''Η 'Ανοιξη είναι ακριβή'' Κεφ. 28

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28 

                                                                                                                     

Εν τω μεταξύ στο Μαράθι, μόλις έφυγε ο Νικολός, η Αντιγόνη ετοίμασε ένα σακίδιο που μπορούσε να μεταφέρει τα απαραίτητα, μαζί με τα χρήματά της, τα κοσμήματά  της-ίσως καιγόταν το σπίτι της, σκέφτηκε- την πιστόλα της και τα έκρυψε στον κήπο. Θα περίμενε τον καπνό. Σκεφτόταν να το πει του Απόστολου, μα φοβόταν την αντίδρασή του. Το άφησε για την τελευταία στιγμή.

Τις ημέρες που ακολούθησαν, συνεννοήθηκε, μέσω του καπετάνιου, με το Νότη και εκείνος πήρε μπόγους με τρόφιμα από τον κήπο της και τα μετέφερε, με πλήρη προφύλαξη, στο μοναστήρι. Εκεί, είχε σκοπό η Αντιγόνη να οδηγήσει τα γυναικόπαιδα. Μα δεν ήξερε πότε θα γινόταν η αρχή της εξέγερσης,  για να πάνε από παραμονή. Είχαν όμως ορμηνέψει τις γυναίκες με τα παιδιά τους, όσες ήθελαν, να βγουν, με την έναρξη του αγώνα, στους πίσω κήπους τους. Να προχωρήσουν με προφύλαξη στο σοκάκι, που οδηγεί στο δρόμο για το μοναστήρι. Κι εκεί θα περίμεναν την Αντιγόνη. Κάμποσες, θα έμεναν στο σπίτι τους. Είχαν μωρά ή γερόντους γονείς. Άλλες πάλι, θα έμεναν για να βοηθήσουν, όπου μπορούσαν. Τα είχαν όλα κανονισμένα.

Κάθε πρωί, το  χάραμα, η Αντιγόνη ξυπνούσε και κοιτούσε κατά το Πυργί. Όταν ανέβαινε ο ήλιος ψηλά και δεν έβλεπε καπνό, ήξερε ότι δεν είχε φτάσει η ευλογημένη ώρα.

Σήμερα όμως, μόλις είχε αρχίσει να ανατέλλει  ο ήλιος και ...τον είδε. Καπνός; Ναι, καπνός είναι, που δυναμώνει. Ξεκίνησαν στο νησί της. Παναγιά μου βοήθα τους!

Γρήγορα, πήγε και ντύθηκε, ξυπνώντας τον Απόστολο. 

''Γρήγορα, γρήγορα Απόστολε να φύγουμε. Γίνεται εξέγερση. Θα χρειαστεί να βοηθήσεις ως γιατρός,  τραυματίες. Πάρε να σύνεργά σου και πάμε...''

''Τι λες Αντιγόνη; ..............Τι είναι αυτό που ακούγεται;''

Η μάχη είχε ξεκινήσει. Οι άντρες του Νότη, οι άντρες του καπετάνιου του νησιού, αλλά και άλλες ομάδες επιφανών πατριωτών, είχαν ξεχυθεί και κύκλωναν το διοικητήριο και το στρατώνα της φρουράς, που ήταν εκεί κοντά του.

Οι Οθωμανοί στρατιώτες πήραν τα όπλα τους και βρέθηκαν απέναντι από τους νησιώτες. Πολεμούσαν με μαχαίρια, με σπαθιά αλλά και τσεκούρια οι ντόπιοι, με  ό,τι είχε ο καθένας. Φωνές και  ουρλιαχτά, ακούγονταν σε όλο το νησί. 

Εν τω μεταξύ ο Απόστολος, όταν κατάλαβε τι γίνεται, πετάχτηκε έξω.

''Να ειδοποιήσω τον διοικητή, για όνομα του Θεού, τι κάνουν οι ανόητοι; Θα μας σφάξουν όλους οι στρατιώτες''

Η Αντιγόνη ξοπίσω του, να προσπαθεί να τον συγκρατήσει. Μα εκείνος έτρεχε προς το αρχοντικό. Βρέθηκε μπροστά σε στρατιώτες, που πολεμούσαν τους δικούς του συμπολίτες. Σαν χαμένος, σαν αλλοπαρμένος φώναζε, χωρίς κανείς να καταλαβαίνει τι λέει. Και τότε  το γιαταγάνι ενός Οθωμανού, τον διαπέρασε στην κοιλιά, απ' άκρη  σ'άκρη. Η Αντιγόνη στάθηκε κοιτάζοντας με φρίκη το χαμό του άντρα της, εξαιτίας της ανοησίας του.Ακίνητη. Αμίλητη και σοκαρισμένη.  Ο Νότης την είδε.  Πήγε κοντά της, ''Κυρά'', την ταρακούνησε, '' Κυρά φύγε, φύγε έχεις αποστολή, βοήθα κυρά''! 

Συνήλθε από το σάστισμα. Και έφυγε. Είδε από μακριά τη φωτιά του αρχοντικού. Είδε από μακριά τη φωτιά, σε πολλά σπίτια του νησιού.

Βγήκε στο σοκάκι που οδηγεί στο δρόμο για το μοναστήρι. Μα στο διάβα της, είδε παιδιά να τρέχουν κλαίγοντας, τρομαγμένα, χωρίς τις μανάδες τους. Τα πήρε κοντά της. Προσπάθησε να τα ηρεμήσει. Πέντε με έξι παιδιά ήταν,  σοκαρισμένα με όσα είδαν. Ίσως είναι από τα σπίτια  που καίγονται, σκέφτηκε. Έφτασε στο δρόμο για το μοναστήρι. Εκεί περίμεναν αρκετές γυναίκες με τα παιδιά τους. Τους έκανε νόημα. Οι άντρες πολεμούσαν κι εκείνη έπρεπε να σώσει τα γυναικόπαιδα.

Προχωρούσαν με βιάση, κοντά σε δέντρα και φυτά. Σταματούσαν να κοιτάξουν τριγύρω. Συνέχισαν  να προχωρούν. Ας κρατούσαν το δρόμο ελεύθερο οι δικοί τους, να μην περάσουν στρατιώτες. Γιατί ήταν η μόνη που είχε όπλο και σε τι θα βοηθούσε;.

Οι φωνές και ο θόρυβος της μάχης έφταναν ως εκεί, τους κρατούσε την ανάσα η σκέψη των ανθρώπων τους   που πολεμούσαν.

Η ανηφόρα δυσκόλευε την ανάβαση. Ο φόβος μούδιαζε τα μέλη και έκανε την κίνηση δύσκολη. Η αγωνία εμπόδιζε την αναπνοή και χωρίς οξυγόνο πώς να προχωρήσεις;  Το χωμάτινο μονοπάτι που ανηφόριζε φιδογυριστό το βουνό, κακοτράχαλο, είχε γεμίσει καμιά τριανταριά γυναικόπαιδα. Η Αντιγόνη κρατώντας ένα παιδί αγκαλιά, με τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι, προχωρούσε. Κρατούσε ένα κουρασμένο μικρό κάθε φορά, το άφηνε κάτω μετά λίγη ώρα και έπαιρνε άλλο, αποκαμωμένο  από όσα βίωνε και συνέχιζε να δείχνει το δρόμο, πότε μπροστά οδηγώντας τους, πότε πίσω κοιτάζοντας με προσοχή και εμψυχώνοντας. Ούτε ζώα συνάντησαν στο δρόμο τους. Είχαν φοβηθεί κι αυτά. Πίσω τους ακουγόταν αχνά ο αχός της μάχης. Μόνο καπνός και σκόνη κάλυπτε τον ορίζοντα. 

Έφτασαν στο μονοπάτι το κρυφό. Πού είναι το ξύλο να παραμερίσει τους θάμνους; Δεν είχε χρόνο να ψάξει. Έβγαλε τη μαντίλα της και τύλιξε τα χέρια της. Παραμέρισε τα αγριάγκαθα για να περάσουν ένας ένας,  παιδιά και γυναίκες. Τα αγκάθια τρύπησαν το ύφασμα και τα χέρια της, ματώνοντάς την. Μα τέτοιες στιγμές, ούτε τον πόνο δεν ένιωθε.

Το μονοπάτι έκλεισε πίσω της.  Κανείς δεν τους εμπόδισε. Κανείς δεν τους είδε. Ανέβαιναν το φιδογυριστό δρομάκι, κάτω από δέντρα και φυλλωσιές. Ήταν καλά πατημένο, ευτυχώς, γιατί πολλά παιδιά ήταν χωρίς παπούτσια. Πόση ώρα πέρασε, ως να φτάσουν; Είχε χάσει το χρόνο. Ο ήλιος αδυνατούσε να περάσει τα δέντρα και η παγωνιά τους διαπερνούσε. Έφτασαν στο πλάι του μοναστηριού. Μια πορτούλα ήταν εκεί, κλειστή. Πήγε πρώτη η Αντιγόνη και την άνοιξε.

Σιωπή και εγκατάλειψη. Σκοτεινιά και  ερημιά επικρατούσε στο μοναστήρι. Ο χρόνος είχε  αφήσει τη σφραγίδα του. Σκόνες και αράχνες παντού. Διαλυμένα τραπέζια και σκαμνιά. Δεξιά, μια πέτρινη στενή σκάλα οδηγούσε ψηλότερα. Την ανέβηκαν με μπροστάρη την Αντιγόνη. Βγήκαν σε ένα μεγάλο δωμάτιο. Η πέτρα του, ταλαιπωρημένη από τόση αφροντισιά, άφηνε να περνά το φως από τις χαραμάδες της. Παράθυρα είχαν σφραγιστεί με τάβλες, για να μην μπαίνει το κρύο, να μην φαίνεται το φως των κεριών. Στη γωνία, στοιβαγμένες προβιές ζώων. Και οι μπόγοι με τα τρόφιμα, τακτοποιημένα στη σειρά. Εκεί έμεναν και οι άντρες του Νότη, ως φαίνεται. 

Άπλωσε με όλες τις γυναίκες, τις προβιές,  κατάχαμα. Έβαλε τα παιδιά να καθίσουν. Περιποιήθηκε τα πόδια πολλών παιδιών, που μάτωσαν από τις πέτρες και τα κλαδιά του δρόμου. Νερό υπήρχε σε στάμνα, από την πηγή, στην αυλή του μοναστηριού. Άνοιξε τα φαγητά, λίγο ξερό ψωμί που έβρεξε, τυρί και παστό για όσους πεινούσαν. Ανάμεσα στις γυναίκες ήταν και η μάνα του Νότη, που τη βοηθούσε με  μάτια βουρκωμένα. Η αδελφή του έμεινε πίσω να πολεμήσει με τους άντρες της οικογένειάς της. Τι οικογένεια!!

Βγήκε από τη μοναδική έξοδο στο στηθαίο μπροστά. Έβλεπε όλη τη θάλασσα από ψηλά. Γαλήνια, αν και χειμώνας. Ίσως το μόνο γαλήνιο τριγύρω.  Το νησί στο εσωτερικό του, δεν φαινόταν, μα το νησί της απέναντι  φαινόταν και ο καπνός ταξίδευε ψηλά. Τι να έγινε εκεί; Να είναι καλά οι δικοί της;  Στην Αγιά θα έχουν ξεκινήσει. Βοήθησέ  μας Παναγιά!

Κατέβηκε τα σκαλοπάτια. Ήθελε να βρεθεί στην εκκλησιά. Εκεί που το σκήνωμα του Αγίου  έστεκε,  σε πείσμα των χρόνων που πέρασαν. Πολλές γυναίκες την ακολούθησαν. Βρήκαν την εκκλησούλα, στο βάθος της αυλής. Η πόρτα της φτιαγμένη, έκλεινε την είσοδο. Άνοιξε με προσοχή. Μέσα στο κρύο σκοτεινό χώρο, άναψε ένα κερί. Η Παναγιά και οι Άγιοι την  κοιτούσαν. Προσευχήθηκε με δάκρυα στα μάτια. 

Πίσω της, οι γυναίκες με τα παιδιά ήταν εκεί. Κάποια άρχισε να ψάλλει. ''Τη υπερμάχω  στρατηγώ τα νικητήρια...'' Όλες μαζί συνέχισαν τον ύμνο. Δάκρυα έβρεχαν το κρύο πάτωμα της εκκλησιάς. 

Είχε περάσει... πόση ώρα άραγε; Ανέβηκαν στο δώμα με τις προβιές. Ξάπλωσαν καταγής, μα την Αντιγόνη δεν την χωρούσε ο τόπος. Βγήκε ξανά έξω. Ο ήλιος βασίλευε στο κέντρο του ουρανού. Από τη θέση του κατάλαβε, ότι είχε περάσει το μεσημέρι. Ξαφνικά το είδε. ''Το πλοίο του Νότη φεύγει. Έχει πορεία για το Περιστέρι. Άρα η μάχη εδώ στο νησί, τελείωσε. Νικήσαμε;'' φώναζε μόνη της, μα και στις άλλες γυναίκες. Ένιωσε ένα χέρι να της σφίγγει το δικό της. Η μάνα του Νότη, πετάχτηκε δίπλα της. Κάποια είπε, μήπως  πήραν το πλοίο οι στρατιώτες και πάνε να ζητήσουν βοήθεια. Κάποια άλλη, είδε το λάβαρο, που κυμάτιζε από το ιστίο ψηλά. Ναι, ήταν ο Νότης με τα παλικάρια του. 

Ξεκίνησαν το δρόμο του γυρισμού. Οι καμπάνες  άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα. Ήταν ελεύθεροι. Έτρεχαν πια. Μικροί και μεγάλοι, δεν υπολόγιζαν πέτρες, κλαδιά και αγκάθια. Έτρεχαν στο κέντρο του νησιού. Εκεί που οι κάτοικοι, αλάλαζαν ενθουσιασμένοι. Εκείνη έτρεξε στους τραυματίες. Να τους περιθάλψει. Ήξερε αρκετά από το γιατρό.  Άλλοι μάζευαν τους νεκρούς. Θρήνος για το χαμό τους. Το σώμα του Απόστολου τοποθετήθηκε μαζί με τους ήρωες. Δεν ήταν όμως νεκρός, γιατί αγωνίστηκε για την πατρίδα του. Δεν ήταν ίδιος με τους άλλους. Μα δεν το ήξεραν όλοι. Οι τιμές που αποδίδονταν και σε εκείνον,  μαζί με τους αγωνιστές που πότισαν με το αίμα τους τη λευτεριά, της έφερνε αμηχανία.

Ο ιερέας διάβασε την εξόδιο ακολουθία. Οι νεκροί σκεπασμένοι με πανιά, οδηγήθηκαν στους τάφους, που άνοιγαν άλλοι χωρικοί. Η Αντιγόνη δεν έκλαψε. Δεν χάρηκε όμως, για το θάνατο του άντρα της. Ντροπή ένιωθε. Ντροπή κι ας μην ήταν υπεύθυνη εκείνη.

Βράδιαζε. Οι φωτιές έσβησαν. Σκοπιές μπήκαν στο λιμάνι, στο μόνο σημείο απ' όπου μπορούσε να έρθει ο εχθρός. Ο καπετάνιος του νησιού, κανόνιζε τις πρώτες ώρες της ελεύθερης διακυβέρνησης στο Μαράθι. Η Αντιγόνη πλέον ήταν σπίτι της. Μόνη. Κουρασμένη, εξαντλημένη,  μα δεν μπορούσε να χαρεί. Αγωνιούσε για το επόμενο βήμα. Θα έλθουν άραγε Οθωμανοί στρατιώτες με στόλο, να τους καταπνίξουν στο αίμα;

Την πήρε ο ύπνος αργά... ένας ύπνος χωρίς σκιές και όνειρα. Βαθύς σαν το θάνατο. Ξύπνησε αλαφιασμένη. Ξημέρωσε;

Βγήκε στην πόρτα της. Κόσμος διάβαινε, βοηθώντας με τα χαλάσματα. Μάζευαν πέτρες και ξύλα, ό,τι κατέστρεψε η μάχη.

Το πλοίο του Νότη γύριζε στο λιμάνι. Η σκοπιά εκεί, να το παρακολουθεί. Κατέβηκαν οι άντρες κουρασμένοι, γεμάτοι αίμα και κάπνα. Άλλοι κουβαλούσαν πτώματα. Ο Νότης βγήκε από τη βάρκα. Τον πλησίασε. Κοιτάχτηκαν χωρίς να μιλούν. Ήταν αποκαμωμένος. Όλη μέρα και όλη νύχτα, το παλικάρι αυτό με τους άντρες του, πολεμούσε. Σκορπούσαν  θάνατο και κέρδιζαν  λίγη λευτεριά ακόμη, για την πατρίδα τους.

''Ξεκουράσου Νότη, θα χρειαστεί να είσαι όρθιος τις επόμενες ώρες''

''Ναι κυρά, ελευθερωθήκαμε ''είπε με σβησμένη φωνή από τη συγκίνηση.  '' Και τα τέσσερα νησιά μας είναι ελεύθερα. Οι σημαίες τους κυματίζουν ψηλά. Και η θάλασσα καθάρια. Δεν φαίνονται πλοία να πλησιάζουν''

Η υπόλοιπη ημέρα κύλισε, βοηθώντας ο ένας τον άλλον.  Μα η Αντιγόνη ήθελε να φύγει. Ήθελε να πάει στο νησί της, στους δικούς της. Βρήκε ένα βαρκάρη και τον ρώτησε, αν μπορούσε να την πάει στο Πυργί. Θα τον πλήρωνε καλά. Η θάλασσα ήταν χωρίς εχθρικά πλοία. Δεν υπήρχε φόβος.

Γι αυτό ετοιμάστηκε. Αργά το απόγευμα, βρήκε το Νότη,  που  άοκνα, έδινε τη βοήθεια του παντού.

''Νότη, θα γυρίσω στο νησί μου. Το έχω αποφασίσει. Ξέρω ότι μένεις με τους γονείς σου και την αδερφή σου, σε ένα μικρό σπίτι στην άκρη του νησιού. Φέρε τους στο δικό μου. Είναι χάρισμά σου. Να μείνεις εκεί, με όλη την οικογένειά σου. Και να προσέχεις τον τόπο σου''

Αποχαιρέτησε όλους τους κατοίκους, χαιρέτησε τον καπετάνιο, που αν και μεσήλικας είχε πολεμήσει με  ανδρεία και μπήκε στη βάρκα, με όσα υπάρχοντά της μπορούσε να μεταφέρει. Προορισμός το Πυργί. Ας είναι καλά οι δικοί της!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..........

Σημ:Οι εικόνες των κεφαλαίων είναι από την google και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους.