''Ο Τρελοφάν'' 25

 Αναμονή ΙΙ.

Ο Δούκας όλον αυτόν τον καιρό που δεν ήλθε σε επαφή με τον Τόμας δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Ήθελε αυτό το παλικάρι για γαμπρό του, κόντρα και στην θυγατέρα του, αλλά ήθελε και χρήματα για τα φέουδά του.

Σκέφτηκε καλά τις κινήσεις του. Πήγε στον τραπεζίτη που του είχε ζητήσει σε γάμο την κόρη του. ''Τι μπορούμε να κάνουμε για ένα δάνειο;'' 

''Δούκα μου θα πρέπει να ακολουθήσουμε τις διαδικασίες'' του είπε τυπικά

''Και ποιες είναι αυτές;''

''Θα πάρετε δάνειο λιγότερο από όσο αξίζουν τα φέουδά σας που θα μπουν υποθήκη φυσικά και με γνώμονα πάντα ότι δεν αφήνουν πολλά κέρδη μια και έχουν χέρσα κτήματα... Αν όμως με κάνατε γαμπρό σας, δεν θα χρειαζόσασταν δάνεια και δεν θα κινδυνεύατε να χάσετε την περιουσία σας '' του συμπλήρωσε χαμηλόφωνα

Ο Δούκας έφυγε προβληματισμένος ''Θα το σκεφθώ και θα αποφασίσω''  του είπε για να μην κλείνει πόρτες, μα είχε και ένα άλλο σχέδιο κατά νου

Ζήτησε ακρόαση από το βασιλιά. Ο λόγος; Προσωπικό θέμα!

Έτσι περίμενε τη σειρά του να τον δεχθεί ο βασιλιάς όταν δεν θα είχε ''επείγουσες κρατικές υποθέσεις''. Κοίτα να δεις που ο βασιλιάς ακόμη και ένα Δούκα τον ταλαιπωρεί για να τον δει.

Πέρασαν δυο βδομάδες , όταν του ορίστηκε ημερομηνία από το παλάτι. Στον Τόμας δεν είχε στείλει κανένα μήνυμα γιατί δεν ήξερε τι να του πει. 

Ετοιμάστηκε με το επίσημο ένδυμά του, την άμαξα του δουκάτου και έφτασε την ορισμένη ημέρα στα ανάκτορα

Ο βασιλιάς τον καλοδέχτηκε ως φίλο. ''Τι συμβαίνει Αλφόνσο;΄΄   πάντα τον προσφωνούσε με το μικρό του όνομα. ''Ποιο είναι το προσωπικό θέμα που σε απασχολεί;''

''Θα είμαι ειλικρινής Μεγαλειότατε. Έχω συμφωνήσει με τον κόμη Μαρσέλ τον Γ' να συμπεθερέψουμε. Με τον μικρό του γιο. Είναι καλό παλικάρι και ήλπιζα με τη μεγάλη περιουσία τη χρηματική που διέθετε να δώσει πνοή στα φέουδα, όπως έκανε και με το Γκαέλ

Αλλά ο κόμης ξόδεψε τα χρήματα όλα σε υποχρεώσεις των ανακτόρων. Συγχωρέστε με για το θάρρος, μήπως έχει ευχέρεια το ταμείο του κράτους για να πάρουμε έστω ένα μέρος των χρημάτων;''

''Απορώ με την ερώτηση  αυτή Αλφόνσο'' είπε ο βασιλιάς, ενώ πλησίασε τον Δούκα περισσότερο

''Όχι δεν έχει χρήματα το ταμείο και είστε υποχρεωμένοι οι ευγενείς να συντρέχετε τη βασιλεία, σωστά;''

''Δεν μετανιώνουμε  Μεγαλειότατε και αυτή η υποχρέωση είναι τιμή για μας, απλά τα φέουδα έχουν βρεθεί σε δύσκολη θέση. Οι ευγενείς βάλλονται ποικιλοτρόπως. Όλα αλλάζουν. Ουσιαστικά τη βασιλεία εξυπηρετούμε με την διατήρηση των ευγενών και της δύναμής  τους''

''Όλα αλλάζουν Αλφόνσο. Το βλέπω, το ξέρω. Χάνετε τη δύναμη σας και χάνω και εγώ τα ερείσματά μου. Αδυνατίζουν οι ευγενείς, αδυνατίζει και η βασιλεία. Το ξέρω. Αλλά αλλάξτε Αλφόνσο και εσείς. Προσαρμοστείτε. Βρες γαμπρό για την κόρη σου από τους βιομηχάνους. Κάποιους που έχουν χρήμα και λατρεύουν τα οικόσημα και τους τίτλους της οικογένειας που θέλουν να μπουν. Προσαρμογή στα νέα δεδομένα Αλφόνσο, τόσο δύσκολο σου είναι;''*

''Μα μεγαλειότατε αν μπει στην οικογένεια ένας  μη ευγενής, αμέσως χάνει ο τίτλος λαμπρότητα''

''Μην είσαι ανόητος. Η κόρη σου δεν παίρνει κανένα τίτλο. Τον τίτλο θα τον κληρονομήσει ο γιος σου. Και η νύφη σου είναι από βασιλική γενιά. Για την κόρη σου τι σε μέλλει; Τα χρήματα του γαμπρού θα βοηθήσουν και εσένα και τη βασιλεία με τη σειρά τους''

Ο Δούκας έμεινε σιωπηλός

''Μην το σκέφτεσαι Δούκα. Είναι εντολή του βασιλέα σου. Κάνε όπως σου είπα για το καλό όλων''!

''Εντάξει μεγαλειότατε, αλλά πώς θα λύσω τον αρραβώνα; Έδωσα το λόγο μου. Τι θα πω στον κόμη που σίγουρα θα αισθανθεί προσβεβλημένος;''

''Άσε το σε μένα αυτό Αλφόνσο και εσύ κοίτα να βρεις χρηματοδότηση μέσω γαμπρού, σύμφωνοι;''

Έτσι ο Δούκας επέστρεψε στο δουκάτο και δεν ειδοποίησε τον Τόμας. Περίμενε να τον ειδοποιήσει ο βασιλιάς. Τι καιροί είναι αυτοί που ζούμε; αναρωτιόταν συνεχώς.

Ο κόμης είχε ενημερωθεί από το Δούκα και ήταν σε αδύναμη θέση να αλλάξει τη γνώμη του. Ήλπιζε σε αυτόν το γάμο, αλλά ως φαίνεται οι ευγενείς βρίσκονταν όντως σε δύσκολη θέση και όχι μόνον αυτός.

Δεν είπε τίποτε του γιου του. Περίμενε το βασιλιά γιατί δεν ήθελε να προτρέχει εκείνου, μην τυχόν και τον θυμώσει.

Δαιμονιζόταν κιόλας που θα γινόταν η επιθυμία του Τόμας. Να μην παντρευτεί την αρχοντοπούλα. Αλλά όταν χρήματα δεν υπάρχουν, τότε τα χέρια μένουν δεμένα. Και οι βιομήχανοι, αυτή η νέα τάξη, αυτοί οι αστοί,  μαζί με τα νέα επαγγέλματα που δημιουργήθηκαν, κυριαρχούσαν παντού.** Και μάλιστα η απαξίωση στους ευγενείς ήταν τόσο προσβλητική. Είχε δίκιο ο βασιλιάς. Έπρεπε να τους προσεταιριστούν. Δεν υπήρχε άλλη λύση

Ο Τόμας ετοιμαζόταν για την ακρόαση στο παλάτι.

Είχε ανησυχήσει πολύ. Έστειλε γράμμα στο Δούκα μήπως ξέρει κάτι.  Δεν άντεχε να μετρά τις ημέρες ως το ραντεβού του.

Ο Δούκας του απάντησε ότι δεν είχε ιδέα και θα ήθελε να τον ενημερώσει για τη συζήτηση αν ήθελε.

Έτσι, με την άμαξα του κομιτάτου με το θυρεό σε κάθε πλευρά, κατόπιν εντολής του Φρανσουά,  ντυμένος όπως άρμοζε, ξεκίνησε με προορισμό την πρωτεύουσα και το παλάτι.

Περίμενε αρκετά για να τον δεχθεί ο βασιλιάς. Όταν μπήκε και υποκλίθηκε, είδε τον πατέρα του να παρευρίσκεται.

Ο βασιλιάς ήταν προσηνής και πρώτη φορά ο Τόμας βρισκόταν μπροστά του, τετ α τετ να μιλήσουν.

Η αίθουσα του θρόνου ήταν εντυπωσιακή. Λίγο χρυσάφι από τις διακοσμήσεις, σκέφτηκε ο Τόμας, θα αρκούσε για τα έξοδα της βασιλείας που στηριζόταν στα χρήματα των ευγενών!

Μετά τις τυπικές αβρότητες, ο βασιλιάς του εξέθεσε το πρόβλημα με το αρραβώνα του. Του είπε ότι η έλλειψη χρημάτων   του κόμη, που βεβαίως δόθηκαν για καλό σκοπό, είναι εμπόδιο στην τέλεσή του. 

Ο Τόμας ήδη αισθανόταν τον ιδρώτα να κυλά στο σώμα του. Οι παλάμες του σαν γροθιά είχαν σφιχτεί και ήξερε ότι βρισκόταν μπροστά στον μοναδικό άνθρωπο που μπορούσε να διατάξει την εξαφάνισή του χωρίς πολλές συζητήσεις.***

''Τόμας παιδί μου'' συνέχισε'' όλοι λυπούμαστε που δεν θα ευοδωθεί αυτός  ο γάμος. Δεν πρέπει να κρατήσεις κακία στον Δούκα αλλά το συμφέρον προς τον οίκο του και προς τη βασιλεία απαιτεί θυσίες. Μια θυσία είναι να στερηθεί εσένα από μέλος της οικογένειάς του. Λύνεται ο αρραβώνας Τόμας από μένα και είναι δική μου επιθυμία να το ξεχάσεις''

Η ανάσα του Τόμας δεν μπορούσε να βρει διέξοδο να βγει...

''Μεγαλειότατε η επιθυμία σας διαταγή για μένα'' είπε σιγανά. Ο φόβος  μη βγει κραυγή χαράς από μέσα του, ήταν έντονος. 

'' Τι σκέφτεσαι για το μέλλον σου Τόμας; '' τον ρώτησε μετά από λίγο αλλάζοντας συζήτηση και το κλίμα της ακρόασης.

''Θα ήθελα να ταξιδέψω, να γνωρίσω τον κόσμο, να φτιάξω τη δική μου περιουσία και όνομα'' είπε 

''Να πας! Να ταξιδέψεις Τόμας και να αγωνιστείς για το δίκαιο και το συμφέρον του στέμματος της χώρας σου'' 

Τι άλλο ήθελε να ακούσει ο Τόμας ; Να φύγει γρήγορα ήθελε, μην αλλάξει γνώμη. Να βγει πετώντας στους δρόμους, να χορέψει, να ουρλιάξει από χαρά, να τρέξει στη Σιμώνη. Αυτό ήθελε. Αλλά έμεινε ακόμη μισή ώρα να ακούει συμβουλές που δεν ζήτησε.

Όταν έφυγε, ο κόμης τον ακολούθησε. ''Χαρούμενος που δεν θα παντρευτείς την αρχοντοπούλα; '' 

''Ίσως να την είχα αποδεχθεί'', είπε πιο πολύ για  να τον πικάρει.'' Θα φύγω πατερά, θα ταξιδέψω,  να το ξέρεις''

''Μπορώ να σε εμποδίσω; Όχι . Γι αυτό πήγαινε στο καλό   και να προσέχεις να διατηρείς το όνομά μας με αξιοπρέπεια''

Αποχαιρετίστηκαν πατέρας και γιος, αν και τυπικά, αφού ο  κόμης ακόμη κρατούσε θυμό για τη στάση των γιων του.

Ο Τόμας μπήκε στην άμαξα και ξεκίνησε. Ακόμη δεν μπορούσε να χαλαρώσει... Δεν το πίστευε, ήταν ελεύθερος... ήταν;  Ήταν όλο αυτό που έζησε, που άκουσε, αληθινό;

Η άμαξα είχε βγει από τον κεντρικό δρόμο και ακολουθούσε το δρόμο προς το Γκαελ

 Ανέβαιναν το βουνό, όταν είπε του αμαξά του να σταματήσει.

Εκεί στην άκρη του γκρεμού, βημάτισε σαν να μην  τον χωρά ο τόπος.  Αναπνοή… εκπνοή πίεζε τον εαυτό του.

 Άγρια φύση ήταν τριγύρω, ο αέρας ρουθούνιζε χτυπώντας από βράχο σε βράχο. Και τότε, άνοιξε τα χέρια και έβγαλε κραυγή χαράς δυνατή ως να πιαστεί η ανάσα του. Και η κραυγή, βγήκε με ορμή και παρέσυρε την αγωνία και το άγχος του, κατρακύλησαν μαζί  τα βράχια, αντιλάλησε στο βουνό και χάθηκε στο βάραθρο χωρίς επιστροφή. Και άφησαν μέσα του κενό να καλυφθεί από την ευτυχία που ένιωθε και που δεν πίστευε ότι ήταν αληθινή.

Στο Γκαέλ πια όλα κινήθηκαν με ταχύτητα αστραπής. Ο Φρανσουά γελούσε σαν μικρό παιδί με τα καμώματα του αδελφού του. Κατανοούσε την ευτυχία του. Θα έφευγε, το ήξερε. Μα δεν μπορεί να πει ότι δεν θα στενοχωριόταν. Δεν του το πε όμως. Του είπε ότι είναι πολύ χαρούμενος για εκείνον. Να που η ζωή του παίρνει την τροπή που ονειρευόταν. ''Και πού θα πας Τόμας; Δεν θα ξέρω πού να σε βρω; Πού να σου στείλω ένα γράμμα;''

''Θα σου γράψω αδελφέ μου να είσαι σίγουρος. Όταν τακτοποιηθώ θα πάρεις πρώτος τη διεύθυνσή μου. Και αν σε φέρει ο δρόμος σου ποτέ από τα μέρη που θα είμαι, έλα να μας δεις, να γνωρίσεις και την οικογένειά μου που σκοπεύω να φτιάξω''

Όλα ήταν έτοιμα μέσα σε μια μέρα. Είχε στείλει και γράμμα στον Δούκα ευχαριστώντας τον και εξηγώντας του την επιθυμία του βασιλιά και την πρόθεσή του να υπακούσει.

Ο Δούκας ανταπάντησε με ευχαριστίες και το όλο θέμα τελείωσε, αλλά ο Τόμας ήδη είχε φύγει όταν ήλθε η απάντηση και ο Φρανσουά   έριξε το γράμμα   προσάναμμα στο τζάκι.

Αποχαιρετίστηκαν τα δυο αδέλφια και τα ανίψια του Τόμας κρεμάστηκαν από το λαιμό του. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη, αλλά ο Τόμας δεν έβλεπε την ώρα να φύγει.

''Στηρίξου στον Πιερ Φρανσουά. Είναι αντ' εμου στις βιοτεχνίες.  Και ξέρεις ότι μπορείς να τον εμπιστευτείς'' ήταν τα τελευταία λόγια στον αδελφό του. Αγκαλιάστηκαν όπως ποτέ δεν είχαν αγκαλιαστεί αφήνοντας να συναισθήματα να φανούν, για πρώτη φορά.

''Θα μας λείψεις Τόμας'' είπε ο Φρανσουά

''Και εμένα θα μου λείψετε αδελφέ μου '' 

''Ε τότε μπορείς να μείνεις ...γιατί να φύγεις; '' του είπε χαμογελώντας

'' Θα μου λείψετε, αλλά όχι τόσο πολύ '' χαριτολόγησε ο μικρός αδελφός γελώντας και οι δύο πιο πολύ για να κρύψουν τη στενοχώρια αποχωρισμού.

Η άμαξα φορτώθηκε με όλα τα πράγματα του Τόμας και  εκείνος, έδεσε και το αγαπημένο του άλογο σ'αυτό της προσωπικής του άμαξας. Θα τα ζόριζε τα άλογα το ήξερε, ευτυχώς που ήταν νεαρά σε ηλικία και δυνατά.

Ο Πιερ στο γραφείο του Τόμας κατατοπιζόταν για τις τελευταίες λεπτομέρειες. Θα αναλάμβανε εκείνος πλέον. Ήταν ικανός γι αυτο και, 

'' Πιερ, ξέρεις πού θα με βρεις. Θα περιμένω όποτε μπορέσεις, να έλθεις να μας δεις. Και ...μην ξεχνάς να μου γράφεις''

Αγκαλιάστηκαν οι δυο αδελφικοί φίλοι και πριν φύγει ο Τόμας άνοιξε το ξύλινο μπαούλο, μια κασέλα μακρόστενη κάτω από το παράθυρο και πήρε ένα δέμα μεγάλο, μαλακό, τυλιγμένο με καφέ χαρτί και προσεκτικά το φόρτωσε στην άμαξα.

Με το βλέμμα να απλώνεται στο Γκαέλ, να τρέχει στα σοκάκια και στο λιθόστρωτο, να αγκαλιάζει    κάθε γωνιά του τόπου του, ο Τόμας οδήγησε την άμαξα στο κεντρικό δρόμο.

''Αντίο Γκαέλ!

Σιμώνη έρχομαι!''

.......................

 *Οι μεγαλοαστοί προσπαθούν να ζήσουν σαν ευγενείς και πληρώνουν οποιοδήποτε ποσόν προκειμένου να τους παραχωρηθούν τα δικαιώματα και κάποιος τίτλος ευγενείας από το βασιλιά. Απ' την άλλη μεριά οι πραγματικοί αριστοκράτες δεν τους αποδέχονται και τους περιφρονούν

 **Αυτό που χρειαζόταν ο βιομήχανος για να γίνει δεκτός στην ηγετική τάξη της κοινωνίας ήταν το χρήμα. Σε τελική ανάλυση το χρήμα όχι μόνον είχε λόγο αλλά και κυβερνούσε. (Α'Βιομηχανική Επανάσταση)

***Ο Θεός δίνει την εξουσία στους βασιλιάδες ως υπουργούς του και μέσω αυτών βασιλεύει πάνω στους λαούς. Οι βασιλιάδες ενεργούν λοιπόν ως υπουργοί του Θεού […] στη γη. Απ’όλα αυτά είναι φανερό ότι το πρόσωπο του βασιλιά είναι ιερό και κάθε πράξη εναντίον του αποτελεί ιεροσυλία. Η υπηρεσία προς το Θεό και ο σεβασμός στους βασιλιάδες είναι πράγματα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Έτσι ο Θεός έδωσε στους βασιλιάδες κάτι το θείο.(Zακ Mπενίν Μποσυέ, Πολιτική όπως συνάγεται από τα ίδια τα λόγια της Αγίας Γραφής, έτος 1709  Μετάφραση: Αναστάσιος Κ. Δημητρακόπουλος)

..............

Στο επόμενο το τέλος!