Τι άλλο να ζητήσεις από τη ζωή; / ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΦΡΑΣΗ #2

 

Ζωή κι αυτή!

Δουλειά- σπίτι,  σπίτι -δουλειά. Τι να προλάβεις να ζήσεις;

Μετά το σχόλασμα, μετά από ώρες υπερωρίας -για το καλό της επιχείρησης-, γυρνάω πτώμα στο σπίτι . Λίγα οικιακά εδώ, λίγα ψώνια εκεί, ένα μαγείρεμα για την επόμενη ημέρα και τα μέλη πονούν και αποζητούν το κρεβάτι. Τα βλέφαρα κλείνουν και ο αναστεναγμός για άλλη  μια μέρα που πέρασε, βγαίνει αβίαστα. 

Όταν έρχεται όμως η Παρασκευή είναι αλλιώς. Δεν έχω ανάγκη να ξυπνήσω πρωί . Τρώω κάτι στα γρήγορα όταν σχολάω και πέφτω για ύπνο. Ξυπνάω κατά τις 10 το βράδυ. Ναι, ο μεσημεριανός μου  ύπνος είναι. Και ξεκούραστη πια, χωρίς το άγχος της δουλειάς της επόμενης ημέρας, κάνω ό,τι θέλω. Την περιποίηση του εαυτού μου, πρώτα από όλα...Εγώ είμαι η πρώτη που με βλέπω στον καθρέφτη, και αν δεν μ'αρέσω, πώς θα αρέσω στους άλλους;

Μετά,  ένα σιντί χαμηλά να παίζει, ένα ποτηράκι λικέρ στο χέρι και με τα φώτα όλα ανοικτά, ρίχνομαι στον καναπέ μου και παίρνω το βιβλίο μου αγκαλιά. Κάθε παρασκευή και το Σ/Κο το διαβάζω. Ευτυχώς που δεν ξεχνώ όλη την εβδομάδα τι διάβασα.

Τα Σ/Κα περνάνε και με φίλους, με λίγη διασκέδαση, να πούμε τα νέα μας, να δούμε καμιά ταινία και ξανά η νέα εβδομάδα φέρνει πάλι το σπίτι-δουλειά, δουλειά -σπίτι.

Τι άλλο να προλάβεις να ζήσεις;

Μα σήμερα δύσκολη η μέρα. Και είναι και Παρασκευή. Όρεξη για ύπνο δεν είχα. Ούτε για περιποίηση προσώπου και σώματος. Με την πιτζάμα μου σεργιανούσα σ' όλο το σπίτι. Πέρα δώθε. Τα φώτα που άναβα άλλες Παρασκευές να φωτίσει και λίγο το σπίτι, να αισθανθεί και αυτό το άψυχο ότι υπάρχει ζωή εδώ μέσα, σήμερα έμειναν σβηστά. Όχι λόγω κακοδιαθεσίας, αλλά πώς θα πληρωθεί ο λογαριασμός αν δεν  βρω άλλη δουλειά;

Μα ναι, καλά το κατάλαβες, απολύθηκα σήμερα. Μπορεί να πήρα την αποζημίωση μου αλλά είμαι άνεργη! Προσωπικό επιπλέον χαρακτηρίστηκα και αναλώσιμο. Τελεία και παύλα.

Τι θα γίνει από εδώ και πέρα;

Γυάλισα με τις κάλτσες μου όλο το πάτωμα του σπιτιού από το πέρα δώθε. Νευρίασα, φώναξα ,έκλαψα ... τι άτυχη που είμαι! Το Σ/Κο τα ίδια. Καμιά διάθεση να βγω με φίλους  όπως τις άλλες φορές.  Ούτε να μαγειρέψω...με τα ίδια ρούχα σεργιανούσα στο σπίτι έτσι χωρίς σκοπό, καθόμουν στον καναπέ ή στο κρεβάτι να ξαποστάσω, να κλάψω και να με πάρει λίγο ο ύπνος και ξανά από την αρχή το πήγαινε έλα του γυαλίσματος του πατώματος.

Δεν μετρούσα καν τις ημέρες που περνούσαν. Δεν κοιτούσα ούτε το ρολόι. Τι είχα να περιμένω;

Στο τέλος απηύδησα. Ούτε το βιβλίο μου δεν άγγιξα. Τόση αυτολύπηση δεν την είχα ξανανιώσει. Και δεν το συνηθίζω... Όχι, τέρμα η μοιρολατρία, η κακομοιριά.

Θα βρω νέα δουλειά. Όρεξη έχω . Όσοι έχουν όρεξη δεν χάνονται, σωστά;

Πήρα πάλι το λικεράκι μου ,απλώθηκα στον καναπέ μου και ξεκίνησα το διάβασμα.

Πού έχω το μυαλό μου; Αναγκάστηκα να γυρίσω δυο τρεις σελίδες πίσω, να θυμηθώ. Να δω πού είμαι. Κι εγώ και η ηρωίδα του μυθιστορήματος  που διαβάζω, δύσκολα πράγματα βιώνουμε. Διαφορετικά, αλλά δύσκολα. Που μπορεί να σε γονατίσουν. Μα ο συγγραφέας θέλει άλλη κατάληξη για την ηρωίδα του. Της δίνει περιπέτειες, της δίνει νέες γνωριμίες. Την ταξιδεύει σε τόσες άγνωστες γωνιές της χώρας. Και οι περιγραφές του; Σαν να βλέπεις φωτογραφίες στο άλμπουμ. Σαν να μυρίζεις  το άρωμα των λουλουδιών.  Σαν να ακούς το κελάρυσμα του νερού. Με συνεπήρε. Με έκανε να ξεχάσω τα δικά μου άγχη. Με γαλήνεψε.

Είναι αλήθεια ότι το βιβλίο σε ταξιδεύει σε κόσμους υπαρκτούς και ανύπαρκτους, που ούτε καν φαντάστηκες. Να, τώρα γυρίζει εκείνη στο σπίτι, με ανανεωμένη τη διάθεση. Το διαβάζω και το ζω.  Κι εκείνος είναι μαζί της. Τι ωραία να μην βιώνεις την σκληρή πραγματικότητα μόνος! 

Χτυπάει το κουδούνι! Μα τόσο ζωντανά; Σαν να το ακούω... μα πού γράφει για το κουδούνι;  

Η επαναφορά στην πραγματικότητα θέλει λίγο χρόνο. Το δικό μου κουδούνι χτυπά τόση ώρα. Ανοίγω σαστισμένη. Ένα τσούρμο φίλοι, οι δικοί μου φίλοι είναι απέξω και με μαλώνουν γιατί άργησα να ανοίξω. Ανησύχησαν είπαν, και τα κλειδιά μου στην πόρτα δεν άφηναν το δικό τους κλειδί να ανοίξει..

Ένα τσούρμο φίλοι που με αγκάλιαζαν και με μάλωναν γιατί ήμουν τόσο απεριποίητη. 

''Γιατί δεν σηκώνεις τα τηλέφωνα;''

''Γιατί τόσες μέρες δεν έχουμε νέα σου'';

Πόσες μέρες πέρασαν; Μετράω... μια , δυο, ...τέσσερις  ημέρες κλεισμένη μέσα να ψιλοτρώω και να αναθεματίζω την κακοτυχία μου.

Φορτωμένοι ήλθαν. Με πίτσα, αναψυκτικά , με γλυκά που μ' αρέσουν και βάλθηκαν να ανοίγουν φώτα και να ετοιμάζουν πιάτα και ποτήρια.

Δεν μιλούσα. Χαιρόμουν που ήλθαν απ' τη μια, αλλά απ' την άλλη ήθελα τη μοναξιά μου.

Όχι δεν την ήθελες, με άκουσα να μαλώνω τον εαυτό μου. Ήθελες να βυθιστείς στο βιβλίο σου να ζήσεις τη ζωή της ηρωίδας του, να νιώσεις όσα πιστεύεις ότι δεν θα αισθανθείς ποτέ. Να μη χρειαστεί να μιλήσεις. Όχι δεν σ' αρέσει η μοναξιά και μάλιστα σ' αυτές τις στιγμές, έλεγα στον εαυτό μου, ενώ εκείνος αμίλητος κοιτούσε τους ανθρώπους του που έπαιρναν τα ηνία.

Γέλια και φωνές, συζητήσεις και γλυκόλογα  με κάλυψαν ολόκληρη. Σαν μεγάλες αγκαλιές που παίρνουν την παγωνιά του άγχους και σκορπούν ζεστασιά. Σαν μια ηρωίδα βιβλίου που ο συγγραφέας  της χάρισε  μεγάλη στενοχώρια, αλλά η αγάπη δίπλα της τη γιάτρευε.

Ζωή κι αυτή! Συνήθιζα να το λέω...μα με τόση αγάπη. τόσο νιάξιμο δεν είναι υπέροχη η ζωή;

 Βρήκα νέα θέση εργασίας. Όχι εύκολα, αλλά βρήκα. Και είμαι ικανοποιημένη. Τι να τους κάνεις τους ανύπαρκτους κόσμους; Εδώ στον υπαρκτό   αυτό κόσμο δεν θα πάψω να  θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που ραίνεται από το μύρο της  αληθινής φιλίας και της  αγάπης!

 Τι άλλο χρειάζεται να ζητήσεις από τη ζωή;

★ °.˛.˛.°★。˛°.★ **★ ★ °.˛.˛.°★。˛°.★ **★  ★ °.˛.˛.°★。˛°.★ **★             

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Μαίρης και της ''Γήινης ματιάς'' της '' Εικόνα και Φράση #2 ''

Η εικόνα στην αρχή της ανάρτησης είναι εκείνη που δόθηκε και η φράση με κόκκινο είναι αυτή που θα έπρεπε να συμπεριληφθεί στην συμμετοχή μου

                                       ★ °.˛.˛.°★。˛°.★ **★ ★ °.˛.˛.°★。˛° 

                                      ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΆΔΑ