''Η Άνοιξη είναι ακριβή''/ κεφ.2

 ΙΙ.

Σήμερα λοιπόν, 20 Νοέμβρη 1819,  ήταν η πολυπόθητη ημέρα για την Αντιγόνη.  Σαν σήμερα γεννήθηκε. Σαν σήμερα η μαμά της και ο μπαμπάς της,  έρχονταν στο κρεβάτι της να την ξυπνήσουν, να την αγκαλιάσουν και να της ευχηθούν. Αλλά όλα αυτά ως τα 8 της χρόνια

Μετά, η μαμά έφυγε. Και ο πόνος έμεινε στην καρδιά της, ως και σήμερα.

Από τότε, ποτέ ο μπαμπάς της δεν την αγκάλιασε, δεν την προσφώνησε ''Αντιγόνη μου'', ακόμη και οι ευχές του για τα γενέθλιά της, ήταν τυπικές και σοβαρές. Για να είμαστε ειλικρινείς, κανένα του παιδί δεν αγκάλιασε από τότε.  Μόνο στην Ειρήνη φαινόταν να έχει αδυναμία, γιατί μαλάκωνε η φωνή του όταν της μιλούσε.

Θυμάται την πρώτη χρονιά μετά το θάνατο της μητέρας της. Το σπίτι πενθούσε. Η γιαγιά της,  βοηθούσε  τα κορίτσια να φορέσουν τα ρούχα τους και από πάνω, ένα μαύρο σιγκούνι κοντό,  δείγμα πένθους. Κι ας ήταν μικρά παιδιά. Και ας ήταν η Ειρήνη μόνο 6 ετών. Εκείνη στα 9 της, αισθανόταν ότι μεγάλωσε γρήγορα. Σαν να πέρασαν χρόνια από πάνω της και την ωρίμασαν. Σαν να φορτώθηκε στις πλάτες της πείρα ζωής,  που δεν έζησε. Ποιος είχε κλέψει τα ανέμελα παιδικά χρόνια που όφειλε να ζήσει;

Ο μπαμπάς της τότε ήταν αμίλητος. Και μια μέρα, μπήκε  στο πλοίο του και έφυγε για ταξίδι. Χωρίς αποχαιρετισμό. Χωρίς να ενημερώσει τα παιδιά του.  Έλειψε πολύ καιρό και η Αντιγόνη δεν θυμάται μέρα που να μην φοβήθηκε,  ότι δεν θα γυρίσει ξανά. Κι αν τον καταπιεί η θάλασσα; Και αν μείνει σε άλλον τόπο και μας ξεχάσει; σκεφτόταν συνεχώς και μάτωνε η καρδούλα της. Μα και ο παππούς και η γιαγιά της ήταν αμίλητοι...

Ο πατέρας της όμως, γύρισε και ξανάγιναν όλα όπως πριν. Όχι, ψέματα θα πει , ποτέ δεν θα γίνονταν όπως πριν. Άλλαξε ο μπαμπάς της. Απομακρύνθηκε από τα παιδιά του. Ήταν αυστηρός και ψυχρός μαζί τους. Μα άλλαξε και η γιαγιά και ο παππούς. Έπαψαν να είναι τρυφεροί με τα εγγόνια τους. Έπαψαν να είναι χαρούμενοι. Όταν κάποια φορά το είπε της γιαγιάς της,  εκείνη με φωνή αυστηρή της απάντησε'' Μεγαλώνεις Αντιγόνη και δεν νογάτε να σκέφτεσαι επιπόλαια. Πώς μπορεί έστω και ένας Έλληνας να είναι χαρούμενος μέσα στη σκλαβιά;''

Μα δεν ήταν αυτό, το ένιωθε.

Σήμερα ο καιρός    την απογοήτευσε.  Καθαρά χειμωνιάτικος καιρός και ναι μεν   ο ήλιος κατόρθωνε να ξεπροβάλλει, όσα σύννεφα και αν του έβαζε εμπόδια ο ουρανός, αλλά το κρύο ήταν τσουχτερό και όταν τα σύννεφα νικούσαν, τότε σκοτείνιαζε η μέρα και διαλαλούσε ότι έρχεται βροχή.

Κατέβηκε στην κουζίνα. Η Μαριγώ την αγκάλιασε και της ευχήθηκε πρώτη πρώτη. Της έδωσε και το δώρο της. Της είχε πλέξει κάλτσες να ζεσταίνονται τα πόδια της  τη νύχτα. Η καλή της Μαριγώ. Τη θυμάται στο σπίτι από πάντα. Να το συγυρίζει, να μαγειρεύει, να βοηθάει τη μαμά τότε, τη γιαγιά σήμερα, σε κάθε τι. Εκείνη ήταν η ψυχή του σπιτιού, όπως την έλεγε η μαμά της. Και ο άντρας της ήταν για τις υπόλοιπες δουλειές. Ένα μικρό σπιτάκι,  ίσα - ίσα ένα δωμάτιο είχαν στον κήπο, κι εκεί κοιμούνταν την νύχτα. Μα όλη μέρα η Μαριγώ ακούραστη,  ήταν μαζί τους. Και ο άντρας της ο μπάρμπα Γιάννης, ήταν στις δουλειές του μπαμπά της.  Παιδιά δεν είχαν ''έτσι ήθελε ο Θεός κόρη μου'', έλεγε. Μα ήταν με το χαμόγελο στα χείλη. Και πρόθυμη να ηρεμήσει τις παιδικές ανησυχίες.

Ο Αλέξανδρος ήταν ο δεύτερος που της ευχήθηκε. ''Να τα εκατοστίσεις αδελφούλα και εύχομαι του χρόνου να γιορτάσουμε τα γενέθλιά σου σε μια λεύτερη πατρίδα'' της είπε όπως κάθε χρόνο . Μα φέτος, δεν την σήκωσε ψηλά. ''Μεγάλωσες, είσαι κυρία πλέον, τέρμα τα παιδιάστικα αστεία μας''   είπε, όταν τον ρώτησε. Το δώρο του ήταν ένα μαντήλι,  που είχε κρατήσει από τα προϊόντα του πλοίου που έρχονταν στο νησί. Ένα μεταξωτό μονόχρωμο μαντήλι, να διαφέρει από τα εμπριμέ πολύχρωμα των γυναικών στα χαρέμια.

Η γιαγιά και ο παππούς της ευχήθηκαν,  αφήνοντας ένα φιλί στο μέτωπό της και κοιτάζοντάς την μελαγχολικά και με καμάρι. ''Τι όμορφη που γίνεσαι μεγαλώνοντας κυρά μου''! την καμάρωσε ο παππούς της. ''Να ‘ταν η μητέρα σου εδώ να σ' έβλεπε! Πόσο της μοιάζεις''!

''Ας τα αφήσουμε αυτά'' τον έκοψε η γιαγιά και ασχολήθηκε με την Ειρήνη που ήλθε τρέχοντας να αγκαλιάσει την αδελφή της.  Μα ο μπαμπάς τους, ήταν άφαντος. Πόσο πολύ ήθελε τις ευχές του μπαμπάς της,  ποτέ δεν θα το παραδεχόταν φωναχτά η Αντιγόνη. Μα ήταν πολυάσχολος. Και είχε φύγει πρωί πρωί. Πού ήταν άραγε;

Το μεσημέρι γύρισε και κάθισε μαζί με όλη την οικογένεια να φάνε. Το τραπέζι τους,  αν και δεν πείνασαν ποτέ, ήταν λιτό. ''Υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν να φάνε ούτε ψωμί '' έλεγε συχνά η μαμά της. Και θυμάται η Αντιγόνη τη μαμά της, να φτιάχνει μπόγους και να βάζει μέσα ψωμί που έψηνε στα ξύλα, λίγο παστό κρέας, τυρί από τα κοπάδια τους και μερικά λαχανικά, όσα έδινε ο κήπος. Τα έδενε σε πανιά μεγάλα και τα μοίραζε εκεί που δεν είχαν να φάνε.

Σήμερα στο τραπέζι είχαν λαγό που έπιασε ο μπάρμπα Γιάννης ''για τη γιορτή της μεγαλοθυγατέρας'', λαχανικά και ψωμί που έψησε η Μαριγώ στον φούρνο με τα ξύλα τους. Μα καθημερινά,  έτρωγαν κυρίως ψάρια που η θάλασσα έδινε άφθονα. Κυνηγούσε ο μπάρμπα Γιάννης συχνά, με παγίδες βέβαια,  γιατί όπλο απαγορευόταν να κρατάνε οι υπόδουλοι.

Ο πατέρας έκατσε στο τραπέζι, έκαναν την προσευχή του φαγητού και αφού είπε ένα '' πολύχρονη Αντιγόνη'' ξεκίνησαν να τρώνε. Έπιναν και κρασί που έδιναν τα αμπέλια της πλαγιάς και το έφεραν πεσκέσι οι κάτοικοι στον καπετάνιο. 

''Μετά το φαγητό,  θα έλθει επίσκεψη ο Μπέης '' τους είπε ο πατέρας της.

''Γιατί;'' ρώτησε η γιαγιά

''Να ευχηθεί,   μου είπε για τα γενέθλια της Αντιγόνης. '' Τι να του πω; Καλώς να ορίσεις   του είπα.'΄

Μετά το φαγητό και αφού μάζεψαν τα πιατικά, η πόρτα χτύπησε και η γιαγιά πήγε να ανοίξει,  ρίχνοντας βλέμματα στον πατέρα της. 

Ο Μπέης,  μαζί με τον πρώτο γιο του, μπήκαν στο σπίτι και έκατσαν στη σάλα, ζητώντας να δουν την Αντιγόνη για να ευχηθούν. Υποκλίθηκε το παλικάρι του στην Αντιγόνη και ευχήθηκαν και οι δυο,  δίνοντάς της το δώρο της. Ένα μεταξωτό ύφασμα να ράψει φόρεμα ''αντάξιο σε μια τόσο όμορφη κοπέλα'', είπε ο Μουσταφά πασάς!

''Μεγάλωσε η κόρη σου Νικολό' 'είπε ο Μπέης

''Κι εμείς γερνάμε Μπέη μου'',  είπε ο πατέρας της

''Όχι και γερνάμε. Πόσο είσαι; 40 χρονών   είσαι, γέρος δεν είσαι. Και έπρεπε να έχεις ξαναπαντρευτεί να μην νιώθεις τώρα γερασμένος ''

''Α Μπέη μου σ' αυτά τα θέματα μην συνεχίσεις την κουβέντα.''

''Καλά ωρέ ! Αμέσως να αρπαχτείς Ρωμιέ! Εξάλλου απ' του χρόνου,  θα έχεις γάμους της κοπελιά σου. Στα 17 παντρεύτηκε και η μάνα της και η γιαγιά της,  έτσι δεν είναι; Κι εσύ ήσουν 19...χαχαα παλικαράκι και έγινες σύζυγος '',  του είπε μιλώντας δυνατά και γελώντας

Ο μπαμπάς της,  έμεινε αμίλητος ανταλλάζοντας βλέμματα με τη γιαγιά της Αντιγόνης. Το είδε, το κατάλαβε ότι δεν τους άρεσαν αυτά που έλεγε ο Μπέης.

''Αντείτε μια βόλτα στον κήπο πριν πιάσει η βροχή'' είπε ο Μπέης στην Αντιγόνη και στον γιο του. ''Να μιλήσουμε κι εμείς οι μεγάλοι''...

Η γιαγιά σηκώθηκε να συνοδεύσει τα παιδιά... ''Α κυρά Αντιγόνη κάθισε. Άσε τα παιδιά,  εκτός και αν δεν έχεις εμπιστοσύνη στο γιο μου. Πες το αν δεν έχεις.''

'' Μουσταφά πασά,  έχω και στην εγγονή μου εμπιστοσύνη, να σας τρατάρω πήγαινα''

''Φέρε τσικουδιά μόνο και κάθισε παρέα μας''

Οι Οθωμανοί δεν έπιναν αλκοόλ, αλλά ο Μπέης έκανε εξαίρεση όταν ερχόταν σπίτι τους.

Η γιαγιά Αντιγόνη πήγε στην κουζίνα να ετοιμάσει το δίσκο με τα ποτήρια και έκανε νόημα στην Μαριγώ να έχει το νου της στον κήπο. ''Τα μάτια σου 14'' της είπε.

Ο Μπέης με τον παππού Εμμανουήλ και το Νικολό συζητούσαν ήδη στα Ελληνικά. Κάποιες τούρκικες κουβέντες ακούγονταν,  μια και όλοι μιλούσαν και τις δυο γλώσσες.

''Νικολό, είσαι υπεύθυνος γι αυτόν τον τόπο. Το ξέρεις. Να προσέξεις τους ανθρώπους σου. Κάποιες, όχι και τόσο καθαρές κινήσεις γίνονται. Ξέρεις ότι είμαι επιεικής και κατήργησα όσα ίσχυαν παλιά, σωστά; Δεν γίνονται πια εκτελέσεις και οι φυλακές κάτω από το φρούριο είναι άδειες. Δεν σας απαγορεύω τη θρησκεία σας, έτσι δεν είναι;''

'' Μόνο βράδυ μπορούμε να πάμε στην Εκκλησία μας  '' είπε ο Νικολός

''Ε μην είσαι Ρωμιέ αχόρταγος μπρε! Ο προηγούμενος Μπέης του νησιού, σας υποχρέωνε να κατεβαίνετε από τα πεζοδρόμια αν περπατούσαν Οθωμανοί... το ξέρεις. Ο πατέρας σου θα το θυμάται. Εγώ θέλω να ζούμε αρμονικά μπρε... φιλικά. Αλλά όλα έχουν όρια, σωστά;

Ο Αλλάχ είναι μεγάλος. Και όλοι χωράμε σ' αυτόν τον τόπο. Μα πρόσεξε τους ανθρώπους σου. Μάθε τι κινήσεις   γίνονται  νυχτιάτικα, και πες μου. Γιατί έμαθα για ύποπτες κινήσεις Νικολό''.

''Μείνε ήσυχος Μπέη '' είπε ο παππούς Εμμανουήλ.

Η γιαγιά άκουγε όσα έλεγαν οι άντρες και άχνα δεν έβγαλε. Σηκώθηκε κάποια στιγμή και πήγε στην Μαριγώ

'' Τι γίνεται στον κήπο Μαριγώ;''

'' Κάθονται στο πεζούλι και γελάνε συνεχώς... δεν ακούω τι λένε, αλλά φαίνεται η μικρή κυρά μας περνάει καλά με τον Γιουσούφ''

''Μπα... όχι δεν μπορεί. Κι όμως με ζώνουν τα φίδια Μαριγώ... και σκιάζομαι πολύ!

Το απογευματάκι αργά, έφυγαν οι επισκέπτες και ο Νικολός φώναξε την κόρη του

''Για πες μου Αντιγόνη, πώς πέρασες με τον Γιουσούφ'';

Η Αντιγόνη τον κοιτούσε σαν να τον ζύγιαζε. Έξυπνη είναι, σκέφτηκε ο πατέρας της. Καταλαβαίνει τι περνάει από το μυαλό μου. Μα της είπε

''Αντιγόνη, θέλω να είσαι ειλικρινής μαζί μου. Μπορεί και να θυμώσω, αλλά δεν πειράζει, να μην φοβάσαι να μου λες  την αλήθεια σου.  Πάντα θέλω να είσαι ειλικρινής μαζί μου. Έτσι προστατεύεις και τον εαυτό σου και εμάς, καταλαβαίνεις, το ξέρω. Πες μου λοιπόν, τι λέγατε και γελούσατε στον κήπο οι δυο σας;''

''Πατέρα μου, εξασκούσαμε τις γλώσσες μας. Με ρωτούσε στα ελληνικά, πώς λέγεται κάθε φυτό και  προσπαθούσε να το μάθει, ενώ μετά το έλεγε στην γλώσσα του και γελούσαμε που δεν το πρόφερα καλά. Τίποτε το σπουδαίο . ''

''Σου αρέσει να κάνεις παρέα με τον Γιουσούφ;'' τη ρώτησε

'' Μ' αρέσει,  ναι '' είπε θαρρετά η Αντιγόνη ''Είναι σεβαστικός, καλός και διαβασμένος. Περνάω καλά, γελάω  και μαθαίνω πολλά για τον τόπο μας''

''Σαν τι μαθαίνεις ;''

''Να… πατέρα, έμαθα σήμερα ότι ο Μπέης είναι ανήσυχος με τις φήμες, ότι στην υπόλοιπη χώρα μας οι χριστιανοί ετοιμάζονται για ταραχές''

Ο Νικολός κοίταξε τον πατέρα του.

''Τι άλλο σου είπε;''

''Ότι θα ελέγξουν και εδώ στο νησί σπίτι το σπίτι,  για να δουν αν κρύβονται όπλα'' είπε η Αντιγόνη

''Τι; Και αυτό δεν θα μου το έλεγες;''

''Φυσικά πατέρα, μα πρόλαβες και με φώναξες εσύ''

''Ήλθε η ώρα να μιλήσουμε Αντιγόνη. Έλα στο γραφείο μου, θα είμαστε ήσυχοι εκεί...''

''Γιε μου....''

''Είναι η ώρα μάνα δεν το βλέπεις;''

Συνεχίζεται...