''Η Άνοιξη είναι ακριβή / Κεφ. 10

 Κεφάλαιο 10.

Φυσικά ο αρραβώνας της Αντιγόνης δεν έμεινε κρυφός. Φρόντισε γι αυτό ο Νικολός, που κερνούσε όποιον συναντούσε, περισσότερο για να το μάθει ο Μπέης.

Εκείνο το πρωί, μόλις μια βδομάδα μετά τον αρραβώνα, ήλθε σκλάβος από το αρχοντικό του Μπέη να ειδοποιήσει τον Νικολό ότι ο αφέντης του, τον περιμένει για ακρόαση το απόγευμα στις πέντε.

Απόρησε για την επισημότητα εκείνος, αλλά τι μπορούσε να πει;

Εν τω μεταξύ, το δεύτερο πλοίο του, ήταν λίγες ημέρες που είχε γυρίσει  κι αυτό και τα εμπορεύματα είχαν ξεφορτωθεί, αν και είχαν επιστροφές από τα δικά τους. ΄΄ Το  εμπόριο δύσκολα γίνεται αφεντικό'' του είπε ο καπετάνιος του.'' Υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός''!

Ο Μπέης δεν ήλθε αυτήν τη φορά να διαλέξει από την πραμάτεια του καπετάνιου.

Αλλά έφυγε ξανά  ο Μανώλης, με το πρώτο πλοίο, μόνο που αυτήν τη φορά θα ταξίδευε  στα λιμάνια της χώρας  να φέρει προϊόντα που έλειπαν από την αγορά του νησιού.

Και το δεύτερο πλοίο  θα έφευγε σύντομα, με εντολή να πάει στην Ευρώπη και να φέρει και  τα προικιά της Αντιγόνης. Όλα είχαν διευθετηθεί.

Έφτασε η στιγμή του αποχαιρετισμού  της Αντιγόνης με τον αδελφό της  το Μανώλη της , που θα ταξίδευε πάλι. Ο χειμώνας δεν είχε περάσει και οι θάλασσες την φόβιζαν όταν αγρίευαν. Εκείνος αγκάλιασε την αδελφή του,  της είπε  ''συγνώμη δεν κουμαντάρω εγώ'' ψιθυριστά στ' αυτί και αφού πήρε την γλύκα της αγκαλιάς της έφυγε.

Το απόγευμα ήλθε. Η ώρα της ακρόασης έφτασε!

Ο Νικολός ήταν  στο αρχοντικό στις πέντε ακριβώς και ο Μπέης πρώτη φορά, τον άφησε να περιμένει αρκετά, ως να τον δεχθεί.

Τον οδήγησαν  στην αίθουσα ακροάσεων. Εκείνος καθόταν στο θρονί του, μια πολυθρόνα πιο ψηλά από τις υπόλοιπες και πιο επιβλητική.

 Τυπικός και συνοφρυωμένος!

''Κάθισε Νικολό και είπα να σου φέρουν καφέ. Σερβιρίσου από το σοφρά ό,τι σ' αρέσει'' του είπε κι έδειξε όλα τα καλούδια που είχαν αραδιάσει οι σκλάβοι του.

Εκείνος έκανε τον ναργιλέ του. Τα μάτια του ήταν στραμμένα στον Νικολό που τον κοιτούσε αμίλητος. 

''Λοιπόν καπετάν Νικολό. Να σου ευχηθώ για τη θυγατέρα σου. Ο Αλλάχ να της δίνει ευτυχία στη νέα της ζωή. ''

''Ευχαριστώ Μπέη μου'', είπε χαμογελαστός ο Νικολό

''Και τώρα να μιλήσουμε ντόμπρα ωρέ, αυτός ο γάμος είναι δική σου επιλογή, σωστά; Μη μου πεις ότι η θυγατέρα σου ερωτεύτηκε κάποιον κοντά στην ηλικία του πατέρα της! Και πού  τον είχε συναντήσει;''

''Έτσι γίνονται αυτά Μουσταφά πασά. Αυτές είναι οι παραδόσεις μας''

''Εσύ όμως ερωτεύτηκες για να παντρευτείς. Και μικρός μικρός. Γιατί το απαγόρευσες στην κόρη σου;''

''Σου έκανε παράπονα Μπέη μου;''

''Ω ρε Νικολό μη νομίζεις ότι είμαι χαζός.  Και μην ειρωνεύεσαι μπρε! Ξέρεις και ξέρω ότι η κόρη σου ήθελε το γιο μου, όπως και ο γιος μου ήθελε την κόρη σου. Έχει πέσει άρρωστος από τη στενοχώρια του όταν το 'μαθε. Αλλά εσένα σε ενοχλεί να ναι αλλόθρησκος ο γαμπρός σου ε;  Κοίτα να δεις που εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου για τη νύφη μου. Και μη νομίζεις ότι ο Γιουσούφ είναι φανατικός με τις παραδόσεις μας. Ούτε χαρέμια, ούτε σκλάβες Νικολό. Μόνο την Αντιγόνη θα είχε σαν θησαυρό. Αλλά εσύ δεν καταδέχτηκες!''

'' Μπέη μου είναι και άλλου έθνους ο γιος σου. Μην ξεχνάμε, για να μιλήσουμε ειλικρινά όπως θέλεις, εσείς είστε οι κατακτητές και εμείς οι υποτελείς’’

''Α βρε Νικολό μετά τόσους αιώνες... που ζούμε όλοι κάτω από την ίδια πατρίδα, που είμαστε πολίτες αυτής της αυτοκρατορίας κι ας είμαστε άλλης θρησκείας μεταξύ μας, θα πίστευα ότι είχαμε μονοιάσει''

''Μπέη μου, μονοιασμένοι είμαστε και φίλοι θέλω να πιστεύω, αλλά οι παραδόσεις μας είναι διαφορετικές. Φαντάζεσαι πώς θα ζούσε δίπλα στον Γιουσούφ η Αντιγόνη;''

''Φαντάζομαι ωρέ, μπορώ να φανταστώ. Κυρά και αφέντρα θα την είχε. Θα χαμογελούσε το κορίτσι, όχι που τώρα, σίγουρα θα είναι σκοτεινιασμένο το πρόσωπό της. Θα ήταν ευτυχισμένο,  όχι δυστυχισμένο όπως την έκαμες εσύ... Το κρίμα στο λαιμό σου!

Κι αν πάθει τίποτε ο γιος μου καπετάν Νικολό από τη στεναχώρια του, δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ!

Είπε και έφυγε από την αίθουσα.

Ο Νικολός αισθανόταν θριαμβευτής. Εμπόδισε αυτό που είχε βάλει στο μυαλό του ο Γιουσούφ με την σύμφωνη γνώμη του Μπέη. Για πρώτη φορά ο Μπέης το παραδέχτηκε ανοικτά. Ήθελε την κόρη του για το γιο του.  Ναι, είναι δυστυχισμένη η κόρη του, αλλά θα συνέρθει. Θα μάθει! Οι Τούρκοι ήταν οι εχθροί, έπρεπε να το εμπεδώσει.

Γύρισε στο σπιτικό του. Τα είπε όλα χαμογελαστός στους γονείς του. Θριαμβευτής! Ο Αλέξανδρος ήταν κι εκείνος εκεί κοντά

''Πατέρα να με συμπαθάς αλλά πώς νομίζεις ότι θα ζήσει η Αντιγόνη δίπλα σε κάποιον που δεν αγαπά, που δεν νομίζω να αγαπήσει ποτέ, έτσι που τον είδα... και μακριά από την οικογένειά της; Το μόνο που σε νοιάζει είναι ότι θριάμβευσες απέναντι στον Μπέη. Με τι τίμημα πατέρα μου; Εύχομαι μόνο να μην ακολουθήσει τη μητέρα μας, για άλλους λόγους βέβαια''

Ο Νικολός δεν μίλησε, ταράχτηκε είναι η αλήθεια, μα όλα είχαν πάρει το δρόμο τους.

Τώρα προείχαν οι ετοιμασίες του γάμου. Γιατί θα έκαμε γάμο που θα άφηνε άφωνους τους πάντες. Και ήλπιζε ο άντρας της να ήταν καλός άνθρωπος όπως του είχαν εγγυηθεί οι άνθρωποί του και να την έκανε να τον αγαπήσει. ''Μακάρι Θεέ μου'' ευχόταν!

Αλλά και  οι προετοιμασίες για τον Αγώνα συνεχίζονταν.  Όλες οι ειδήσεις που του έφερναν οι ναύτες του και οι καπεταναίοι του ήταν ότι οι σκλαβωμένοι ετοιμάζονταν σε όλη την χώρα. Η επανάσταση δεν υπήρχε καλύτερη εποχή να γίνει. Η αυτοκρατορία έχανε τη δύναμή της και οι ξένες δυνάμεις μετά το Διαφωτισμό και τους αγώνες των πνευματικών ανθρώπων των Ελλήνων που ζούσαν εκτός χώρας, είχαν δημιουργήσει φιλελληνικό κύμα. 

Η Φιλική Εταιρεία ξανά ζωντάνεψε και ο Υψηλάντης φωνάζει ότι είναι η ώρα.

Πρέπει να ετοιμάσει τους άντρες του. Πώς θα τους εκπαιδεύσει δεν ξέρει, μα στρατό φτιάχνει. Δικό του. Με δικά του έξοδα. Έχει παλικάρια το νησί του. Θα αγωνίζονταν για λευτεριά. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε, ακόμη και αν έπρεπε να χύσουν ποτάμια αίμα.

Όλα αυτά τα μιλούσαν στο γραφείο του όταν μαζεύονταν λίγοι λίγοι για να λύσουν προβλήματα, τάχα, του νησιού.

Γι αυτό δέχτηκε να γίνει προεστός. Αυτό του είχε πει ο πατέρας του. Θα ήταν η καλύτερη ευκαιρία για να δέχεται κόσμο χωρίς να προκαλεί υποψίες. Θα μπορούσε άνετα να συγκεντρώνει στο γραφείο του όσους ήθελε, να τους κατευθύνει και να σχεδιάζουν την εξέγερση.

''Δεν θα ξεκινήσουμε πρώτα από όλους, αλλά όχι και τελευταίοι. Θα χτυπήσουμε όταν χτυπήσουν και σε άλλες περιοχές. Θα το  μάθουμε. Προσοχή στους σπιούνους. Ειδικά δυο που ξέρω, μας παρακολουθούν αλλά ευτυχώς δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται'' τους έλεγε αυτό το απόγευμα στο γραφείο του.

Ο καθένας εγγυάτο για κάποιον άλλον και ήδη είχαν μαζευτεί καμιά 100στη άντρες που θα ξεκινούσαν τον στρατό του. Ήθελε κι άλλους, με προσοχή μυούσε τον καθένα στις αρχές του αγώνα.

Κανόνιζαν σε ποια σημεία θα χτυπήσουν συγχρόνως, ώστε να μην προλάβει ο στρατός να επέμβει. ''Θα τα λέμε συχνά'' τους είπε. Προσοχή μην σας ακούσει κανείς να τα συζητάτε αυτά μεταξύ σας.

 Λίγες ημέρες  μετά. Γενάρης 1820  

 Ο νέος χρόνος μπήκε και το 1820 ήταν πλέον η χρονιά που η Αντιγόνη θα γινόταν νύφη, η χρονιά που θα ζούσε σε άλλο νησί, μακριά από όλους.

Περνούσε τον καιρό της διαβάζοντας. Ο κήπος της είχε αμεληθεί πολύ. Η Μαριγώ τον φρόντιζε όσο μπορούσε, μα κανείς δεν σκεφτόταν να της επιβάλλει τρόπο συμπεριφοράς διαφορετικό. Δεν ήθελαν να την εξωθήσουν στα άκρα.

Ο γιατρός ερχόταν που και που στο νησί να φάει στο σπιτικό της Αντιγόνης, να την πάρει με την άδεια του πατέρα της να κάνουν μια βόλτα στους δρόμους της πόλης. 

Όποτε η Αντιγόνη μπορούσε, προφασιζόταν την αδιάθετη. Το χρώμα της ήδη ήταν χλωμό και ο γιατρός σκεφτόταν μήπως και ήταν άρρωστη η μέλλουσα γυναίκα του. Μα τον διαβεβαίωναν όλοι ότι χαίρει άκρας υγείας και απλά είναι η ντροπή και το άγχος της μέλλουσας νύφης.

Σε μια βόλτα τους στην πόλη, όταν ο καιρός ήταν καλός, συνάντησε τον Γιουσούφ με τους ακολούθους του. Σταμάτησε μπροστά τους και χαιρέτησε κοιτάζοντας στα μάτια την Αντιγόνη. Εκείνης τα δάκρυα απειλούσαν να ξεχυθούν ορμητικά. Ο γιατρός υποκλίθηκε και ο Γιουσούφ του ζήτησε να πάει στο αρχοντικό, γιατί χρειάζονταν γιατρό για τον Μπέη. 

Όλοι μαζί οδηγήθηκαν στο σπιτικό του Μουσταφά πασά και ο Μπέης όταν είδε το Γιουσούφ μαζί τους κατάλαβε.

Πήρε το γιατρό να τον εξετάσει γιατί είχε πόνους, τάχα μου, και ήθελε κανένα βοτάνι για να μπορεί να κινείται.

Ο Γιουσούφ έδιωξε τους πάντες και έμεινε με την Αντιγόνη στην δική του σάλα. 

''Πώς είσαι;''

''Καλά''

''Αδυνάτισες...''

''Ναι λίγο...'΄

''...........''

''............''

''Γιατί δέχτηκες Αντιγόνη;''

''Γιατί δεν μου ζήτησαν τη γνώμη μου Γιουσούφ''

''.............''

''.............''

''Τα μάτια σου πάψανε να λάμπουν''

'' .............''

'' Θα ζήσεις στο Μαράθι;''

''Ναι''

''............''

''...............''

''Τα αισθήματά μου Αντιγόνη δεν θα σβήσουν ποτέ''

Σήκωσε τα μάτια και τον κοίταξε. Τα δάκρυά της,  που συγκρατούσε τόση ώρα,  βρήκαν αφορμή να σεργιανίσουν στο πρόσωπό της. 

Έσκυψε και της τα σκούπισε. 

Αμίλητοι... 

Γονάτισε μπροστά της...

Της έπιασε τα χέρια...

Ακούμπησε τα χείλη του στα δικά της. Έτσι απλά, σαν προσκύνημα και μετά απομακρύνθηκε.

 Στο γυρισμό ο γιατρός τη ρώτησε

''Ποιος σε έκανε να κλάψεις;''

''Γιατί κύριέ μου; Θα του ζητήσεις το λόγο;''

''Α, από την εξουσία δεν ζητάς το λόγο ποτέ Αντιγόνη, να το θυμάσαι!''

Γύρισε και τον κοίταξε.... Τι γλοιώδης!!

Σημ:Οι εικόνες που συνοδεύουν την ανάρτηση είναι από τη Google και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους

Συνεχίζεται...