Όταν οι φωνές του ανέμου είναι δυνατότερες!

 

Ονειρεύομαι! Εκτός από το 10ημερο των διακοπών μου, όλον τον υπόλοιπο  χρόνο, ονειρεύομαι καλοκαίρια. Και θάλασσες ακύμαντες. Και ήλιο να σε αγκαλιάζει. Και ατελείωτες νύχτες κάτω από τ' άστρα. Και χορό στην παραλία με τον ήχο του κύματος. Ονειρεύομαι να γεμίζω αλμύρα και άμμο. Να ταξιδεύω!

Όταν τον γνώρισα, γοητεύτηκα αν και δεν ήταν ωραίος. Περιποιητικός και γαλαντόμος κέρδισε τον έρωτά μου. Και ήταν χειμώνας όταν παντρευτήκαμε. Με κοινά όνειρα τα καλοκαιρινά ταξίδια. Γιατί εκείνος μπορούσε να κάνει τα όνειρα αυτά αληθινά.

Το ιστιοφόρο του είναι ένα πανέμορφο σκαρί που ερωτεύτηκα, ίσως και  περισσότερο από εκείνον. Και τη θέση των ονείρων πήρε η αδημονία. Πότε θα έλθει το καλοκαίρι;

Ευκατάστατος, οι δουλειές του πήγαιναν περίφημα και χωρίς εκείνον, ακόμη και   τους 4 μήνες του καλοκαιριού που έφευγε πάντα όπου φυσούσε ο άνεμος.

''Πόσο χαίρομαι αγάπη μου που μοιραζόμαστε τα ίδια πάθη και όνειρα '' μου έλεγε συχνά.

''Έχω χωρίσει από σοβαρό δεσμό δυο φορές εξαιτίας του ιστιοφόρου μου. Το αντιπαθούσαν πολύ, καθώς και το ταξίδι πάνω στο σκάφος'' μου είπε στην αρχή της γνωριμίας μας.

Απορείς; Κι εγώ! Ποιος νορμάλ άνθρωπος δεν θέλει να είναι σε ιστιοφόρο και να ταξιδεύει παντού;

Το πρώτο μας καλοκαίρι ήλθε. Εγώ είχα παραιτηθεί από την εργασία μου. Όλο χαρά ετοιμάστηκα για το  παρθενικό ταξίδι με το σκάφος του άντρα μου. Κοντινές εκδρομές τα διήμερα του χειμώνα όταν  έκλεβε λίγη δόξα ανοιξιάτικη, κάναμε συχνά. Αλλά για 4 μήνες; Αυτό κι αν ήταν όνειρο!

 

 Μαγιό, μαγιό, μαγιό. Αυτά   χρειαζόμουν κάθε μέρα. Και ξυπόλητη. Με τα μαλλιά πιασμένα πίσω, με γυαλιά ηλίου, καπέλο και αντηλιακό. Έτσι ήμουν συνεχώς. Εκτός από τις φορές που έβγαινα βόλτα, σε μεσαιωνικές πόλεις, σε γραφικά καλντερίμια, σε κοσμοπολίτικους τόπους. Τότε, έφτιαχνα τα μαλλιά, φορούσα άνετα ρούχα κομψά και διασκέδαζα με τον σύντροφο της ζωής μου.

Σταματούσαμε το ταξίδι συχνά για μπάνιο στη θάλασσα  σε βαθιά , πεντακάθαρα νερά ή σε ερημικές παραλίες, που ήταν ό,τι λάτρευα. Ακόμη και με τα δελφίνια παρέα κολύμπησα. Ένα ένα όνειρο έβγαινε αληθινό. Και ο σκίπερ αναλάμβανε να κουμαντάρει το σκάφος, αλλά κι ο άντρας μου. Μάθαινα κι εγώ. Ναι , μην απορείς. Από τον πρώτο μήνα είχα μάθει αρκετά. 

Κι τις υπόλοιπες ώρες; Ηλιοθεραπεία  αγκαλιά με το σύντροφό  μου. Ή με ένα βιβλίο να τεμπελιάζει πλάι μου, μια και ο θαλασσινός αέρας  με νανούριζε. Καθισμένοι κάτω από τα πανιά που φούσκωναν καμαρωτά, κυνηγώντας τον άνεμο, μέσα στην απόλυτη ηρεμία και γαλήνη, ξαναγεννιόμουν.

Και τις νύχτες...να ξαπλώνουμε κάτω από τ'αστρα. Να ανοίγουμε ένα μπουκάλι δροσερό κρασί και να ερωτευόμαστε ξανά  κάτω από το χαμογελαστό φεγγάρι, ενώ η θάλασσα μας κανάκευε στην αγκαλιά της. Όταν πιάναμε λιμάνι, σεργιανούσαμε στις ομορφιές του τόπου που βρισκόμασταν.  Και ψώνια στα μαγαζιά  και φωτογραφίες τόσες και άλλες τόσες που δεν χωράνε στη μνήμη της μηχανής, μόνο στη δική μου.

Όλη η Μεσόγειος ήταν το χωράφι που οργώναμε. Τρικυμία δεν συναντήσαμε. Κι όταν ο καιρός αγρίευε, μέναμε αγκυροβολημένοι σε απάνεμα   φιλικά λιμάνια.

3 μήνες έχουν περάσει ήδη. Και μετρώ αντίστροφα  τον τέταρτο. Τον τελευταίο μήνα των ονειρεμένων διακοπών, του πρώτου μήνα του Φθινοπώρου.

Τι με ξύπνησε σήμερα;  Είναι νύχτα ακόμη. Με ξύπνησε το μεγάλο ταρακούνημα του σκάφους. Κύματα... μεγάλα κύματα και άνεμος να ουρλιάζει πάνω από τα  κεφάλια μας. Το λιμάνι μακριά. ''Μείνε στην καμπίνα'' φώναξε ο άντρας μου. Κι εκείνος  να προσπαθεί να ισορροπήσει το ιστιοφόρο που έγερνε πότε δεξιά και πότε αριστερά. Δεμένοι και οι δυο άντρες, πάλευαν να κουμαντάρουν το σκάφος με ασφάλεια.

Μετά φωνές... πολλές  φωνές. Μαζί με τις δικές μου.  Τα ουρλιαχτά μου μάλλον.  Οι φωνές του ανέμου δυνατότερες.

Το σκαρί σαν καρυδότσουφλο να σηκώνεται ψηλά και να πέφτει με δύναμη στη θάλασσα.

Πάντα κουνάει στο ιστιοφόρο. Σκέψου με μεγάλη τρικυμία που ξαφνικά ξέσπασε και μας έπιασε απροετοίμαστους. 

''Το ιστιοφόρο είναι το ασφαλέστερο μέσο ταξιδιού''   έλεγε πάντα   ο σκίπερ μας και ήταν τα λόγια που προσπαθούσα να διατηρήσω στο νου μου ζωντανά.  Μα πώς να καθίσουν εκεί αφού κι αυτά  κατρακυλούσαν με κάθε κύμα που μας χτυπούσε; Πώς να μείνω ήρεμη όταν έβλεπα από το φινιστρίνι να υψώνεται αριστερά το σκούρο αγριεμένο νερό  και μετά ξανά από δεξιά;

Έμενα γονατιστή να προσεύχομαι... να πέφτω κάτω  και να σηκώνομαι ξανά.  Πόσοι μώλωπες χαράχτηκαν στο κορμί μου; Μα περισσότεροι στο μυαλό μου, όταν κονταροχτυπιόταν με το φόβο.

Θα ζήσουμε άραγε; Και αν ζήσουμε θα πεθάνει ο γάμος μας ;

Γιατί θα του το πω... δεν γίνεται: Ιστιοπλοΐα ποτέ ξανά!

 

Είναι η συμμετοχή μου στη Μίνι Σκυτάλη #3

Επέλεξα την 3η εικόνα και ελπίζω να χαμογελάσατε λίγο με το φόβο της ηρωίδας

Η Μαίρη μας στη Γήινη Ματιά της μας παρασύρει δημιουργικά κάθε φορά 

Σ'ευχαριστούμε Μαιρούλα

Καλή αρχή στα δημιουργικά δρώμενα