"Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση" Δεύτερος κύκλος/ Συμμετοχή


από το διαδίκτυο και τα δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς της




Κεντρική Ιδέα Πλοκής

Το παλιό οικογενειακό σπίτι στο ορεινό χωριό, έχει την αγάπη σας αλλά περιμένει και τη φροντίδα σας. Η κατάστασή του είναι κακή και εσείς σχεδιάζετε να το ανακαινίσετε. Βρίσκεστε ήδη εκεί αλλά ένα αναπάντεχο πρόβλημα καθιστά άμεσα αναγκαία την επίλυσή του. Ο μοναδικός / μοναδική, από τη γειτονική κωμόπολη, που θα ανέβει στο σπιτικό προκαλεί πραγματικό σοκ με την άφιξή του / της. Ίσως να μη περιμένατε ποτέ να βρεθεί απέναντί σας. Η ξαφνική χιονοθύελλα έχει τα δικά της σχέδια και θα σάς αναγκάσει να μείνετε εκεί, στον ίδιο κλειστό χώρο μέχρι να απεγκλωβιστείτε. Η νύχτα και το παρελθόν έρχεται ξανά. Τι μπορεί άραγε να κουβαλάει αυτό το πρόσωπο; Είχατε ποτέ σχέση μαζί του; ή μήπως προκύπτει μια έμμεση σχέση μαζί του; Τι μπορεί να φέρει; Τι μπορεί να αλλάξει; Μπορείτε να το αφήσετε στην άκρη;



                                                    ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ

-ΝΑ ΜΗ ΞΑΝΑΠΛΗΣΙΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ, ΑΚΟΥΣ; ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΕΨΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ  ΣΑΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ.
 Αυτά τα  λόγια, οι φωνές μάλλον του πατέρα της Ελίνας αντηχούν στα αυτιά του, όλη την ώρα που οδηγεί. 
 Και ήταν τόσο όμορφη βραδιά, παρόλο το κρύο.  Θα συναντούσε τους  γονείς  της αγαπημένης του για πρώτη φορά.   Η μητέρα της είχε σκύψει το κεφάλι καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησης, αποφεύγοντας το βλέμμα της κόρης της. Αλλά ο πατέρας της ωρυόταν. 

Κάποιος 
του αναβόσβηνε τα φώτα πίσω... ναι έπρεπε να αυξήσει ταχύτητα, γιατί οι σκέψεις του κόντευαν να σταματήσουν το αμάξι.
Σουρούπωνε πια σιγά σιγά, και ανεβαίνοντας για το χωριό, σκαρφαλώνοντας στην πλαγιά του βουνού για το πατρικό σπίτι, το κρύο άρχισε να γίνεται εντονότερο. Μετά τη δεύτερη   στροφή, άρχισε και η χιονοβροχή.
Είχε ντυθεί ζεστά, αλλά ήταν παγωμένος ως το κόκκαλο. Η ψυχή του είχε τρομάξει από το μίσος που είδε στα μάτια του πατέρα της αγαπημένης του. Γιατί;

Μια χαρά οικογένεια είχε, έναν πατέρα εργατικό και έντιμο, η μητέρα του όσο ζούσε, πάντα ασχολιόταν με   φιλανθρωπικές δράσεις. Κι εκείνος, ο μοναχογιός τους, ποτέ δεν έδωσε δικαιώματα για έναν άσχημο λόγο.
  Κανένας ποτέ δεν του είπε άσχημη κουβέντα για την οικογένειά του. Τι ήταν όλη αυτή η κακία του πατέρα της Ελίνας;  

Τα δέντρα αραίωναν λίγο, άρα πλησίαζε  την μεγάλη στροφή, την τελευταία, που θα τον έβγαζε στο χωριό. Ένα μεγάλο χωριό που τώρα τα περισσότερα σπίτια του παρέμεναν κλειστά. Το καλοκαίρι έσφυζε από ζωή, αλλά το χειμώνα ερημιά και μοναξιά .
Πλατάνια τεράστια αγκάλιαζαν τα πετρόχτιστα σπίτια, ενώ το ποτάμι τους, ο θεός ποταμός όπως τον έλεγαν, κυλούσε με ορμή στα πόδια τους.

Στην άκρη του χωριού, 
τελευταίο στην πλαγιά ήταν το πατρικό του. Ήθελε συντήρηση. Εκείνος θα πλήρωνε τις επισκευές, αλλά παρακάλεσε τον πατέρα του να επιβλέπει. Βλέπεις, ο ένας είναι εργαζόμενος και ο άλλος συνταξιούχος, έτσι του είπε και έκαμψε τις αντιρρήσεις του. Τώρα που το θυμήθηκε, δεν ήθελε ο πατέρας του να το φτιάξουν. Είχε αντιρρήσεις όντως, δεν πήγαινε στο χωριό για πολλά χρόνια, ούτε διακοπές έκαναν εκεί,  με τη δικαιολογία ότι το σπίτι ήταν ακατοίκητο και εγκαταλειμμένο. Το κληρονόμησε ο Στέφανος από τον παππού Στεφανή, αλλά μετά το θάνατο του παππού, που έφυγε ξαφνικά, δεν ξαναγύρισαν ποτέ. Απορίας άξιον.

Τα φώτα του αυτοκινήτου 
ήταν τα μόνα που τρύπαγαν το σκοτάδι,  στο μοναδικό δρόμο   του χωριού, ενώ σκαλοπάτια ή ανηφορικά μονοπάτια στο πλάι, οδηγούσαν πιο ψηλά. Ξαφνικά ένα μπουρίνι ξέσπασε.
Δυνατός άνεμος και χιόνι κανονικό πλέον, έδερνε όλο το χωριό. Χρειάστηκε να κρατήσει το τιμόνι γερά και να επιταχύνει για να φτάσει στο σπίτι.
Σκοτάδι και παγωνιά. Δεν φαινόταν ψυχή στο σπίτι. Τα οικοδομικά υλικά στην αυλή και το αμάξι του πατέρα του στο γκαράζ, εμπόδιζαν τον Στέφανο να παρκάρει. Ας μη γίνει κάτι άσχημο και  πάθει ζημιά το αμαξάκι του, καινούργιο ήταν.  Με μεγάλη προσοχή προχώρησε προς το σπίτι γιατί η χιονοθύελλα είχε αγριέψει. Είχε αλλάξει η πόρτα, και τα κουφώματα αλλά και  τα παράθυρα, όλα  ήταν καινούργια. Γερό ξύλο να ταιριάζει με την πέτρα, έτσι ήθελε.
Χτύπησε δυνατά την πόρτα. Έπεφτε το χιόνι αλύπητα. Ο άνεμος το στροβίλιζε προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο πατέρας του είχε έλθει στο σπίτι, όταν θα άλλαζαν τα κεραμίδια. Ελπίζω να έχει τελειώσει η δουλειά γιατί απόψε τίποτε δεν θα μείνει όρθιο, σκεφτόταν. Τα κλαδιά των δέντρων λύγιζαν υποκλινόμενα στη δύναμη του ανέμου.

Η πόρτα άνοιξε 
και ένας απορημένος πατέρας κοιτούσε το γιο του με τα μαλλιά ανάκατα, το χιόνι να προσπαθεί  να μπει στο σπίτι και τον άνεμο να ουρλιάζει.
-Τι θες εδώ τέτοια ώρα και με τέτοιο καιρό παιδί μου;
-Θα τα πούμε πατέρα, γιατί είσαι όμως σκοτεινά;
-Κόπηκε το ρεύμα και δεν ξέρω πότε θα έρθει. Εδώ πάνω κατά την άνοιξη έρχονται οι τεχνικοί. 
-Πήρες τηλέφωνο; 
-Δεν πιάνει το κινητό μου παλικάρι μου με την πρώτη κακοκαιρία. Γνωστό αυτό. Έλα κοντά στο τζάκι να ζεσταθείς. 
Ένα- δυο κεριά ήταν αναμμένα, ενώ μια σόμπα υγραερίου προσπαθούσε να ζεστάνει το χώρο μαζί με το τζάκι.
Κάθισαν κοντά -κοντά πάνω στο κιλίμι το μάλλινο. Εκεί είδε και ένα στρώμα που μάλλον κοιμόταν δίπλα στο τζάκι ο πατέρας του
-Εδώ κοιμάσαι;
- Ε ναι.. δεν έχουμε θέρμανση και μέχρι να εγκατασταθεί γιε μου, τι ήθελες να ξυλιάσω; Η σόμπα που έφερες δεν αρκούσε.
-Αχ βρε πατέρα δεν το σκέφτηκα ότι η σόμπα  δεν θα σε ζέσταινε. Με συγχωρείς, δεν το δρομολόγησα καλά, έπρεπε να ξεκινήσουν οι δουλειές άνοιξη. 
-Δεν πειράζει αγόρι μου, ηρεμία και μοναξιά αν και οι εργάτες μέχρι προχθές έρχονταν ως το μεσημέρι. Ευτυχώς τελείωσαν τα κεραμίδια, έγινε καλή δουλειά και θα έλθουν πλέον για τα πατώματα…   

Τα ξύλα έκαιγαν στο τζάκι  κι η χιονοθύελλα ωρυόταν περιδιαβαίνοντας τα σοκάκια του χωριού.

-Θέλω να μιλήσουμε 
πατέρα... του είπε κάποια στιγμή.
Αφού του διηγήθηκε τι έγινε στην πρώτη του γνωριμία με τους γονείς της Ελίνας,  είπε, κομπιάζοντας είναι η αλήθεια, το κατηγορώ του πατέρα της.
Ο γεροπατέρας του,  τα ‘χασε, απόρησε, έσμιξε τα φρύδια και κοιτούσε κατάματα τον γιο του.
-Γιατί; Γιατί μας κατηγορεί; Σου είπε;
-Μου είπε να σε ρωτήσω, αλλά εκείνος δεν   είπε τίποτε.
-Πώς τον λένε; Από πού μας ξέρει;
-Είναι από την Ωραιοπηγή πατέρα, το διπλανό χωριό, αλλά δεν έχουν περιουσία, ούτε σπίτι εκεί και δεν έχει πατήσει το πόδι του από τα μικρά του χρόνια.
 Σπύρο Καληφωτά τον λένε...
Ησυχία απόλυτη μόνο οι ανάσες τους ακούγονταν.
Μα τι έπαθε ο πατέρας του ξαφνικά;  Πετάχτηκε ορθός με γουρλωμένα μάτια κοιτούσε δεξιά και αριστερά. Δύσπνοια έχει; ...λες να πάθει κάτι και είμαστε τέρμα θεού εδώ πάνω.  Μην  πάθει τίποτε σε παρακαλώ Θεέ μου, προσευχόταν ο Στέφανος,  προσπαθώντας να ηρεμήσει τον πατέρα του.
-Έλα κάτσε εδώ... στα ζεστά, να, λίγο νερό να συνέλθεις. Άσε να περάσει η βραδιά και τα λέμε από αύριο. Είσαι καλύτερα;
Ο πατέρας του δεν ξαναμίλησε. Ξάπλωσε καταγής στο στρώμα του, σκεπάστηκε και έκλεισε τα μάτια. Ήταν μόνο 9 το βράδυ αλλά μετά από λίγο,   τον πήρε ο ύπνος αμέσως. Ας είναι καλά τα χάπια. Κοιμόταν ήρεμα και ανέπνεε πάλι φυσιολογικά...  
 
Την άλλη μέρα το πρωί, 
η χιονοθύελλα είχε κοπάσει, αλλά τα πάντα ήταν κάτασπρα.  Ο Στέφανος κοιμήθηκε σε υπνόσακο  δίπλα στο τζάκι, ξυπνώντας συχνά για να βάλει κάποιο ξύλο στη φωτιά και να αφουγκραστεί τον πατέρα του. Πέρασε η νύχτα.
Με τον καφέ στο χέρι άνοιξε το παράθυρο να απολαύσει τη θέα. Ναι, αγαπούσε αυτή τη θέα του χωριού. Ο πατέρας του έπινε τον δικό του καφέ αμίλητος. Του έδειξε τι είχε φτιαχτεί στο σπίτι και τον ρώτησε τι ήθελε να φάνε. Θα μαγείρευε στο τζάκι σούπα  με λαχανικά και θα ήταν η πιο νόστιμη που είχε φάει, έτσι του είπε.  Κωλυσιεργούσε με διάφορες ασχολίες ωσότου έφτασε το μεσημέρι.
-Και τώρα πατέρα αφού φάγαμε και είμαστε ήρεμοι θες να μιλήσουμε λίγο για τους Καληφωτάδες; Ε; Χωρίς άγχος και στενοχώρια. Απλά ... ξέρω πατέρα μου ό,τι ξέρεις γιατί  μας κατηγορεί ο πατέρας της Ελίνας, είμαι σίγουρος ότι κάτι μου έχεις κρύψει. Τι λες;

Ναι ήρθε λοιπόν η ώρα... 
θα του τα έλεγε όλα, είχε δικαίωμα  να μάθει, μόνο να... ας μην έβλεπε την απαξίωση στο βλέμμα του παιδιού του.
-Εδώ γεννήθηκα γιε μου όπως ξέρεις, ζούσαμε ανεκτά εγώ, ο μεγάλος μου αδελφός και οι γονείς μας. Μα ήλθε ο πόλεμος. Δεν θυμάμαι και πολλά, ήμουν πολύ μικρός, αν και ξέρω ότι ο πατέρας μας δεν πήγε στον πόλεμο. Ένα ελαττωματικό πόδι τον εμπόδισε να πολεμήσει.  Ως ότου ήλθαν εδώ οι Γερμανοί. 
 
Η φωνή του γέροντα έβγαινε ψιθυριστή. 
Ο Στέφανος δεν τον διέκοπτε καθόλου, ούτε ερωτήσεις έκανε, μόνο άκουγε προσεκτικά μια περίοδο της ζωής του πατέρα του που δεν είχε ξανακούσει. Όποτε  τον ρωτούσε σαν παιδί  για να μάθει για τα παιδικά του χρόνια, έπαιρνε την ίδια απάντηση ''...δεν ήταν τίποτε σπουδαίο η παιδική μου ηλικία, σχολείο, παιχνίδι, σπίτι, χωράφια''. Έτσι ακριβώς του απαντούσε με την ίδια σειρά και έκοβε κάθε ενδιαφέρον για άλλες ερωτήσεις.
Ο αδελφός ο μεγάλος αρρώστησε με πνευμόνια και πέθανε. Η μάνα του, η γιαγιά του Στέφανου, δεν άντεξε το χαμό και μετά από 6  μήνες χάθηκε και αυτή. 
Και οι κατακτητές έκαναν τα δικά τους, όπως σε κάθε περιοχή της χώρας μας...
Λέξεις ψιθυριστές συμπλήρωναν  το πάζλ της ζωής του πατέρα του Στέφανου. Λόγια κομπιαστά έβγαιναν από το στόμα του, με παύσεις  ανάσας κουράγιου. Ο πατέρας  συνέχιζε ψιθυριστά και η μια λέξη μετά την άλλη χτίζανε την περασμένη ζωή που δεν ήταν καθόλου αξιέπαινη.

Ο Στέφανος αφουγκραζόταν τους χτύπους της καρδιάς του. 
Τι είπε μόλις ο πατέρας του; Ο παππούς ήταν καταδότης των Γερμανών; 
Μα πώς είναι δυνατόν; ψέλλισε.
-Δεν τα ήξερα αγόρι μου, τα έμαθα από τον ίδιον τον Καληφωτά, που μου τα είπε μετά το θάνατο του παππού σου.
-Και τον πίστεψες; Χωρίς αποδείξεις;
-Αλήθεια είπε γιε μου. Βρήκα μετά ένα γράμμα του πατέρα μου σε ένα σεντούκι που είχε μέσα κοσμήματα. Όσα είχαν περισσέψει από τη πώληση που έκανε ο παππούς σου. Βέβαια στο γράμμα γράφει ότι τα κοσμήματα του τα έδιναν οι Γερμανοί ως πληρωμή που ήταν διερμηνέας, ήξερε γερμανικά καλά, αλλά και ως αμοιβή γιατί πλήρωνε η κάθε οικογένεια για να ελευθερώσουν τους συλληφθέντες. Είπε ότι ήταν υποχρεωμένος να τα πάρει από τους ίδιους τους κατακτητές. Μα ο Καληφωτάς μου είπε ότι ο χαμός του αδελφού του που ενεπλάκη σε δολιοφθορά ήταν έργο του παππού σου. Αυτός τον πρόδωσε. Και τον πιστεύω γιε μου, γιατί μου ομολόγησε ότι εκείνος  έσπρωξε τον πατέρα μου στο γκρεμό, από εκδίκηση.
Εκείνος τον σκότωσε γιε μου. Αλλά δεν τον κατήγγειλα. Είχε τα δίκια του. Από τότε δεν ξαναπάτησα στο χωριό μόνο μια φορά που βρήκα το σεντούκι και τα χρυσαφικά τόσων ανθρώπων. Δοσίλογος ήταν ο πατέρας μου και ντρέπομαι πολύ. Μα δεν το ξερα, δεν το ξερα, επαναλάμβανε στο Στέφανο.

Δυο μέρες αμίλητοι 
πέρασαν στο σπίτι ως ότου τακτοποιήσει ο Στέφανος τις δουλειές του. Μιλούσαν μόνο  για τα απαραίτητα.  Φύγανε και οι δυο από εκεί για πάντα.

Ένας χρόνος μετά
Στην κηδεία του πατέρα του Στέφανου που τον πρόδωσε η καρδιά του, 6 μήνες μετά τη βραδιά των αποκαλύψεων, πολλοί άνθρωποι έδωσαν το παρόν. Και μετά ο Στέφανος ήταν έτοιμος να φύγει για πάντα από την Ελλάδα. Θα πήγαινε στις ΗΠΑ, να δουλέψει, να φτιάξει τη ζωή του εξαρχής.

Όλα τα είχε πουλήσει, 
όλη την περιουσία τους την ρευστοποίησε και  έδωσε τα χρήματα, παρουσία του Δημάρχου των χωριών τους , παρουσία του παππά και δυο μεγάλων σε ηλικία συγχωριανών τους,  που ήξεραν ποιες οικογένειες είχαν χάσει ανθρώπους και περιουσίες εξαιτίας του παππού. Να μοιραστούν  στους απογόνους ως μια μικρή συγνώμη κι ας μην ήξερε ο ίδιος τίποτε.
Τότε ήταν που έπαθε το έμφραγμα ο πατέρας του Στέφανου. Όταν είδε την εταιρεία του και την περιουσία τους να ρευστοποιείται. 
Όταν ρώτησε αν τον θεωρεί υπεύθυνο ο γιος του για όσα έκανε ο παππούς και πήρε την απάντηση που τον  πόνεσε
-Δεν ήξερες, σε πιστεύω, δεν έφταιγες πατέρα, αλλά έγινες συνένοχος. Όταν έμαθες, συνέχιζες να ζεις με οικονομική άνεση που στηρίχτηκε στην περιουσία του πατέρα σου. Άρα;;
Ο Στέφανος γέμισε τύψεις γιατί στενοχώρησε τόσο τον πατέρα του που αρρώστησε και πέθανε. Αλλά η αλήθεια ήταν αυτή και εκπτώσεις δεν γίνονταν.

Με την Ελίνα 
είχαν χωρίσει. Του Στέφανου πρωτοβουλία. Τους επισκέφτηκε και τους μίλησε έξω από τα δόντια.
-Δεν μπορούμε να στηρίξουμε μια νέα ζωή πάνω σε αποκαΐδια. Εγώ εγγονός ενός δοσίλογου...
-Το έλεγα εγώ, επιτέλους το παραδέχεσαι, φώναζε ο Καληφωτάς
-Κι εσύ Ελίνα, κόρη ενός δολοφόνου. Τι σπιτικό θα ανοίξουμε;
Δεν έμαθε ποτέ τι αντίκτυπο είχαν τα λόγια του στην οικογένεια της Ελίνας... μόνο το κλάμα της θα θυμόταν για πάντα, μα ήταν γεμάτος από θυμό, τύψεις, ντροπή και πόνο ψυχής.
Γι αυτό θα έφευγε 
για πάντα. Ίσως ξεχνούσε, ίσως έκανε μια νέα αρχή στη ζωή του. Ποιος ξέρει;
Έπρεπε να κλείσει την πόρτα του χθες και να ανοίξει του αύριο, αλλά μακριά από εδώ!



Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο του Γιάννη και του Ηδύποτον, ''Μια ιδέα- Μια Έμπνευση'' #2ος
Εδώ παρουσίαζονται όλες οι συμμετοχές μας

Ευχαριστώ πολύ Γιάννη για την όρεξη που έχεις να δημιουργείς και να μας παρακινείς και εμάς δημιουργικά.

36 σχόλια:

  1. Αγαπημένη μου Άννα,
    δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι θα έδινες ένα ακόμα υπέροχο διήγημά σου, προσθέτοντας και εσύ ένα ακόμα λιθαράκι στο δρώμενό μας, αυτή τη φορά στο 2ο κύκλο.
    Ξέρεις, αγαπώ πολύ αυτές τις ιστορίες, που έρχονται από τα χρόνια της κατοχής. Ιστορίες, που ορθά λες, είναι χτισμένες στα αποκαΐδια του πολέμου. Και εδώ, με φόντο μια σχέση ανάμεσα σε δύο νέους ανθρώπους, που χάσκει, ένα όμορφο χωριό τυλιγμένο στη φύση, μια καταιγίδα, που έρχεται συμβολικά να λειτουργήσει σαν τον εφιάλτη της αλήθειας που ακολουθεί.
    Προδοσία και εκδίκηση. Θάνατος σε κάθε πλευρά. Ο δοσιλογισμός και οι δολοφονικές του επιπτώσεις. Το κακό, που αφήνει πίσω του. Η εκδίκηση. Και κάπου εκεί, έρχεται η μαύρη αυτή αύρα να σημαδέψει δύο νέους ανθρώπους, δύο ερωτευμένους ανθρώπους, που ονειρεύονται να χτίσουν τη δική τους ζωή. Πέφτουν όμως πάνω σε έναν τοίχο. Στον τοίχο του δράματος, που άφησε πίσω του ο θάνατος και ο δόλος.
    Εξαίρετη πλοκή, Άννα μου, όμορφες περιγραφές. Κρατώ μια λατρεμένη φράση σου:
    "Τα ξύλα έκαιγαν στο τζάκι κι η χιονοθύελλα ωρυόταν περιδιαβαίνοντας τα σοκάκια του χωριού..."
    Πόσο όμορφη φράση, καλή μου φίλη.

    Και έρχεται και το τέλος. Ρεαλιστικό, σκληρό αλλά αληθινό.
    Άννα μου, μάς έδωσες ένα πολύ δυνατό ανθρώπινο δράμα, στα συντρίμμια του πολέμου και των ανθρώπων. Σε ευχαριστώ ειλικρινά με την καρδιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Γιάννη μου γιατί εισαι η αιτία που γράφω γιατί εμπνέομαι από τις ιδέες σου. Κεντρικές και μη.
      Δυστυχώς τα λάθη και οι εγκληματικές πράξεις των προγόνων μας μας ακολουθούν όσο και αν δεν φταίμε εμείς οι απόγονοι. Δυστυχώς ο λαος ξέρει που είπε ''αμαρτίες γονέων....''.
      Και εγώ αγαπώ τις ιστορίες της κατοχής και μου άρεσε επίσης η χιονοθύελλα που μας δίνεις στην κεντρική ιδέα.
      Μια χαρά προχωράει και αυτός ο κύκλος και θα γίνει ωραιότερος από τον πρώτο με τις συμμετοχές, θα δεις
      Καλό σου βράδυ

      Διαγραφή
  2. Άννα μου μια ακόμα υπέροχα δοσμένη ιστορία, τόσο αληθινή, με τον μοναδικό σου τρόπο που πάντα μας συνεπαίρνει! Την ρούφηξα και την απόλαυσα απνευστί, και θαύμασα την πλοκή της, την περιγραφή των εικόνων της, λες και η θύελλα κτυπούσε και εμάς όπως διαβάζαμε τις αράδες. Μου άρεσε και ο τρόπος που τελείωσες, ήταν τόσο φυσικός, και ο μόνος που ταίριαζε στην ιστορία κατά την γνώμη μου. Τελικά μου αρέσει πολύ αυτό το δρώμενο! Μπράβο κι από μένα! Καλή εβδομάδα σου εύχομαι και σου στέλνω πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου καλή σ'ευχαριστώ τόσο πολύ για το σχόλιό σου. Και καμαρώνω που τη ρούφηξες την ιστορία τι άλλο να ζητήσω;
      Ναι το τέλος στενάχωρο αλλά δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν να είναι μαζί ως ζευγάρι. Με την πρώτη δυσκολία θα βλεπες ο ένας πώς θα ''χτύπαγε'' τον άλλον για λάθη προγόνων...
      Σ'ευχαριστώ ξανά
      Καλό σου βράδυ

      Διαγραφή
  3. Διάβασα μια υπέροχη ιστορία που μέσα της έχει στοιχεία από την ιστορία μας και τις ανθρώπινες σχέσεις. Κι όπως ξέρεις αυτού του είδους οι ιστορίες είναι οι αγαπημένες μου. Μου δημιουργήθηκαν έντονα συναισθήματα για την ατυχία του ήρωα σου, να είναι άθελα του μπλεγμένος σε ένα τέτοιο δύσκολο ιστορικό. Λυπήθηκα που αυτή ήταν η αιτία να χωρίσει με την αγαπημένη του. Αλλά θαύμασα και το κουράγιο του να διαλύσει ότι τον συνέδεε με αυτήν την οδυνηρή ιστορία και να επιχειρήσει ένα νέο ξεκίνημα από το μηδέν. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι κάποιος απόγονος επωμίζεται αυτόματα το βάρος των πράξεων των προγόνων του αλλά εσύ κατάφερες να με πείσεις, ότι ο Στέφανος τελικά δεν είχε άλλη επιλογή, διότι έτσι ήταν φτιαγμένος. Υπέροχη ιστορία!
    Την Καλημέρα μου, Άννα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βασίλη μου το επαινετικό σου σχόλιο μου δίνει φτερά. Αγαπημένες και εμένα τέτοιες ιστορίες .
      Μπορεί να μην είχε αίσιο τέλος η αγάπη αλλά σκέψου το ''αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα''...έχει δίκιο ο λαός. Τα λάθη των προγόνων όσο και αν δεν είμαστε υπεύθυνοι γι αυτά , μας ακολουθούν.
      Να σαι καλά και σ'ευχαριστώ πολύ
      Καλό βράδυ

      Διαγραφή
  4. πω πω πολύ δυνατή η συμμετοχή σου Άννα μου!
    συγχαρητήρια!
    μου αρέσει και δομή της ιδιαίτερα
    δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη ομολογώ
    στεναχωρήθηκα που το ζευγάρι χώρισε...

    φιλια πολλα αγαπημενη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι Κική μου που σου άρεσε. Ναι είναι στενάχωρο όταν η αγάπη δεν θριαμβεύει αλλά το θεωρώ ρεαλιστικό και λογικό.
      Φιλιά πολλά μάτια μου

      Διαγραφή
  5. Καταπληκτικό Άννα μου! Λάθη γονέων που καταστρέφουν τις ζωές των παιδιών αλλά και επιλογές για τις οποίες τελικά ο καθένας μας είναι ο μόνος υπεύθυνος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα μου σ'ευχαριστώ και χαίρομαι που σου άρεσε. Ναι τα λάθη πολλές γενιές έχουν καταστρέψει
      Καλό σου βράδυ

      Διαγραφή
  6. Μια αγάπη χάνεται στο λαβύρινθο του παρελθόντος. Τι κι αν πέρασαν τα χρόνια! Το μίσος γίνεται κριτής που πυροδοτεί ακόμα τις γενιές και ορίζει το παρόν και το μέλλον. Δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει μέλλον, ωστόσο συμφωνώ με τον Βασίλη πως δεν θα πρέπει να μας βαραίνουν οι πράξεις των προγόνων μας.
    Μια όμορφη ιστορία Άννα μου, όμορφα δοσμένη, που αγγίζει την καρδιά και το συναίσθημα του αναγνώστη με την ευαισθησία και ανθρωπιά για τα προβλήματα που δημιούργησε το τέρας της κατοχής. Συγκινεί το τέλος με την ευεργεσία του ήρωά σου, σαν εξιλέωση. Εγώ πάντως το απόλαυσα! Συγχαρητήρια Άννα μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Αννίκα μου χάθηκε η αγάπη, αλλά τα λάθη των προγόνων ακολουθούν πολλές γενιές μετά. Δεν είναι δίκαιο αλλά συμβαίνει συχνά.
      Χαίρομαι που σου άρεσε. Και σ'ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιό σου
      Καλό βράδυ σου

      Διαγραφή
  7. Αυτό που έγραψες Αννιώ μου σε μια απάντησή σου πιο πάνω πως το... ''αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα" ακριβώς έτσι σκέφτηκα και εγώ, διαβάζοντας την τόσο όμορφη συμμετοχή σου!
    Ατμοσφαιρική όλη η ιστορία σου που μας έβαλε συνοδοιπόρους με τους ήρωες σου, να ψάχνουμε τα γιατί και τα πως... πραγματικά συγκρουόμενα συναισθήματα!
    Επίσης με συγκίνησε ο χαρακτήρας του Στέφανου και η πράξη της εξιλέωσης του και αυτό έχει να κάνει με τις αξίες που είχε στην ζωή του! και το ότι έβαλε ένα τέλος σε όλα αυτά και αποφάσισε να προχωρήσει!
    Μπράβο Αννιώ μου πολύ ωραία η συμμετοχή σου! Την απόλαυσα! Καλό σου ξημέρωμα! φιλιαααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ το πιστεύω το ''αμαρτίες γονέων...''Ρούλα μου. Χαίρομαι που σου άρεσε η συμμετοχή μου. Ναι ο Στέφανος ήθελα να κάνει το χρέος του να είναι διαφορετικός...
      Σ'ευχαριστώ πολύ πολύ για το όμορφο σχόλιο
      Καληνύχτα σου

      Διαγραφή
  8. Άννα μου, καλή μου Άννα, πάλι με πρόλαβες, αλλά χαλάλι σου! Μας έδωσες μια ιστορία όπως αυτές που μας έχεις συνηθίσει, καλογραμμένες και γεμάτες προβληματισμούς και δυνατά μηνύματα. Με χάλασε λίγο το τέλος, βέβαια, αλλά ήταν εντελώς αληθοφανές, και έκανες πολύ καλά που επέλεξες αυτό, η αλήθεια να λέγεται. Άξια!
    Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Πίπη εγώ καθυστέρησα για να προλάβεις να σαι πρώτη αλλά δεν φταίω που άργησες.
      Ναι το τέλος μας αρε΄σει με χάπι εντ αλλά η ζωή δεν εχει ευτυχισμένο τέλος μόνο
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  9. Πωπω... αρχικά απογοητεύτηκα με το τέλος. Ίσως περίμενα ένα happy end για το ζευγάρι του Στέφανου και της Ελίνας. Και περισσότερη κατανόηση προς τον πατέρα του που δεν άντεξε τελικά τόση στεναχώρια. Αλλά δεν θα ήταν ρεαλιστικό. Άννα μου, έγραψες κάτι που με συγκίνησε πολύ και με αιφνιδίασε με τις κοφτερές του αλήθειες. Ναι, όλα έγιναν όπως έπρεπε. Το παρελθόν ξανάρχεται σαν φάντασμα στις ζωές μας, κι όσο κι αν αφήνουμε πίσω μας αμαρτίες και κρίματα, αυτά στοιχειώνουν και καραδοκούν διαρκώς σε μια "γωνία".
    Τα συγχαρητήρια και την αγάπη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι το μη χάπι εντ απογοητεύει αλλά όπως λέει και η Ελένη στο σχόλιό της, κάποια στιγμή ο ένας θα κατηγορούσε τον άλλο για το παρελθόν, το πιστεύω αυτό. Και ναι θέλω να υπάρχει ρεαλισμός σ'αυτά που γράφω.
      Σ'ευχαριστώ Μαρία μου
      Να σαι καλά
      Καλή σου μέρα

      Διαγραφή
  10. Πολύ ωραίο τέλος Άννα μου -ξεκινώ από κει εγώ- ρεαλιστικό. Αν δεν είχε δώσει ο Στέφανος αυτό το τέλος, κάποια στιγμή στη ζωή τους θα τους έπνιγε το παρελθόν. Ο ένας ήταν εγγονός δοσίλογου και η κοπέλα κόρη δολοφόνου. Κάποια στιγμή στην πορεία της ζωής θα το πετούσε ο ένας στο πρόσωπο του άλλου.
    Η ιστορία σου καλογραμμένη και μη προβλέψιμη. Μπράβο!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ μαζί σου. Αυτό πιστεύω και εγώ ότι θα συνέβαινε αν έμενε μαζί το ζευγάρι. Και μ'αρέσει ο ρεαλισμός
      Σ'ευχαριστώ πολύ πολύ
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  11. Άννα μου υποκλίνομαι. Μας χάρισες μια δυνατή και καλογραμμένη ιστορία, που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και εμπεριέχει δυνατά νοήματα. Λάθη των οικογενειών, επιλογές του ήρωα μας, όλα χάραξαν μια δική τους πορεία προς ένα τέλος δικαιολογημένο, αν και πάντα θλιβερό.
    Τι να πω για την έμπνευση σου. Πολλά πολλά μπράβο.
    Και μου άρεσε και το στήσιμο της ιστορίας. Έτσι δομημένη με τους τίτλους ήταν τόσο απολαυστικό να τη διαβάζεις και ας διαπραγματευόταν ένα τόσο δύσκολο θέμα.
    Σε ευχαριστούμε για την υπέροχη συμμετοχή που μας χάρισες.
    Πολλά πολλά φιλιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΩΩΩ σ'ευχαριστώ Μαρίνα μ. Χαίρομαιου σου άρεσε. Δύσκολο θέμα όντως και όμως συμβαίνει πολλές φορές στη ζωή πιστεύω.
      Κι εγώ ευχαριστώ που είσαι εδώ και μου χαρίζεις ένα τόσο όμορφο και επαινετικό σχόλιο
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  12. Σαν να έβλεπα ελληνική ταινία, Άννα μου !
    Στο ρόλο του Στέφανου, φυσικά ο Κούρκουλος, ο αδέκαστος κριτής.
    Μου άρεσε πάρα πολύ, αν και θα ήθελα κι εγώ happy end.
    Αλλά κι αυτό το τέλος με ικανοποίησε κατά βάθος.
    Δεν θα μπορούσε να βαστάει τέτοιο βάρος για όλη του τη ζωή.
    Αλήθεια, σε ποια θα έδινες τον ρόλο της Ελίνας;
    Στην Καρέζη ισως;
    Έτοιμη είσαι για σεναριογράφος!
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπόν εγώ σενάριο εσύ σκηνοθέτης. Ο Κούρκουλος μας άφησε για άλλους κόσμους. Βρες νέους ηθοποιούς. Και να βρούμε παραγωγό ναι;
      Σ'ευχαριστώ Ρένα μου
      Καλή σου μέρα
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  13. Διάλεξες Άννα μου να μας πεις μια στενάχωρη ιστορία, όπως οι περισσότερες που διαδραματίζονται πίσω από κλειστές πόρτες. Μου άρεσε που την αφηγήθηκες απ' την πλευρά του "θύτη", αν και η άλλη πλευρά το ίδιο κατέληξε να είναι. Οι αμαρτίες των γονιών παιδεύουν τα παιδιά τους. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει και από την δική σου ιστορία που την ανέπτυξες με ευαισθησία αλλά και αυστηρότητα. Μοίρασες δίκαια τις ευθύνες δίνοντας για άλλη μια φορά, το συνηθίζεις αυτό στα γραπτά σου, ένα ηθικό δίδαγμα.
    Συγχαρητήρια Άννα μου!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι στενάχωρη ιστορία όντως όπως κάθε ιστορία που ντροπιάζει γενιές και γενιές. Όσο για το δίδαγμα το χω το κουσούρι να υπάρχει σε κάθε γραπτό μου...
      Σ'ευχαριστώ Μαρία μου
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  14. Μου άρεσε η ιστορία σου, Άννα μου. Γιατί πέρα από δομή, παραγράφους, κι αυτό το ευρηματικό με τις bold προτάσεις που διαχωρίζουν το κείμενο, είχε και στοιχεία "ασυνήθιστα". Οι πιο πολλοί προχωρούν σε σχέσεις με πολύ βαριές σκιές, ευτυχώς το ζευγάρι τής ιστορίας σου χώρισε, κι αυτή ήταν η πιο υγιής εξέλιξη! Ωραία άνοιξε κι ο νέος κύκλος τού δρώμενου τού Γιάννη μας! 🌺🌸🌷

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι πολύ Πέτρα μου που τη διάβασες πρώτα από όλα γιατί είναι μεγαλούτσικη, και χαίρομαι που σου άρεσε. Ναι αυτό με τις προτάσεις με την έντονη γραφή σκέφτηκα ότι θα σπάει τη μονοτονία της ανάρτησης και δεν θα την κάνει κουραστική επειδή είναι μεγάλη
      Ναι το δρώμενο ωραία συνεχίζεται. Ήδη έχουν προηγηθεί άλλες συμμετοχές και είναι θαυμάσιες
      Καλό βράδυ

      Διαγραφή
  15. Αν και ο χρόνος μου για διάβασμα είναι ελάχιστος το διήγημά σας με απορρόφησε.
    Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον.
    Μου άρεσαν οι περιγραφές για τη χιονοθύελλα, η κεντρική ιστορία και η άψογη περιγραφή της, οι ήρωες έρμαια των καταστάσεων, των συγγενών και της ιστορίας (συμβαίνει συχνά).
    Ευχαριστούμε πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς όρισες Κατερίνα. Χαίρομαι που σε γνωρίζω. Και χαίρομαι που σου άρεσε η συμμετοχή μου. Εγώ σ'ευχαριστώ και εύχομαι χρόνια πολλά και καλά

      Διαγραφή
  16. Πολύ καλό το κείμενό σου οι περιγραφές μου άρεσαν πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς τη Νατάσσα μας Χριστός Ανέστη κορίτσι μου. Σ'ευχαριστώ πολύ

      Διαγραφή
  17. Αννα μου με απορρόφησε η συγκλονιστική διήγηση της ιστορίας σου, οι περιγραφές και το "δύσκολο" θέμα που επέλεξες ....Το τόλμησες και μπράβο σου ! Τα σφάλματα του παρελθόντος, οι κρυμένες αλήθειες, τα κρίματα των προγόνων .....αναδύονται και απαιτούν διευθέτηση....Ο ήρωας της ιστορίας σου, ακέραιος και αποφασισμένος έκανε ενσυνείδητες επιλογές που επέφεραν την κάθαρση ! Με μεγάλο κόστος βέβαια , αλλά η επιλογή του τον δικαιώνει και ΄'ενα μέλλον ελπιδοφόρο, απαλλαγμένο από σκιές του παρελθόντος , ανοίγεται μπροστά του !!! Εξαιρετική η πλοκή και η γραφή σου !!! Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι Άννα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή