''Η Άνοιξη είναι ακριβή'' / κεφ.3

  ΙΙΙ.

Η ζωή στο νησί, κάτω από το ζυγό των Οθωμανών, δεν ήταν τραγική για τα παιδιά του καπετάν Νικολού, ειδικά για την Αντιγόνη τη μεγάλη θυγατέρα του.

Μα λογικό ήταν, μια και η Οθωμανική αυτοκρατορία έχανε την αίγλη της και τη δύναμή της και προσπαθούσαν οι Οθωμανοί να κρατούν ήρεμους τους Χριστιανούς. Δεν είχε γνωρίσει άλλον κόσμο η Αντιγόνη, ούτε καν στα χωριά του νησιού της δεν είχε πάει.

Άκουγε για φτωχούς, μα δεν τους είδε ποτέ. Άκουγε για πεινασμένους, αλλά ποτέ δεν χτύπησε την πόρτα τους κάποιος. Στην πόλη της, κυκλοφορούσαν πιο ευκατάστατοι κάτοικοι, που είχαν κτήματα πέρα στην κοιλάδα και αγρότες που τα καλλιεργούσαν,   ή  έκαναν εμπόριο με δικά τους πλοία,  ή  παρήγαγαν κρασί και το έστελναν σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Οι φόροι, άκουγε η Αντιγόνη και μάθαινε, ήταν δυσβάσταχτοι για τους φτωχούς ανθρώπους. Ο πατέρας της, ήξερε, ότι βοηθούσε πολύ.

Φορολογούσαν οι Οθωμανοί τα πάντα. Τα εμπορεύματα, τις εκκλησίες, τα κτήματα, την παραγωγή.

Στα πλάγια των βουνών βόσκανε τα κοπάδια του καπετάνιου, αγριοκάτσικα ονομαστά για τη νοστιμιά τους. Οι βοσκοί του  Νικολού τα φρόντιζαν για να δίνουν γάλα και κρέας, όποτε ήταν απαραίτητο. Και ο Νικολός τους φρόντιζε επίσης. Ποτέ δεν πείνασαν και τα σπίτια τους ήταν περιποιημένα χάρη στον καπετάνιο του νησιού.

Η Αντιγόνη μεγάλωνε χαρούμενη κοντά στους γονείς της και μάθαινε γράμματα από το δάσκαλο, που ο πατέρας της είχε πάρει για όλα τα παιδιά.

Ο καπετάν Νικολός  ταξίδευε συχνά με τα πλοία του. Θυμάται  ότι είχαν δυο εμπορικά, αλλά αγόρασαν και τρίτο μια και οι δουλειές αυξήθηκαν πολύ. Άκουγε που έλεγαν για τους Ναπολεόντειους πολέμους και εξαιτίας τους, τα ελληνικά πλοία αλώνιζαν τις θάλασσες παίρνοντας στα χέρια τους το εμπόριο με την Ευρώπη. Μα  μετά τη λήξη των πολέμων αυτών, έπεσε η δουλειά και πολλοί έχαναν τα εμπορικά  τους. Ο πατέρας  της όμως, ακόμη άντεχε.

Ήταν όμορφη από μικρή. Ήταν η μόνη που έμοιαζε στη μητέρα της και όσο μεγάλωνε, αυτή η ομοιότητα  ήταν καταπληκτική.

Θυμάται τη μαμά της σε κάθε ταξίδι του πατέρα της,  να καρφώνει το πρόσωπό της στο παράθυρο και να αγναντεύει πέρα μακριά λες και ήθελε το βλέμμα της να τρυπήσει τον ορίζοντα και να δει τον άντρα της. Αγωνία, αλλά υπομονή και κουράγιο έδειχνε η μάνα της σε κάθε ταξίδι του πατέρα της.  Μετά από ένα διάστημα, ο πατέρας της έβαλε καπετάνιους στα πλοία του και δεν έφευγε, εκτός και αν ήταν  απαραίτητο. 

Ο χαμός της μητέρας της την  σόκαρε.  Μόλις  8 ετών ήταν,  μα δεν μπορούσε να κλάψει για μέρες. Στα ξαφνικά, είδε τη μαμά της να είναι λευκή σαν το άσπρο πανί, να βγάζει αφρούς από το στόμα, και να δυσκολεύεται να αναπνεύσει. Ο πατέρας της ήταν έντρομος. Έφερε το γιατρό γρήγορα με το άλογό του, μα ίσα που πρόλαβε να της κλείσει τα μάτια.

Δεν θα ξεχάσει ποτέ την κηδεία της μαμάς της. Μέσα στο θρήνο για όλα τα παιδιά, έφυγε η πανέμορφη μάνα της, τόσο νέα...κι εκείνη στα 8 της να τα έχει χαμένα.

Πέρασε ένας μήνας για να κλάψει η Αντιγόνη. Τα δάκρυά της σαν χείμαρρος έτρεχαν από τα ματάκια της και οι λυγμοί της ακούγονταν σε όλο το σπίτι.

Τρεις μέρες έκλαιγε συνεχώς, χωρίς να μπορεί να βάλει μπουκιά στο στόμα της, χωρίς να μιλά, χωρίς να έχει τη δύναμη να σταθεί στα πόδια της. 

Δεν θυμάται πολλά από τότε, μα ο μπαμπάς της ήταν εξίσου σοκαρισμένος, θυμωμένος και τα κόκκινα μάτια του έδειχναν, ότι έκλαιγε συχνά.

Θυμάται τις φωνές στο σπίτι της, μια μέρα καλοκαιρινή. Γιατί καλοκαίρι πέθανε η μαμά της.

Ο πατέρας της αρπάχτηκε στα χέρια με τον αξιωματούχο του στρατού, που ζούσε στο φρούριο στο λόφο. Αν δεν έμπαινε στη μέση ο παππούς της και ο θείος της, ίσως ο μπαμπάς της να μη ζούσε σήμερα. Γιατί τόσο μίσος σ' αυτόν τον άνθρωπο, που ερχόταν συχνά και έκανε επισκέψεις στο σπιτικό τους; Όχι πως ήταν συμπαθής, ίσα ίσα η άγρια όψη του τρόμαζε τους πάντες. Και όχι μόνον η όψη του, αλλά και η φωνή του, η περπατησιά του, μα περισσότερο  η γνώση όσων έκανε στους υποδούλους, σκορπούσε τρόμο ακόμη και στους Οθωμανούς.  Μα ήταν η πρώτη φορά που τσακώθηκε με τον πατέρα της.

Τότε Μπέης του νησιού, ήταν ένας άλλος βλοσυρός άνθρωπος, που η μνήμη της έχει διαγράψει τελείως. Δεν ξέρει τι συνέβη, όμως και ο Μπέης έφυγε από το νησί και ο αρχηγός του στρατού επίσης. Έγινε  νέος Μπέης των νησιών ο Μουσταφά πασάς, που τον συμπαθούσε από τα μικρά της χρόνια. Τον ήξερε βέβαια, γιατί γείτονάς τους ήταν, ευκατάστατος, αλλά από τότε που έγινε Διοικητής των νησιών απέκτησαν πιο πολύ οικειότητα.

Διάβαζε πολύ η Αντιγόνη, ό,τι βιβλίο έπεφτε στα χέρια της.  Ο πατέρας της, τους έφερνε και βιβλία από την Ευρώπη, βιβλία του διαφωτισμού αλλά και του Ελληνικού  διαφωτισμού, που αφορούσε Έλληνες που ζούσαν κάτω από Οθωμανικό ζυγό. Έγραφαν για την ανάγκη ίδρυσης ενός ελεύθερου ανεξάρτητου Έθνους. Αυτά την επηρέαζαν πιότερο κι από τις διηγήσεις των παππούδων της.

Είχε συνηθίσει αυτήν τη ζωή και δεν την παραξένευε που στην εκκλησία πήγαιναν βράδυ, που οι Χριστιανοί   δεν έκαναν παρέα με τους Οθωμανούς, που πλήρωναν φόρο στους Τούρκους.

Η ζωή τους, κυλούσε ήρεμα, μα τα βράδια του χειμώνα καθόταν μπροστά στο τζάκι και άκουγε τις ιστορίες που έζησε ο παππούς της, κάτω από το ζυγό των Τούρκων. Έμαθε και για τη γιαγιά και τον παππού της, τους γονείς της  μητέρας της. Ζούσαν κι εκείνοι στο νησί, αλλά είχε γίνει μια εξέγερση τότε και οι Τούρκοι έψαχναν τον παππού της να τον συλλάβουν που μετείχε στην εξέγερση. Σκότωσαν τη γιαγιά και τα αγόρια της οικογένειας για αντίποινα και μόνο η μαμά της απέμεινε, 15άχρονη τότε,  να τρέχει στο δάσος μέσα από θάμνους τόσων κήπων. Τη βρήκαν φοβισμένη, η γιαγιά Αντιγόνη και ο παππούς Εμμανουήλ και την πήραν σπίτι τους. Έμεινε εκεί κρυφά από  όλους, μεγαλώνοντας μαζί με τους γιους της οικογένειας, πενθώντας για το χαμό της οικογένειάς της, που ποτέ δεν ξεπέρασε.  Όταν πια έγινε 17 ετών, παντρεύτηκε το πρώτο γιο τον Νικολό που, εν τω μεταξύ,  είχαν ερωτευτεί μεταξύ τους . 

Έμαθε για πολλούς διωγμούς Χριστιανών και σε άλλα μέρη της χώρας της, νέα που έφερνε ο πατέρας της από τα ταξίδια του. 

Έμαθε και για τη χρήση του δέντρου που υπήρχε μοναχό του, κάτω από το φρούριο. Εκεί κρεμούσαν όσους είχαν καταδικαστεί για πράξεις εναντίον των Τούρκων. Μα δεν είχε δει ποτέ  τέτοια  τιμωρία. Παρόλα αυτά, η θηλιά του σκοινιού υπήρχε εκεί, να προκαλεί θύμισες και τρόμο. Ευτυχώς δεν είχε δει παλούκια που χρησίμευαν για ανασκολοπισμό των υποδούλων και τα γνώριζε από διηγήσεις των δικών της.

Έπρεπε να το παραδεχθεί, ο Μουσταφά Μπέης ήταν δίκαιος και δεν κυνηγούσε κανένα. Μα τώρα, τι θα έκανε με μόνο κάποιες  υποψίες και φήμες; Ανησυχούσε.

Με τα παιδιά του Μπέη έκανε παρέα, όσες φορές πήγαινε με τη γιαγιά επίσκεψη. ''Να φέρεις και την Αντιγόνη '' της έλεγε ο Αγάς.

Ο μεγάλος γιος του Μουσταφά πασά, ήταν ο Γιουσούφ, δύο χρόνια μεγαλύτερος από την Αντιγόνη. Στην ίδια ηλικία με τον Αλέξανδρο.  Καλό παιδί, δεν μπορεί να μην το παραδεχθεί. Της είχε πει ότι συμπαθούσε τους Χριστιανούς και θα παντρευόταν μια χριστιανή αν το έφερνε η τύχη.

''Μα υπάρχει νόμος που εσείς καταδικάζετε μια κοπέλα μουσουλμάνα να παντρευτεί χριστιανό'' του είχε πει σε μια παρόμοια συζήτηση

''Δεν συμφωνώ μ' αυτούς τους νόμους Αντιγόνη, μα δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει σε έναν Οθωμανό να πάρει χριστιανή''...

Η γιαγιά της, πάντα έλεγε δικαιολογίες για κάθε πρόσκληση του Μπέη. Πότε ότι η Αντιγόνη ήταν άρρωστη, πότε ότι εκείνη δεν μπορούσε λόγω ηλικίας, ότι  είχε πόνους στα κόκκαλα... μα δεν μπορούσε πάντα να βρίσκει αιτίες, να μην γίνει η επίσκεψη.

Όταν μάλιστα ειδοποιούσε τον πασά, ότι η Αντιγόνη είναι άρρωστη, της απαγόρευαν ακόμη και στο παραθύρι της να φανεί. Ούτε στον κήπο δεν έβγαινε η Αντιγόνη, που τον αγαπούσε γιατί ήταν δημιούργημα της μητέρας της. Γι αυτό ασχολήθηκε, μεγαλώνοντας, με τα φυτά της μαμάς της. Να διατηρήσει αυτό που έφτιαξε και λάτρευε η αγαπημένη της μητέρα.

Την τρόμαζε που η εικόνα της, τώρα τελευταία ήταν θολή στο νου της. Λες να την ξεχνάω; αναρωτιόταν. Στη Μαριγώ που το είχε εκμυστηρευτεί, της είχε πει χαμογελώντας. ''Φυσιολογικό είναι Αντιγόνη μου. Και μικρό ήσουν και έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε. Μα κοιτάξου στον καθρέφτη και θα δεις τη μητέρα σου''!

Σήμερα στα γενέθλιά της, θα μιλούσε με τον πατέρα της. Τι θα λέγανε άραγε; Και γιατί μέσα στο γραφείο; Για να μην ακούσει η Ειρήνη; 

Είχε νυχτώσει ήδη, όταν έφτασε έξω από την πόρτα.  Άκουγε τη βροχή που άγρια έπεφτε έξω και φανταζόταν τα ρυάκια να κυλούν στους δρόμους.  Είδε να φωτίζεται το σπίτι από τις αστραπές και άκουγε τους κεραυνούς να πέφτουν εκεί κοντά. Τα παράθυρα έτριζαν με τα μπουμπουνητά και  λαχτάριζε χωρίς να το θέλει, κάθε φορά.

Χτύπησε την πόρτα του γραφείου. Εκεί ήταν και ο Αλέξανδρος. Μπήκε πιο θαρρετά, μια και ο αδελφός της θα ήταν κοντά της. Τον κοίταξε. Εκείνος σήκωσε τους ώμους του, σαν να της έλεγε ότι δεν είχε ιδέα τι θα συζητούσαν.

Στο γραφείο  υπήρχαν κεριά αναμμένα, που έδιναν έναν χαμηλό φωτισμό, με σκιές να τρέχουν  βιαστικές πάνω στους τοίχους, από το τρεμόσβημα της φλόγας. Πάνω στο έπιπλο, υπήρχαν  στυπόχαρτα, φτερά για το γράψιμο και υλικά για να φτιαχτεί το μελάνι που ο πατέρας της χρησιμοποιούσε για να γράφει, καθώς και βουλοκέρια για τις επιστολές του. Τίποτε άλλο δεν είχε στο γραφείο, ενώ ένα μαγκάλι ζέσταινε πιο πέρα το χώρο.

''Κάθισε κόρη μου'' της είπε ο πατέρας της. 

Κόρη μου;  Την προσφώνησε ''κόρη μου;'' Πόσο καιρό είχε να το ακούσει;

Μάλλον  κάτι σοβαρό  θα είχε να της πει,  ήταν σίγουρη, αλλά τι;

ΥΓ. Οι φωτογραφίες που χρησιμοποιούνται για περισσότερη στήριξη του κεφαλαίου, είναι από το διαδίκτυο και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς τους