''Η 'Άνοιξη είναι ακριβή'' Κεφ. 24 / Κεφ.25

 Κεφάλαιο 24. Λίγο πριν  (1)

Στο Πυργί, τα πλοία του Νικολού ήταν στο λιμάνι. Είχε έλθει κι εκείνο που ταξίδευε ο Μανώλης με τον καπετάν Αργύρη και ήθελε συντήρηση. Το ανέλαβαν οι τεχνίτες. Τα άλλα έμεναν εκεί, ξέμπαρκα,  μια και το εμπόριο ήταν πλέον ασύμφορο για τα περισσότερα εμπορικά. Μα ο καπετάν Νικολός,  έβγαλε αρκετά χρήματα όλα τα χρόνια που ταξίδευαν τα πλοία του. Τώρα,  ήθελε να τα ετοιμάσει για τον αγώνα.

Καθισμένος στο γραφείο του, είχε τον πρωτότοκό του κοντά του να συζητούν οι δυο τους. Είχε καιρό να μιλήσει με το γιο του αφού ταξίδευε συνεχώς και τώρα ήταν η ευκαιρία.

'' Τα πλοία Μανώλη θα ενωθούν, όταν ξεκινήσει η εξέγερση,  με τον στόλο τον υπόλοιπο. Θα πάρω το ένα και θα φύγω να πάω στην Ύδρα και στην Πελοπόννησο για να συναντηθώ με τους καπεταναίους και τους προύχοντες. Εκείνοι έχουν αναλάβει να φτιάξουν στρατό και να τον πληρώνουν. Θέλω να μάθω πού βρισκόμαστε. Πότε λένε να μπει το πρώτο φουρνέλο. Εσύ, θα μείνεις εδώ και θα ολοκληρώσετε τις τελευταίες ετοιμασίες, εντάξει;''

''Μείνε ήσυχος πατέρα. Τώρα που είμαστε οι δυο μας,  τι σκέφτεσαι να γίνει με τη γιαγιά, την Ειρήνη και την Μαριγώ; Θα μείνουν σπίτι ενώ πολεμάμε και καίμε τα πάντα;''

''Όχι Μανώλη, ο Αλέξανδρος πηγαίνει λίγα λίγα τρόφιμα, σκεπάσματα και ό,τι χρειαστεί, στην σπηλιά του Απέργη''

''Α εκεί στην πλαγιά που βόσκουν τα ζωντανά μας''

''Ναι εκει, είναι απόμερα, ανάμεσα σε βράχια με βλάστηση τριγύρω, ξέρουν τα μονοπάτια οι γυναίκες και θα πάνε από παραμονή ήσυχα και μυστικά και θα μείνουν μέσα.  Είπα και στους άντρες μας, όσες απ' τις γυναίκες τους με τα παιδιά θέλουν να πάνε στη σπηλιά να έλθουν μαζί με τους δικούς μας. Ο Θεός να βάλει το χέρι του να ελευθερώσουμε γρήγορα το νησί, γιατί δεν θέλω να ανάψουν φωτιά, για να μη δώσουν τη θέση τους και κάνει τόσο κρυο''

''Πιστεύεις πατέρα ότι θα τα καταφέρουν;''

''Το εύχομαι γιε μου. Δεν είμαι σίγουρος για τίποτε, αλλά δεν γίνεται αλλιώς''

''Με την Αντιγόνη τι θα γίνει; Να τη φέρναμε εδώ, τι λες;''

''Κοίτα Μανώλη μου, φεύγοντας με το πλοίο θα σταματήσω στο Μαράθι να της μιλήσω. Το έχω υπόψη μου να της το προτείνω. Και γυρνώντας,  θα την πάρω. Θα δούμε πώς θα τη φέρω, χωρίς τον άτιμο που της έδωσα για άντρα της''!

''Είναι και έγκυος πατέρα, δύσκολη διπλά η θέση της''

''Το ξέρω, το ξέρω, λες να μην αγωνιώ και για εκείνη;''

Πατέρας και γιος έπαψαν να μιλούν και χώθηκαν βαθιά στις σκέψεις τους. Σκέψεις γεμάτες ελπίδα για δικό τους κράτος. Σκέψεις ντυμένες  με μπόλικη αγωνία, περισσότερο για τους δικούς τους ανθρώπους. Δεν άκουσαν το χτύπημα στην πόρτα.

Ο μπάρμπα Γιάννης άνοιξε δειλά και κοίταξε τους δυο άντρες. Σίγουρα ταξιδεύουν και στη στεριά σε άλλους τόπους, φαινόταν από το χαμένο βλέμμα τους.

Ο Νικολός τον είδε πρώτος.

΄''Ελα Γιάννη πες μου τι συμβαίνει, τα τακτοποιήσατε όλα;''

''Ναι καπετάνιε, η σπηλιά είναι εφοδιασμένη με όλα τα απαραίτητα. Νερό θα έχουν από την πηγή εκεί κοντά, που ποτίζουμε και τα ζωντανά. Θα γεμίσει ο Αλέξανδρος και τα κανάτια για να έχουν τις πρώτες ώρες.''

''Μπράβο μπράβο. Να ετοιμάσουμε όσα μπορούμε να ελέγξουμε και για τα άλλα.... τα αφήνουμε στο Θεό''

''Με το συμπάθιο καπετάνιε, μου είπε ο Αλέξανδρος ότι θα φροντίζω εγώ τις γυναίκες στη σπηλιά. Τον ερώτηξα αφεντικό, γιατί θα είμαι στη σπηλιά εγώ; Και μου 'πε ότι θα φύγω μαζί με τις γυναίκες παραμονή, σωστά λέει;''

''Γιάννη μου σωστά. Σε θέλω μαζί τους. Μπορούν να τα βγάλουν πέρα μόνες τους, μα χρειάζονται έναν άντρα...''

'' Α καπετάνιε θα χαλάσουμε τις καρδιές μας. Εγώ θα πολεμήσω μπροστά μπροστά αφέντη. Δεν δέχομαι να με αφήσεις ξωπίσω... Γιατί; Γέρασα αφεντικό;''

''Στάσου, στάσου που αμέσως αρπάχτηκες. Ξέρω πόσο θέλεις να είσαι στον αγώνα. Μα θα είσαι Γιάννη μου. Αν ήταν ο πατέρας μου ζωντανός και γερός θα ήταν εκείνος εκεί στη σπηλιά, μα δεν είναι. Ο αγώνας δεν είναι μόνο η μάχη. Είναι και η φροντίδα για  τα γυναικόπαιδα. Είναι η βοήθεια για το μετά Γιάννη μου. Σε θέλω εκεί με τις γυναίκες, γιατί ναι μεγάλωσες και εσύ, αλλά κυρίως γιατί δεν έχω άλλον που να εμπιστεύομαι τη ζωή των δικών μου. Θα είναι και δυο τρεις συντοπίτες μας συνομίληκοί σου μαζί, αλλά εσένα θέλω για τη δική μας οικογένεια.  Δεν θες αυτήν την ευθύνη;''

''Τιμή και δόξα μου η εμπιστοσύνη σου αφέντη μα... θέλω να φάω μπόλικους οχτρούς καπετάνιο. Θέλω...''

''Περίμενε Γιάννη. Όπλα θα έχεις και εσύ και οι άλλοι, γιατί μπορεί να πολεμήσετε.  Δεν ξέρουμε αν το σκάσουν κάποιοι στρατιώτες και έλθουν κατά κει,  κατά τη σπηλιά του Απέργη. Θα υπάρχουν και  άλλα γυναικόπαιδα. Μπορεί να γνωρίζουν τη σπηλιά οι Οθωμανοί. Θα πολεμήσεις Γιάννη, είμαι σίγουρος, προστατεύοντας το ''κάστρο''  της οικογένειας, τα παιδιά και τις γυναίκες του νησιού. Σε παρακαλώ, νομίζω είναι η μόνη λύση.''

Δεν έφερε άλλη αντίρρηση ο μπάρμπα Γιάννης. Τα έβλεπε λογικά όσα έλεγε ο καπετάνιος του. Μα η ψυχή του λαχταρούσε να έρθει εκείνη η ώρα. Η θεία ώρα, που έλεγε ο Εμμανουήλ ο πρεσβύτερος. Διψούσε να τρέξει ενάντια στους κατακτητές, διψούσε να ποτίσει το ιερό χώμα της πατρίδας του με το αίμα τους. Αρκετά υπέφεραν χρόνια και χρόνια όλοι οι Χριστιανοί. Ήλθε η ώρα και ήθελε να είναι εκεί. Μα δεν έφερε άλλη αντίρρηση. 

Όλα είχαν δρομολογηθεί. Οι άντρες  του καπετάνιου, ήξεραν τη θέση τους όταν θα δινόταν το σύνθημα, ήξερε ο καθένας τι θα κάνει. Μόνο να ευχηθούν μπορούσαν, να τους βοηθήσει η Παναγιά. 

Μέσα στην εβδομάδα ο καπεταν Νικολός, μπήκε στο πλοίο του και ξεκίνησε το ταξίδι του.

''Πρώτη στάση Μαράθι! Στην κόρη μου'' ήταν η εντολή του!

Η Αντιγόνη μαγείρευε όταν άκουσε το χτύπημα της πόρτας. Ο Απόστολος ήταν σήμερα στην Αγιά. 

Χάρηκε πολύ που είδε τον πατέρα της. Η αγωνία της για όλα όσα έμελλε να συμβούν, η λαχτάρα της για τους δικούς της, παραμέρισαν πίκρες και πονεμένα λόγια περασμένα.

Χώθηκε στην αγκαλιά του πατέρα της, κι εκείνος την έσφιξε γερά, χαμογελώντας συγκινημένος.

''Πέρασε πατέρα μου, πώς από εδώ; Δεν είχα μήνυμα ότι θα έρθεις''

''Φεύγω για ταξίδι κόρη μου και πέρασα να σε δω. Μόνη σου είσαι;''

Αφού αντάλλαξαν νέα και πληροφορίες για την υγεία καθενός ξεχωριστά, αφού έμαθε τα νέα των αδερφών της και είπε τα δικά της, άκουσε τον πατέρα της να της λέει

''Θέλω να σου πω, ότι θα πάω να συναντήσω τις άλλες εστίες που ετοιμάζονται σε νησιά και Πελοπόννησο. Να μιλήσω με τους υπεύθυνους,  να μάθω πού βρισκόμαστε και πότε λένε ότι θα ξεκινήσουμε. Όταν επιστρέψω,  που δεν θα αργήσω, να είσαι έτοιμη. Θα σε πάρω στο νησί μας, να είσαι με όλη την οικογένεια, εντάξει;''

''Όχι πατέρα μου, εδώ θα μείνω. Όταν επιστρέψεις,  θέλω να έλθεις να μου πεις τι έμαθες. Μα κι εδώ θα ξεσηκωθούμε με το δικό σας σινιάλο. Μπορεί να μην μπορώ να πολεμήσω, αλλά χρειάζεται να βοηθήσω για τους τραυματίες, τα γυναικόπαιδα, που ίσως πληγούν. Να τα προστατέψω όσο μπορώ. Γι  αυτό πες μου, θα συναντήσεις το Νότη πριν φύγεις;''

''Όχι Αντιγόνη, θα τους συναντήσω όλους μετά το γυρισμό μου, για να τους πω τα τελευταία νέα, τις τελευταίες οδηγίες. Και θα ξαναμιλήσουμε για την απόφασή σου''

''Εντάξει πατέρα μου, άντε στο καλό, καλό ταξίδι να χεις και σε περιμένω με αγωνία''!

Πατέρας και κόρη βάδισαν για το λιμάνι παρέα. Χωρίς να μιλούν. Χωρίς να βιάζονται. Λες και είχαν όλο το χρόνο μπροστά τους. Ποιος ξέρει αν ποτέ θα ξαναπερπατήσω πλάι στον πατέρα μου, σκεφτόταν εκείνη. Μα ό,τι και να γίνει, ας περπατήσουν όσοι επιζήσουν σε ελεύθερο έδαφος, ευχόταν  εκείνη τη στιγμή.

Στο λιμάνι,  είδε στο βάθος το πλοίο του πατέρα της. Καμαρωτό και περήφανο θα έμπαινε κι αυτό στον αγώνα. Αχ Θεέ μου βοήθα...

Ο καπετάνιος αποχαιρέτησε την κόρη του ξανά, μπήκε στη βάρκα και έφτασε στο πλοίο του.

Η Αντιγόνη, έμεινε στο λιμάνι να παρακολουθεί το πλοίο να ελίσσεται,  για να βγει στο πέλαγος. Ήταν εκεί και το παρακολουθούσε ως να το χάσει από τα μάτια της. Ο θαλασσινός κρύος αέρας σήκωνε μικρά κύματα που έσκαγαν στα πόδια της. Και η αλμύρα τους, ενωνόταν με την αλμύρα των δακρύων της, για όσα  πρόσωπα κινδύνευε να χάσει.

Κεφάλαιο 25. Λίγο πριν (2)

Έκλεισαν τρεις βδομάδες που έφυγε ο Νικολός, τρεις βδομάδες που αποχαιρέτησε τον Γιουσούφ.
Και νέα δεν είχε για κανέναν από τους δυο. Να πει ότι δεν αγωνιούσε, θα ήταν ψέμα. Η Αντιγόνη σήμερα, ξύπνησε αργά. Ο ύπνος της ήταν άστατος και ακολουθούσε κατά πόδας το άγχος και τις ελπίδες της.
Λίγο γάλα να πιει ...κάτι να βάλει στο στομάχι της για χάρη του παιδιού που μεγάλωνε μέσα της κι ας μην είχε όρεξη ούτε για μια γουλιά. Καθισμένη στο σκαμνί της κουζίνας, σκεφτόταν ποιες κινήσεις έπρεπε να κάνει, όταν ο καπνός θα σήμανε την έναρξη.
Ο Απόστολος μπήκε χτυπώντας την πόρτα βιαστικός.
''Αντιγόνη; Εδώ είσαι;''
''Στην κουζίνα Απόστολε. Τι συμβαίνει;''
''Είδες; Είδες το αρχοντικό; Ένας ηλικιωμένος Οθωμανός αναλαμβάνει εδώ στο νησί. Έφυγε ο Γιουσούφ. Ήδη το πλοίο του σαλπάρισε. Το ήξερες; Τι κακό είναι αυτό που μας βρήκε; Έφυγε χωρίς να με αποχαιρετήσει, να με ενημερώσει, χωρίς...''
''Στάσου Απόστολε...υποχρέωση είχε να μας χαιρετήσει; Πώς κάνεις έτσι;''
Ώστε έφυγε. Μεγάλη η χάρη σου, Παναγιά μου. Της έκανε το χατίρι. Μια ανακούφιση την αλάφρωσε. Ένα βάρος λιγότερο κι ας ένοιωθε λύπη για τον παντοτινό αποχωρισμό. Όχι, τέτοια ώρα δεν θα το σκεφτόταν. Σημασία έχει ότι γλίτωσε. Οι σκέψεις της τρέχανε και δεν άκουγε τον Απόστολο που είχε πάθει σοκ μεγάλο...
''...........μα ούτε εσένα είπε τίποτε; Δεν γίνεται, κάτι συνέβη. Λες να θύμωσε τόσο πολύ μαζί μου και γι αυτό έφυγε; ''
Χριστέ μου δεν γίνεται τόση μεγάλη ανοησία να υπάρχει στον κόσμο. Άκου τώρα τι σκέφτεται το Εγώ του. Θύμωσε με το γιατρό του νησιού και παράτησε το πόστο του ένας διοικητής, αν είναι δυνατόν.
''Έλα Απόστολε ηρέμησε, δεν εξαρτιόμαστε από τον εκπρόσωπο του Μπέη κάθε φορά''.
Μα ο Απόστολος ήταν απαρηγόρητος. Αποκλείεται τώρα να γίνει διοικητής των άλλων νησιών. Αποκλείεται να έχει την εύνοια και αυτού του Οθωμανού. Μα τι είναι αυτά που σκέφτεται; Στο χέρι του είναι. Πρέπει να τον γνωρίσει, να υποβάλλει τα σέβη του, να τον διαβεβαιώσει ότι είναι άνθρωπός σοβαρός και χρήσιμος. Γι αυτό ζήτησε ακρόαση από το νέο εκπρόσωπο του Μπέη.
Στο γραφείο του τον δέχτηκε ο νέος διοικητής. Μεσήλικας, αγέλαστος και μικρόσωμος, με μάτια αεικίνητα να προσπαθούν να δουν βαθύτερα, να διαβάσουν τις σκέψεις των υποτακτικών του. Χμ... αυτός είναι ο γιατρός, ναι ο σύζυγος εκείνης που πρέπει να προσέχει και να σέβεται. Αυτές τις εντολές είχε. Δεν κατάλαβε γιατί του έδωσαν τέτοιες εντολές και ο Μπέης και ο γιος του. Δεν είμαστε καλά, εμείς είμαστε οι αφέντες του τόπου, τι καμώματα είναι αυτά; σκεφτόταν, όσο ο Απόστολος έδινε τα διαπιστευτήριά του. Δεν είπε σε κανέναν τίποτε, την ήθελε τη θέση, την αποζητούσε το εγώ του. Μα ο γιατρός...πολλά σέβη άφηνε στο γραφείο του. Μμμ, μ'αρέσει αυτός, σίγουρα θα κάνει ό,τι του ζητάω. Για να δούμε!
''Γιατρέ χαίρομαι που σε γνώρισα και έχω ακούσει πολλά καλά για σένα. Οι υπηρεσίες σου απαραίτητες για τον τόπο. Θα τα πάμε καλά. Να είσαι σίγουρος''
Πετούσε στα ουράνια ο Απόστολος. Θα τα πάνε καλά είπε...τι ωραία. Οι ελπίδες αναπτερώθηκαν.
Πηγαίνοντας στη δουλειά του, είχε πάλι τον αέρα του σημαντικού στο νησί του. Ανάγκη δεν είχε τον Γιουσούφ. Σιγά το παιδαρέλι τώρα, που έφυγε χωρίς να χαιρετήσει και έλεγε ότι ήταν φίλοι. Σιγά...
Το πλοίο του Νικολού ήταν πολύ ώρα δεμένο αρόδο. Μα ο Νικολός άφαντος. Η Αντιγόνη στη βόλτα της για τα ψώνια, το είδε. Περίμενε αρκετά, μα δεν είδε τον πατέρα της. Τι στο καλό συμβαίνει; Η βάρκα του ήταν δεμένη, σημάδι ότι είχε βγει στο νησί. Ρώτησε τριγύρω τους βαρκάρηδες. Ναι, είχε βγει ο καπετάνιος, αλλά τον είχαν καλέσει στο αρχοντικό. Έτρεξε στο σπίτι μήπως και πήγε εκεί, ενώ εκείνη έλειπε. Κανείς!
Τι κάνει τόση ώρα στο αρχοντικό; Λες να συνέβη τίποτε; Νέος διοικητής, ίσως να είναι διαφορετικά τώρα τα πράγματα, σκεφτόταν διαρκώς.
Έφτασε μεσημέρι όταν άκουσε χτύπημα στην πόρτα. Ο πατέρας της μπήκε βλοσυρός. Πίσω του ο Απόστολος.
Μουδιασμένα η Αντιγόνη χαιρέτησε τον πατέρα της.
''Γιατί άργησες πατέρα; Το πλοίο είναι από το πρωί στο λιμάνι. Σε έψαχνα και μου είπαν ότι ήσουν στον διοικητή''
''Με φώναξαν εμένα να εγγυηθώ Αντιγόνη'' είπε ο Απόστολος
Τι πράγμα; Εγγυήσεις θέλουν τώρα; Δεν ρώτησε τίποτε, δεν είπε τίποτε
''Θα ετοιμάσω να φάμε εντάξει;'' Ήταν και ο Απόστολος εκεί, πώς θα μιλούσαν;
Στη σάλα ο Νικολός, έριχνε βλέμματα στην κόρη του. Κάτι συνέβη δεν μπορεί. Πρέπει να βρει τρόπο να διώξει τον άντρα της. Πρέπει να μάθει. Πρέπει να διευκολύνει τον πατέρα της.
''Απόστολε, όταν θα φάμε, δεν πρέπει να ξαναπάς ιατρείο; Αυτές τις ημέρες μήπως δεν πρέπει να το κλείνεις το μεσημέρι; Επειδή ήλθε ο νέος διοικητής να δει πόσο πρόθυμος είσαι;''
''Πρέπει να μείνω με εντολή διοικητή Αντιγόνη. Μια και ήλθε ο πατέρας σου, μου ζήτησε να μείνω μαζί του και να τον συνοδεύσω όταν φύγει''
Τα έχασαν και οι δυο, πατέρας και κόρη.
''Ίσως φοβάται, παίρνει τα μέτρα του μετά από την έναρξη της επανάστασης στη Μολδοβλαχία από τον Υψηλάντη'' είπε ο Νικολός και ο Απόστολος ορθάνοιξε τα μάτια του.
''Τι στο καλό συμβαίνει; Ξεκινούν επανάσταση εναντίον μιας τόσο μεγάλης αυτοκρατορίας; '' ρώτησε έντρομος.
''Μην ανησυχείς Απόστολε, από ό,τι έμαθα καταδικάστηκε αυτή η εξέγερση. Δεν έχουν πολύ στρατό, θα την καταπνίξει ο σουλτάνος, να είσαι ησυχος'' είπε κοιτάζοντας με νόημα την Αντιγόνη
Τι στο καλό να πει του Απόστολου για να φύγει απο εδώ; Πρέπει να μιλήσει με τον πατέρα της.
Φαγητό ετοίμαζε στην κουζίνα και το μυαλό της δούλευε πιο γρήγορα από τα χέρια της. Βρήκε τη νταμιτζάνα με το κρασί. Την άδειασε έξω στον κήπο, αφήνοντας λίγο και φώναξε τον Απόστολο
''Σε παρακαλώ, πήγαινε στον μπάρμπα Σπυρίδωνα να σου γεμίσει αυτήν τη νταμιτζάνα με κρασί. Κόκκινο πες του. ''
'' Α Αντιγόνη πώς θα φύγω; Είπε ο διοικητής...''
''Απόστολε σου είπε ότι δεν μπορείς να φέρεις κρασί; Δεν φεύγει ο πατέρας μου. Θα φάμε παρέα. Αλλά θα ζητήσει κρασί. Θες να πω ότι δεν έχουμε, να νομίζει ότι δεν περνάμε καλά; Για όνομα του Θεού, ούτε να το σκέφτομαι''
'' Πάω κυρά μου, δεν θα του δώσουμε το δικαίωμα να πει κάτι τέτοιο, ε; Σιγά μην τον αφήσουμε να νομίζει ότι δεν περνάς καλά μαζί μου.''
Φεύγοντας ο γιατρός, βρήκαν την ευκαιρία να τα πουν πατέρας και κόρη.
''Ξεκίνησε στη Μολδοβλαχία επανάσταση;''
''Ναι αλήθεια είπα, έτσι έμαθα. Ο Υψηλάντης είχε πει ότι πρέπει να ξεκινήσουν αρκετές εστίες συγχρόνως, ενώ το στράτευμα των Οθωμανών, θα χτυπά τον Αλή Πασά στα Γιάννενα. Σε λίγο ξεκινάμε κι εμείς Αντιγόνη, να είσαι έτοιμη. Πρέπει να τα πω του Νότη. Πώς θα γίνει δεν ξέρω... γιατί ο νέος διοικητής παρακολουθεί άραγε; Ο Γιουσούφ γιατί έφυγε;''
''Πού να ξέρω πατέρα μου γιατί έφυγε; Πες μου εμένα τις οδηγίες που θες να του δώσεις του Νότη κι εγώ θα πάω επίσκεψη στον καπετάνιο του νησιού, που δεν απαγορεύεται κι ας με παρακολουθούν. Εκείνος θα τα πει του Νότη, να είσαι σίγουρος. ''
''Λοιπόν άκου Αντιγόνη, οι Οθωμανοί ξέρουν για τις προσπάθειες επανάστασης των κατακτημένων χριστιανών. Έμαθα από τους οπλαρχηγούς ότι, πιάσανε έγραφα του Υψηλάντη, γι αυτό εκείνος έκανε νωρίτερα την επανάσταση και έδωσε εντολή να γίνουν νωρίτερα σε πολλές περιοχές συγχρόνως. Λένε επίσης, ότι οι Οθωμανοί έχουν διαφορές και με τους Πέρσες. Συνοριακές. Η Ρωσία υποσχέθηκε ουδετερότητα στην επανάσταση και πιέζει για πόλεμο μεταξύ Τούρκων και Περσών. Σκέψου κόρη μου, σε πόσα μέρη θα χωριστεί ο Οθωμανικός στρατός!! Έχουμε πολλές ελπίδες να δούμε το κράτος μας ελεύθερο...''
''Αχ μακάρι πατέρα, προσεύχομαι γι αυτό καθημερινά. Για το Νότη τι ιδιαίτερο θες να πω;''
''Αυτά που σου είπα Αντιγόνη, θα ξεκινήσουμε νωρίτερα. Να είναι έτοιμος. Με τον καπνό μας θα ξεκινήσετε. Και εσύ πρόσεχε, αφού διαλύσουν τη φρουρά και το αρχοντικό, τότε θα βγεις για τους άμαχους. Προσπάθησε να μην είσαι και στο σπίτι Αντιγόνη. Δεν ξέρω αν θα είστε ασφαλείς εδώ. Δίπλα στο αρχοντικό είστε. Και η φωτιά θα καίει τα πάντα. Να είσαι έτοιμη να φύγεις από τους κήπους πίσω ''
''Εντάξει πατέρα μην ανησυχείς...''
''Όπλο έχεις;''
''Ναι έχω κρατήσει και όπλο και βόλια. Ξέρω, μην ανησυχείς''
''Κόρη μου, να ξέρεις επίσης, αν τελειώσει αίσια η εξέγερσή μας και ελευθερώσουμε το νησί μας θα φύγουμε. Εγώ, ο Μανώλης και ο καπετάν Αργύρης θα πάμε τα πλοία απέναντι, να ενωθούν με το στόλο μας. ''
''Πώς θα γυρίσετε πατέρα;''
''Δεν θα γυρίσουμε όταν θα μαίνεται ο πόλεμος Αντιγόνη. Θα πολεμήσουμε με τους υπόλοιπους. Ο Αλέξανδρος με το στρατό θα κρατήσουν το νησί. Είναι όλα κανονισμένα σε μας. Φροντίστε και εσείς τα δικά σας''
''Τα άλλα νησιά πατέρα; Η Αγιά και το μικρό το Περιστέρι;''
''Η Αγιά θα ακολουθήσει και εκείνη το σχέδιο με τον καπνό. Είναι έτοιμοι και εκείνοι. Το περιστέρι θα δεχθεί επίθεση με το πλοίο του Νότη και κάμποσους στρατιώτες. Θα το ελευθερώσουν κι εκείνοι θα επιστρέψουν εδώ. Πες στο Νότη να είναι έτοιμος κάθε μέρα''
Τόσοι άμαχοι εκεί, οθωμανικές οικογένειες...σκεφτόταν η Αντιγόνη. Μα δεν ήθελε να σκέφτεται, δεν έπρεπε. Μόνο ρώτησε
''Τι θα κάνεις με το Μπέη πατέρα;''
''Τίποτε κόρη μου. Θα ακολουθήσει τη μοίρα του. Στο χέρι μου δεν είναι, εξάλλου δεν μπορώ να σώσω τα παιδιά μου, τον Μπέη θα σκεφθώ; Έχω δώσει εντολή όμως τους αμάχους δεν τους αγγίζουμε''.
Εκείνη την ώρα μπήκε ο Απόστολος με το κρασί.
Φάγανε μέσα στη σιωπή. Οι σκέψεις του καθένα ταξίδευαν μπροστά, την ώρα της έναρξης του αγώνα
Η ελευθερία απαιτούσε δάκρυα και αίμα, νεκρούς χιλιάδες για να λυθούν τα δεσμά της.
Ήλθε η ώρα!

Δυο κεφάλαια μαζί, δεν είναι πολύ μεγάλα και για να μην παραπονιέται μια ψυχή για το βασανιστήριο της σταγόνας, σας εδωσα σεβαστό υλικό για διάβασμα!!!

Κοντεύουμε στο τέλος. Υπομονή. Ελπίζω να σας έχει ικανοποιήσει ως εδώ.

Σημ:Οι εικόνες των κεφαλαίων είναι από την google και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους.

Συνεχίζεται............