Στη σκιά του δάσους!

               Κάθομαι πάνω από τη φωτιά, κοροϊδεύοντας τον εαυτό μου, ό,τι τάχα πρέπει να προσέχω μη φύγει κάποια σπίθα και κινδυνέψουν τα δέντρα. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα καταλάβει τον τρόμο που έχει γεννήσει η φωτιά μέσα μου.

                Ανάμεσα στα ξύλα και τις  μικρές φλόγες, ξεπηδούν μνήμες ολέθρου, πόνου, θανάτου, αγωνίας και φόβου. Εικόνες που με κρατούν σφιχτά αγκαλιά και δεν μπορώ να αναπνεύσω. Όλες οι ζοφερές στιγμές που έζησα στο πεδίο της μάχης τον περασμένο χρόνο, έρχονται ξανά και ξανά ακάλεστες και ολοζώντανες στο νου μου.

                Τι πίστευα ο ανόητος; Ότι εγώ θα διαφέρω από τους στρατιώτες   που γυρνούσαν από τον πόλεμο και παρουσίαζαν μετατραυματικό στρες; Ανόητος πραγματικά. Γιατί ένα χρόνο μετά, ενώ ήλθε η ειρήνη στη χώρα μου και ο κατακτητής πλέον μας άφησε με νεκρούς και καταστροφές αλλά μας άφησε ήσυχους, εγώ δεν μπορώ να ησυχάσω.

                Κι όμως, έλεγα στον εαυτό μου... όχι μάγκα μου, εσύ δεν θα χεις ψυχικά τραύματα γιατί δεν πήγες στη μάχη ως μισθοφόρος.  Εσύ πολέμησες για ιδανικά, για την πατρίδα σου, για τα τρία βλαστάρια σου, για τη γυναίκα της ζωής σου, για τους γονείς σου, που όσο πολεμούσες, εκείνοι ξεριζώθηκαν ως πρόσφυγες σε άλλη χώρα. Εσύ είχες  πίστη στο δίκιο του αγώνα σου ενάντια στον κατακτητή. Είχες θάρρος και θυμό για όσα κακά σκορπούσε ο πόλεμος. Αν καταφέρεις να μείνεις ζωντανός, θα γυρίσεις θριαμβευτής, έτσι έλεγα στον εαυτό μου, έτσι τον κανάκευα.

                 Ένα χρόνο μετά και δεν φεύγουν από το νου όσα έζησα. Φίλοι και σύντροφοι χάθηκαν σε μια στιγμή από δίπλα μου. Ακούω ακόμη τα ουρλιαχτά τους πριν ξεψυχήσουν. Ακούω τα βογγητά όσων τραυματίστηκαν. Θυμάμαι ολοζώντανα τις  βόμβες να ξεσκίζουν μέλη ανθρώπινα, να κείτονται στο χαράκωμα μέσα σε λίμνη αίματος. Ουρλιάζω κι εγώ από τη φρίκη!

                Θυμάμαι τον πόνο και τη δίψα, ακούω τα σφυρίγματα των πυραύλων, τις εκρήξεις που σκορπούν θάνατο, φωτιά και πέτρα.  Τα μάτια τσούζουν, τα χέρια τρέμουν, το μυαλό υπακούει σε εντολές προσπαθώντας να κατανοήσει το γιατί. Προσπάθησα να ικανοποιήσω τις τελευταίες επιθυμίες των συντρόφων μου. Δεν τα κατάφερα για όλους. Ούτε τα σπίτια τους υπάρχουν πια, όπως και το δικό μου, έγιναν στάχτη και ερείπια, καθαρή απόδειξη τι προκαλεί ο πόλεμος. Ούτε τους συγγενείς τους βρήκα. Και νοιώθω τύψεις χωρίς να φταίω...

    Στο γυρισμό από το πεδίο της μάχης, στο δρόμο της επιστροφής που η  προσμονή αντάμωσης με τους δικούς μου έβαζε φτερά στα πόδια,  είδα πόση καταστροφή προκάλεσε αυτός ο πόλεμος. Θα τα ξαναφτιάξουμε είπα, εμείς να είμαστε καλά. Οι άνθρωποι σκορπούν φρίκη γύρω μας πολλές φορές. Θα τα ξαναφτιάξουμε όμως... ως πότε; με ρωτούσε ο εαυτός μου. Ως την ώρα που ένας σατράπης, ένας ιμπεριαλιστής καριέρας, ένας φιλοπόλεμος ηγέτης, ένας ανόητος πολιτικός σύρει το λαό του ενάντια σε άλλους λαούς; Ως πότε θα γεμίζει η ιστορία μας με αίμα και κάπνα; Με θάνατο και καταστροφή; Ως πότε; 

''Να πας να ξεκουραστείς, να ηρεμήσει το μυαλό σου, να ζήσεις λίγο στη φύση που τόσο στερήθηκες και άλλο τόσο αγαπάς, να πάψεις να βλέπεις καταστροφή και πόνο. Να πας καλέ μου και να γυρίσεις κοντά μας χαμογελαστός'' μου είπε η γυναίκα μου.

Να μαι εδώ στο μοναδικό δάσος που έμεινε ορθό στην πατρίδα μου. Εδώ που δεν έφτασε ο πόλεμος. Μόνος, να αφουγκράζομαι τα τριξίματα της καρδιάς μου, να κοιτάζω μέσα από τις χαραμάδες του νου μου και να βλέπω σκοτεινιά. Να αναπολώ φίλους που μαζί κάναμε πάντα κάμπινγκ και τώρα είναι κάτω από το χώμα.

Δεν ήταν όλα ρόδινα με τη λήξη του πολέμου. Όση ευφορία και αν ένοιωσα όταν ήχησαν οι σάλπιγγες της ειρήνης, άλλο τόσο γρήγορα ξεθύμανε σαν το οινόπνευμα που σε ζαλίζει, αλλά για λίγες ώρες. 

Κατάφερα να φέρω πίσω την οικογένειά μου. Τι στιγμές επανένωσης ήταν αυτές; Βαπτίστηκαν σε δάκρυα λύτρωσης  και αγάπης. Και μετά;

Άρχισαν τα δύσκολα. Πού θα μείνουμε; Σε παράγκες καταυλισμών.  Η πόλη μας ακόμη καθαριζόταν από βόμβες, ερείπια και νάρκες. Η γη ανταριασμένη δεν μπορούσε να δώσει καρπούς. Την πληγώσαμε κι αυτήν. Και μετά ήλθε η ανάγκη για δουλειά. Πού να βρω να εργαστώ; Έπρεπε να τραφούν τόσα άτομα, δική μου ευθύνη. Τελικά ως χειριστής τρακτέρ που καθάριζε τα μπάζα, πρώην ζεστές κατοικίες ανθρώπων με ψυχή που δεν έβλαψαν κανένα,  μόνο καλό δεν μου έκανε.  Τα δάκρυα δεν έχουν στερέψει ακόμη. Δεν είναι και λίγο να βλέπεις να τραβάει ο κάδος μπάζα, για να γεμίσεις το φορτηγό και ανάμεσα να ξεπετάγονται σκισμένα ρούχα, αρκουδάκια ταλαιπωρημένα, κομμάτια επίπλων, όλο το νοικοκυριό ανθρώπων που τα έχασαν στα ξαφνικά. Κομμάτια ονείρων καθημερινών αθώων ψυχών.  Πώς να μη γεμίσουν δάκρυα τα μάτια μου;

Και μετά να γεμίζεις με θυμό, απόλυτο, δυνατό, που σε κάνει να φοβάσαι αν θα μπορείς πάντα να τον ελέγχεις. Επειδή βλέπεις να ξεπετάγονται οι γνωστοί αρουραίοι, τυχοδιώκτες, οι γνωστοί οπορτουνιστές, οι κερδοσκόποι, που βρήκαν ευκαιρία να πλουτίσουν από τη δυστυχία μας... Και ξεσπάς! Τι σου φταίνε οι δικοί σου άνθρωποι;

Δεν ξέρω πώς να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Βοήθεια από ειδικούς δεν μπορώ να βρω, γιατί ούτε χρήματα υπάρχουν, ούτε υποδομές κρατικές, ακόμη λειτουργούν.

Κάθομαι εδώ μπροστά στη φωτιά τόσες μέρες τώρα, και προσπαθώ να τιθασεύσω το νου μου. Να σκεφθώ ρεαλιστικά, λογικά και ψύχραιμα.

Να γίνω ξανά φυσιολογικός για την οικογένειά μου. Το θέλω, το μπορώ;

Ούτε να κοιμηθείς φίλε μου μπορείς, ούτε να ευχαριστηθείς , κλαις στα καλά καθούμενα, φωνάζεις, ουρλιάζεις στον ύπνο σου, τρομάζεις τα παιδιά.... όχι πρέπει να φύγεις έλεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου.

Μα πώς να τους αφήσω μόνους; Και πώς να διώξω τόσες οδυνηρές αναμνήσεις από το πεδίο της μάχης; 

Πώς;

Πώς θα καταφέρω να ξεχάσω, να πάψει το τρέμουλο με κάθε εφιαλτική εικόνα που ξεπετάγεται στο νου μου, να φύγει ο τρόμος και να ηρεμήσω;

Πρέπει να βρω τη δύναμη να βροντοφωνάξω να το ακούσουν όλοι. Ο πόλεμος δεν σκορπά μόνο στάχτη και σίδερο, δεν καταστρέφει μόνο τις υποδομές, δεν χαρίζει μόνο πολλούς νεκρούς. Αλλά   κυρίως, αφήνει  ζωντανούς -νεκρούς!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στη Μίνι Σκυτάλη #5 της Γήινης Ματιάς , που διοργανώνει  η Μαίρη μας  και την ευχαριστούμε πολύ

Η φωτογραφία που επέλεξα είναι  μία από τις 5 που μας δίνει η διοργανώτρια, όπως ορίζουν οι κανόνες και καλούμαστε να εμπνευστούμε!