Στη σκιά του δάσους!




               Κάθομαι πάνω από τη φωτιά, κοροϊδεύοντας τον εαυτό μου, ό,τι τάχα πρέπει να προσέχω μη φύγει κάποια σπίθα και κινδυνέψουν τα δέντρα. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα καταλάβει τον τρόμο που έχει γεννήσει η φωτιά μέσα μου.

                Ανάμεσα στα ξύλα και τις  μικρές φλόγες, ξεπηδούν μνήμες ολέθρου, πόνου, θανάτου, αγωνίας και φόβου. Εικόνες που με κρατούν σφιχτά αγκαλιά και δεν μπορώ να αναπνεύσω. Όλες οι ζοφερές στιγμές που έζησα στο πεδίο της μάχης τον περασμένο χρόνο, έρχονται ξανά και ξανά ακάλεστες και ολοζώντανες στο νου μου.

                Τι πίστευα ο ανόητος; Ότι εγώ θα διαφέρω από τους στρατιώτες   που γυρνούσαν από τον πόλεμο και παρουσίαζαν μετατραυματικό στρες; Ανόητος πραγματικά. Γιατί ένα χρόνο μετά, ενώ ήλθε η ειρήνη στη χώρα μου και ο κατακτητής πλέον μας άφησε με νεκρούς και καταστροφές αλλά μας άφησε ήσυχους, εγώ δεν μπορώ να ησυχάσω.

                Κι όμως, έλεγα στον εαυτό μου... όχι μάγκα μου, εσύ δεν θα χεις ψυχικά τραύματα γιατί δεν πήγες στη μάχη ως μισθοφόρος.  Εσύ πολέμησες για ιδανικά, για την πατρίδα σου, για τα τρία βλαστάρια σου, για τη γυναίκα της ζωής σου, για τους γονείς σου, που όσο πολεμούσες, εκείνοι ξεριζώθηκαν ως πρόσφυγες σε άλλη χώρα. Εσύ είχες  πίστη στο δίκιο του αγώνα σου ενάντια στον κατακτητή. Είχες θάρρος και θυμό για όσα κακά σκορπούσε ο πόλεμος. Αν καταφέρεις να μείνεις ζωντανός, θα γυρίσεις θριαμβευτής, έτσι έλεγα στον εαυτό μου, έτσι τον κανάκευα.

                 Ένα χρόνο μετά και δεν φεύγουν από το νου όσα έζησα. Φίλοι και σύντροφοι χάθηκαν σε μια στιγμή από δίπλα μου. Ακούω ακόμη τα ουρλιαχτά τους πριν ξεψυχήσουν. Ακούω τα βογγητά όσων τραυματίστηκαν. Θυμάμαι ολοζώντανα τις  βόμβες να ξεσκίζουν μέλη ανθρώπινα, να κείτονται στο χαράκωμα μέσα σε λίμνη αίματος. Ουρλιάζω κι εγώ από τη φρίκη!

                Θυμάμαι τον πόνο και τη δίψα, ακούω τα σφυρίγματα των πυραύλων, τις εκρήξεις που σκορπούν θάνατο, φωτιά και πέτρα.  Τα μάτια τσούζουν, τα χέρια τρέμουν, το μυαλό υπακούει σε εντολές προσπαθώντας να κατανοήσει το γιατί. Προσπάθησα να ικανοποιήσω τις τελευταίες επιθυμίες των συντρόφων μου. Δεν τα κατάφερα για όλους. Ούτε τα σπίτια τους υπάρχουν πια, όπως και το δικό μου, έγιναν στάχτη και ερείπια, καθαρή απόδειξη τι προκαλεί ο πόλεμος. Ούτε τους συγγενείς τους βρήκα. Και νοιώθω τύψεις χωρίς να φταίω...

    Στο γυρισμό από το πεδίο της μάχης, στο δρόμο της επιστροφής που η  προσμονή αντάμωσης με τους δικούς μου έβαζε φτερά στα πόδια,  είδα πόση καταστροφή προκάλεσε αυτός ο πόλεμος. Θα τα ξαναφτιάξουμε είπα, εμείς να είμαστε καλά. Οι άνθρωποι σκορπούν φρίκη γύρω μας πολλές φορές. Θα τα ξαναφτιάξουμε όμως... ως πότε; με ρωτούσε ο εαυτός μου. Ως την ώρα που ένας σατράπης, ένας ιμπεριαλιστής καριέρας, ένας φιλοπόλεμος ηγέτης, ένας ανόητος πολιτικός σύρει το λαό του ενάντια σε άλλους λαούς; Ως πότε θα γεμίζει η ιστορία μας με αίμα και κάπνα; Με θάνατο και καταστροφή; Ως πότε; 

''Να πας να ξεκουραστείς, να ηρεμήσει το μυαλό σου, να ζήσεις λίγο στη φύση που τόσο στερήθηκες και άλλο τόσο αγαπάς, να πάψεις να βλέπεις καταστροφή και πόνο. Να πας καλέ μου και να γυρίσεις κοντά μας χαμογελαστός'' μου είπε η γυναίκα μου.

Να μαι εδώ στο μοναδικό δάσος που έμεινε ορθό στην πατρίδα μου. Εδώ που δεν έφτασε ο πόλεμος. Μόνος, να αφουγκράζομαι τα τριξίματα της καρδιάς μου, να κοιτάζω μέσα από τις χαραμάδες του νου μου και να βλέπω σκοτεινιά. Να αναπολώ φίλους που μαζί κάναμε πάντα κάμπινγκ και τώρα είναι κάτω από το χώμα.

Δεν ήταν όλα ρόδινα με τη λήξη του πολέμου. Όση ευφορία και αν ένοιωσα όταν ήχησαν οι σάλπιγγες της ειρήνης, άλλο τόσο γρήγορα ξεθύμανε σαν το οινόπνευμα που σε ζαλίζει, αλλά για λίγες ώρες. 

Κατάφερα να φέρω πίσω την οικογένειά μου. Τι στιγμές επανένωσης ήταν αυτές; Βαπτίστηκαν σε δάκρυα λύτρωσης  και αγάπης. Και μετά;

Άρχισαν τα δύσκολα. Πού θα μείνουμε; Σε παράγκες καταυλισμών.  Η πόλη μας ακόμη καθαριζόταν από βόμβες, ερείπια και νάρκες. Η γη ανταριασμένη δεν μπορούσε να δώσει καρπούς. Την πληγώσαμε κι αυτήν. Και μετά ήλθε η ανάγκη για δουλειά. Πού να βρω να εργαστώ; Έπρεπε να τραφούν τόσα άτομα, δική μου ευθύνη. Τελικά ως χειριστής τρακτέρ που καθάριζε τα μπάζα, πρώην ζεστές κατοικίες ανθρώπων με ψυχή που δεν έβλαψαν κανένα,  μόνο καλό δεν μου έκανε.  Τα δάκρυα δεν έχουν στερέψει ακόμη. Δεν είναι και λίγο να βλέπεις να τραβάει ο κάδος μπάζα, για να γεμίσεις το φορτηγό και ανάμεσα να ξεπετάγονται σκισμένα ρούχα, αρκουδάκια ταλαιπωρημένα, κομμάτια επίπλων, όλο το νοικοκυριό ανθρώπων που τα έχασαν στα ξαφνικά. Κομμάτια ονείρων καθημερινών αθώων ψυχών.  Πώς να μη γεμίσουν δάκρυα τα μάτια μου;

Και μετά να γεμίζεις με θυμό, απόλυτο, δυνατό, που σε κάνει να φοβάσαι αν θα μπορείς πάντα να τον ελέγχεις. Επειδή βλέπεις να ξεπετάγονται οι γνωστοί αρουραίοι, τυχοδιώκτες, οι γνωστοί οπορτουνιστές, οι κερδοσκόποι, που βρήκαν ευκαιρία να πλουτίσουν από τη δυστυχία μας... Και ξεσπάς! Τι σου φταίνε οι δικοί σου άνθρωποι;

Δεν ξέρω πώς να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Βοήθεια από ειδικούς δεν μπορώ να βρω, γιατί ούτε χρήματα υπάρχουν, ούτε υποδομές κρατικές, ακόμη λειτουργούν.

Κάθομαι εδώ μπροστά στη φωτιά τόσες μέρες τώρα, και προσπαθώ να τιθασεύσω το νου μου. Να σκεφθώ ρεαλιστικά, λογικά και ψύχραιμα.

Να γίνω ξανά φυσιολογικός για την οικογένειά μου. Το θέλω, το μπορώ;

Ούτε να κοιμηθείς φίλε μου μπορείς, ούτε να ευχαριστηθείς , κλαις στα καλά καθούμενα, φωνάζεις, ουρλιάζεις στον ύπνο σου, τρομάζεις τα παιδιά.... όχι πρέπει να φύγεις έλεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου.

Μα πώς να τους αφήσω μόνους; Και πώς να διώξω τόσες οδυνηρές αναμνήσεις από το πεδίο της μάχης; 

Πώς;

Πώς θα καταφέρω να ξεχάσω, να πάψει το τρέμουλο με κάθε εφιαλτική εικόνα που ξεπετάγεται στο νου μου, να φύγει ο τρόμος και να ηρεμήσω;

Πρέπει να βρω τη δύναμη να βροντοφωνάξω να το ακούσουν όλοι. Ο πόλεμος δεν σκορπά μόνο στάχτη και σίδερο, δεν καταστρέφει μόνο τις υποδομές, δεν χαρίζει μόνο πολλούς νεκρούς. Αλλά   κυρίως, αφήνει  ζωντανούς -νεκρούς!


Αυτή είναι η συμμετοχή μου στη Μίνι Σκυτάλη #5 της Γήινης Ματιάς , που διοργανώνει  η Μαίρη μας  και την ευχαριστούμε πολύ
Η φωτογραφία που επέλεξα είναι  μία από τις 5 που μας δίνει η διοργανώτρια, όπως ορίζουν οι κανόνες και καλούμαστε να εμπνευστούμε!




38 σχόλια:

  1. Άννα μου η ιστορία σου μιλάει για μία ακόμα πληγή που όσοι κινούν τα νήματα έχουν εξελίξει σε τέχνη. Είναι κρίμα το πόσο αδιάφοροι είναι στον ανθρώπινο πόνο, το πόσο περιφρονούν την ανθρώπινη ψυχή, και το πόσο λίγο νιάζονται για τις επόμενες γενιές. Κι όμως έχουν οπαδούς που ζητωκραυγάζουν γι' αυτούς, είτε από προσωπικό όφελος, είτε από φόβο. Πόσο ''μικροί'' είμαστε εμείς οι ''μικροί'' και πόσο μεγάλους πόνους βιώνουμε. Σ' ευχαριστώ πολύ σου στέλνω τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Μαίρη μου που είσαι ακουραστη και διοργανώνεις τόσο ενδιαφέροντα δρώμενα. Μ'αρέσει που συμμετέχουμε τόσοι και διαβάζουμε υπέροχες εμπνεύσεις από τις φωτογραφίες σου. Ναι για το θέμα μου τώρα θα συμφωνήσω μαζί σου. Αυτοί που προκαλούν τόσο πόνο στους ανθρώπους τους μικρούς και αναλώσιμους όπως μας λέω, είναι οι προδότες του ανθρωπινου γένους
      Τα φιλιά μου

      Διαγραφή
  2. Πόλεμος, μια λέξη που αιώνες τώρα ηχεί στα αυτιά της ανθρωπότητας και όχι μόνο δεν κοπάζει στις μέρες μας, αλλά επεκτείνεται σαν τέρας σε όλο τον πλανήτη.
    Το εξαιρετικά όμορφα και ευαίσθητα γραμμένο κείμενο σου Άννα, μου προκάλεσε θλίψη γιατί δυστυχώς δεν βλέπω γιατρειά και όσο ο άνθρωπος θα πολεμάει με τον εαυτό του μέσα του, τόσο η ιστορία θα επαναλαμβάνεται...
    Μπράβο για την συμμετοχή σου και στέλνω και τρυφερά ΑΦιλάκια καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Στεφανία μου έτσι που είδα τον άνθρωπο στην εικόνα, σκυμένο πάνω από τα ξύλα να ανακατεύει τη φωτιά, μόνο θλίψη ένοιωσα ότι αισθανόταν. Και ναι κι εγώ δεν βλέπω γιατρειά. Καθόλου μάλιστα
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Φιλάκια καρδιάς και από εμένα

      Διαγραφή
  3. Μεγαλειώδης αντιπολεμική κραυγή, το αφήγημά σου, Άννα μου! Ένας μονόλογος του ήρωά σου, μια στυγνή καταγγελία της φρίκης του πολέμου. Μια κραυγαλέα μαρτυρία απέναντι στο πιο διεφθαρμένο βίωμα, που δημιούργησε ο άνθρωπος στη γη. Στον πόλεμο. Με όλα του τα δολερά αμαρτήματα. Με εκείνα που βιάζουν την ίδια τη ζωή και υποθηκεύουν το μέλλον των ανθρώπων. Τελευταία και το ίδιο το μέλλον της γης.
    Άννα μου, άκρως επίκαιρη η έμπνευσή σου καθώς το κίνημα ειρήνης, πρέπει ξανά να θεριέψει μέσα σε κάθε λαό. Έχει ξεχαστεί, έχει θαφτεί κι αυτό μαζί με τις άλλες διεκδικήσεις μας. Κι όμως είναι τόσο ζωτικό και σημαντικό.
    Πολύ ωραία γραφή, δύναμη έκφρασης και συγκρότησης εικόνων, αγαπημένη μου φίλη.
    Ένα μεγάλο μου μπράβο για την έμπνευσή σου και το πέρασμά της στην αφήγηση.
    Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Γιάννη μου. Το σχόλιό σου ύμνος πραγματικό! Δεν ξέρω αν μπορεί το κίνημα ειρήνης να προσφέρει τίποτε τη στιγμή που είμαστε έρμαιοι στις αποφάσεις των ηγετών. Οι επιτιθέμενοι δέχονται πλύση εγκεφάλου και οι αμυνόμενοι τι να κάνουν; Μπαίνουν στον πόλεμο. Δυστυχώς η ιστορία βρίθει πολεμικών πράξεων με όλες τις συνέπειες.
      Χαίρομαι που σ'αρεσε η έμπνευσή μου και την εικόνα την είδα και εγώ σαν μονόλογο, σαν εξομολόγηση. Και τι καλύτερο στις δύσκολες στιγμές που ζούμε; Μια αντιπολεμική εξομολόγηση. Πόλεμος μαίνεται στα βόρεια. Ο γείτονάς μας εξ ανατολών μας απειλεί με πόλεμο...να ξέρουμε τι συμβαίνει. Να θυμηθούμε μάλλον.
      Να σαι καλά Γιάννη μου και πάλι ευχαριστώ

      Διαγραφή
  4. Στον απόηχο του πολέμου. Και η αίσθηση του όλοι μαζί κι ο καθένας μόνος του σε μια προσωπική μοναξιά, σπαρακτική, με φόβο, με ερημιά ψυχής, με απόγνωση για ένα οριστικά χαμένο κόσμο. Έναν κόσμο προκαθορισμένο που υπαγορεύει μια θηριώδη εξουσία και υποταγή. Η ίδια η κόλαση στις ψυχές των νικητών και ηττημένων, αυτών που εφορμούν κι αυτών που αμύνονται. Το ερώτημα είναι αν μπορέσει ποτέ η ζωή να ξεπεράσει τέτοια βιώματα.
    Όμορφη η συμμετοχή σου Άννα! Συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λένε πως όλα ξεπερνούνται ή έστω διαχειρίζονται αλλά πιστεύω ότι ορισμένα βιώματα μένουν ανεξίτηλα.
      Σ'ευχαριστώ Αννίκα μου
      Καλή σου εβδομάδα

      Διαγραφή
  5. Υπέροχη συμμετοχή! Για ένα θέμα τόσο διαχρονικό όσο και επίκαιρο (δυστυχώς). Σίγουρα, όσο δίκαιος κι αν είναι ο αγώνας που έδωσες στα χαρακώματα, κι αφού επέζησες και γύρισες σώος πίσω, οι οδυνηρές και αμείλικτες μνήμες, δεν σε εγκαταλείπουν ποτέ. Διότι όποιος νομίζει ότι οι μάχες αποτελούν ένα πεδίο ηρώων του Χόλυγουντ μάλλον κάνει λάθος.
    Κείμενο που από την μια δείχνει την σκληρότητα του πολέμου αλλά συγχρόνως και την μικρότητα του ανθρώπου, όταν ξεπεράσει την λεπτή γραμμή που μας χωρίζει από τα κτήνη.
    Χάρηκα τη συμμετοχή σου!
    Την Καλημέρα μου Άννα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι Βασίλη που σε ικανοποίησε η συμμετοχή μου. Πιστεύω κι εγώ ότι ο αγώνας των χαρακωμάτων πρέπει να είναι τρομαχτικός. Και αφήνει τη σφραγίδα του στον άνθρωπο
      Σ'ευχαριστώ πολύ πολύ
      Καλή σου εβδομάδα

      Διαγραφή
  6. Αννα μου η ευαίσθητη και ταυτόχρονα καταγγελτική γραφή σου, μας χάρισε ένα αντιπολεμικό κείμενο δοσμένο σαν μονόλογο του ήρωα που βίωσε την φρίκη του πολέμου και την τραγική πραγματικότητα των συνεπειών του....Μου έφερε στον νου τους στίχους από τον ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟ
    ΤΗΣ Γ’ ΜΑΡΑΘΩΝΙΑΣ ΠΟΡΕΙΑΣ

    Σε ποιητική απόδοση Γιάννη Ρίτσου

    Πιστεύω στον άνθρωπο ! Όλους μας μια κοινή μοίρα μάς ενώνει:
    η πάλη κατά του πολέμου, κατά της δυστυχίας και του θανάτου,
    η πάλη κατά της φτώχιας και του φόβου,
    η πάλη κι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
    Βαδίζω ενάντια σ’ όλες τις προκαταλήψεις που χωρίζουν τους ανθρώπους,
    βαδίζω για την Ειρήνη,
    κι αισθάνομαι στο πρόσωπό μου την ανάσα της Ανθρωπότητας.

    Η πραγματικότητα δεν μου επιτρέπει δυστυχώς να αισιοδοξώ....
    Συγχαρητήρια γιά την εξαιρετική συμμετοχή σου !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχααριστώ για το απόσπασμα Κλαυδία μου.Ωραίοι στίχοι με μηνύματα. Λαμπρός ο άνθρωπος αυτός αλλά τρέμω τον άνθρωπο που στηρίζει την πορεία του στον πόλεμο, στη φτώχεια των άλλων, στο φόβο που σκορπά. Και άν έχει δύναμη ολέθριος συνδυασμός
      Να σαι καλά και σ'ευχαριστώ
      Καλή σου εβδομάδα

      Διαγραφή
  7. Εκπληκτική η συμμετοχή σου, μία αντιπολεμική ιστορία, γεμάτη με μηνύματα που πρέπει να ακουστούν. Συγχαρητήρια!
    Διότι όποιος νομίζει ότι μπορεί να νικήσει μέσα σε έναν πόλεμο, είναι ήδη χαμένος.
    Καλή εβδομάδα Άννα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Γιώτα μου χαίρομαι που σου άρεσε. Όπως τα λες ακριβώς:'΄...όποιος νομίζει ότι μπορεί να νικήσει μέσα σε έναν πόλεμο, είναι ήδη χαμένος.''
      Καλή εβδομάδα και σε σένα

      Διαγραφή
  8. Άννα μου, τι όμορφη συμμετοχή ήταν αυτή! Τόσο καλογραμμένη, τόσο ευαίσθητη, τόσο ταιριαστή με τη φωτογραφία που επέλεξες!
    Περιγράφεις τόσο γλαφυρά την ψυχολογική κατάσταση του ήρωά σου και τις καταστροφικές συνέπειες ενός πολέμου! Και, έχεις δίκιο, ο πόλεμος αφήνει πίσω του και ζωντανούς-νεκρούς, κάτι που τείνουμε να υποβαθμίζουμε, καθώς εστιάζουμε περισσότερο στους νεκρούς, στις καταστροφές και στα ερείπια. Έκανες πολύ καλά που έδωσες φωνή σε έναν ζωντανό-νεκρό. Είναι η φωνή που αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν και κανένας δεν ακούει, καθώς παλεύουν σιωπηλά μέσα τους. Μακάρι να μην υπήρχαν πόλεμοι στον κόσμο!
    Πάντως, είσαι αχτύπητη όταν επιλέγεις τέτοια θεματολογία.
    Να έχεις μια όμορφη εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ για την ψήφο εμπιστοσύνης (μου άρεσε το αχτύπητη χαχαχα)
      Ναι ξεχνάμε τους ζωντανούς νεκρούς, όσους γύρισαν σώοι αλλά λόγω ευαισθησιας δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα αποτρόπαια του πολέμου. Ξέρεις, το χω αυτό να σκέφτομαι κι εκεινους που δεν τους αναφέρουμε ποτέ αλλά πονούν. Όπως με το σεισμό. Κρίμα πέθαναν πολλοί αλλά πέθαναν, ησύχασαν Σώθηκαν αρκετοί επίσης και θαύμα λέγεται, σωστά. Σκέψου όσους έμειναν-αυτό σκέφτομαι εγώ- μέσα στα μπετά πλακωμένοι ίσα να αναπνέουν για μέρες και να μηνξέρουν αν θα τους βρουν....Πώς θα το ξεπεράσουν;
      Σ'ευχαριστώ που είσαι εδώ
      Καλή σου εβδομάδα

      Διαγραφή
  9. Πω πω.. Μόλις έχω φύγει από τον "σεισμό" τής Μαρίνας μας, κι έρχομαι στον "πόλεμο" τής Άννας.. Πάλι δεν ξέρω τί να πω, για ένα κείμενο ωραιότατο, που πονάει όμως πολύ το περιεχόμενο, γιατί είναι η πικρή αλήθεια. Στάθηκα ιδιαιτέρως εδώ που βρήκα την πηγή τού κακού: "Ως την ώρα που ένας σατράπης, ένας ιμπεριαλιστής καριέρας, ένας φιλοπόλεμος ηγέτης, ένας ανόητος πολιτικός σύρει το λαό του ενάντια σε άλλους λαούς;".. Από εδώ ξεκινούν όλα, και δυστυχώς εδώ καταλήγουν.. Ας πω και μιά καλησπέρα..🌼

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α κι εγώ και η Μαρίνα σε φτιάξαμε το κατάλαβα. Το χαπάκι σουυυυυυυυυυυυ!
      Κοίτα ο πόλεμος που ακόμη δεν τελείωσε στο βορά μας και που μας απειλούν οι γείτονες είναι ένα σοβαρό θέμα τελείως αποτρόπαιο σενάριο. Οδυνηρός και δυστυχώς δεν θα γλιτώσουμε από τους φιλοπόλεμους καριερίστες πολιτικούς. που οι λαοί έχουν στο ''κεφάλι'' τους. Δυστυχώς.
      Καλή σου εβδομάδα

      Διαγραφή
  10. Συγχαρητήρια Άννα μου για το αντιπολεμικό κείμενο σου,ένας ύμνος για ειρήνη αγάπη συλλογικό συμφέρον έναντι ενός κοσμου που επικρατεί το μίσος, η καταστροφή,ο πόνος .
    Οι λαοί παρασύρονται από ανίκανους ιμπεριαλιστές φιλοπόλεμους. πολιτικούς με αποτέλεσμα την απόλυτη καταστροφή και τον όλεθρο που φέρνει ο πόλεμος, τους πρόσφυγες ,τους νεκρούς, τους τραυματίες ,τα παιδιά που πεθαίνουν πριν καλά καλά ζήσουν.
    Εξαιρετικό,αληθινό ,επίκαιρο Μπράβο σου .
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Μαρία μου
      Μισώ τον πόλεμο όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι αλλά δεν βλέπω να πάψει να υπάρχει και να βρούμε την ειρήνη. Ξέρεις, τα έχουν καταφέρει έτσι ώστε αν δεν περάσει η προπαγάνδα η πολεμική τότε να θεωρειται λιποτάκτης όποιος δεν υπακούσει.
      Κρίμα μας!
      Καλή σου εβδομα΄δα

      Διαγραφή
  11. Άννα μου, με συγκίνησε η συμμετοχή σου.
    Δοσμένο τόσο ζωντανά, βλέπουμε αυτό που αναφέρεις στον επίλογο σου. Τους "ζωντανούς-νεκρούς" του πολέμου.
    Γιατί καμιά φορά, τελειώνει η μάχη, μα ο αγώνας για επιβίωση δεν τελειώνει.
    Και οι πληγές στις ψυχές δεν κλείνουν το ίδιο εύκολα ή γρήγορα με το σώμα.
    Εξαιρετική η συμμετοχή σου και η προσέγγιση σου.
    Ευχή όλων μας, οι ισχυροί αυτού του κόσμου να συνετιστούν κάποια στιγμή και η φρίκη του πολέμου να μην ξαναχτυπήσει καμιά χώρα.
    Σε φιλώ γλυκά.
    Καλή και ήσυχη εβδομάδα να έχουμε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Μαρίνα μου και είμαι σίγουρη ότι σε συγκίνησε.Τα αντανακλαστικά σου είναι γνωστά για τέτοια θέματα.
      Ναι οι πληγές δεν κλείνουν. Δεν είναι λίγοι όσοι αυτοκτονούν με το που επέστρεψαν από πόλεμο. Μακάρι να εξαφανιζόταν ο πόλεμος αλλά βλέπεις ακόμη και μέσα στον άνθρωπο υπάρχει το φιλοπόλεμο πνεύμα. Δες τις συμμορίες, τη βιαιότητα που υπάρχει και σε καιρό ειρήνης ανάμεσα στα μέλη μια κοινωνίας. Μικρή η έκταση των προβλημάτων που προκαολούν αλλά δεν παυει να είναι πόλεμος.
      Φιλιά πολλά και από εμένα

      Διαγραφή
  12. Η συμμετοχή σου Αννιώ μου, όπως είπανε και οι φίλοι πιο πάνω, αντικατοπτρίζει τα ολέθρια αποτελέσματα στις ψυχές των στρατιωτών που πολλές φορές δύσκολα, ως ακατόρθωτα είναι να ξεπεραστούν...
    Τα συναισθήματα του στρατιώτη περάσανε μέσα από την γραφή σου και σε μας, νιώσαμε τον πόνο του την επιθυμία του και τον προβληματισμό του, να ξεπεράσει το πρόβλημα και να γυρίσει στην πρωτινή ζωή του...
    Ο πόλεμος είναι ότι χειρότερο έχει γεννήσει το ανθρώπινο μυαλό Αννιώ μου.
    Εξαιρετική η συμμετοχή σου στην σκυτάλη!! Να είσαι καλά Καλή εβδομάδα σου εύχομαι. φιλιαααα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Ρούλα μου. Είναι όντως ό,τι χειρότερο ο πόλεμος.και οι επιπτώσεις στους ανθρώπους αφόρητες. Να σαι καλά φίλη μου
      Καλή σου εβδομάδα
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  13. Συγκλονιστική η ιστορία σου Άννα μου!
    Πόσοι ζωντανοί νεκροί υπάρχουν μετά από όλες αυτές τις τραγωδίες.
    Και πόσοι μεριμνούν για αυτούς πραγματικά;

    Καλή εβδομάδα με υγεία και δύναμη 🌷

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Κατερίνα μου. Ο πόλεμος μας συγκλονίζει όλους. Κανένας δεν μεριμνά για τους ζωντανούς νεκρούς...αφόρητη πίεση και εφιάλτες τους ακολουθούν, έτσι πιστεύω
      Καλή εβδομάδα επίσης

      Διαγραφή
  14. Ας προσπαθήσω πάλι να αφήσω σχόλιο.
    Πολύ ιδιαίτερη η ιστορία σου Άννα μου.
    Με τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, πώς να μην επηρεαστούμε;
    Οι ζωντανοί νεκροί είναι το χειρότερο που μένει μετά τον πόλεμο.
    Εύχομαι κι ελπίζω να σταματήσουν τον όλεθρο οι άνθρωποι πριν να είναι αργά.
    Συγχαρητήρια κσι πάλι για τη συμμετοχή σου.
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς την. Τι συμβαίνει με τα σχόλια ούτε που ξέρω. Και με το μαίιλ σου τα ίδια μου κόλπα κάνει. Ότι δεν μπορεί να σου στείλω μαίιλ μου λέει συνεχώς.
      Στο θέμα μας, κι εγώ πιστεύω ότι οι ζωντανοί νεκροί είναι ό,τι χειρότερο
      Μακάρι να έπαυε ο όλεθρος του πολέμου αλλά Ρένα μου ...πολλά τα λεφτά!!!
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  15. Την χάρηκα την εκδοχή σου πάνω σ' αυτή τη φωτογραφία. Όσες περισσότερες αντιπολεμικές κραυγές υψώνονται, τόσο εμπεδώνεται μέσα μας η επίγνωση πως ο πόλεμος δεν έχει νικητές και ηττημένους. Μόνο ζωντανούς-νεκρούς. Και κέρδη βέβαια στις βιομηχανίες του πολέμου.
    Να είσαι καλά βρε Άννα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι αυτήν την πλυερά του πολέμου δεν την αναφέρουμε ποτέ. Και είναι σημαντικότατη γιατί οι ζωντανοί συνεχίζουν να ζουν στην κοινωνία και να δραστηριοποιούνται.
      Φυσικά κέρδη για τις βιομηχανίες πολέμου. Φυσικά αυτές προκαλούν τον πόλεμο με τα υποχείριά τους τους πολιτικούς
      Ευχαριστώ Μαρία μου

      Διαγραφή
  16. Καλημέρα Άννα και καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καλημέρα αγαπημένη μου! συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου! πολύ ωραία ιστορία! μου άρεσε επίσης το τέλος όσα αναφέρεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς την. Χαίρομαι που σου άρεσε. Να σαι καλά Κικίτσα μου και φιλιά στο σπλάχνο σου

      Διαγραφή
  18. Κάτι τέτοιες ιστορίες σε κάνουν και σκέφτεσαι. Πολύ όμορφη συγχαρητήρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ω ναι λοιπόν και ένα διήγημα κοντά σε αυτά που γράφω και εγώ τελευταία. Πολύ όμορφα εκφράζεσαι. Μου έχουν λείψει οι ιστορίες σου από την εφαρμογή, είχες πάντα μία ποιότητα και φυσικά θα σε στηριζα σε κάθε σου ιδέα! Υπέροχο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ κορίτσι μου. Την ξέρω την στήριξή σου και με συγκινεί. Θα καταφέρω να έλθω να σε διαβάσω πού θα πάει;
      Τα φιλιά μου

      Διαγραφή