντροφιά
μετρώ, ξαναμετρώ
τις μέρες που στα Χριστούγεννα απομένουν!
Μα κάτι λείπει...
Τι είναι αυτό που καρτερώ, που ν' απολαύσω δε μπορώ
την προσμονή των εορτών στη σπιτική μου θαλπωρή;
Τα βλέφαρα κλείνουν αργά
την κούραση της μέρας να απωθήσουν
-Ποιος είσαι εσύ που το χέρι μου κρατάς;
Άνεμος μήπως; Μια πνοή; Ή μήπως ξωτικό χωρίς λαλιά;
Μη μου στερείς τη ζεστασιά...
πού με ωθείς ν΄ ακολουθήσω;
Στο κρύο και στην παγωνιά μη βγω, μη δείχνεις απονιά
Μα περπατώ ή μήπως τάχα μου πετώ;
Χιονονιφάδες στροβιλίζονται εμπρός μου
το κρύο με διαπερνά, ο βοριάς τραγουδάει δυνατά,
οι άνθρωποι ερμητικά κλεισμένοι στα ζεστά,
μόνον εγώ κυκλοφορώ με σένα πλάι μου αερικό
πηγαίνω όπου με πας, να διαφωνήσω δεν μπορώ!
Κοίτα, ο στολισμός πόσο την πόλη μας τη νύχτα ομορφαίνει,
το χιόνι χαϊδεύει απαλά κάθε τι στο πέρασμά του
Δέντρα γυμνά αντέχουν στο βοριά
χυμούς ζωής να προστατεύσουν!
Η νύχτα απλώθηκε μεμιάς
κι εγώ σε άλλους κόσμους ταξιδεύω
εκεί που η φωτιά στους δρόμους αχνοφέγγει,
εκεί που οι άνθρωποι για κεραμίδι έχουν
χαρτόνι απ' του χιονιά το χάδι νοτισμένο
Κατάχαμα στου δρόμου τη γωνιά,
με μια κουβέρτα αγκαλιά θωρούν αμίλητοι
τη δική μας συντροφιά που δεν μιλά, μόνο κοιτά
κόσμους παράλληλους ή μήπως ξεχασμένους;
Κι εκεί στην άκρη της στοάς μια μάνα στέκεται φρουρός
την άπονη του βοριά ματιά να κλέψει απ' το μονάκριβό της,
που στου Μορφέα την αγκαλιά τον Ύπνο συναντά στην παγωνιά.
Πώς πόνεσε η δόλια μου καρδιά, να ανασάνω δεν μπορώ
μα ξάφνου, στη σπιτική τη θαλπωρή βρέθηκα ασφαλισμένη
Όνειρο ήταν, έφυγε...μα πόση πια ζωντάνια!
Κι αυτό το ξωτικό τι να ‘ταν; Τι ήθελε το όνειρο να πει;
Τι να μου δείξει τάχα;
-Αυτό που καρτεράς σου έδειξα,
αυτό που νόημα θα δώσει στων Χριστουγέννων τη γιορτή
Δώσε απ' το χρόνο σου σ' εκείνους! Την ανάγκη σου ζητούν,
μια ζεστασιά, μιαν αγκαλιά, ένα χάδι,
λίγη αγάπη, μα και νοιάξιμο, ανθρώπου βλέμμα...
-Ποιος μίλησε; Ποιος είναι εκεί; Δεν είναι όνειρο; Μην είναι τάχα αλήθεια;
-Πνεύμα των Χριστουγέννων μ' ονομάσανε, στην απαξίωση όμως ζω!
Ζωντάνεψέ με! Θυμήσου το πώς ένιωσες !
Δώσε στα Χριστούγεννα το αληθινό το νόημά τους!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 22ο Συμπόσιο ποίησης που διοργανώνει η Αριστέα μας με τόση επιτυχία και με μια ζεστή αγκαλιά για όλους.

Δεν υπήρχε αυτήν τη φορά υποχρεωτική λέξη . Μόνο ένα σύνθημα όπως γράφει η ίδια '' Πιάστε το πνεύμα των Χριστουγέννων''!

Πρώτευσαν δύο φίλες που ισοβάθμησαν. Η Μαρία Κανελλάκη με το ποίημά της ''Σβήσε το σπίρτο να κοιμηθούμε'' Στο Απάγκιο της μπορείτε να απολαύσετε τη δική της συμμετοχή. 

Και η Χριστίνα η  BUTTERFLY μας, με το ποίημά της ''Φέτος''. Στο BUTTERFLY'S WORLD μπορείτε να απολαύσετε και τη δική της συμμετοχή.

Το 2018 μας αποχαιρετά και υποδεχόμαστε αύριο το βράδυ το νέο χρόνο. Σας εύχομαι να περάσετε όλοι υπέροχα. 

Το 2019 να σας φέρει ό,τι επιθυμείτε αλλά κυρίως υγεία. Και εύχομαι ειρήνη και ευημερία για τη χώρα μας.

                   Κ Α Λ Η      Χ Ρ Ο Ν Ι Α