''Η 'Ανοιξη είναι ακριβή'' /Κεφ. 27

  Κεφάλαιο 27. '' Ήλθε η ώρα''!

Αχάραγα βγήκαν οι τρεις άντρες από το σπίτι. Ντυμένοι κατάλληλα για τη μάχη, με τις πιστόλες και τα βόλια, με μαχαίρες και σπαθί στο χέρι, πήγαν  ο καθένας στο πόστο του. Με προσοχή μην γίνουν αντιληπτοί. Πριν χωρίσουν, άπλωσε το χέρι ο Νικολός στους γιους του. Τους άγγιξε χωρίς μιλιά. Η ματιά του, τους έλεγε, όσα τα χείλη δεν γινόταν να πουν. Χωρίστηκαν.

Ο Νικολός βρέθηκε με τους άντρες του στο φρούριο απέξω. Οι πρώτοι που έφτασαν, πήγαν στην άκρη του και τράβηξαν σιγά σιγά τα αγκωνάρια που είχαν ξεκολλήσει. Με προσοχή και με όσο το δυνατόν λιγότερο θόρυβο.  Έγινε ένα άνοιγμα ικανό να χωρέσει έναν άντρα. Πρώτος μπήκε ο Νικολός. Σύρθηκε σιγά σιγά. Ήθελε να φτάσει στις ξύλινες καλύβες. Που και που, δάδες αναμμένες φώτιζαν το χώρο. Δυο τρεις τον ακολουθούσαν. Οι υπόλοιποι κρύφτηκαν στη μάντρα δεξιά και αριστερά από την είσοδο. Έπρεπε να δουν τη φωτιά για να ξεκινήσουν. Καρδιοχτυπούσαν όλοι. Μα σήμερα, το νησί θα γινόταν δικό τους.  Η Ελευθερία φτερούγιζε πάνω από τα κεφάλια τους. Αδημονούσε κι εκείνη. Ήθελε χώρο για να κουρνιάσει στα χώματά τους.

Με το που άρχισε να ξεπροβάλλει ο ήλιος, η  πρώτη φωτιά μπήκε. Και η δεύτερη. Και η τρίτη. Έτσι θα φαινόταν και ο καπνός από μακριά. 

Φούντωσαν όλα στη στιγμή. Φωνές και ουρλιαχτά ξεσήκωσαν το στρατώνα. Οι άντρες όρμησαν με τις πιστόλες, αλλά και με τα σπαθιά πάνω στους στρατιώτες. Το αίμα έβαφε το χώμα. 

Πολεμούσαν σώμα με σώμα. Ο Νικολός φώναζε, δίνοντας κουράγιο στους άντρες του. Κυρίως για να ακούν τη φωνή του, ότι είναι ζωντανός, ότι πολεμά. Έτσι έπαιρναν θάρρος. Φοβόταν τη λιποψυχία ορισμένων. Μήπως λιποταχτήσουν. Άμαθοι σε πόλεμο ήταν. Αγρότες, κτηνοτρόφοι, μαραγκοί.  Όσα μπόρεσε να τους διδάξει για τη μάχη εκ τους συστάδην στον περιορισμένο χώρο του, ήταν λίγα, τα βασικά. Δεν είχαν χρόνο, ούτε ελευθερία κινήσεων για πολεμική εξάσκηση. Μα τα πήγαιναν καλά. Ο αιφνιδιασμός δούλευε υπέρ τους.

Ο καπνός ανέβηκε ψηλά. Τα πάντα καίγονταν στο φρούριο, εντελώς. 

Πολεμούσαν βρίζοντας ή βογκώντας πολλές φορές. Τα κορμιά έπεφταν το ένα πάνω στο άλλο. Εχθροί  πέθαιναν στο ίδιο χώμα, με τον ίδιο πόνο, δίπλα ο ένας στον άλλον. 

Και ησύχασαν στη στιγμή. Έψαξαν όλο το φρούριο καλά. Έβγαλαν όσα πυρομαχικά μπορούσαν να διασώσουν. Αλλά και όπλα. Τους ήταν απαραίτητα. Τα πήγαν στην άκρη του τείχους. Τώρα έπρεπε να βιαστούν να ενωθούν με τις άλλες ομάδες.

Μα πρώτα ο καπετάνιος τους, κατέβασε την σημαία των κατακτητών και ανέβασε το λάβαρο το δικό τους. Άσπρο μπλε, μ' ένα σταυρό στη μέση να κυματίζει μετά τόσους αιώνες για πρώτη φορά στο νησί!  Ήταν συγκινημένος. Και οι άντρες του σταμάτησαν για μια στιγμή ακίνητοι. Με το βλέμμα στραμμένο στη σημαία τους, έμεναν σιωπηλοί και κοιτούσαν με δέος! Τι δύναμη έχει ένα κομμάτι πανί! Πόση ιστορία θα διηγούταν, από εδώ και πέρα. Πόσες ψυχές χάθηκαν για να υψωθεί εκεί, στο φρούριο ψηλά. Για να κυματίζει λεύτερο!

Είχαν νικήσει με λίγες απώλειες. Τους νεκρούς θα τους έθαβαν μετά. Οι τραυματίες έμειναν στη φροντίδα ενός μόνο. Οι άλλοι θα ακολουθούσαν το Νικολό   στο λιμάνι. Τώρα έπρεπε να συνεχίσουν. Τίποτε δεν τελείωσε.

Η ομάδα που πολεμούσε ο Μανώλης, μόλις είδαν την φωτιά, όρμησαν στο αρχοντικό.  Ο Μπέης και οι φρουροί του, είχαν ακούσει το χαλασμό. Κάποιοι φώναξαν ''οι γκιαούρηδες ξεσηκώθηκαν''

Ο Μπέης έδινε εντολές στους άντρες του, έτρεξε στην οικογένειά του να τους πει να μείνουν στα εσωτερικά δωμάτια κι ετοιμάστηκε να βγει έξω.

Από το αρχοντικό, έβγαιναν στρατιώτες, η φρουρά του Μπέη, οπλισμένοι σαν αστακοί.   Πολεμούσαν με αυταπάρνηση οι Έλληνες, μπροστά σε εκπαιδευμένους στρατιώτες, πλήρως εξοπλισμένους.  Κι όμως, ο αιφνιδιασμός κι εδώ, δούλεψε υπέρ των επιτιθέμενων.

  Πάλευαν σώμα με σώμα.   Ο αγώνας ήταν σκληρός.  Ο Αλέξανδρος με τους υπόλοιπους, πολεμούσαν κοντά στο λιμάνι. Εμπόδιζαν τους στρατιώτες που περιπολούσαν, να ενωθούν  με τους  δικούς τους, στο αρχοντικό.  Δεν ήθελαν να βρεθεί η ομάδα του Μανώλη στη μέση. Πάλευαν γι αυτό. Από το αρχοντικό, έβγαιναν συνεχώς στρατιώτες, λες και γεννούσε στρατό, λες και υπήρχαν άπειρες πολεμικές μηχανές εκεί μέσα.  

Ουρλιαχτά ακούγονταν και κλάματα στους δρόμους και τα σοκάκια.  Κάποιοι Τούρκοι έκαιγαν σπίτια Χριστιανών. Έτρεχαν οι ένοικοι να γλιτώσουν. Και εκεί, οι Τούρκοι κρυμμένοι, περίμεναν  να βγουν  και τους έσφαζαν όλους. Άμαχο πληθυσμό,   παιδιά και γυναίκες κυρίως. Έτρεξε ο Αλέξανδρος. Να πολεμήσει με μερικούς δικούς του, αυτά τα θεριά, που πήγαν να εκδικηθούν σκοτώνοντας αδιακρίτως.

Ο Μπέης βγήκε με το γιαταγάνι του στο χέρι. Κοιτούσε έκπληκτος το χαμό τριγύρω. Οι Ρωμιοί ξεσηκώθηκαν λοιπόν. Το ετοίμαζαν όλο αυτό, κάτω από τη μύτη του...

Δεν πρόλαβε να σκεφθεί περαιτέρω. Ένα  βόλι τον βρήκε στο στήθος. Έπεσε στο έδαφος. Πίσω του, το σπίτι του, είχε καταπατηθεί και  η φαμίλια του δεν τα κατάφερε.  Δεν το είδε, δεν το έμαθε ποτέ. Οι φρουροί του, έπεφταν αδιακρίτως  νεκροί,  από χέρια μανιασμένων υποδούλων, που η ορμή τους ξεπερνούσε την πείρα του στρατού. Μπήκαν  οι άντρες στο αρχοντικό. Κρυμμένοι όπου μπορούσαν, ήταν το υπηρετικό προσωπικό,  αλλά και η οικογένεια του Μπέη. Σφάχτηκαν όλοι χωρίς εξαίρεση, όπως σφάχτηκαν και οικογένειες χριστιανών. Του πολέμου οι κανόνες. Δεν χωράει η ανθρωπιά πάντα. Ούτε χρόνο είχαν για επιλογές. Σφάχτηκαν όλοι αδιακρίτως. 

Την ώρα που πυροβολήθηκε ο Μπέης, ο Νικολός κατέφθανε με τους άντρες του. ''Όχι τους αμάχους ''ούρλιαζε στους άντρες του. Μα οι μαχητές είχαν ήδη σκοτώσει αδιακρίτως όποιον εύρισκαν μέσα στο αρχοντικό, εξαγριωμένοι από τους  Οθωμανούς που  σκότωναν άμαχο πληθυσμό στα σπίτια τους.

Τον είδε  ο Νικολός πεσμένο καταγής, μέσα στα αίματα. Έτρεξε φωνάζοντας στο Μανώλη ''Κάλυψέ με!" Τον έσυρε στην άκρη, μακριά από το πεδίο μάχης.  Κάτι προσπαθούσε να πει ο Μπέης. Ο καπετάνιος γονάτισε, σήκωσε το κεφάλι του Μπέη  στα χέρια του και πίεζε το τραύμα να σταματήσει την αιμορραγία. Τον έβλεπε όμως. Δεν είχε δυνάμεις. Κάτι προσπαθούσε να πει. Έσκυψε ν' ακούσει ο Νικολός. '' Είχα  πει... η εμπιστοσύνη... έχει... όρια. Μα... η αγάπη δεν είχε... Νικολό ''  

''Το ξέρω Μπέη μου... το ξέρω ... αλλά εγώ από εδώ και εσύ στην αντίπερα όχθη... πώς να ανθίσει αυτή η αγάπη... που ανάμεσα παρεμβάλλεται ορμητικός χείμαρρος;''

Ο Μπέης τον κοίταξε... σαν να χαμογέλασε ή του φάνηκε; ''Να.... προσέχεις... Νικολό.... προστάτεψε τα παιδιά μου... ΄΄και  άφησε την τελευταία του πνοή  εκεί, στην αγκαλιά του Νικολού, του φίλου και εχθρού του.   Κάποιος φώναξε του καπετάνιου ''πρόσεχε''! Γύρισε και απέκρουσε τον κίνδυνο. Άρχισε  να πολεμά με στρατιώτες δυο, τρεις μαζί, πολλές φορές. Όλοι οι άντρες ξεχύθηκαν σε κάθε γωνιά και έψαχναν για εχθρούς.  Μα ο Νικολός έτρεξε στο αρχοντικό. Ποτέ δεν θα ξεχάσει το θέαμα των παιδιών που έσφαξαν οι άντρες του, στο όνομα της ελευθερίας  της πατρίδας τους. Δάκρυσε συγκλονισμένος... τελικά η εμπιστοσύνη όντως έχει όρια! 

Ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά. Οιμωγές ακούγονταν από παντού. Ο ήχος του πολέμου έφτανε ως τις σπηλιές. Γυναίκες που έμειναν στα σπίτια τους, είχαν κρυφτεί στους κήπους, ή σε αποθήκες για να προφυλαχτούν. Και ανέμεναν με κομμένη την ανάσα να δουν ή εχθρικό πρόσωπο ή οικείο.

Στην άκρη του δάσους, στη σπηλιά,  πήγαν ορισμένοι Οθωμανοί στρατιώτες να κρυφτούν. Την ήξεραν. Πολλές φορές πήγαιναν εκεί κοπέλες, με, ή χωρίς τη θέλησή τους για να διασκεδάσουν. Ο μπάρμπα Γιάννης τους είδε.  Βγήκε μαζί με τους δυο συντοπίτες του  και κρύφτηκαν , προσπαθώντας να ξεπαστρεύουν έναν έναν. Δεν ήταν πολλοί. Μια χούφτα φοβισμένων Οθωμανών, που βρέθηκαν απροετοίμαστοι μπροστά στη φλόγα των υποτακτικών τους, έψαχνε τρόπο να γλιτώσει. Μα ο μπάρμπα Γιάννης με τους συνομήλικούς του αν και μεγάλοι σε ηλικία,   πάλευαν με λύσσα.

Η Ειρήνη είχε κρυφτεί στο άνοιγμα της σπηλιάς. Με το σπαθί στο χέρι, αχ ήταν και βαρύ, περίμενε. Το σήκωσε με τα δυο χέρια  ψηλά, ήταν έτοιμη να το κατεβάσει με δύναμη στο σώμα  αυτού που θα έμπαινε. Ήταν ο πρώτος Τούρκος που μπήκε στη σπηλιά και κοντοστάθηκε, βλέποντας ένα σπιτικό στην ουσία με πολλούς νοματαίους. Η Ειρήνη πανέτοιμη. Κατέβασε το σπαθί και τρύπησε απ' άκρη σ' άκρη το κορμί του εχθρού. Μα την σόκαρε αυτός ο θάνατος. Γονάτισε ασθμαίνοντας. Μόλις είχε σκοτώσει άνθρωπο. Μόλις είχε εξαφανίσει τον κίνδυνο. Μόλις είχε συμμετάσχει στον αγώνα. Όλα περνούσαν από το νου της αστραπιαία. Μα έμεινε εκεί, γονατιστή να κοιτάζει το νεκρό σοκαρισμένη.  Ο μπάρμπα Γιάννης όταν μπήκε, την επιβράβευσε για το θάρρος της.  Την έστησε ξανά στα πόδια της και της είπε'' ψηλά το κεφάλι. Μόλις έσωσες όλες τις γυναίκες της σπηλιάς''.

Περασμένο μεσημέρι πια. Τα πάντα είχαν κριθεί. Όλοι, ξεχύθηκαν να βρουν Οθωμανούς στρατιώτες, που ίσως είχαν κρυφτεί. Άλλοι έτρεχαν στα σπιτικά τους, να δουν, αν οι δικοί τους ήταν καλά. Κλάματα και κατάρες έβγαιναν από την πονεμένη καρδιά, όσων έχασαν τους δικούς τους, όσων καίγονταν τα σπιτικά τους. Στο σπίτι του Νικολού μεταφέρονταν οι τραυματίες. Ο γιατρός του νησιού παρών να βοηθά.

Αρκετοί όρμησαν στο αρχοντικό. Ώρα για λάφυρα. Δεν το ήθελε ο Νικολός, αλλά δεν εμπόδισε κανένα. Έπρεπε να αμειφθούν για τη ελευθερία που χάρισαν στο νησί. Και υπήρχαν πλούτη, πράγματα που δεν είχαν ξαναδεί οι χωρικοί. Υπήρχαν χρήματα και χρυσός, για να μπορέσουν να θρέψουν τη φαμίλια τους. Ήταν ώρα αμοιβής.

Μάζεψαν τους νεκρούς τους. Ανάμεσα στους νεκρούς και ο αδελφός του Νικολού, ο Λευτέρης. Ένα χάδι, μια αγκαλιά που έσταζε δάκρυα και ένα ευχαριστώ για τον αγώνα που έδωσε να 'ναι ελεύθεροι όλοι τους, ήταν ο αποχαιρετισμός του στον μικρότερο αδελφό του. Όλοι οι Χριστιανοί μαζί θάφτηκαν, μετά από την δέηση του παππά τους, που πολέμησε κι εκείνος πλάι τους.

Τα μάτια υγρά αυτή τη βραδιά. Δεν ήξερες αν είναι δάκρυα για τις απώλειες, ή για τον καημό της λευτεριάς που, επιτέλους,  ήλθε.

Τους Οθωμανούς τους έθαψαν στο δικό τους κοιμητήριο. Μα τον Μπέη και την οικογένειά του, ο Νικολός τους ανέλαβε ο ίδιος. Πριν κατέβει στο χώμα,  ψιθύρισε στον εχθρό και φίλο. ''Καλή αντάμωση Μουσταφά. Εκεί που δεν έχει σημασία η πίστη σου, η γλώσσα σου, η χώρα σου. Εκεί, που η αγάπη μπορεί να ανθίσει χωρίς διαφορές''

Τα πλοία στο λιμάνι περίμεναν. Μα ο Νικολός, είχε πολλές ευθύνες ακόμη. Το βλέμμα του στρεφόταν στο Μαράθι. Ποιος ξέρει τι γινόταν εκεί. Η κόρη του ας είναι καλά... ας τα καταφέρουν... ναι, θα τα καταφέρουν κι εκεί!  Το νου τους τώρα εδώ, μην έλθει τουρκικός στόλος για να ξαναπάρει το νησί. Οι τραυματίες που επέζησαν μεταφέρθηκαν στα σπιτικά  τους. Ήταν απόγευμα πλέον, και ο ήλιος τους έκανε τη χάρη να λάμπει ψηλά όλη μέρα. 

Είχαν τώρα να μαζέψουν όλο το χαμό που άφησε πίσω της η μάχη.

Θα έμενε λίγες μέρες στο νησί να βοηθήσει, ώστε να είναι έτοιμοι, αν τουρκικός στρατός ερχόταν να το πάρει πίσω.

Τα κανόνια ήταν στραμμένα στο πέλαγος. Οι ναύτες που θα πολεμούσαν, πήραν τη θέση τους στα πλοία και παρατηρούσαν τη θάλασσα. Ο Νικολός τις επόμενες ώρες, ταχτοποίησε ποιος θα κουμαντάρει το νησί. ''Όχι εγώ'' είπε στις παραινέσεις τους.'' Εγώ θα φύγω με τα πλοία να ενωθώ με το στόλο. Η Ελλάδα μάχεται και μας χρειάζεται. Θα μείνετε εδώ ως στρατιώτες, να είστε ετοιμοπόλεμοι''

Οι άνθρωποι που έμειναν στις σπηλιές γύρισαν. Η γιαγιά, ήταν ολοφάνερα ευτυχισμένη για το αίσιο τέλος της μάχης. Μα περισσότερο, γιατί ζούσαν  οι  δικοί της. Όταν έμαθε για το χαμό του μικρότερου γιου της, έκλαψε πολύ. Ο θρήνος ξέσκιζε την ψυχή όσων την άκουγαν.  Μα οι ώρες ήταν  θεϊκές και ο πόνος γαλήνευε με το άγγιγμα της λευτεριάς. Οι γιοι του, τα εγγόνια της, ήταν μεγάλοι πια και κουμάνταραν το σπιτικό τους.

Πήγε στο νεκροταφείο. Πλησίασε τον τάφο του Εμμανουήλ της. ''Άντρα μου και αφέντη μου. Είμαστε λεύτεροι ψυχή μου. Μας βλέπεις από κει ψηλά; Αχ και να 'σουν εδώ. Αχ πόσο θα γέμιζε η ψυχή σου περηφάνια  και αγαλλίαση. Πρόσεχε το Νικολό μας από εκεί που είσαι. Φρόντιζε τα εγγόνια μας. Τώρα έχεις παρέα και τον Λευτέρη μας. Δεν είσαι μόνος. Τώρα αρχίσαμε Εμμανουήλ. Ακόμη τίποτε δεν κρίθηκε''

Αρκετοί από τους νησιώτες, πήγαν και κατέβασαν την κρεμάλα που βρισκόταν κάτω από το φρούριο, στο δέντρο εκείνο της φρίκης. Άλλοι, πήραν τσεκούρια και άρχισαν να το πελεκούν. Να σβήσουν όσα φριχτά έζησαν, οι παλιότεροι κυρίως.

Και μετά, αργά το βράδυ, με τους δαυλούς αναμμένους, μαζεύτηκαν πενθούντες  και μη, στο λιμάνι, κοντά  στην πλατεία και σήκωσαν ψηλά τα όπλα τους, με το βλέμμα στο λάβαρο που ανέμιζε στο κάστρο. Και οι καμπάνες ηχούσαν  χαρμόσυνα. Μετά τόσους αιώνες, ακούστηκαν οι καμπάνες να χτυπούν, χωρίς να ζητήσουν άδεια, χωρίς απαγορεύσεις. Κάποιοι είχαν χαθεί. Κάποιους τους αγκάλιασε το χώμα. Μα η θυσία τους ήταν για τη λευτεριά του νησιού τους. Και αυτή η λευτεριά μεθούσε τους κατοίκους!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

Σημ:Οι εικόνες των κεφαλαίων είναι από την google και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους.