''Ο Τρελοφάν'' 19-20

19. Εν τω μεταξύ...

Ι.

Στο  Γκαέλ, ο  κόμης είχε τα νεύρα του σήμερα. Πηγαινοερχόταν στον πύργο και όλα του έφταιγαν.

Πού ήταν οι γιοι του; Τους άφησε λάσκα το σκοινί και το εκμεταλλεύτηκαν δεόντως. Άλλαξαν τα πάντα στο χωριό. Δεν αναγνωρίζει τον τόπο.

Τώρα ο Τόμας έφερε μηχάνημα μεγάλο, να αυξήσει  την παραγωγή υφασμάτων. Και ο πρωτότοκός του, το καμάρι του, ο διάδοχος του τίτλου του, χαίρεται σαν μικρό παιδί. 

Κοιτάζει τώρα τι θα κάνει. Το μηχάνημα είπαν, χρειάζεται ατμό να κινηθεί. Άρα κάρβουνα. Και θέλουν χώρο για την αποθήκευση  του κάρβουνου, θα καταστρέψουν κτήματα για νέα κτίσματα, θα γεμίσουν το χώρο καπνούς, γιατί; Για να εκβιομηχανίσουν το Γκαέλ. Και τα έξοδα; Πόσα χρήματα θα χρειαστούν για όλα αυτά;

''Οι ανόητοι, τα τρόφιμα πάντα θα είναι απαραίτητα στους ανθρώπους ''φώναζε και μιλούσε μόνος

Πώς να το καταπιεί ο κόμης;

Φώναξε τους άντρες του να του φέρουν τους δυο γιους του επειγόντως.

''Συμβούλιο γρήγορα'', τους φώναξε όταν τους είδε.

''Τι συμβαίνει κύριε;'' έτσι τον αποκαλούσε ο Φρανσουά ο πρώτος του γιος. 

''Καθίστε και κανείς σας δεν θα μιλήσει. Τώρα μιλάω εγώ. Και όλα θα γίνουν όπως θα πω εγώ.

Πρώτον το μηχάνημα θα πάει από εκεί που ήλθε. Δεν χρειάζεται εκβιομηχάνιση το Γκαέλ.'' 

''Μα πατέρα τι λες; Δεν...''

''Σιωπή''! φώναξε ο κόμης χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι

''Αρκετά σας άφησα. Το φέουδο θα μείνει ως έχει. Εγώ είμαι ο κύριός του και δεν έχω σκοπό να πεθάνω ακόμη. Μετά το θάνατό μου κάνε ό,τι θες Φρανσουά. Τώρα όμως ό,τι κάνατε κάνατε. Τέλος''! φώναξε εκνευρισμένος, ενώ στιγμή δεν είχε καθίσει στην καρέκλα

''Τόμας, εσύ έχεις άλλα να σε απασχολήσουν τώρα. Θα γνωρίσεις την κόρη του Δούκα του Μπρικς για να κλείσουν οι αρραβώνες. Έχω δώσει ήδη τα χέρια μου με τον πατέρα της.

Άκουσες; Και αντίρρηση καμιά. ''

''Έχω αντίρρηση πατέρα. Αν παντρευτώ ποτέ, εγώ θα επιλέξω τη γυναίκα μου''

''Δεν κατάλαβα; Πας κόντρα στην θέλησή μου; Σε παράδοση χρόνων; Προτιμώ να σε κλείσω στα μπουντρούμια Τόμας παρά να κάνεις ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι. Δεν θα αμαυρώσεις  το όνομά μας. Σε λίγες ημέρες θα πάμε στου Δούκα επίσκεψη. Η κόρη του είναι πολύφερνη νύφη. Σκέψου επιτέλους, ο πατέρας της δεν έχει απλά φέουδο, έχει ηγεμονία. Ένα τμήμα της είναι η προίκα της κόρης του. Θα τη διοικείς εσύ. Τιμή σου που  σε θέλει γαμπρό του.

Τελευταία φορά σε ρωτώ. Συμφωνήσαμε;''

''Όχι πατέρα και να μου τον φέρεις μπροστά μου θα του πω ότι δεν παντρεύομαι την κόρη του!''

Ο κόμης σχεδόν ούρλιαξε. ''Είσαι έτοιμος να μας κηρύξει τον πόλεμο ο Δούκας*  για αθέτηση γάμου; ''

''Δική σου επιλογή πατέρα, δική σου η υπόσχεση, δεν είμαι υποτελής σου να αποφασίζεις για μένα''

Ο κόμης ωρυόταν!

 Φώναξε τον επικεφαλής των Ιπποτών. 

''Ο Τόμας ο γιος μου θα παραμείνει στα διαμερίσματά του. Εκεί θα μείνει ως να το πω εγώ. Μ' ακούτε; Με την  παραμικρή προσπάθειά του να φύγει χωρίς την άδειά μου θα τον οδηγήσετε στο μπουντρούμι. Έγινα σαφής; Όποιος με παρακούσει θα τιμωρηθεί με θάνατο!"

''Θα δεις ποιος είναι υποτελής'' του φώναξε ο πατέρας του.

Όλοι τα έχασαν και ο Τόμας περισσότερο. Ήλθαν πέντε Ιππότες και οδήγησαν τον Τόμας στα διαμερίσματά του. Απέξω φρουροί δύο από αυτούς.

Κανείς δεν μίλησε. 

Ο Τόμας ήταν απελπισμένος. 

Τι μπορούσε να κάνει; Πώς θα έπειθε τον πατέρα του να τον αφήσει ελεύθερο να φτιάξει όπως θέλει τη ζωή του; Και ο Δούκας σίγουρα θα τους κήρυττε τον πόλεμο. Τι στο καλό να κάνει; Το μυαλό του φυλακισμένο κι αυτό, είχε σταματήσει να γεννά ιδέες. Σαν τον λιοντάρι στο κλουβί ο Τόμας κυκλοφορούσε στο διαμέρισμά του. 

Να βγει αποκλείεται, το προσπάθησε και οι Ιππότες απέξω του έκοψαν το δρόμο. Τα παράθυρά του ψηλά και με κάγκελα γερά του έφραζαν και αυτήν τη διέξοδο. Έπεσε σε απραξία. Σαν να τον κύκλωσε η απογοήτευση και έκανε κατάληψη μέσα του. Και περιμένει ένα παιδί, το δικό του παιδί να έλθει στον κόσμο. Αν το μάθαινε ο κόμης, σκέφτηκε και τρόμαξε και μόνο με αυτή  τη σκέψη! ''Κάτι πρέπει να κάνω'', σκεφτόταν ''τόσα σχέδια θα πάνε χαμένα...κάτι, μα τι;''

Ο Φρανσουά, ήταν πάντα ήπιος χαρακτήρας και χαμηλών τόνων. Αλλά αυτό παραπήγαινε. Ο πατέρας του στα γεράματα έγινε παράλογος  και επικίνδυνος. Έπρεπε να πάρει την οικογένειά του να φύγει. Δεν μπορούσε να τον εμποδίσει, ήταν παντρεμένος και ο πεθερός του τους περίμενε. Είχαν αλληλογραφήσει και ήξερε τα πάντα για τον κόμη. 

Αλλά πώς θα άφηνε τον αδελφό του στα χέρια του; Μόλις έφευγε, όλη η μανία του κόμη θα έπεφτε επάνω στον Τόμας. Μα κι αυτός γιατί δεν θέλει να παντρευτεί; Θα γλύτωνε από τον κόμη και θα ήταν ελεύθερος να κανονίζει εκείνος την περιουσία που θα έπαιρνε προίκα.

Έπρεπε να του μιλήσει. Οι επισκέψεις δεν απαγορεύτηκαν. Θα πήγαινε στον Τόμας να τα συζητήσουν. Δεν ήθελε να φύγει χωρίς να το ξέρει ο αδελφός του.

Και μετά τι; σκεφτόταν κατηφής. Θα έφευγε από τα χέρια του κόμη και θα έπεφτε στα χέρια του πεθερού του και του γιου του που διοικούσε το δικό του φέουδο. Τι κατάντια!

Την άλλη μέρα πρωί πρωί, ο Φρανσουά πήγε στα διαμερίσματα του αδελφού του. Οι Ιππότες δεν είχαν εντολή να του απαγορεύσουν την είσοδο, έτσι τα δυο αδέλφια βρέθηκαν αντίκρυ να κοιτάζονται κατάματα.

Ο μεγάλος αδελφός έβλεπε στο πρόσωπο του Τόμας την απελπισία. Την παραίτηση. Την δυστυχία. Όλες μαζί τον ροκάνιζαν σιγά σιγά.

Έκατσε δίπλα του και άρχισε να του μιλά, για τόσα που δεν είχαν πει ποτέ. 

''Αλήθεια Τόμας, πάντα ξέραμε ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα παντρευόμασταν. Γιατί αρνείσαι; Έμαθα ότι η κόρη του Δούκα είναι  όμορφη συνάμα εκτός από πλούσια. Τι σε εμποδίζει να δεχθείς; Να γίνεις ανεξάρτητος;''

Ο Τόμας σκεφτόταν... να του πει; Κάτι τον εμπόδιζε. Ο αδελφός του είχε κι αυτός παλιές αντιλήψεις. Θα δεχόταν ότι θα αποκτήσει παράνομα παιδί με την κόρη ενός κολίγου; Όχι αποκλείεται και μπορεί να έβαζε σε κίνδυνο τη Σιμώνη...

΄΄ Δεν  σκέφτηκες ποτέ Φρανσουά, να ζήσεις όπως θέλεις; Θέλω να ταξιδέψω, διακαώς το επιθυμώ. Θέλω να φτιάξω την περιουσία μου μόνος. Έμενα εδώ για να σε βοηθήσω να γίνει το φέουδο που θα αναλάβεις, οικονομικά εύρωστο. Μετά ήθελα να φύγω, να πάω στις αποικίες, να γνωρίσω τον κόσμο. Τι κακό βλέπεις σ' αυτό; Δεν είμαστε όλοι για γάμο. Θα είναι σαν να μπω ισόβια φυλακή αν παντρευτώ την κόρη του Δούκα''

Σιώπησε. Δεν είχε κάτι άλλο να πει. Ήταν αλήθεια όλα αυτά που του είπε, αλλά η Σιμώνη του άλλαξε προσανατολισμό. Και ήταν απαγορευμένη σχέση. Παρόλα αυτά είχε κάνει τα σχέδιά του και έμενε να πείσει τον πατέρα του να τον αφήσει να ταξιδέψει. Δεν θα του έλεγε φυσικά για τη Σιμώνη, όμως τώρα; Τι θα έκανε;

Όταν έμαθε ότι θα φύγει ο αδελφός του θορυβήθηκε. Ήξερε πλέον ότι ο κόμης θα τον είχε από κοντά. Θα τον περιόριζε ως να γίνει ο γάμος. Αλλά είπε του Φρανσουά

''Αν αυτό σε ικανοποιεί, να φύγεις. Να ξέρεις όμως ότι θα σε αποκληρώσει ο κόμης. Να ξέρεις ότι εγώ το φέουδο δεν το αναλαμβάνω, ενώ ο αδελφός μας θα δεχθεί σίγουρα. Θα πάρει και τον τίτλο. Έχει τις ίδιες αντιλήψεις με τον πατέρα. Εσύ όμως; Θα ζεις για πάντα σε  βάρος του γιου του πεθερού σου;''

''Τι μπορούμε να κάνουμε Τόμας; Εσύ πάντα κατέβαζες ιδέες. Τώρα τι σκέφτεσαι;''

''Υπάρχει  ένας τρόπος να  φέρεις σε δύσκολη θέση τον πατέρα. Άκου...''

......................................

*Οι οικογενειακοί δεσμοί μεταξύ ευγενών είχαν ιδιαίτερη σημασία, μπορούσαν, ωστόσο, να οδηγήσουνε και σε μακροχρόνιες έριδες μεταξύ οίκων, που επιλύονταν είτε με τα όπλα είτε με κάποια αποζημίωση. (Χατζηαλεξάνδρου Πάτροκλος ( Μεσαίωνας)

........................

 20.  Εν τω μεταξύ...

ΙΙ.

 Στο μοναστήρι ο καιρός περνούσε με ηρεμία και τελείως διαφορετικά από τον τρόπο που έζησε η Σιμώνη ως τότε. Ούτε δουλειά, ούτε υποχρεώσεις και φόβοι. Η καθημερινότητα γύρισε στο μοναστήρι. Όλοι τους προσπαθούσαν να μην αλλάξουν τις συνήθειες των μοναχών και κυρίως να μην τους ενοχλήσουν.

Ο Μιχαήλ βοηθούσε στα κτήματα με ζήλο και ηρεμία,  μια και η ηγουμένη του είπε ακριβώς αυτά που του είχε πει και η Σιμώνη. Ήξερε τον Μιχαήλ από μικρό. Είχε χρόνια να τον δει αλλά ήξερε και τον Επίσκοπο. ''Οι καλοί άνθρωποι έχουν την ευλογία του Θεού, Μιχαήλ και εσύ είσαι ευλογημένος'' του είπε.

Η Αμπέλ βοηθούσε στις δουλειές. Ήταν άξια γυναίκα και δεν της άρεσε να κάθεται. Όλο τον ξενώνα με τους χώρους του, εκείνη τους είχε αναλάβει και βοηθούσε τις μοναχές σε κάθε δουλειά που μπορούσε να κάνει.

Παρακολουθούσαν και την προσευχή κάθε απόγευμα. Τι ωραία που έψαλλαν οι μοναχές! Η ψυχή γαλήνευε. Κι εκεί ψηλά, κοντά στον ουρανό που κατοικούσαν, ένιωθαν πιο κοντά στο Θεό.

Η Σιμώνη με την άδεια της ηγουμένης, άρχισε να ράβει στολές στις μοναχές στο χρώμα που ήθελαν και στο σχέδιο φυσικά.

Η θεία Αναϊς ερχόταν τα απογεύματα και συζητούσαν για το κάθε τι. Έμαθε για τη ζωή της Σιμώνης, έμαθε και η Σιμώνη για τη ζωή τη δική της. 

Για το κάλεσμά της  στο μοναστικό βίο της διηγήθηκε ένα απόγευμα τι έγινε αφορμή να φύγει και να ιδρύσει αυτό εδώ το μοναστήρι. 

''Είχα πάει  επίσκεψη στο φέουδο του αδελφού μου και είχα  τον μικρό Τόμας μαζί.   Ήμουν μόνη, δεν ήθελα υποτακτικούς μαζί μου, παρόλη τη θέση μου στον πύργο. Μου άρεσε να οδηγώ την άμαξα μόνη. Στο γυρισμό, μας βρήκε μια τόσο δυνατή καταιγίδα που ποτέ δεν είχα ξαναζήσει. Το μένος της φύσης ήταν τόσο έντονο που φοβήθηκα πολύ. Κυρίως για τον Τόμας. Εκείνο το καημένο έκλαιγε και με παρακαλούσε  να κάνω κάτι λες και μπορούσα.  Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει σαν να ήταν νύχτα.  Και η βροχή τόσο δυνατή, να μην βλέπεις τριγύρω. Το άλογο είχε αγριέψει και με δυσκολία το συγκρατούσα. Αστραπόβροντα συμπλήρωναν το άγριο σκηνικό. Το νερό πλημμύριζε το δρόμο και η γη αδυνατούσε να το καταπιεί. Πίστεψα ότι ήλθε το τέλος, ότι θα πεθάνουμε εκεί και εγώ απροετοίμαστη θα πάω στον Κύριο.  Γι αυτό ζήτησα τη χάρη του Αγίου Ιωσήφ να μας βοηθήσει και εγώ θα γινόμουν καλόγρια άμεσα αν συνέβαινε αυτό*. Έτσι και έγινε. Τα πάντα ηρέμησαν σε λίγα λεπτά. Η φύση ησύχασε και μόνο το νερό που έτρεχε έδειχνε τι είχε συμβεί. 

Με τα χρήματα που είχα από την πατρική μου περιουσία, αγόρασα αυτήν τη Γη και έχτισα το μοναστήρι που βλέπεις. Για τρία χρόνια ήμουν η μόνη καλόγρια. Σιγά σιγά, η πίστη, τα βάσανα και οι κακουχίες έφεραν κι άλλες γυναίκες. Ακόμη φέρνουν. Χήρες, άπορες, που θέλουν να ζήσουν σε μοναστήρι και να προσεύχονται, ακόμη και νέες κοπέλες που το έχουν όνειρο. Είμαστε 35 τώρα'' 

Μίλησαν για όλα. Η ηγουμένη έδειχνε να συμπαθεί την Σιμώνη και η Σιμώνη καταλάβαινε ότι η συμπάθειά της προς τη θεία του Τόμας μεγάλωνε.

Μα έμαθε και για την παιδική ηλικία του Τόμας. Η θεία του ήταν δίπλα του πάντα και ουσιαστικά τον μεγάλωσε ως τα 12 χρόνια του. Ήταν ευλογία να ακούει η Σιμώνη για τον μικρό Τόμας, να τον φαντάζεται και να χαμογελά ακόμη και για  τις άσχημες στιγμές που διηγόταν η θεία Αναίς.

Κάποια μέρα η ηγουμένη της είπε ότι κοντά τους έχουν μια μοναχή που ήταν μαία στην κοσμική ζωή της και θα μπορούσε να την εξετάσει αν ήθελε, να ακούσει το μωρό αν όλα πάνε καλά.

'Ετσι και έγινε. Το μωρό της ακουγόταν υγιέστατο της είπε η μαία. Μίλησαν αρκετά και της εκμυστηρεύτηκε της Σιμώνης ότι ''ήλθα στο μοναστήρι για να σώσω τη ψυχή μου επειδή βοηθούσα τις ανύπαντρες να  αποβάλουν. Αν δεν το έκανα θα σκότωναν τα βρέφη μόλις γεννιόντουσαν. Δεν είναι δικαιολογία. Γι αυτό νοιώθω σαν δολοφόνος'' της είπε. Πόσο βαραίνει η ψυχή όταν ο άνθρωπος την έχει φορτώσει τόσα κρίματα!**

Ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά. Οι στολές τελείωσαν και η Σιμώνη πια στον 6ο μήνα  είχε αρχίσει να φαίνεται η κοιλιά της, αλλά όχι πολύ. Δεν είχε παχύνει όσο και αν την πίεζε η Αμπέλ να τρώει. ''Τι παιδί θα κάνεις έτσι αδύνατη δεν ξέρω '΄ της έλεγε.

Ο χειμώνας έδειχνε τα δόντια του.  Εδώ στα ψηλά, οι καιρικές συνθήκες ήταν έντονες. Άκουγες το νερό της βροχής να δέρνει τους βράχους και να κυλά ως κάτω με εκκωφαντικό θόρυβο. Ένοιωθες τους κεραυνούς πλάι σου και οι αστραπές έκαναν την νύχτα μέρα. Σαν να ήσουν μέρος του ουρανού,  και όλα συνέβαιναν δίπλα σου. Η ζέστη δεν της έλειψε της Σιμώνης. Η φωτιά έκαιγε και σκεφτόταν κιόλας πόσα ξύλα κατανάλωναν που θα τα είχαν οι μοναχές για δική τους χρήση. Δεν είδε δέντρα τριγύρω άρα πώς τα προμηθεύονταν;

 Μετά τις στολές η Σιμώνη καταπιάστηκε με τα ρούχα του μωρού. Τα υφάσματα της τα είχε δώσει ο Τόμας, αγορασμένα από την πόλη της είχε πει, ''τα καλύτερα για το παιδί μας''.

Η Αμπέλ έπλεκε τις ελεύθερες ώρες της ρούχα για το μωρό και ο καιρός περνούσε με αδημονία για τον ερχομό του.

Τον Τόμας δεν τον είχε δει ξανά η Σιμώνη.

Πόσο της έλειπε, μα πίστευε ότι θα ερχόταν να δει το παιδί όταν θα γεννιόταν. 

Προσευχόταν να πάνε όλα καλά και το μωρό να γεννηθεί υγιέστατο. Αλλά και για τον Τόμας προσευχόταν να είναι καλά και ασφαλής.

Τελευταία ένιωθε μια ανησυχία μέσα της. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι την απασχολούσε. Το απέδωσε στην εγκυμοσύνη.

Ήδη είχε περάσει άλλος ένας μήνας και στον 7ο πια η Σιμώνη μετρούσε τις ημέρες, τις βδομάδες, τους μήνες  να περνούν στην ηρεμία του μοναστηριού.

.....................................

*Η ιστορία  της ηγουμένης  είναι προσαρμοσμένη εδώ για τις ανάγκες της νουβέλας, αλλά επηρεασμένη  από την ιστορία του Λούθηρου και το λόγο που έγινε μοναχός εξαιτίας μιας καταιγίδας που τον φόβισε ότι θα πήγαινε απροετοίμαστος κοντά στο Θεό. 

 ** Η φτώχεια, η εξαθλίωση, ο αναλφαβητισμός και οι συνεχείς πόλεμοι κάθε άλλο παρά βοηθούσαν την Εκκλησία να επιβάλει τι απόψεις της για την απαγόρευση του σεξ εκτός γάμου. Βιασμοί, πορνεία και αφροδίσια νοσήματα ήταν στην ημερήσια διάταξη, ενώ τα ελλιπή μέτρα προφύλαξης και η αδυναμία της ανύπαρκτης άλλωστε ιατρικής για αμβλώσεις είχαν φέρει σε φοβερή έξαρση τις βρεφοκτονίες. Αφού δεν μπορούσαν να τα αποβάλουν, τα έπνιγαν μόλις γεννιόντουσαν.(''Μια σταγόνα ιστορία'' Δ. Καμπουράκη) 

Συνεχίζεται...........