'' Η Άνοιξη είναι ακριβή'' /Κεφ23

 Γενάρης 1821

Μια νέα χρονιά ανέτειλε στην κατεκτημένη Ελλάδα. Το κρύο τσουχτερό για τους νησιώτες που μαζεμένοι στα σπίτια τους, προσπαθούσαν να ζεσταθούν λίγο. Ξύλα σιγόκαιγαν στα μαγκάλια, ζεστά υφαντά τους τύλιγαν τις κρύες νύχτες και η ανάσα να κρατιέται συχνά, ενώ αφουγκράζονταν συνεχώς τον κάθε ήχο στη γειτονιά τους. Ησυχία και ηρεμία βασίλευε παντού.

Οι χριστιανοί, ''χτυπημένοι'' οικονομικά οι περισσότεροι, από την ύφεση του ναυτικού εμπορίου που επηρέασε τόσα επαγγέλματα στη ξηρά, ευαισθητοποιημένοι από τον ελλ διαφωτισμό και τους Έλληνες της Δύσης που βροντοφώναζαν την ανάγκη ύπαρξης ανεξάρτητου κράτους, σιγομουρμούριζαν πίσω από κλειστές πόρτες για την ανάγκη ξεσηκωμού, ονειρευόμενοι ελεύθερη πατρίδα.

Η Αντιγόνη πλέον στο Μαράθι, είχε κατασταλάξει με ποιον τρόπο θα προσπαθούσε να γλιτώσει τον Γιουσούφ. Μπορεί να ντρεπόταν να το ομολογήσει, αλλά ναι, θα το προσπαθούσε και προσευχόταν να τα καταφέρει.

Ο Γιουσούφ δεν την είχε προσκαλέσει ξανά στο αρχοντικό. Δεν είχε δώσει σημεία ζωής και αυτό την προβλημάτιζε.

Λες να είχε θυμώσει με τον Απόστολο; Αφού άφησε τις ημέρες να περάσουν φροντίζοντας το σπιτικό της , ζήτησε ακρόαση από τον Αγά.

Ο γραμματέας του είπε ότι θα την ειδοποιήσει για την απάντηση, αλλά πέρασε και η σημερινή ημέρα, σύνολον τρεις στη σειρά, που δεν είχε νέα. Ο Απόστολος την πίεζε να πάει επίσκεψη στον Αγά, γι αυτό δεν του έκρυψε το αίτημα ακρόασης που ζήτησε.

Η επομένη ημέρα ξημέρωσε με ήλιο και καθαρό ουρανό.

Το πρωί η Αντιγόνη στην βόλτα της για ψώνια, είχε δει το πλοίο του Νότη να είναι δεμένο αρόδο. Φαίνεται πως τα είχε καταφέρει, γιατί όταν σταμάτησε στο λιμάνι χαζεύοντάς το, για να διακρίνει αν υπήρχαν τα κανόνια στο πλάι του, τα είδε καμαρωτά και ολοκαίνουργια και καταχάρηκε. Πηγαίνοντας προς τον ταρσανά, εκεί που δούλευε ο Νότης, χαζεύοντας δεξιά και αριστερά, τον είδε να την κοιτά, να κλίνει το κεφάλι σε χαιρετισμό και εκείνη να τον καλημερίζει θαρρετά. Τι κι αν την έβλεπε κάποιος; Κοντά στην αγορά ήταν η δουλειά του, χαιρετούσε ευγενικά τους Μαραθιώτες.

Το απόγευμα ήλθε ο γραμματέας του Αγά να της πει, ότι μπορεί να πάει στο αρχοντικό, όποτε είναι εύκαιρη. '' Και τώρα;'' τον ρώτησε

''Και τώρα κυρά '' της είπε ευγενικά ο Οθωμανός.

Ντύθηκε βιαστικά αλλά προσεγμένα, τυλίχτηκε για το κρύο προσεχτικά, πήρε βαθιές ανάσες και ξεκίνησε για το αρχοντικό.

Ο Γιουσούφ την υποδέχθηκε ζεστά όπως κάθε φορά.

''Αντιγόνη, καιρό έχουμε να τα πούμε!"'

''Δεν με προσκάλεσες Γιουσούφ...γι αυτό. Έλειπα κι εγώ για τις εορτές ...πέρασε ο καιρός. Σ'ευχαριστώ που ήλθες στην κηδεία του παππού μου''

''Ήταν συμπαθέστατος άνθρωπος Αντιγόνη. Σαν παππού μου τον είχα κι εγώ. Δεν μπορούσα να λείπω''

Αμήχανη σιωπή ή της φάνηκε έτσι;

''Γιουσούφ... πρέπει να μιλήσουμε'' ξεκίνησε διστακτικά. Έπρεπε να παίξει το ρόλο της καλά, αν και δεν χρειαζόταν ιδιαίτερος κόπος, αλλά έπρεπε να τον πείσει''

''Πες μου Αντιγόνη ό,τι θες. Τι συμβαίνει;''

''Πρώτα από όλα θέλεις να μου πεις αν έχεις κάτι μαζί μου ή είσαι θυμωμένος εξαιτίας του Απόστολου, γι αυτό δεν με κάλεσες τόσο καιρό; Την αλήθεια όμως σε παρακαλώ!''

.....................

''Αν δεν θες να μου μιλήσεις το κατανοώ, το σέβομαι και δεν θα ξανά ρωτήσω''

''Κοίτα Αντιγόνη. Θα μιλήσω ειλικρινά...Γίνανε πολύ δύσκολα τα πράγματα μεταξύ μας. Βλέπεις, έχεις ένα παιδί στα σπλάχνα σου. Μη με παρεξηγήσεις, σε παρακαλώ, αλλά θα σου πω πώς νιώθω. Το να παντρευτείς κάποιον άλλον... ήταν μαχαιριά στην καρδιά μου. Ξέρεις τα αισθήματά μου. Είναι αληθινά και δυνατά Αντιγόνη. Νομίζω, σ' αγάπησα από μικρό παιδί. Ονειρευόμουν μια ζωή μαζί σου, όταν θα μεγαλώναμε. Δεν έγινε έτσι. Και δεν θα δεχόσουν να φύγουμε μακριά. Μου το έχεις ομολογήσει. Ξέρω πόσο έντιμη και αξιοπρεπής είσαι, πόσο αγαπάς την οικογένειά σου, δεν θέλησα ποτέ να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Το να είμαι εδώ, ως εκπρόσωπος του Διοικητή και να βλεπόμαστε σχεδόν κάθε μέρα, ήταν μια ψευδαίσθηση, σαν να πάγωσα το χρόνο και γυρίσαμε στην εποχή που περνούσαμε μαζί αρκετές φορές συζητώντας, γελώντας και ελπίζοντας ότι μεγαλώνοντας οι δυο μας, θα καταλήγαμε μαζί. Αυτή τη ψευδαίσθηση η εγκυμοσύνη σου την σκότωσε. Μου άρεσε να κάνουμε κι εδώ παρέα...να μετριάζω τον πόνο που ένιωθα για το γάμο σου... αλλά τώρα είσαι έγκυος. Και αυτή η εγκυμοσύνη δεν με αφήνει να ξεχάσω... ότι... κάποιος άλλος άντρας σε κράτησε αγκαλιά. Κάποιος άλλος άντρας και μάλιστα ανάξιος, σε σφίγγει στην αγκαλιά του όποτε θέλει. Είναι οδυνηρό Αντιγόνη. Απλά... δεν αντέχεται ορισμένες φορές.... Μην με κοιτάς έτσι, δώσε μου λίγο χρόνο και θα το ξεπεράσω... μια φάση είναι, σε παρακαλώ...''

Ο Γιουσούφ γύρισε το κεφάλι αλλού.

Η Αντιγόνη κατανοούσε... δάκρυα απειλούσαν να πάρουν την πρωτοβουλία, αλλά δεν άφησε τον εαυτό της να εκδηλωθεί. Έπρεπε να κατορθώσει να πει αυτά που είχε σχεδιάσει.

''Γιουσούφ...δεν ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω. Απόλυτα. Και για μένα είναι τόσο επίπονα δύσκολο. Πάρα πολύ Γιουσούφ...''

Εκείνος τίναξε το κεφάλι του και την κοίταξε έντονα...

''Αν σου ζητούσα να φύγουμε και τώρα;''

''Θα σου απαντούσα ξανά Αγά μου... πού θα πάμε; Ξέρεις ότι θα μας κυνηγήσουν δυο έθνη, δυο θρησκείες, δυο οικογένειες να ξεπλύνουν την προσβολή. Δεν γίνεται Γιουσούφ μου, δεν γίνεται. Αυτόν τον άνθρωπο παντρεύτηκα που μεγαλώνω το παιδί του μέσα μου, σ' αυτόν θα μείνω πιστή κι ας μην του αξίζει...

Μόνο που θέλω να πάψω να υποφέρω Γιουσούφ. Πρέπει να σταθώ στα πόδια μου... και... όλο αυτό δεν με αφήνει. Θ' αρρωστήσω Γιουσούφ, το νιώθω.. και δεν πρέπει για το μωρούλι αυτό...''

Μιλούσε σιγανά. Κόμπιαζε είναι η αλήθεια, ξεροκατάπινε για όλα όσα έλεγε...

''Αγαπημένη μου...τι θες να κάνω; Τι μπορώ να κάνω, πες μου και θα γίνει...''

''Θέλω... να φύγεις Γιουσούφ. Να πάρεις την οικογένειά σου και να φύγεις''

Εκείνος την κοίταξε ξαφνιασμένος.

''Αυτό θα σε βοηθήσει να με ξεχάσεις; Αυτό μου λες;''

''Δεν νομίζω ότι θα σε ξεχάσω ποτέ Γιουσούφ... Απλά η πληγή δεν θα ματώνει κάθε φορά. Πρέπει... να φύγεις. Μου είναι πανδύσκολο και που το ζητώ, μα σε παρακαλώ... Για μένα δεν καλμάρεται ο πόνος όταν σε βλέπω, για μένα η πληγή ανοίγει ξανά και ξανά. Ξέρω ότι δεν έχω δικαίωμα να απαιτήσω κάτι τέτοιο, μα σε εκλιπαρώ... είναι η μόνη λύση''

''...Πού θες να πάω Αντιγόνη; Πίσω στο Πυργί, στο νησί μας;''

''Κι εκεί τα ίδια θα είναι. Θα βρίσκω ευκαιρία κάθε φορά να έρχομαι στο πατρικό μου ή η σκέψη μου θα είναι εκεί να με βασανίζει ξέροντας ότι είσαι κοντά, πολύ κοντά μου.''

''Άρα; Πού πρέπει να πάω για να νιώθεις καλά;''

''Πουθενά Γιουσούφ δεν θα νιώθω καλά. Απλά, αν φύγεις ... όσο κι αν πονάει... είναι κάτι που θα το πάρω απόφαση. Όμως η καλύτερη λύση είναι... να πας στην Πόλη. Σε παρακαλώ. Εκεί δεν μπορώ να έλθω. Και να έλθω, δεν θα μπορώ να σε δω... Εκεί, θα είσαι μακριά μου... κι εγώ θα το πάρω απόφαση και θα σταθώ στα πόδια μου για να μπορέσω να μεγαλώσω αυτό το μωρό, που δεν φταίει σε τίποτε''!

Τελείωσε ασθμαίνοντας. Δεν ήταν ψέματα όλα όσα του είπε. Βέβαια, δεν θα του ζητούσε ποτέ να φύγει. Θα της έλειπε. Αλλά ήταν η μόνη λύση που βρήκε για να τον σώσει, όταν θα ξεσπούσε στο Μαράθι η εξέγερση. Και μόνο στη σκέψη ότι θα τον σκότωναν, πάθαινε ασφυξία. Έτσι θα ήταν ασφαλής. Ήταν σίγουρη.

Κοιτάζονταν κατάματα.

''Πόσο σ' αγαπώ καλή μου Αντιγόνη... Πόσο πολύ, δεν μπορείς να φανταστείς. Θα φύγω κυρά μου. Θα φύγω, αν έτσι νιώθεις ότι θα αναπνεύσεις καλύτερα. Αλλά για μένα Αντιγόνη, η απόσταση δεν θα έχει συνέπειες στα αισθήματά μου. Και ο πόνος ξέρω... ότι θα είναι εκεί. Μα θα σταθώ στα πόδια μου, γιατί ξέρω πόσο θαυμάζεις τους δυνατούς ανθρώπους. Ίσως κάποτε... δεν ξέρω.''

Πήρε την υπόσχεσή του ότι θα φύγει. Θα σωθεί... αυτό ήθελε, της το υποσχέθηκε, μα τότε... γιατί αυτό το σφίξιμο στο στήθος της;

Σηκώθηκε όρθιος. Την πλησίασε.

''Αντίο αγαπημένη μου, αντίο''!

Στάθηκε μπροστά της. Άπλωσε τα χέρια του καλώντας την. Κι εκείνη... έτρεξε στην αγκαλιά του. Την έκλεισε σφιχτά σαν να φοβόταν μην τη χάσει. Μύριζε τα μαλλιά της, δίνοντάς τους χιλιάδες μικρά φιλιά

Έσκυψε και τη φίλησε, στην αρχή αργά , απαλά. Σιγά σιγά το φιλί του έγινε έντονο, γεμάτο λατρεία, μεγάλη, αστείρευτη λατρεία αλλά και στέρηση. Ένα φιλί παθιασμένο, που έφερε τρελό καρδιοχτύπι στην καρδιά τους, τους έκλεψε την ανάσα τους, αλλά και τους γέμισε απόγνωση. Ενα φιλί που ποτέ δεν θα ξεχνούσε στη ζωή της. Ένα φιλί αποχαιρετισμού!

''Αντίο αγαπημένε μου!"

Συνεχίζεται...

 Σημ: Οι εικόνες των κεφαλαίων είναι από το διαδίκτυο και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους