Κραυγή από το χθες!

  

      237η ημέρα του 2073  σήμερα και είχα λεπτή αποστολή. Ήμουν επιφορτισμένος να εμποδίσω αναταραχές που συνέβαιναν κάθε τέτοια μέρα του χρόνου. Αναταραχές που μπορεί να κλυδώνιζαν τους βιομηχανικούς ομίλους της χώρας μας. 

Κάθε τέτοια ημέρα του χρόνου, τα νερά ποταμών και λιμνών, εκεί που τα λήμματα είχαν αλλάξει  χρώμα και ποιότητα του νερού, εκεί που το τοξικό περιβάλλον σκότωνε ό,τι είχε το θράσος να προσπαθήσει να ζήσει, καθάριζαν. Ή για να το πω πιο σωστά, παραμέριζαν φερτά υλικά και γίνονταν διαυγή.

Πολλοί επιστήμονες μίλησαν για την επήρεια του φεγγαριού  στη Γη και στο νερό της αλλά ο κόσμος δεν νοιαζόταν για επιστημονικές εξηγήσεις. Νοιαζόταν γι αυτό που έβλεπε. Και έβλεπε ο καθένας ένα μικρό παιδί που ζούσε σε έναν τόπο όπως ονειρευόμαστε τον παράδεισο. Τα νερά άνοιγαν ένα παράθυρο σε μια ειδυλλιακή εικόνα που ο κόσμος διψούσε να ζει.

Δύσκολο να εμποδίσεις τον όχλο. Έτσι τον έλεγε το αφεντικό μου. Δύσκολο να τιθασεύσεις τους ''αχάριστους'' όπως τους χαρακτήριζε ο ίδιος. Και ήταν αχάριστοι για εκείνον γιατί ''είχαν όλοι δουλειές. Κανένας άνεργος! Και τι πειράζει αν ο αέρας ήταν τοξικός; Γι αυτό έχουμε τις μάσκες.  Τι θέλουν και ζητούν τώρα, αυτό που οι πρόγονοί μας είχαν και το κατέστρεψαν  σαν περιττό και άχρηστο;΄

 Μήπως να σας περιγράψω   πώς καίγονταν τα δάση κάθε καλοκαίρι; Μήπως να σας πω για ολόκληρα βουνά που καταπατούνταν για να φτιάξουν την πισίνα τους οι πρόγονοί μας; Μα και εκείνοι που δεν είχαν πολλά χρήματα συνέβαλαν στο να φτάσουμε στο σήμερα.

 Όλοι τους πάσχιζαν να εργάζονται διπλά και τριπλά τότε, για  να εξοικονομούν περισσότερα χρήματα, όχι για να  ταΐζουν τα παιδιά τους, αλλά για να μπορούν να έχουν μια τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο, ένα αυτοκίνητο για κάθε μέλος της οικογένειας, για να έχουν  όλοι τάμπλετ και τα τελευταία μοντέλα τηλέφωνα  κινητά και υπολογιστές αλλά και τόσα γκάτζετ που κυκλοφορούσαν. Όλοι ήθελαν την πληθώρα καλλυντικών, χημικών παρακαλώ, την πληθώρα αξεσουάρ που ''ομορφαίνουν'', όλοι ήθελαν να αγοράζουν παιχνίδια στα παιδιά τους τελευταίας τεχνολογίας.  Όλοι προετοίμαζαν ταξίδια όλο το χρόνο και ήθελαν ταχύτερα μέσα μεταφοράς. Και πώς παράγονται αυτά; Εσάς ρωτώ που είστε αχάριστοι για όσα έχουμε επιτύχει. Παράγονται βιομηχανικά και υπάρχουν επιπτώσεις. Στη φύση, στον άνθρωπο, στα ζώα'' 

Έλεγε και άλλα τόσα στην ομιλία του κάθε τέτοια ημέρα. Πάνω κάτω στο ίδιο σκεπτικό κινούνταν και τα άλλα αφεντικά σε όλη τη χώρα. Ο πρωθυπουργός πάλι έβγαζε λόγο υποσχόμενος ότι θα καλυτερεύσουν τα πράγματα. '' Νοιαζόμαστε μόνο για τον άνθρωπο, γι αυτό σας υπόσχομαι ότι θα βρεθούν λύσεις σε όποια προβλήματα μας ταλαιπωρούν''!

Μα ο κόσμος δεν πειθόταν. Περίμενε να πάει τρεις το μεσημέρι μιας μέρας το χρόνο, που ήταν η ώρα που θα έβλεπε τον παράδεισο να καθρεπτίζεται στο βρώμικο και ρυπαρό νερό. Την επόμενη ώρα θα γινόταν πάλι το τοξικό υγρό περιβάλλον που πλέον γνώριζε και στην όψη και στην οσμή. Εκείνη την ώρα του χρόνου άνθρωποι έκλαιγαν βλέποντας ό,τι έχασαν, φώναζαν ή διαμαρτύρονταν, και στο τέλος γίνονταν βίαιοι. Μάσκες πετάγονταν από τα πρόσωπα, άνθρωποι μεταφέρονταν στα νοσοκομεία, η αστυνομία επενέβαινε για να επαναφέρει την τάξη.

Εγώ έπρεπε να επισκεφθώ τα νερά της περιοχής μου. Κι άλλοι συνάδελφοι σαν και μένα είχαν τον ίδιο στόχο. Να ρίξουμε χημικά στο νερό να θολώσει ώστε αυτή η παρατυπία της φύσης να πάψει να ταλανίζει τους ανθρώπους. Εμείς οι επιφορτισμένοι με αυτό το καθήκον,  βγαίναμε έξω στον τοξικό αέρα με τον κόκκινο ουρανό να μας σκεπάζει, από νωρίς. Και συνοδευόμασταν από φρουρά με όπλα που περικύκλωνε την περιοχή για να μην πλησιάσει κανείς.

Ήλθε η στιγμή που γονατιστός θα έπαιρνα το μπουκάλι  με το χημικό από το σάκο μου και θα το έριχνα  στο νερό. Περίμενα μόνο λίγο να πλησιάσει η ώρα για να δράσω

Μα τότε το είδα. Τα νερά καθάρισαν νωρίτερα σήμερα. Και το παιδί απέναντί μου με κοιτούσε έντρομο. 

Έπρεπε να βιαστώ, να ρίξω το χημικό να σβήσει η εικόνα, αλλά μου μαγνήτιζε το βλέμμα εκείνος ο ουρανός και ο ήλιος ο ολόλαμπρος να καμαρώνει για τα δέντρα και τα βουνά, να ζεσταίνει το παιδί και το σκύλο. Κοιτούσα τα καταπράσινα βουνά,  τα πουλιά να πετούν και το χορτάρι να σκεπάζει τη γη και όχι τα σκουπίδια. Αχ τι καθαρή εικόνα είναι αυτή. Και δεν την έζησα ποτέ.

-Ποιος είσαι εσύ που με κοιτάζεις; 

Άκουσα τη φωνή του αγοριού  ολοκάθαρα σαν να ήταν δίπλα μου

-Εσύ ποιος είσαι; Πού είσαι; Πώς έρχεσαι εδώ ως εικόνα μέσα στα νερά;

-Είμαι ο Λεωνίδας Παπασπύρου και ζω στη Ονειρία

-Από ποια εποχή είσαι; 

-2023 έχουμε φέτος και είναι καλοκαίρι

-Πώς και μας βλέπεις μέσα στο νερό;

-Δεν ξέρεις εσύ που είσαι μεγάλος, εγώ μικρό παιδί θέλεις να σου πω;

Αλλά τι είναι εκεί που ζεις; Γιατί τόση σκοτεινιά; Γιατί φοράς μάσκα; Τι χρώμα είναι αυτό που έχει ο ουρανός σου;

Προσπάθησα να απαντήσω αλλά η φρουρά με αγριοκοίταζε.  Ήθελα να του πω πολλά, να προσέξει τη φύση, να μην επιτρέψει να την καταστρέψουν  η απληστία για το κέρδος, αλλά δεν μπορούσα, δεν ήμουν μόνος. Και φοβόμουν!

-Πρέπει να δουλέψω με συγχωρείς δεν μπορώ να συζητώ.

Έβγαλα το χημικό από το σακίδιο στην πλάτη. Προσπάθησα να το ρίξω στο νερό με αργές κινήσεις. Γιατί δεν μπορούσα; Γιατί αισθανόμουν ότι σκοτώνω τον μικρό με το σκύλο του;

Αλλά ο φόβος επικράτησε. Το χημικό απλώθηκε πάνω στο νερό του ποταμού που θόλωσε μεμιάς και άρχισε να αναβράζει. Ο  επικεφαλής της φρουράς το κοίταξε και ειδοποίησε με το κινητό ότι στέφθηκε με επιτυχία η αποστολή. Η εικόνα πλέον δεν υπήρχε.

Μα ό,τι είδα   δεν έμελλε να φύγει από το νου μου.

Ήταν αλήθεια ότι έλεγε το αφεντικό; Οι πρόγονοί μου είχαν αυτόν τον παράδεισο και τον κατέστρεψαν;

Δίπλα μου άκουσα μια ψιθυριστή φωνή '' είδα κι εγώ αυτήν την ομορφιά... πρέπει κάτι να κάνουμε''!

Γύρισα το κεφάλι μου και είδα ένα νεαρό φρουρό να με κοιτάζει.

''Τι μπορούμε να κάνουμε; Τίποτε δεν μπορούμε. Πώς θα ξαναγεννηθεί ό,τι καταστράφηκε;

'' Το βράδυ έλα στο υπόγειο του σχολικού κτιρίου στην πλατεία. Με προσοχή μη σε δει κανείς. Έλα να μιλήσουμε από κοντά και να γνωρίσεις όσους μοιράζονται μαζί μας τις ίδιες απόψεις.''

''Και πού ξέρεις εσύ ποιες είναι οι απόψεις μου; ''ρώτησα καχύποπτα

''Είδα την αντίδρασή σου όταν μιλούσες στον μικρό. Είδα τα μάτια σου πώς δάκρυσαν. Άκουσα  την ανάσα σου πώς κοφτά και γρήγορα ρούφαγε το χημικό οξυγόνο. Λάθεψα μαζί σου;''

Δεν του απάντησα. Φοβήθηκα. Αλλά δεν μπορούσα να ησυχάσω ως το βράδυ. Κλωθογύριζα στο μυαλό μου τη φράση ''να γνωρίσεις όσους μοιράζονται μαζί μας τις ίδιες απόψεις''. Ήταν κι άλλοι. Και αυτοί δεν φοβούνταν. Μόνον εγώ;

Όταν η νύχτα έπεσε, τα βήματά μου με οδήγησαν στην πλατεία. Προσεχτικά, κοιτώντας τριγύρω μου. Ακόμη φοβόμουν...

Ένα χέρι στον ώμο με έκανε να τιναχτώ. Ήταν ο φρουρός που με περίμενε. Χαμογέλασε. ''Δεν απαγορεύεται να κυκλοφορούμε έξω, να πηγαίνουμε εσώκλειστοι σε μπαρ για ποτό, έτσι; Μη φοβάσαι λοιπόν και έλα μαζί μου.''

Μπήκα διστακτικά στην αυλή του σχολείου, Κοιτούσα τριγύρω μπας και κάποιος μας παρακολουθεί. Κάμερες υπήρχαν παντού,  αλλά το παλικάρι που δεν ήξερα ακόμη το όνομά του, μου είπε να μην ανησυχώ. Για τα πάντα έχουν προβλέψει.

Κατέβηκα τα σκαλιά του υπογείου. Μπήκα σε μιαν αίθουσα γεμάτη κόσμο. Χωρίς μάσκες με τεχνητό οξυγόνο στην αίθουσα δεν χρειάζονταν. Είδα γνώριμους, δυο γείτονες, μια κοπέλα στο διοικητικό της βιομηχανίας που εργαζόμουν. Είδα και μαγαζάτορες που γνώριζα καλά ή εξ όψεως. Όλοι μου χαμογέλασαν.

Στους τοίχους υπήρχαν εικόνες αλλοτινής εποχής με πουλιά να πετούν πάνω στα δέντρα, να φτιάχνουν τις φωλιές τους, άνθρωποι να κολυμπούν στις καθαρές θάλασσες, πράσινο και καθαρός ουρανός υπήρχε σε κάθε εικόνα. Και κυρίως άνθρωποι χωρίς μάσκες! Ανέπνεαν τον καθαρό αέρα που υπήρχε γύρω τους.

Ο φρουρός με ξεναγούσε. Απαντούσε στις ερωτήσεις μου. Ναι ήταν εικόνες από βιβλία που έχουν κριθεί απαγορευμένα γιατί εξιτάρουν τη φαντασία του κόσμου. Είπαμε, δεν θέλαμε αναταραχές.

Όλοι σιγοκουβέντιαζαν. Τα παράθυρα ερμητικά κλειστά και σφραγισμένα όχι μόνο για να μην μας δουν απέξω, αλλά και για να λειτουργεί ο τεχνητός αέρας μέσα στην αίθουσα.

Χαμογελαστά πρόσωπα, λες και είχαμε γιορτή, αισιόδοξα βλέμματα λες και είχαν βρει τη λύση, με κοιτούσαν και με χαιρετούσαν.

Κανένας δεν είχε φοβισμένο βλέμμα. 

Εκείνοι δεν φοβόντουσαν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να βρουν τρόπο να την αλλάξουν. 

Εγώ γιατί φοβάμαι;

Πήρα κουράγιο. '' Πολλοί είμαστε και θα τα καταφέρουμε να αντιστρέψουμε την καταστροφή'', είπε στην ομιλία του ένας κύριος μεγαλύτερης ηλικίας από εμένα.

Επιστήμονες που είναι μαζί μας εργάζονται για τη λύση που τόσο ποθούμε''. Είπε κι άλλα που σε έκανε να ονειρεύεσαι ξανά.

Σήμερα μια νέα μέρα ξεκινά και ίσως οι απόγονοί μας να ζουν σαν το μικρό αγόρι στα διαυγή νερά του ποταμού!

Ίσως... να βρούμε τη λογική που έχασαν οι πρόγονοί μας και εξαιτίας του κέρδους κατέστρεψαν τη φύση. 

Ίσως εμείς είμαστε η γενιά που θα αντιδράσει!

Ίσως!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Μαίρης και της ''Γήινη ματιά''  ,  ''Στείλε μήνυμα''!

Η εικόνα είναι μια από τις 9 που μας πρότεινε.