''Η Άνοιξη είναι ακριβή'' κεφ. 29

 Κεφάλαιο 29 ''Η επιστροφή''

Επέστρεψε  εκεί, απ'  όπου έφυγε για πάντα, όπως πίστευε. Επέστρεψε στο σπίτι της, χωρίς σύζυγο, μα με ένα παιδί στα σπλάχνα της. Η κοιλιά της φαινόταν ελαφρά, μα η αγωνία για τη διατήρηση της ελευθερίας τους, η αγωνία για την τύχη των δικών της ανθρώπων, η αγωνία για την τύχη όλης της πατρίδας της, δεν την άφηνε να σκεφθεί καθόλου το μωρό της. Ευτυχώς που κι εκείνο, κρατήθηκε γερά μέσα της και δεν της δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα.

Είχε και τύψεις που αμέλησε το μωρό της. Μα οι στιγμές ήταν μοναδικές.

Κατέβηκε από τη βάρκα, πλήρωσε γενναιόδωρα το βαρκάρη και με τα πράγματά της δίπλα της, στάθηκε κοιτώντας απέναντι. Το σπίτι το πατρικό της έστεκε εκεί, μάρτυρας όσων έγιναν χθες. Φάνηκε σαν να κάηκε κάποιο παραθύρι, αλλά δεν είχε άλλα προβλήματα.

Δεν αποφάσιζε να κάνει ούτε ένα βήμα. Τι θα έβρισκε στο εσωτερικό του; Θα έλειπε κανείς στην αγκαλιά της γης, μήπως; Τα πόδια της μούδιαζαν από την αγωνία και βήμα δεν μπορούσε να κάνει. Παντού κάτοικοι δούλευαν, βοηθώντας εκείνους που έχασαν τα σπίτια τους, που έχασαν τους δικούς τους. Μια φωνή τη συνέφερε

''Αντιγόνη;''

Ο Μανώλης ερχόταν από τη μεριά της πλατείας. Σκονισμένος, με σημάδια της μάχης στο πρόσωπό του. Μα γερός. Ένα βογκητό βγήκε από τα εσώψυχά της. Ο αδερφός της ήταν καλά.

Έτρεξε στην αγκαλιά του. Έκλαιγε χωρίς να μιλά. Κι εκείνος καταλάβαινε την ψυχική της κατάσταση. Και την έσφιγγε κοντά του, παρηγορώντας την. 

''Όλοι καλά είμαστε αδερφούλα, μην ανησυχείς, μην αγωνιάς. Όλοι καλά''

Παναγιά μου σ' ευχαριστώ, έλεγε μέσα της η Αντιγόνη. Με τη βοήθεια του Μανώλη, πήγαν κατά το σπίτι. Τα πράγματά της μεταφέρθηκαν στο εσωτερικό του. Εκεί,  που η γιαγιά με την Μαριγώ και την Ειρήνη, έβαλαν φωνές χαράς, μόλις την είδαν. Ήταν καλά και η Αντιγόνη τους. Δοξασμένος ο Θεός.

Οι αγκαλιές δεν σταμάτησαν ως το μεσημέρι. Κανείς δεν ήθελε να αφήσει την Αντιγόνη. Κι εκείνη, στην ζεστή τους αγαπημένη αγκαλιά, ηρεμούσε.

Ο Αλέξανδρος με τον πατέρα, γύρισαν μεσημέρι. Κατάκοποι, πεινασμένοι, μα ευτυχισμένοι. Είδαν την Αντιγόνη και την έκλεισαν με δύναμη στην αγκαλιά τους. Τα λόγια ήταν περιττά.

''Ο Απόστολος δεν ήθελε να έρθει;'' ρώτησε ο Νικολός

''Ο Απόστολος δεν ζει πια. Τον σκότωσαν οι Οθωμανοί''

''....να που πολέμησε τελικά'' είπε ο Αλέξανδρος.

''Όχι αδερφέ μου, δεν πολέμησε. Όρμησε, μόλις άκουσε το θόρυβο της μάχης, να πάει στον διοικητή να τον ειδοποιήσει, είπε, γιατί ο στρατός θα έλθει και θα μας σφάξει όλους. ''

Κανείς δε μίλησε. Τι σκεφτόταν ο καθένας, ήταν εμφανές στο πρόσωπό του. Πόσο μικρόψυχος αυτός ο άνθρωπος, σκεφτόταν ο Νικολός. Πόσο ανάξιος για την κόρη του. Τώρα είναι μόνη, με ένα παιδί στην κοιλιά της. Ευτυχώς που είναι δυνατή και θαρραλέα. 

Κάθισαν κοντά στη φωτιά και μίλησαν. Ο καθένας διηγήθηκε, όσα έζησε στο νησί, την ώρα της επανάστασης. Όλοι άκουγαν με δέος τις λεπτομέρειες του αγώνα στα νησιά. Πόσοι ήταν οι νεκροί, τι έγινε με το Μπέη, όλα τα έμαθε η Αντιγόνη και δάκρυσε.

''Είδα το πλοίο του Νότη που γυρνούσε από το Περιστέρι. Πέρασε κοντά από το νησί. Είδα το λάβαρο, κατάλαβα ότι ελευθερωθήκατε. Και εκείνοι είδαν το δικό μας. Με χαιρετισμούς και τις καμπάνες να χτυπούν, τους είδαμε να απομακρύνονται. Κι εκείνοι σήκωναν τα όπλα ψηλά.

''Ο Νότης, φοβερός πατριώτης και παλικάρι. Αντρείος. Από το πρωί με τον καπνό, ως το ξημέρωμα που γύρισε από το Περιστέρι, πολεμούσε με θάρρος και αυταπάρνηση. Του άφησα το σπίτι πατέρα. Του το χάρισα, να μένει με την οικογένειά του. Ένα μικρό καλύβι είχαν, δυο αδέρφια και οι γονείς. Τους αξίζει να ζήσουν πιο άνετα''

''Καλά έκανες κόρη μου. Είναι άξιο παλικάρι. Άξια οικογένεια. Τα καταφέραμε όλοι μας.''

''Πιστεύεις ότι τα καταφέραμε; Δεν κινδυνεύουμε να έλθει στόλος εχθρικός εδώ; Να θελήσουν να πάρουν πίσω τα νησιά;'' ρώτησε η Αντιγόνη με έκδηλη αγωνία.

''Έχουμε το νου μας Αντιγόνη, δεν θα αφήσουμε κανένα πλοίο να πλησιάσει. Είμαστε αποφασισμένοι. Μα να μιλήσουμε και ρεαλιστικά. Έμαθα από τον καπετάνιο του Θωμά του Βρεττού, που ήλθε το πλοίο του χθες το βράδυ, θα το είδες στο λιμάνι, ότι ξεκίνησαν εξεγέρσεις σε Μακεδονία, Πελοπόννησο και νησιά. Έμαθα επίσης, ότι ο Οθωμανικός στρατός είναι σκορπισμένος εναντίον του Αλή Πασά, αλλά και εναντίον των Περσών που υποδαυλίζονται από τη Ρωσία, για να λύσουν με πόλεμο τις συνοριακές διαφορές τους. Έχουν καλό στρατό οι Πέρσες. Δεν έχουν τη δυνατότητα πλέον οι Οθωμανοί, να στείλουν και σε μας στόλο. Δεν είμαστε κομβικής σημασίας νησιά. Πιστεύω λοιπόν, ότι ελευθερωθήκαμε και τελείωσε για μας. Αλλά θα 'χουμε την προσοχή μας τεταμένη.''

''Αυτό είναι ευχάριστο πατέρα. Εσύ τι σκέφτεσαι να κάνεις; Θα φύγεις;''

''Τακτοποιήσαμε θέματα διοίκησης και δυο πλοία , ιδιοκτησία εμπόρων του νησιού,  θα μείνουν να φρουρούν το λιμάνι. Αλλά και οι άντρες με τον Αλέξανδρο μαζί. Εγώ και ο Μανώλης, επειδή μου το ζήτησε, φεύγουμε αύριο το πρωί Αντιγόνη. Δεν ξέρω πότε θα ιδωθούμε. Ο πόλεμος θα είναι μακρύς και ελπίζω γενικευμένος. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Πιστεύω όμως, ότι τα Ευρωπαϊκά κράτη με την πίεση των φιλελλήνων, να βοηθήσουν. Ας προσευχόμαστε γι αυτό παιδιά μου''

Όλοι έμειναν βουβοί. Μεγάλο το εγχείρημα. Και δυο μέλη της οικογένειάς τους θα λείψουν. Θα κινδυνέψουν. Ποιος ξέρει πότε θα ανταμώσουν και αν...

Έπρεπε να ξεκουραστούν οι άντρες,  μα δεν ήθελαν να αφήσουν τα άλλα μέλη της οικογένειας από κοντά τους. Θα έκαναν καιρό να ανταμώσουν. Ο Νικολός κοιτούσε τα παιδιά του, να τα χορτάσει. Τον έχουν κάνει τόσο περήφανο. Κορίτσια, αγόρια. Ακόμη και η μικρή του κόρη. Όλα τα παιδιά του, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Και καμάρωνε.

Αργά το βράδυ, οι δυο αδερφές ξάπλωσαν στο δωμάτιό τους. Όπως παλιά. 

''Αντιγόνη, σκότωσα άνθρωπο, το πιστεύεις;''

''Πολέμησες Ειρήνη μου και ήταν επόμενο. Αν δεν τον σκότωνες,  θα ήσασταν νεκροί γυναίκες και παιδιά. Δεν είναι λογικό σε έναν πόλεμο να χάνονται άνθρωποι; Εξάλλου, ας μας άφηναν ήσυχους, αυτό σκέφτομαι πολλές φορές. Ας σέβονταν τα κράτη  το ένα το άλλο, να μην κλαίγαμε νεκρούς. Τόσες ψυχές χαμένες, μα όχι άδικα Ειρήνη μου. Η ελευθερία θέλει θυσίες. Και εσύ πάλεψες γι αυτήν.''

΄΄Κι όμως Αντιγόνη δεν ένιωθα εκείνη τη στιγμή, ούτε τώρα χαρούμενη. Ένα νέο παλικάρι ήταν...μπορεί να τον είχα χαιρετίσει στην αγορά...όχι είναι φοβερό να σκοτώνεις Αντιγόνη. Φοβερό''!

''Το πιστεύω Ειρήνη μου.  Αλλά στον πόλεμο είναι η ζωή σου για τη ζωή του εχθρού. Αυτοί είναι οι κανόνες. Και εσύ να το δεις σαν συνεισφορά στον αγώνα μας.''

Απόκαμαν με τη συζήτηση. Τα έντονα συναισθήματα που βίωσαν αυτές τις ημέρες, τις είχαν εξασθενήσει. Ο ύπνος ήλθε απρόσκλητος, για να απαλύνει αγωνίες και πόνο ψυχής.

Το πρωί, ο Νικολός με τον Μανώλη, πήγαν να χαιρετήσουν τους νεκρούς τους. Και μετά τους ανθρώπους του νησιού τους. Ήταν περήφανος γι αυτούς ο Νικολός. Δεν κιότεψαν. Μα ήταν και τυχεροί που τελείωσε γρήγορα. Τώρα η ανοικοδόμηση, ήταν στα χέρια τους.

Η αλήθεια είναι ότι, όλοι ένιωθαν λιγότερη σιγουριά που θα έφευγαν τρία πλοία. Μαζί με ναύτες, με άντρες, που οικειοθελώς ακολουθούσαν τον καπετάνιο στον πόλεμο. Ο καθένας πήγε στο πλοίο του. Θα τα οδηγούσαν στην Πελοπόννησο. Εκεί ήταν πιο βέβαιο, ότι μπορούσαν να κερδίσουν τον αγώνα. Εκεί θα έπαιρναν οδηγίες. Αποχαιρέτησαν τους δικούς τους ανθρώπους. Το λιμάνι γεμάτο κόσμο, να εύχεται, να ελπίζει, να περηφανεύεται για τους ανθρώπους του. Μπήκαν στις βάρκες και από εκεί στα πλοία τους. Σήκωσαν πανιά και ξεκίνησαν να απομακρύνονται. Στο πλοίο του καπετάν Αργύρη ήταν   ο Μανώλης, που το διοικούσε μόνος του. Καλή λευτεριά φώναζαν όλοι.

Όταν απομακρύνθηκαν και τα τρία, τα δυο πλοία των άλλων εμπόρων πήραν τη θέση τους δεξιά και αριστερά από την είσοδο του λιμανιού. Βάρδιες με άντρες ήταν επάνω στο καθένα. Αλλά και ομάδα νησιωτών με τα όπλα τους ήταν στα βράχια δεξιά και αριστερά. Οι υπόλοιποι κάτοικοι συνέχισαν τις εργασίες τους.

Η Αντιγόνη απέμεινε με τα δυο αδέρφια της στο σπίτι. Με τη γιαγιά και τη Μαριγώ. Με τον μπάρμπα Γιάννη για βοηθό,  ο Αλέξανδρος βοηθούσε παντού στο νησί. Μα ανέλαβε και τα δικά τους ζωντανά και κάποια κτήματα που δεν καλλιεργούσαν, αποφάσησε πλέον να καλλιεργούνται .Τα  πλοία δεν θα έφερναν έσοδα. Έπρεπε η οικογένεια να τραφεί, αλλά και ένα μωρό που θα ερχόταν στον κόσμο.

Όλες οι οικογένειες, θα γίνονταν αυτάρκεις. Η Αντιγόνη έδωσε όλα της τα χρήματα στον Αλέξανδρο. ''Δικά σου είναι Αντιγόνη''

''Της οικογένειας είναι αδερφέ μου. Βάλε τα  κάπου για ώρα ανάγκης''

Και η ζωή συνεχίστηκε, ενώ πατέρας και γιος πολεμούσαν κάποια χιλιόμετρα μακριά. 

ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ