''Η Άνοιξη είναι ακριβή'' /κεφ.4-5

 

Ο καπετάν Νικολός καθισμένος στο γραφείο του κοιτούσε τα παιδιά του, που κάθονταν σιωπηλά απέναντί του. Σταύρωσε τα χέρια του και πήρε μια βαθιά ανάσα

'' Παιδιά μου, είναι καιρός να μάθετε την αλήθεια για το θάνατο της μητέρας σας. Η γιαγιά σας διαφωνεί. Πιστεύει ότι το σοκ θα είναι μεγάλο και δεν ξέρει πώς θα το διαχειριστείτε. Αλλά ήλθε ο καιρός,  γιατί πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας και να δράσουμε πριν να είναι αργά. Δεν θέλουμε επανάληψη όσων ζήσαμε''

Δεν άρεσε η εισαγωγή στην Αντιγόνη. Τι δεν ήξεραν;  Για ποια επανάληψη μιλούσε; Κοιτάχτηκε με τον αδελφό της  σμίγοντας τα φρύδια της. 

''Ακόμη κι αυτό το σμίξιμο των φρυδιών σου είναι ίδιο με της μητέρα σου Αντιγόνη. Έτσι ήταν κι εκείνη. Πανέμορφη, έξυπνη, μιλούσε θαρρετά όπως κι εσύ, το γέλιο της γάργαρο σαν το δικό σου αντηχούσε στο σπίτι. Μόνο που ήταν λίγες οι φορές που γελούσε με την καρδιά της. Μόνο όταν ασχολιόταν μαζί σας. Τότε γινόταν άλλος άνθρωπος. Ξεχνούσε όλη τη συμφορά που βρήκε την πατρική της οικογένεια, ξεχνούσε το αίμα  των αδελφών της, μικρά παιδιά, που είδε να κυλά  γύρω της. Κι αν δεν έφευγε τότε, ή θα πέθαινε ή θα βρισκόταν σε κάποιο χαρέμι''

Αναστέναξε βαθιά

''Την αγάπησα πολύ την μητέρα σας. Ακόμη η αγάπη είναι ζωντανή στην καρδιά μου. Δεν την πήρε μαζί της.  Οι αναμνήσεις μου είναι ολοζώντανες. Και αυτή η ομοιότητά σου κόρη μου με τη μητέρα σου, τις βοηθά να μένουν φρέσκιες σαν τωρινές και δεν σου κρύβω ότι ορισμένες με πονούν ακόμη.

Ζούσαμε καλά στο σπιτικό μας,  παρ΄ όλες τις συνθήκες. Ο Μπέης Σελίμ, εκείνο το χαμένο κορμί, μας έκανε τη ζωή δύσκολη. Έπρεπε να  τον πληρώνεις γερά, να του δωρίζεις πολλά, για να αφήσει λίγο αέρα να περάσει στα πνευμόνια μας. Μα χειρότερος κι από αυτόν, ήταν ο αρχηγός του στρατού του. Ένας νέος και αιμοβόρος άντρας. Σαν να αγαπούσε να βλέπει κρεμασμένους Χριστιανούς, σαν να ξαναγεννιόταν με κάθε θάνατο υποδούλων, επειδή τους ρουφούσε την ψυχή. ''

Ο καπετάνιος σηκώθηκε από την καρέκλα του. Λες και δεν τον χώραγε ο τόπος. Πήγε στο παράθυρο και κοιτούσε το νερό της βροχής να δέρνει αλύπητα τον κήπο. Στο γραφείο του, υπήρχε πόρτα που οδηγούσε στο δρομάκι του κήπου και αυτό έξω στο δρόμο. Από εκεί έμπαιναν οι άνθρωποι του νησιού για να μιλήσουν μαζί του. Αυτήν την πόρτα άνοιξε ξαφνικά και κοίταξε έξω. Το νερό του μαστίγωσε το κεφάλι, μα δεν τον ένοιαξε. Έκλεισε την πόρτα και την αμπάρωσε.

''Να είμαστε σίγουροι ότι κανείς δεν κρυφακούει. Όλα αυτά που λέμε και θα πούμε σήμερα, μα και ό,τι  δείτε από εδώ και πέρα, δεν πρέπει να τα μεταφέρετε σε κανέναν. Ακούς Αντιγόνη ; Κυρίως δεν πρέπει να μάθουν οι Οθωμανοί τίποτε.''

''Γιατί το λες ειδικά σε μένα πατέρα; Σαν να με προσβάλλεις, νιώθω''

''Συγνώμη κόρη μου, αλλά εσύ έχεις φιλικές σχέσεις με τον Γιουσούφ. Καλό παιδί δεν λέω, αλλά γιος του Μπέη παιδί μου. Οθωμανός κατακτητής Αντιγόνη. Μην το ξεχάσεις ποτέ

Λοιπόν... η μητέρα σας ήταν πολύ αγωνίστρια. Πάντα έλεγε ότι δεν έπρεπε να εφησυχάζουμε. Να ενοχλούμε τους κατακτητές, σε κάθε τους βήμα παρ’ όλες τις τιμωρίες που επέβαλαν. 

Έβγαινε συγκεκριμένες μέρες και πήγαινε στα χωριά με το κάρο, για να πάει τρόφιμα σε οικογένειες άπορες. Έπαιρνε και τη μάνα μου μαζί ή την Μαριγώ. Πήγαινε στην πηγή να βοηθήσει τη Μαριγώ στο πλύσιμο, όσο και αν διαφωνούσε εκείνη. Και πήγαινε και στον ιερέα, που ενώ ήταν απαγορευμένο να λειτουργεί στην Εκκλησία, ενώ τον είχαν συλλάβει, του είχαν πάρει τα ράσα και του είχαν κόψει τα γένια εκείνος, μόλις ελευθερώθηκε, επισκεπτόταν τα σπίτια κρυφά διαβάζοντάς τους προσευχές. Ε, ήθελε και λίγο φαγητό να φάει. Το χωραφάκι του δεν του απέφερε πολλά. Αυτές ήταν οι δραστηριότητες  της μητέρας σας, εκτος σπιτιού.

Σε μια τέτοια έξοδο... την πέτυχε ο αρχηγός του στρατού τότε, ο Βελής  αγάς με τ' όνομα, που προκαλούσε και μόνο η προσφώνηση του ονόματός του, τρόμο και μίσος απύθμενο. Αυτός έμενε στο φρούριο και εκεί είχε και το χαρέμι του, με 5-6 γυναίκες. Δεν ήταν από τα μέρη μας, τον έστειλε η Υψηλή Πύλη. 

Που λέτε, όπως μου διηγήθηκε μετά η μητέρα σας, τη ρώτησε που πηγαίνει, ενώ έμεινε αμίλητος κάμποση ώρα κοιτάζοντάς την. Θα προσπαθούσε να  θυμηθεί, αν με έχει ξαναδεί και ποιανού είμαι, σκέφτηκε η μητέρα σας. Όταν του είπε ότι είναι η γυναίκα μου, έσμιξε τα μάτια.

Η μητέρα σας ανησύχησε, γιατί αυτό έδειχνε ότι δεν άρεσα στον αξιωματούχο και με είχε βάλει στο μάτι.

Από τότε, όποτε έβγαινε η μητέρα σας, ήταν εκεί, στο δρόμο που πήγαινε. Της μιλούσε, τη διαβεβαίωνε ότι οι στρατιώτες του είχαν εντολή να την προσέχουν ώστε να είναι ασφαλής, της έκανε κομπλιμέντα για την ομορφιά της. Αυτό όμως τη φόβισε πολύ. Κατάλαβε ότι άρεσε στον Βελή Αγά και ανησύχησε. Έπαψε λοιπόν, μετά από την τελευταία τους συνάντηση, να βγαίνει στις δουλειές της. Έστελνε τη μητέρα μου και τη Μαριγώ.

Κι τότε, μετά λίγες ημέρες, μας ανακοίνωσαν ότι θα δεχθούμε την επίσκεψή του με την πρώτη του σύζυγο. Και από τότε ερχόταν όποτε ήθελε στο σπιτικό μας.

Τα χάσαμε. Δεν είχαμε πάρε δώσε με κανένα Οθωμανό, δεν είχα εκλεγεί  καπετάνιος τότε, ούτε ο πατέρας μου είχε νταραβέρι με τους Τούρκους. Εκτός από το Μουσταφά που έμενε δίπλα μας πριν γίνει Μπέης και ανταλλάσσαμε καμιά κουβέντα, με κανένα δεν είχα πάρε δώσε.  Μα δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε την επίσκεψη.

Μπήκε θαρρετά στο σπίτι μας και στη σάλα ζήτησε να έλθει και η γυναίκα μου, να συντροφεύσει τη δική του. Μιλούσαν κουτσά στραβά οι δυο τους στα τούρκικα, γιατί η μητέρα σας δεν τα μιλούσε τόσο καλά. Εκείνος, δεν πήρε τα μάτια του από πάνω της. Όσο και αν  του μιλούσα, με θράσος με περιφρονούσε, κοιτάζοντας τη μαμά σας.

Θορυβηθήκαμε. Σκεφτόμασταν διάφορα, πώς θα φύγουμε, να φυγαδεύσω πρώτα τη μητέρα σας και σας και μετά τους γονείς μου, αλλά δεν έβρισκα τρόπο. Τα πλοία μας είχαν και Οθωμανούς ναύτες, υποχρεωτικό από το Σουλτάνο, όπως ισχύει και σήμερα.

Συζητούσαμε κάθε μέρα και προσπαθούσαμε να βρούμε λύση, ενώ ο καιρός περνούσε και ο Βελής πύκνωνε τις επισκέψεις του και ξεκαθάριζε τη στάση του.

Τότε, ήλθε είδηση ότι ένα πλοίο μου έχασε τα ιστία του και έμεινε αραγμένο στο διπλανό νησί, στο Μαράθι. Έφυγα με ένα καΐκι, αφήνοντας τον πατέρα μου πίσω.

Την επόμενη ημέρα του ταξιδιού μου, ο τρισκατάρατος πήγε μόνος, επίσκεψη στο σπίτι. Τον είδε με το άλογό του η μητέρα σας από το παράθυρο. Ειδοποίησε τη Μαριγώ να φωνάξει τον άντρα της και τον παππού σας,  που ήταν στα κοπάδια μας. Ήταν η εποχή που γεννούσαν τα ζωντανά. 

Εκείνος μπήκε στο σπίτι και έδιωξε από τη σάλα τη γιαγιά σας. Ως να έλθουν οι άντρες, είπε στην μητέρα σας ότι την θέλει και θα την πάρει στο κονάκι του. Δεν τον νοιάζει που είναι Χριστιανή και μπορεί να διώξει όλο το χαρέμι του, να το δωρίσει στον Σουλτάνο, αν εκείνη δεν θέλει άλλες συζύγους. Εκείνη θα είναι το πάθος της ζωής του.

Ό,τι και να του πε η μητέρα σας, ότι είναι παντρεμένη, ότι έχει παιδιά, ότι δεν θα άφηνε ποτέ τον άντρα της για έναν Τούρκο, εκείνος της απάντησε ''Θα γίνεις δική μου είτε με τη θέλησή σου, είτε ως τρόπαιο δικό μου. Και τα παιδιά σου μπορείς να τα πάρεις μαζί σου. Κοντά μου θα είναι ασφαλή. Όλοι θα είναι ασφαλείς, αν έλθεις με τη θέλησή σου. Αλλιώς....'' και έφυγε.

Οι άντρες του σπιτιού, είχαν κρυφακούσει λίγο το τέλος και περίμεναν εντολή της μαμάς σας να επέμβουν. Αλλά δεν τους έδωσε τέτοια εντολή, γιατί ο χαμός τους θα ήταν σίγουρος.

Σκεφτήκαμε να φυγαδεύσω τη μαμά σας και εσάς, όταν γύρισα από το ταξίδι μου. Μα ήταν ανένδοτη. Ακόμη και να τα καταφέρναμε, θα ξεσπούσε το μένος του εναντίον των υπολοίπων. Δεν μας ένοιαζε, αλλά ένοιαζε τη μητέρα σας.

Την ημέρα που πέθανε, είχε βγει το πρωί να πάει στον ιερέα να πάρει την ευχή του. Συνάντησε αυτό  το κάθαρμα και της είπε ότι θέλει απάντηση και έχει διορία ως το βράδυ.

Όταν γύρισε... είχε βρει δηλητήριο... το πήρε...κι αφήνοντάς μου ένα γράμμα, μου εξηγούσε την πράξη της και τους λόγους που την οδήγησαν σ' αυτήν.

Πέθανε μες τους πόνους, αφήνοντάς μας σοκαρισμένους και γεμάτους μίσος για όλους αυτούς.''

Ο Νικολός σταμάτησε την αφήγηση ασθμαίνοντας. Ήταν κάθιδρος αν και είχε παγωνιά  και κοίταξε κατάματα τα παιδιά του που είχαν γουρλώσει τα μάτια και σχεδόν δεν ανέπνεαν. 

Διπλοκατάπιε για να μπορέσει να συνεχίσει

''Αν θυμάστε, έφυγα μετά από κάποιες ημέρες και έλειψα αρκετά. Πήγα με το γράμμα της, που είχα βάλει τη γιαγιά σας να το αντιγράψει... ως το παλάτι του Σουλτάνου. Ζήτησα ακρόαση. Είπα τι συνέβη και έδειξα το γράμμα. Έφεραν Έλληνες να το διαβάσουν και το κράτησαν, ως αποδεικτικό είπαν. 

Όταν γύρισα, ο Μπέης και ο δολοφόνος της μητέρας σας, γιατί αυτός ήταν υπεύθυνος για το θάνατό της, έφυγαν με εντολή της Πύλης. Μα πριν φύγω ταξίδι, δυο μέρες μετά το θάνατό της, ήλθε αυτό το κάθαρμα εδώ στο σπίτι μας, να με απειλήσει ότι θα ερευνήσει αν ήμουν υπεύθυνος για το θάνατό της. Κι ότι θα με κρέμαγε εκεί, στο δέντρο κάτω από το φρούριο. Πιαστήκαμε στα χέρια. Αλλά δεν θα κέρδιζα τίποτε αν τον σκότωνα. Θα μας έπνιγαν στο αίμα μας όλους''

Σταμάτησε να μιλά και τους κοίταξε.

Ο Αλέξανδρος είχε πεταχτεί όρθιος. Δεν μιλούσε, μα στο πρόσωπό του φαίνονταν καθαρά οι σκέψεις και ποιες ήταν αυτές που γεννιούνταν στο μυαλό του. Η έκφρασή του τα έλεγε όλα

΄΄Πρέπει να δουλέψεις γιε μου τις εκφράσεις σου γιατί ό,τι νιώθεις φαίνεται στο πρόσωπό σου. Και δεν είναι καλό αυτό, όταν έχουμε εχθρούς γύρω μας''!

Η Αντιγόνη, έκλαιγε. Τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα, αλλά δεν έκανε καμιά προσπάθεια να τα σκουπίσει. Βαριανάσαινε... Και ψέλλιζε ''δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω''

''Εκείνο το γράμμα πατέρα, θα ήθελα να το διαβάσουμε '' είπε ο Αλέξανδρος, μόλις συνήλθε από το σοκ. 

''Καλύτερα γιε μου να αρκεστείτε στα λόγια μου''

''Όχι πατέρα το θέλω κι εγώ. Θέλω ακριβώς να ξέρω τι γράφει'' είπε και η Αντιγόνη με μια δύναμη  θέλησης στη φωνή της, που δεν είχε ξανακούσει ο Νικολό.

...............................

 5.   Το γράμμα  

''Αγαπημένε μου, αγαπημένα παιδιά μου, σεβαστοί γονείς μου, Μαριγώ και Γιάννη μου, ξέρω ότι διαβάζοντας το γράμμα αυτό, θα έχω φύγει ήδη σε άλλους τόπους. 

Ξέρω ότι θα είστε απελπισμένοι και γεμάτοι μίσος διαβάζοντάς το.

Μην θυμώσετε μαζί μου!

Σκέφτηκα καλά την πράξη μου.

Έπρεπε να φύγω απ' αυτήν τη ζωή. Μόνον έτσι θα ήσασταν όλοι ασφαλείς.

Να ξέρετε τι τρομάρα πήρα  σήμερα το πρωί που πήγαινα στον ιερέα, θα σας τα πει και η Μαριγώ μας. Αυτόν  συναντήσαμε στον αγροτικό δρόμο, μόνο, καβάλα στο άλογο. Κι εγώ με το κάρο και τη Μαριγώ, αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε. Της  έδωσε εντολή της Μαριγώς να κατέβει και μου έδωσε διορία ως το βράδυ να του δώσω απάντηση: αν θα πάω με τη θέλησή μου κοντά του. Ίσως με ρωτήσετε αν φοβάμαι... μα ναι τρέμω! Κάλιο αγκαλιά με το Χάρο, παρά με δαύτον.

Καλέ μου Νικολό, πάντα με καταλάβαινες. Πρέπει να ξέρεις ότι το να θέσω τέλος στη ζωή μου, δεν ήταν απόφαση στιγμής. Ήταν σκέψη πολλών ημερών και μοναδική λύση κατά την κρίση μου.

Θα μπορούσαμε να φύγουμε... ναι. Να πάμε πού; Σε άλλο κράτος της Ευρώπης;  Μέσα τους πολέμους του Ναπολέοντα; Πώς θα ζούσα με τα παιδιά; Θα κινδύνευαν σίγουρα. Και όλα αυτά αν κατάφερνες να μας βάλεις στο πλοίο σου. Τι θα έκανες με τους ναύτες τους Τούρκους, που αυτοί φοβούνται τον Βελή πιο πολύ από εμάς;

Ακόμη και κάποιους ιδιοκτήτες   καϊκιών δεν εμπιστεύομαι. Το ξέρεις κι εσύ. Πολλά πάρε δώσε έχουν με τους κατακτητές. Και αν κάποιος σπιούνος μας μαρτυρούσε; Πιστεύεις ότι ο Μπέης θα ήταν με το μέρος μας; 

Αν πήγαινα σε κάποιο άλλον τόπο της πατρίδας μας, πώς ξέρεις ότι δεν θα με κυνηγούσε αυτός; Και μέχρι να οργανώσεις ένα δεύτερο ταξίδι με σένα μέσα και την υπόλοιπη οικογένειά μας, θα το μάθαινε ο στρατός και θα σας έπαιρναν το κεφάλι.

Εξάλλου πιστεύω ότι μας παρακολουθούν ολημερίς. Πρόσεξε να δεις πρόσωπα Τούρκων, που δεν  κυκλοφορούν στο λιμάνι και τριγυρίζουν χωρίς σκοπό το σπιτικό μας. Δες το...

Όχι, δεν ήταν λύση, ούτε καν μπορούσα να δεχθώ να προσπαθήσουμε, ρισκάροντας τη ζωή των παιδιών κυρίως.

Αυτός ο Βελής με έχει βάλει στο μάτι. Θέλει να με πάρει στον οντά του και χωρίς τη θέλησή μου και η απειλή του ήταν άμεση: θα σας εξολόθρευε.

Δεν έχει σημασία γι αυτόν τον αιμοσταγή δολοφόνο, αν δεν επιτρέπεται σε καιρό ειρήνης να αρπάζουν γυναίκες από τα σπιτικά τους. Ή μήπως επιτρέπεται και δεν το ξέρω;

Τα παιδιά μας Νικολό, αυτά είναι το μέλλον μας. Κρατηθείτε ζωντανοί και προσπάθησε να κρύψεις το μίσος σου και να το μετατρέψεις σε αγωνιστική διάθεση. Φρόντισε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας με τις αρχές μας. Προστάτεψέ τα.

Πρόσεξε την Αντιγόνη μας... μου μοιάζει. 

Θέλω να ξέρεις ότι έζησα ευτυχισμένη κοντά σου.

Θέλω να ξέρεις ότι το σπιτικό που οι γονείς σου μου πρόσφεραν, έγινε σπιτικό μου και εκείνοι οι γονείς που έχασα.

Πες στα παιδιά μας πόσο τα αγαπούσα και εξήγησέ τους, όποτε το κρίνεις εσύ, ότι αυτή η πράξη μου, δεν είναι πράξη δειλίας. Είναι θάρρος και εξαργύρωση της ζωής μου, για τη δική σας ζωή και ασφάλεια.

Δεν θέλω να αισθάνεται κανείς σας ότι θυσιάστηκα.

Έκανα αυτό που ΟΦΕΙΛΑ να κάνω!

Το να φύγει απ' αυτήν τη ζωή ένας, για να ζήσουν οι πολλοί είναι το δικαιότερο. Ιδίως όταν αυτοί οι πολλοί, με έχουν γεμίσει αγάπη και τρυφερότητα.

Σας αγαπώ όλους

Σας ευχαριστώ που ήσασταν η οικογένεια που ονειρεύτηκα

Σ' αγαπώ Νικολό για πάντα

Θεώνη-σύζυγος, μητέρα, θυγατέρα, φίλη! 

*******************

Αυτό ήταν το γράμμα της μητέρας της λοιπόν... Το διάβασε μαζί με τον Αλέξανδρο και δεύτερη φορά, γιατί τα δάκρυα θόλωναν την όραση και δεν έβλεπε τις λέξεις... Το διάβασε και τρίτη φορά, γιατί χόρευαν τα φωνήεντα και τα σύμφωνα θέλοντας να πετάξουν ψηλά εκεί που η μητέρα της κατοικεί.

''Λες να μας βλέπει από εκεί ψηλά;'' ρώτησε τον Αλέξανδρο. Κι εκείνος κρατούσε το γράμμα και δεν το άφηνε από τα χέρια του.

Το πρόσωπό του ήταν κόκκινο... από θυμό; Από πόνο; Από συγκίνηση; Όποιος και να ήταν ο λόγος θα ήταν δυνατός.

Την αγκάλιασε με το ένα χέρι του και κλάψανε και οι δυο, αφήνοντας κάθε πίκρα να μουσκέψει  τον κόρφο ο ένας   του άλλου.

Ο πατέρας τους ήταν αμίλητος. Το πηγούνι του έτρεμε, αλλά τα δάκρυα είχαν κρυφτεί πίσω από τα βλέφαρα. Είχε κλείσει τα μάτια και ξαναζούσε δύσκολες στιγμές αφόρητου πόνου.

Μετά από αρκετή ώρα, όταν τα κάρβουνα στο μαγκάλι είχαν σβήσει και η παγωνιά έφερε ανατριχίλα σε όλους, όταν η ησυχία της νύχτας δήλωνε ότι η βροχή βαρέθηκε να μουλιάζει τον τόπο, κοιτάχτηκαν και οι τρεις αμίλητοι.

Ο Νικολός σηκώθηκε και άνοιξε την αγκαλιά του στα δυο παιδιά, που σαν διψασμένα έτρεξαν στη πηγή να πιουν νερό.

Έμειναν έτσι κάμποση ώρα.

Μετά τους πήρε το γράμμα, το έβαλε στο φάκελό του και το έκρυψε σε μια εσοχή του τοίχου. 

''Βλέπετε πού είναι, αλλά δεν θα το αγγίξετε χωρίς να το ξέρω. Και στην Ειρήνη τσιμουδιά. Είναι μικρή ακόμη. Επίσης ο Μανώλης, να ξέρετε, το γνωρίζει αλλά είχε εντολή να μην σας  μιλήσει.

''Κι γω πατέρα; Γιατί δεν εμπιστευόσουν εμένα;''

''Αλέξανδρε, γιε μου, γιατί είσαι ευαίσθητος και πολλές φορές κυριεύεσαι από τα συναισθήματά σου. Πρέπει, σ' αυτούς τους καιρούς που ζούμε, να μάθεις να τα τιθασεύεις και να αφήνεις τη λογική να αποφασίζει.

 Πηγαίνετε τώρα στο κρεβάτι σας, ίσως δεν έχετε διάθεση για ύπνο, αλλά η νύχτα είναι κρύα και χρειάζεστε ζεστασιά''

''Μια στιγμή πατέρα, γιατί είπες ότι έπρεπε να μας μιλήσεις για να δράσουμε να μην ξαναζήσουμε κάτι τέτοιο... τι φοβάσαι; Για μένα πατέρα;'' ρώτησε ήρεμα και απαλά η Αντιγόνη

Το ήξερε ο Νικολός. Το μυαλό της κόρης του δούλευε γοργά ό,τι κι αν συνέβαινε.

''Μοιάζεις στη μητέρα σου Αντιγόνη. Είσαι πανέμορφη. Θα σου μιλήσω καθαρά κόρη μου. Ο Μπέης σε θέλει σίγουρα για το γιο  του. Και ο Γιουσούφ το ίδιο για ομόκλινή του, είμαι βέβαιος. Αν σε ζητήσουν για γυναίκα του Γιουσούφ, τι μπορώ να πω; Και αν αρνηθώ, που θα αρνηθώ βέβαια,  ή αρνηθείς εσύ, πώς θα αντιδράσουν; Αυτό δεν ξέρω. Θα μιλήσουμε όμως γι αυτό αύριο.

‘’Να μιλήσουμε πατέρα μου, αλλά ο Μπέης δεν είναι ίδιος με τον προηγούμενο. Δεν πιστεύω ότι δεν θα δεχθεί την άρνησή μας.’’

‘’Το πάθος και ο έρωτας Αντιγόνη,  τυφλώνουν τους ανθρώπους. Καλό θα είναι να μη φτάσουμε να δούμε, τι μπορεί να κάνουν. Θα τα πούμε όμως, θα δεις πώς θα ξεμπλέξουμε’’!

Καληνύχτα παιδιά μου!''

...........................

Συνεχίζεται...