Σταθμός ζωής / Εικόνα και φράση #1

   

Ταξιδεύω!

Το τρένο κυλά στις ράγες με ένα θόρυβο που με νανουρίζει. Η μαμά μου κρατά το χέρι.

Και τότε ακούω τον ήχο που αφήνουν τα τζάμια όταν σπάνε, που αφήνουν οι λαμαρίνες  του τρένου όταν κομματιάζονται, τον ήχο από κλάματα και στριγκλιές  ανθρώπων που αναποδογυρίζουν, τραυματίζονται και  φοβούνται, τον ήχο της ανάσας μου που βγαίνει δύσκολα, από την πίεση του σώματος που με καλύπτει. Ουρλιάζω... Ουρλιάζω ξανά και ξανά. Πού είναι η μαμά μου; 

Ο μπαμπάς με ταρακουνά.
Και τότε ξυπνάω.
Ξυπνάω και κλαίω. Έχω δύσπνοια, ταχυκαρδία ...
Όμως δεν θέλω την αγκαλιά του μπαμπά.
Συνέρχομαι... ως το επόμενο βράδυ, που πλέον, φοβάμαι να κοιμηθώ. Δεν αντέχω να ξαναζώ στον ύπνο μου αυτόν τον εφιάλτη.

Κι όμως, ήμουν τόσο ευτυχισμένη εκείνη την ημέρα. Θα ταξίδευα με τη μητέρα μου με το τρένο. Αυτό το τρένο που έπαιρνε κάθε μέρα για να πάει στην πόλη που ήταν η δουλειά της. Κοντά δυο ώρες ήταν το ταξίδι, και ήταν αρκετό για να με κάνει να νιώθω υπέροχα.

Το τρένο ήταν ο μόνος λόγος που με έκανε να πάψω να γκρινιάζω, γιατί θα αλλάζαμε τόπο διαμονής και θα έχανα φίλους και συμμαθητές.

Ο πατέρας μου ανέλαβε το νοσοκομείο της πόλης, που ζούμε πλέον. Γιατρός είναι, διευθυντής όλου του νοσοκομείου θα γινόταν και είχε τόσα όνειρα, τα συζητούσαν με τη μαμά συνεχώς, θα βοηθούσε να αναβαθμιστεί το ''μόνο μέσον παροχής υγείας των κατοίκων τριών επαρχιακών πόλεων''.

''Τα κακά του χάλια έχει'' έλεγε εκείνη την ημέρα, που μου το ανακοίνωσαν. ''Θέλει προσωπικό και σωστή διαχείριση. Θέλει να φτάσουμε στο σημείο, οι πόρτες του να είναι πάντα ανοικτές και να μην διώχνει ασθενείς. Θα τα καταφέρω. Έγινε σκοπός ζωής '', συμπλήρωσε. Όλοι χαρήκαμε κι εγώ φυσικά, γιατί ο μπαμπάς μου θα αναλάμβανε διευθυντής ενός μεγάλου νοσοκομείου, έστω και αν ήταν διαλυμένο. Θα το ξανά ''έστηνε στα πόδια του''. Αλλά, δεν μου άρεσε η συνέχεια. Θα έπρεπε να μετακομίσουμε. Να μείνουμε κοντά στο νοσοκομείο, ''γιατί το ωράριο του διευθυντή είναι απαιτητικό και σαν γιατρός έχω επιπλέον υποχρέωση να παρευρίσκομαι γρήγορα στην πρώτη γραμμή'', όπως χαρακτήριζε τα επείγοντα περιστατικά.

Άρα... θα φεύγαμε από την μεγάλη πόλη, που ήταν και η δουλειά της μητέρας μου.

Η αλήθεια είναι ότι κλείστηκα στο δωμάτιό μου. Δεν ήθελα να τους μιλάω. Δεν ήθελα να μιλάω σε κανέναν.

''Πώς συμφώνησες αμέσως μαμά;'' φώναζα στη μαμά μου, όταν ήλθε να μου μιλήσει. ''Θα αλλάξω σχολείο, θα μείνουμε σε μια πόλη μικρή, θα χάσω φίλους, συμμαθητές, καθηγητές, πώς θα διασκεδάζω;'' ποταμός ερωτημάτων ήταν τα θέματα που με απασχολούσαν.

Όσο και να μου εξηγούσαν οι γονείς μου για τα πρέπει και τις υποχωρήσεις που όλοι θα κάναμε, για τη νέα θέση εργασίας του μπαμπά, δεν μπορούσαν να με ηρεμήσουν. ''Μόνο εκείνος θα κάνει αυτό που επιθυμεί'' φώναζα.

Στα 13 μου, ήμουν απαρηγόρητη γι αυτήν την αλλαγή.

''Μην ξεχνάς ότι η πόλη έχει και το μεγάλο τρένο και θα σε παίρνω στη δουλειά μου μαζί, όταν θα έχεις αργία στο σχολείο. Ξέρω πόσο αγαπάς το ταξίδι με τρένο. Κοντά δυο ώρες στον πηγαιμό και άλλες τόσες στο γυρισμό, θα είναι σαν μικρά ταξίδια αυτά που θα κάνουμε. Σκέψου το'' ήταν η τελευταία προσπάθεια της μαμάς να με πείσει.

Και ηρέμησα. Το τρένο το αγαπούσα. Από μικρό κοριτσάκι. Μου άρεσε το ταξίδι μ' αυτό το μέσον. Μου άρεσε ο ήχος που έκανε πάνω στις ράγες. Μου άρεσε που μπορούσα να σηκώνομαι και να περπατώ στους διαδρόμους του. Μου άρεσε το ελαφρύ κούνημα που με νανούριζε. Το λάτρευα. Ως εκείνη την ημέρα.

Αργία είχα εκείνη την ημέρα, τα σχολεία κλειστά και με τη μητέρα μου είχαμε κανονίσει να με πάρει μαζί της-υποσχέσου ότι θα πάρεις και βιβλία να διαβάζεις, όσο θα κάθεσαι στο γραφείο μου- και επίσης μου υποσχέθηκε ότι θα έβλεπα και τις παλιές μου φίλες.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα μαζί της στη δουλειά με το τρένο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευα με τρένο. Αλλά κάθε φορά το περίμενα σαν να ήταν η πρώτη.

Ήταν άνοιξη, τα χιόνια έλιωναν σιγά σιγά και τα τελευταία που είχαν απομείνει, στόλιζαν τη φύση σκορπώντας απόλυτη ηρεμία, ενώ η αισιοδοξία ήταν διάχυτη. Γιατί ήξερες ότι σε λίγο θα φανούν τα αγριολούλουδα.

Μου άρεσε να επισκέπτομαι τις επαρχιακές πόλεις που ήταν κοντά στη φύση. Τώρα, ζούσα σε μια! Καθισμένη στο κουπέ της μαμάς, που το πλήρωνε η εταιρεία της, χάζευα έξω από το παράθυρο. Το ταξίδι ήταν απίστευτα όμορφο. Μου άρεσε να κλείνω και τη γυάλινη πόρτα και να ξαπλώνω στο κάθισμα, να μιλώ με τη μαμά μου, να τραγουδώ ορισμένες φορές. Άλλες φορές, έβγαινα στο διάδρομο και έβγαζα το κεφάλι από το παράθυρο, αφήνοντας τον αέρα να παίξει με τα μαλλιά μου, ενώ μου χάιδευε άγαρμπα το πρόσωπο.

Τα δέντρα με τα άσπρα κλαδιά τους, έτρεχαν στο πέρασμά μας και τα σπίτια τα κυνηγούσαν. Το αγαπούσα αυτό το τρένο.

''Όταν μεγαλώσω, θα δουλεύω σε πόλη και οπωσδήποτε θα παίρνω το τρένο για τη δουλειά'' έλεγα στην μητέρα μου εκείνη την ημέρα.

Και τότε ήλθαν να πάνω κάτω. Απρόσμενα, να τρομάζεις με την ταχύτητα που όλα καταστράφηκαν. Σε μια στιγμή, με μια μόλις ανάσα, με το ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων, τα πάντα χάθηκαν. Μόλις είχαμε αφήσει τον πρώτο σταθμό και ανέπτυσσε το τρένο ταχύτητα, θα έστριβε σε μια στροφή και εγώ μασούλαγα το σνακ μου που είχα πάρει από την καντίνα, όταν το ταρακούνημα που έσπρωξε το τρένο έξω από τις γραμμές, μας πέταξε κάτω. Όλοι στρίγγλιζαν. Τζάμια έσπαγαν, το κουπέ μας έπεσε στο πλάι και ενώ ήταν άδειο, γέμισε πεσμένα σώματα. Οι γυάλινες πόρτες κομματιάστηκαν. Κάποιος είχε πέσει επάνω μου. Ήταν ακίνητος. Με πλάκωνε, αχ δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Κλάματα άκουγα πολλά και φωνές και εκκλήσεις βοήθειας. Όταν σταμάτησε να ακούγεται το σπάσιμο λαμαρίνας και τζαμιών, μείναμε ακίνητοι. Μετά.... μετά βρέθηκα στο φορείο χωρίς να ξέρω πώς.

''Μαμάααα '' φώναζα. Πού ήταν η μαμά μου;

Οι ημέρες στο νοσοκομείο ήταν ένας εφιάλτης. Σώθηκα από το πεσμένο σώμα επάνω μου, που με προστάτεψε από τα γυαλιά και τις λαμαρίνες, είπαν οι γιατροί. Ο μπαμπάς μου κοντά μου. Πώς μπορούσε να είναι ψύχραιμος; Μόλις είχαμε χάσει τον πιο πολύτιμο άνθρωπο της οικογένειάς μας. Η μαμά μου ταξίδεψε για τελευταία φορά με τρένο κι εγώ... ποτέ ξανά.

Ο πόνος μεγάλος, σωματικός και ψυχικός και η τραυματική εμπειρία μεγαλύτερη.

Ανέλαβαν οι ειδικοί... ψυχοθεραπεία, είπαν, χρειάζομαι. Αλλά είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος κι εγώ συνέχιζα να βλέπω τους εφιάλτες μου. Συνέχιζα το σχολείο και με τον παραμικρό ξαφνικό θόρυβο πάθαινα κρίσεις πανικού.

''Πρέπει να την βοηθήσετε να αντιμετωπίσει τα γεγονότα'' ήταν η παραίνεση του ψυχιάτρου στον πατέρα μου. Στα 14 μου πλέον, πενθούσα ακόμη την μητέρα μου, ανίκανη να βγω φυσιολογικά έξω στον κόσμο.

Είχα και πολύ θυμό.

Με όλους.

Με το Θεό που βρήκε να πάρει την καλύτερη μαμά, την πιο σπουδαία φίλη μου, τον δικό μου, κατάδικό μου άνθρωπο.

Με τον παππού και τη γιαγιά που μου έκαναν τα χατίρια, λες και έτσι θα αλάφρυνε ο πόνος μου!

Με το μπαμπά. Κυρίως μ' εκείνον. Μα πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο ήρεμος μετά το χαμό της γυναίκας του; Να μιλάει φυσιολογικά, να φέρεται λες και είμαστε όπως πριν που ζούσε η μαμά, να πηγαίνει στη δουλειά του, σαν να μην άλλαξε κάτι, να με αγκαλιάζει λες και μπορούσε να με βοηθήσει η αγκαλιά του; Ω, ήμουν πολύ θυμωμένη μαζί του. Αν δεν δεχόταν τη θέση στο νοσοκομείο, είμαι σίγουρη ότι η μαμά θα ζούσε. Δεν θα χρειαζόταν να παίρνει κάθε ημέρα τρένο!

Γιατί εκείνος δεν βλέπει εφιάλτες; Γιατί εκείνος δεν πονάει σαν και μένα; Γιατί εκείνος φέρεται και ζει, λες και όλα είναι καλά;

Τίποτε πλέον δεν πάει καλά. Τίποτε δεν θα ξαναπάει!

Είχα θυμό και με το τρένο. Που έπαθε βλάβη, είπαν, στη στροφή και βγήκε από τις γραμμές. Που δεν έλεγξαν αν ήταν εντάξει... Και χάλασε, για να χαλάσει κι ο δικός μου κόσμος!

Θύμωνα και με κάθε λέξη ...που πίστευαν ότι μπορούσε να με παρηγορήσει.

Εκείνη η ημέρα ήταν Κυριακή. Ο πατέρας μου ήλθε με όλα τα πακέτα του κόσμου και κλείστηκε στο σαλόνι. Ούτε τον ρώτησα, ούτε με νοιάζει να μάθω. Μόνο να μην μου έχει πάρει δώρα, γιατί θα του τα δώσω πίσω. Με εκνευρίζουν τα καλοπιάσματα!

Στις 12 το μεσημέρι με φώναξε. Με κράτησε από το χέρι, μα εγώ το τράβηξα. Τι θέλει τώρα; Με οδήγησε στο σαλόνι.

Σοκ. Αυτό έπαθα όταν είδα τι είχε κάνει.

Όλα τα έπιπλα ήταν μαζεμένα στην άκρη. Ένας τεράστιος χώρος ήταν κενός και εκεί είχε στήσει το παιχνίδι του. Μα τι πράγματα σκαρφίζεται;

Μια αφίσα με άσπρα δέντρα και σπίτια ήταν στην μια πλευρά. Και μπροστά, όλος ο σταθμός και το κόκκινο τρένο, το τελευταίο που ταξίδεψα με τη μητέρα μου.

''Όχι όχι δεν θέλω '' φώναξα έντρομη

''Μη φύγεις κόρη μου, μη. Πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Κοίτα, ένα παιχνίδι είναι, που μιμείται το αληθινό τρένο, μα δες, σ' αυτό εσύ έχεις τον έλεγχο. Κοίτα πόσο πιο μεγάλη του είσαι''!

''Τι αηδίες είναι αυτές; Μικρό παιδί είμαι; Γιατί να παίξω με ένα παιχνίδι που μισώ; ΄' ξαναφώναζα.

''Είναι μια άσκηση καλή μου, άσκηση όπως μας την έδωσε ο ψυχοθεραπευτής σου. Θα αντιμετωπίσουμε μαζί αυτό το παιχνίδι- εικόνα της πραγματικότητας'' είπε

Κι εγώ να νιώθω να λαχανιάζω. Να έχω γουρλώσει τα μάτια και να κοιτώ εκείνα τα κόκκινα βαγόνια, που ήταν ακριβώς πιστό αντίγραφο των πραγματικών. Να τα βλέπω να εκτροχιάζονται, να ντεραπάρουν, να σπάζουν τζάμια, να ακούω ουρλιαχτά και σπασμένα μέταλλα. Να κλαίω ασταμάτητα, χωρίς να μπορώ να τραβήξω τα μάτια μου.

Ήλθε κοντά μου. ''Έλα κυρά μου να κάνουμε αυτήν την άσκηση για να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα. Να πάψουν έτσι να σε τρομοκρατούν εφιάλτες και μνήμες τόσο άσχημες. Έλα, σιγά σιγά, βήμα το βήμα!''

Δεν μπορούσα να κινηθώ. Ήθελα να τρέξω μακριά και κάτι μου είχε καρφώσει τα πόδια στο πάτωμα. Μα τι αναίσθητος που είναι! Πώς μπορεί και αγγίζει αυτό που έγινε αιτία να χαθεί η μαμά μου; Πώς γίνεται να είναι τόσο αδιάφορος;

Θύμωσα. Ο θυμός μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι και έπαψα να νιώθω πανικό.

''Κάνε μου τη χάρη. Ξάπλωσε καταγής, από τη μια πλευρά του τρένου. Και εγώ από την άλλη , να έτσι. Έλα κορίτσι μου, ας δοκιμάσουμε. Κοίτα πόσο μικρό είναι στα χέρια σου.''

Ήθελα να το διαλύσω, εγώ είχα τον έλεγχο και ήθελα να το κάνω κομματάκια... μα αντιθέτως ξάπλωσα εκεί που μου είπε ο πατέρας μου. Κοίταξα μέσα. Ήταν όντως πιστό αντίγραφο του αληθινού. Είδα τα κουπέ, τα καθίσματα στο ίδιο χρώμα με τα αληθινά. Ως και τα τραπεζάκια που άνοιγαν κάτω από το παράθυρο είδα. Και τζάμια στα παράθυρα. Και γυάλινες συρόμενες πόρτες. Κοίταξα και απέναντι, τα παράθυρα του διαδρόμου που συνήθιζα να βγάζω το κεφάλι μου έξω. Όλα ήταν όπως στην πραγματικότητα, μόνο που ήταν μικρού μεγέθους.

Με το ένα μου χέρι μπορούσα να το εκτροχιάσω, μα δεν μπορούσα να το αγγίξω.

Από τη μια πλευρά του τρένου εγώ, σαν να είχα ξαπλώσει στο σταθμό και από την άλλη πλευρά εκεί που στην πραγματικότητα υπάρχει δρόμος με αυτοκίνητα, ήταν ο μπαμπάς μου. Και οι δυο κοιτάζαμε μέσα από τα παράθυρα του βαγονιού.

Και τότε τα έχασα!

Από το παράθυρο του βαγονιού, αυτό που είδα μου άλλαξε τη ζωή. Απέναντι ακριβώς, κοιτούσε εμένα μέσα από τα παράθυρα, ο πατέρας μου. Και τον είδα. Τα μάτια του με παρατηρούσαν με αγωνία. Ω ναι, ολοφάνερη αγωνία είχαν. Και ήταν γεμάτα δάκρυα. Έκλαιγε ο μπαμπάς μου. Έκλαιγε στ' αλήθεια. Δάκρυα έτρεχαν και έλιωναν το χιόνι που εγώ είχα απλώσει ανάμεσά μας. Έκλαιγε και εγώ για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πόσο υπέφερε. Δεν ήμουν η μόνη.

Δεν ήταν αδιάφορος... πονούσε! Κι εκείνος πονούσε για το χαμό της συντρόφου του, μα και για την κατάσταση της θυγατέρας του. Και αγωνιούσε.

Τα δάκρυά μας, ενώθηκαν ως δάκρυα λύτρωσης. Τα χέρια μας απλώθηκαν πάνω από το τρένο και κρατήθηκαν σφιχτά.

Δεν ήμουν πλέον μόνη! Δεν ήμουν ποτέ μόνη!

Δεν υπέφερα μόνη!

Πώς μπόρεσα να τον κατακρίνω; Ήξερε εκείνος να το διαχειριστεί, εγώ όχι!

Κλαίγαμε μαζί για ...πόση ώρα άραγε; Το τρένο ανάμεσά μας, από τη μια να μας στοιχειώνει και από την άλλη να μας παρηγορεί.

Πόσο δύσκολη γίνεται η ζωή, όταν πρέπει να αντιμετωπίσεις τον ίδιο τον πόνο που σου προκαλεί!

Σήμερα, επιστρέψαμε από την πόλη που έδωσα εξετάσεις για πτυχίο ξένης γλώσσας. Το ταξίδι έγινε με τρένο και όλα κύλησαν ομαλά. Ξανάρχισα να ζω φυσιολογικά. Ξανάρχισα να αγαπώ το τρένο. Συμβαίνουν πολλές φορές ατυχήματα. Δυστυχώς ένα τέτοιο πήρε τη μητέρα μου μακριά μας. Κόντεψε να πάρει και τη δική μου ζωή. Μα δεν έφταιγε το τρένο. Πλέον οι εφιάλτες έγιναν παρελθόν και η σχέση μου με τον πατέρα μου, πιο στενή από ποτέ! Η ζωή μου έγινε φυσιολογική, γιατί η ζωή είναι όμορφη, έτσι κι αλλιώς!

 

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο της Μαίρης  και της Γήινης Ματιά της, ''Εικόνα και φράση #1'' ( Μα πώς της έρχονται αυτές οι ιδέες δεν ξέρω!!!)

 Διαβάσαμε υπέροχες συμμετοχές ως τώρα. Σ'ευχαριστώ Μαίρη για την ευκαιρία πνευματικής δημιουργίας που μας δίνεις!

Καλή συνέχεια σε όλους μας