''Η Άνοιξη είναι ακριβή'' / Το τέλος!

 

πηγή

3 Φεβρουαρίου  1830 

''Θεώνη, τελείωνε με το πρωινό σου πια. Πρέπει να πάμε σχολείο''

΄΄Τελείωσα  μαμά, είμαι έτοιμη''!

''Όλο το γάλα Θεώνη, όχι το μισό'' φώναξε η Αντιγόνη.

''Μα πώς το βλέπεις, αφού δεν είσαι στην κουζίνα'' απόρησε η μικρή, το πιστό αντίγραφο της Αντιγόνης, η οκτάχρονη κόρη της, που είχε το όνομα της γιαγιάς της, της μητέρας της Αντιγόνης.

Αναπολεί  πολλές φορές τη γέννησή της μικρής  της, η Αντιγόνη.  Ήλθε στον κόσμο ήσυχα. Αν και ήταν η πρώτη γέννα της, το μωρό της, ήλθε στον κόσμο, χωρίς πολλούς πόνους και ταλαιπωρία της μητέρας. Και σαν μωρό ήταν ήσυχη. Έτρωγε και κοιμόταν, ενώ το κλάμα της ακουγόταν σπάνια. Τη γέννησε εδώ στο σπίτι, στο πατρικό της, που εξακολουθεί να ζει. Με τη βοήθεια μιας γυναίκας που ξεγεννούσε τις εγκυμονούσες στο νησί, με τη βοήθεια της γιαγιάς της και της Μαριγώς, ενώ τα δυο της αδέρφια,  περίμεναν   έξω από το δωμάτιο  το ανίψι τους να γεννηθεί, εναγωνίως. Χαμογελούσε σε κάθε αναπόληση!

Ντυμένες ζεστά, μάνα και κόρη ξεκίνησαν για το σχολείο. Ένα οίκημα με δυο μεγάλα δωμάτια ήταν το σχολείο, που έφτιαξαν εδώ στο Πυργί. Μια αλάνα μπροστά, ήταν η αυλή τους.   Δάσκαλο δεν είχαν, γι αυτό το συμβούλιο του νησιού πρότεινε στην Αντιγόνη και την Ειρήνη, να γίνουν οι δασκάλες των παιδιών.

 Η ζωή στο νησί κυλούσε ήρεμα. Είχε πάει μερικές φορές και στο Μαράθι. Ο Νότης πλέον, ζούσε στο σπίτι που του είχε παραχωρήσει, ενώ η ζωή προσπαθούσε να μάθει να περπατά λεύτερη.

Η Ειρήνη, η 23χρονη όμορφη και ώριμη αδερφή της Αντιγόνης, είχε παντρευτεί πριν ένα χρόνο, ένα παλικάρι και ήταν πολύ ερωτευμένοι. Ζούσαν στο σπίτι του, στο πατρικό του, κοντά στα κτήματά του και ήταν   ευτυχισμένοι.

Η γιαγιά δεν πρόλαβε να δει το γάμο της εγγονής της. Έφυγε έξι μήνες μετά το χαμό του Μανώλη. Ένα χρόνο πολεμούσε γενναία ο πρωτότοκος και πυρπολήθηκε το πλοίο του από τους Τούρκους. Χάθηκε στα βάθη της θάλασσας, που τόσο αγαπούσε. Τους πληροφόρησαν για το χαμό του, άντρες που σώθηκαν και πολεμούσαν δίπλα του. Γενναίος, ατρόμητος, άφοβος, πανέξυπνος, ήταν λίγα από τα επίθετα που του χάρισαν οι συμπολεμιστές του. Γαλήνευε η περηφάνια  τον πόνο που ένοιωσε η οικογένεια.  Ποιος ξέρει, αν το έμαθε ο πατέρας της εκεί στα ξένα που πολεμούσε κι εκείνος!

Τα χρόνια περνούσαν και είχε δίκιο ο Νικολός. Κανένας εχθρικός στόλος ή στρατός δεν ενόχλησε τα νησιά.

Και μια ημέρα πριν 5 χρόνια, ήλθαν στο σπίτι ξανά άσχημα μαντάτα. Ο καπετάν Νικολός σκοτώθηκε στη μάχη. Το σώμα του θάφτηκε στην Ύδρα, με όλες τις τιμές, είπαν στα παιδιά του.

Ήθελε να ταξιδέψει η Αντιγόνη, να πάει στο μνήμα του. Να του μιλήσει, να του πει τα νέα τους. Να νιώσει παρηγοριά για το χαμό των δικών της. Μα οι θάλασσες,  δεν ήταν ακόμη ασφαλείς.

Πολλές απώλειες στο σπιτικό της. Έχασαν πρόσφατα και τον μπάρμπα Γιάννη. Ξαφνικά και απρόσμενα. Πλέον το σπίτι του καπετάνιου, στέγαζε δυο χήρες και ένα μικρό κορίτσι, τη ζωή του σπιτιού, αλλά και τον Αλέξανδρο που δεν παντρεύτηκε ακόμη, όσα προξενιά και αν του έκαναν. Βλέπεις, η χήρα αδερφή,  δεν άφηνε περιθώρια στον Αλέξανδρο να φτιάξει τη δική του ζωή.  Αλλά και οι απώλειες των δικών του προσώπων, κράτησαν τη θλίψη πολλά χρόνια εγκλωβισμένη μέσα του.

Σήμερα το πρωί, ένα πλοίο ήλθε στο λιμάνι. Ήταν εμπορικό που ερχόταν από μακριά, να αφήσει προϊόντα και να φέρει νέα.

Μετά από λίγο, οι καμπάνες άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα.

Βγήκαν όλοι έξω. Τι να είχε συμβεί; Μαζεύονταν οι κάτοικοι, άφηναν τα σπιτικά τους και τις δουλειές τους και έρχονταν μπροστά στο διοικητήριο, εκεί που παλιά ήταν το αρχοντικό του Μπέη.

Όταν ήλθαν όλοι, ο πρόεδρος του νησιού, βγήκε να τους μιλήσει. Απόλυτη ησυχία βασίλευε.

''Συμπολίτες μου, σήμερα ήλθε μια θαυμάσια είδηση από το πλοίο που θα είδατε στο λιμάνι.  Σήμερα, οι τρεις δυνάμεις αναγνώρισαν το ελευθερο ανεξάρτητο κράτος της Ελλάδας. Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, όπως λέγεται, υπογράφτηκε από την Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία και αναγνωρίζουν την ανεξαρτησία μας. Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησος, κάποια νησιά του Αιγαίου, ανάμεσα και τα δικά μας, είναι ανεξάρτητα   και επισήμως. Βέβαια, θα συνεχίσουμε τον αγώνα για να ελευθερωθούν και τα υπόλοιπα σκλαβωμένα τμήματα της χώρας μας.''

Σταμάτησε για λίγο και όλοι χειροκρότησαν. Φωνές και συζητήσεις άναψαν αμέσως. Κανείς δεν έφευγε.

''Όπως καταλαβαίνετε, είναι η πρώτη μας νίκη, αποδεκτή διεθνώς. Το πολίτευμά μας, που όρισαν οι μεγάλες δυνάμεις, είναι η μοναρχία. ''

πηγή

Κανείς δεν μπορούσε να εμποδίσει τον κόσμο να πανηγυρίσει. Η Αντιγόνη πλησίασε τον Αλέξανδρο που μιλούσε με τον πρόεδρο

''Μια στιγμή σας παρακαλώ'', είπε η Αντιγόνη. ''Έχουμε κυβερνήτη, πώς θα είναι μοναρχία το πολίτευμά μας; Δηλαδή μας επιβάλλουν να διώξουμε τον Καποδίστρια; Πριν δυο χρόνια ήλθε και κάνει τα αδύνατα δυνατά να σταθεί στα πόδια της η χώρα. Από το μηδέν ξεκίνησε, μην το ξεχνάμε''

''Τι να σας πω; Δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει. Αυτά ξέρω, τίποτε παραπάνω. Όταν περάσουν οι ημέρες, θα μάθουμε''

Στο γυρισμό η Αντιγόνη εξομολογιόταν στον Αλέξανδρο

''Δεν μ' αρέσει αυτό Αλέξανδρε. Τι θα πει μας επιβάλλουν πολίτευμα; Τι θα πει, τα σύνορά σας θα είναι αυτά; Δεν μ' αρέσει καθόλου''

''Ούτε κι εμένα αδερφούλα, αλλά οι μεγάλες δυνάμεις μας βοήθησαν και αποβλέπουμε ακόμη σε μεγαλύτερη βοήθεια. Μόνοι μας, δεν έχουμε τη δυνατότητα, το ξέρεις''.

Το σχολείο έκλεισε εξαιτίας  της χαρμόσυνης είδησης, της γιορτής όπως είπαν και ο πρόεδρος ώθησε τον κόσμο να πάει σπίτι του, να πιει ένα κρασί στο νέο τους ανεξάρτητο κράτος.

Η Αντιγόνη, άφησε τη μικρή της στον θείο της και εκείνη μάζεψε λίγα λουλούδια από τον κήπο και πήγε στο κοιμητήριο. Να πει τα νέα στη μητέρα της, στη γιαγιά και τον παππού της. Πάνω στο μνήμα της μητέρας της, ήταν και δυο πλάκες με τα ονόματα του πατέρα και του Μανώλη κι ας έλειπαν τα σώματά τους. Εκεί ήταν οι περισσότεροι από την οικογένειά της. Μίλησε μαζί τους, τους είπε τις ανησυχίες της και μετά τράβηξε απέναντι, ίσα στο κοιμητήριο των μουσουλμάνων. Ήθελε να αφήσει λίγα λουλούδια στα μνήματα του Μπέη και των παιδιών του.

''Σ'ευχαριστώ που έρχεσαι και στην οικογένειά μου Αντιγόνη'' άκουσε μια γνώριμη φωνή

''Γιουσούφ;... Εσύ εδώ;'' κατάφερε να αρθρώσει με έκπληξη.

Ο Γιουσούφ, γοητευτικός όσο ποτέ, με ένα χαμόγελο διάπλατο, τυλιγμένο σε μια φανερή πίκρα, ήλθε κοντά της.  Την κοιτούσε με ένα έντονο μελαγχολικό βλέμμα. Ντυμένος ευρωπαϊκά, ούτε ξεχώριζε η ανατολίτικη καταγωγή του.

''Ήλθα με το πλοίο, τώρα που μπορούσα, να προσκυνήσω τους τάφους των δικών μου για πρώτη φορά”

Η Αντιγόνη κοίταξε γύρω της λες και ένας απωθημένος φόβος βάραινε μέσα της.

“Μα πότε έφτασες στο νησί;  τον ρώτησε.

 “Είμαι από το πρωί εδώ”, κόμπιασε με φανερή συγκίνηση, “και πρέπει να σε ευχαριστήσω  που μου έσωσες τη ζωή. Γι αυτό με έδιωξες τότε, έτσι; Όταν έμαθα για τον ξεσηκωμό σας, το κατάλαβα. Μελαγχόλησα λίγο, γιατί πίστεψα τα  αισθήματα που μου  έδειξες τότε, ως αληθινά, ενώ ήταν ο τρόπος σου για να με πείσεις να φύγω, σωστά;''

Η Αντιγόνη δεν μίλησε. Τον κοίταξε θλιμμένα είναι η αλήθεια, μα ψέματα δεν θα του έλεγε

''Όλα αληθινά ήταν Γιουσούφ. Όλα! Μόνο το λόγο ακριβώς δεν σου είπα, δεν γινόταν''

''Κύλησε πολύ αίμα ανάμεσά μας Αντιγόνη, πολύ αίμα!"

“Η Λευτεριά… αυτό το μεγάλο αγαθό που στέκεται ψηλότερα από κάθε τι ”

 ''Δεν είμαι εναντίον των αγώνων για λευτεριά Αντιγόνη, αλλά δεν πρέπει ο πόλεμος να δικαιολογεί εγκλήματα''

''Συμφωνώ, δεν ξέρεις πόσο, μα πέρασαν τόσα χρόνια Γιουσούφ, έγιναν τόσα πολλά!”

''Κι αυτά τα χρόνια σε κάνουν να ξεχνάς τα εγκλήματα;''

''Ποτέ δεν ξεχνιούνται τα εγκλήματα πολέμου Γιουσούφ και δεν πρέπει. Απλώς πέρασαν χρόνια πολλά και πρέπει να γαληνέψουμε''

''Κι όλα αυτά τα χρόνια συνέβαλαν και  να με ξεχάσεις;''

'' Δεν σε ξέχασα ποτέ Γιουσούφ, μόνο που... γνωριστήκαμε σε άγριους καιρούς!''

Εκείνος κούνησε το κεφάλι.

''Τα νέα σας τα έμαθα πολύ αργότερα από το χρόνο που έγιναν. Όταν άρχισαν τα πλοία να πιάνουν λιμάνι εδώ,  γνώριζα δυο ναύτες  που με συμπαθούσαν και μου έλεγαν όσα είχαν συμβεί. Έμαθα για το θάνατο των δικών μου, αλλά και των  δικών σου.  Λυπήθηκα πολύ. Ακόμη και για τον Απόστολο.....''

''Σ'ευχαριστώ Γιουσούφ''

''Είχα ακυρώσει, ξέρεις, το γάμο μου με υπογραφή Σουλτάνου, είχα φύγει στην Ιταλία να φτιάξω εκ νέου τη ζωή μου και θα ερχόμουν να σε πάρω, αν ήθελες, μαζί με την κορούλα σου... ''

''Αλλά ...Γιουσούφ; Υπάρχει ένα ''αλλά'', σωστά;''

''Αν στο ζητήσω τώρα θα έλθεις μαζί μου; Να αφήσουμε στην άκρη ό,τι συνέβη στους δικούς μας και να φύγουμε μακριά από εδώ; Θα δεχθείς επιτέλους να αφήσεις την οικογένειά σου, όση απέμεινε;''

''Γιουσούφ, δεν είναι  μόνο η οικογένειά μου. Είναι οι πεποιθήσεις μου. Είναι η αγάπη μου γι αυτήν την πατρίδα και η έγνοια μου να ελευθερωθεί, να πάει μπροστά, να βρει επιτέλους το χώρο και το βηματισμό που της αξίζει. Αλλά γιατί να αφήσουμε στην άκρη όσα έγιναν; Είναι η ιστορία μας, η ιστορία του τόπου μας με τα καλά και τα άσχημά του, είναι...''

''Αυτή η αγάπη για την πατρίδα σου, είναι μεγαλύτερη από αυτήν που νιώθεις για μένα;''

''Δεν μπορώ να συγκρίνω  Γιουσούφ. Δεν είναι το ίδιο.  Αλλά σκέφτομαι πώς θα πορευθούμε μαζί, όταν μας χωρίζουν τόσα;''

''Ξέρεις, όταν έμαθα ότι τα αδέλφια μου σφαγιάστηκαν, είπα ότι τελικά είχες πάντα δίκιο. Δυο έθνη, δυο θρησκείες, δυο οικογένειες που μάχονται ως εχθροί, δεν θα μας άφηναν ποτέ.   Μικρά παιδιά τα αδέρφια μου... αθώα, δεν έφταιγαν σε τίποτε Αντιγόνη. Σε τίποτε.  Οι γυναίκες Αντιγόνη, η μητέρα μου... δεν βγαίνουν από τη σκέψη μου. Ο φόβος που σίγουρα ένιωσαν τα αδέλφια μου, η μητέρα μου ανίκανη να τα προστατέψει...είναι τρομαχτικό. Και είπα, ότι ειδικά αυτό, μας χωρίζει για πάντα. Αν ήταν άλλος στη θέση μου ίσως να του σάλευε το μυαλό με την αρρώστια της εκδίκησης. Να φρόντιζα να επιστρέψω εδώ διψασμένος για αίμα. Αλλά είμαι διατεθειμένος να το αφήσω στην άκρη, να το θάψω βαθιά στο μυαλό μου, μόλις σε είδα''

''Άκου τι λες; Να το θάψεις βαθιά στο μυαλό σου, γιατί; Επειδή με θεωρείς υπεύθυνη για το χαμό τους;''

''Δεν σε θεωρώ υπεύθυνη.  Όμως, ήξερες για την επανάσταση και  οι υπεύθυνοι είναι δικοί σας άνθρωποι''

''Εντολή είχαν Γιουσούφ, να μην πειράξουν την οικογένεια του Μπέη, του πατέρα σου. Ούτε εκείνον θα τον πείραζαν αν δεν έβγαινε με το όπλο στο χέρι. Αλλά βλέπεις, ο πόλεμος ανθρωποφάγος είναι, διαβρώνει συναισθήματα, το μόνο που μετράει είναι , η ζωή μου για τη δική σου, η πατρίδα μου για την δική σου. Όταν είδαν οι νησιώτες, που είναι και πατριώτες σου μια και γεννήθηκες στο νησί, ότι Οθωμανοί στρατιώτες άφησαν την υπεράσπιση του αρχοντικού και έκαιγαν σπίτια χριστιανών αδιακρίτως, ενώ τα γυναικόπαιδα που έβγαιναν και τους γέροντες, τους έσφαζαν στη στιγμή.... όταν το είδαν αυτό οι μαχητές εκδικήθηκαν Γιουσούφ. Βγήκε το μένος τους πάνω στα αδέλφια σου. Θα το θάψεις βαθιά λες, γιατί στην ουσία δεν μπορείς να ξεπεράσεις, ότι εγώ συμβολίζω τον εχθρό που έσφαξε τους δικούς σου. ‘Αρα μας χωρίζει χάος αμέτρητο!''

Ο Γιουσούφ κουνούσε το κεφάλι του... κατανοούσε, αλλά και συμφωνούσε. Τη σκηνή της σφαγής τη φαντάστηκε πολλές φορές. Τον τρόμο στα μάτια των μικρών αδερφών του,  ήταν σαν να τον έβλεπε μπροστά του, σαν να τον έζησε.

''Σ' αγάπησα πολύ Αντιγόνη. Ακόμη σ’ αγαπώ πολύ. Δεν σε θεωρώ προσωπικά  υπεύθυνη για το χαμό της οικογένειάς μου, αλλά δεν μπορώ και να δεχθώ ότι εκείνοι που πάλευαν για την ελευθερία τους, έγιναν ίδιοι με αυτούς που τους καταπίεζαν, δεν μπορώ να μη σκεφθώ   ότι αν δεν γινόταν η εξέγερσή σας τα αδέλφια μου θα ζούσαν''

''Συμφωνώ Γιουσούφ.  Δεν έπρεπε να φερθούν έτσι. Αλλά για τον αγώνα μας μη λες. Δικαίωμα και υποχρέωση των λαών είναι να μάχονται για την ελευθερία τους.   Αλλά δεν μπορώ να έρθω μαζί σου για ένα και μόνο λόγο. Δεν θέλω να μισήσω τον εαυτό μου ή εσένα, καταδικάζοντας την αγάπη που ένιωσα από παιδούλα, να πεθάνει τόσο ύπουλα. Όσο και αν πιστεύεις ότι μπορούμε να παραβλέψουμε όσα μας χωρίζουν, να ξέρεις  ότι αυτά είναι τόσο μεγάλα που θα σκοτώσουν αυτήν την αγνή αγάπη Γιουσούφ. Το πιστεύω ακράδαντα. Γιατί κάποιος από τους δυο μας, θα πρέπει να απαρνηθεί την ιστορία του''

''Θα φύγω  Αντιγόνη και δεν θα ξαναγυρίσω... έχεις δίκιο, είναι κρίμα που γεννηθήκαμε σ' αυτούς τους καιρούς’’.

''Είναι κρίμα που οι άνθρωποι δημιουργούν για τα συμφέροντά τους πολέμους και χάνονται παιδιά, αγάπες, ανθρωπιά. Να πας στο καλό Γιουσούφ και να προσέχεις''

''Αντίο Αντιγόνη μου... φίλησέ μου την κόρη σου. Έμαθα ότι είναι ίδια εσύ''

Είναι η πρώτη φορά που δεν έκανε καμιά κίνηση να την αγγίξει, να την αγκαλιάσει, να την φιλήσει. Όσα έγιναν, έσκαψαν ρήγμα ανάμεσά τους που τους χώριζε.

Εκείνος έφυγε με σκυφτό κεφάλι... και η Αντιγόνη δεν γύρισε στο σπίτι της,  αλλά περπάτησε προς το δάσος, με γρήγορο βήμα. Είχε ανάγκη να τη φυσήξει ο άνεμος, να ξεκαθαρίσει το μυαλό της και να δυναμώσει τη θέλησή της, γιατί έτοιμη ήταν να του φωνάξει να γυρίσει πίσω... έτοιμη ήταν να τρέξει μαζί του, ξοπίσω του. Άφησε τα δάκρυά της να εξατμιστούν. Έκλαιγε γιατί τον έχανε άλλη μια φορά για πάντα. Μα  το ήξερε, το βάραθρο ανάμεσά τους, θα τους κατάπινε και τους δυο.

Εκείνο το βράδυ, μάνα και κόρη καθισμένες μπροστά στη φωτιά, παρέα με τη Μαριγώ που έπλεκε, ενώ ο Αλέξανδρος στο γραφείο του πατέρα τους, έλεγχε τα οικονομικά τους, μιλούσαν ξανά για την ιστορία της οικογένειας, για την ιστορία του νησιού τους, της πατρίδας ολόκληρης.

Μίλησαν για καλοσύνη σε περιόδους δύσκολες, για την ισότητα των ανθρώπων, για αλληλεγγύη και ανθρωπιά.  Μιλούσαν για όλα όσα πρέπει ένα παιδί να μάθει, για να αρχίσει να αποκτά αξίες.

Η Αντιγόνη στη μικρή της κόρη, δεν έκρυψε ποτέ την αλήθεια. Και για τον πατέρα της τον Απόστολο της είπε τα πάντα. Μικρή ήταν, ίσως δεν καταλάβαινε πολλά, μα έμεναν μέσα της να ξεδιαλυθούν όσο μεγάλωνε. Ποτέ όμως δεν θα κατηγορούσε τη μητέρα της, ότι της έκρυψε γεγονότα αληθινά. Ποτέ δεν θα μεγάλωνε πάνω σε σαθρές βάσεις.

Εκείνο το βράδυ, όταν τα δυο αδέρφια έμειναν μόνα, μίλησαν πολύ για το νέο πρωτόκολλο

''Δεν ξέρω Αλέξανδρε, αλλά δεν μ' αρέσει αυτό το πρωτόκολλο. Θα έπρεπε να πανηγυρίζω, αλλά το να αποφασίζουν οι ξένοι πότε θα ελευθερωθούμε, τι πολίτευμα θα έχουμε, ποιους θα υποστηρίζουμε, πόσο μεγάλο ή μικρό θα είναι το κράτος μας, με διαλύει''

''Να είσαι ρεαλίστρια αδερφή μου. Ρεαλισμός σημαίνει ότι θα κερδίζεις ό,τι είναι  δυνατόν να κερδίσεις, όχι ό,τι ονειρεύεσαι. ''

''Μα είναι σαν να καταργούν τον κυβερνήτη μας. Τον καταργούν Αλέξανδρε. Κινδυνεύει η ζωή του; Τι;   Πες μου, τι διαφορά θα έχουμε από την εποχή της Τουρκοκρατίας; ''

''Μην το λες αυτό, η μέρα με τη  νύχτα είναι. Εξάλλου Αντιγόνη, τα συμφέροντά τους κοιτάζουν και οι ξένες δυνάμεις''

''Γι αυτό μας θέλουν υποτελείς τους, έτσι; Να δω πότε θα ανεξαρτητοποιηθούμε πραγματικά. Να δω πότε!".

 

                                  

Σας ευχαριστώ όλους που ήσασταν κοντά μου και σ'αυτό το έργο μου.

Δημοσίευσα το τέλος σε δυο μέρες από την προηγούμενη ανάρτηση για να το διαβάσετε με την ησυχία σας και όποτε έχετε χρόνο.

Ελπίζω να σας ικανοποίησε. Ελπίζω να μην σας άφησε κενά όσο και αν πολλοί θα θέλατε άλλο τέλος. 

Θα ήθελα να διαβάσω τη γνώμη σας για όλο το έργο συνολικά,  χωρίς ''περικοκλάδες'' κοπλιμέντων!!🤣🤣

Έμπνευση για επόμενο δεν υπάρχει....προς το παρόν.

Πάμε τώρα για τα δρώμενά μας.

Καλά να περάσετε αύριο!