''Ο Τρελοφάν'' /Τέλος!!!

 26. Αντάμωση

Τα άλογα πραγματικά τα ζόρισε ο Τόμας. Δυο μέρες ταξίδευε, μόνο  με ξεκούραση τη νύχτα σε όποιο χάνι  συναντούσε. Την τρίτη μέρα το πρωί ανέβηκε στο μοναστήρι.

Τράβηξε αδημονώντας το κορδόνι να χτυπήσει η καμπανούλα της εισόδου και μπήκε στο προαύλιο.

 Η ηγουμένη τον υποδέχτηκε με αγκαλιές, αλλά ανήσυχη και αδέξια  στα λόγια και στις κινήσεις της.

Εκείνος το κατάλαβε. 

''Θεία;... Η Σιμώνη; ''

''Αγόρι μου... την έπιασαν οι πόνοι τα ξημερώματα. Γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι μόλις πριν λίγο ... Να σου ζήσει παιδί μου'' του είπε και τον φίλησε, ενώ σκούπιζε ένα δάκρυ της.

''Αγόρι;... Έκανα γιο;... Το ήξερα, το ήξερα... Είμαι πατέρας πλέον;... Να τον δω;'' Έκανε την μια ερώτηση μετά την άλλη ενώ αγκάλιαζε την ηγουμένη χωρίς να προσέχει την σκιά στα μάτια της.

''Θα το δεις αγόρι μου, θα το δεις, αλλά να...  τώρα προσπαθούν να βοηθήσουν τη Σιμώνη. Έχει αιμορραγία και για να τη σταματήσει η μαία χρειάζεται ένα  βοτάνι, αυτό  που σταματά...''

Το καμπανάκι χτύπησε. Έτρεξε η ηγουμένη στην πόρτα και είδαν να μπαίνει τρεκλίζοντας ένας Μιχαήλ αγνώριστος. ''Το βοτάνι, το βοτάνι'' έλεγε ασθμαίνοντας.

Πήρε η ηγουμένη το βοτάνι που κρατούσε ο Τρελοφάν και το πήγε στη μαία τρέχοντας.

Ο Τόμας κοιτούσε αλαφιασμένος. Ο Μιχαήλ ήταν χτυπημένος σχεδόν παντού. Έπεσε στα γόνατα... Βαριανάσαινε.  Αίματα έτρεχαν στο  πρόσωπό του, στα χέρια του, σίγουρα και στο σώμα του γιατί τα ρούχα του ήταν σχισμένα κατά τόπους και κάτι υγρό που δεν φαινόταν τι.

''Αφέντη μου; Ήλθες αφέντη... ήλθες'' έλεγε αχνά ο καημένος εξαντλημένος και με τον πόνο έκδηλο στο πρόσωπό του.

Ο Τόμας πήγε κοντά του, γονάτισε κι εκείνος και χάιδευε το πρόσωπο του Μιχαήλ, φοβούμενος να τον αγκαλιάσει έτσι ματωμένος που ήταν.

Η ηγουμένη γύρισε και πήρε τον Μιχαήλ κοντά της. ''Τόμας έλα  μαζί μου τώρα!"'

Ο Τόμας μηχανικά την ακολούθησε, ενώ  στο μυαλό του γυρνούσαν τρεις λέξεις μόνο ''αιμορραγεί η Σιμώνη'' και μια εικόνα εφιαλτική : ο Μιχαήλ μέσα στα αίματα!

Πήγαν σε ένα δωμάτιο και η ηγουμένη ετοίμασε νερό να καθαριστεί ο Μιχαήλ, να αλλάξει, να του περιποιηθεί τις πληγές.

''Πώς έγινες έτσι Μιχαήλ; '' τον ρωτούσε ο Τόμας

''Για τη Σιμώνη... αφεντικό, για τη Σιμώνη, το βότανο... το βότανο''

''Μείνε εδώ να βοηθήσεις το Μιχαήλ να καθαρίσει τα χώματα από πάνω του και να δεις πού είναι χτυπημένος. Είσαι άντρας και δεν πειράζει να τον δεις γυμνό''

Σε λίγο, ο Μιχαήλ πλυμένος και εξαντλημένος, στεκόταν μπροστά στον Τόμας και στην ηγουμένη, ενώ είχε καλυφθεί, γιατί ντρεπόταν τη γύμνια του. Παντού πληγές. Όλο το σώμα του ματωμένο και καταπονημένο.  Εκδορές ελαφριές αλλά και ανοικτές πληγές, από τα βράχια προφανώς ''

''Μα πώς χτύπησες παιδί μου; ''τον ρώτησε η ηγουμένη. Η ηλικία του Τρελοφάν ήταν κοντά με την ηλικία της ηγουμένης, αλλά η κατάστασή του την έκανε να τον αισθάνεται σαν παιδί που θέλει προστασία.

''Τα βράχια αγία μου τα βράχια... Γλί..στρησα στα βράχια... και έ..πεφτα ...αχ... συνέχεια.... Μα τα κατά...φερα, δεν τα κατάφερα; Το βοτάνι ήταν ψηλά, ψηλά στην πλαγιά... εκεί  που κο...κκινίζει ο βράχος.''

Κοίταξαν και οι δυο από το παράθυρο, εκεί που έδειχνε. Αν είναι δυνατόν να ανέβηκε τόσο ψηλά σε απότομα βράχια. Το βοτάνι αυτό φύτρωνε στους γυμνούς βράχους εκεί που λίγο χώμα είχε φωλιάσει σε κοιλότητες  και έδινε το θαυματουργό αυτό φυτό που σταματούσε την αιμορραγία.* 

Η μαία είχε σκοπό να ζητήσει να της μαζέψουν να έχει βότανο, πίστευε ότι ο τοκετός της Σιμώνης θα ερχόταν σε δυο εβδομάδες περίπου, αλλά να που έκανε λάθος. Και ο γιατρός μακριά, είχε πάει σε άλλη πόλη για ασθενή. Το έμαθαν από μια μοναχή που πήγε να τον βρει.

''Και στείλατε το Μιχαήλ; ''ρώτησε ο Τόμας

''Όχι γιε μου, μόνος του έφυγε τρέχοντας, όταν άκουσε ότι ξεκινά ο τοκετός και δεν έχει βοτάνι η μαία, για καλό και κακό. Καμιά μας δεν πρόλαβε να τον κρατήσει. Αλλά και να μπορούσαμε δεν θα τον σταματούσαμε. Να που χρειάστηκε.  Το μόνο που με ανησυχούσε είναι ότι δεν υπάρχει δίοδος από εδώ από το μοναστήρι. Οι κάτοικοι του χωριού, ξέρουν από πού να ανέβουν. Και ορίστε τώρα''... είπε δείχνοντας τον  Μιχαήλ.

Τι ανόητος που είμαι, σκεφτόταν ο Τόμας. Γιατί να πιστέψω ότι στο μοναστήρι η Σιμώνη θα ήταν ασφαλής, ενώ ήταν έγκυος; Χωρίς γιατρό;  Μόνο γυναίκες ;  Πώς δεν το προέβλεψα; Πώς φέρθηκα έτσι άσκεφτα; Τι θα γίνει τώρα; ''Σε παρακαλώ Θεέ μου μην μου την πάρεις'' σκεφτόταν συνεχώς, ενώ παρακαλούσε το Θεό  και για τον Τρελοφάν που τον ανησυχούσε η κατάστασή του.

Ο Μιχαήλ γεμάτος τραύματα που του τα έδεσαν με καθαρά πανιά και βότανα για τη μόλυνση, τρέκλιζε. Βογγούσε συνεχώς και μιλούσε σιγανά και ακατάληπτα. Πονούσε ο καημένος μα το όνομα της  Σιμώνης ακουγόταν που και που.  ''Είναι οικογένεια... οικογένεια αφεντικό'' έλεγε και ξανάλεγε!

Ο Τόμας του χάιδευε τα μαλλιά με στοργή γιατί πραγματικά αγαπούσε τον Μιχαήλ, ένα μεγάλο παιδί με αγνή καρδιά.

Στο λαιμό είχε μια μεγάλη πληγή που η ηγουμένη είπε ότι θέλει ράψιμο και περίμενε τη μαία να βγει να του την περιποιηθεί.

Εξαντλημένος ο Τρελοφάν έκατσε στην καρέκλα τρέμοντας από τον πόνο ίσως, από την εξάντληση σίγουρα, μονολογώντας χωρίς να ακούει τελικά τι τον ρωτάνε.

Τον πήγαν στο δωμάτιό του να ξαπλώσει, να ησυχάσει.

Ο Τόμας περίμενε έξω από το δωμάτιο της Σιμώνης. Η Αμπέλ βγήκε κρατώντας το μωρό αγκαλιά.  Είδε τον αφέντη του Γκαέλ και την έπιασαν τα κλάματα. Εκείνος τρόμαξε... ''Η Σιμώνη; ''

''Αφέντη μου, απλά χάρηκα που σε είδα. Η αιμορραγία σταμάτησε και η μαία την περιποιείται. Έφερα λίγο το μωρό έξω, γιατί η Σιμώνη στενοχωριόταν  με το κλάμα του και τη θέλουμε ήρεμη''.

Ο Τόμας κοίταξε το μωρό, πήρε το γιο του αγκαλιά, χαϊδεύοντας το προσωπάκι του, καμαρώνοντάς τον  και μιλώντας του λες και τον καταλάβαινε.  Τα δάκρυα στιβάζονταν στην άκρη των ματιών του από τη συγκίνηση και την αγωνία.

Σε λίγο η μαία βγήκε και τους είπε ότι η Σιμώνη κοιμήθηκε και είναι καλά. ''Αλλά δεν θα της πούμε ακόμη για τον Τόμας γιατί δεν θέλουμε να αναστατωθεί, λεχώνα γυναίκα και ταλαιπωρημένη''.

Η μαία πήγε γρήγορα στον Μιχαήλ. Το τραύμα στο λαιμό του ήταν άσχημο. Του το καθάρισε σε βάθος και του έκανε ράμματα, με τον Μιχαήλ να κλαίει σαν μικρό παιδί.

Η ζωή της Σιμώνης γλύτωσε από του χάρου τα δόντια εξαιτίας του Τρελοφάν. Πόσα του χρώσταγε ο Τόμας!

Πέρασε η μέρα με πατέρα και παιδί να είναι αγκαλιά, να το ταΐζει με ζαχαρόνερο που του έδιναν στις αρχές, να το κουνά να μην κλαίει. Η Αμπέλ τον βοηθούσε. Κάνανε βάρδιες μια στο μωρό, μια στη Σιμώνη, μια στον Μιχαήλ.

Η Σιμώνη ξυπνούσε, ρωτούσε για το μωρό,   μα και λίγο τσάι να πιει και κοιμόταν ξανά, χωρίς να ξέρει για την άφιξη του Τόμας.

Και τη νύχτα, εκείνος έμεινε στο σαλόνι του ξενώνα, να αφουγκράζεται για εκείνη, να κάνει βόλτες το μωρό του όταν έκλαιγε, να κοιτάζει πώς πάει ο Μιχαήλ, να αγωνιά. Αλλιώς ονειρευόταν αυτήν τη στιγμή αλλά ένα παιδί έρχεται πάντα με τόσο κίνδυνο και κόπο στη ζωή.

 Η ηγουμένη έμεινε στο δωμάτιο του Μιχαήλ. Ήταν χλωμός και δε μιλούσε. Αλλά αργά το βράδυ ανέβασε πυρετό.'' Τι πρέπει να κάνουμε;''  είπε στη μαία που τον παρακολουθούσε και εκείνη, τελείως εξαντλημένη όλη μέρα.

 ''Μόνο ο γιατρός θα πει. Το πρωί θα πάει  ο ανιψιός σας ο Τόμας να δει αν γύρισε ο γιατρός για  να τον φέρει. Δεν είπαν ότι η αυριανή είναι η ημέρα που θα γυρίσει;'' ρώτησε η μαία/μοναχή ανήσυχη πολύ.

 ''Κρατήσου Μιχαήλ φίλε μου, κρατήσου '' του ψιθύριζε όταν ήταν κοντά του ο Τόμας. '΄Η Σιμώνη είναι καλά φίλε μου, κρατήσου να τη δεις, μείνε κοντά μας Μιχαήλ και αύριο θα σου φέρω και το μωρό, εντάξει;''

Μα ο Μιχαήλ είχε αποκάμει. Δεν κρατήθηκε. Δεν είδε τη Σιμώνη όρθια και γερή. Έφυγε εκεί ψηλά παρέα με τα αστέρια που μόνο οι άγγελοι έχουν δικαίωμα να κατοικούν.

Ο Τρελοφάν, μπήκε στις καρδιές τους, τις κατέκτησε, έσωσε τη ζωή της Σιμώνης που ήταν η μόνη οικογένεια που γνώρισε   και πέταξε ψηλά για άλλους τόπους, εκεί που οι διαφορετικότητες δεν έχουν σημασία.

Οι μέρες πέρασαν. Και την ταφή του Μιχαήλ την έκρυψαν από τη Σιμώνη. Έγινε η κηδεία εκεί στο μοναστήρι και η αλήθεια είναι ότι τον έκλαψαν όλοι όσοι τον γνώρισαν. 

Μια αγνή καρδιά βασανισμένη που τα τελευταία χρόνια της ζωής του γνώρισε ανθρώπους που τον αγάπησαν γι αυτό που ήταν! Κι εκείνος ανταπέδωσε με την ίδια τη ζωή του!

 ''Καλό ταξίδι φίλε μου καλέ. Πόσα σου χρωστάω, ξέρω. Θα μου λείψεις'' είπε ο Τόμας ρίχνοντας μια χούφτα χώμα στον τάφο του πιο καλού ανθρώπου που γνώρισε, ποτίζοντάς το με δάκρυα αγάπης!

Ένοιωθε ένα κενό με την απουσία του Μιχαήλ. Ένα σφίξιμο στην καρδιά του.  Μα η αγωνία του να δει τη Σιμώνη του, το μωρό που του είχε κλέψει την καρδιά του, ήταν αρκετά να παρηγορήσουν τον Τόμας και να καλύψουν το κενό του Τρελοφάν.

Πέρασαν 3-4 ημέρες ως να δει η Σιμώνη τον Τόμας. Είχε μείνει στο δωμάτιό της γιατί απαγορευόταν οι λεχώνες  να σηκώνονται ή να δέχονται επισκέψεις και μόνο  τάιζε το μωρό της που θήλαζε με λαιμαργία πια.

Και την 4η ημέρα μπήκε ο Τόμας. Έτσι ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση. Είδε τη Σιμώνη του, που έκπληκτη νόμιζε ότι ονειρευόταν,  διάβασε την χαρά στο πρόσωπό της, είδε την αγαλίαση στα μάτια της, την είδε να μετατρέπεται σε ευτυχία, την αγκάλιασε με λαχτάρα,  με τόση αγάπη που ξεχείλιζε από κάθε ανάσα του, με κάθε φιλί του που στέγνωνε τα δάκρυά της και εκείνη να νοιώθει την ευλογία του Θεού δίπλα της.

Πόσο γρήγορα η Σιμώνη έγινε καλά... πόσο γρήγορα  ανάρρωσε που  ο γιατρός που την είδε της επέτρεψε να σηκώνεται για μια μικρή βόλτα εκεί στη μονή. Ο Τόμας με την γυναίκα της ζωής του και το μωρό τους αγκαλιά, ζούσαν τη δική τους ευτυχία.

''Ο Μιχαήλ πού είναι; Γιατί δεν έχει έλθει να με δει καθόλου; ρώτησε η Σιμώνη όταν της επέτρεψαν επισκέψεις και μικρές βόλτες.

Η σιωπή κοβόταν με το μαχαίρι. Κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει. Όλοι ήξεραν την αγάπη εκείνης στον Τρελοφάν αλλά και εκείνου στη Σιμώνη. Μα κανείς δεν φανταζόταν τον πόνο της Σιμώνης. Το κλάμα της για το χαμό του πιο καλού ανθρώπου που γνώρισε ποτέ, ήταν όπως το κλάμα για τον πατέρα της. Πόνεσε όπως πόνεσε για εκείνον.

Ο Τρελοφάν θα έμενε στην καρδιά τους  για πάντα.

''Μιχαηλ να ονομάσουμε το γιο μας '' πρότεινε η Σιμώνη.

''Φυσικά Μιχαήλ! Το όνομα ενός υπέροχου ανθρώπου μόνο τιμή θα είναι για το παιδί μας''

Ο χρόνος είναι γιατρός. Όλα τα γιατρεύει. Κι αν δεν τα γιατρεύει, τα λειαίνει τόσο που οι αιχμές τους παύουν να πονάνε.

Έφτασε το καλοκαίρι. Εκεί οι δυο τους να σχεδιάζουν το μέλλον τους.

Της είπε ότι θα φύγουν τον άλλο μήνα. ''Με την άμαξα θα περάσουμε τα σύνορα και θα πάμε στη διπλανή χώρα που έχω αγοράσει σπίτι από τότε που σου ετοίμαζα το ταξίδι σου. Και ο κήπος έχει ένα σπιτάκι που πίστευα ότι εκεί θα έμενε ο Μιχαήλ. Κανείς δεν θα μας ενοχλήσει εκεί αγάπη μου, θα είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε όπως θέλουμε...

Μα πρώτα Σιμώνη μου θα παντρευτούμε εδώ, κοντά στη θεία μου.''

Το   δέμα το μαλακό , με το καφέ χαρτί που υπήρχε στο μπαούλο του γραφείου του Τόμας, άνοιξε μπροστά στα μάτια της Σιμώνης.

Ένα υπέροχο νυφικό, από εκείνα που κάθε κοπέλα ονειρεύεται να φορά όταν ο πρίγκιπάς της θα έλθει με το άλογο να την πάρει,  ήταν το νυφικό που φόρεσε η Σιμώνη την ημέρα του γάμου τους. Η Αμπέλ αγκαλιά με το μικρό Μιχαήλ, ήταν κοντά τους και θα πήγαινε μαζί τους ''ως την άκρη του κόσμου''  τους είπε.

Και η νέα αρχή μιας νέας ζωής γεμάτη αγάπη, ξεκινούσε!

..............................................................                        

*Ένα από τα σημαντικότερα γραπτά που έχουν διασωθεί από το μεσαίωνα είναι τα τρία έργα περί γυναικολογίας που αποδίδονται στην Trotula di Ruggiero ή Trotula of Salerno, όνομα που οφείλεται στο ότι φέρεται να ήταν η μοναδική γυναίκα που κατάφερε να γίνει καθηγήτρια ιατρικής στη σχολή του Salerno..... Τα ίδια τα χειρόγραφα δίνουν μια χαρακτηριστική εικόνα των αντιλήψεων και των γνώσεων του μεσαιωνικού κόσμου για τη γυναίκα, την εγκυμοσύνη, τη μαιευτική αλλά και τις ανάλογες πρακτικές και μεθόδους αντιμετώπισης της γυναικείας παθολογίας. Δείχνει, επίσης, πως μερικές φορές οι θεραπευτικές μέθοδοι που υιοθετούσε η ιατρική επιστήμη δε διέφεραν και πολύ από τις λαϊκές μεθόδους, παρ’ όλο που το γνωσιακό υπόβαθρο ήταν αρκετά πιο στέρεο.( Η Γυναικολογία – Μαιευτική και η Trotula του Salerno)

                                                         Τ Ε Λ Ο Σ

Σας ευχαριστώ όλους σας που ήσασταν εδώ και που με υπομονή διαβάσατε και αυτό το έργο μου, που διαθέσατε το χρόνο σας και που σχολιάζατε τόσο θετικά, που ''διώχνω τον αέρα από τα μυαλά μου''!!!😍😊

 Ελπίζω να σας άρεσε. Να ικανοποιηθήκατε με το σμίξιμο του Τόμας και της Σιμώνης. Σε κάποιες φίλες το είχα υποσχεθεί να έχει   αίσιο τέλος  αυτό το μυθιστόρημα, όχι όπως ''Τα  Άμπατρος''.

Αλλά περιελάμβανε και τις ταλαιπωρίες των ηρώων και τις απώλειες αγαπημένων προσώπων. Τα ιστορικά στοιχεία απαραίτητα για να κατανοήσουμε και το περιβάλλον των ηρώων, αλλά και τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν, για ποιο λόγο δημιουργήθηκαν και οι λύσεις που δόθηκαν, για ποιο λόγο επιλέχθηκαν. Τα ιστορικά στοιχεία λοιπόν απαραίτητα και είναι από τη βιβλιογραφία που αφορά την εποχή. (Εποχή Φεουδαρχίας, τέλος της και Α' Βιομηχανική Επανάσταση.)  

Για μένα ο Τρελοφάν έγινε αγαπημένος ήρωας και γι αυτό έδωσα τον τίτλο αυτόν. Δημιουργώντας τον Μιχαήλ ως μέλος του χωριού, τον αγάπησα και του έδωσα ρόλο ενεργό και άμεσο. Κάθε χωριό από όσο ξέρω έχει τον ''αγαθό'' κάτοικό του που άλλοι τον λοιδορούν και περιφρονούν και άλλοι τον συμπονούν. Λίγοι όμως τον αγαπούν πραγματικά όπως του αξίζει. Ξέρω ότι τον αγαπήσατε κι εσείς και ελπίζω όλη η νουβέλα να σας ικανοποίησε.

Σας εύχομαι καλό καλοκαίρι και αν το ίντερνετ μου το επιτρέψει θα είμαι κοντά σας συχνά. Γιατί διακοπές έρχονται!