'' Το μικράκι του παππού'' -ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ / Συμμετοχή

 Δεν νομίζω να λείπει από  σπίτι αυτή η υπέροχη συσκευή που παρόλο που η τηλεόραση στρογγυλοκάθισε στα σπίτια μας, το ραδιόφωνο εξακολουθεί να έχει τους εραστές του.

Στο σπιτι μας δεν επαψε ποτέ να παίζει ένα ραδιόφωνο. Η λατρεία της μητέρας μου, ήταν τόσο μεγάλη που μ' αυτό   ξυπνούσε και μ'αυτό κοιμόταν.  Κι όχι σιωπηλά. Πάντα  είχε ένα σταθμό και άκουγε διάφορα. Είχε δε όλα τα μεγέθη τα ραδιόφωνα. Για να μπορεί να τα παίρνει σε κάθε δωμάτιο που ήταν. Εκπομπές ενημερωτιές, ειδήσεις, πολιτικές συζητήσεις, τραγούδια, θεατρικά έργα, ό,τι βάζει ο νους σου  άκουγε. Και ένα ''χαμηλωσε το λίγο'' ακουγόταν συχνά όταν ήμουν παιδί. Τόσο το αγαπούσε που της βάλαμε το τελευταίο της μικρό ραδιοφωνάκι μαζί της, στην τελευταία της κατοικία.

Που λες, την ίδια αγάπη, λατρεία πες πιο σωστά, είχε και ο πατέρας της. Ο παππούς μου βέβαια είχε ένα μόνο μικρό, με μπαταρίες και το πρόσεχε σαν μικρό παιδί. 

Από τότε που βγήκε στη σύνταξη άκουγα τη γιαγιά να λέει ότι στις 5 το πρωί ξυπνούσε ο παππούς κάθε μέρα. Αν ήταν βαρύς χειμώνας έμενε στο σπίτι και κλεινόταν στην κουζίνα με το ραδιοφωνάκι του ανοικτό να πίνει τον καφέ του. Μην ξυπνήσει και τη γιαγιά τόσο πρωί. 

Μόλις όμως ο καιρός εφτιαχνε, ειδικά άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο, έβγαινε έξω. Ακόμη δεν είχε ξημερώσει και με το ραδιοφωνάκι του μαζί, πηγαινε στην  πλατεία. Είχε το δικο του παγκάκι που καθόταν με θέα το δρόμο, που εκείνη την ώρα μόλις άρχιζε να ζωντανεύει. Άνοιγε το ραδιόφωνο και το τοποθετούσε δίπλα του, σαν να καθόταν ένας φίλος που δεν είχε. Καμιά φορά μας παραπονιόταν ότι έκανε παράσιτα και η κεραία του δεν επαρκούσε, αλλά δεν έπαυε να το παίρνει κάθε πρωί αξημέρωτα συντροφιά.

Η μητέρα μου που είχε ολα τα μεγέθη, του έλεγε να την αφήσει να του πάρει ένα καλύτερο, αλλά εκείνος επέμενε να μη δέχεται παρά μόνο αν χαλάσει το μικράκι του.

Πάντα στην τσέπη του είχε και εφεδρικές μπαταρίες για να μην ξεμείνει. Έμενε έτσι, να ακούει τραγούδια ή τον παρουσιαστή να μιλάει, και το βλέμμα του πλανιόταν στην κίνηση, ενώ το αυτί του ήταν προσηλωμένο στο παγκάκι δίπλα του.

Περίμενε και τον κουλουρτζή που με την τάβλα στο κεφάλι  και το τρίποδο στον ώμο πήγαινε για το πόστο του. Τον σταμάταγε και έπαιρνε δυο κουλούρια, ένα για εκείνον και ένα άλλο γι αργότερα, για τα περιστέρια. Ξυπνούσαν κι αυτά και θέλανε να φάνε το πρωινό  τους.

Μια μέρα συνηθισμένη, φώναξε τον κυρ Θανάση να σταματήσει για τα κουλούρια του. Είχε μάθει και το όνομά του. Όταν γύρισε προς το παγκάκι του, είδε ένα παλικαράκι να τρέχει με το ραδιοφωνάκι του στο χέρι. Πω πωπω τι ήταν αυτό για τον παππού;

Σήκωσε την πλατεία στο πόδι με τις φωνές. Και να πεις πως είχε αξία; Να πεις ότι ήταν κάτι που δεν μπορούσε να ξανααγοράσει; Κι όμως, ήταν σαν άρρωστος. Με συρτά βήματα γύρισε στο σπίτι έτσι κατηφής, με το κεφάλι κατεβασμένο που η γιαγιά τρόμαξε. 

''Τι έχεις Αντρέα; Να πάρουμε το γιατρό; Κάτι έχεις, δεν φαίνεσαι καλά''

Με τα πολλά τον άκουσε να ψελλίζει πως του κλέψανε το ραδιόφωνο.

''Άντε καημένε και με κοψοχόλιασες, σιγά το θησαυρό που έχασες''...

Μα κατανόηση καμιά;; σκεφτόταν ο παππούς. Έτσι πήρε την κόρη του τηλέφωνο, τη μητέρα μου. Της είπε τα νέα, ναι ήταν ώρα για το καλύτερο ραδιόφωνο που υποσχόταν να του πάρει. Αλλά το μικράκι του του λειπε.

Το απόγευμα η μητέρα μου πήγε στο σπίτι των γονιών της με το δώρο της και με τις μπαταρίες του νέου ραδιοφώνου, μπόλικες για πολύ καιρό. 

Του έδειχνε τη λειτουργία του, πόσο καθαρά ακούγεται η φωνή, το τραγούδι, ο ήχος αλλά εκείνος- νωρίς ήταν ακόμη, -  δεν το ευχαριστιόταν όπως έπρεπε. ''Και το μικράκι μου επιανε καλά αυτό το σταθμό...και το μικράκι είχε καμπανα ήχο αλλά πάλιωσε....και το μικράκι ήταν τόσο βολικό...και...και΄΄ακόμη πενθούσε!

Από τότε, είχε πρόσθετο λουρί στο ραδιοφωνό του, που το χε περασμένο στο χέρι του. Και δεν το άφηνε πλέον στο παγκάκι όταν αγόραζε τα κουλούρια του. Φυσικά και δεν έπαψε να πηγαίνει στην πλατεία.

Εκείνος συνέχιζε να ακούει τις πρωινές του εκπομπές αλλά το μάτι του έκοβε δεξιά και αριστερά πλέον, μπας και συναντήσει το νεαρό που του έκλεψε το μικράκι του.

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο της Μαρίας Νικολάου με ''  Το Κείμενο'' της., Ιστορίες Ραδιοφώνου

Ευχαριστώ πολύ Μαρία μου για την ευκαρία να γράψω και κυρίως να μπω να ξαραχνιάσω.