Συνάντηση ζωής / 30ο Συμπόσιο ποίησης

Ακουμπισμένη στο παραθύρι της Άνοιξης τα αρώματα ρουφώ,
με τη ματιά να ανιχνεύει του μακρινού ορίζοντα τη θέα!

 Να τη, μπροστά μου στέκεται ολόρθη, λυγερή, αγέρωχη η Ζωή 

σαν κοπελούδα αγέραστη στο πέρασμα του χρόνου. 

Τρόμαξα γι αρχή, μπροστά σε τούτη τη μορφή 

που ξάφνου ξεπετάχτηκε με το πλατύ χαμόγελο στα χείλη. 

Μιλήσαμε θαρρώ, εκεί μπροστά στο παραθύρι 

παράπονα κατέληξα να πω, ερωτήσεις να της θέσω 

μήπως απάντηση να βρω σε άχρονες αναζητήσεις. 

''Φιλόσοφοι, ιστορικοί, της κοινωνίας οι γιατροί 

στο πέρασμα του χρόνου αποφασίσαν, πως συ Ζωή είσαι σκληρή.

 Γιατί τόσα απροσπέλαστα εμπόδια στου ανθρώπου την πορεία;

 Ολημερίς κι ολονυχτίς, το γράφει η Ιστορία, 

ο άνθρωπος πολέμησε, εσέ Ζωή να τιθασεύσει. 

Γι αυτό τόσος πόνος και οργή για σε! 

Πες μου, χαίρεσαι ταλαίπωρους να βλέπεις στο τέλος της διαδρομής;

 Γιατί να κλαίνε μάνες για τα βλαστάρια τους που άδικα χαθήκαν;

 Πόσο πόνο αντέχει της μάνας η καρδιά; 

Πώς να υμνήσει εσέ Ζωή 

όταν ομίχλη, καταχνιά, καλύπτει το φως του ήλιου; 

Υπάρχουν κι αυτοί που σε υμνούν, 

γιατί με ροδοπέταλα το διάβα τους έχεις στρώσει. 

Μα οι άλλοι, οι πολλοί, ιδρώνουν καθημερινά, 

ματώνουν νέο μονοπάτι να χαράξουν. 

Γιατί οι έχοντες ν' αυθαιρετούν ενάντια στην ύπαρξή μας ; 

Μέσα στην ανασφάλεια πορεύεται ο κόσμος. 

Γερόντοι, νέοι και παιδιά, για τη Ζωή μαθαίνουν 

πως εύκολη δεν είναι τώρα πια, με αγώνα επιβιώνουν. 

Πώς γίνεται εν μια νυκτί οδόσημα ζωής να χάνονται, 

μαβιά τα σύννεφα του φόβου να πλανώνται, 

άνθρωποι να ξεπερνούν τα όρια ενάντια σε άλλους συνανθρώπους;

 Άγριων ζώων φυλακή έγινες Ζωή, 

με βρυχηθμούς και οδυρμούς πορεύονται ενάντια σε όλους. 

Γιατί Ζωή εσύ, που υμνήθηκες όσο καμιά, 

θες να σ' αγαπούν, τραγούδια να σου γράφουν, 

να βλέπεις να ερωτοτροπούν θωρώντας τη ματιά σου, 

μα και άλλοι τόσοι, πολύ να σε μισούν 

όταν τη στράτα τους απρόσκοπτα δεν επιτρέπεις να διαβούν; 

Πώς τον αντέχεις τόσο πόνο να σκορπάς; 

Πόση ανασφάλεια πιστεύεις ο άνθρωπος μπορεί να υπομείνει; 

Γιατί εσύ και ο χρόνος, δικός σου εραστής, 

που τις μέρες τις ανθρώπινες με θράσος διαφεντεύετε, 

δυνάστες γίνεστε τόσων ψυχών; 

Πώς δεν λυγάς με τόσα δάκρυα που σε ποτίζουν; 

Πώς δεν ακούς τόσα ''Γιατί'' που πονεμένοι σου απευθύνουν;

Πώς αντέχεις φωνές οδύνης να κυριαρχούν; 

Μήπως πλανάσαι κι εσύ Ζωή από μια δύναμη ισχυρή 

που σε τυφλώνει να μη δεις πόση δυστυχία προκαλείς; 

Μα πώς να εξηγήσει πια κανείς, 

όταν σε ερωτεύονται τόσες ψυχές χαμόγελα σκορπάς 

και αμέσως σαν την αστραπή, 

τον άνθρωπο κακοποιείς;'' 

Και εκείνη με οργισμένη τη ματιά και βροντερή φωνή... 

''Επιλογή ανθρώπινη τα τόσα βάσανά σας, 

αχάριστη είσαι που μοναχά αυτά τα προσμετράς 

Μάθε τον υπαίτιο να αναζητάς, 

ευγνωμοσύνη να αισθάνεσαι για όσα σου χαρίζω'' 

και χάθηκε στα ξαφνικά!

Αυτή είναι η δική μου συμμετοχή στο 30ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει τόσα χρόνια ακούραστα η Αριστέα μας

Εδώ όλες οι συμμετοχές. Απολαύστε τις αξίζει τον κόπο

Ευχαριστώ Αριστέα μου για την ευκαιρία να συμμετάσχω και να εκφραστώ. Ευχαριστώ όλους τους φίλους που συμπορευτήκαμε. Κάθε Συμπόσιο μένει αξέχαστο.