''Η Άνοιξη είναι ακριβή'' Κεφ.22

 Κεφάλαιο 22

Βαρύς ο φετινός χειμώνας στο Μαράθι. Πολύ το κρύο και ήδη, η φωτιά στο σπίτι δεν έφτανε να ζεστάνει τους κατοίκους του. Η Ειρήνη ήταν ακόμη εκεί, κοντά στην αδερφή της, να κάνει παρέα η μία στην άλλη, να προετοιμάζουν τα ρουχαλάκια του μωρού, να συζητούν κάθε στιγμή. Η εγκυμοσύνη προχωρούσε ομαλά. 

Ο Νότης παρέλαβε τα βόλια και ο τρόπος που ειδοποιήθηκε ήταν πάλι ένα σχέδιο της Αντιγόνης, γιατί φοβόταν να τον πλησιάσει. Φοβόταν να πάει απόγευμα εκεί, στην πλαγιά του Μοναστηριού. Γι αυτό, πήγε επίσκεψη στο σπίτι του καπετάνιου του νησιού με την αδερφή της. Η καπετάνισσα,  όσο τους σέρβιρε το τσάι ήταν απασχολημένη στην κουζίνα, ενώ η Αντιγόνη  έλεγε στον καπετάνιο, αν  μπορούσε να ειδοποιήσει τον Νότη να έλθει από την πίσω μεριά του σπιτιού της,  μια από τις μέρες που ο Απόστολος πήγαινε στα άλλα νησιά. Για να παραλάβει ό,τι του είχε υποσχεθεί ο πατέρας της. Το συζήτησαν, το σχεδίασαν ως την τελευταία λεπτομέρεια.

Έτσι έγινε. Χωρίς να τους δει κανείς, πήγε ο Νότης και παρέλαβε όλα όσα χρειαζόταν, αλλά και τρόφιμα για τους άντρες του, που η Αντιγόνη είχε ετοιμάσει. Φοβόταν πλέον,  μήπως συνέχιζε ο Απόστολος την παρακολούθηση,  ή μήπως ο Γιουσούφ, για να την προστατέψει από τους τυχάρπαστους του γιατρού, έστελνε στο κατόπιν της κάποιον έμπιστό του. Ανησυχούσε, αν την έβλεπαν να συναντά το Νότη. Δεν τολμούσε πλέον να πάει στην άκρη του νησιού, εκεί στο δάσος και στον γκρεμό.

Οι μέρες των εορτών των Χριστουγέννων πλησίαζαν. Ο καιρός αγρίευε περισσότερο. Και ένα πρωινό ξύπνησαν και είχε ασπρίσει το νησί. Χιόνι! Από πού κι ως πού χιόνι δίπλα στη θάλασσα; Κι όμως, το χιόνι σκέπασε τα σοκάκια της πόλης, έντυσε τα δέντρα και τα φυτά, πασπάλισε τις βάρκες και τα καϊκια και φώλιασε στην άκρη των παραθύρων. 

Οι σκεπές άσπρισαν κι αυτές, ενώ ο ουρανός δεν βαρέθηκε όλη μέρα να ραντίζει με τις νιφάδες του.

Άρεσε ο καιρός αυτός και στην Αντιγόνη και στην Ειρήνη, που καμιά τους δεν θυμόταν να είχε συναντήσει χιόνι στο νησί τους.

Η κυκλοφορία έγινε δύσκολη και η Αντιγόνη ήταν απαγορευμένο να βγει, μήπως και γλιστρήσει στην κατάστασή της. Η Ειρήνη ανέλαβε τα ψώνια για το σπίτι από την αγορά, κάτι που της άρεσε πολύ, μια και είχε σχετική ελευθερία κινήσεων.

Ευτυχώς, το χιόνι δεν κράτησε και πολύ. Μα το κρύο στρογγυλοκάθισε στο νησί και ο ήλιος που κάποιες φορές ταξίδευε στον ουρανό, δεν κατόρθωνε να το καλμάρει.

Ο πατέρας της, της έστειλε γράμμα με ένα βαρκάρη που έκανε το δρομολόγιο Πυργί- Μαράθι. Την προσκαλούσε με τον Απόστολο για τις γιορτές στο πατρικό της. Η Ειρήνη ήθελε να επιστρέψει για να κάνει γιορτές με όλους τους δικούς της. Αλλά ο Απόστολος διαφώνησε. ''Ας έλθουν εκείνοι στο σπίτι μας Αντιγόνη''.

''Και ο παππούς; Δεν μπορεί να μετακινηθεί''

Μα ο παππούς δεν άντεξε να περιμένει τη θεία ώρα της εξέγερσης. Και έφυγε ήρεμα και ήσυχος ότι όλα βαίνουν καλώς. Ειδοποιήθηκαν για την κηδεία και τώρα ο Απόστολος δεν μπορούσε να αρνηθεί να παρευρεθεί. Ακόμη και ο Γιουσούφ πήγε στο Πυργί για τον τελευταίο αποχαιρετισμό. Τον θυμόταν πάντα τον παππού, με ζεστές  όμορφες αναμνήσεις.

Τον έκλαψαν όλα του τα εγγόνια. Τον έκλαψε πολύ η Αντιγόνη. Η γιαγιά της ήταν ράκος από τη στενοχώρια. ''Είχε καταπέσει κόρη μου,ήταν μεγάλος το ξέρω, το τέλος πλησίαζε, μα δεν έπαυε να είναι ο σύντροφος της ζωής μου. Μου λείπει ξέρεις''

Όλο το νησί σχεδόν ήταν στην κηδεία του παππού. Μπορεί να μην μπήκαν στην εκκλησία τα μέλη της οικογένειας του Μπέη, αλλά ήταν εκεί, στο νεκροταφείο και μετά στο σπίτι για τον καθιερωμένο καφέ και το συνοδευτικό που προσφέρθηκε.

Ο Απόστολος μετά την κηδεία, ήθελε να γυρίσουν πίσω. Μα η Αντιγόνη αντιστάθηκε στην επιθυμία του και του είπε να φύγει μόνος αν θέλει. Εκείνη θα έμενε με τους δικούς της για τις γιορτές, που φέτος θα τις περνούσαν μέσα στο πένθος. Έπρεπε να είναι όλοι μαζί.

Αυτές τις ημέρες στο πατρικό της η Αντιγόνη, με όλα τα αδέρφια της παρόντα, με τον πατέρα της εκεί, θα έπρεπε να είναι ήρεμη και να μην ανησυχεί για τίποτε. Κι όμως. Το άγχος είχε βρει φιλόξενη γωνιά στην καρδιά της και απειλούσε να την κατακτήσει ολόκληρη. 

Άγχος για το πώς θα εξελιχθεί μια εξέγερση, όταν θα γίνει. Τρόμος στις εικόνες που γεννούσε το μυαλό της, εικόνες αίματος, πόνου και οδυρμών. Μα η ελευθερία δεν κερδίζεται αλλιώς.

Εκείνο το χάραμα ξύπνησε λουσμένη στον ιδρώτα. Το κρύο την περόνιαζε και έτρεμε ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, με τη ματιά της να κοιτάζει δεξιά και αριστερά, ως να συνέλθει από τον εφιάλτη που την ξύπνησε. Στο κρεβάτι της Ειρήνης κοιμόταν ο Απόστολος κι αν ήταν αλλιώς, θα ήθελε να πάει κοντά του να τον ξυπνήσει, να κουρνιάσει στη ζεστασιά της αγκαλιάς του. Αλλά μόνο απέχθεια της προκαλούσε η σκέψη. Τι όνειρο κι αυτό; Λες να είναι σημαδιακό;

Δεν έβλεπε το πρόσωπό του, δεν ήξερε ποιος είναι, μα στο όνειρο φαινόταν να τον αναγνωρίζει. Αίμα κάλυπτε κάθε πτυχή του σώματός του. Δεξιά κι αριστερά, τα πάντα είχαν παραδοθεί στις φλόγες. Κάπνα και σκόνη θόλωναν την ατμόσφαιρα. Κορμιά κείτονταν στο δρόμο, άνθρωποι με όνομα, με μια ζωή που χάθηκε βίαια, γιοι μιας μάνας, σύζυγοι μιας γυναίκας που θα τους περίμενε άδικα, πατεράδες που άφησαν τα παιδιά τους στην ορφάνια. 

Κι εκεί στα σκαλοπάτια, μπροστά από τη φωτιά που οι φλόγες κατακτούσαν κάθε σπιθαμή άκαφτη, ήταν το σώμα εκείνο. Χωρίς πρόσωπο. Ένα σώμα ματωμένο, με πληγές να χάσκουν, με τις φλόγες να το γλύφουν, χωρίς να το καίνε. Κι εκείνη, λες και ήξερε ποιος ήταν, πήγε κοντά. Χωρίς να τη νοιάζει η φωτιά. Χωρίς να την απειλεί.  Ήταν νεκρός...είχε φύγει, ένα άψυχο σώμα, ένα κουφάρι πληγιασμένο και σίγουρα πονεμένο. Μα καθώς τα δάκρυά της στάλαζαν στο κενό πρόσωπό του, που φάνηκε ότι της ήταν οικείο, που της προκαλούσε πόνο ο χαμός του, το χέρι του την άρπαξε και μια φωνή λες  βγαλμένη από τα έγκατα της γης, την ανατρίχιασε ''Γιατί Αντιγόνη; Γιατί;'' Ούρλιαξε χωρίς ήχο...ούρλιαξε από απόγνωση, γιατί αυτό το ''γιατί'' την συγκλόνιζε. Ξύπνησε μέσα στον κρύο ιδρώτα. Μα το όνειρο είχε ενσταλάξει τον τρόμο μέσα της. Ποιος θα φύγει τόσο βασανισμένος; Λες να είναι ο Γιουσούφ; Πρέπει να τον γλιτώσει, πρέπει, μα πώς;

Τα Χριστούγεννα πέρασαν ήρεμα, με πόνο ψυχής για τον παππού, που η θέση του έμεινε κενή. Έφαγαν όλοι μαζί και το βράδυ θα εκκλησιάζονταν ξανά όπως και χθες. Επέμενε η Αντιγόνη να παρευρεθεί στην Εκκλησία. Να ακουμπήσει τις προσευχές της στο εικόνισμα της Παναγιάς. Μα πόσο φοβόταν! Φοβόταν για όσα θα έλθουν. Για όσα είναι αδύναμη να προλάβει. Φοβόταν για τον πατέρα της και τα αδέρφια της. Φοβόταν για το πατρικό της σπίτι, μα και για το μωρό που είχε στα σπλάχνα της. Φοβόταν και για εκείνον που δεν είχε βρει ακόμη τρόπο να τον γλιτώσει. Ο φόβος απειλούσε κάθε σπιθαμή λογικής σκέψης. Έκανε την ανάσα της να βγαίνει γρήγορη. Έκανε του χτύπους της καρδιάς της να χτυπούν γοργά, σαν να ήθελε αυτή η καρδιά να εγκαταλείψει το σώμα της, να τρέξει ελεύθερη στα χωράφια του νησιού της. 

Και ήλθε η μέρα της αναχώρησης. Θα γυρνούσαν στο σπίτι της στο Μαράθι. Ο γιατρός έλειψε αρκετά από το πόστο του. Οι ασθενείς του τον έχουν ανάγκη. Κανείς δεν μπορούσε να του φέρει αντίρρηση. Η Ειρήνη έμεινε στο πατρικό της πλέον. Μόνη εκείνη, με το γιατρό και ένα παιδί στα σπλάχνα της, γυρνούσε στο σπιτικό της. Γυρνούσε εκεί που έπρεπε, για να βρει τη λύση που την απασχολούσε. Ο αποχαιρετισμός ήταν πολύ συγκινητικός για την ίδια την Αντιγόνη. Αγκάλιαζε τους δικούς της έναν έναν, λες και δεν θα τους ξαναέβλεπε. Τα δάκρυά της ποτάμι τρέχανε και όλοι τα απέδωσαν στην κατάστασή της που την έκανε ευσυγκίνητη.

Το καϊκι ήθελε μια ώρα για να τους πάει στο νησί. Διάλεξαν μια μέρα χωρίς αέρα, αν και το κρύο ήταν τσουχτερό. Ο Απόστολος είχε όρεξη για συζήτηση. Χαρούμενος, που κανένας από την οικογένεια του Νικολού δεν ήταν μαζί τους. ''Πρέπει Αντιγόνη να με βοηθήσεις '' της έλεγε διακόπτοντας τις σκέψεις της ξαφνικά. '' Σε τι Απόστολε;''

''Πρέπει να ξανακερδίσω τον Αγά. Νομίζω ότι έχω πέσει στα μάτια του. Πρέπει να βάλεις τα δυνατά σου, να με παινέψεις και να με δικαιολογήσεις για αυτόν που έβαλα να σε προσέχει'' της είπε

''Μην ανησυχείς Απόστολε, άστο επάνω μου'' του είπε για να γλιτώσει από την επαρμένη πολυλογία του. Μα μέσα της ήξερε ότι είχε σοβαρότερα θέματα   να την απασχολούν. Πίστευε, από όσα τους είπε ο πατέρας της από το ταξίδι του, ότι τα περιθώρια στενεύουν.... ''ο καιρός γαρ εγγύς''!

Συνεχίζεται...

Σημ:Σημ: Οι εικόνες των κεφαλαίων είναι από το διαδίκτυο και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους