''Η Άνοιξη είναι ακριβή'' /Κεφ .6

 

Η επόμενη ημέρα ήταν συννεφιασμένη. Τα καλντερίμια ήταν  γεμάτα λάσπη. Τα ξημερώματα είχε βρέξει ξανά και πολύ. Η Αντιγόνη ξύπνησε χαράματα από τη δυνατή μπόρα, με ένα βάρος στην καρδιά.  Από εκείνη την ώρα δεν ξανακοιμήθηκε. Αργά την πήρε ο ύπνος μετά τη συζήτηση με τον πατέρα τους. Σκεφτόταν και ξανασκεφτόταν την αγαπημένη της μητέρα και όσα πέρασε. Περισσότερο την σοκάρισε ο φόβος που θα ένιωθε η μητέρα της εκείνη την εποχή. Ένας παρόμοιος φόβος ξύπνησε μέσα της.   Σηκώθηκε και πήγε σιγά σιγά στο δωμάτιο του αδελφού της. Κοιμόταν μόνος, μια και ο Μανώλης έλειπε. Χτύπησε σιγανά την πόρτα. Τόσο όσο να  της απαντήσει αν ήταν ξύπνιος, τόσο όσο να μην τον ξυπνήσει αν κοιμόταν.

''Ναι...'' άκουσε σιγανά τη φωνή του

Μπήκε στην κάμαρη. Έκλεισε την πόρτα και έκατσε στο κρεβάτι του αμίλητη. Πιο πέρα ήταν το κρεβάτι του Μανώλη, στρωμένο και αχρησιμοποίητο, με το υφαντό να καλύπτει το πάπλωμα από μαλλιά ξασμένα, που ήθελαν τόση περιποίηση μετά από κάθε χρήση του. Γι αυτό δεν έκατσε στο κρεβάτι του. Να μην πατηθεί το πάπλωμα.

Ανάμεσα στα δυο κρεβάτια ήταν η κασέλα, σκαλιστή, από  τεχνίτες που σίγουρα είχαν μεράκι με το ξύλο. Καράβια που έπλεαν σε τρικυμισμένη θάλασσα και γοργόνες πανέμορφες ήταν σκαλισμένα στη μεγάλη πλευρά. Κάθε δωμάτιο είχε τη δική του κασέλα, απαραίτητος αποθηκευτικός χώρος. Στο δωμάτιο των αδελφών της έβλεπες στους τοίχους, πιάτα πήλινα που είχαν ζωγραφιστεί με θέματα θαλασσινά, ή με λουλούδια του κήπου τους.  Κάποια είχαν ξεβάψει λίγο, άλλα ήταν σαν καινούργια. Η μητέρα της τα είχε φιλοτεχνήσει, το θυμάται που την έβλεπε να φτιάχνει χρώματα και να τα ζωγραφίζει. Σε όλο το σπίτι υπήρχε δική της δουλειά, μα μόνο πικρές αναμνήσεις προκαλούσαν τα έργα της.

Η παγωνιά ήταν έντονη και ο αδελφός της  ήταν σκεπασμένος ως το πηγούνι, μα η Αντιγόνη δεν ένοιωθε τόσο το κρύο του δωματίου, όσο την παγωνιά στην καρδιά της. Ο Αλέξανδρος την κοιτούσε.

''Είσαι στενοχωρημένη κι εσύ, έτσι;''

'' Είμαι σοκαρισμένη. Αν δεν συνέβαινε αυτό, η μαμά θα ζούσε. Περισσότερο όμως θυμάμαι μια φράση της στο γράμμα ''πρόσεξε την Αντιγόνη μας...μου μοιάζει''.  Αυτό με έχει στοιχειώσει περισσότερο... Λες να βάλω σε κίνδυνο κι εγώ όλους εσάς;

Λες να πρέπει να τερματίσω τη ζωή μου για να μην κινδυνέψετε;''

''Τι λες αδελφή μου; Δεν θα αφήσουμε να φτάσουν εκεί τα πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ πιστεύω ότι ο Μπέης σε έχει βάλει στο μάτι  για νύφη του, εξαιτίας του Γιουσούφ. Είναι φανερή η αδυναμία που σου έχει ο γιος του, Αντιγόνη''

''Τι να κάνω Αλέξανδρε, τι;''

''Περίμενε να μας μιλήσει ο πατέρας, μπορεί να έχει σχέδιο. Να φύγουμε από εδώ. Μπορεί, θα δούμε...''

''Μα δεν θέλω να φύγουμε αδελφέ μου. Αγαπώ αυτόν τον τόπο και μπορεί να είμαστε υπόδουλοι, αλλά  δεν περνάμε και άσχημα...''

''Μην το λες Αντιγόνη μου αυτό. Περνάμε. Δεν μπορούμε τίποτε να κάνουμε που το θέλουμε, αν δεν συμφωνούν οι Οθωμανοί. Είσαι ή όχι Ελληνίδα; Είσαι. Και όμως θεωρείσαι πολίτης του Οθωμανικού κράτους. Και όχι ελεύθερος πολίτης. Να έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω σου ο διοικητής του νησιού.... το δέχεσαι;''

Η Αντιγόνη δεν απάντησε... κούνησε μόνο το κεφάλι της δεξιά και αριστερά... όχι δεν το δεχόταν. Δεν ήθελε να φύγει όμως... πολύ σπάραζε η καρδιά της στη σκέψη ότι έπρεπε να φύγει. 

Βγήκε από το δωμάτιο του αδελφού της  και πήγε στο δικό της παραθύρι. Ο κήπος της ήταν καταταλαιπωρημένος από την καταρρακτώδη βροχή της νύχτας. Το χώμα αδυνατούσε να καταπιεί τόσο νερό... Μα δεν είχε κουράγιο να βγει να τον κανακέψει.

Η Ειρήνη κοιμόταν του καλού καιρού. Κάποια στιγμή ξύπνησε το πρωί με τη βροχή και τη ρώτησε τι ήθελε ο πατέρας να τους πει χθες το βράδυ. Μα η Αντιγόνη με τρόπο την παρότρυνε να κοιμηθεί ξανά.

Κατέβηκε στο σαλόνι να δει το λιμάνι έξω. Ο πατέρας της μόλις είχε βγει από το σπίτι. Τον είδε που στάθηκε για λίγο στο κατώφλι και κοίταζε το λιμάνι. Οι μπότες του χώθηκαν στα νερά που λίμναζαν όσο περπατούσε κατά κει. Ευτυχώς η βράκα του ήταν μέσα στις ψηλές του μπότες και δεν βράχηκε. Τον είδε να έρχεται με μεγάλα βήματα  προς το σπίτι. Μπήκε φουριόζος. Φώναζε στον πατέρα του. Φώναζε στο μπάρμπα Γιάννη.  ''Το πλοίο μας έρχεται, μπαίνει στο λιμάνι σε λίγο. Είδα τα ιστία του στο βάθος''

Όλοι έτρεξαν έξω. Εκείνη έμεινε στο παραθύρι της. Ποιο πλοίο άραγε; Εκείνο που ήταν ο Μανώλης; Μόλις είχε βγει και ο Αλέξανδρος. Πήγε κοντά στον πατέρα τους, κάτι του είπε και γύρισε στο σπίτι.

''Αλέξανδρε ποιο πλοίο μας έρχεται;''

'' Του Μανώλη Αντιγόνη, γύρισε!''

 Επιτέλους και μια όμορφη είδηση. Τι χαρά!

Σε μισή ώρα το πλοίο έριξε άγκυρα αρόδο. Βάρκες με τον πατέρα της   πλησίαζαν το εμπορικό. Ήθελαν χρόνο να ξεφορτώσουν τα εμπορεύματα στις βάρκες και μετά στην προβλήτα του λιμανιού. Έπειτα  έπρεπε να τα μεταφέρουν στην αποθήκη τους, στο υπόγειο του σπιτιού τους. Θα  περνούσαν πρώτα από  έλεγχο από τους Τούρκους. Να δουν τι περιέχουν τα βαρέλια, τα κιβώτια, τα δέματα.

Ο Μανώλης τους γύρισε. Θα τον έβλεπε σε λίγο...

Είδε βάρκες να έρχονται στο λιμάνι και να ξεφορτώνουν. Ο μπάρμπα Γιάννης και ο παππούς παραλάμβαναν  τα εμπορεύματα. Κάθε κιβώτιο που ελεγχόταν, το φορτώνονταν βαστάζοι του λιμανιού και το έφερναν στο σπίτι, στο υπόγειο. Εκεί ήταν ο Αλέξανδρος και τα παραλάμβανε όλα. Κάθε φορά η ίδια διαδικασία.

Οργασμός κίνησης και εργασίας στο λιμάνι. Πάντα συνέβαινε αυτό, όταν ερχόταν πλοίο γεμάτο εμπορεύματα. Υπήρχαν και πολλοί που χάζευαν, μα οι περισσότεροι εργάζονταν για το ξεφόρτωμα του πλοίου.

Η ώρα ήταν περασμένη όταν βγήκαν  μερικά βαρέλια, που οι Τούρκοι τα άνοιξαν, τα κοίταξαν και κράτησαν τη μύτη τους, ενώ απομακρύνονταν.

Η Αντιγόνη που τους παρατηρούσε, απόρησε.

Φορτώθηκαν και αυτά για το σπίτι. Ο Αλέξανδρος τα τακτοποιούσε. Ήξερε η Αντιγόνη τι θα γινόταν από αύριο. Θα έφευγαν για την αγορά  εμπορεύματα αρκετά, αφού ο Μπέης θα ερχόταν να διαλέξει όσα ήθελε εκείνος.

Η γιαγιά με την Μαριγώ ήταν στην κουζίνα, σε αναβρασμό. Μαγείρευαν όσα φαγητά έτρωγε ο Μανώλης. Ήταν το τιμώμενο πρόσωπο σήμερα.

Αργά το μεσημέρι τελείωσε και η παραλαβή. Βγήκαν από τις βάρκες και ο καπετάν Αργύρης με τον Μανώλη. Ερχόταν στο σπίτι... τον έβλεπε η Αντιγόνη. Ο καπετάν Αργύρης μιλούσε με τον πατέρα της. Εκείνος χαμογελούσε... ποιος ξέρει τι του έλεγε; Αποχαιρετίστηκαν και έφυγε για το σπιτικό του, να δει τη φαμίλια του.

Έτρεξε εκείνη  στην πόρτα. Να υποδεχθεί τον αδελφό της. Σαν να μεγάλωσε πολύ, σαν να έγινε άντρας γρηγορότερα, σαν να περπατά με βάρος στην πλάτη.... άλλαξε ο αδελφός της, το είδε.

Έπεσε στην αγκαλιά του με το που μπήκε στο κατώφλι τους.

Η γιαγιά φωνάζοντας τον αγκάλιασε σφιχτά, αλλά και η Μαριγώ δεν έκρυψε τα δάκρυα συγκίνησης που άφησε να φανούν.

Ο πατέρας της κανόνιζε με τους Τούρκους τα χαρτιά για τα εμπορεύματα και μετά όλα ησύχασαν.

''Γρήγορα'' είπε ο Μανώλης. ''Πάμε κάτω τώρα που έφυγαν όλοι... τώρα πατέρα''

Έφυγαν σαν αστραπή. Κατέβηκαν από την εσωτερική σκάλα στο αμπαρωμένο υπόγειο και με την καθοδήγηση του Μανώλη, άνοιξαν τα βαρέλια. Η Αντιγόνη ήταν εκεί. Βοηθούσε όπως μπορούσε. Η Μαριγώ με την Ειρήνη ετοίμαζαν το τραπέζι.  Παστό χοιρινό έφερε ο Μανώλης ...Γι αυτό οι Τούρκοι κράτησαν τη μύτη τους και απομακρύνθηκαν. Έβαλαν όμως μια ξιφολόγχη στο κάθε βαρέλι, αλλά   έφυγαν γρήγορα. Δεν τρώνε χοιρινό οι Οθωμανοί. Χαμογέλασε στην εικόνα της αηδίας, που τους προκαλούσε το απαγορευμένο κρέας.

 ''Εκεί στηρίχτηκα και πήρα αυτό το εμπόρευμα  για να κρύψω αυτά που σου στέλνουν οι Έλληνες που συνεργάζονται με την Καρμποναρία *'' είπε ο Μανώλης

Αμέσως έβγαλαν όλοι το παστό σε κάδους και ανάμεσα σε μια στρώση, κάτω κάτω, σε κάθε βαρέλι,  ήταν προσεκτικά τυλιγμένα τμήματα προς συναρμολόγηση από καριοφίλια. Αρκετά μάλιστα, ώστε ο πατέρας της χάρηκε που τα είδε και χάιδεψε τα μαλλιά του γιου του.

''Θα σας μάθω πώς να τα συναρμολογείτε. Μα τώρα ξαναβάζουμε το κρέας, όπως ήταν μέσα στο βαρέλι. Προσοχή, μη φαίνεται ότι είναι ακατάστατο. Εμείς πατέρα, πάμε να τα κρύψουμε όλα αυτά'' είπε ο Νικολός στον παππού Εμμανουήλ.

Ήταν πολλά, πού θα τα  έκρυβαν; σκεφτόταν η Αντιγόνη. Και τι θα γινόταν όταν θα έψαχνε ο Οθωμανικός στρατός το κάθε σπίτι;

Η καρδιά να χάνει χτύπους από την αγωνία, αλλά και η περηφάνια για ό,τι έκαναν να τονώνει το ηθικό.

Κοντά τρεις  το απόγευμα έφαγαν και μάλιστα τηγάνισαν και παστό για να δικαιολογηθεί η μυρωδιά στα χέρια τους. Το απόλαυσαν και ετοίμασαν δέματα από το παστό για τους φτωχούς και άπορους που φρόντιζε η μητέρα τους. Δεν τους άφησαν ποτέ χωρίς φροντίδα, μετά το χαμό της.

Όλα έγιναν γρήγορα  με βιάση, γιατί ήξεραν ποιος θα έλθει αύριο. Μα δεν πέρασε πολύ ώρα και ο Μπέης χτυπούσε την πόρτα βιαστικά.

Ήλθε σήμερα... απορίας άξιον μια και όλοι ήξεραν, ότι αύριο θα διάλεγε όσα οι γυναίκες του θα ήθελαν.

Η γιαγιά άνοιξε την πόρτα, ενώ η Μαριγώ σήκωνε το τραπέζι. Τα παιδιά ανέβηκαν γρήγορα επάνω στα δωμάτιά τους. Μα είχαν στήσει αυτί, να ακούν τις συζητήσεις από τη σάλα.

Ο πατέρας της και ο παππούς δέχτηκαν τον Μπέη απορημένοι εμφανώς.

''Δεν σε περιμέναμε σήμερα Μπέη μου'' είπε ο καπετάν Νικολός

'' Ήλθα μπρε, γιατί η εμπιστοσύνη πρέπει να δοκιμάζεται κάθε τόσο '' είπε εκείνος στα τούρκικα.

΄΄Κάθισε Μπέη μου, τι να σε τρατάρουμε;''

''Θέλω να δω την πραμάτεια που έφερες. Δεν πρόλαβες να την πουλήσεις ε; ''γέλασε τραχιά

Τον κατέβασαν στην αποθήκη.

''Δεν τα ανοίξαμε όλα Μπέη μου. Μόνο από το παστό πήραμε για να φάμε και να το μοιράσουμε στους συντοπίτες μας.''

''Και  καλά... ο γιος σου που έγινε καπετάνιος πού είναι; Για φώναξέ τον να μου λύσει την απορία μου.''

Ο Μανώλης κατέβηκε σοβαρός και στάθηκε μπροστά στον Μπέη χαιρετώντας τον.

''Καλώς τον ωρέ... κοίτα πώς αντρώθηκε με 10 μήνες ταξίδι!  Για πες Μανώλη, πώς και έφερες παστό χοιρινό και μάλιστα ...χμ πόσα βλέπω... πέντε βαρέλια;''

''Μπέη μου το παστό διατηρείται όλο το χρόνο, μα κυρίως γιατί οι παραγωγοί στη Νάπολη, όφειλαν χρήματα από άλλες φορές και μου είπαν ότι δεν είχαν να μου τα δώσουν. Έτσι Μπέη μου προτίμησα να πάρω  το παστό τους αντί για τα χρήματα και να μην ξανακάνω δουλειές μαζί τους''

Ο Νικολός κρατούσε την ανάσα του να δει τι δικαιολογία θα πει ο γιος του στον Μουσταφά πασά και ξεφύσησε ικανοποιημένος.

Ο Μπέης κοιτούσε το Μανώλη κατάματα.  Κι εκείνος ούτε που σάλεψε το βλέμμα του.

''Για άνοιξε τα βαρέλια να δω''

Τα βαρέλια ανοίχτηκαν, ο πασάς δοκίμασε παστό ''για να δω τι νοστιμιά έχει που το έφερες να το φάτε'' και έκανε να σηκώσει το βαρέλι... ήταν βαρύ, δικαιολογούσε το βάρος του, το παστό που περιείχε!

Κοίταξε τριγύρω... ''κλείσε το  ωρέ, η μυρωδιά με ζάλισε''.

Γύρισαν στη σάλα... ο Μπέης δεν έκατσε, αλλά κοιτώντας  τον Νικολό είπε.

'' Θα ξανάρθω αύριο για να διαλέξω από την πραμάτεια σου.

Νικολό... εμπιστοσύνη σου έχω. Τυφλή όχι. Να το θυμάσαι''

Και έφυγε όπως ήλθε.

............................

*Οι Καρμπονάροι ήταν μυστικές επαναστατικές οργανώσεις-εταιρείες που ιδρύθηκαν το 19ο αιώνα στην Ιταλία.Οι Ιταλοί καρμπονάροι επηρέασαν πολλές άλλες επαναστατικές ομάδες στην Ισπανα,  τη Γαλλία και τη Ρωσία (Δεκεμβριστές π.χ.) καθώς και τη Φιλική Εταιρεία, τη μυστική οργάνωση που έθεσε τις βάσεις της Ελληνικής ανεξαρτησίας.Οι Καρμπονάροι σημάδεψαν μια ολόκληρη επαναστατική εποχή και μέλη τους πήραν μέρος σε σημαντικότατα γεγονότα, όπως την ιταλική επανένωση (το λεγόμενο Ριζορτζιμέντο), την επανάσταση του 1820 στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων στον Αγώνα Ανεξαρτησίας (βλ. το φιλέλληνα Σανταρόζα).

Σημ : Οι εικόνες που αναρτούνται σε κάθε κεφάλαιο είναι από το διαδίκτυο και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...