''Η Άνοιξη είναι ακριβή'' / Κεφ.7

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

Οι  μέρες κύλησαν  σαν το νερό. Ο Μπέης ήρθε όντως την επόμενη ημέρα της άφιξης του πλοίου, με τις δύο συζύγους του να διαλέξουν από τα πρώτα εμπορεύματα που έφερε ο Μανώλης με το πλοίο.

Και υφάσματα πήραν και κορδέλες και μαντήλια και κοσμήματα και τόσα άλλα, το ένα   καλύτερο από το άλλο. Φυσικά ο Νικολός δεν ήθελε να πληρώσει, αλλά ο διοικητής του νησιού επέμενε κάθε φορά, μια και το εμπόρευμα ''φορολογείται Νικολό, δεν θα πληρώνεις κι απ' την τσέπη σου''!

Εκεί στο υπόγειο που είχαν ανοιχτεί τα εμπορεύματα, ο Μπέης ρώτησε το καπετάνιο, αν έμαθε από τους ανθρώπους του τι σούρτα - φέρτα κάνουν τις νύχτες

''Ρώτησα ορισμένους σήμερα Μπέη μου, γιατί δεν έχω προλάβει να τους δω όλους. Αλυχτούσαν τα ζώα στην πάνω ρούγα, μου είπαν, φοβήθηκαν για λύκους και βγήκαν να δουν, να τα προστατέψουν''

''Μπρε Νικολό και το πίστεψες; Αν είχαν κατέβει λύκοι, οι στρατιώτες θα τους είχαν ακούσει. Ωρέ Νικολό μη με δοκιμάζεις... έχω υπομονή, αλλά όχι και τόση''

''Δεν έχω αποδείξεις Μπέη μου ότι δεν μου είπαν την αλήθεια. Αλλά θα το ψάξω τώρα που γύρισε το ένα πλοίο μου. Όταν γυρίσω από το ταξίδι στο Μαράθι και στην Αγιά,  θα μιλήσω με όλους''.

''Και γιατί θα πας εσύ εκεί;''

''Έχω παραγγελίες να παραδώσω. Θα τα φορτώσω τα εμπορεύματα σε δυο καΐκια και σε δυο μέρες θα είμαι πίσω''

''Δεν το καταλαβαίνω Νικολό. Πρώτη φορά πας εσύ παραγγελίες. Πάντα έρχονται και τα παίρνουν με τα δικά τους καΐκια. Και μάλιστα μου ‘λεγες για να δώσω την άδεια να έρθουν, ότι έτσι θα πάρουν αυτά που παρήγγειλαν, αλλά θα δουν και άλλα εμπορεύματα και ίσως αγοράσουν παραπάνω... Τώρα τι άλλαξε;''

''Τίποτα  Μπέη μου, τώρα ο Μανώλης και ο καπετάν Αργύρης φέρανε ίσα ίσα τις παραγγελίες. Σε δυο μέρες θα είμαι πίσω, έχεις αντίρρηση;''

''Ω μπρε Νικολό, γιατί να χω... άιντε να πας και να γυρίσεις με το καλό''

Ο καπετάν Νικολός έφυγε όπως είχε πει, αφού περίμενε λίγες μέρες  να φτιάξει ο καιρός και  παίρνοντας ό,τι παραγγελίες είχε   μαζί με το Μανώλη μπήκαν στα δυο καΐκια που νοίκιασαν. Θα έρχονταν με το καλό την μεθεπόμενη ημέρα.

Η γιαγιά της Αντιγόνης τη φώναξε το επόμενο πρωί, να ετοιμαστεί να τη συνοδεύσει να πάνε στους ανθρώπους τους διάφορα φαγητά που ετοίμασαν. Και μάλλινα που πλέξανε, αλλά και εμπορεύματα που χρειάζονταν.  ''Θα πάρουμε το κάρο κόρη μου. Καιρός να αναλάβεις εσύ, όσα έκαμνε η μητέρα σου''!

''Και είδες τι έπαθε! Όχι γιαγιά μου να με συμπαθάς, αλλά πάρε τη Μαριγώ μαζί σου, δεν θέλω να βγω έξω''

Η γιαγιά Αντιγόνη το είχε προσέξει. Από τότε που τους μίλησε ο Νικολός, δεν βγήκε έξω η Αντιγόνη, ούτε για να φέρει νερό από την πηγή. Ούτε επίσκεψη στο θείο της πήγε, στο πίσω σπίτι, να δει τα ξαδέλφια της. Μόνο στον κήπο κατέβαινε και αυτό για λίγη ώρα. Δεν ήταν πολλές οι ημέρες που τους μίλησε ο γιος της, σίγουρα θα περνούσε το σοκ των παιδιών, σκεφτόταν η γιαγιά, μα έπρεπε να μεριμνήσει.

Φοβόταν η Αντιγόνη, το καταλάβαινε. Μα κάτι έπρεπε να γίνει, δεν μπορεί να φορτωθεί τόσο φόβο ένα νέο κορίτσι. Και αλίμονο αν μείνει ο φόβος μέσα της!

Το βράδυ από την επιστροφή των αντρών, χτύπησε την πόρτα του γιου της. ''Τζιέρι μου; Μπορώ να σε απασχολήσω λίγο;''

''Έλα μάνα, τα χαρτιά μου τακτοποιώ, ξέρεις, έλα''

Η γιαγιά Αντιγόνη έκλεισε την πόρτα του γραφείου και έκατσε παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.

''Κοίτα γιε μου, θέλω να σου πω ότι μετά από όσα έμαθαν τα παιδιά, παρατήρησα την συμπεριφορά τους. Ο Αλέξανδρος σοβάρεψε πολύ, κακό δεν είναι, αλλά απότομα;

Η Αντιγόνη όμως... χμ χμ έχει κλειδαμπαρωθεί μέσα. Γέμισε η ψυχούλα της φόβο τζιέρι μου.  Πάμε ψυχή μου μαζί να δώκουμε τα πράγματα στους ανθρώπους μας, της είπα ψες, να ξεκινήσεις να κάμεις ό,τι έκαμνε η μητέρα σου. Και τι μου πες μαθές; Και είδες τι έπαθε! Φοβάται παιδί μου και πρέπει να της μιλήσεις. Νέο κορίτσι είναι...''

''Μάνα μην ανησυχείς και θα το ξεπεράσει. Ήδη δρομολογήθηκε το θέμα της. Μάλιστα θα τη φωνάξω να της το ανακοινώσω. Αν θες πάμε στη σάλα να είμαστε όλοι μαζί,  κοντά στη φωτιά''

Όταν μαζεύτηκε η οικογένεια, ο Νικολός χωρίς περιστροφές απευθύνθηκε στην Αντιγόνη.

''Να ετοιμάζεσαι κόρη μου. Σε ζήτησαν σε γάμο και δέχτηκα. Την άνοιξη θα παντρευτείς''

Όλοι τα  έχασαν. Τόσο ξαφνικό; Μα κανένας σαν την Αντιγόνη. Τα μάτια της λες και πετάχτηκαν έξω από το πρόσωπό της. Το στόμα της άνοιξε και η ανάσα της έβγαινε σαν να ήταν λαχανιασμένη. Ακόμη και ο πατέρας της την κοιτούσε σμίγοντας τα φρύδια του.

''Ποιος με ζήτησε σε γάμο πατέρα;'' ρώτησε αχνά.

''Ο Απόστολος Σταματίδης από το Μαράθι. Γιατρός είναι και καλός άνθρωπος. Και επί πλέον ευκατάστατος.  Θέλει να συμπεθερέψουμε και θα έρθει εδώ την ερχόμενη εβδομάδα, για να δώσουμε επισήμως τα χέρια μπροστά σου.''

''Δηλαδή όταν λες γιατρός, εννοείς μεγάλος σε ηλικία, έτσι;''

''34 ετών είναι, δεν τον λες και μεγάλο''

''χαχαχα κάγχασε η Αντιγόνη. Πόσο αλήθεια με πούλησες; ρώτησε αναιδέστατα''

Ο πατέρας της πετάχτηκε ορθός. Με βλοσυρό βλέμμα την κοίταξε.

''Θα γίνει όπως το λέω εγώ, θρασυτάτη! '' βροντοφώναξε

''Και τι έγινε αυτό που ζήτησες να λέω την αλήθεια πάντα; Θα χτυπήσεις πάλι τη γροθιά σου; Θα με τιμωρήσεις; ''

''Αντιγόνη ξεπερνάς τα όρια!'' της φώναξε

''Πατέρα, με παντρεύεις, γιατί; Πες μου το λόγο! ''

''Πρέπει να μεριμνήσουμε Αντιγόνη, τα είπαμε. Να μην  πάθουμε ό,τι και... παλιά'' μάσησε τα λόγια του κοιτώντας την Ειρήνη

''Μα η μητέρα παντρεμένη ήταν πατέρα. Με παιδιά. Πώς θα με γλιτώσεις, αν βρεθώ στη θέση της;''

Γύρισε και κοίταξε το Μανώλη. Το καταλάβαινε ότι το συνοικέσιο έκλεισε στο Μαράθι όταν πήγαν οι δυο τους, τάχα για τα εμπορεύματα.

Εκείνος χαμήλωσε το βλέμμα.

''Δεν απαντάς πατέρα μου; Αλλά να μου πεις θα κινδυνέψει η νέα μου οικογένεια, όχι εσείς. Έχεις δίκιο, πρέπει να προφυλαχτείτε από μένα'' είπε με ένα λυγμό να αφήνεται  να ξεφύγει. Και έτρεξε πάνω στο δωμάτιό της.

Δεν ήξερε τι ειπώθηκε όταν έφυγε, μα δεν την ένοιαζε. Η σιωπή όμως που έπεσε, κοβόταν με το μαχαίρι. Ο Αλέξανδρος σηκώθηκε και κοίταξε τον πατέρα του

''Ανήκουστο αυτό που έκανες'' του είπε και ανέβηκε να βρει την αδελφή του.

Βρήκε την Αντιγόνη πεσμένη μπρούμυτα να κλαίει σπαρακτικά.

Της χάιδεψε τα μαλλιά. Την πίεσε να ανασηκωθεί και να πιει λίγο νερό από την καράφα που είχε δίπλα στο κρεβάτι  της πάνω στην κασέλα.

''Ηρέμησε Αντιγόνη μου. Μην κάνεις έτσι. Ξέρω ξαφνικό ήταν, δεν ξέρω πώς το σκέφτηκε, αλλά για το καλό σου νοιάζεται''

''Σταμάτα Αλέξανδρε. Σταμάτα να υπερασπίζεσαι κάτι που το βλέπω ολοκάθαρα. Πώς ξέρεις αν κάποιος Τούρκος αξιωματούχος δεν με ενοχλήσει; Πώς ξέρεις ότι θα είναι καλός μαζί μου, αυτός ο γιατρός; Κανέναν δεν θα έχω κοντά μου... Θα με δώσει αδελφέ μου να ξεγνοιάσει, αυτό είναι, έτσι;''

Ο Αλέξανδρος δεν είχε τι να πει. Πίστευε ότι ο πατέρας τους, θα δρομολογούσε ταξίδι, να διώξει την Αντιγόνη, ίσως με τη γιαγιά και τον παππού να πάνε στην Ευρώπη. Χρήματα είχε ο πατέρας της, οι πόλεμοι σταμάτησαν, θα έβρισκαν τρόπο να φύγουν κρυφά. Αλλά γάμο; Δεν το περίμενε και μάλιστα σε άλλο νησί. Χάθηκαν τόσα νέα παλικάρια από καλές οικογένειες εδώ στο νησί τους;

Η Αντιγόνη είχε σταματήσει να κλαίει. Βαριαναστέναζε, ενώ που και που ένας λυγμός,  έτρεχε να πάρει ανάσα.

''Δεν θέλει να πάρω το Γιουσούφ. Γιατί είναι μουσουλμάνος Τούρκος. Ενώ ο γιατρός του είναι χριστιανός και Έλληνας. Είναι φυσιολογικό ε;''

''Τι λες Αντιγόνη; Παραληρείς; Μήπως θέλεις τον Γιουσούφ;'΄ τη ρώτησε χαμηλώνοντας τη φωνή του

''Αν δεν ήταν Τούρκος, ναι θα τον ήθελα. Κοντά στην ηλικία μου είναι, με θέλει, το λέτε όλοι, περνάω όμορφα μαζί του, είναι καλό παλικάρι Αλέξανδρε, είναι... στο υπογράφω''

''Δεν αντιλέγω Αντιγόνη μου. Και αν δεν ήταν Τούρκος, δεν θα είχα ούτε εγώ αντίρρηση. Αλλά είναι... πώς να στο πω ...όταν θα ξεκινήσει ξεσηκωμός αδελφούλα, γιατί θα ξεκινήσει, όλοι ετοιμάζονται, τι θα γίνει με σένα; Αν ήσουν γυναίκα του Γιουσούφ, ποια θα  ήταν  η θέση σου τότε; Εχθρός για τους Τούρκους, αλλά και προδότρια για τους δικούς μας, αυτό θα ήσουν''

''Μα δεν θα τον πάρω Αλέξανδρε, γιατί είναι Τούρκος είπαμε. Αν δεν ήταν .....αυτό σου είπα. Όχι όμως έναν τόσο μεγάλο, κοντά στην ηλικία του πατέρα μας.''

Ο Αλέξανδρος την πήρε αγκαλιά του και την έσφιξε δυνατά

Κοίτα να δεις που η ομορφιά πολλές φορές, είναι εμπόδιο για να ζήσει ήρεμα μια γυναίκα!

Στη σάλα, ο Νικολός  πηγαινοερχόταν συγκλονισμένος. Τον πείραξαν τα λόγια της κόρης του. Άκου πόσο την πούλησε... άκου κουβέντα από το παιδί του! Μα είχε και δίκιο. Δεν την εξασφάλιζε έτσι. Μόνο από τον Γιουσούφ θα γλίτωνε. Αλλά και η μητέρα της παντρεμένη ήταν και με παιδιά, πώς αυτό την προστάτεψε; Έχει ένα δίκιο δεν μπορεί να πει...

Το βράδυ δεν κατέβηκε για φαγητό η Αντιγόνη. Ο πατέρας της έδωσε εντολή να έρθει αμέσως στο τραπέζι, μα εκείνη τον αγνόησε.

''Θα  μείνει νηστική, δήλωσε. Και δεν θα βγει από το δωμάτιό της, αν δεν συμπεριφερθεί σωστά''

Όλοι έμειναν αμίλητοι.

Δύσκολη κατάσταση για μια 16χρονη, αλλά φοβούνταν και το λόγο που κακοδέχτηκε το συνοικέσιο. Έτσι παντρεύονταν τα περισσότερα κορίτσια. Αντίρρηση δεν έφερναν καμιά. Μα τι της έδινε τόση δύναμη να κοντράρει και μάλιστα τόσο άσχημα τον πατέρα της; Σίγουρα η αιτία ήταν ο Γιουσούφ... Ο Θεός να μας βοηθήσει έλεγε μέσα της η γιαγιά της!

Η νύχτα βρήκε την Αντιγόνη άυπνη. Να στριφογυρνάει στο στρώμα. Η Ειρήνη μπαίνοντας στο δωμάτιο, πήγε κατευθείαν στην αδελφή της. Την αγκάλιασε και προσπάθησε να την παρηγορήσει. Αλλά τι λόγια να πει μια μικρή κοπέλα στη μεγαλύτερη για να ηρεμήσει; ''Κι εγώ θα χω σε τρία τέσσερα χρόνια την ίδια τύχη με σένα Αντιγόνη. Αυτή είναι η μοίρα μας...''

Τα δάκρυα ήλθαν ορμητικά στα ματάκια της Αντιγόνης.

''Γιατί; Γιατί τόση βιασύνη;''

''Τι λέγατε για τη μαμά; Δεν κατάλαβα αυτό που είπες, ότι ήταν παντρεμένη με παιδιά και δεν την προστάτεψε. Τι συνέβη;''

''Ειρήνη μου θα μάθεις όταν θέλει ο πατέρας. Ρώτησέ τον αν θες. Αν σου πω, θα έχει ένα λόγο επιπλέον για να με τιμωρεί''

Η Ειρήνη σιώπησε...

Ξάπλωσε δίπλα στην αδελφή της και χώθηκε  στην αγκαλιά της. Να πάρει και να δώσει ζεστασιά, μια και την αδελφή της   θα την αποχωριζόταν σε μερικούς μήνες. Να κρατήσει αυτή τη στιγμή στη μνήμη της. Προσπάθησε να μείνει ξύπνια πιο πολύ ώρα από όσο συνήθιζε, αλλά  ο ύπνος σφάλισε τα βλέφαρά της. Μα η Αντιγόνη έμεινε ξύπνια  στην αγκαλιά της αδελφής της κουρνιασμένη σε γνώριμη φωλιά.

Πόσο φοβόταν!

Πόσο πονούσε με τον αποχωρισμό!

Πόσο απεχθανόταν αυτόν το γάμο!

Άρχισε το μυαλό της να αναλύει  το γράμμα της μητέρας της

''Γιατί έφυγες μαμά; Γιατί μας άφησες μόνους; Νομίζεις ότι είναι καλύτερο να ζούμε έτσι όπως ζούμε;''

Κι ο πατέρας; Γιατί δεν έφυγε αμέσως να πάει στη πρωτεύουσα να καταγγείλει εκείνον τον Μπέη και τον αγά; Γιατί περίμενε τόσο πολύ και χάθηκε η μητέρα της τόσο νέα; Γιατί δεν προσπάθησε να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα, για να προστατέψει τη γυναίκα του;

Άσχημο δρόμο έπαιρναν οι σκέψεις της

Θυμός γεννήθηκε μέσα της.

Και ποτέ ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος για τις επιλογές μας!

 

 

Σημ: Οι εικόνες που δημοσιεύονται για στήριξη του κειμένου, είναι από το διαδίκτυο και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...