Σταθμός ζωής / Εικόνα και φράση #1

   


Ταξιδεύω!

Το τρένο κυλά στις ράγες με ένα θόρυβο που με νανουρίζει. Η μαμά μου κρατά το χέρι.

Και τότε ακούω τον ήχο που αφήνουν τα τζάμια όταν σπάνε, που αφήνουν οι λαμαρίνες  του τρένου όταν κομματιάζονται, τον ήχο από κλάματα και στριγκλιές  ανθρώπων που αναποδογυρίζουν, τραυματίζονται και  φοβούνται, τον ήχο της ανάσας μου που βγαίνει δύσκολα, από την πίεση του σώματος που με καλύπτει. Ουρλιάζω... Ουρλιάζω ξανά και ξανά. Πού είναι η μαμά μου; 

Ο μπαμπάς με ταρακουνά.
Και τότε ξυπνάω.
Ξυπνάω και κλαίω. Έχω δύσπνοια, ταχυκαρδία ...
Όμως δεν θέλω την αγκαλιά του μπαμπά.
Συνέρχομαι... ως το επόμενο βράδυ, που πλέον, φοβάμαι να κοιμηθώ. Δεν αντέχω να ξαναζώ στον ύπνο μου αυτόν τον εφιάλτη.

Κι όμως, ήμουν τόσο ευτυχισμένη εκείνη την ημέρα. Θα ταξίδευα με τη μητέρα μου με το τρένο. Αυτό το τρένο που έπαιρνε κάθε μέρα για να πάει στην πόλη που ήταν η δουλειά της. Κοντά δυο ώρες ήταν το ταξίδι, και ήταν αρκετό για να με κάνει να νιώθω υπέροχα.

Το τρένο ήταν ο μόνος λόγος που με έκανε να πάψω να γκρινιάζω, γιατί θα αλλάζαμε τόπο διαμονής και θα έχανα φίλους και συμμαθητές.

Ο πατέρας μου ανέλαβε το νοσοκομείο της πόλης, που ζούμε πλέον. Γιατρός είναι, διευθυντής όλου του νοσοκομείου θα γινόταν και είχε τόσα όνειρα, τα συζητούσαν με τη μαμά συνεχώς, θα βοηθούσε να αναβαθμιστεί το ''μόνο μέσον παροχής υγείας των κατοίκων τριών επαρχιακών πόλεων''.

''Τα κακά του χάλια έχει'' έλεγε εκείνη την ημέρα, που μου το ανακοίνωσαν. ''Θέλει προσωπικό και σωστή διαχείριση. Θέλει να φτάσουμε στο σημείο, οι πόρτες του να είναι πάντα ανοικτές και να μην διώχνει ασθενείς. Θα τα καταφέρω. Έγινε σκοπός ζωής '', συμπλήρωσε. Όλοι χαρήκαμε κι εγώ φυσικά, γιατί ο μπαμπάς μου θα αναλάμβανε διευθυντής ενός μεγάλου νοσοκομείου, έστω και αν ήταν διαλυμένο. Θα το ξανά ''έστηνε στα πόδια του''. Αλλά, δεν μου άρεσε η συνέχεια. Θα έπρεπε να μετακομίσουμε. Να μείνουμε κοντά στο νοσοκομείο, ''γιατί το ωράριο του διευθυντή είναι απαιτητικό και σαν γιατρός έχω επιπλέον υποχρέωση να παρευρίσκομαι γρήγορα στην πρώτη γραμμή'', όπως χαρακτήριζε τα επείγοντα περιστατικά.

Άρα... θα φεύγαμε από την μεγάλη πόλη, που ήταν και η δουλειά της μητέρας μου.

Η αλήθεια είναι ότι κλείστηκα στο δωμάτιό μου. Δεν ήθελα να τους μιλάω. Δεν ήθελα να μιλάω σε κανέναν.

''Πώς συμφώνησες αμέσως μαμά;'' φώναζα στη μαμά μου, όταν ήλθε να μου μιλήσει. ''Θα αλλάξω σχολείο, θα μείνουμε σε μια πόλη μικρή, θα χάσω φίλους, συμμαθητές, καθηγητές, πώς θα διασκεδάζω;'' ποταμός ερωτημάτων ήταν τα θέματα που με απασχολούσαν.

Όσο και να μου εξηγούσαν οι γονείς μου για τα πρέπει και τις υποχωρήσεις που όλοι θα κάναμε, για τη νέα θέση εργασίας του μπαμπά, δεν μπορούσαν να με ηρεμήσουν. ''Μόνο εκείνος θα κάνει αυτό που επιθυμεί'' φώναζα.

Στα 13 μου, ήμουν απαρηγόρητη γι αυτήν την αλλαγή.

''Μην ξεχνάς ότι η πόλη έχει και το μεγάλο τρένο και θα σε παίρνω στη δουλειά μου μαζί, όταν θα έχεις αργία στο σχολείο. Ξέρω πόσο αγαπάς το ταξίδι με τρένο. Κοντά δυο ώρες στον πηγαιμό και άλλες τόσες στο γυρισμό, θα είναι σαν μικρά ταξίδια αυτά που θα κάνουμε. Σκέψου το'' ήταν η τελευταία προσπάθεια της μαμάς να με πείσει.

Και ηρέμησα. Το τρένο το αγαπούσα. Από μικρό κοριτσάκι. Μου άρεσε το ταξίδι μ' αυτό το μέσον. Μου άρεσε ο ήχος που έκανε πάνω στις ράγες. Μου άρεσε που μπορούσα να σηκώνομαι και να περπατώ στους διαδρόμους του. Μου άρεσε το ελαφρύ κούνημα που με νανούριζε. Το λάτρευα. Ως εκείνη την ημέρα.

Αργία είχα εκείνη την ημέρα, τα σχολεία κλειστά και με τη μητέρα μου είχαμε κανονίσει να με πάρει μαζί της-υποσχέσου ότι θα πάρεις και βιβλία να διαβάζεις, όσο θα κάθεσαι στο γραφείο μου- και επίσης μου υποσχέθηκε ότι θα έβλεπα και τις παλιές μου φίλες.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα μαζί της στη δουλειά με το τρένο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευα με τρένο. Αλλά κάθε φορά το περίμενα σαν να ήταν η πρώτη.

Ήταν άνοιξη, τα χιόνια έλιωναν σιγά σιγά και τα τελευταία που είχαν απομείνει, στόλιζαν τη φύση σκορπώντας απόλυτη ηρεμία, ενώ η αισιοδοξία ήταν διάχυτη. Γιατί ήξερες ότι σε λίγο θα φανούν τα αγριολούλουδα.

Μου άρεσε να επισκέπτομαι τις επαρχιακές πόλεις που ήταν κοντά στη φύση. Τώρα, ζούσα σε μια! Καθισμένη στο κουπέ της μαμάς, που το πλήρωνε η εταιρεία της, χάζευα έξω από το παράθυρο. Το ταξίδι ήταν απίστευτα όμορφο. Μου άρεσε να κλείνω και τη γυάλινη πόρτα και να ξαπλώνω στο κάθισμα, να μιλώ με τη μαμά μου, να τραγουδώ ορισμένες φορές. Άλλες φορές, έβγαινα στο διάδρομο και έβγαζα το κεφάλι από το παράθυρο, αφήνοντας τον αέρα να παίξει με τα μαλλιά μου, ενώ μου χάιδευε άγαρμπα το πρόσωπο.

Τα δέντρα με τα άσπρα κλαδιά τους, έτρεχαν στο πέρασμά μας και τα σπίτια τα κυνηγούσαν. Το αγαπούσα αυτό το τρένο.

''Όταν μεγαλώσω, θα δουλεύω σε πόλη και οπωσδήποτε θα παίρνω το τρένο για τη δουλειά'' έλεγα στην μητέρα μου εκείνη την ημέρα.

Και τότε ήλθαν να πάνω κάτω. Απρόσμενα, να τρομάζεις με την ταχύτητα που όλα καταστράφηκαν. Σε μια στιγμή, με μια μόλις ανάσα, με το ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων, τα πάντα χάθηκαν. Μόλις είχαμε αφήσει τον πρώτο σταθμό και ανέπτυσσε το τρένο ταχύτητα, θα έστριβε σε μια στροφή και εγώ μασούλαγα το σνακ μου που είχα πάρει από την καντίνα, όταν το ταρακούνημα που έσπρωξε το τρένο έξω από τις γραμμές, μας πέταξε κάτω. Όλοι στρίγγλιζαν. Τζάμια έσπαγαν, το κουπέ μας έπεσε στο πλάι και ενώ ήταν άδειο, γέμισε πεσμένα σώματα. Οι γυάλινες πόρτες κομματιάστηκαν. Κάποιος είχε πέσει επάνω μου. Ήταν ακίνητος. Με πλάκωνε, αχ δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Κλάματα άκουγα πολλά και φωνές και εκκλήσεις βοήθειας. Όταν σταμάτησε να ακούγεται το σπάσιμο λαμαρίνας και τζαμιών, μείναμε ακίνητοι. Μετά.... μετά βρέθηκα στο φορείο χωρίς να ξέρω πώς.

''Μαμάααα '' φώναζα. Πού ήταν η μαμά μου;

Οι ημέρες στο νοσοκομείο ήταν ένας εφιάλτης. Σώθηκα από το πεσμένο σώμα επάνω μου, που με προστάτεψε από τα γυαλιά και τις λαμαρίνες, είπαν οι γιατροί. Ο μπαμπάς μου κοντά μου. Πώς μπορούσε να είναι ψύχραιμος; Μόλις είχαμε χάσει τον πιο πολύτιμο άνθρωπο της οικογένειάς μας. Η μαμά μου ταξίδεψε για τελευταία φορά με τρένο κι εγώ... ποτέ ξανά.

Ο πόνος μεγάλος, σωματικός και ψυχικός και η τραυματική εμπειρία μεγαλύτερη.

Ανέλαβαν οι ειδικοί... ψυχοθεραπεία, είπαν, χρειάζομαι. Αλλά είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος κι εγώ συνέχιζα να βλέπω τους εφιάλτες μου. Συνέχιζα το σχολείο και με τον παραμικρό ξαφνικό θόρυβο πάθαινα κρίσεις πανικού.

''Πρέπει να την βοηθήσετε να αντιμετωπίσει τα γεγονότα'' ήταν η παραίνεση του ψυχιάτρου στον πατέρα μου. Στα 14 μου πλέον, πενθούσα ακόμη την μητέρα μου, ανίκανη να βγω φυσιολογικά έξω στον κόσμο.

Είχα και πολύ θυμό.

Με όλους.

Με το Θεό που βρήκε να πάρει την καλύτερη μαμά, την πιο σπουδαία φίλη μου, τον δικό μου, κατάδικό μου άνθρωπο.

Με τον παππού και τη γιαγιά που μου έκαναν τα χατίρια, λες και έτσι θα αλάφρυνε ο πόνος μου!

Με το μπαμπά. Κυρίως μ' εκείνον. Μα πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο ήρεμος μετά το χαμό της γυναίκας του; Να μιλάει φυσιολογικά, να φέρεται λες και είμαστε όπως πριν που ζούσε η μαμά, να πηγαίνει στη δουλειά του, σαν να μην άλλαξε κάτι, να με αγκαλιάζει λες και μπορούσε να με βοηθήσει η αγκαλιά του; Ω, ήμουν πολύ θυμωμένη μαζί του. Αν δεν δεχόταν τη θέση στο νοσοκομείο, είμαι σίγουρη ότι η μαμά θα ζούσε. Δεν θα χρειαζόταν να παίρνει κάθε ημέρα τρένο!

Γιατί εκείνος δεν βλέπει εφιάλτες; Γιατί εκείνος δεν πονάει σαν και μένα; Γιατί εκείνος φέρεται και ζει, λες και όλα είναι καλά;

Τίποτε πλέον δεν πάει καλά. Τίποτε δεν θα ξαναπάει!

Είχα θυμό και με το τρένο. Που έπαθε βλάβη, είπαν, στη στροφή και βγήκε από τις γραμμές. Που δεν έλεγξαν αν ήταν εντάξει... Και χάλασε, για να χαλάσει κι ο δικός μου κόσμος!

Θύμωνα και με κάθε λέξη ...που πίστευαν ότι μπορούσε να με παρηγορήσει.

Εκείνη η ημέρα ήταν Κυριακή. Ο πατέρας μου ήλθε με όλα τα πακέτα του κόσμου και κλείστηκε στο σαλόνι. Ούτε τον ρώτησα, ούτε με νοιάζει να μάθω. Μόνο να μην μου έχει πάρει δώρα, γιατί θα του τα δώσω πίσω. Με εκνευρίζουν τα καλοπιάσματα!

Στις 12 το μεσημέρι με φώναξε. Με κράτησε από το χέρι, μα εγώ το τράβηξα. Τι θέλει τώρα; Με οδήγησε στο σαλόνι.

Σοκ. Αυτό έπαθα όταν είδα τι είχε κάνει.

Όλα τα έπιπλα ήταν μαζεμένα στην άκρη. Ένας τεράστιος χώρος ήταν κενός και εκεί είχε στήσει το παιχνίδι του. Μα τι πράγματα σκαρφίζεται;

Μια αφίσα με άσπρα δέντρα και σπίτια ήταν στην μια πλευρά. Και μπροστά, όλος ο σταθμός και το κόκκινο τρένο, το τελευταίο που ταξίδεψα με τη μητέρα μου.

''Όχι όχι δεν θέλω '' φώναξα έντρομη

''Μη φύγεις κόρη μου, μη. Πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Κοίτα, ένα παιχνίδι είναι, που μιμείται το αληθινό τρένο, μα δες, σ' αυτό εσύ έχεις τον έλεγχο. Κοίτα πόσο πιο μεγάλη του είσαι''!

''Τι αηδίες είναι αυτές; Μικρό παιδί είμαι; Γιατί να παίξω με ένα παιχνίδι που μισώ; ΄' ξαναφώναζα.

''Είναι μια άσκηση καλή μου, άσκηση όπως μας την έδωσε ο ψυχοθεραπευτής σου. Θα αντιμετωπίσουμε μαζί αυτό το παιχνίδι- εικόνα της πραγματικότητας'' είπε

Κι εγώ να νιώθω να λαχανιάζω. Να έχω γουρλώσει τα μάτια και να κοιτώ εκείνα τα κόκκινα βαγόνια, που ήταν ακριβώς πιστό αντίγραφο των πραγματικών. Να τα βλέπω να εκτροχιάζονται, να ντεραπάρουν, να σπάζουν τζάμια, να ακούω ουρλιαχτά και σπασμένα μέταλλα. Να κλαίω ασταμάτητα, χωρίς να μπορώ να τραβήξω τα μάτια μου.

Ήλθε κοντά μου. ''Έλα κυρά μου να κάνουμε αυτήν την άσκηση για να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα. Να πάψουν έτσι να σε τρομοκρατούν εφιάλτες και μνήμες τόσο άσχημες. Έλα, σιγά σιγά, βήμα το βήμα!''

Δεν μπορούσα να κινηθώ. Ήθελα να τρέξω μακριά και κάτι μου είχε καρφώσει τα πόδια στο πάτωμα. Μα τι αναίσθητος που είναι! Πώς μπορεί και αγγίζει αυτό που έγινε αιτία να χαθεί η μαμά μου; Πώς γίνεται να είναι τόσο αδιάφορος;

Θύμωσα. Ο θυμός μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι και έπαψα να νιώθω πανικό.

''Κάνε μου τη χάρη. Ξάπλωσε καταγής, από τη μια πλευρά του τρένου. Και εγώ από την άλλη , να έτσι. Έλα κορίτσι μου, ας δοκιμάσουμε. Κοίτα πόσο μικρό είναι στα χέρια σου.''

Ήθελα να το διαλύσω, εγώ είχα τον έλεγχο και ήθελα να το κάνω κομματάκια... μα αντιθέτως ξάπλωσα εκεί που μου είπε ο πατέρας μου. Κοίταξα μέσα. Ήταν όντως πιστό αντίγραφο του αληθινού. Είδα τα κουπέ, τα καθίσματα στο ίδιο χρώμα με τα αληθινά. Ως και τα τραπεζάκια που άνοιγαν κάτω από το παράθυρο είδα. Και τζάμια στα παράθυρα. Και γυάλινες συρόμενες πόρτες. Κοίταξα και απέναντι, τα παράθυρα του διαδρόμου που συνήθιζα να βγάζω το κεφάλι μου έξω. Όλα ήταν όπως στην πραγματικότητα, μόνο που ήταν μικρού μεγέθους.

Με το ένα μου χέρι μπορούσα να το εκτροχιάσω, μα δεν μπορούσα να το αγγίξω.

Από τη μια πλευρά του τρένου εγώ, σαν να είχα ξαπλώσει στο σταθμό και από την άλλη πλευρά εκεί που στην πραγματικότητα υπάρχει δρόμος με αυτοκίνητα, ήταν ο μπαμπάς μου. Και οι δυο κοιτάζαμε μέσα από τα παράθυρα του βαγονιού.

Και τότε τα έχασα!

Από το παράθυρο του βαγονιού, αυτό που είδα μου άλλαξε τη ζωή. Απέναντι ακριβώς, κοιτούσε εμένα μέσα από τα παράθυρα, ο πατέρας μου. Και τον είδα. Τα μάτια του με παρατηρούσαν με αγωνία. Ω ναι, ολοφάνερη αγωνία είχαν. Και ήταν γεμάτα δάκρυα. Έκλαιγε ο μπαμπάς μου. Έκλαιγε στ' αλήθεια. Δάκρυα έτρεχαν και έλιωναν το χιόνι που εγώ είχα απλώσει ανάμεσά μας. Έκλαιγε και εγώ για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πόσο υπέφερε. Δεν ήμουν η μόνη.

Δεν ήταν αδιάφορος... πονούσε! Κι εκείνος πονούσε για το χαμό της συντρόφου του, μα και για την κατάσταση της θυγατέρας του. Και αγωνιούσε.

Τα δάκρυά μας, ενώθηκαν ως δάκρυα λύτρωσης. Τα χέρια μας απλώθηκαν πάνω από το τρένο και κρατήθηκαν σφιχτά.

Δεν ήμουν πλέον μόνη! Δεν ήμουν ποτέ μόνη!

Δεν υπέφερα μόνη!

Πώς μπόρεσα να τον κατακρίνω; Ήξερε εκείνος να το διαχειριστεί, εγώ όχι!

Κλαίγαμε μαζί για ...πόση ώρα άραγε; Το τρένο ανάμεσά μας, από τη μια να μας στοιχειώνει και από την άλλη να μας παρηγορεί.

Πόσο δύσκολη γίνεται η ζωή, όταν πρέπει να αντιμετωπίσεις τον ίδιο τον πόνο που σου προκαλεί!

Σήμερα, επιστρέψαμε από την πόλη που έδωσα εξετάσεις για πτυχίο ξένης γλώσσας. Το ταξίδι έγινε με τρένο και όλα κύλησαν ομαλά. Ξανάρχισα να ζω φυσιολογικά. Ξανάρχισα να αγαπώ το τρένο. Συμβαίνουν πολλές φορές ατυχήματα. Δυστυχώς ένα τέτοιο πήρε τη μητέρα μου μακριά μας. Κόντεψε να πάρει και τη δική μου ζωή. Μα δεν έφταιγε το τρένο. Πλέον οι εφιάλτες έγιναν παρελθόν και η σχέση μου με τον πατέρα μου, πιο στενή από ποτέ! Η ζωή μου έγινε φυσιολογική, γιατί η ζωή είναι όμορφη, έτσι κι αλλιώς!



 
Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο της Μαίρης  και της Γήινης Ματιά της, ''Εικόνα και φράση #1'' ( Μα πώς της έρχονται αυτές οι ιδέες δεν ξέρω!!!)
 Διαβάσαμε υπέροχες συμμετοχές ως τώρα. Σ'ευχαριστώ Μαίρη για την ευκαιρία πνευματικής δημιουργίας που μας δίνεις!
Καλή συνέχεια σε όλους μας




34 σχόλια:

  1. Άννα μου καλημέρα με πρόλαβες στο τσακ πριν ξεκινήσω για να μου κάνεις με την πρωτότυπη και τόσο γεμάτη συναισθήματα δημιουργία σου ένα ωραίο ξεκίνημα! Οι ιδέες μου έρχονται αν σταματήσουν θα ανησυχήσω. χαχα
    Σ' ευχαριστώ πολύ είναι μια πολύ όμορφη ιστορία τόσο ανθρώπινη και γεμάτη πόνο και ζεστασιά συγχρόνως! Να είσαι καλά φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Μαίρη μου ξέρω ότι φεύγεις για δουλειά και θες να ειδοποιείς για τις αναρτήσεις μας. Γι αυτό την είχα έτοιμη από το βράδυ και το πρωί πάτησα απλά δημοσίευση.
      Χαίρομαι που σου άρσε και σ'ευχαριστώ για τις ιδέες σου που μας δίνεις ευκαιρία δημιουργίας
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  2. Αυτό: "Πόσο δύσκολη γίνεται η ζωή, όταν πρέπει να αντιμετωπίσεις τον ίδιο τον πόνο που σου προκαλεί!"
    Πολύ ενδιαφέρον (ως συνήθως!) η συμμετοχή σου στο δρώμενο, γιατί καθαρά μας δείχνει πόσο δύσκολο μας είναι να αντιμετωπίσουμε αυτό είναι πραγματικό για μας!
    Το βασικό δεν το παραλείπτεις και είναι πως η αγάπη θεραπεύσει όλους τους πόνους!
    ΑΦιλάκια Άννα μου και πάλι ένα μεγάλο εύγε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι η αντιμετώπιση των φόβων και του πόνου της ζωής είναι το σπουδαιότερο όλων και ζητούμενο. Θέλει δύναμη ψυχής, αγάπη και νιάξιμο
      Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Στεφανία μου
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  3. Εγώ πιστεύω πως αξίζεις έπαινο μόνο που με αυτή την δύσκολη εικόνα εσύ την διάλλεξες και έφτιαξες τέτοια ιστορία που διαβάζοντας την έμπαινα από εικόνα σε εικόνα, απλο συναίσθημα σε συναίσθημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ για τον έπαινο. Η αλήθεια είναι ότι η φράση της φωτογραφίας με δυσκόλευε. Δύσκολο να δεις κάτι από το παράθυρο του τρένου που θα σου αλλαξει τη ζωή. Χαίρομαι που σου άρεσε
      Να σαι καλά Γεωργίτσα μου

      Διαγραφή
  4. Μια τραυματική εμπειρία απ' αυτές που πολλοί έχουν βιώσει και τους γίνονται φοβίες. Όχι μόνο από τρένο, αλλά από διάφορες αιτίες. Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου, Άννα μου, γιατί περιγράφεις βήμα βήμα τον ψυχικό πόνο ενός κοριτσιού. Την οδύνη, το θυμό, την άρνηση και την αγάπη του πατέρα, που ήταν θεραπευτική.
    Καλή συνέχεια στη μέρα σου, Αννούλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι τραυματικές εμπειρίες είναι αυτές που αφήνουν σημάδια στον άνθρωπο. Από κάθε αιτία το τραύμα αν δεν γειάνει κακοφορμίζει όπως λένε.
      Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου.
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Να σαι καλά

      Διαγραφή
  5. Αχ βρε Άννα μου, αχ βρε καλή μου φίλη!
    Τι ήταν αυτό πάλι που έγραψες αγαπημένη μου; Ένα ψαγμένο διήγημα, γεμάτο δραματική αγωνία αλλά και ερωτήματα. Άπειρα ερωτήματα που έρχονται και τρυπούν το μυαλό μας σαν να θέλουν να μας διαλύσουν.
    Όλα αυτά τα "αν" που έρχονται να συνοδέψουν ένα κακό. Ένα άσχημο γεγονός. Όλα αυτά που έρχονται, κατά ριπάς, ολόγυρά μας να μας τρελάνουν.
    Τι να πω; Χαρακτήρες, πατέρας και κόρη. Εικόνες. Φύση και τραίνο μαζί. Δράση και γενόμενα. Συναισθήματα. Όνειρα και εφιάλτες. Όλα δοσμένα με πολύ ωραίο τρόπο.
    Ο τρόπος με τον οποίο ο πατέρας επέλεξε να δώσει την ύστατη μάχη για να λυτρώσει το παιδί του είναι κορυφαίος και πολύ μεγάλος. Και οι δύο απέναντι στο σαράκι που τους έτρωγε. Την μικρή του φανερά και ισοπεδωτικά. Εκείνον κρυφά και ύπουλα. Τώρα είναι και οι δύο έτοιμοι να δουν στα μάτια τη ζωή. Να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν αυτήν τη ρημάδα την απώλεια και το βάρος της.
    Άννα μου, με συγκίνησες μια ακόμα φορά αγαπημένη μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποταμός το σχόλιό σου και μάλιστα θετικός!
      Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε που σε συγκίνησε και πιστεύω πολύ στην αγάπη ως βάση για να αντιμετωπιστούν προβλήματα της ζωής.
      Ήθελα απλά να ταιριάξω την φράση μέσα στην εικόνα. Αγαπώ το τρένο και ήθελα να γράψω γι αυτό. Θεωρώ ότι είναι δύσκολο να δεις κάτι από το παράθυρο που θα σου αλλάξει τη ζωή.
      Γι αυτό και έβαλα έτσι τη φράση μέσα από το παράθυρο που έχει αξία μεγάλη
      Να σαι καλά Γιάννη μου και σ'ευχαριστώ πολύ

      Διαγραφή
    2. Σίγουρα είναι δύσκολο, μια απλή εικόνα, να σου αλλάξει τη ζωή. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις καλή μου φίλη! Χαίρομαι που βάζεις την αγάπη στο κέντρο της σκέψης σου και της δράσης για τη ζωή. Ναι μου άρεσε Άννα μου και το λέω μία ακόμα φορά.

      Διαγραφή
    3. Περιμένω τη δική σου συμμετοχή δεν ξέρεις πως...χιχιχιχι

      Διαγραφή
  6. Εξαιρετικό Άννα μου.
    Πράγματι, πόσο δύσκολο είναι να έρχεται κανείς αντιμέτωπος με τους φόβους του;
    Πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίζει τον πόνο, την απώλεια;
    Απέδωσες πολύ ωραία, τόσο τα γεγονότα, όσο και τα συναισθήματα.
    Απόλαυσα πραγματικά την έμπνευση σου και θαύμασα που ασχολήθηκε με κάτι τόσο ιδιαίτερα ευαίσθητο.
    Μπράβο σου. Πάντα μας συνεπαίρνεις με τις εμπνεύσεις σου.
    Φιλί γλυκό Άννα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωωω αγαπημένη μου φίλη πολύ χαίρομαι που σου άρεσε. Δύσκολο να βρεθείς αντιμέτωπος με τους φόβους σου αλλά απαραίτητο αν θέλει κάποιος να ηρεμήσει.
      Σ'ευχαριστώ πολύ πολύ
      Φιλάκια πολλά πολλά

      Διαγραφή
  7. Πολύ ωραία η ιστορία σου Άννα μου γεμάτη έντονα συναισθήματα όπως η αγάπη της κόρης στους γονείς της ο απέραντος πόνος η θλίψη και η ψυχολογική κατάρρευση της όταν έχασε την μαμά της, ο πόνος και η αγάπη του πατάρα της που την έβλεπε σε αυτην την κατάσταση και η φροντίδα του να την βοηθήσει να ξεπεράσει την απώλεια της μητέρα της.
    Με συγκίνησε.!!!
    Πολύ τρυφερή και γλυκιά ιστορία.Μπράβο Άννα μου!!!
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου χαίρομαι που σε ικανοποίησε η συμμετοχή μου. Φροντίδα και αγάπη χρειάζεται όποιος έχει πόνο ψυχής ειδικά ένα παιδί.
      Να σαι καλά
      Σ'ευχαριστώ θερμά
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  8. Άννα μου απόλαυσα την ιστορία σου. Είναι γεμάτη τρυφερά αλλά και θλιβερά συναισθήματα που απορρέουν από την απώλεια προσφιλών προσώπων. Σωστά το έθεσες. Η απώλεια είναι δύσκολο να την διαχειριστεί κάποιος και μάλιστα κάτω από αιφνίδιες καταστάσεις, πόσο μάλλον όταν αυτός ο κάποιος είναι ένα παιδί. Χρειάζεται αγάπη και υπομονή.
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου χαίρομαι πραγματικά που απόλαυσες τη συμμετοχή μου. Δύσκολη όντως η διαχείριση της απώλειας ειδικά για ένα παιδί. Αλλά αν υπάρχει αγάπη...και σωστή καθοδήγηση δεν μένουν τραύματα στη ψυχή. Επουλώνονται σωστά.
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Καλό σου βράδυ

      Διαγραφή
  9. Πολύ καλή και ιδιαίτερα πρωτότυπη συμμετοχή, Άννα μου, αλλά τι άλλο θα μπορούσαμε να περιμένουμε από εσένα; Ειλικρινά, πολλά συγχαρητήρια!
    Να έχεις ένα όμορφο βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πίπη μου τι τονωτικό σχόλιο αυτό! Σ'ευχαριστώ πολύ.
      Ναι ήθελα να έχει μια πρωτοτυπία και να ταιριάξει η φράση με την εικόνα...
      Να σαι καλά
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  10. Είναι η τρίτη φορά Αννιώ μου που προσπαθώ να σου αφήσω σχόλιο και είχα γράψει ένα κατεβατό νααααα...
    Για να σου πω πόσο θαύμασα την ιδέα σου να γράψεις την ιστορία σου από την μεριά ενός μικρού κοριτσιού, να μας βάλεις μέσα στο ψυχικό του κόσμο μετά από ένα τραγικό γεγονός μέσα σε ένα τραίνο που έγινε η αιτία να αλλάξει η ζωή της και που στο τέλος όμως με την αγάπη και την προσπάθεια των αγαπημένων της κατάφερε να ξαναβρεί με τον καιρό την ισορροπία του...ένα υπέροχο ελπιδοφόρο τέλος Αννιώ μου.!
    Μπράβο κορίτσι μου να είσαι καλά και να έχεις όμορφες συγγραφικές ιδέες καλό σου ξημέρωμα φιλιααα ❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα θες να πεις ότι το κατεβατό που εγραφες δεν το δημοσίευε ή δεν πατούσες δημοσίευση;; Για να ξέρω....χιχιχιχι Μ'αρέσει να διαβάζω κατεβατά ξέρεις.
      Σ'ευχαριστώ Ρούλα μου. Η αγάπη είναι το Α και το Ω σε κάθε βήμα στη ζωή μας και στην παρηγοριά φυσικά.
      Να σαι καλά κι εσύ Ρουλίτσα
      Φιλάκια

      Διαγραφή
    2. Το συνήθες λάθος μου είναι να μην πατήσω δημοσίευση...🤣 άτιμη αλτσχάϊμερ...🤗

      Διαγραφή
    3. χαχααχα μη λες για Αλτσχάιμερ γιατί..........το παθαίνω κι εγώ. Μη μ'αγριεύεις!! χαχαχαχαχα

      Διαγραφή
  11. Ένα τραγικό δυστύχημα, μια οικογένεια που χάνει το στήριγμά της και αυτοί που μένουν πίσω, υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν την σκληρή πραγματικότητα. Απέδωσες πολύ σωστά τον πόνο και τα ερωτήματα της μικρής σου πρωταγωνίστριας. Λυτρωτικός ο τρόπος που βρήκες να ιανθούν οι πληγές κόρης και πατέρα. Όμορφη γραφή!
    Την Καλημέρα μου, Άννα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Βασίλη μου για τα καλά σου λόγια. Η απώλεια αγαπημένων πονάει πολύ και αφήνει ουλές από το τραύμα. Πολλές φορές σκέφτομαι και αυτούς που μένουν όχι μόνο αυτούς που χάνονται.
      Χαίρομαι που σου άρεσε
      Καλή σου μέρα

      Διαγραφή
  12. Ψάχνω κι εγώ το σχόλιο μου.
    Λες να μη πάτησα δημοσίευση;
    Ου γαρ.....
    Η ιστορία σου Άννα μου, με συγκίνησε πολύ.
    Με συγκλόνισε.
    Αυτό που πέρασαν πατέρας κσι κόρη χάνοντας με αυτόν τον τρόπο την αγαπημένα τους σύζυγο και μητέρα, δεν μπορούσαν να το ξεχάσουν εύκολα.
    Η μεγάλη αγάπη όμως του πατέρα τα κατάφερε.
    Μπράβο Άννα μου για τη συμμετοχή σου.
    Μπράβο κσι στη Μαίρη για την ευκαιρία που μας δίνει.
    Φιλιά πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω μην υπονοείς και εσύ το Αλτσχάιμερ και με αγριεύετε!!! Γιατί όντως ου γαρ....αστα να πάνε!🤗
      Χαίρομαι που σου άρεσε Ρένα μου
      Πάντα η αγάπη είναι η βάση για να πετύχεις ακόμη και το ακατόρθωτο
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Να σαι καλά
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  13. Άννα μου συγχαρητήρια! Υπέροχη η ιστορία σου και η γραφή σου άψογη. Σε μια απώλεια αγαπημένου προσώπου, ο θυμός παίζει βασικό ρόλο, τόσο ώστε να μας απομακρύνει απ’ την ζωή. Ένα ατέλειωτο «γιατί» μπορεί να είναι καταστροφικό και μάλιστα στην πιο τρυφερή ηλικία. Ο κόσμος της ηρωίδας σου αναποδογύρισε δυο φορές. Πληγώθηκε, έγινε ευάλωτη στη θλίψη. Ευτυχώς ο πόνος την έκανε πιο δυνατή. Είδε την αλήθεια, στον πόνο δεν ήταν μόνη. Κι αυτό ήταν που την ταρακούνησε. Μπορεί να υπάρχει θλίψη και μέσα στην ομορφιά της ζωής. Αλήθεια υπέροχα μηνύματα. Την χάρηκα την ιστορία σου Αννα μου! Μπράβο!!!
    Καλή Κυριακή!
    Φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννίκα μου καλή σ'ευχαριστώ πολύ. Σίγουρα η απώλεια είναι οδυνηρή ειδικά για παιδί. Και φυσικά γεννάει πόνο, θυμό, φόβο. Η αγάπη βασικό υλικό για κάθε νοσον. Και εκείνη απλά συνειδητοποίησε αυτήν την αγάπη που είχε από τον πατέρα της. Χαίρομαι πολύ που βρήκες υπέροχα τα μηνύματα. Χαίρομαι αφάνταστα
      Καλά να περάσεις
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  14. Τι να πω; Εκπληκτική έμπνευση, Άννα μου! Και πόσο απλά, παραστατικά και λυτρωτικά έθιξες το πένθος και τα στάδιά του αλλά και τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων που πενθούν. Κέντησες!
    Φιλιάααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Αλεξάνδρα μου. Συγνώμη που άργησα να απαντήσω αλλά τώρα το είδα το σχόλιό σου.
      Χαίρομαι πολύ πολύ που σου άρεσε
      Καλή εβδομάδα
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  15. Ωραία συμμετοχή, πολύ ιδιαίτερο κείμενο. Μαρεσε πολύ που αγγίζεις ενα δύσκολο θέμα με τέτοια οπτική. Είχε έντονο συναισθηματισμό. Μαρεσουν τέτοιου είδους γραπτά Άννα. Εύγε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς τον. Σ'ευχαριστώ πολύ Μάκη. Χαίρομαι που σου άρεσε. Συγνώμη γιατί άργησα να απαντήσω στο σχόλιό σου αλλά τώρα το είδα...Να σαι καλά και χαίρομαι που σε βλέπω

      Διαγραφή