''Η Άνοιξη είναι ακριβή / Κεφ.12

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12

Οι ημέρες πριν το γάμο ήταν μέσα σε  συνεχή κίνηση  και   τρέξιμο για όλους. Εκτός από την Αντιγόνη που πέρασε τις περισσότερες ώρες της με την Ειρήνη και τον Αλέξανδρο, αλλά και με τον Μανώλη, όταν δεν τους είχε αναθέσει διάφορες εργασίες ο πατέρας τους, όλοι οι  άλλοι ήταν σε αναβρασμό.

Συζητούσαν χαλαρά τα αδέλφια, ξυπνώντας αναμνήσεις από τα παλαιότερα χρόνια, γελούσαν ή δάκρυζαν, διηγούνταν στιγμές που έκαναν στον καθένα διαφορετική εντύπωση, πείραζαν συχνά την Αντιγόνη για να γελάσει λίγο το χειλάκι της και ζωγράφιζαν νέες αναμνήσεις να έχουν για παρηγοριά, όταν θα την αποχωρίζονταν.

Η ημέρα του γάμου έφτασε. Το μυστήριο θα γινόταν στο νησί και ο Μπέης είχε επιτρέψει να γίνει λίγο πριν το μεσημέρι ''για να μη λες Νικολό ότι σου κρατώ κακία'' , παρότι ο νόμος  έλεγε ότι  η Εκκλησία θα λειτουργεί μόνο βράδυ !

Από πρωί άλλοι ετοίμαζαν τα σφαχτά και άλλοι  τη φωτιά για τις σούβλες και η Μαριγώ με τη γιαγιά έψηναν πίτες από την προηγούμενη ημέρα. Είχαν έλθει και κάποιες άλλες γυναίκες να βοηθήσουν και το σπίτι ήταν ανάστατο.

Από το παστό έγιναν πιάτα για μεζέ, μεγάλα τσουκάλια  έβραζαν χόρτα για σαλάτα. Ο καπετάνιος είχε αγοράσει κρασί για όλους, αλλά και  τα  κοτόπουλα για τους Τούρκους είχαν μπει στη θράκα.

Η νύφη ετοιμαζόταν με βαριά καρδιά. Κοπέλες μαζί με την αδελφή της ήλθαν να την πλύνουν, να της πλέξουν την κοτσίδα, να της φορέσουν το νυφικό, δηλαδή  την στολή την παραδοσιακή που φορούσαν οι νύφες του νησιού. Τραγούδια  του γάμου, ακούγονταν γλυκά από το στόμα τους και η γιαγιά ήταν τόσο συγκινημένη που δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά της. Θα αποχωριζόταν την εγγόνα της. Και μάλιστα για το σημαντικότερο βήμα της γυναίκας. Τι κρίμα που έφευγε τόσο πικραμένη! Τέτοιες στιγμές η κοπέλα είναι φυσιολογικό να νοιώθει άγχος ή να ντρέπεται, αλλά όχι δυστυχία! Τι κρίμα!

Όταν έφτασε η ώρα, ο Νικολός με την επίσημη στολή του νησιώτη χτύπησε την πόρτα της κόρης του. Την καμάρωσε συγκινημένος,  τι όμορφη που είναι, μόνο που εκείνη είχε κατεβασμένο το βλέμμα. Της σήκωσε το πρόσωπο ''κόρη μου...''  σταμάτησε μόλις είδε τα μάτια της να  είναι κόκκινα  και πρησμένα φανερό ότι έκλαιγε! 

Πισωπάτησε! ''Τέτοια μέρα και κλαις; Τι θα πει ο μέλλων σύζυγος σου; Τι θα πει ο κόσμος;''

Εκείνη  δεν μίλησε. Κάλυψε το κεφάλι της, πήρε τα λουλούδια του κήπου της και κατέβηκε τη σκάλα.  Ο πατέρας της εμφανώς θυμωμένος, αλλά με μεγάλη προσπάθεια να κρατήσει το θυμό του, της πρόσφερε το χέρι του. 

''Αν δεν χαμογελάσεις να ξέρεις ότι στο νέο σου σπιτικό δεν θα πατήσω το πόδι μου!''

'' Όπως θες πατέρα '' είπε εκείνη μελαγχολική.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε καλοφάει τόσες μέρες και σήμερα δεν είχε βάλει μπουκιά στο στόμα της. 

Βγήκαν στο δρόμο, στο ένα πλάι της τα αδέλφια της και στο άλλο ο πατέρα της, με τον κόσμο να χειροκροτεί και τις κοπέλες  μπροστά να  τραγουδούν. Περπάτησαν ως την εκκλησία. 

Εκεί περίμενε ο γαμπρός με  τους δικούς του ανθρώπους. Καμάρωνε. Γελαστός γιατί  η νύφη που θα έπαιρνε ξεπερνούσε τα όνειρά του και στην προίκα  και στην ομορφιά.

Από την τελετή δεν θυμάται και πολλά η Αντιγόνη.

Σαν μαριονέτα ένοιωθε, που κινούσε τα μέλη της όχι η βούλησή της αλλά τα ''πρέπει'' της κοινωνίας και  της οικογένειάς της.

Δεν άκουσε τον ιερέα τι λόγια είπε, δεν καταλάβαινε τι ήχος έβγαινε από τα στόματα τόσων που  τους εύχονταν μετά τη λήξη της τελετής.

Και μετά πήρε τον άντρα της από το μπράτσο και προχώρησαν ως τα τραπέζια στο κέντρο της πλατείας. Ο Μπέης εκεί, να ευχηθεί και μετά να επιστρέψει στο αρχοντικό του. Το πρόσωπό της ξεσκέπαστο πια, ήταν άσπρο σαν το πανί. Κι εκεί που ήταν έτοιμη να καθίσει στο νυφικό τραπέζι, σωριάστηκε κάτω λιπόθυμη.

Βοή και μετά ησυχία! Δεν είχε ξαναδεί  κανείς τους  νύφη  να λιποθυμά μετά την τελετή. Δεν είχαν δει νύφη με πρόσωπο χωρίς αίμα. Τόσο αμίλητη. Τόσο σκυθρωπή. Τόσο άσπρη σαν το πανί!

Όταν συνήλθε ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της. Ο γιατρός σύζυγός της την εξέταζε... ''Δεν φαίνεται να είναι κάτι άσχημο, ξεκούραση θέλει''

Ο Νικολός όμως, από τη μια θύμωνε που αφέθηκε η θυγατέρα του να οδηγηθεί σε σημείο να τον ρεζιλέψει, από την άλλη σκεφτόταν σε τι θέση την έχει φτάσει η απόφασή του να την παντρέψει με κάποιον που δεν ήθελε. Λες να κάνει κάτι άσχημο στον εαυτό της;  αναρωτιόταν.

Ήθελε να κάνει γάμο που θα έμενε αξέχαστος. Και το κατάφερε. Κανείς δεν θα ξεχνούσε ότι ο γαμπρός ήταν μόνος στο νυφικό τραπέζι. Ότι η γιαγιά έλειπε επίσης καθώς  και τα αδέλφια της Αντιγόνης. Ήταν όλοι πλάι της, εκτός από τον παππού και τον πατέρα της.

''Ψυχή μου'', της έλεγε τώρα η γιαγιά. ''Παντρεύτηκες κόρη μου. Δέξου το και κοίτα να κρατήσεις τα καλά του γάμου''

''Σαν ποια είναι αυτά; ''ρώτησε ξεψυχισμένα η ξαπλωμένη Αντιγόνη

''Παιδί μου, τι έχεις πάθει; Δεν προσέχεις τον εαυτό σου.  Γιατί μας ταϊζεις φαρμάκι  έτσι;''

''Πιο πολύ από μένα γιαγιά; Αποκλείεται'' είπε και δεν ξαναμίλησε

Κοιμήθηκε εκεί η Αντιγόνη, στο κρεβάτι της δίπλα στην Ειρήνη

Ο γαμπρός κοιμήθηκε στον ξενώνα και ήταν σίγουρο ότι δεν φανταζόταν έτσι την πρώτη νύχτα του γάμου.

Την άλλη μέρα το πρωί, η Αντιγόνη σηκώθηκε γρήγορα. Ετοιμάστηκε και κατέβηκε κάτω. Με μια θέληση αλύγιστη. Εκεί συνάντησε τον Απόστολο . ''Είναι ώρα να φεύγουμε για το Μαράθι. Λυπάμαι για την αναστάτωση, αλλά δεν το ήθελα''

''Μα τι λες Αντιγόνη μου  κυρά μου, φυσικά δεν θέλει κάποιος να αδιαθετήσει... Να φύγουμε αφού το θέλεις'' είπε όλος χαρά μια και η γυναίκα του πια, αδημονούσε, ως φαίνεται, να πάνε στο σπίτι τους.

Όσο και αν τους πίεσαν να μείνουν να φάνε εκεί και μετά να φύγουν, 

όσο κι αν επέμεναν, η Αντιγόνη κοιτώντας τον πατέρα της είπε

''Ώρα να φεύγουμε. Δεν έχω δουλειά εδώ. Λέγομαι πλέον Σταματίδη Αντιγόνη. Πάμε στο σπίτι μας  '' είπε γυρνώντας στον άντρα της

Έτσι η Αντιγόνη έφυγε για το Μαράθι, χωρίς να κουνήσει το χέρι σε κανένα δικό της, χωρίς να γυρίσει το βλέμμα της πίσω να κοιτάξει αγαπημένα πρόσωπα που βουβά την αποχαιρετούσαν. Το καΐκι ξεκίνησε και χάθηκε στον ορίζοντα.

Ο πατέρας της σαν να γέρασε δέκα χρόνια αισθανόταν, καθώς γύριζε από το λιμάνι για το σπίτι του.

Η κόρη του έφυγε κρατώντας του κακία γι αυτόν το γάμο. Μα δεν καταλάβαινε το ανόητο κορίτσι ότι έτσι την προστάτευε;  Μα πόσο δυστυχία της προκαλεί πια  αυτός ο γάμος;...Λες να συμβεί κανένα κακό εξαιτίας του; αναρωτιόταν κλεισμένος στο γραφείο του. 

Η κόρη του ήταν δυναμικό κορίτσι σαν τη μητέρα της. Προχωρημένη σε ιδέες για την εποχή της, αλλά και για την ηλικία της.  Είχε δικαιώματα, έτσι την έμαθαν τα βιβλία της, μα είναι γυναίκα, άρα οφείλει υπακοή στον πατέρα. Σκεφτόταν ο Νικολός ότι ποτέ δεν πίστευε ότι  η Αντιγόνη  θα ένοιωθε τόση δυστυχία επειδή υπάκουσε στον πατέρα της. Γιατί φέρεται έτσι; Θέλει να νιώσουμε κι εμείς άσχημα όπως νοιώθει κι εκείνη; Εντάξει το κατάφερε. 

Ο παππούς και η γιαγιά μαζεμένοι και αμίλητοι στη σάλα σκέφτονταν ακριβώς το ίδιο πράγμα: ας βάλει ο Θεός το χέρι του μην συμβεί κανένα κακό με το κορίτσι μας.

Τα αδέλφια της κλεισμένα στα δωμάτιά τους, αν και ήταν μέρα ακόμη, δεν είχαν όρεξη για συζητήσεις. Σιωπή του τάφου στο σπίτι, σε ένα σπίτι που είχε γάμο την προηγουμένη. Ο Μανώλης αισθανόταν υπεύθυνος γιατί δεν προστάτεψε την αδελφή του από τόσο πόνο. Και με το Γιουσούφ έπρεπε να είναι και οι δυο μαζί της. Και τα δυο αδέλφια της, να κάνουν όλοι μαζί παρέα, να μην βρίσκονται μόνοι τους οι δυο τους. Ίσως έτσι να μην είχαν αναπτυχθεί τόσο δυνατά αισθήματα. Γιατί είχαν αναπτυχθεί, ήταν σίγουροι πλέον.

ΣΤΟ ΜΑΡΑΘΙ

Μετά από μια βδομάδα  ο Μανώλης έφυγε ξανά για ταξίδι. Πάλι με το πρώτο πλοίο με καπετάνιο τον Αργύρη που ήταν ικανότατος να τον διδάξει πώς να κουμαντάρει το πλοίο του.

''Σταματάμε στο Μαράθι για λίγο καπετάνιε'' έδωσε εντολή χωρίς να περιμένει αντίρρηση.

Έριξαν άγκυρα αρόδο και με μια βάρκα βγήκε στο λιμάνι. Πήγε κατευθείαν στο σπίτι της αδελφής του. Η Αντιγόνη τον υποδέχτηκε με χαρά. Καλά την έβλεπε, λίγο χρώμα είχε μπει στο πρόσωπό της αλλά τα μάτια της, αχ αυτά τα μάτια της πόσο σκοτεινά ήταν!

Χάρηκε πολύ που τον είδε. Μίλησαν αρκετά. Και μετά αποχαιρετίστηκαν και της υποσχέθηκε ότι θα έπιανε πρώτα στο Μαράθι λιμάνι με την επιστροφή του. ''Θα με περιμένεις;'' 

''Φυσικά αδελφέ μου, πού θα πάω εξάλλου;'' 

Δεν του είπε όμως ότι κοιμόταν μόνη όλη την εβδομάδα μια και είπε στον γιατρό ότι νοιώθει αδύναμη ακόμη και θα ήθελε λίγο καιρό να προσαρμοστεί και να ξεκουραστεί. 

Φυσικά το δέχτηκε ο γιατρός. Φαινόταν πια ότι εξαρτιόταν από τη διάθεση της Αντιγόνης, ότι ήθελε να της κάνει τα χατίρια, ότι αυτή η κοπέλα τον είχε μαγέψει.

Και ο καιρός περνούσε. Κάποια βραδιά ο σύζυγός της ζήτησε να πάει στο κρεβάτι  μαζί της. ''Ακόμη δεν ξεκουράστηκες;''

Εκείνη δεν μπορούσε πλέον να αναβάλλει την εκτέλεση των συζυγικών καθηκόντων της, μόνο είπε: ''Φυσικά να έλθεις σύζυγέ μου και αναρωτιόμουν γιατί δεν μου το ζητάς. Αλλά θα ήθελα μια χάρη. ''

''Ο,τι θέλεις κυρά μου'' είπε εκείνος χαρούμενος

''Γιατρός είσαι, ξέρεις πώς να εμποδίσεις να μείνω έγκυος. Είναι νωρίς για παιδί ακόμη. Θα ήθελα λίγο καιρό να μείνουμε οι δυο μας να γνωριστούμε καλύτερα''

Κι έτσι ο γιατρός πήρε τις προφυλάξεις που γνώριζε κι  εκείνο το βράδυ αλλά και τα επόμενα, μια και κατά βάθος δεν ήθελε παιδιά κι ο ίδιος ακόμη, γιατί έτσι δεν θα στερείτο τη γυναίκα του καθόλου.

Η Αντιγόνη πλέον ξύπνησε το πρωί γυναίκα. Δεν ήταν και κάτι τρομαχτικό, σκέφτηκε, μπορούσε να το αντέξει... αλήθεια πόσο συχνά; Μα ο σύζυγός της την ήθελε κάθε βράδυ και δεν τη χόρταινε!

Στο σπίτι ήταν πλέον η νοικοκυρά και είχε μια ελευθερία να βγαίνει έξω, να αγναντεύει τη θάλασσα που τόσο της έλειπε η θέα από το σπίτι της. Δεν ήθελε βοήθεια από καμιά γυναίκα όσο και αν το πρότεινε ο γιατρός. Η προηγούμενη  που έκανε τις δουλειές του γιατρού στο σπίτι, ήταν μια Τουρκάλα και η Αντιγόνη δεν ήθελε πάρε δώσε μαζί της.

Ο άντρας της ήταν απασχολημένος πολλές ώρες την ημέρα και πολλές φορές και βράδυ μια που οι ασθένειες δεν έχουν ωράριο. Έτσι εκείνη σεργιάνισε το νησί αν και της είχαν πει να μην κυκλοφορεί μόνη της, γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος παραφυλάει στις ερημιές.

Γνώρισε και το πρωτοπαλίκαρο που της είχε μιλήσει ο πατέρας της. Του είπε ποια είναι και μίλησαν πολύ για τις ανάγκες του αγώνα και σε ποιο βαθμό ήταν έτοιμος ο στρατός του στο Μαράθι.

Μετά το τέλος του μήνα, είδε αναστάτωση στο αρχοντικό του διοικητή. Άμαξες ήλθαν και κατέβηκαν πολλοί, ενώ σκοτώθηκαν στις υποκλίσεις οι σκλάβοι του αρχοντικού.

Νέος διοικητής εκπρόσωπος του Μπέη έμαθε ότι ήλθε.

Με τη γυναίκα του, που  προς το παρόν μόνη της αποτελούσε το χαρέμι του- νέος ήταν θα το μεγάλωνε-  αλλά και ακολούθους  που εγκαταστάθηκαν στο μεγάλο αρχοντικό, προκάλεσε όλων την περιέργεια που παρακολουθούσαν την άφιξή του. Της τα διηγήθηκαν γειτόνισσες, γιατί εκείνη δεν είχε περιέργεια για τις αλλαγές στην διοίκηση.

Ο παλιός  υποδιοικητής έφυγε να γυρίσει δίπλα στον Μπέη όπως είχε εντολή.

Δυο μέρες είχαν μόλις περάσει και όλοι αυτό κουβέντιαζαν στο νησί. Δεν τον είχαν δει, αναρωτιούνταν αν ήταν καλός και είχαν ένα φόβο μήπως και τους έκανε τη ζωή δύσκολη.

Ο άντρας της της είπε ότι πρέπει να επισκεφθούν τον νέο διοικητή και την οικογένειά του. ''Είμαι γιατρός όλων,  Χριστιανών και Μουσουλμάνων στο Μαράθι  και  πρέπει να διατηρήσουμε Αντιγόνη μου, καλές  σχέσεις με την εξουσία, να το ξέρεις''.

''Ποιος είναι ο νέος διοικητής; Τον ξέρεις Απόστολε;''

''Ναι κι εσύ τον ξέρεις, είναι ο γιος του Μπέη, ο Γιουσούφ αγάς  !

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..........

Σημ:Οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους