Τρομοκρατούμαι!

 

Με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά λες και περισσεύουν στον κοινωνικό ιστό. Και δεν εννοώ ότι χάνονται από ασθένειες και φυσικό θάνατο. Πεθαίνουν κυρίως γιατί κάποιοι άλλοι συνάνθρωποί μας έτσι αποφάσισαν.

Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μια μεγάλη σκοτεινή πλευρά του εαυτού τους καλά κρυμμένη πολλές φορές από τα  μάτια ακόμη και των δικών τους.

Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι όλοι είμαστε καλοί και οι συνθήκες μας κάνουν τέρατα. Όχι δεν  το πιστεύω. Αυτή η σκοτεινή πλευρά βγαίνει τώρα στην επιφάνεια. Γιατί;

Πόσο εύκολα αφαιρούν τη ζωή των συντρόφων τους, των παιδιών ή συνανθρώπων τους; 

Είναι σαν να παίζω παιχνίδι στο διαδίκτυο και ο πιο δολοφονικός χαρακτήρας νικάει.

Στην πραγματικότητα παρακολουθώ όσα συμβαίνουν και αδυνατώ να κατανοήσω ή να συμβάλλω στο να αλλάξουν τα πράγματα.

Και τρομοκρατούμαι.

Φόβος μεγάλος με καταβάλλει που παραλύει τον άνθρωπο και τις σκέψεις του.

Πού πάμε;

Πόλεμος ξανά στη γειτονιά μας. Σκοτώνονται άνθρωποι να πάρει ευχή, παιδιά, ηλικιωμένοι και γυναίκες... τόσο εύκολα, τόσο απλά.

Δεν υπεισέρχομαι στους λόγους του πολέμου. Ούτε στο ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όποιος σηκώνει όπλο εναντίον άλλου έχει άδικο.

Αλλά αδυνατώ να κατανοήσω πώς υπάρχουν κάποιοι που επιζητούν την επέκταση του πολέμου. Δεν αναφέρομαι στα συνήθη συμφέροντα που πλουτίζουν απ' τον θάνατο ανθρώπων. Μιλώ για απλούς ανθρώπους που υποστηρίζουν τον πόλεμο. Γιατί ναι υπάρχουν, το υποστηρίζουν, το διαλαλούν.

Τρομοκρατούμαι!

Με την αδιαφορία τόσων ανθρώπων. Ανθρώπων της διπλανής πόρτας, λες και όσα συμβαίνουν δεν τους αφορούν. Πώς γίνεται να μην αγγίζει πολλούς η κατηφόρα που έχουμε πάρει ως κοινωνία;

''Έλα μωρέ έτσι συνέβαινε πάντα'', ή '' τι να κάνουμε τώρα; Με τους τρελούς θα μπλέξουμε;'' Φράσεις που πρώτη φορά με αφήνουν σαν παράλυτη να μην μπορώ να πω ή  να πράξω κάτι. Γυρνάμε την πλάτη και συνεχίζουμε να κοιτάμε την οθόνη του κινητού μας.

Το ξέρεις  ότι το 90% των ανθρώπων είναι όλη μέρα με ένα κινητό στο χέρι; 

Τρομοκρατούμαι !

Με τα νέα παιδιά που τόσο εύκολα χάνονται στα σόσιαλ ποστάροντας   πού διασκέδασαν χθες, καθώς και σέλφι φιλτραρισμένες....γιατί ;

Χθες έβλεπα ένα παιχνίδι στην τηλεόραση. Νέος άνθρωπος και δεν ήξερε τι σημαίνει η λέξη  ''κνησμός''! Τα χασα Τα χάνω πολλές φορές τελευταία με την μεγάλη αμάθεια του κόσμου σε απλά πράγματα. 

Αμαθείς, απαίδευτοι, ανώριμοι είμαστε οι περισσότεροι.

Δεν σε τρομοκρατεί αυτό;

Και οι οδηγοί; Πώς γίνεται να οδηγούν με τόσο ακραία συμπεριφορά σήμερα, νέοι  άνθρωποι; Παραβιάζουν Κ.Ο.Κ., βρίζουν με το παραμικρό και το χειρότερο; Τρέχουν να προλάβουν τον οδηγό που τους ενόχλησε...  να τον κακοποιήσουν λεκτικά, το ελαφρύτερο. 

Γιατί φτάσαμε σε τόσο ακραίες συμπεριφορές;

Πού ήταν όλοι αυτοί οι παραβατικοί άνθρωποι κρυμμένοι;

Λες και βγάλαμε το τέρας ελεύθερο από μέσα μας.

Έτσι νιώθω.

Και το τέρας ακόμη δεν χόρτασε! 

Το μόνο που νιώθω είναι ανασφάλεια όσο δεν παίρνει, για τα πάντα.

Και αυτό με τρομοκρατεί!