''Η Άνοιξη είναι ακριβή / Κεφ.9.

 

Κεφάλαιο 9.

Τα Χριστούγεννα ήρθαν. Η μεγάλη γιορτή των σκλαβωμένων Ελλήνων που γιορτάζεται  το καταχείμωνο, ήταν διαφορετική εκείνα τα χρόνια, από τόπο σε τόπο. Και οι ελευθερίες  ή  μάλλον οι ανελευθερίες οι θρησκευτικές ήταν διαφορετικές, ανάλογα από τον Τούρκο διοικητή κάθε περιοχής.

Η οικογένεια του Νικολού τα γιόρτασε σεμνά στο σπιτικό τους, αλλά λειτουργία παρακολούθησαν το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων. Η Αντιγόνη παρούσα στην Εκκλησία μαζί με όλη την οικογένεια, αλλά αμίλητη και απομακρυσμένη από τον πατέρα της. Είχε κοντά της την Ειρήνη και μαζί με τις άλλες γυναίκες, παρακολούθησαν από το γυναικωνίτη τη θεία λειτουργία. Όλοι οι συντοπίτες τους παρόντες. Ασφυκτικά γεμάτη η Εκκλησία με τους  Τούρκους στρατιώτες να κόβουν βόλτες απέξω και σε απόσταση.

Στο δρόμο σκυφτοί  από την παγωνιά που έγδερνε τα πρόσωπά τους, γυρνούσαν στο σπιτικό τους με τη βοήθεια φαναριών για να φωτίζουν τα στενοσόκακα  στο διάβα τους.

Κρύο δυνατό τους αγκάλιαζε τη θεία αυτή βραδιά, ενώ όλοι ήταν τυλιγμένοι ζεστά σε μάλλινα σκουφιά και μαντήλες.

Οι Τούρκοι στρατιώτες περιπολούσαν χωρίς να ενοχλούν,  ούτε κατά τη θεία λειτουργία, ούτε τις προηγούμενες ημέρες, που όλοι έβαλαν τον οβολό τους να μαζευτούν χρήματα για τους φτωχούς και πεινασμένους.

Το ενέκρινε και  ο Μπέης μια και οι φτωχοί και πεινασμένοι εξεγείρονταν συχνά.

Αν και πολλοί βοεβόδες περιοχών επέτρεπαν το χτίσιμο εκκλησιών,  γιατί έτσι θα είχαν περισσότερα έσοδα αφού τις φορολογούσαν, εν τούτοις,  σε πολλές περιοχές όπως και στο νησί της Αντιγόνης,  είχαν μια εκκλησία,  αρνούμενοι να χτίσουν άλλη.

Στο εορταστικό τραπέζι των Χριστουγέννων, που περιελάμβανε κρέας φυσικά, αλλά και πίτες λογιών- λογιών και λαχανικά του κήπου τους,  εντόσθια ψητά αλλά και κρασί από τα αμπέλια του νησιού, ήταν όλη η οικογένεια παρούσα μαζί με τη Μαριγώ και το μπάρμπα Γιάννη, αλλά και την οικογένεια του αδελφού του Νικολού.

Η Αντιγόνη ευχήθηκε χρόνια πολλά σε όλους και δεν ξαναμίλησε καθόλου στο τραπέζι. Έφαγε λίγο είναι η αλήθεια... χμ έχει αρχίσει να αδυνατίζει σκεφτόταν η γιαγιά της,  αλλά κανείς δεν άνοιξε συζήτηση μαζί της.

Την επομένη των Χριστουγέννων, θα ερχόταν ο γαμπρός στο σπίτι, να περάσουν τα δαχτυλίδια και να επισημοποιήσουν τον αρραβώνα. Μια σημαντική στιγμή στη ζωή μιας κοπέλας,  που όμως, έσφιγγε το στήθος της Αντιγόνης τόσο δυνατά, που έλεγες ότι της στράγγιζε κάθε ανάσα από μέσα της!

Αλλά και άλλες ετοιμασίες έλαβαν χώρα αυτές τις ημέρες. Οι άνθρωποι του Νικολού, ενημερώθηκαν ότι οι νυχτερινές τους ασχολίες έγιναν αντιληπτές. ''Αλλάζουμε σχέδιο '' τους είπε ο καπετάνιος τους.

Το σχέδιο ήταν, τη  νύχτα ορισμένοι έμπιστοι νησιώτες, τρεις  σε κάθε ομάδα, να βγαίνουν για να ανοίξουν σιγά σιγά δίοδο στην απρόσιτη πλευρά του φρουρίου. Να υπάρχει άνοιγμα, για την ώρα που θα ξεσηκώνονταν και θα έμπαινε η επαναστατική ομάδα να εξολοθρεύσει τους στρατιώτες. Γιατί η επανάσταση πλησίαζε, τους έλεγε ο Νικολός.

''Η  ώρα που θα ελευθερωθούμε φτάνει. Θα έχουμε τη δική μας λεύτερη πατρίδα! Εμπρός παιδιά, αυτήν τη φορά η επανάσταση θα έχει αίσιο τέλος...''

Ούτε θόρυβο έκαναν, ούτε ακουγόταν φασαρία από τις εργασίες τους. Λίγο λίγο, ροκάνιζαν την ξεραμένη λάσπη ανάμεσα από τις  πέτρες ώστε να μπορούν με ένα σπρώξιμο να τις βγάλουν. 

Μην νομίζεις ότι ήταν εύκολη δουλειά. Ξεραμένη σκληρή και συμπαγής η ένωση ανάμεσα στις πέτρες του φρουρίου.  Και αν πεις ότι το μόνο επικίνδυνο ήταν η φρουρά που ήταν πάνω από τα κεφάλια τους... θα χεις λάθος. Το σημείο που δούλευαν ήταν γκρεμός και δεν φυλασσόταν, μια που θεωρούσαν οι Τούρκοι ότι είναι απροσπέλαστο. Εκεί είχαν τις αποθήκες τους με τα όπλα τους.  

Ένα στραβοπάτημα και οι άνθρωποι του Νικολού,  θα γίνονταν κομμάτια.  Πατούσαν στις εξοχές των βράχων σαν τα αγριοκάτσικά τους και δούλευαν με προσοχή. 

Δεν θα ήταν όμως μόνο ο θάνατός τους η αιτία ενός στραβοπατήματος. Θα κινδύνευαν όλοι οι άντρες του νησιού ειδικά ο αφέντης τους ο Νικολός, αφού ήταν ο καπετάνιος του νησιού.

Είχαν καταφέρει να καθαρίσουν μόνο δυο μεγάλες πέτρες που σχημάτιζαν με τις  υπόλοιπες τη μάντρα. Μάλιστα τράβηξαν την πέτρα και την ξαναέβαλαν στη θέση τους για να δουν πόσο εύκολα βγαίνει. Τη μάρκαραν με χρώμα και πήγαν στην επόμενη. Το σχέδιο ήταν να μπουν  μερικοί άντρες από το άνοιγμα αυτό, να βρεθούν μέσα στο στρατώνα, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί , ώστε να αιφνιδιάσουν τους στρατιώτες του Μπέη.

Το σχέδιο τώρα άλλαζε. Μέρα θα γινόταν αυτό, όταν θα έβοσκαν τα κατσίκια  και θα πήγαινε ο ένας βοσκός ή και δυο μαζί,  να  πάνε νερό να πιουν τα ζωντανά. Τότε ο ένας θα πρόσεχε και ο άλλος θα συνέχιζε τη δουλειά από εκεί που την άφησαν.  Τους έλεγε ο καπετάνιος τους ότι θα τους παρατηρούσαν οι Τούρκοι, ''αλλά θα βαριούνταν μετά  από μέρες να   παρακολουθούν να ποτίζετε τα ζώα σας, αφού από εκείνη την πλευρά θα ένιωθαν ασφαλείς''.

Θα ήταν όμως χρονοβόρο τώρα, γιατί ένας- ένας δεν μπορούσε να προχωρήσει γρήγορα, αλλά  έπρεπε να εφησυχάσουν το Μπέη και το στρατό του. Για να δούμε θα τα κατάφερναν; σκεφτόταν ο Νικολός.

Εν τω μεταξύ, στο σπίτι του, είχαν συναρμολογήσει και τα καριοφίλια και μοιράστηκαν σε έμπιστα πρόσωπα που τα έκρυψαν σε ασφαλή μέρη για την ώρα την ιερή που θα ερχόταν γρήγορα όπως έλεγε ο καπετάνιος τους!

Η επόμενη των Χριστουγέννων ξημέρωσε άκρως χειμωνιάτικη. Ταίριαζε με τη διάθεση της Αντιγόνης. Η γιαγιά της την ξύπνησε, λέγοντάς της ότι της ετοίμασε το καλό φόρεμα που της έραψε η Μαριγώ-''πόσο άξια αυτή η γυναίκα, όλα τα καταφέρνει- και πρέπει να το δοκιμάσεις, μήπως θέλει διόρθωση’’... για να είναι έτοιμη το μεσημεράκι που θα φτάσει ο αρραβωνιαστικός της.

Όταν φόρεσε το φόρεμα η Αντιγόνη, η οποία δεν έφερνε καμία αντίρρηση, αλλά κατευθυνόταν από τις εντολές των άλλων σαν μια κούκλα χωρίς θέληση και επιθυμία, η γιαγιά τη μάλωσε'' στάσου ορθή κυρά μου. Μπα σε καλό σου!  Τι γέρνεις έτσι; Και τα χέρια σου κουλάθηκαν κόρη μου; Πώς είσαι έτσι; ''

Η Αντιγόνη έκανε ότι της είπε η γιαγιά χωρίς μια λέξη, χωρίς αντίρρηση.

''Δεν πάει άλλο κόρη μου, ούτε μια λέξη; Ούτε μιλιά; ''

Σιωπή! Αδυσώπητη! Ένα κατηγορώ μέσα στην απόλυτη ησυχία! Αυτό ένιωθε η γιαγιά. Μα δεν επέμεινε. Δεν έβγαζε άκρη...

Το μεσημέρι, ήρθε ο Απόστολος Σταματίδης ο ιατρός από το Μαράθι. Μπήκε στο σπιτικό κοιτάζοντας αχόρταγα να δει την πανέμορφη κόρη του Νικολού, όπως του είχαν πει. Είχε ακούσει τόσα για την ομορφάδα της, αλλά και την ομοιότητα με την μητέρα της, που είχαν γίνει κάτι σαν θρύλος. Δεν ήταν μόνο η μεγάλη προίκα που έδινε ο Νικολός στην κόρη του, ήταν αυτός ο θρύλος που τον γοήτευε. Την έψαχνε λοιπόν με τη ματιά του, κρατώντας όμως τα προσχήματα.

 Αφού πέρασαν  όλοι στη σάλα, η γιαγιά μπήκε με την Αντιγόνη. Η ματιά του έμεινε πάνω της, πάνω στο περήφανα στητό και πανέμορφο κεφάλι της κοπέλας, και η ανάσα του πιάστηκε θαρρείς μια και ο θρύλος ήταν αληθινός! Τι παράστημα, τι κομψότητα, τι αρχοντιά,  θαύμαζε  ο γιατρός.

Υποκλίθηκε η Αντιγόνη και ο γιατρός της φίλησε το χέρι. Είπε λόγια αβρότητας και   η Αντιγόνη σήκωσε τη ματιά της να δει αυτόν που θα την άγγιζε την πρώτη νύχτα του γάμου τους, αυτόν που θα την έκανε μητέρα και θα διαφέντευε τη ζωή της.  Τριαντατεσσάρων  ετών; Αυτός φαίνεται μεγαλύτερος από τον πατέρα της.  Και αυτές οι τρεις τρίχες που είχε στο κεφάλι... χμ χμ σαν να ένιωθαν μοναξιά και θα το έβαζαν στα πόδια σε λίγο,  σκέφτηκε και χαμογέλασε. 

Ο Νικολός κατάλαβε ότι το χαμόγελό της ήταν ειρωνικό. Κορόιδευε από μέσα της! Είχε θυμώσει που δεν ήταν ευγενική καθόλου. Μα ο γιατρός δεν έδωσε σημασία, ούτε καν το πρόσεξε, θαμπωμένος από την πεντάμορφη νέα κοπέλα!

Της φόρεσε το δαχτυλίδι που φρόντισε η Αντιγόνη να βγάλει αμέσως μόλις πήγε στο δωμάτιό της και δεν άνοιξε το στόμα της να πει κάτι,  οτιδήποτε. Σε ό,τι τη ρωτούσε ο γιατρός, εκείνη απαντούσε μονολεκτικά. Καμιά διάθεση να πάρει μέρος στη συζήτηση. 

Στο τραπέζι φάγανε και δεν έκανε καμία προσπάθεια να σερβίρει τον μέλλοντα σύζυγό της,  όσο κι αν η γιαγιά την παρότρυνε με ένα σωρό νοήματα.

Όταν τελικά αυτό το βάσανο-αρραβώνας τελείωσε, όταν έφυγε ο γιατρός με το καΐκι,   γιατί νύχτωνε σε λίγο, εκείνη ξεκίνησε για τον πάνω όροφο. Ούτε έμεινε να δει τα δώρα του Απόστολου και  τα χρυσαφικά που της έφερε. Κανένα ενδιαφέρον!

''Αντιγόνηηη!!!"' φώναξε ο πατέρας της. ''Έλα εδώ αμέσως''!

Εκείνη πλησίασε και με τη ματιά της μέσα στα μάτια του πατέρα της περίμενε.

''Τι συμπεριφορά ήταν αυτή;''

''...............''

''Σε ρωτάω παιδί μου τι είναι αυτό που είδα σήμερα;''

''Νομίζω πατέρα αντάξιο του γαμπρού που μου δίνεις. Αν δεν σε πειράζει θέλω να αποσυρθώ''

''Καταλαβαίνεις γιατί θα παντρευτείς τον γιατρό κόρη μου;''

'' Για να ησυχάσεις από το φόβο μη με πάρει Τούρκος''

Και ανέβηκε αγέρωχη και με ψηλά το κεφάλι στο πάνω πάτωμα! 

Ο πατέρας της είχε μείνει άναυδος. Για το καλό της είναι..., σίγουρα αντιδρά έτσι γιατί θέλει τον Γιουσούφ. Ναι, θα συνέλθει και ο άντρας της μάλιστα θα τη συνεφέρει. Για το καλό σου είναι παιδί μου είπε μέσα του.

Συνεχίζεται...

Σημ:Οι εικόνες που συνοδεύουν την ανάρτηση είναι από τη Google και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους