''Η Άνοιξη είναι ακριβή'' / Το τέλος!

 

πηγή
3 Φεβρουαρίου  1830 

''Θεώνη, τελείωνε με το πρωινό σου πια. Πρέπει να πάμε σχολείο''

΄΄Τελείωσα  μαμά, είμαι έτοιμη''!

''Όλο το γάλα Θεώνη, όχι το μισό'' φώναξε η Αντιγόνη.

''Μα πώς το βλέπεις, αφού δεν είσαι στην κουζίνα'' απόρησε η μικρή, το πιστό αντίγραφο της Αντιγόνης, η οκτάχρονη κόρη της, που είχε το όνομα της γιαγιάς της, της μητέρας της Αντιγόνης.

Αναπολεί  πολλές φορές τη γέννησή της μικρής  της, η Αντιγόνη.  Ήλθε στον κόσμο ήσυχα. Αν και ήταν η πρώτη γέννα της, το μωρό της, ήλθε στον κόσμο, χωρίς πολλούς πόνους και ταλαιπωρία της μητέρας. Και σαν μωρό ήταν ήσυχη. Έτρωγε και κοιμόταν, ενώ το κλάμα της ακουγόταν σπάνια. Τη γέννησε εδώ στο σπίτι, στο πατρικό της, που εξακολουθεί να ζει. Με τη βοήθεια μιας γυναίκας που ξεγεννούσε τις εγκυμονούσες στο νησί, με τη βοήθεια της γιαγιάς της και της Μαριγώς, ενώ τα δυο της αδέρφια,  περίμεναν   έξω από το δωμάτιο  το ανίψι τους να γεννηθεί, εναγωνίως. Χαμογελούσε σε κάθε αναπόληση!

Ντυμένες ζεστά, μάνα και κόρη ξεκίνησαν για το σχολείο. Ένα οίκημα με δυο μεγάλα δωμάτια ήταν το σχολείο, που έφτιαξαν εδώ στο Πυργί. Μια αλάνα μπροστά, ήταν η αυλή τους.   Δάσκαλο δεν είχαν, γι αυτό το συμβούλιο του νησιού πρότεινε στην Αντιγόνη και την Ειρήνη, να γίνουν οι δασκάλες των παιδιών.

 Η ζωή στο νησί κυλούσε ήρεμα. Είχε πάει μερικές φορές και στο Μαράθι. Ο Νότης πλέον, ζούσε στο σπίτι που του είχε παραχωρήσει, ενώ η ζωή προσπαθούσε να μάθει να περπατά λεύτερη.

Η Ειρήνη, η 23χρονη όμορφη και ώριμη αδερφή της Αντιγόνης, είχε παντρευτεί πριν ένα χρόνο, ένα παλικάρι και ήταν πολύ ερωτευμένοι. Ζούσαν στο σπίτι του, στο πατρικό του, κοντά στα κτήματά του και ήταν   ευτυχισμένοι.

Η γιαγιά δεν πρόλαβε να δει το γάμο της εγγονής της. Έφυγε έξι μήνες μετά το χαμό του Μανώλη. Ένα χρόνο πολεμούσε γενναία ο πρωτότοκος και πυρπολήθηκε το πλοίο του από τους Τούρκους. Χάθηκε στα βάθη της θάλασσας, που τόσο αγαπούσε. Τους πληροφόρησαν για το χαμό του, άντρες που σώθηκαν και πολεμούσαν δίπλα του. Γενναίος, ατρόμητος, άφοβος, πανέξυπνος, ήταν λίγα από τα επίθετα που του χάρισαν οι συμπολεμιστές του. Γαλήνευε η περηφάνια  τον πόνο που ένοιωσε η οικογένεια.  Ποιος ξέρει, αν το έμαθε ο πατέρας της εκεί στα ξένα που πολεμούσε κι εκείνος!

Τα χρόνια περνούσαν και είχε δίκιο ο Νικολός. Κανένας εχθρικός στόλος ή στρατός δεν ενόχλησε τα νησιά.

Και μια ημέρα πριν 5 χρόνια, ήλθαν στο σπίτι ξανά άσχημα μαντάτα. Ο καπετάν Νικολός σκοτώθηκε στη μάχη. Το σώμα του θάφτηκε στην Ύδρα, με όλες τις τιμές, είπαν στα παιδιά του.

Ήθελε να ταξιδέψει η Αντιγόνη, να πάει στο μνήμα του. Να του μιλήσει, να του πει τα νέα τους. Να νιώσει παρηγοριά για το χαμό των δικών της. Μα οι θάλασσες,  δεν ήταν ακόμη ασφαλείς.

Πολλές απώλειες στο σπιτικό της. Έχασαν πρόσφατα και τον μπάρμπα Γιάννη. Ξαφνικά και απρόσμενα. Πλέον το σπίτι του καπετάνιου, στέγαζε δυο χήρες και ένα μικρό κορίτσι, τη ζωή του σπιτιού, αλλά και τον Αλέξανδρο που δεν παντρεύτηκε ακόμη, όσα προξενιά και αν του έκαναν. Βλέπεις, η χήρα αδερφή,  δεν άφηνε περιθώρια στον Αλέξανδρο να φτιάξει τη δική του ζωή.  Αλλά και οι απώλειες των δικών του προσώπων, κράτησαν τη θλίψη πολλά χρόνια εγκλωβισμένη μέσα του.

Σήμερα το πρωί, ένα πλοίο ήλθε στο λιμάνι. Ήταν εμπορικό που ερχόταν από μακριά, να αφήσει προϊόντα και να φέρει νέα.

Μετά από λίγο, οι καμπάνες άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα.

Βγήκαν όλοι έξω. Τι να είχε συμβεί; Μαζεύονταν οι κάτοικοι, άφηναν τα σπιτικά τους και τις δουλειές τους και έρχονταν μπροστά στο διοικητήριο, εκεί που παλιά ήταν το αρχοντικό του Μπέη.

Όταν ήλθαν όλοι, ο πρόεδρος του νησιού, βγήκε να τους μιλήσει. Απόλυτη ησυχία βασίλευε.

''Συμπολίτες μου, σήμερα ήλθε μια θαυμάσια είδηση από το πλοίο που θα είδατε στο λιμάνι.  Σήμερα, οι τρεις δυνάμεις αναγνώρισαν το ελευθερο ανεξάρτητο κράτος της Ελλάδας. Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, όπως λέγεται, υπογράφτηκε από την Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία και αναγνωρίζουν την ανεξαρτησία μας. Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησος, κάποια νησιά του Αιγαίου, ανάμεσα και τα δικά μας, είναι ανεξάρτητα   και επισήμως. Βέβαια, θα συνεχίσουμε τον αγώνα για να ελευθερωθούν και τα υπόλοιπα σκλαβωμένα τμήματα της χώρας μας.''

Σταμάτησε για λίγο και όλοι χειροκρότησαν. Φωνές και συζητήσεις άναψαν αμέσως. Κανείς δεν έφευγε.

''Όπως καταλαβαίνετε, είναι η πρώτη μας νίκη, αποδεκτή διεθνώς. Το πολίτευμά μας, που όρισαν οι μεγάλες δυνάμεις, είναι η μοναρχία. ''

πηγή


Κανείς δεν μπορούσε να εμποδίσει τον κόσμο να πανηγυρίσει. Η Αντιγόνη πλησίασε τον Αλέξανδρο που μιλούσε με τον πρόεδρο

''Μια στιγμή σας παρακαλώ'', είπε η Αντιγόνη. ''Έχουμε κυβερνήτη, πώς θα είναι μοναρχία το πολίτευμά μας; Δηλαδή μας επιβάλλουν να διώξουμε τον Καποδίστρια; Πριν δυο χρόνια ήλθε και κάνει τα αδύνατα δυνατά να σταθεί στα πόδια της η χώρα. Από το μηδέν ξεκίνησε, μην το ξεχνάμε''

''Τι να σας πω; Δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει. Αυτά ξέρω, τίποτε παραπάνω. Όταν περάσουν οι ημέρες, θα μάθουμε''

Στο γυρισμό η Αντιγόνη εξομολογιόταν στον Αλέξανδρο

''Δεν μ' αρέσει αυτό Αλέξανδρε. Τι θα πει μας επιβάλλουν πολίτευμα; Τι θα πει, τα σύνορά σας θα είναι αυτά; Δεν μ' αρέσει καθόλου''

''Ούτε κι εμένα αδερφούλα, αλλά οι μεγάλες δυνάμεις μας βοήθησαν και αποβλέπουμε ακόμη σε μεγαλύτερη βοήθεια. Μόνοι μας, δεν έχουμε τη δυνατότητα, το ξέρεις''.

Το σχολείο έκλεισε εξαιτίας  της χαρμόσυνης είδησης, της γιορτής όπως είπαν και ο πρόεδρος ώθησε τον κόσμο να πάει σπίτι του, να πιει ένα κρασί στο νέο τους ανεξάρτητο κράτος.

Η Αντιγόνη, άφησε τη μικρή της στον θείο της και εκείνη μάζεψε λίγα λουλούδια από τον κήπο και πήγε στο κοιμητήριο. Να πει τα νέα στη μητέρα της, στη γιαγιά και τον παππού της. Πάνω στο μνήμα της μητέρας της, ήταν και δυο πλάκες με τα ονόματα του πατέρα και του Μανώλη κι ας έλειπαν τα σώματά τους. Εκεί ήταν οι περισσότεροι από την οικογένειά της. Μίλησε μαζί τους, τους είπε τις ανησυχίες της και μετά τράβηξε απέναντι, ίσα στο κοιμητήριο των μουσουλμάνων. Ήθελε να αφήσει λίγα λουλούδια στα μνήματα του Μπέη και των παιδιών του.

''Σ'ευχαριστώ που έρχεσαι και στην οικογένειά μου Αντιγόνη'' άκουσε μια γνώριμη φωνή

''Γιουσούφ;... Εσύ εδώ;'' κατάφερε να αρθρώσει με έκπληξη.

Ο Γιουσούφ, γοητευτικός όσο ποτέ, με ένα χαμόγελο διάπλατο, τυλιγμένο σε μια φανερή πίκρα, ήλθε κοντά της.  Την κοιτούσε με ένα έντονο μελαγχολικό βλέμμα. Ντυμένος ευρωπαϊκά, ούτε ξεχώριζε η ανατολίτικη καταγωγή του.

''Ήλθα με το πλοίο, τώρα που μπορούσα, να προσκυνήσω τους τάφους των δικών μου για πρώτη φορά”

Η Αντιγόνη κοίταξε γύρω της λες και ένας απωθημένος φόβος βάραινε μέσα της.

“Μα πότε έφτασες στο νησί;  τον ρώτησε.

 “Είμαι από το πρωί εδώ”, κόμπιασε με φανερή συγκίνηση, “και πρέπει να σε ευχαριστήσω  που μου έσωσες τη ζωή. Γι αυτό με έδιωξες τότε, έτσι; Όταν έμαθα για τον ξεσηκωμό σας, το κατάλαβα. Μελαγχόλησα λίγο, γιατί πίστεψα τα  αισθήματα που μου  έδειξες τότε, ως αληθινά, ενώ ήταν ο τρόπος σου για να με πείσεις να φύγω, σωστά;''

Η Αντιγόνη δεν μίλησε. Τον κοίταξε θλιμμένα είναι η αλήθεια, μα ψέματα δεν θα του έλεγε

''Όλα αληθινά ήταν Γιουσούφ. Όλα! Μόνο το λόγο ακριβώς δεν σου είπα, δεν γινόταν''

''Κύλησε πολύ αίμα ανάμεσά μας Αντιγόνη, πολύ αίμα!"

“Η Λευτεριά… αυτό το μεγάλο αγαθό που στέκεται ψηλότερα από κάθε τι ”

 ''Δεν είμαι εναντίον των αγώνων για λευτεριά Αντιγόνη, αλλά δεν πρέπει ο πόλεμος να δικαιολογεί εγκλήματα''

''Συμφωνώ, δεν ξέρεις πόσο, μα πέρασαν τόσα χρόνια Γιουσούφ, έγιναν τόσα πολλά!”

''Κι αυτά τα χρόνια σε κάνουν να ξεχνάς τα εγκλήματα;''

''Ποτέ δεν ξεχνιούνται τα εγκλήματα πολέμου Γιουσούφ και δεν πρέπει. Απλώς πέρασαν χρόνια πολλά και πρέπει να γαληνέψουμε''

''Κι όλα αυτά τα χρόνια συνέβαλαν και  να με ξεχάσεις;''

'' Δεν σε ξέχασα ποτέ Γιουσούφ, μόνο που... γνωριστήκαμε σε άγριους καιρούς!''

Εκείνος κούνησε το κεφάλι.

''Τα νέα σας τα έμαθα πολύ αργότερα από το χρόνο που έγιναν. Όταν άρχισαν τα πλοία να πιάνουν λιμάνι εδώ,  γνώριζα δυο ναύτες  που με συμπαθούσαν και μου έλεγαν όσα είχαν συμβεί. Έμαθα για το θάνατο των δικών μου, αλλά και των  δικών σου.  Λυπήθηκα πολύ. Ακόμη και για τον Απόστολο.....''

''Σ'ευχαριστώ Γιουσούφ''

''Είχα ακυρώσει, ξέρεις, το γάμο μου με υπογραφή Σουλτάνου, είχα φύγει στην Ιταλία να φτιάξω εκ νέου τη ζωή μου και θα ερχόμουν να σε πάρω, αν ήθελες, μαζί με την κορούλα σου... ''

''Αλλά ...Γιουσούφ; Υπάρχει ένα ''αλλά'', σωστά;''

''Αν στο ζητήσω τώρα θα έλθεις μαζί μου; Να αφήσουμε στην άκρη ό,τι συνέβη στους δικούς μας και να φύγουμε μακριά από εδώ; Θα δεχθείς επιτέλους να αφήσεις την οικογένειά σου, όση απέμεινε;''

''Γιουσούφ, δεν είναι  μόνο η οικογένειά μου. Είναι οι πεποιθήσεις μου. Είναι η αγάπη μου γι αυτήν την πατρίδα και η έγνοια μου να ελευθερωθεί, να πάει μπροστά, να βρει επιτέλους το χώρο και το βηματισμό που της αξίζει. Αλλά γιατί να αφήσουμε στην άκρη όσα έγιναν; Είναι η ιστορία μας, η ιστορία του τόπου μας με τα καλά και τα άσχημά του, είναι...''

''Αυτή η αγάπη για την πατρίδα σου, είναι μεγαλύτερη από αυτήν που νιώθεις για μένα;''

''Δεν μπορώ να συγκρίνω  Γιουσούφ. Δεν είναι το ίδιο.  Αλλά σκέφτομαι πώς θα πορευθούμε μαζί, όταν μας χωρίζουν τόσα;''

''Ξέρεις, όταν έμαθα ότι τα αδέλφια μου σφαγιάστηκαν, είπα ότι τελικά είχες πάντα δίκιο. Δυο έθνη, δυο θρησκείες, δυο οικογένειες που μάχονται ως εχθροί, δεν θα μας άφηναν ποτέ.   Μικρά παιδιά τα αδέρφια μου... αθώα, δεν έφταιγαν σε τίποτε Αντιγόνη. Σε τίποτε.  Οι γυναίκες Αντιγόνη, η μητέρα μου... δεν βγαίνουν από τη σκέψη μου. Ο φόβος που σίγουρα ένιωσαν τα αδέλφια μου, η μητέρα μου ανίκανη να τα προστατέψει...είναι τρομαχτικό. Και είπα, ότι ειδικά αυτό, μας χωρίζει για πάντα. Αν ήταν άλλος στη θέση μου ίσως να του σάλευε το μυαλό με την αρρώστια της εκδίκησης. Να φρόντιζα να επιστρέψω εδώ διψασμένος για αίμα. Αλλά είμαι διατεθειμένος να το αφήσω στην άκρη, να το θάψω βαθιά στο μυαλό μου, μόλις σε είδα''

''Άκου τι λες; Να το θάψεις βαθιά στο μυαλό σου, γιατί; Επειδή με θεωρείς υπεύθυνη για το χαμό τους;''

''Δεν σε θεωρώ υπεύθυνη.  Όμως, ήξερες για την επανάσταση και  οι υπεύθυνοι είναι δικοί σας άνθρωποι''

''Εντολή είχαν Γιουσούφ, να μην πειράξουν την οικογένεια του Μπέη, του πατέρα σου. Ούτε εκείνον θα τον πείραζαν αν δεν έβγαινε με το όπλο στο χέρι. Αλλά βλέπεις, ο πόλεμος ανθρωποφάγος είναι, διαβρώνει συναισθήματα, το μόνο που μετράει είναι , η ζωή μου για τη δική σου, η πατρίδα μου για την δική σου. Όταν είδαν οι νησιώτες, που είναι και πατριώτες σου μια και γεννήθηκες στο νησί, ότι Οθωμανοί στρατιώτες άφησαν την υπεράσπιση του αρχοντικού και έκαιγαν σπίτια χριστιανών αδιακρίτως, ενώ τα γυναικόπαιδα που έβγαιναν και τους γέροντες, τους έσφαζαν στη στιγμή.... όταν το είδαν αυτό οι μαχητές εκδικήθηκαν Γιουσούφ. Βγήκε το μένος τους πάνω στα αδέλφια σου. Θα το θάψεις βαθιά λες, γιατί στην ουσία δεν μπορείς να ξεπεράσεις, ότι εγώ συμβολίζω τον εχθρό που έσφαξε τους δικούς σου. ‘Αρα μας χωρίζει χάος αμέτρητο!''

Ο Γιουσούφ κουνούσε το κεφάλι του... κατανοούσε, αλλά και συμφωνούσε. Τη σκηνή της σφαγής τη φαντάστηκε πολλές φορές. Τον τρόμο στα μάτια των μικρών αδερφών του,  ήταν σαν να τον έβλεπε μπροστά του, σαν να τον έζησε.

''Σ' αγάπησα πολύ Αντιγόνη. Ακόμη σ’ αγαπώ πολύ. Δεν σε θεωρώ προσωπικά  υπεύθυνη για το χαμό της οικογένειάς μου, αλλά δεν μπορώ και να δεχθώ ότι εκείνοι που πάλευαν για την ελευθερία τους, έγιναν ίδιοι με αυτούς που τους καταπίεζαν, δεν μπορώ να μη σκεφθώ   ότι αν δεν γινόταν η εξέγερσή σας τα αδέλφια μου θα ζούσαν''

''Συμφωνώ Γιουσούφ.  Δεν έπρεπε να φερθούν έτσι. Αλλά για τον αγώνα μας μη λες. Δικαίωμα και υποχρέωση των λαών είναι να μάχονται για την ελευθερία τους.   Αλλά δεν μπορώ να έρθω μαζί σου για ένα και μόνο λόγο. Δεν θέλω να μισήσω τον εαυτό μου ή εσένα, καταδικάζοντας την αγάπη που ένιωσα από παιδούλα, να πεθάνει τόσο ύπουλα. Όσο και αν πιστεύεις ότι μπορούμε να παραβλέψουμε όσα μας χωρίζουν, να ξέρεις  ότι αυτά είναι τόσο μεγάλα που θα σκοτώσουν αυτήν την αγνή αγάπη Γιουσούφ. Το πιστεύω ακράδαντα. Γιατί κάποιος από τους δυο μας, θα πρέπει να απαρνηθεί την ιστορία του''

''Θα φύγω  Αντιγόνη και δεν θα ξαναγυρίσω... έχεις δίκιο, είναι κρίμα που γεννηθήκαμε σ' αυτούς τους καιρούς’’.

''Είναι κρίμα που οι άνθρωποι δημιουργούν για τα συμφέροντά τους πολέμους και χάνονται παιδιά, αγάπες, ανθρωπιά. Να πας στο καλό Γιουσούφ και να προσέχεις''

''Αντίο Αντιγόνη μου... φίλησέ μου την κόρη σου. Έμαθα ότι είναι ίδια εσύ''

Είναι η πρώτη φορά που δεν έκανε καμιά κίνηση να την αγγίξει, να την αγκαλιάσει, να την φιλήσει. Όσα έγιναν, έσκαψαν ρήγμα ανάμεσά τους που τους χώριζε.

Εκείνος έφυγε με σκυφτό κεφάλι... και η Αντιγόνη δεν γύρισε στο σπίτι της,  αλλά περπάτησε προς το δάσος, με γρήγορο βήμα. Είχε ανάγκη να τη φυσήξει ο άνεμος, να ξεκαθαρίσει το μυαλό της και να δυναμώσει τη θέλησή της, γιατί έτοιμη ήταν να του φωνάξει να γυρίσει πίσω... έτοιμη ήταν να τρέξει μαζί του, ξοπίσω του. Άφησε τα δάκρυά της να εξατμιστούν. Έκλαιγε γιατί τον έχανε άλλη μια φορά για πάντα. Μα  το ήξερε, το βάραθρο ανάμεσά τους, θα τους κατάπινε και τους δυο.

Εκείνο το βράδυ, μάνα και κόρη καθισμένες μπροστά στη φωτιά, παρέα με τη Μαριγώ που έπλεκε, ενώ ο Αλέξανδρος στο γραφείο του πατέρα τους, έλεγχε τα οικονομικά τους, μιλούσαν ξανά για την ιστορία της οικογένειας, για την ιστορία του νησιού τους, της πατρίδας ολόκληρης.

Μίλησαν για καλοσύνη σε περιόδους δύσκολες, για την ισότητα των ανθρώπων, για αλληλεγγύη και ανθρωπιά.  Μιλούσαν για όλα όσα πρέπει ένα παιδί να μάθει, για να αρχίσει να αποκτά αξίες.

Η Αντιγόνη στη μικρή της κόρη, δεν έκρυψε ποτέ την αλήθεια. Και για τον πατέρα της τον Απόστολο της είπε τα πάντα. Μικρή ήταν, ίσως δεν καταλάβαινε πολλά, μα έμεναν μέσα της να ξεδιαλυθούν όσο μεγάλωνε. Ποτέ όμως δεν θα κατηγορούσε τη μητέρα της, ότι της έκρυψε γεγονότα αληθινά. Ποτέ δεν θα μεγάλωνε πάνω σε σαθρές βάσεις.

Εκείνο το βράδυ, όταν τα δυο αδέρφια έμειναν μόνα, μίλησαν πολύ για το νέο πρωτόκολλο

''Δεν ξέρω Αλέξανδρε, αλλά δεν μ' αρέσει αυτό το πρωτόκολλο. Θα έπρεπε να πανηγυρίζω, αλλά το να αποφασίζουν οι ξένοι πότε θα ελευθερωθούμε, τι πολίτευμα θα έχουμε, ποιους θα υποστηρίζουμε, πόσο μεγάλο ή μικρό θα είναι το κράτος μας, με διαλύει''

''Να είσαι ρεαλίστρια αδερφή μου. Ρεαλισμός σημαίνει ότι θα κερδίζεις ό,τι είναι  δυνατόν να κερδίσεις, όχι ό,τι ονειρεύεσαι. ''

''Μα είναι σαν να καταργούν τον κυβερνήτη μας. Τον καταργούν Αλέξανδρε. Κινδυνεύει η ζωή του; Τι;   Πες μου, τι διαφορά θα έχουμε από την εποχή της Τουρκοκρατίας; ''

''Μην το λες αυτό, η μέρα με τη  νύχτα είναι. Εξάλλου Αντιγόνη, τα συμφέροντά τους κοιτάζουν και οι ξένες δυνάμεις''

''Γι αυτό μας θέλουν υποτελείς τους, έτσι; Να δω πότε θα ανεξαρτητοποιηθούμε πραγματικά. Να δω πότε!".

 

                                  

Σας ευχαριστώ όλους που ήσασταν κοντά μου και σ'αυτό το έργο μου.
Δημοσίευσα το τέλος σε δυο μέρες από την προηγούμενη ανάρτηση για να το διαβάσετε με την ησυχία σας και όποτε έχετε χρόνο.

Ελπίζω να σας ικανοποίησε. Ελπίζω να μην σας άφησε κενά όσο και αν πολλοί θα θέλατε άλλο τέλος. 

Θα ήθελα να διαβάσω τη γνώμη σας για όλο το έργο συνολικά,  χωρίς ''περικοκλάδες'' κοπλιμέντων!!🤣🤣

Έμπνευση για επόμενο δεν υπάρχει....προς το παρόν.

Πάμε τώρα για τα δρώμενά μας.
Καλά να περάσετε αύριο!



29 σχόλια:

  1. Καλημέρα φίλη μου.
    Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και να μη διαβάσω το τέλος κι ας έχω δουλειές πρωί πρωί.
    Τί είχα Γιάννη Τί είχα πάντα.
    Μακάρι να έβλεπε η Αντιγόνη ποιοι μας κυβερνάνε ακόμα.
    Δύσκολες καταστάσεις.
    Η υπόλοιπη Ελλάδα ελευθερώθηκε μετά 100 χρόνια αφού κύλησε πολύ αίμα ακόμη και πολλές Αντιγόνες και πολλοί Γιουσούφ έθαψαν τα αισθήματα τους βαθιά.
    Το τέλος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους προς ώρας.
    Ευχαριστούμε πολύ για την ωραία ιστορία που μας προσφερες.
    Να είσαι καλά και καλή συνέχεια.
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμ όταν έχουμε το τέλος μιας ιστορίας πώς να κάνουμε δουλειές; χαχαχα
      Τι είχα Γιάννη ...σωστά!
      Χαίρομαι που την ευχαριστήθηκες την ιστορία μου.
      Σ'ευχαριστώ θερμά που ήσουν εδώ κοντά μου
      Να σαι καλά
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  2. Μπράβο, Άννα μου! Το διάβασα από την αρχή μέχρι το τέλος με μεγάλο ενδιαφέρον, και περίμενα κάθε φορά πώς και πώς τη συνέχεια. Δεν έπεσες στην παγίδα να ικανοποιήσεις τον αναγνώστη και γι'αυτό το τέλος σου είναι αρκετά ρεαλιστικό. Και πάλι μπράβο!
    Πολλά φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πίπη μου σ'ευχαριστώ που το διάβασες. Και χαίρομαι που σου κίνησε το ενδιαφέρον.
      Φυσικά προτιμώ πάντα τα ρεαλιστικά γενόμενα και το τέλος να είναι αληθοφανές.
      Σ'ευχαριστώ ξανά
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  3. Πώς μπορώ αλήθεια να βάλω περικοκλάδες και κομπλιμέντα σε ένα τέτοιο έργο; Πώς μπορώ να σπιλώσω την ομορφιά του, να το προσβάλλω, να πω ψέματα, να προσποιηθώ; Όχι! Κάτι τέτοιο θα ήταν ανήθικο εκ μέρους μου.
    Ένα τέτοιο έργο, που μίλησε με τόσο δυνατό τρόπο, τόσο στην καρδιά και στα συναισθήματά μου όσο όμως και στην πολιτική μου σκέψη, Άννα μου, το κρατώ στην αγκαλιά μου σαν να το έχω εδώ βιβλίο κοντά μου!

    Με έντονη τη συγκίνηση από το συγκλονιστικό φινάλε σου, με δακρυσμένα λίγο τα μάτια και σφιγμένο τον κόμπο στο λαιμό, έρχομαι ναι! Με δυνατή φωνή να πω ότι διάβασα ένα ακόμα σου διαμάντι!

    Το τελευταίο αυτό κεφάλαιο έχει κάτι ειλικρινά το βελούδινο στην αρχή. Νιώθεις να κυλάς και εσύ μέσα στο χρόνο. Να φτάνεις στα 1830 και μέσα από τη σαφή σου αφήγηση να προσμετράς τις μεγάλες απώλειες και απουσίες στη ζωή της Αντιγόνης αλλά και όχι μόνο αυτής.
    Απουσίες μεγάλες, βαρυσήμαντες, επώδυνες. Και δικές της και των χωριανών της. Το κόστος της λευτεριάς και του αγώνα. Δυσβάσταχτο!
    Μα απώλειες και στην άλλη πλευρά. Αυτή του εχθρού. Η άφιξη και η παρουσία του Γιουσούφ έρχεται να προσμετρήσει και τη δική του απέραντη οδύνη. Την πίκρα, αν θέλεις την οργή και την αγανάκτηση. Δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεχάσει τον τραγικό άδικο θάνατο των δικών του. Και φυσικά ο πατέρας του σκοτώθηκε με το σπαθί στο χέρι αλλά τα γυναικόπαιδα ακολούθησαν τη μοίρα των αθώων σε κάθε ανθρωποφαγία που φέρνει ο πόλεμος.

    Η σκηνή της Αντιγόνης στο κοιμητήριο, η συνάντηση και ο διάλογός της με το Γιουσούφ, είναι ένα δοκίμιο θησαυρός πάνω στη ρητορική του πολέμου και της εθνικιστικής βίας. Τα μηνύματα που περνάς είναι ηχηρά και οφείλουν να ακούγονται πάντα στις λογικές του μίσους και των εθνικών αντιθέσεων. Τα μάτια και η καρδιά μου "βλέπουν" την Αντιγόνη να προσπαθεί να φωνάξει, να κραυγάσει τις τρομερές δυνάμεις, που συγκρούονται μέσα της.

    Τι ηρωίδα Θεέ μου έφτιαξες! Αχ βρε Άννα μου, αλήθεια τι χαρακτήρα έπλασες! Μια προσωπικότητα, γεμάτη, ώριμη, καρτερική, ανθρώπινη. Με όλες τις αρετές ενός πραγματικού ανθρώπου, που η ιστορία διάβηκε από πάνω της ισοπεδωτική.

    Και τέλος αφήνεις αμείλικτο το ερώτημά σου να πλανάται σε όλους μας. "Να δω πότε θα ανεξαρτητοποιηθούμε πραγματικά". Ένα αμείλικτο ερώτημα, που ο Ελληνικός λαός έχει βαθιά λησμονήσει στο ευτελές πέρασμα της ιστορίας. Παρά το ότι έχει πληρώσει βαρύτατο φόρο αίματος για την πραγματική λευτεριά του.
    Ένα "κράτος" προτεκτοράτο λοιπόν. Αυτό ήμασταν και είμαστε! Με την επίσημη ηγεσία μας "δοτή" στη λογική του πιο ευτελούς ραγιά, προσκυνημένου και συμβιβασμένου. Κατά πως λέει και ο Βάρναλης!

    Άννα μου, λάτρεψα και πόνεσα το μυθιστόρημά σου! Την ακριβή σου Άνοιξη! Αγάπησα τους ήρωές σου. Την Αντιγόνη, το Γιουσούφ, το Νικολό, το Μανώλη, την Ειρήνη, τον Αλέξανδρο, το Νότη, τον Μπέη, τη γιαγιά και τον παππού. Όλους! Τους αγάπησα, τους πόνεσα και δεν θα τους ξεχάσω.
    Έμειναν συνολικά με το βιβλίο σου στην καρδιά μου, στο Πάνθεο των έργων σου Άννα μου, βαθιά ριζωμένο στο λογισμό και στη σκέψη μου.

    Σε ευχαριστώ ταπεινά για αυτό που, μία ακόμα φορά, μάς χάρισες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστέ μου Γιάννη...ένας κόμπος με έπιασε διαβάζοντας αυτό το σχόλιο. Μα τι σχόλιο είναι αυτό! Τι έπαινος! Τι αποδοχή!
      Πόσο σ'ευχαριστώ για τη συγκίνηση που μου πρόσφερες και πιστεύω ότι ικανοποιήθηκες από την ιστορία αυτήν, το ξέρω ότι το αγάπησες το έργο μου αυτο. Όπως κα τα άλλα δεν μπορώ να πω.
      Ήθελα να υπάρχουν μηνύματα αντιπολεμικά,πανανθρώπινα, να εξηγούν και τη στάση της Αντιγόνης που και εγώ ''χτίζοντας'' την προσωπικότητά της την αγάπησα.
      Δεν νομίζω ότι ο λαός λησμόνησε την εξάρτησή μας από τις άλλες δυνάμεις. Απλά το αποδέχτηκε ως ρεαλιστικό σενάριο. Οι συμβιβασμένοι και προσκυνημένοι που μας κυβέρνησαν ως τα τώρα μας έμαθαν κι εμας να προσκυνάμε. Νομίζω ότι κάποτε ήταν χειρότερα τα πράγματα από τη μεταπολίτευση. Θυμάμαι ότι μισούσαμε κάθε τι ελληνικό. Ξένο να ήταν και ζητωκραυγάζαμε. Ακόμη και οι ταμπέλες στα καταστήματά μας ξένες ήταν. Τώρα έχουν αλλάξει κάπως τα πράγματα.
      Έχουμε δρόμο μπροστά μας και δυστυχώς πισωγυρίζουμε.
      Σε υπέρ εχυαριστώ για την παρουσία σου εδώ και για την τόσο πληθωρική σου υποστήριξη
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
    2. Συνδυασμός λογοτεχνίας και ιστορίας με μια ζηλευτή ισορροπία και αρμονία. Και σε προοδευτική κατεύθυνση για να βασανίζεται το μυαλό μας και να γηρεύει απαντήσεις.
      Με συγκίνησε το έργο σου Άννα μου πολύ. Τέτοια έργα καλό θα ήταν να κοσμούν τη βιβλιογραφία. Το φαντάζεσαι τηλεοπτική σειρά; Θα σάρωνε Άννα μου.
      Σε καμαρώνουμε καλή μας φίλη, το ξέρεις.

      Διαγραφή
    3. Κι εμένα με συγκίνησε το σχόλιό σου. Και συνεχίζεις να με συγκινείς. Θα σάρωνε ε; Και θα έκανες και ένα αφιέρωμα στο Σινεφίλ έτσι; Αχ καλέ μου Γιάννη. Μου αρκεί που σας άρεσε και ήσασταν κοντά μου. Κι εγώ σας καμααρώνω και σκέφτομαι τι τυχερή που είμαι με τέτοιους διαδικτυακούς φίλους!!

      Διαγραφή
    4. Εννοείται ότι θα έκανα αφιέρωμα! Άσε που και τώρα αξίζει αφιερώματος το έργο σου Άννα μου! Το ότι είμαστε εδώ, ο ένας κοντά στον άλλο, είναι υπέροχο Άννα μου. Και εγώ νιώθω ακριβώς όπως εσύ! Τα φιλιά μου.

      Διαγραφή
    5. χαχαχαχαχα θα έκανες αφιέρωμα σε έχω ικανό χααχαα.
      Ναι είναι υπέροχο αυτό το αλισβερίσι εδώ. Να σαι καλά Γιάννη μου
      Τα φιλιά μου ( πόλεμος άρχισε...να πώς χάνονται ανθρώπινες ψυχές!)

      Διαγραφή
  4. Αννούλα μου, για τελευταία φορά θα μιλήσουμε για την ακριβή σου Άνοιξη (δεν πολυχαίρομαι, κακόμαθα χαχαχαχα).
    Το αγάπησα τόσο πολύ αυτό το διήγημα σου και εύχομαι το ίδιο να συμβεί και με τα επόμενα όποτε και αν έρθουν.
    Το τέλος δυνατό και ρεαλιστικό. Αποχαιρετούμε αγαπημένους πρωταγωνιστές στον Θάνατο...
    Η Ειρήνη μεγάλωσε στις σελίδες σου, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, την αποκαταστήσαμε!
    Ο Αλέξανδρος πήρε πάνω του τα βάρη της οικογένειας και στη ζωή και στη ψυχή του!
    Η Αντιγόνη, η αγαπημένη μας ηρωίδα, μάνα πια. Μα μόνη στη ζωή, καταδικασμένη από την απόφαση του Νικολού. Νομίζω πως η συνάντηση με τον Γιουσούφ, έπρεπε να γίνει. Η τελευταία τους συζήτηση, που πέρασε σε εμάς πολλά μηνύματα, αποτέλεσε και γι' αυτούς ένα τέλος. Άδοξο το τέλος της αγάπης τους, μα το ήξεραν και εκείνοι, πως ένας έρωτας ανάμεσα τους θα ήταν έτσι και αλλιώς καταδικασμένος.
    Η τελευταία γραμμή στο έργο σου, δυστυχώς αποτελεί αλήθεια για τη χώρα μας μέχρι σήμερα και φοβάμαι πως δεν θα αλλάξει.
    Από το διήγημα σου, κρατώ τη δύναμη των περιγραφών σου (πολύ σε καμάρωνα) που μας έκαναν να νιώσουμε πως ήμασταν στη σκηνή και έτσι νιώθαμε έντονα τα συναισθήματα που ήθελες να μας περάσεις! Και φυσικά, κάποια σημαντικά μηνύματα που μας πέρασες.
    Από εμένα ένα τεράστιο μπράβο, για όλη την ενέργεια και την έμπνευση σου. Ήταν ένα πολύ δυνατό διήγημα που μας κράτησε σε αγωνία από την αρχή μέχρι το τέλος!
    Είσαι υπέροχη και σε ευχαριστούμε γι' αυτό που μας χάρισες.
    Σε φιλώ πολύ πολύ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρίνα μου αγαπημένη, λάτρεψα κάθε σου σχόλιο σε κάθε κεφάλαιο. Πόσο σ'ευχαριστώ για την παρουσία σου δεν ξέρεις. Τόσο όσο μπορείς να φανταστείς. Η υποστήριξή σου απαραίτητη. Χαίρομαι πολύ πολύ που με καμάρωνες και μπήκες μέσα στην ιστορία ζώντας τις περιπέτειες των ηρώων. Χαίρομαι διπλά που σου άρεσε και που ...με θεωρείς υπέροχη χιχιχιχιχ
      Φιλάκια πολλά πολλά

      Διαγραφή
  5. Τελείωσες λοιπόν την ιστορία σου με τις ανάλογες απώλειες η Αντιγόνη έχει πλέον την κόρη της έχασε τον πατέρα και τον μεγάλο αδελφό της την γιαγιά της η Ειρήνη παντρεύτηκε και ο Αλέξανδρος πήρε όλο το βάρος των οικονομικών της οικογένειας.
    Η συνάντηση της Αντιγόνης και του Γιουσούφ ήταν αναμενόμενη για το αποτέλεσμα στο οποίο οδηγήθηκε γιατί η ελευθερία είναι πάνω από όλα καθορίζει όρια και απόφασεις διαμορφώνει συμπεριφορές και οντότητες
    Το κακό είναι ότι όπως αναφέρει και η Αντιγόνη ακόμα και τώρα δεν είμαστε ανεξάρτητοι αλλά υπόδουλοι στην εκάστοτε εξουσία αλλά και στις ξένες δυνάμεις
    Ποτέ δεν θα είμαστε.
    Σε συγχαίρω για την πανέμορφη ιστορία σου πολλά μπράβο και σύντομα με μια άλλη.
    Πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, η παρουσία σου και σ'αυτό το έργο μου απαραίτητη τόνωση του ηθικού μου. Σ'ευχαριστώ πολύ πολύ γι αυτό. Χαίρομαι αφάνταστα που σε ικανοποίησε.
      Και ναι δεν είμαστε ανεξάρτητοι ούτε πιστεύω ότι θα γίνουμε ποτέ.
      Να σαι καλά πάντα Μαράκι και μη χαθούμε
      Σε φιλώ πολύ πολύ

      Διαγραφή
  6. Τα σχόλια, τα πολλά μπράβο είναι η απόδειξη της αξίας σου Άννα μου! Αξιοθαύμαστη η γραφή όταν το συναίσθημα μετατρέπει τον πόνο σε πάθος για την ελευθερία αφήνοντας πίσω την ανάγκη της ψυχής. Πίσω απ’ τα γεγονότα της ιστορίας για τον αγώνα υπάρχουν πάντα οι ανώνυμοι, οι απλοί πολίτες που η δράση τους καθόρισε τις εξελίξεις στον τόπο τους.
    Το οικογενειακό δράμα, μια άδικη απόφαση γάμου, η αγωνία για την έκβαση του αγώνα, το όραμα της ελεύθερης πατρίδας, το καθήκον, η θυσία της αγάπης, όλα….. σήκωσαν μπόι και ψυχή για την λευτεριά τους. Η σκέψη ταξιδεύει νοερά, όταν διαβάζεις, γιατί δεν διαβάζεις απλά τα γεγονότα, ζεις την ιστορία, έτσι που με ευθύνη και σοβαρότητα να αποδώσεις τιμή σ’ όλους αυτούς τους ανώνυμους ήρωες. Η ελευθερία είναι η υπέρτατη αξία σ’ ένα πολίτευμα. Η ελευθερία του πνεύματος όμως, της ψυχής;
    Πολλές οι ερμηνείες της ελευθερίας κι η Αντιγόνη σαν ελεύθερη πολιορκημένη έμεινε στα δεσμά που δεν αφήνουν τη συνείδηση να χαρεί την ομορφιά της αγάπης. Η ψυχοσύνθεση των ηρώων συγκινητική.
    Με αντικειμενική ματιά απ’ τα πρώτα κεφάλαια που φωτίζουν περισσότερο τα πρόσωπα των ηρώων σου Άννα, έκανες ξεκάθαρο τον αγώνα για την ανεξαρτησία αλλά έδωσες και έμφαση σε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα που θάφτηκε κάτω απ’ τα γρανάζια του κοινωνικού συστήματος, σ’ έναν κόσμο που η σύγκρουση (θρησκευτική) είναι αναπόφευκτη. Αντιμέτωποι και οι δύο με τους προσωπικούς τους δαίμονες, απομακρύνονται. Η τελική έκβαση που δεν θα θέλαμε. Αλλά……δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στην ζωή.
    Αλήθεια Ακριβή η Άνοιξη!
    Πολύ όμορφο το μυθιστόρημά σου, μας κράτησε σε αγωνία, μας εξόργισε, κυρίως μας συγκίνησε όταν ο ανθρωπισμός αναδεικνύει το μεγαλείο του μέσα απ’ την αγάπη, την φιλία, την αλληλεγγύη της οικογένειας, την αξία της ελευθερίας και τις επιλογές.
    Μπράβο Άννα! Συγχαρητήρια!!! Να είσαι καλά!
    Σε φιλώ!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωωωω σ'ευχαριστώ Αννίκα μου.
      Πάντα οι απλοί πολίτες κάνουν τη διαφορά σε αγώνες τέτοιου βεληνεκούς. Γι αυτήν την ελευθερία χάθηκαν ζωές Αννίκα μου και η απόδοση τιμών είναι το λιγότερο γι αυτούς τους ήρωες.
      Και ναι ανάμεσα στην καθημερινή προετοιμασία για τον αγώνα η καρδιά βρίσκει το δρόμο να ζήσει. Και η αγάπη δεν είναι πάντα βιώσιμη κι ας είναι ιδανική.
      Σ'ευχαριστώ τόσο για την παρουσία σου κοντά μου και που διάβασες με τόσο σεβασμό κάθε γραμμή αυτής της ιστορίας. Με τιμάς!
      Να σαι καλά κι εσύ Αννίκα μου με ευχαριστίες ξανά μέσα από την καρδιά μου
      Τα φιλιά μου

      Διαγραφή
  7. Καταρχήν να πω πως τούτη η ιστορία σου μου άρεσε περισσότερο απ' όλες, χωρίς βέβαια να ξεχνώ και τις στιγμές τις φορτωμένες συναισθήματα και αγωνίες που μας χάρισαν και οι άλλες! Όμως αυτή είχε κάτι πιο μεστωμένο, ήταν γεμάτη ρεαλισμό, ρομαντισμό, συναίσθημα, πληρότητα, σασπένς, μηνύματα! Μια ιστορία που από την αρχή της λατρέψαμε τους ήρωες της, όχι όλους βέβαια, αντιπαθήσαμε αυτούς που έπρεπε, αλλά ήταν δομημένη σωστά και η ζωή των πρωταγωνιστών και όλων όσων έκαναν αισθητή την παρουσία τους όπου χρειαζόταν, ήταν χτισμένη σε γερά θεμέλια εξαρχής και άνθιζαν όλα μπροστά στα έκπληκτα και διψασμένα μάτια μας! Θα σου πω αυτό μόνο. Συγχαρητήρια για όσα έχτισες λέξη προς λέξη, εικόνα προς εικόνα, κεφάλαιο προς κεφάλαιο! Θεωρώ πως όσα ήθελες να μας χαρίσεις γράφοντας το, μας τα χάρισες, νοιώσαμε όσα επιθυμούσες και μας τελείωσες αφήνοντας μας τους προβληματισμούς και τις σκέψεις που ήθελες να μας αφήσεις! Πολλά φιλιά και πολλά μπράβο μαζί με τα ευχαριστώ μου για τις στιγμές που μας χάρισες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου η παρουσία σου απαραίτητη για μένα. Με τιμά το σχόλιό σου. Χαίρομαι αφάνταστα που διάβασες και ευχαριστήθηκες το έργο μου, όπως και τα ΄προηγούμενα.
      Λατρέψαμε όντως την μυθοπλασία αυτή γιατί η ιστορική περιόδος είναι οικεία, είναι η ιστορία μας, είναι ό,τι καμαρώνουμε εμείς ως Έλληνες
      Σ'ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  8. Θα το πω για μία ακόμη φορά. Μου αρέσουν οι ιστορίες που παραμένουν πιστές στο ιστορικό τους υπόβαθρο, Κι αυτό εσύ το πετυχαίνεις απόλυτα εδώ αλλά και στην προηγούμενη ιστορία που διαβάσαμε από εδώ.
    Ύστερα έγραψες μια ιστορία για μια από τις κορυφαίες στιγμές της Πατρίδας μας, που τα είχε όλα, ρεαλισμό, ένα μεγάλο έρωτα και την ματαίωση του, αγωνία, ανθρώπινο πόνο και ελπίδα.
    Για το τέλος μας επεφύλαξες το πιο ωραίο. Το συναπάντημα της Αντιγόνης με τον Γιουσούφ. 200 χρόνια πέρασαν από τότε και ακόμη ένας τέτοιο σμίξιμο είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο. Φροντίζουν οι γείτονές ας γι΄ αυτό, καθημερινά να μας θυμίζουν ότι ακόμα μέσα τους, δεν έχουν αποδεχθεί αυτό που έχουμε καταχτήσει με πολύ αίμα και πόνο. όσο για τους Μεγάλους. Εμείς φταίμε. Εμείς κάναμε τον εμφύλιο και αλληλοσκοτωθήκαμε κι έτσι βρήκαν κι αυτοί χώρο για να κάνουν τα δικά τους.
    Σε ευχαριστώ Άννα, που "Η άνοιξη είναι ακριβή" μας κράτησε συντροφιά αυτόν τον χειμώνα, που ζήσαμε μαζί σου αυτό το υπέροχο οδοιπορικό στις δύσκολες εκείνες μέρες, που μας χάρισαν τη Ελευθερία μας.
    Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βασίλη μου κι εμένα μ'αρέσουν οι ιστορίες που σέβονται θα πω, το ιστορικό υπόβαθρο στο οποίο πατούν. Και ο ρεαλισμος είναι αυτό που μ'αρέσει και εμένα.
      Χαίρομαι πολύ το σχόλιό σου το περίμενα πώς και τι. Η ματιά σου έμπειρη, δίνει άλλο βάρος στην κριτική σου. Ναι η ιστορία μας βασίστηκε στην πιο σημαντική στιγμή του ελληνισμού που μας γεμίζει περηφάνια.
      Συμφωνώ για τον ανεκπλήρωτο έρωτα της Αντιγόνης με τον Γιουσούφ Ούτε σήμερα δεν θα μπορούσε να ευοδωθεί. Λογικό. Σωστές και οι επισημάνσεις σου για τα γεγονότα που ζούμε με τους γείτονες αλλά και όσα έζησαν οι παλαιότεροι.
      Εγώ σ'ευχαριστώ που ήσουν κοντά μου. Που με στήριξες, μου κράτησαν τα σχόλιά σου συντροφιά και μου τόνωσαν το ηθικό.
      Να σαι καλά
      Καλή Τσικνοπέμπτη με τα τύμπανα του πολέμου να χτυπούν βορειότερα!

      Διαγραφή
  9. Κοίτα να δεις που η "Ακριβή σου Άνοιξη" τελείωσε τώρα που αρχίζει η Άνοιξη.
    Άννα μου μας χάρισες για διάβασμα ένα μικρό διαμαντάκι και τώρα που έφτασε στο τέλος σκέφτομαι να το διαβάσω πάλι ολοκληρωμένο.
    Το τέλος συγκλονιστικό και ρεαλιστικό. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ανάμεσα στην Αντιγόνη και τον Γιουσούφ είχε χυθεί πολύ αίμα και η αγάπη τους δεν θα μπορούσε να γεφυρώσει το χάσμα αυτό. Μου άρεσε που σκέφτηκες να γίνει στο χώρο του νεκροταφείου το αντάμωμά τους. Έχασαν οι δύο τους αγαπημένους τους, νιώθουν και οι δυο τον ίδιο πόνο.
    Σε ένα πόλεμο ο θάνατος είναι εκείνος που νικά, καθώς υπάρχουν απώλειες και από τις δύο πλευρές.
    Το κλείσιμο της ιστορίας με το ερώτημα "Να δω πότε θα ανεξαρτητοποιηθούμε πραγματικά;" είναι ένα ερώτημα που αιωρείται και 200 χρόνια μετά.
    Με αφορμή το ξέσπασμα του σημερινού πολέμου Ρωσίας- Ουκρανίας αναρωτιέμαι πόσες τέτοιες αγάπες θα δοκιμαστούν, πόσες έχθρες θα δημιουργηθούν σε ανθρώπους που μέχρι χθες ήταν αδέρφια.
    Να είσαι καλά.
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είπα να μην συμπέσουν οι δυο εποχές, μια και η μια είναι αιματοβαμμένη. Αλλά να μου πεις με τον πόλεμο που άρχισε πάλι ανθρώπινες ζωές θα θρηνούμε.
      Σ ευχαριστώ τόσο πολύ που ήσουν και σ'αυτό το έργο μου κοντά μου.
      Χαίρομαι που σου άρεσε και πιο πολύ που θες να το πάρεις απ την αρχή.
      Να σαι καλά και με επιτυχίες στις συγγραφικές σου δουλειές.
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
  10. Με φορτισμένη τη διάθεση απ’ τον πόλεμο που ξέσπασε στην Ουκρανία, διαβάζω τον επίλογο του σπουδαίου σου έργου και μοιραία κάνω τους συνειρμούς για το σύγχρονο αιματοκύλισμα, τους άδικους θανάτους, το ξεκλήρισμα τόσων ανθρώπων, τις αντίστοιχες σχέσεις που θα δοκιμαστούν εξαιτίας του πολέμου. Αννούλα μου, σ’ ευχαριστώ για την αναγνωστική εμπειρία που μας χάρισες, εν μέσω μιας δύσκολης περιόδου. Ίσως στο βάθος να ήλπιζα στην επανένωση του Γιουσούφ και της Αντιγόνης, ως επιβεβαίωση της ρήσης πως η αγάπη νικάει στο τέλος. Έπραξες πολύ σοφά όμως. Δεν χαρίστηκες σ’ ένα εύπεπτο - μυθιστορηματικού τύπου- χάπι-εντ. Αφού μας πήρες απ’ το χέρι και μας ταξίδεψες στο χωροχρόνο της ιστορίας σου, καταθέτεις τον πολιτικό σου λόγο μέσα απ’ την τραγική ηρωίδα σου, υπερασπιζόμενη έτσι τους υπαρκτούς ήρωες που θυσιάστηκαν διαχρονικά για τα ιδανικά και την ελευθερία τους. Σπαραχτικός ο διάλογος στο νεκροταφείο (τι καρέ κι αυτό, που θα έλεγε ο φίλος μας ο Γιάννης), κι απόλυτα ρεαλιστικός με τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε. Οι ήρωές σου δεν είναι χάρτινοι, έκανες μια πολύ προσεχτική σκιαγράφηση των χαρακτήρων τους που έγινε με σεβασμό και ιστορική επίγνωση.
    Κι αυτό το ερώτημά σου στο τέλος… Πόσο βασανιστικό πλανάται ακόμα και σήμερα πάνω απ’ τα κεφάλια μας! Με απελευθερωμένη πλέον την πατρίδα μας, αλλά χωρίς να έχουμε αποτινάξει ως τώρα το ραγιαδισμό και τη δουλοπρέπειά μας.
    Να είσαι καλά και να έχεις δυνατές εμπνεύσεις για τις νέες σου δημιουργίες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άστα...με την ψυχή στο στόμα είμαι με τον πόλεμο που άρχισε στη ''γειτονιά '' μας! Άνθρωποι θα χαθούν, αξίες θα ποδοπατηθούν, αξιοπρέπειες θα εξαφανιστούν.
      Χαίρομαι που σε ικανοποίησε αυτό το έργο και από τα ιστορικά του στοιχεία και από τη μυθοπλασία του αλλά και από τα μηνύματα που ήθελα να περάσω.
      Η δουλοπρέπεια μας έμεινε από τότε δώρο της σκλαβιάς. Και κάθε Αντιγόνη στο διηνεκές θα αναρωτιέται το ίδιο γιατί δεν πιστεύ ότι θα αλλάξει κάτι.
      Σ'ευχαριστώ που ήσουν κοντά μου κι εσύ και με στήριξες τόσο
      Να σαι καλά
      Σε φιλώ πολύ

      Διαγραφή
  11. Αργοπορημένη διαβάζω το τέλος της Άνοιξης και το ευχαριστήθηκα από το πρωί γιατί ομολογώ πως κάθε φορά που διαβάζω την συνέχεια πρώτα διαβάζω και το...προηγούμενο ξανά! Θα μας λείψει λοιπόν, μία υπέροχη δουλειά οφείλω να πω πως έμαθα και πολλά από ήθη και έθημα εποχής, συμπεριφορές και ιχτορικά σημεία. Θα πω ευχαριστώ και...περιμένω το επόμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είσαι αργοπορημένη. Εδώ είναι και θα μείνει για όποιον θέλει και όποτε θέλει να το διαβάσει. Χαίρομαι που σας λείψει. Χαίρομαι που σας άρεσε.
      Εγώ θα πω ευχαριστώ που ήσουν κοντα΄μου, δεν με ξεχνούσες και διάβαζες με τόσο σεβασμό
      Όποτε έλθει η έμπνευση θα έλθει και το επόμενο
      Τα φιλιά μου

      Διαγραφή
    2. Και να που έφτασε το τέλος της δικής σου "Ακριβής Άνοιξης" Αννιώ μου, ένα τέλος που ήταν δίκαιο και ρεαλιστικό, για την απόφαση της Αντιγόνης...αφού πια για εκείνη η αγάπη για την ελευθερία της πατρίδας ήταν πάνω από κάθε αγάπη που ένιωθε...για τον καιρό εκείνο, τους χώριζαν πολλά ποτάμια αίματος!!! άσχετα αν εμείς θέλαμε να νικήσει η αγάπη του έρωτα...
      Νιώσαμε όμως πολύ περήφανοι για την απόφαση της Αντιγόνης και σαν να συμπληρώθηκε κάτι μέσα μας με το τέλος του έργου σου!!!
      Κάτω από την απειλή ενός ακόμα πολέμου δίπλα μας (αμάν Θεέ μου πόσοι πόλεμοι πια ακόμα; σαν να Ζούμε ξανά και ξανά το ίδιο έργο σε όλο τον κόσμο παντού.)και δεν νομίζω ότι έχουν αλλάξει και πολλά από τότε, πάντοτε θα χύνεται αίμα αθώων!
      Θα σε ευχαριστήσω Αννιώ μου για την τόσο συναρπαστική ολοκληρωμένη μυθοπλασία σου, που μας κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.
      Θα ενώσω και εγώ τα συγχαρητήριά μου, μαζί με όλων των φίλων και θα σου ευχηθώ καλές εμπνευσεις ότι γράφεις...το έχεις να το ξέρεις Αννιώ μου φιλιααα!!

      Διαγραφή
    3. Χαίρομαι που σου άρεσε Ρούλα μου. Και ναι τελείωσε, και ήδη έναν πόλεμο παρακολουθούμε που μας έχει κόψει κάθε διάθεση.
      Εγώ σ'ευχαριστώ Ρούλα μου για την παρουσία σου και είναι τιμή μου που ποτέ δεν με ξέχασες και παρόλο που ο χρόνος σου είναι περιορισμένος πάντα εύρισκες χρόνο για να με διαβάζεις
      Να σαι καλά
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή