''Τα ζώα δεν διώχτηκαν ποτέ από τον Παράδεισο…''

 

Μια εικόνα είναι αρκετή να προβληματίσει. Να σκεφθείς τι είναι ο άνθρωπος. Στ'αλήθεια είμαστε το πιο ευφυές και τέλειο δημιούργημα;

Σε μια εταιρεία ζουν δυο μεγάλοι σκύλοι προφανώς φύλακες και προστάτες.

Ήλθε η ώρα του φαγητού. Μια μεγάλη λεκάνη με φαγητό μπαίνει μπροστά στην εταιρεία και οι σκύλοι ζυγώνουν για να φάνε. Μαζί  μ' αυτούς και εφόσον η οσμή ταξιδεύει, ζυγώνουν και τρεις γάτες, δυο πουλιά,  δυο αρουραίοι και μάλιστα μεγάλοι. Κανένα ζώο δεν βλέπει τον εχθρό που όρισε η φύση ως τέτοιον για τον καθένα.

Τρώνε αρμονικά από την ίδια λεκάνη, ήρεμα και αδελφωμένα. 

Κάθεσαι και χαζεύεις την εικόνα. Σου προκαλεί εντύπωση. Γιατί ως άνθρωπος είσαι μαθημένος με το ''δικό σου'' που είναι δικαίωμά σου να το υπερασπιστείς, είσαι μαθημένος ότι το φαγητό δεν το μοιράζεσαι και μάλιστα με εχθρό.

Μάθημα ζωής δίνουν τα ζώα. Εφόσον δεν πεινούν, εφόσον έχουν εξασφαλισμένο φαγητό τι έχουν να μοιράσουν;

Αυτή η εικόνα μου θύμισε ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει παλαιότερα. Εκεί που ζουν οι καμηλοπαρδάλεις, τα λιοντάρια, οι ύαινες. Εκεί που ο νόμος της ζούγκλας επικρατεί και βεβαιώνεσαι πως ο πολιτισμός είναι ανθρώπινο επίτευγμα. Και καμαρώνεις...χμ χμ

Δυο καμηλοπαρδάλεις δείχνει η εικόνα του ντοκιμαντέρ

Η μια πέθανε. Η άλλη κάθεται δίπλα στη νεκρή καμηλοπάρδαλη και όπως εξηγούν οι ειδικοί του ντοκιμαντέρ, πενθεί. Δυο μέρες και δυο νύχτες χωρίς νερό και φαγητό έμεινε δίπλα στη νεκρή.

Εν τω μεταξύ το κουφάρι του νεκρού ζώου τράβηξε σαρκοφάγα της περιοχής. Δυο λιοντάρια κατέφθασαν. Όρνεα ήλθαν από ψηλά. Τρεις λεοπαρδάλεις και 4-5 ύαινες πλησίασαν. Όλα  έμειναν σε απόσταση. Κανένα δεν επιτέθηκε στο άλλο, ούτε στη ζωντανή καμηλοπάρδαλη. Και περίμεναν υπομονετικά. 

Μόλις πέρασαν οι δυο μέρες, η καμηλοπάρδαλη σηκώθηκε και έφυγε. Όσο έκλαψε τη φίλη της, την έκλαψε. Τέλος

Τότε τα δυο λιοντάρια πλησίασαν και άρχισαν  να τρώνε. Μόνον αυτά.  Πήραν και ένα κομμάτι στο στόμα και έφυγαν. Ήλθε η σειρά των λεοπαρδάλεων. Όλα τα ζώα περίμεναν υπομονετικά. Έφαγαν και οι λεοπαρδάλεις. Μετά οι ύαινες. και τέλος ήλθαν για φαγητό τα όρνεα. Δεν άφησαν τίποτε. Κόκκαλα έμειναν να θυμίζουν τη νεκρή καμηλοπάρδαλη.

Εντυπωσιάζεσαι με τα ζώα; Σεβασμός στο πένθος της καμηλοπάρδαλης, σεβασμός στην ιεραρχία, φαγητό υπήρχε γιατί να τσακωθούν μεταξύ τους; 

Κι εμείς; 

Πού συγκαταλεγόμαστε οι άνθρωποι;

Θυμάμαι τις εικόνες και τα βιντεάκια που έχω δει. Άνθρωπος νέος να καλοπιάνει μια γατούλα με φαγητό για να πλησιάσει και όταν το κατορθώνει να τη χτυπά στο κεφάλι με ένα μεγάλο κουτί μπύρας. Γέλια να δεις και ν'ακούσεις

Ανήλικα παιδιά να κρατούν κουταβάκια νεογέννητα στα χέρια και να τα πετούν στον αέρα αφήνοντας τα να πέσουν με πάταγο στο έδαφος. Φρίκη; Μεγάλη ειδικά γιατί πρόκειται για νέα παιδιά

Για να μην πούμε για το παστούρωμα των ζώων, που τους δένουν τα πόδια και δεν μπορούν να κινηθούν, αφήνοντάς τα νηστικά και διψασμένα. 

Για ποιο πολιτισμό μιλάμε;

Δεν θα σου αναφέρω τα βασανιστήρια ανθρώπων από άνθρωπο. Όχι δεν θα αναφέρω σε περίοδο πολέμου τι συμβαίνει, γιατί, πες, η αυτοσυντήρηση είναι δυνατή

Αλλά σε περιόδους ειρήνης, έτσι για το ''γούστο'' του κάθε ανώμαλου;

Ή μήπως το άλλο;... Παρακολούθησε τις ουρές καταναλωτών, εκεί που δίνουν προσφορές ή που μοιράζουν τρόφιμα. Πατά ο ένας τον άλλον. Έχουν τραυματιστεί άνθρωποι και έχουν πεθάνει από το ποδοπάτημα. Ποιος θα περάσει πρώτος. Ποιος θα πάρει το καλύτερο.... Αν είναι δυνατόν!

Πώς είμαστε λοιπόν το τέλειο δημιούργημα;

Μάλλον ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο από λάσπη  όπως ξέρουμε, αλλά με τα ζώα που είχε δημιουργήσει πριν, ανάμειξε με τη λάσπη και τα κόπρανά τους. Γι αυτό πολλές φορές γινόμαστε χειρότεροι και από τα κόπρανα των ζώων!

Δεν έχω άλλη εξήγηση!

Το γεγονός πως ο άνθρωπος γνωρίζει το καλό και το κακό, αποδεικνύει την ανωτερότητα της σκέψης του σε σχέση με τα ζώα. Το γεγονός πως παρ’ όλα αυτά, κάνει το κακό, αποδεικνύει την ηθική κατωτερότητα σε σχέση με τα ζώα.

Μαρκ Τουαίην

οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο.

Ο τίτλος οφείλεται στη ρήση αυτή:

Τα ζώα δεν διώχτηκαν ποτέ από τον Παράδεισο…

Μίλαν Κούντερα